NCT | เพื่อน(?)ข้างห้อง JaeMark

ลำดับตอนที่ #3 : -03- Patient

-03-

Patient

--

   มาร์คตื่นเพราะนาฬิกาปลุกที่ดังขึ้นตอนหกโมงเช้า เป็นวันสุดท้ายของเทอมนี้ที่เขาต้องสู้กับความต้องการจะนอนซุกผ้าห่มอุ่น ๆ ท่ามกลางอากาศหนาว ลุกขึ้นมาล้างหน้าแปรงฟัน แล้วท้าลมหนาวด้วยการลงไปซื้ออาหารเช้าที่หน้าหอพัก

เดินไปอ่านหนังสือไปจนแทบจะสะดุด โชคดีที่ร้านโจ๊กอยู่ไม่ไกลเท่าไหร่ เพราะถ้าไกลกว่านี้ ความซุ่มซ่ามที่มีอยู่ในตัวคงพาเขาสะดุดอะไรสักอย่างล้มและเอาแผลถลอกไปสอบด้วยแน่ ๆ

โชคดีที่กลับมาถึงห้องอย่างปลอดภัย

แต่มาร์ครู้สึกไม่ค่อยดี

เขาตื่นเต้นจนนอนไม่ค่อยหลับ

เพราะอากาศที่เริ่มเย็นลงและพักผ่อนน้อย ทำให้เขามีอาการปวดหัวและไม่ค่อยสบายตัวเท่าไหร่ เขาไม่เคยถูกกับอากาศหนาวมาแต่ไหนแต่ไร แล้วเพราะรู้แบบนั้น จึงพยายามดูแลตัวเองมาตลอดตั้งแต่สอบมา ดันพลาดท่าเพราะคนข้างห้องชวนไปดูหนังตอนที่จะสอบวิชาสุดท้ายเนี่ยนะ?

พยายามผลักความคิดเหล่านี้ออกไปจากหัว แต่เพราะอาหารเช้าที่ซื้อมาสองชุดเผื่ออีกคนด้วยก็ทำให้ต้องวกกลับมาคิดเรื่องนี้ใหม่อย่างช่วยไม่ได้

 มาร์คลีต้องใจเย็นก่อน ต้องสอบก่อนนะ รับผิดชอบตรงนี้ก่อน

เดินเข้าไปอาบน้ำแต่งตัวด้วยชุดนักศึกษา ก่อนจะออกมานั่งสงบจิตสงบใจอ่านหนังสือทบทวนในระหว่างรออีกฝ่าย

ไม่นานนัก เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น พร้อมกับแจฮยอนที่เดินเข้ามาเพราะเจ้าของห้องไม่ได้ล็อคประตูเอาไว้

เขาสังเกตเห็นว่าสายตาของมาร์คยังคงจับจ้องอยู่ที่หน้ากระดาษอย่างคร่ำเคร่ง สีหน้าของอีกคนดูไม่ค่อยดีเท่าไหร่...

เมื่อคืนได้นอนรึเปล่านะ?

“เมื่อคืนได้นอนมั้ยเนี่ย” ถามออกไปอย่างใจคิดเมื่ออีกฝ่ายเดินตามคนสูงกว่าเข้าไปในครัวเพื่อช่วยกันเตรียมอาหารเช้า

“ก็นอนไม่ค่อยหลับอะ” มาร์คตอบในระหว่างที่นั่งรอรับชามโจ๊กอยู่ที่โต๊ะทานอาหาร พยักหน้าเบา ๆ เชิงขอบคุณก่อนจะลงมือทาน

“โอเครึเปล่า”

“ปวดหัวนิดหน่อย กินข้าวเสร็จว่าจะกินยา” มาร์คตอบอาการของตัวเองไปตามตรง เพราะมันไม่มีประโยชน์ที่จะต้องโกหก

แจฮยอนพยักหน้ากับคำตอบที่ได้รับ อีกคนพูดน้อยกว่าปกติ สายตาแห่งความกังวลถูกส่งไปให้กับคนที่นั่งละเลียดโจ๊กในชามตรงหน้าของเขา

“ไม่อร่อยเหรอ” แจฮยอนถามอีกครั้ง เมื่อเขาเห็นว่าอีกคนทานไปได้ไม่ถึงครึ่งก็ลุกออกไป

มาร์คส่ายหน้าเป็นคำตอบ ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องนอน สิ่งที่ติดมือออกมาคือกระปุกยาแก้ปวด หยิบออกมาหนึ่งเม็ด เข้าปากแล้วดื่มน้ำตาม ก่อนจะถามเสียงเบา

“อิ่มยัง”

แจฮยอนพยักหน้าสองสามที แล้วคนตัวเล็กกว่าก็ยกชามของเขาออกไปวางที่อ่างล้างจาน เดินไปหยิบของใส่กระเป๋า ก่อนจะหันมาถามอีกคนที่นั่งอยู่ที่เดิม

“ไปกันเลยมั้ย”

“ด...ได้ดิ”

แล้วมาร์คก็เดินนำไปที่ประตู แจฮยอนที่คว้ากุญแจรถที่วางไว้บนโต๊ะก่อนจะเดินตามหลังไป ทั้งสองไม่ได้พูดอะไรกันมากนัก เพราะเท่าที่เห็น มาร์คดูอาการไม่ดีเท่าไหร่

บรรยากาศบนรถในวันนี้ดูอึมครึมมากกว่าปกติ เพราะคนนั่งข้าง ๆ นั้นหลับตาพิงพนักเก้าอี้ แจฮยอนลอบดูอยู่บ่อย ๆ ดูเหมือนจะอาการไม่ค่อยโอเคเท่าไหร่นัก

“หนาวเหรอ” แจฮยอนถามเมื่อสังเกตเห็นอีกคนที่ปรับให้แอร์เบี่ยงออกจากตัว

“อือ” มาร์คครางออกมาจากในลำคอ พยักหน้าเบา ๆ

“งั้นเราปิดแอร์นะ” เอื้อมมือปรับแอร์แล้วลดกระจกหน้าต่างลงเพื่อระบายอากาศ มาร์คพึมพำขอบคุณ แล้วหลังจากนั้นไม่นานก็ถึงจุดหมาย

“ขอบคุณนะ” อีกคนเอ่ยขอบคุณเสียงแผ่ว ก่อนจะเปิดประตูเพื่อลงจากรถ

“สอบเสร็จมารอหน้าตึกนะ”

แจฮยอนบอก มาร์คพยักหน้ายิ้มอ่อน ๆ ก่อนจะเดินเข้าไป คนด้านในรถมองตามอย่างเป็นกังวล ก่อนจะวนรถออกไปจากคณะของมาร์คเพื่อไปทำธุระที่คณะของตนเองต่อ

--

สิ้นสุดการสอบของปีสามเทอมสองแต่เพียงเท่านี้ ขอบคุณเหลือเกินที่ประคองสติตัวเองอยู่ได้จนถึงตอนสอบเสร็จ

มาร์คออกจากห้องสอบก่อนเป็นเวลาเกือบยี่สิบนาที เพราะที่นั่งตรงที่เขานั่งนั้นแอร์ตกพอดี แถมยังดันลืมพกเสื้อคลุมกันหนาวติดตัวมาด้วยอีก อาการเลยยิ่งแย่ลงไปกว่าเดิม

พัง

ทนหนาวจนมือแข็งไปหมด จนต้องยกมือขออนุญาตผู้คุมสอบเปลี่ยนที่นั่งไปเป็นที่อื่นที่แอร์ไม่ตก เพราะมันหนาวจนแทบจะเขียนคำตอบไม่ได้

อาการปวดหัวที่ทานยาลัดไปเมื่อเช้าก็ดันมาแสดงอาการเอาก่อนหมดเวลาครึ่งชั่วโมง แต่โชคดีที่เขาทำข้อสอบเสร็จพอดี จึงตรวจทานอีกนิดหน่อย  แล้วรีบออกจากห้องสอบเพราะทนความหนาวไม่ไหว

แต่พอออกมาจากห้องสอบแล้วก็ยังหนาวอยู่ ทั้งที่แดดจ้าขนาดนี้และเวลาก็เกือบจะเที่ยงแล้ว ปกติมันก็หนาว เพราะนี่ฤดูหนาว แต่นี่มันหนาวเข้ากระดูก เขาไม่ค่อยได้เป็นแบบนี้ จนแอบคิดว่าตัวเองอาจจะป่วยเป็นไข้หวัดเอาเสียแล้วก็ได้

มาร์คส่งข้อความบอกเพื่อนที่ยังสอบไม่เสร็จว่ากลับไปแล้ว แล้วจึงส่งข้อความหาแจฮยอนว่าขอตัวกลับก่อนเพราะรู้สึกไม่สบาย คงไปดูหนังด้วยไม่ได้ ซึ่งปลายทางก็อ่านทันที แล้วโทรกลับมา

(กลับแล้วเหรอ) น้ำเสียงที่ส่งมาตามสายดูร้อนรน (อยู่ไหน)

“เราอยู่หน้าคณะ กำลังจะกลับ”

(ไม่ต้องนะ รอเราก่อน กำลังจะไปรับ อย่าออกมายืนตากแดดนะ รอเราหน้าตึก จะวนรถเข้าไปรับ)

พูดรัว ๆ แล้วก็กดตัดสายไปเลยตามสไตล์เจ้าตัว ฟังดูก็รู้ว่ารีบวิ่งออกมาขนาดไหน อะไรจะขนาดนั้น

ไม่เกินห้านาทีมาร์คก็สังเกตเห็นรถของแจฮยอนที่มาจอดอยู่ตรงหน้าอาคารเรียน เข้าไปนั่งในรถ แจฮยอนทำหน้าตาเครียด ๆ

บนรถมีแต่ความเงียบ แจฮยอนทำหน้าจริงจังมาตลอดทาง แต่ก็ยังจำได้ว่าเขาหนาวและไม่เปิดแอร์แต่เปิดกระจกแทน แม้จะเป็นแค่ระยะทางสั้น ๆ จากคณะของมาร์คกลับมาที่หอของเขา แต่มันก็ทำให้เขาอึดอัดจนต้องพูดออกมาในช่วงที่อีกคนจอดรถเมื่อถึงที่หมายเรียบร้อยแล้ว

“ขอโทษนะ” เอ่ยเสียงแผ่ว ก้มหน้าหลบสายตาแจฮยอนด้วยความรู้สึกผิด

ไม่รู้ว่าผิดอะไรแต่ขอโทษไปก่อนแล้วกัน

“ขอโทษทำไม” อีกคนถามเสียงเรียบ ยิ่งทำให้มาร์คหงอเข้าไปอีก

“ก็แจฮยอนไม่ได้ไปดูหนังเลยอะ”

ว่าเสียงอ่อย ๆ เกิดความเงียบอยู่หนึ่งอึดใจ แล้วอีกคนหลุดหัวเราะออกมา

มาร์คมองตาปริบ ๆ

“เราไม่ได้โกรธเลย ขอโทษทำไม” แจฮยอนหัวเราะ

“ก็เห็นหน้าบึ้ง…”

“เราแค่คิดเรื่องโปรเจ็กต์เยอะไปหน่อยแค่นั้นเอง ไม่ได้เป็นอะไรเลย คิดมากหน่า”

อ้าวเหรอ…

ตอนนี้มาร์คหน้าแดงมาก คือแดงทั้งเพราะพิษไข้ และเพราะความเขินอายด้วย

ถ้ามีเสียง จะดังว่า ‘ฉ่าาาา’

แล้วทั้งคู่ก็แยกย้ายกันเข้าห้องของตัวเอง แต่สิ่งที่มาร์คเห็นคือเจ้ามูมินที่นอนเล่นอยู่ตรงโซฟากลางห้องเขา

ส่ายหัวเบา ๆ ก่อนจะอุ้มแมวเจ้าปัญหาไปหาที่ห้องแจฮยอน

แต่เสียงเคาะประตูที่ดังขึ้นก็ทำให้คิดว่าอีกคนคงรู้แล้วว่าแมวหาย เปิดประตูออกมาพลางยื่นแมวมาให้พร้อมกับส่งยิ้มเนือย ๆ

“ไหวมั้ยเนี่ย” รับมูมินมาถือไว้ด้วยมือเดียว อีกมือก็ลูบหัวพลางโยกไปมาเบา ๆ ทำให้มาร์ครู้สึกมึน ๆ เล็กน้อยเพราะอาการปวดหัวตุบ ๆ ที่ไม่ได้หายไปไหน แล้วแจฮยอนเลื่อนมือมาจับที่หน้าผากคนตรงหน้า “ตัวร้อนนะ”

“แต่หนาวอะ” เอามือลูบต้นแขนตัวเองเพื่อแสดงออก “จะนอนแล้วเนี่ย”

“กินข้าวกินยาก่อนมั้ย มีอะไรกินรึเปล่า”

“ก็...ว่าจะกินยาแล้วนอนเลย” เพราะขี้เกียจกินแล้ว อยากนอนแล้วตอนนี้

“เฮ้ย กินข้าวก่อนดิ”

“ขี้เกียจอะ”

“มา เดี๋ยวเราทำให้กิน ในห้องมีไรมั่ง”

เดินแทรกมาร์คเข้ามาในห้องหน้าตาเฉย เจ้าของห้องมองตามไป เปิดตู้เย็นดู เหลือข้าว กับของสดเล็กน้อย แจฮยอนบอกให้มาร์คเข้าไปเปลี่ยนเสื้อแล้วจะจัดการทางนี้เอง

พยักหน้างง ๆ ก่อนจะทำตามที่บอก เปลี่ยนเสื้อผ้าให้เป็นชุดที่อุ่นสบายมากขึ้นแล้วมานั่งรอแจฮยอนทำอาหารให้เขาทาน กลิ่นหอม ๆ นั่นกระตุ้นความอยากอาหารของเขาได้เป็นอย่างดี

เป็นครั้งแรกที่จะได้ทานอาหารฝีมือของคนที่เราแอบชอบ ตื่นเต้นอะ

จะแอบคิดไปเองว่าอีกคนก็เป็นห่วงเราจะได้มั้ยนะ...

“เสร็จแล้ว”

แจฮยอนถือจานอาหารมาสองใบ สีหน้าของมาร์คดูดีขึ้นมากเมื่อได้เห็น

“ข้าวผัด?”

“อื้ม” พยักหน้ายิ้มเพื่อจะตอบว่าใช่ แล้วยื่นจานหนึ่งใบมาให้ตรงหน้าของมาร์ค เจ้าของห้องหยิบช้อนส้อมขึ้นมาก่อนจะตักเข้าปากเพื่อชิมหนึ่งคำ

“อร่อยอะ”

“ดีแล้ว กินเยอะ ๆ จะได้กินยานอน” แจฮยอนนั่งตรงกันข้าม เท้าคางมองมาร์คที่ทานอาหารด้วยความเอร็ดอร่อย ๆ แก้มใสที่เป็นสีชมพูเพราะพิษไข้ เคี้ยวตุ้ย ๆ อย่างน่ารัก ก่อนที่รอยยิ้มจะเกิดขึ้นบนใบหน้าของทั้งสอง

รอยยิ้มของมาร์คเกิดขึ้นเพราะข้าวผัดของแจฮยอนอร่อย

รอยยิ้มของแจฮยอนเกิดขึ้นเพราะมาร์ค

รอยยิ้มของทั้งคู่เกิดขึ้นเพราะกันและกัน

และทั้ง ๆ ที่มีคนบอกว่าขี้เกียจกิน แต่ก็ทานไปจนเกือบหมด ทำหน้างอ จนพ่อครัวต้องถามคนป่วย

“เป็นอะไร หืม”

“เรากินไม่หมดอะ ขอโทษ”

แจฮยอนหัวเราะคนป่วยที่ทำหน้าเป็นหมาหงอย “ก็กินไปเยอะแล้ว ไม่เป็นไรหรอก”

“แต่มันอร่อยนะ ขนาดลิ้นมันขม ๆ ยังอร่อยเลย”

พ่อครัวจำเป็นยิ้มจาง ๆ ยื่นแก้วน้ำให้คนป่วย “แค่นี้ก็ดีใจแล้ว”

“นี่” แจฮยอนเรียก ทำให้มาร์คที่กำลังดื่มน้ำหันมามอง เลิกคิ้วขึ้นเป็นเชิงถาม “หายแล้วค่อยไปเดทกันนะ”

ห...หือ?

แค่ก ๆ

คราวนี้สำลักน้ำ

ไอ้คนชวนนี่ก็ชอบชวนตอนกินจังเลยวะ

“ด...เดทเลยเหรอ” ถามย้ำอีกครั้งให้แน่ใจ

คนชวนพยักหน้า ยิ้มจนตาปิด

“ไปเนอะ?”

“ก็...ได้”

อยากจะหันหน้าหากล้องสองแล้วถามกับคนอ่านจังว่าไอ้ที่ว่าเดทเนี่ย มันหมายความว่ายังไงวะ

“กินยาแล้วก็นอนนะ เดี๋ยวตอนเย็นไปกินข้าวกัน”

ถ้าเป็นคนอื่นมัดมือชกเขาบ่อย ๆ แบบนี้คงมีด่ากันบ้างแหละ แต่พอเป็นแจฮยอน เขาก็ไม่เคยว่าอะไร ออกจะตามใจกันด้วยซ้ำ ทั้งที่ตัวเองก็เป็นคนค่อนข้างเอาแต่ใจพอสมควร

แต่อันนี้ไม่ได้รู้เองนะว่าเอาแต่ใจ คนอื่นบอกมา

หรือไม่ก็อาจจะเป็นเพราะป่วยจนไม่มีแรงจะเถียง หรือไม่ก็อยากจะตามใจแจฮยอน มีอยู่สองอย่างนี่แหละ

มาร์คพยักหน้ารับก่อนจะเดินไปหาเตียงที่เขาโหยหามาตั้งแต่เช้าที่ลุกออกมา แจฮยอนไปอุ้มมูมินที่เล่นของเล่นอยู่ตัวคนเดียว แล้วเดินมานั่งข้าง ๆ มาร์คที่ล้มตัวลงนอน

“หลับสนิทไม่ฝันนะ”

มาร์คยิ้มรับ หลับตาลงก่อนจะพึมพำบอกให้อีกคนล็อคห้องให้ด้วย ซึ่งแจฮยอนก็ทำตาม เพียงไม่นานเขาก็ผล็อยหลับไป

--

ตื่นขึ้นมาพร้อมกับเหงื่อที่ท่วมตัว คงเพราะยาที่ออกฤทธิ์ขับเหงื่อออกมา เขารู้สึกค่อยยังชั่วขึ้นมากแล้ว แต่ความหนาวยังพอมีอยู่บ้าง มองออกไปนอกหน้าต่าง ท้องฟ้าเริ่มเปลี่ยนเป็นสีเข้มมากขึ้น หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูเวลา

18.48 น.

พร้อมกับสายไม่ได้รับ 5 สาย และข้อความอีกเกือบสิบจากแจฮยอน

เขาปิดเสียงโทรศัพท์ไว้ตั้งแต่สอบและลืมเปิดเสียงคืน แถมยังหลับสนิทจนไม่ได้ยินอะไรเลย กดโทรศัพท์เพื่อโทรออกหาคนที่อยู่ข้าง ๆ ห้อง ซึ่งกดรับแทบจะทันที

(เป็นไรรึเปล่า)

“เราเพิ่งตื่นอะ” เสียงงัวเงียยืนยันได้เป็นอย่างดี มาร์คได้ยินเสียงถอนหายใจดังออกมาจากปลายทาง

(งั้นรอเปิดประตูให้เราเลย เดี๋ยวไปหา)

มาร์คตอบตกลงก่อนจะกดวางสาย และไม่ถึงสิบวินาทีเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นแทบจะพอดีกับตอนที่เขาเปิดประตูให้คนข้างห้องพร้อมกับแมวของเขาเดินเข้ามา

“เป็นไงมั่ง ดีขึ้นมั้ย”

ถามอาการของอีกคนเป็นอย่างแรก ก่อนจะเอามืออังหน้าผาก ไรผมที่ชุ่มไปด้วยเหงื่อ แก้มที่ยังคงเป็นสีชมพูจากความร้อนในตัว ปากสีแดงขยับตอบคำถาม

“ก็ดีขึ้นนะ”

คนตัวสูงกว่าพยักหน้า ยิ้มตาปิดพลางชูถุงที่ภายในบรรจุไปด้วยวัตถุดิบทำอาหาร “เราซื้อของมาทำกับข้าวให้กินแหละ”

มื้อนี้เป็นพาสต้าผัดแห้งแบบง่าย ๆ และแน่นอนว่าอร่อยเหมือนเดิม

เป็นอีกครั้งที่มาร์คทานจนเกือบหมด และเป็นอีกครั้งเช่นกันที่พ่อครัวจำเป็นต้องยิ้มจนหน้าบานอีกครั้งเพราะเห็นอีกคนยิ้มเพราะอาหารของเขา

ในตอนที่ทุกอย่างเหมือนจะดีขึ้น แต่กลายเป็นว่าอาการไข้มันกลับมาอีกครั้ง

อยู่ ๆ อาการหนาว ๆ ร้อน ๆ พร้อมกับอุณหภูมิภายในร่างกายที่ระอุขึ้นก็ทำให้มาร์คต้องรีบทานยาอีกครั้งแล้วไปคว้าเสื้อคลุมมาคลุมตัวไว้อีกชั้น

“ปวดตัวด้วยรึเปล่าเนี่ย”

แจฮยอนถามในระหว่างที่นั่งดูทีวีอยู่ด้วยกันหลังจากทานอาหารเย็นด้วยกันเสร็จ ก่อนจะเอามืออังหน้าผากของอีกคนเพื่อวัดอุณหภูมิ และเขาก็ต้องแปลกใจเมื่อพบว่าในครั้งนี้มาร์คตัวร้อนขึ้นกว่าตอนก่อนหน้าที่เขาเคยวัดไปเมื่อตอนเย็น

“ไม่นะ”

มาร์คส่ายหัวยืนยันด้วยอีกทาง แล้วเอนไหลไปกับโซฟาเหมือนคนไม่มีกระดูก

หมดแรงอะ

เพราะโซฟาค่อนข้างตัวเล็กไปสำหรับผู้ชายที่สูงประมาณ 175 ซม.ขึ้นไปทั้งคู่ ทำให้การไหลตัวลงนอนของมาร์คนั้นค่อนข้างจะเป็นไปในทางที่บิด ๆ เบี้ยว ๆ ไปเสียหน่อย คือตัวเอนแล้วแต่ขายังห้อยอยู่ และนั่นทำให้แจฮยอนหัวเราะ ก่อนจะจับขาของมาร์คให้ขึ้นมาวางไว้บนตักของตัวเอง

“นอนดี ๆ สิ”

จัดหมอนไว้ที่เหมาะสมแล้วดันตัวมาร์คให้นอนลงไป แต่คนป่วยดื้อแล้วขืนตัวเองไว้ พยายามจะเอาขาลงจากตักของคนข้างห้อง

“จะเอาขาลงอะ”

“ขาลงแล้วจะนอนได้ยังไงล่ะ อย่าดื้อดิ ง่วงก็นอนไป”

พูดเสียงดุ แต่พยายามกลั้นยิ้ม จัดการจิ้มหน้าผากอุ่นไปหนึ่งที แล้วโยนผ้าห่มที่มาร์คถือติดมือมาด้วยห่มเข้าให้

คนป่วยทำอะไรไม่ได้นอกจากถอนหายใจเบา ๆ แล้วปล่อยเลยตามเลยไป แรงก็ไม่มี ลำพังแค่จะเถียงแจฮยอนยังไม่ได้เลย จะเดินไปหาเตียงยังไงไหว

มาร์คมองแจฮยอน พึมพำบอกฝันดีกับอีกคน ก่อนที่จะคิดอะไรได้อีกก็ผล็อยหลับไปทั้งแบบนั้น...

--

มาร์คตื่นตั้งแต่เช้าตรู่เพราะมูมินที่เข้ามาปลุก

ปลุกแบบที่ว่านั่งทับบนหัวจนหายใจไม่ออกอะ

ลุกขึ้นมาเพราะล่าสุดที่เขาจำได้คือตัวเองนอนดูทีวีอยู่ที่โซฟา...กับแจฮยอน...?

แล้วมูมินมาได้ไง?

คือยังไม่ได้กลับห้องทั้งคนทั้งแมวเหรอ?

ก้มลงไปดูก็เห็นแจฮยอนที่นั่งหลับบนโซฟา ท่าเดียวกันกับตอนที่เขาเห็นก่อนจะหลับไป

มาร์คลุกขึ้น เขารู้สึกว่าตัวเองดีขึ้นมากแล้วหลังจากได้นอนเต็มอิ่มมาทั้งคืน ก่อนจะเอื้อมมือไปสะกิดแจฮยอนที่ยังนอนอยู่

“เจย์”

ดูท่าจะเป็นคนขี้เซาอยู่พอสมควร เขย่าตัวขนาดนี้ยังไม่ตื่นเลย แต่ครั้งนี้ยังไม่เมา ความพยายามในการปลุกของมาร์คเลยไม่ต้องมากเหมือนครั้งก่อนเท่าไหร่

“อ้าว” สีหน้าแปลกใจยังเหมือนเดิม มองรอบ ๆ ห้องเหมือนเดิม แล้วหันมาทางเขาเหมือนเดิม “โทษที เราเผลอหลับไปเลยอะ”

“ไม่เป็นไรหรอก กลับไปนอนต่อที่ห้องมั้ย”

“ไม่เป็นไรล่ะ เราตื่นแล้ว” ว่าพลางบิดขี้เกียจ แล้วเกาคางให้กับแมวของตัวเองที่ตอนนี้นอนอ้อนเจ้าของอยู่บนตัก “แล้วดีขึ้นแล้วใช่มะ”

มาร์คที่กำลังยิ้มให้กับความน่ารักของมูมินกับเจ้าของก็เลิกคิ้วขึ้น ก่อนจะพยักหน้า “ก็ดีขึ้นแล้วนะ ไม่ปวดหัวแล้ว”

เอามือจับหน้าผากตัวเอง “ตัวก็น่าจะไม่ร้อนแล้วล่ะ”

แต่แจฮยอนก็จับเอามือเขาออก แล้วใช้มืออังหน้าผากอีกคนแทน “อื้ม ก็ยังรุม ๆ อยู่นะ แต่ก็ดีกว่าเมื่อวานมากแล้วล่ะ”

“ก็นอนทั้งวันเลยนี่นา”

“เพราะอาหารที่เราทำมันอร่อยมากต่างหากล่ะ”

แล้วทั้งคู่ก็หัวเราะออกมา

“เจย์ ขอบคุณนะที่ดูแลเรา”

“จริง ๆ ให้ดูแลต่อไปเรื่อย ๆ ก็ได้นะ”

แล้วทุกอย่างก็เงียบไปเหมือนถูกกดปิดเสียง มีเพียงแค่ตาของมนุษย์สองคู่ที่จ้องกันปริบ ๆ

แจฮยอนจ้องหน้ามาร์คด้วยสีหน้าจริงจัง แล้วพูดด้วยเสียงหนักแน่น “เราหมายความแบบนั้นจริง ๆ นะ”

ริมฝีปากเล็กของคนป่วยค่อย ๆ คลี่รอยยิ้มออกมา ก่อนจะพูดว่า

“ก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่ ไปอาบน้ำแล้วหาอะไรกินกันเถอะ”

--

แล้วก็ตัดภาพไปที่ตาเจย์ประคบประหงมคนป่วยเหมือนไข่ในหินจนกว่าน้องจะหาย

5555555555555555 มาแล้วค่ะมาแล้ววว

ขอบคุณสำหรับคอมเมนท์ของทุก ๆ คน ยอดวิวของทุกคนเช่นกันค่ะ

ตอนนี้ก็เช่นเคยนะคะ สนุกไม่สนุกหรือรู้สึกยังไงหลังจากอ่านตอนนี้แล้วรบกวนบอกเราด้วยนะคะ จะได้พัฒนากันต่อไป ถือว่าช่วย ๆ กันเนอะ

ขอบคุณมากนะคะ ไว้เจอกันตอนหน้าค่ะ