คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่ 3
อนที่
3
หลัาที่ผมเ้าไปอาบน้ำพอออมา็ไม่มีนอยู่ในห้อแล้ว ะไปนั่รวมัวันอยู่ที่ห้อรับแอีามเย
ถ้าผมออไปอนนี้เาไ้เลยว่าทุสายาะ้อพุ่มามอแน่ๆ เอะ
เ้าอน เี๋ยวๆ
~~~~~แร ๆ~~~~~
เปิประูออไป็เป็นอย่าที่ิเลย
พวฮยอทั้หลายนั่ันเ็มห้อและหันมา้อผมัน
ที่ริ็เป็นแบบนี้ลอนะพวเ้าะหันมามอ
เหมือนว่าุยันเรื่อผมอยู่อย่านั้นแหละ
“เอ่อ..อาบน้ำเสร็แล้วหรอ” ุนฮเวฮยอถาม
“…….”
ผมเียบ
“ันว่า…พวเรารีบไปันเถอะเี๋ยวะไป้อมสาย” ฮันบินฮยอบอ
“รับ” ผมอบ
“ทีันถามไม่เห็นะอบ”
เสียึมำอุนฮเวฮยอ อย่าิว่าไม่ไ้ยินนะ
“็ไม่อยาอบ”
“ะเอาแบบนี้ใ่ไหม”
พูบแล้ว็เินออาห้อไป
พวฮยอที่เหลือ็พาันหันมามอหน้าผม
อะไรผมไม่ผิะหน่อย
หลัานั้นพวเรา็รมายัห้อ้อมทันที
วันนี้็ไม่่าับวัน่อนๆทุนเ็มที่ันหม
แ่ะมี็แ่ใรบานที่อยว่า
อยแะผมลอเวลา นทีุ่็รู้ว่าใร… โวลเอมอร์
ถุ้ยยย ุนฮเวฮยอ่าหา
อย่าเ่นอนนี้
“เ้นให้มันแ็แรหน่อยเ่”
เหมือนะพูลอยๆ แ่สายามอมาทาผม และ
“อ่อนว่ะแ่นี้็เหนื่อย” ยุบหนอพอหนอ
ใเย็นไว้
“ลับไปนอนไป” ะเอาใ่ไหมเนี่ย
“ฮยอะเอายัไ” ผมถามออไป
ผมไม่อยาเอาเรื่อส่วนัวมาปนับเรื่อานหรอนะแ่ราวนี้ไม่ไหวว่ะ
“แล้วนายะเอาไล่ะ”
พูพลาเาะลิ้นเล่น ทำหน้าาวน..
“……”
“……”
“เฮ้อ…ทำัวเ็ๆว่ะ” ผมพูแล้วำลัะหันหนีแ่..
ผมโนระาแนให้หันลับไป
เ็บะมั อนนี้หน้าาผมหาเรื่อเ็มที่แล้ว
“ย่าห์!! พวนายสอนหยุเี๋ยวนี้เลยนะะเบิว์อยู่แล้วยัะทะเลาะันอี”
เมเนฮยอรีบเ้ามาห้ามทันทีเป็นเพราะท่าทาอเราสอนเหมือนะ่อยันเ็มที
แู่เหมือนนที่ับแนผมอยู่อนนี้ะไม่ไ้ฟัอะไรทั้นั้น
ั้หน้าั้าลาผมออมาาห้อ้อม
ามมา้วยเสียโวยวายอเมเนฮยอและสมาิที่เหลือ
ผมถูลามาที่ห้อน้ำ
และันเ้ามา้าในห้อน้ำัวสุท้ายแล้วล็อประู
ผมมอหน้านที่ลาผมมา
แ่เาันเมินหน้าหนีไปอีทา
“ฮยอลาผมมาทำไม”
“……”
“ถ้าไม่พูผมไปแล้วนะ”
ผมทำท่าะเินออไป แ่อีน็รั้ผมไว้
“ัน..เอ่อือ”
“…..”
“เอ่อือว่า..ือ”
“…..”
“ันอโทษนะที่..บอว่านายไม่น่าอแล้ว็เรื่อที่ว่านายวันนี้้วย” พูพลาหันหน้าหนี
หูเหอหน้าเน่อนี่แไปหม
ำเป็น้อเินนานี้เลยหรอ แล้วผมะีใทำไมเนี่ย
“ั่เถอะรับผมไม่โรธแล้ว”
“รินะ”
ทำไม้อทำท่าีในานั้นัน
“รับ”
ปัๆๆ ปัๆๆ
“พวนายสอนอย่า่อยันนะโว้ย”
เสียเมเนฮยอูร้อนรนมา
“พวนั้นไม่่อยันหรอแ่ลัวะทำอย่าอื่นนี่สิ
ออมานะโว้ยยย” เสียนี้มันบ็อบบี้ฮยอนี่นาแ่ว่าทำอย่าอื่นนี่มันอะไรอ่ะ
แล้ะ็ามมา้วยเสียอฮยอนอื่นๆที่ะโนันอย่าบ้าลั่
ผมว่าเราวระไปเปิะลแทนารมาเป็นไออลนะ
ฟัาเสียแล้วทุนทำหน้าาลๆอยู่แน่เลย แ่ิ็ำแล้ว
รื
รื
“ย่าห์!! บ็อบบี้นายทำอะไรน่ะ” เมเนฮยอถาม
“ผม็แ่ใ้ฟันให้เป็นประโยน์ไ”
“ไอ้บ้าเอ้ยันล่ะปวหัวับพวนายริๆเลย”
ให้ทายนะผมว่าบ็อบบี้ฮยอะเอาฟันูประูห้อน้ำอยู่แน่เลย
ผมหันลับมาุยับน้าๆัวว่าเราวระออไปไ้แล้วล่ะอนนี้
“ันอแล้อะไรพว้านอหน่อยสิ”
“แล้อะไรรับ”
ผมถาม
“็แบบนี้ไ”
พูบ็ึผมเ้าไปอ
แล้ว้มลมา ้มลมา นปาเือบะสัมผัสันแ่แล้ว็เบี่ยหน้าไป
ุที่ออผมแทน
านั้น็….็ รี๊ ฮยอเาูอผม
ใ่อ่านไม่ผิหรอ
อนนี้ผมรู้สึไ้ว่าหัวใเ้นแรมาๆ
แล้วนรหน้าล่ะะเป็นแบบผมรึเปล่า
หลัาพอใแล้ว็ผละออมา
ยืนมอหน้าผมแล้วหันไปเปิประูออ
~~~แร~~~
เมเนฮยอพอเห็นว่าพวเราไม่ไ้่อยันริๆ็ทำหน้าโล่อ
และทำารสวยับเลย
พอสวเสร็็เินออไป
ผมยัอยู่เลยว่าแพูอะไรไปบ้า แ่อนนี้…
“พวนายเ้าไปทำอะไร”
ยุนฮยอฮยอถาม
“เ้าไปเลียันนิหน่อยน่ะ”
ุนฮเวฮยอบอ
“นายโอเใ่ไหมานอู”
ฮยอฮยอหันมาพูับผม
“เอ่อ..รับ”
แ่้า่อน ินฮวานฮยอับฮันบินฮยอเหลือบมา้อที่ออผม
้ออะไรันหรือว่า
“นั่นรอยอะไร”
ฮันบินฮยอถาม
ผมเอามือับที่อ
แล้วหันไปมอุนฮเวฮยอที่ยืนลอยหน้าลอยาอยู่
“ันว่าพวเราลันแล้วนะูุนฮเว”
ินฮวานฮยอบอ
“พวนายบอว่าะัใเพราะว่าไม่อยาแย่นๆเียวัน…แ่ันไม่ว่ะนนี้ันอ
็ในเมื่อพวนายบอว่าะัใแล้วะมาเือนร้อนทำไมไม่ทราบ”
ุนฮเวฮยอทำหน้ายียวนวนประสาทมา
แ่ว่าแย่อะไรันผมล่ะไม่เ้าใริๆเลย
อนนี้เหุาร์ึเรียยิ่ว่าสรามเย็นอี
ทุนเป็นอะไรันไปหม
ูเรียันั
“เอ่อ
มีอะไรรึเปล่ารับ” ผมถามออไป
“เรื่ออผู้ให่น่า”
บ็อบบี้ฮยออบ
พูบ็ผลัผมเ้ามาในห้อน้ำห้อเิม
“นายอยู่ในนี้แปบนึนะอพวเราุยันแปบนึ”
บ็อบบี้ฮยอบอ ผมพยัหน้าแล้วปิประู
ว่าแ่มันเรื่ออะไรันทำไมผมถึรู้ไม่ไ้ล่ะ
เรื่ออผู้ให่หรอแ่ผมับพวฮยอ็ไม่ไ้อายุห่าันนานั้นะหน่อย
ผมพยายามเอาหูแนบับประูห้อน้ำ แ่มัน็ไม่่อยไ้ยินเท่าไหร่ โธ่เว้ยยยยยย
5นาทีผ่านไป
ผมอยาออไปมาๆอยู่้าในนี้อาาศไม่ไ้สื่นเลยนะ
ออไปุยันที่อื่น็ไ้อ่ะริๆ
“ออมาไ้แล้ว”
ฮันบินฮยอบอ
เินออมา็เห็นุนฮเวฮยอยืนหน้าบูอยู่
ส่วนนอื่นๆนี้ยิ้มหน้าบานเป็นระ้เลย
สสัยะลันไ้แล้ว
“พวฮยอลอะไรันหรอรับ
ทำไมผมถึรู้ไม่ไ้ล่ะ”
“เอาน่าเี๋ยว็รู้เอแหละ”
ินฮวานฮยอบอ
“เรียมัวไว้ให้ีล่ะานอู”
ยุนฮยอบอ
“ไป
ลับไป้อมัน่อ” หลัาทิ้ระเบิไว้ให้ผมเมเนฮยอ็มาามไป้อมัน่อ
สรุปแล้วอนนี้ผม็ยัไม่รู้เหมือนเิมว่าให้เรียมัวทำไม
หลัาวันนั้น็ปาเ้าไปเือบเือนแล้วที่พวฮยอบอให้ผมเรียมัว
นอนนี้ผม็ยัๆอยู่ แ่อนนี้ผมื่นเ้นมาว่า
เพราะวันนี้ วันที่14 ันยายน 2015 MV แรอพวเราะถูปล่อยออมา
ในที่สุพวเรา็ไ้เบิว์สัที หลัาที่ถูอันมานานนราอ
วามริแล้วหลัานี้เพลอพวเรา็ะถูปล่อยออมาเรื่อยๆ
เรียไ้ว่าปล่อยออมาให้แฟนๆหายิถึันเลยทีเียว
พวเรานัู่เพลอพวเราแล้ว็มีแวันบ้า
ามประสานบ้า
ระแสอบรับถือว่าโอเเลยทีเียว
ึ่ไม่ี่วันพวผม็ะมีเบิวสเที่ รายารอินิาโย
และในวันนี้็มาถึพวเรามาที่ึเพื่อึ้นสเ
เราื่นันแ่เ้าและผม็ื่นเ้นมาๆเลย
แฟนๆะไ้เห็นพวเราแสมันเป็นอะไรที่ทำให้ผมแทบะนอนไม่หลับเลยล่ะ
แ่สัสัยว่าผมะื่นเ้นมาเินไป
นทำให้ฮันบินฮยอสัเเห็น
“ไ
ื่นเ้นสินะ”
“รับ”
“อยาหายื่เ้นไหมล่ะ
ันมีวิธี”
“วิธีอะไรหรอรับ”
ผมเอียอถาม
“เห็นเาบอันมาว่าถ้าื่นเ้นน่ะให้ับมือใรัน
แล้ว็้อาับนนั้นมันะทำให้เราหายื่นเ้นไ้น่ะ”
“ริหรอรับ”
“ริสิ…เรามาลอูันไหม”
“เอ่อ..รับ” ผมรีบเอามือที่ื้นเหื่ออัวเอ มาเ็ที่าเ่อนะยื่นมาไปับมืออฮันบินฮยอ
เราสอนนั่้อาันัพัผมไม่รู้ว่านานนาไหนนมีนมาเรียให้ไปเรียมัวเราถึไ้ปล่อยมือออาัน
“ปะ”
ฮันบินฮยอบอ
“รับ”
ฮันบินฮยอเินไปแล้ว แ่ผมยัไม่เินามไปทำไมน่ะหรอ
็ำลัิอยู่น่ะสิว่าทำแบบเมื่อี๊นี้มัน่วยให้หายื่นเ้นริๆน่ะหรอ
เพราะแทนที่ผมะหายื่นเ้น มันลับทำให้หัวใเ้นไม่เป็นส่ำ
เวลาที่สบาู่นั้น มันเหมือนมีำพูมามายที่ไม่สามารถพูออมาไ้
เป็นวาที่เปี่ยมไป้วยพลัมิน่าล่ะฮันบินฮยอถึไ้มีแฟนลับเยอะนานี้เป็นเพราะสายาู่นี้นั่นเอ
ผมรีบเินามฮันบินฮยอไป
ลอทา็เอพวรุ่นพี่บ้าและ็พวที่เบิว์พร้อมๆับพวผม
พวเราทัทายันอย่าเป็นันเอ
นี่สินะรอบรัวไออลอริ
หลัาที่อัรายารันเสร็พวเรา็เินทาลับหอพััน
อนที่เินึ้นหอผมแอบเห็นว่ามีแฟนๆอยู่สอสามนยืนอยู่้วย
แ่ฮันบินฮยอบอว่าพวนี้อาเป็นาแหรือไม่็เป็นแอนี้
ห้ามเ้าไปยุ่้วยเ็าแ่พวเาูไม่มีพิษมีภัยนะ
ฮันบินฮยออาะิมาไปเอ็ไ้
ลับเ้าห้อมาผม็ไปอาบน้ำ
แล้วหาอินแ่ในู้เย็นมันไม่มีอะไรให้ินเลยนี่สิ
มีแ่พวอสึ่ผมทำอาหารไม่เป็นหรอนะ
แ่มีอยู่นนึที่อบทำอาหาร
ยุนฮยอฮยอไ
“โอ๊ะ พูไม่ทันาำายยาริๆเลย”
ผมพึมพำเบาๆ
แ่ยุนฮยอฮยอลับหันมาะไ้หรือว่าไ้ยินันนะ
“หิวหรอให้ันทำให้ินไหม”
ผมนี่หูั้เลย
“ริหรอรับ”
“ริสิอยาินอะไรล่ะ”
“อะไร็ไ้รับ”
“อืมโอเอะไร็ไ้นะ
ันะๆไ้ทำเผื่อนอื่น้วยอยา่วยไหม”
“รับ!!”
แล้วหลัานั้น็…….
“ฮยอไอ้นี่มันใ้ยัไ”
“ฮยอมันเปิยัไหรอรับ”
“ฮยอ….” นในที่สุยุนฮยอฮยอะรำา
“เอาี้นายนัู่เยๆนะ”
“อ่า..รับ” ผมถอยออมาแล้ว็ระโึ้นมานั่บนเาท์เอรือีฝั่แทน
มอเฟำเป็นโว์ฝีมือทำอาหารเ็มที่
ูๆไปแล้ว็เท่ไปอีแบบ
ลีลาารับระทะ ับะหลิวโรเท่เลย มายไออล
ผมเริ่มไ้ลิ่นอาหารลอยมา
น้ำลายะไหลแ่ลิ่น็น่าินแล้ว
ผมหลับาแล้วะสูลิ่นหอมเ็มที่ โอ้ยหอมมามาย
พอเสียระทบันอระทะับะหลิวเียบลแสว่าเสร็แล้วสินะ
ผมลืมาแล้วระโลาเาท์เอร์ แล้วเนิๆ
แ่ยุนฮยอฮยอ็มือไวว้าเอวผมเอาไว้ไ้
เี๋ยวนะท่านี้มันูีรีย์เินไปนะ
ทำให้อนนี้หน้าอยุนฮยอฮยอใล้ผมมาเิน
“เอ่อ..ฮยอ” ผมเรียแล้วเอามือันแผ่นอไว้ หุ่นีแฮะ
“หืม”
“ือว่า..ไปิน้าวันีว่ารับ”
“โอเ
แ่ันอราวัล่าทำับ้าวหน่อยนะ”
“ราวัล?”
“ใ่
ว่าไไ้ไหม”
ผมทำหน้าแ่่อนที่ะอบลพวฮยอที่เหลือ็ามลิ่นอาหารออมา
ผมหันไปมอ พวเา็มออยู่เหมือนัน
“ฮยอะทำอะไรอ่ะ”
ฮยอฮยอถาม
“อราวัล่าทำับ้าวอยู่
ว่าไหืม” อบแล้วหันมาถามผม่อ
ราวัลหรอหวัว่าไม่ยาเินหรอนะ
แ่ฮยอเาอุส่าทำให้ิน็้ออบแทน
“รับ..แล้วะให้ผ…อือ”
ุ๊บ หืม…ยะ..ยุนฮยอฮยอุ๊บผมหรอ
ผมันออแ่มืออฮยอ็้นอผมไว้
ฮือออูบแรอผมนะ ผมิ้นนผละออไ้รีบโยอาาศเ้าปอเพราะเผลอลั้นหายใไป
อนนี้ผมไม่ล้าเยหน้าเลย
“นี่แหละที่ันะอ”
ไม่พูเปล่ายัยืนยิ้มหน้าสลอนอี
ฮือออ
“ะ..แ่ผมเป็นผู้ายนะ” ผมเยหน้าึ้นพู
“ผู้าย็ูบันไ้น่า
แบบพี่น้อไ็ูบอบุ ูบทัทายเยอะแยะไป”
“ริหรอรับ”
“ริสิ”
ผมหันไปมอพวฮยอนอื่นๆที่ทำหน้าอึ้อยู่เป็นเิถามว่าริหรอ
พวเา็พยัหน้าแบบ
ะริแฮะ
“แ่ผม็ยัเินอยู่ีนะ”
“ทำบ่อยๆสิะไ้ิน
ใ่ไหมพวเรา” ยุนฮยอหันไปถามพวที่เหลือ
“ใ่!!!!!!”
อบันพร้อมเียวเอ้าใ่็ใ่
เป็นพี่น้อันูบันไ้สินะ
ความคิดเห็น