คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : แถวนี้ไม่มีใครกลัวเมีย
“หมอแ ุแน่ใว่าุไหวนะ ?”
“ผม.. ไหวรับ”
ะเมื่อไหร่
ผมยืน้มหน้าพร้อมับุมมือ่อหน้าอาารย์หมอท่าทาเร่รึม อาารย์หมออายุรุ่นราวราวเียวับพ่อผมเนี่ยแหละ เามอผม้วยสายาเป็นห่วแมับไล่ให้ออาะแพทย์ฯ.. วิาแรเป็นวิาอเาและมีวิ แ่ผมันทำวิไม่ไ้เลย
ไม่ ไ้ เลย #อย้ำในวามโ่
“ะแนนสอบเ้าอุสูมาเลยนะ แทบะอันับ้น ๆ อลาส แ่ทำไมุถึ...”
“ผมประมาทไปหน่อยรับ” อแหลไปนั่น
เอาริือ่วอนปิเทอมะเ้ามหาวิทยาลัยผมไม่ไ้แะหนัสือที่มินฮยอเอามาให้สัเล่ม ทั้ ๆ ที่นัวาว็ย้ำนัย้ำหนาว่าให้เปิอ่านร่าว ๆ ไป่อน แ่ผม็ั๊นะล่าใิว่ามหาวิทยาลัยเปิอีสิบปีเห็นะไ้เลยทำัวหลั่นล้านถึเปิเทอมแล้วมาเอวิเป็นวิาแรแบบนี้
“ุไม่้อถ่อมัวหรอนะหมอแ ผมเ้าใว่าวิที่ผมให้ทสอบ่อนเรียนมัน่ายเินไป แุ่็ไม่้อถึั้นส่ระาษเปล่ามาให้”
“อโทษทีรับ พอีผมิเยอะไปหน่อยเลยไม่รู้ะเอาอะไรมาอบในระาษ” อแหลอย่าไม่มีที่สิ้นสุ
“อื้ม ๆ ั้น็แล้วไป ผมเป็นห่วถึั้นเรียหมอโอมา่วย”
อาารย์หมอพู่อนพยัเพยิหน้าไปทา้านหลัอผม ลืมบอไปว่านอาผมและอาารย์หมอ็ยัมีไอ้หมอโอหรือโอเฮุน นัศึษาแพทย์ฯะแนนอันับหนึ่ปีเียวับผม อาารย์หมอเรียมันมาเพราะว่ามันเรียนเ่และอยาให้มา่วยูแลผมทีู่เหมือนเป็นหมอที่โ่ที่สุในั้นปี
ไม่้อูเหมือนหรอ ูเนี่ยแหละโ่อริ
“ไม่เป็นไรหรอรับอาารย์หมอ พอีผมอ่านหนัสือวิาอนัศึษาแพทย์ฯล่วหน้ามาห้าปีแล้วอนนี้เลยว่า ๆ นิหน่อย”
ูสิ มีวามอแหล
ผมหันไปมอหน้าหล่ออไอ้หมอโอเล็น้อยพลาเบ้ปาใส่แ่ลับไ้รับรอยยิ้มเสแสร้ามันมาแทน อันที่ริไม่ไ้มีเรื่อบาหมาอะไรันหรอ แ่แ่หมั่นไส้ริยาและำพูำาอมัน็แ่นั้น ไม่รู้ว่ามันใให้ผมูโ่หรือระไร
“อบในะหมอโอ ยัไุทั้สอ็่วย ๆ ันนะถือว่าเป็นนัศึษาแพทย์ฯเหมือนัน”
“ือผม.. / รับ” พอผมะปิเสธไอ้หมอโอ็พยัหน้ารับพลาแย้มยิ้มอย่าไร้เียสา มันน่าบหัวหมุนนั #ินิสัยเมียมา
“พวุืออนาอวารแพทย์.. และผม็าหวัับพวุมานะหมอโอ หมอแ”
“รับ”
วาที่ส่มาให้พวผมนั้นเ็มไป้วยวามห่วใย ัน บัับ และ่มู่อย่าหาที่สุไม่ไ้ ประหนึ่มีแปั่นบอว่า พวเมิ้อบ ทำให้ผมรู้สึร้อน ๆ หนาว ๆ บอไม่ถู ผมแอบหันไปหาหมอโอที่ยัมีรอยยิ้มประับไว้บนใบหน้าเหมือนเิม มันมอมาทาผมและส่สายาประหลา ๆ มาให้
ไม่ใ่ว่าหมอโอมันะมาุทอให้ผมหรอ บรึ๋ย ิแล้วนลุ!!
“ฮยอวอน เฮ้! ฮยอวอน”
ผมำ้อะัฝีเท้าเมื่อไอ้หมอโอพยายามเอ่ยเรียื่ออผม ผมลอาพลาพ่นลมหายใออมา่อนที่ร่าสูอมันะวิ่มาัรหน้า
หมอโอะรุหรือรับมาูันรับทุน
“มีอะไร ?”
“เรื่อวันนี้.. นายไม่เป็นไรนะ ?”
“เป็นไร ็บอแล้วว่าประมาทไปหน่อยิว่ามัน่าย ๆ ไรี้” ไม่มีใรรู้ว่าเราโ่นอาัวเราเอ
“ั้น็ีแล้ว”
“นี่มึ้อารไราูปะ ?”
“หืม ?”
“อยาเป็นเมียูหรือใหู้ไปเป็นเมีย ?”
ไอ้หมอโอหลุำออมาเล็น้อยพร้อมับยิ้มเิน ผมเลยส่สายาเอือม ๆ ไปให้มันประมาว่าูไม่มีเวลามาบลา ๆ ับมึหรอนะ เพราะั้นไอ้หมอโอึหยุหัวเราะพลาระแอมไอเล็น้อย
“นี่รู้้วยเหรอว่าันไม่ไ้มาี ?”
“เออ มึบอมาเลยีว่าว่ามึ้อารอะไร”
“็... ะให้พูมัน็เิน ๆ แฮะ”
หมอโอเาแ้มเิน่อนที่ายาว ๆ อมันะ้าวเินมาหา ผมผะออเล็น้อยเพื่อรัษาระยะห่า แ่มือทั้สอ้าอมัน็มาับไหล่ผมไว้เสีย่อนทำให้ผมนลุไปทั้ัว
แน่ ๆ
ูไ้เป็นเมียมันแน่ ๆ
“ันอยาะอ...”
อูไปเป็นเมีย...
“อ...”
ะใหู้ไปเป็นเมียสินะ
“อ... พี่มินฮยอ”
อู... เอ๊ะ มินฮยอนั่นเมียู!!!!
พลั่
ผมผลัอมันอออัโนมัิามสัาานรัเมีย พอไ้ยินื่อมินฮยอสิผม็าผึเสีย่าย ๆ ไอ้หมอโอำันราวับอบในั ผมเลย้อมันาเม็
“มึะมาเป็นู้ับแฟนูสินะไอ้หมอโอ”
“อย่าพูาไม่สุภาพสิ” หมอโอพยายามพูเสียเบาเมื่อรู้ว่ารอบายเริ่มมีนหันมามอแล้ว “่อย ๆ พู่อย ๆ าัน็ไ้”
“ูไม่อบอ้อม้อมรับ มึะออะไรเมียูพูให้มันี ๆ”
“เอารินะ ันเป็นรุ่นน้อที่โรเรียนอพี่มินฮยอ อบพี่เามาั้นานและั้ใสอบเ้าหมอเพื่อเาเพราะเาไม่อบนโ่” มันว่าพร้อมับเน้นำว่านโ่มาที่ผม “แ่เห็นว่านายเป็นแฟนพี่เา.. สสัยันโนเาหลอแล้วล่ะ”
สมออผมำลัประมวลำพูที่ับ้อนอมัน.. มันอบมินฮยอ แถมยัั้ใสอบหมอเพราะมินฮยอที่บอว่าไม่อบนโ่ และมันมารู้ทีหลัว่าผมเป็นแฟนมินฮยอ ละมัน็รู้สึว่ามันโนหลอ.. เอ๊ะ.. แปล ๆ
“นี่มึ่าูว่าโ่เหรอไอ้หมอโอ!!!”
“ันเปล่า” มันยัไหล่ “แ่็เอาเถอะ อนแรนึว่าพี่มินฮยอะหาแฟนไ้ลาว่านี้ะอี”
“....”
“แ่พอรู้ว่าเป็นนายัน็เบาใ”
“มึิว่ามึมีีว่าูไ้!” ผมึ้นเสีย นรอบ้าหันมามอเป็นาเียวแ่ผมไม่สนใอี่อไปแล้ว “็แ่หล่อว่าู สูว่าู าวว่าู แถมหน้า็ไม่ลอยอี” ทำไมพูแล้วถึไม่รู้สึีึ้นมาวะ
“....”
“อาะลาว่าู และูท่าทา็รวยว่าู้วย” เออว่ะูนี่ไม่มีอะไรีริ ๆ
“ฮยอ...”
“แ่มินฮยอรัูเว้ย!” ผมะโนใส่หน้ามัน เนี่ยแหละือำพูที่สะใที่สุ
“....”
“ำใส่สมอลา ๆ อมึไว้เลยว่าเารัู!"
"...."
"เนะบปิ๊”
ว่าแล้ว็อเินสะบั้นามาอย่าสวย ๆ เหอะ
เลียมึไอ้หมอโอ ไอ้มารหอยม!
“เป็นไบะ...”
“มินฮยอ ลับ!”
ผมเินเ้าไปว้า้อมือเล็อแฟนหนุ่มัวเอ่อนออแรลาให้เาออาึะ หันหลัไปูเผื่อมีร่าอไอ้หมอโอมาวนหัวใแ่็ไม่เอนั่นถือว่าเป็นสัาที่ี มินฮยอมีท่าทีมึนเล็น้อย
“เี๋ยวฮยอวอน นายเป็นอะไร ?”
“ไม่ไ้เป็นอะไร”
“โห!” มินฮยอแผเสียใส่ผม่อนะสะบัมือออแล้วระาผมให้หันลับมามอเา “เป็นอะไรทำไมไม่บอ!?”
“็ไม่ไ้เป็นอะไรไ!”
“ึ้นเสียใส่ทำไม!”
มินฮยอะโนใส่หน้าผมอย่ารุนแรนน้ำลายระเ็นเ้าาผม.. อยาะวิ่ออไปล้าาแ่ิรที่นัวาวรหน้าอยู่ในอารม์ที่ำลัุ่นมัว
ไม่น่าทำเมียโรธเลยให้ายเถอะ
“มินฮยอ ือ.. ันอโทษ”
“ถามแ่นี้ทำไม้อะโนใส่้วยวะ”
“็นายเ้าี้..”
“เป็นห่วไไอ้โ่นี่” ฝ่ามือเล็ฟาเ้าที่แนผมอย่าแรนผมร้อ๊า ุเธอออและสะบัหน้าพรืไปอีทา
“มินฮยอ ันอโทษ” ผมอเอวเล็อย่าอออ้อน รปลายมูับลุ่มผมบาออีน อบใที่ผมอมินฮยอบาแสนบาทำให้หอมระหม่อมไ้่าย
นั่นไม่ใ่ประเ็นสิเนอะ..
“นายหุหิใส่ัน”
“ือ...”
“มีไร็ไม่ยอมบอ”
“....”
“เราไม่ใ่แฟนันแล้วเหรอฮยอวอน ?”
เอาแล้ว มาไม้นี้อีแล้ว.. น้ำเสีย้ำอนระับแม์ทำให้ผม้อหอมฟัแ้มเนียนออีนอยู่้ำ ๆ มินฮยอพยายามิ้นให้หลุามือปลาหมึอผมแ่็ไม่เป็นผลนเาถอใไปเอ
“มันไม่ใ่แบบนั้น แ่ือ..มีเรื่อนิหน่อย”
“เรื่ออะไร ?”
“็...”
“ถ้าไม่บอ็เลิันเลยมั้ย”
“็มีไอ้นนึื่อไอ้หมอโอ.. โอเฮุน มันบอว่าเป็นรุ่นน้ออนายที่โรเรียน แถมยัอบนายอี”
“เฮุน.. อ๋อ เฮุนเรียนที่นี่เหรอ ?” มินฮยอาลุวาว ผมเริ่มะน้อยใแทนละริ ๆ
“เออ แล้วทำไม้อทำท่าสะิ้”
“ใรสะิ้!”
“เปล่า้า ๆ เ้าเอ เ้าสะิ้เอ” ว่าละ็บิูประอบนิหน่อยุเธอะไ้ไม่อน้ำสอ
“็ี๊”
“แล้วไอะเรื่อไอ้หมอโออะ ิ๊ั๊ับมันรึไ”
“ิ๊บ้าบอไร”
มินฮยอถอนหายใยาว่อนะเล่าเรื่อราวอเาับไอ้หมอโอให้ฟั มินฮยอบอว่าแ่่อนที่มินฮยออยู่มอปลายไอ้หมอโอเรียนมอ้นแ่มัน็เทียวมารับมาส่มินฮยออย่าหน้า้าน (อันนี้ผมเิมให้เอ) หมอโอเยเป็นเ็แว้นเหมือนับผมเนี่ยแหละึ่มินฮยอไม่อบพวแว้นเสี่ยวอันนั้นผมรู้ี แ่เรื่อที่มันั้ใสอบหมอเพื่อแฟนผมนี่แฟนผม็ยัไม่รู้หรอ ูเป็นปลื้มมาที่น ๆ นึะทำเพื่อัวเอมานานี้
“น่าื่นม แ่่อนเ็นั่นมันโ่ไม่่าานายเลยนะ”
“....”
“น่ารัริ ๆ”
มนอื่น่อหน้าแฟนเลยนะ ่อหน้าแฟนเลยิู!!!!!!!
“แ่็นั่นแหละ เรื่อระหว่าันับเฮุนไม่เยเป็นวามริหรอ เพราะันไม่อบหมอนั่น” มินฮยอพู่อนหันมา้อหน้าเือ ๆ อผม “อะไร ?”
“นายมมัน”
“็้อมสิ แ่ันไม่ไ้อบมันไ”
“แ่นายบอว่ามันน่ารัเลยนะ!”
“โอ๊ยอีผี ็แ่น่ารัเปล่าวะ แ่ันอะรันาย”
“ไม่หายอนหรอนะ”
“็ามใสิ ะลับละ ี้เียทะเลาะ้วยแล้ว”
ร่าเล็เินสะบัไปอีทา ผมทำไ้แ่มอาม้อย ๆ เอาริผม็ไม่อยาทะเลาะับมินฮยอหรอเพราะทะเลาะันทีไรผม็ไม่เยนะแถมมินฮยอเวลาโรธนี่น่าลัวสุ ๆ ทั้สั่ห้ามให้ผมเ้าบ้าน นอนอยู่แ่ในรถ ไม่็นอนับหนัสือึ่เป็นเรื่อที่ผมเสียใมา
“พี่มินฮยอยัน่ารัเหมือนเิม”
เสียทุ้มทำให้ผม้อสะุ้โหย ร่าอไอ้หมอโอมายืน้าผมอนไหน็ไม่รู้ รู้แ่ว่าแววาอมันที่มอามหลัมินฮยอนั้นูเพ้อฝันเป็นอย่ายิ่
็ทำไ้แ่ฝันเท่านั้นแหละไอ้หมอโอ
“ูะให้พอ ่อนที่มึะไม่ไู้อี”
“โหันะ พี่เายัำันไ้อยู่นี่ ปิพี่มินฮยอไม่่อยำใร” หมอโอพูและยิ้มอย่าภูมิใ
“รู้ีริ ๆ นะมึ มินฮยอน่ะวามำีะาย แม้แ่แบทีเรียในร่มผ้าทุัวยัมีื่อเรีย มึไม่รู้เอ” ผมว่า่อนะผลัไหล่มัน “เลิิะมาวอแวแฟนูไ้ละ นนี้อู”
“็แ่แฟนปะ แ่านแล้ว่อยว่าันอีที” มันยัไหล่
หมั่นไส้ หมั่นไส้โว้ยยยยยย
“็ลอแะมินฮยอู มึอาะไม่ไ้มาเรียนแล้ว็ไ้”
ไม่็ผมเนี่ยแหละที่ไม่ไ้มาเรียน ไม่ใ่เพราะโนมันทำไรหรอนะ โนไทร์ บัย
“บูาันะ ลัวพี่มินฮยอหรือไ ?”
“ลัวไร”
“็แบบเป็นบุลลัวเมียอะไรแบบนี้ บูาไว้บนหิ้”
“อยู่บนหิ้ริ แ่ไม่ไ้ลัวโว้ย”
หมอโอหัวเราะลั่นทันทีที่ผมปิเสธออไปแบบนั้น ผมพรูลมหายใออทามูเหมือนถูัใ ทำไม หน้าอย่าผมถ้าะบอว่าไม่ลัวเมียแล้วมันไม่่อยน่าเื่อถือหรือไ
“แน่ในะว่าไม่ไ้ลัว ?” มันถามอีรั้ ผมพยัหน้า “พี่มินฮยอเรียแล้วนั่นน่ะ”
“ไหน!”
ผมรีบหันวับไปทาหน้าึะ รถอแฟนผมำลัออยู่ริ ๆ แ่มินฮยอไม่ไ้ออมาเรียผมอย่าที่มันบอ นั่นทำให้มันหัวเราะเมื่อผมหลุมพรา
“ไม่ไปรึไ ให้พี่มินฮยอรอนานไม่ีนะ”
“เออ ฝาไว้่อนเถอะมึ”
ผมี้หน้ามันราวับาโทษพร้อมับสาวเท้าเร็ว ๆ ไปที่รถอมินฮยอ นัวาวที่นั่อยู่ภายในนั้นไม่ไ้แสอารม์ใ ๆ ออมา ผมไ้ยินเสียิัอไอ้หมอโออีรั้
“บายรับนลัวเมีย”
“ูไม่ไ้ลัวเมียโว้ย!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
เออไม่ไ้ลัวเมีย
เพราะเมียยัไม่สั่ให้ลัว ถุย
x
ฮยอวอนนไม่ลัวเมียนะะ5555555555555555
#ฮยอวอนนวนีน
ความคิดเห็น