คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : บทที่ 2 หอพัก
ทันในั่น! “เห้ยๆ!! พวนัเรียนใหม่ทั้หลาย!!!! ฟัทานี้!! ฟัที่ท่านมิระามะพูเี๊ยวนี้เลย!!! พวแร๊!!!” เสียะโนโยารใ่โทรโ่
เ้าอเสียเป็นเ็ผู้หิอายุราวๆ 18 ปี ที่ใสุ่นัเรียนมัธยมปลายอี่ปุ่นแ่ันเี้ยนี้สิ….. “วันนี้พี่เป็นพี่ไ์อนัเรียนที่ะเ้ามานอน
พัในหอแห่นี้น่ะ่ะ!!!” พี่ไ์พูโวเวโวยวายมานผมรำาแ่ผม็ทนฟั่อไป… “อันับแรพี่มีิรรมรับน้อเลย็ือ!!” พี่ไ์ทำท่า
ทีูนิ้วึ้นฟ้าแล้วี้มาทานัเรียนปี1 “ิรรมใรันนอนฝัน้วยัน3ปี!!! ิรรม่ายๆเอ่ะือะมี เอเนท์ เอาลามาให้นะะ!! ึ่
นัเรียนอเรามี 30 น ทาเรา็ะมีลามาให้ 30 ใบะแ่ะมีเป็นู่ๆันน่ะะ!! เอาละ่ะเริ่มิรรมไ้!!! Let’s Play Now!!” ู่ๆ็มีนเอา
ลามายื่นให้ผม “อะ อบุรับ” ผมเลือหยิบลาอันรลาออมา “หืม? เบอร์ 7?” ผมพูพลาเาหน้า “อะะว่าไป……”
ผมหันไป้าหลัะุยับมารีนแ่เาันหายไปะั้น??? “มารีน!” ผมออเินเรียหาเา แ่ว่าพี่ไ์ันประาศะ่อนผมเลยนั่ล
“อะแฮ่มมมม!!! เป็นยัไันบ้าเอ่ย??? ใรยัหาู่ไม่เอเียวทาเราประาศหาให้น่ะ!! เิออมา้าหน้าเวทีเลย่ะ” พี่ไ์พู้วยท่าทายิ้ม
แย้ม “เออือว่าอผมเป็นเบอร์ 7 อะรับยัหาู่ไม่เอเลยอะรับ….” ผมเินไประิบพี่ไ์ “อะแฮ่มมมม!!! ประาศใรไ้เบอร์ 7 ออมาหา
ู่้าหน้าเลย่ะ!!” พี่ไ์ประาศหาู่ให้ผม “พะ…เพทาย…นะ..ในที่สุ็เอแล้ว แฮ่ๆ---“ ู่ๆหลัผม็โนสะิ “อะมารีน! เป็นอะไรรึ
ป่าว” ผมพูพลาประรอไปนั่ “อนแรันิว่าะไม่เอนายะอีนายไปไหนมาเนี้ยูเหนื่อยน่ะ” ผมถามมารีน “อนลารถนายไม่
สนใันเลยน่ะ! ันเลยหลับนายยัไละ -3- )” เาพูพลาทำท่าทีน้อยใ “อะะว่าไปเพทาย อฝาเนื้อฝาัวลอ 3 ปีน่ะ” เาพูพลาู
ใบที่มีเล 7 ึ้นมาให้ผมู “อะ…มารีนัน็ฝาัว้วยน่ะ” ผมพูพลาเ้าไปอเา “อะแฮ่มๆๆๆ ทุๆนที่เอู่อัวเอแล้วให้เินไปหา
ห้ออยู่ันเลยน่ะ่ะ!!” พี่ไ์พูแล้วยิ้มว้า “มารีนั้นเราไปูห้อันเถอะ” ผมพูพลาเินูมือเาไปในหอ “สวัสิ์่ะไม่ทราบว่าะรับ
ุแห้อไหนี่ะ?” พนัานอนรับพูึ้น “มีห้ออะไรบ้าละรับที่ว่า?” ผมพูถามพนัาน “มีห้อ 103 107 204 206 307 309 และบ
ลาๆๆ่ะ” ผมเาหัวเล็น้อย “ั้นอห้อ 307 ละันรับ” ผมบอพนัาน “นี้่ะุแห้อ” ผมเินไปหามารีน “มารีนไปเอาอบนรถมาเ็บ
ไว้ในหอันเถอะ” ผมับมารีนเินไปที่รถแล้วเอาอึ้นมาเ็บที่ห้อเรียบร้อย ห้ออเราเป็นห้อธรรมาๆไม่มีอะไรนอา ทีวี ปลั๊ไฟ
โ๊ะ พัลม ู้เย็น ู้เสื้อผ้า และ เียู่นึ “มารีนนายิว่าห้อโอไหม?” ผมถามเาพลาเินไปเปิไฟ “ันว่ามัน็โออะน่ะ” เาพูและยิ้มออ
มา “ในที่สุ็ไ้พัเสียที” ผมเินไปที่เียแล้วล้มลเบาๆ
“เห้? เพทายนายไม่ไปอาบน้ำหรอ?” มารีนหันมาถามผม “ไม่ละนายอาบ่อนเถอะน่ะ…” ผมพูไปพลายิ้มไป้วย “อ่า…อย่านั่นหรอั้นันไป
อาบ่อนน่ะ” เาเาแ้มเล็น้อยแล้วเินไปห้อน้ำ “อืมมมมม……..ทำไม….ถึรู้สึอย่านี้น่ะ….” ผมพยามนึถึหน้าอมารีนแล้วผม็หน้า
แ “หรือว่า…ันะอบเาแล้วละ? บ้าน่า…ไม่ใ่หรอ” ผมพูออมาแล้วสะบัหัวไปมา หลัานั่นไม่นาน….. “อะ…เพทายันอาบเสร็
แล้วนะ” มารีนเินออมาาห้อน้ำ…. “อะ…เฮือ!? อะ…อืมันไปอาบ่อละ” มารีนทำให้ผมใเล็น้อยหลัานั่นผม็เินเ้าห้อน้ำับ
ผ้าเ็ัวู่ใ….. ฝั่มารีน…. “อะ….อืมมมมเมื่อี้เพทายใอะไรันนะ….” มารีนเาหัวเล็น้อยพร้อมับสสัยท่าทาอเพทาย “อะ…เสื้อ
ันหนาวอเพทายหรอ…..” มารีนมอไปที่เสื้อที่วาอยู่บนเียแล้วเา็หยิบเสื้อมาม… “อะ…อ่า…นี้นะหรอ?ลิ่นอเพทาย….” เาม
ลิ่นเสื้อไปสัพันึ…. “ะ…เี๋ยวสิ!นี้ันทำอะไรอยู่เนี้ย?....” มารีนรีบเอาเสื้อออามูอเา “อ่า…ให้ายเถอะ….ันนี้บ้าริๆ…” มารี
นเอาเสื้ออเพทายมาพับแล้ววาไว้ แล้วัวอเา็โน้มลนอนับเียอเา [บาที….ันอาะอบเพทาย็ไ้….] เานอนพูใน
ใ…. [ฮะๆ…ะเป็นไปไ้ยัไันนะ….ันนี้บ้าริๆ..] มารีนพูับัวเอในใ่อ…. [อืมมม…วันนี้เหนื่อยัเลยแหะ….ไม่ไหวแล้ว…] มารี
นพูับัวเอในใ….นระทั้เาหลับไป…. “อะ….ารอาบน้ำนี้ีริๆ…” เพทายเินออมาาห้อน้ำ…. “อ่ะ?....หืม?...นอน่อนหรอ…
ี้โะมั…” เพทายมอร่าอมารีนที่อยู่บนเีย… “ให้ายเถอะ…สสัยเาะเพลียมา…ผ้าห่ม็ไม่ห่มให้ายสิ….” เพทายเินเาไป
ใล้ๆแล้วเอาผ้าห่มมาห่มให้…. “รารีสวัสิ์นะ….อ่ะ!?เอ๋?”….เพทายโนแนอมารีนึไว้…แล้วึร่าอันบอบบาอเาลมานอนอ
้วย…. [อะ?อะ?เอ๋?!!?...] เพทายใเล็น้อยและส่เสียในใอเา…เพื่อไม่ให้อีฝ่ายื่น …. [นะ!...นี้มันเรื่อบ้าอะไร๊านนนน!!!] เพทาย
ใและหน้าแออมา…. [บะ..บ้าริไม่ไหวแรไม่มีเลย…ให้ายสิ] สัพั่อมา….เพทายหลับในอ้อมออมารีนาารเหนื่อยับวัน
นีมามา…. นเวลาผ่านืนนี้ไป… “ปิ๊บ! ปรี๊บบบบ! ปิ๊บ!” เสียนาฬิาปลุัึ้น “ฮะ…เฮ้อ…เ้าแล้วสินะ…เหมือนเมื่อืนะฝันเห็นอะไรีๆ
้วยละ….ฮะ!เฮ้ย!?....เพทาย?” มารีนื่นึ้นมาพร้อมับใเพทายที่นอนอยู่้าๆเา…. “เมื่อืนะ…เิอะไรึ้นละเนี้ย…..”มารีนเาหัวเล็
น้อย… “หะ…หืม?....” เพทายื่นมาและัวเียเล็น้อย… “อะ!...พะ!...เพทายอรุสวัสิ์…” มารีนมอเพทายที่อยู่รหน้าพร้อมับอาารและ
อายเล็น้อย…. “อะอืม…อรุสวัสิ์นะ….นายนี่แรเยอะะมั….เมื่อืนน่ะ…” เพทายัวเียและมอมาที่มารีน “มะ?! เมื่อืน!? ะ!ันทำอะไร
นายั้นหรอ?!” มารีนับบ่าอเพทาย้วยวามใ…. “็เมื่อืนนายเล่นึันลมาอน่ะสิ….ให้ายเถอะ…” เพทายมอหน้าอมารีนที่
ำลัใ…. “เฮอออออ….อย่านั่นหรอ…” มารีนถอนหายใและทำท่าทาโล่ใ “อะ….! ะยัไ็เถอะนะ!! นี้มันสายแล้วนะ!!! ” เพทายี้ที่
นาฬิา “อะ!?ริสิวันนี้วันปมนิเทศนี่!!!” มารีนรีบลุวิ่ไปแ่ัว “เฮอ….ให้ายสิ…” เพทายถอนหายใแล้ว่อยๆเปลี่ยนเสื้อผ้า “ไปันเถอะ
เพทาย!” มารีนยืนรอหน้าห้อและยิ้มออมา “อะอืม…ไปันเถอะ…” เพทายเินออมาพร้อมับระเป๋า............... สู่เ้าวันใหม่....วันแห่าร
ปมนิเทศ!!!!!!
//เย้.......บอน 2 แล้วเย้ๆ....ไปนอนีว่า.....
ความคิดเห็น