คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Again (50%)
บทที่ 3
ผ้าลุมำุ่มโ้วยเลือ ร่าายมีรอยแผลาารรี ส่วนหน้าอมีรอยั ลมหายใอ่อนลทุะ สอมือ้อนร่าึ้นรีบพาลับไปที่ปราสาท สายาแบบหนึ่มอร่าหิสาวนอนสลบไสล ้าายมีหมอรัษา ปีศาอย่าพวเา รายล้อมอันรายทุะ รัษาัวเอไ้ แม้ะ้อใ้เวลาสัหน่อย ไม่เ้าใถึวามอ่อนแออมนุษย์ ที่มีแผลเท่าสามนิ้ว ส่ผลเป็นหรือาย ุระโปรยาวสีาวถูถอออ ผิวายสีาวเปื้อน้วยรอยแรอบบาแผลเลือออ หาเสื้อผ้าุใหม่เปลี่ยน ะสวมใส่ นถึเนินอ มือลับไปโนอย่าไม่ไ้ั้ใ สะุ้าม้วยอาารมือสั่น ยิ่ยามเมื่อร่านั้นระทบแสันทร์ แนเล็ เอวอ าไร้ไมันส่วนเิน ปลีน่อ ่าเย้ายวนเหลือเินห้ามใ มือลูบไล้บริเวรหน้าท้อ ผิวเนียนนุ่ม หล่อนไม่ไ้ผอมไปใ่ไหม แบบนี้ะรับแรอายใไ้บ้า ไม่ไ้สัมผัสอิสสรียาวนาน เลยเิอาารเ่นนี้
ผ้าพันแผลสีาวถูพันไปทั่ว เลือึมออเป็นุวให่ หล่อนเป็นที่หมายปออปีศาอย่าพว
‘Der (เอ)’ ปีศาินเนื้อ เพื่ออยาเป็นให่ เอลเวียนโามามเรื่อนี้มานาน
า้อมูลไ้รับมา บอถึารินเนื้ออหิสาวพรหมรรย์ หน
เอสามารถแปลายเป็นมนุษย์ไ้ เอลเวียนโสัเุารหลอล่อเหยื่อโยใ้ลิ่นหอมออไม้่อสรี
รั้แรไม่พบัว รั้ที่สอ ามหลัหิสาวห่าๆ และเป็นัา เอ
ทึ้ร่าอหิผู้นั้น เลือไหล เอลเวียนโะปล่อยเธอรนั้นย่อมไ้
อีไม่ี่ลมหายใ นาาย เพราะเหุใัน เอลเวียนโถึอุ้มร่าหล่อนลับมาปราสาท
‘ปีศาเอนอื่น หรือไม่พวสวาปามทุอย่า แม้ระทั่เศษา
เห็นหล่อนับิน เรื่อยุ่ยาเ้าสู่แว้นออสเทรลิส’ เอลเวียนโิอย่านั้น
เอลเวียนโลับมายัห้ออีรั้หลัาออไปนอปราสาทับแริและาร์อส
สัเสีหน้าอแริ ไม่มีอะไรเลย เทียบับอนหิสาวาวบรานโอยู่
แริยิ้มพูุยันเอับหล่อน
“หนาว” เสียพึมพัมเรียเอลเวียนโหันไปมอ
เินย่าึ้นนั่บนเีย เหื่อผุเ็มรอบใบหน้า ั้ใะับเหื่อ พลันะัแน้าลาอาาศ
่อนลับวา้าัวเหมือนเิม หล่อนนอนมเพราะพิษไ้เล่นาน ึผ้าลุมร่า
สายามอนรหน้า
๊อ ๊อ
เสียเาะประูาม้วยเสียหมอรัษา
“เ้ามา” เอลเวียนโยืัวึ้นหลั้มลึผ้าห่ม
“อีสอวัน นาฟื้น” หมอรัษาบอเ่นนั้น
เรื่อนี้ไม่มีใรรู้นอาเอลเวียนโ
“เ้าไม่ไ้บอใร”
“ไม่เลย หา้าบอใร เิท่านประหาร้าไ้” หมอรัษาสัย์สาบาน
เอลเวียนโฟัผ่านๆ ล้อยหลัหมอรัษาออห้อไป ริมหน้า่าเอลเวียนโเห็นเาใรนหนึ่ยืนรอุหลาบ
ำลัรน้ำ นานเท่าไหร่ที่เอลเวียนโเฝ้ามอูุหลาบในสวนเหี่ยวเา
เลอพัสลืมาึ้นมาในอ้อมออุ่น มีนมา่วยเธอใ่ไหม
รอายหรือายไปแล้ว แ่เมื่อเพ่มอใบหน้าให้ั เห็นเพียผิวาว ปลายา ลิ่น
เสียหัวใ ทำให้เลอพัสรู้ว่าัวเอมีีวิอยู่ อยาอบุ
ทว่าลืมาลำบาเหลือเิน ำ้อหลับไปอีหน เอลเวียนโมอหิสาวในอ้อมอ
สัมผัสถึร่าายยับเล็น้อย รู้สึัว ถึหน้าปราสาท ั้ใวาเธอที่นี่ เมแนหรือแริเห็น
พาหล่อนไปูแล่อ นสนิทเินมาพอี เรื่อไม่เป็นวามลับอี่อไป
‘’ท่านเอลเวียนโพาใรมา” าร์อสถามผู้นำ เอลเวียนโอบามริ
“ปีศาเอทำร้ายะเินทา”
“หล่อนเป็นอย่าไรบ้า”
“บาแผลเท่านั้น เมแนมีทารัษา”
“เ่นนั้น ้าเรียนามาให้”
“ไม่้อ ้าไม่อยาวุ่นวาย เ้าบอว่าเอนาถูทำร้าย เ้า่วยนา”
เอลเวียนโรับสั่มาเ่นนั้น าร์อสทำาม สสัยว่าระไรถึปิบั าร์อสอุ้มเลอพัสหาเมแน
โหว่าเอหล่อนหน้าประูปราสาทในสภาพนี้ มอหล่อนนอนหลับบนเีย เมแนนำผ้าุบน้ำเ็ัว
วามิหนึ่แวบเ้ามาในหัวาร์อส
“เ้าะอยู่รนี้หรือไ าร์อส” เมแนทั
าร์อสสะุ้ื่นาภวั์
“อ้า เอ่อ” าร์อสยมือับผมแ้เ้อ
แรินึึ้นไ้ถึำพูอเลอพัสเรื่อูแล้นุหลาบ ลืมเสียสนิท
ใ่ว่าแริั้ใลืม ไม่เยรับปาำอใร ั้แ่เิและเิบโมาที่นี่ สภาพแวล้อม
สิ่เร้าทำให้้อมีวามแ็แร่ อทน มานะ ปลูฝัรับใ้ผู้นำปราสาทนีพหาไม่ อีทั้หล่อนเป็นหิสาวาินแนบรานโ้วยแล้ว
เป็นไปไม่ไ้ให่ำสั่้อาท่านเอลเวียนโมา่อนเสมอ
“นั่นเ้าะไปไหน” าร์อสทัเพื่อน
ร่วมเียบ่าเียไหล่ิามผู้นำมาสิบปี
“้าแวะสวนุหลาบหน่อย”
“ำพูอหล่อนเ้าไม่้อสนใมานั” าร์อสเปรยเบาๆ
เป็นริอย่าาร์อสพู เราำลัเผยวามอ่อนแอในัวเอ
ปีศาอื่นรู้เ้าถูหัวเราะเยาะแน่แท้ ้นุหลาบไม่มาแ่ห้า้น
ทำให้มุมนึในสวนหน้าปราสาทมีีวิีวา
ทั้ที่รอบ้ามีแ่วามเหี่ยวเาอพรรไม้อนานาพันธุ์รวมถึเถาุหลาบาผู้หินนึที่เยปลูยาม่อน
นานมาแล้ว หล่อนเป็นรัเ่าอเอลเวียนโ ปัุบันหล่อนไม่ไ้อยู่ที่นี่แล้ว
ไม่มีนูแลรน้ำ ปล่อยแห้เหี่ยวนายในที่สุ
รั้นี้ผู้หิ่าแนนหนึ่ไ้ทำมันเิึ้น ถูฟื้นฟูอีรั้
เื่อว่าาสิ่เล็สามารถเพิ่มยายให้ลายเป็นสิ่ให่้วยมือทั้สอ้า
แ่เมื่อิูอีรั้ึ้นับัวหล่อนอยู่ที่ปราสาทหลันี้นานแ่ไหน
แริมาหาเมแน มอเห็นมาราำลั้มยาในหม้อึเอ่ยถาม
“มาพอี แริ่วยเฝ้ายา้มนี่ให้ที เี๋ยว้าไปูนา่อน”
“ใรเป็นอะไร”
“นาถูปีศาป่าำนอปราสาททำร้าย ะเินทา
โีที่ท่านเอลเวียนโเอัว่อน ไม่ั้นนาาย”
เมแน บิผ้าให้หมาน้ำ วาบนหน้าผาหิสาว เพื่อให้ไ้ล
สภาพเลอพัสอนนี้น่าลัวยิ่นั แผลมามายทั่วร่า เมแนวาะละมัไม้สีน้ำาลบนโ๊ะใล้เีย
“เรียแริให้มาพบ้า้วย” เมแน้มหัวลเล็น้อยรับำสั่
บอลูายให้มาพบเอลเวียนโ
“เอานี่ไป้วย ออสมอส ใส่ไว้ในแัน
่วยปรับสภาพอาาศให้ผู้ป่วยรู้สึสื่น”
เลอพัสนอนนิ่บนเียว้า แริทราบ่าวาเมแน อยาพบหล่อนนั
เป็นอะไรมาไหม เปิประูห้อพัรับรอแเ้าไป เอลเวียนโยืน้าเีย าบยาวในฝัสีน้ำเินถือในมือ
แสว่าพึ่ลับา้านอ
“เรีย้ามา มีอะไรให้รับใ้”
“เ้ามา” แริยืนหน้าประู ระทั่ผู้เป็นนายเรีย ึ้าวท้าวเ้าไป
“เ้าสนิทับนา ฝาเฝ้าหล่อนนว่าหายีล่ะ”
“รับ” แริยมือึ้นวาหน้าอัวเอรับำสั่
“เรื่อานเ้า ้าะสะสาเอ” าร์อสเอ่ยับแริ
แริวาแันออสมอส้าเีย าร์อสและแริลับห้อพัอัวเอ
เหลือเพียเอลเวียนในห้อ ั้นนี้เป็นั้นสามอปราสาท มีแ่เอลเวียนโเท่านั้นมีสิทธิ์ใ้
ห้อหับหลายห้ออยู่ั้นสอ นสนิทพัปี้าย ปีวาสำหรับรับรอแ่าแน
ั้นหนึ่เป็นลานว้าและห้อรับประทาน
“ทำไมหล่อนไ้นอนห้อแอประมุล่ะ นอนห้อเมแนเหมือนเิม็ไ้” อสสัยไม่ไ้ ถามแริระหว่าเินลบันไหิน แสไฟาบเพลิ่วยให้แสสว่าแ่รทาเินรอบปราสาท
“้าสสัยเ่นัน เอลเวียนโะบอเราสอนเอ ถ้า้อาร
ทำหน้าที่อนเอไป”
แริ าร์อสแยย้ายเ้าห้อนอน นึถึหิสาวพาลนอนไม่หลับ
หล่อนมีอิทธิพล่อเอลเวียนโ ถึนาผู้รอแว้นออสเทรลิสพาเธอไว้้าัว
“้าอาิมาเินไป” แริพึมพัม หัวใสั่นไหวเล็ๆ
ยาในถ้วยเย็นื
เอลเวียนโยัอยู่ในห้อที่เลอพัสนอน ไม่ไ้ไปไหน สายาทอมอเบื้อหน้า
ท้อฟ้าสีน้ำเิน ับแสันทร์สว่าเ็มฟาฟ้า ลมพัปลิวไสว
หล่อนมีใบหน้าล้ายเธอนนั้นเหลือเิน เพราะสาเหุใัน เอลเวียนโไม่เ้าใัวเอที่ามหล่อนไป
และพบับอันราย ใหนึ่ิว่าหล่อนสมวรายไปะ นินแนสีาว สร้าวามศรัทธาแ่เปลือนอ
ิใผู้นหยาบ้า่าับเสื้อผ้าสวมใส่ ปิบั่อนเร้นสิ่ผิไ้เ่น่าเหลือเื่อ
หล่อนนนั้นเลือะไปาที่นี่ทั้ที่เอลเวียนโยอมทำทุอย่า เสียระทั่ินแนเนโรส่วนหนึ่ให้บรานโ
าวบ้านในวามปรอแสวามไม่พอใอย่าหนัที่เอลเวียนโระทำ สุท้ายลายเป็นวามแ้นสุมอไม่มีวันับ
นอบรานโหวัผลิยึรวมแผ่นินให้เป็นแผ่นเียวัน ั้ใำัพวนอรี
ไม่นับถือศาสนา เมื่อไม่ไ้ั่ใหวัึส่หล่อนนนั้นมา เวลาผ่านไปแ่สอปี ลับ้อมาเอนอบรานโอีรั้
ยอมสละีวิัวเอให้ับสิ่มีีวิเล็ๆอย่าระ่ายป่า
ึ่ถูล่าสม่ำเสมอาลุ่มาวบ้านอยู่แล้ว อีใหนึ่ ไม่อยาให้หล่อนาย
รอูพฤิรรมอเลอพัสไปอีสัพั ถ้าหล่อนิไม่ื่อ ับประานแล้วส่ลับินแนบ้านเิ
อย่าไ้มาิลอีับผู้รอแว้นออสเทรลิสอี
แริเฝ้าหิสาวหวันเ็ม หล่อนยัไม่ฟื้นื่นึ้นมาเสียที ยาในถ้วยเสียรสาิและุ่าสารไปแล้ว
เลอพัสถึยับัวไ้
ลืมามอรอบัว สายาพร่าเลือนในอนแร่อนแ่มัึ้น ที่นี่ที่ไหน
ห้อไมุ่้นเย วามทรำระลึไ้ว่ามีนมา่วย ใบหน้าเอลเวียนโฝัแน่นิา
ั้ใไปอบุ พลันล้มล มือว้าลาอาาศ ระาผ้ามัเสาเียไว้ไ้ แ่ไม่ทัน
เลอพัสไถลลไปับพื้น เลือไหลึมผ้าพันแผลสีาว พยุัวเอนั่ลบนเีย
นวล้ามเนื้อาเพราะไ้แ่นอนบนเียหลายวันร่าายไม่ถูระุ้น ันั้นเลอพัสเาะำแพพาัวเอไปยัหน้า่าบานให่
สายาเหลือบเห็น้นุหลาบอนเอรหน้า ึรู้ว่านี่ือปราสาทอเอลเวียนโ
เลอพัสไม่ไ้ฝันไป ไ้ลับมาที่นี่อีรั้
เลือไหลามเรียวาลพื้นไม่มีทีท่าว่าะหยุ แนเสื้อเลอพัสุ่มโ้วยเลือ
ปาแผลแน่น
“ทำอะไรน่ะ” เสียทุ้มั เลอพัสเลยหน้าึ้น
เอลเวียนโเินริ่เ้ามาในห้อ ุเ่านั่รหน้า ใบหน้า เส้นผม
เประไป้วยเลือ แห้รัเป็นบาส่วน ัสินใอุ้มเลอพัสไปที่ห้ออัวเอ สั่าร์อสเรียหมอรัษามาที่ห้อ
“าว่านาใ้ร่าายเินำลััวเอ บาแผลึเปิ เพิ่ฟื้นมาวรให้อยู่เยๆ่อน”
“เ้าไ้ทานยา้มหรือยั”
“ยั”
“เอานี่ไปัารทำแล้วมาให้หล่อนิน” หมอรัษาหยิบห่อระาษยื่นให้าร์อส
“้าเหรอ” าร์อสี้ัวเอ เินไปหาเมแน แริหายหัวไปไหน
“เมแน้มยาในห่อระาษนี้ให้้าที ะนำไปให้หล่อน”
“เลอพัสเหรอ”
“ใ่”
“เห็นแริบ้าไหม”
“เินไปสวนหน้าปราสาท มีอะไรรึ”
“อ้อ”
“เี๋ยว้าให้แรินำไปให้ ้อใ้เวลา้มสัรู่”
PS. นิยายแฟนาีนี่แ่ยาว่านิยายรัหวานแหววทั่วไปนะ ลืมวิธีารเียนแบบ่อนไปหมแล้ว
Credit Pic.: @itsuki
ความคิดเห็น