ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : see you agai #3
#เนื้อหาเรื่องนี้ไรท์มโนเองนะค่ะลักษณะนิสัยอาจไม่ตรงตามตัวละครนั้นๆก็ขออภัยด้วยค่ะเพราะเรื่องนี้เกิดจากการมโนของไรท์ล้วนๆ ขอฝากเนื้อฝากตัวและฟิคเรื่องนี้ด้วยนะค่ะ
"เหนื่อยยยยยย" เสียงบ่นยาวของอาโอมิเนะดังขึ้นหลังจากซ้อมบาสเสร็จ
"ทำเป็นเหนื่อยนะอาโอมิเนะ ทั้งที่นายดูจะคึกกว่าใครเขาเลย"
"เรื่องของฉันหน่ามิโดริมะ ว่าแต่ เท็ตสึหายไปไหน" อาโอมิเนะถามและเป็นอีกครั้งที่เกิดความเงียบขึ้นหลังเอ่ยชื่อของ คุโรโกะ เท็ตสึยะ ไม่ว่าจะที่ไหนในโรงเรียน ทุกคนที่ได้ยินเขาเรียกอีกคนทีไรต้องเกิดความเงียบขึ้นตลอดเลย เท็ตสึจืดจางขนาดนั้นเลยรึไงกัน
"นายก็รู้แล้วนี่ไดกิ ว่าพักนี้เท็ตสึยะป่วยบ่อย"
"ป่วยบ่อยแต่นี่ก็บ่อยไปนะ ฉันไม่เคยจำได้ว่าเท็ตสึป่วยขนาดมีโรคประจำตัวนะ หรือมีอะไรที่ฉันยังไม่รู้" อาโอมิเนะร่ายยาวจนอาคาชิไม่สามารถจะตอบอะไรกลับไปได้ ไม่ใช่เขาไม่รู้ว่าอีกคนเป็นอะไรแต่ถูกขอร้องไม่พูดต่างหากถึงจำต้องเก็บไว้โดยไม่ให้อาโอมิเนะรู้เพียงคนเดียว เพราะทุกคนรู้ดีที่สุดว่าสถานการฌ์ตอนนี้เป็นอย่างไรและเกิดอะไรขึ้น
"พอฉันถามพวกนายก็เงียบ มันต้องมีเรื่องอะไรจริงๆใช่ไหม ฉันไม่ควรรู้หรือไง" อาโอมิเนะที่นั่งพักอยู่ลุกขึ้นยืนมองหน้าอาคาชิที่ยืนอยู่ข้างๆ พูดเสียงดังเกือบดังไปทั่วทั้งยิม อาคาชิได้แต่เงียบไม่ตอบอะไรอีกเช่นเคย ทำเอาคนที่ยืนมองหน้าเขาอยากจะต่อยให้อ้าปากพูดออกมา
"อาคาชิ" เรียกชื่ออีกคนหวังว่าจะให้ตอบอะไรมาบ้าง แต่กลับได้ความเงียบกหลับมา
"โถ่โว้ย!" โวยเสียงดังลั่นก่อนจะเดินออกจากยิมไปอย่างหัวเสีย อะไรกัน มีเรื่องปิดบังอะไรกับฉันนักหนาหรือเท็ตสึเป็นอะไร แต่ถ้าไปถามเจ้าตัวคงจะได้คำตอบที่แน่นอนกว่า นึกในใจก่อนจะเริ่มคิดไปหาคุโรโกะ แต่เหมือนกับอีกคนจะได้ยินเสียงในใจเขา อยู่ๆก็โผล่มาอย่างไม่ทันตั้งตัว
"เท็ตสึ"
"กลับบ้านกันไหมครับ อาโอมิเนะคุง"
"จะให้เป็นแบบนี้ต่อไปจริงๆหรออาคาชิจจิ"
"มันอึดอัดนะฉันว่า"
"มันจะไม่ดูแย่กับมิเนะจินหรอกหรอ"
"ฉันก็ไม่อยากทำอย่างนี้หรอก แต่เท็ตสึยะขอมา อีกอย่าง พวกเราเองก็ทำอะไรไม่ได้หรอก"
"แล้วต้องปิดนานแค่ไหน"
"จนกว่าจะถึงเวลานั้น เท็ตสึยะว่ามางี้"
"นายหายไปไหนมา ไม่มาโรงเรียนรึไงหะ รู้ไหมฉันถามหานายตลอด" อาโอมิเนะพูดเชิงบ่นให้อีกคนฟังพลางเปลี่ยนชุดไป
"ขอโทษนะครับที่ไม่ได้บอกว่าไปไหนมาไหน"
"ช่างเถอะ เจอนายก็ดีละ" ใส่เสื้อเสร็จก่อนจะหันมามองหน้าอีกคนที่นั่งรอตนเปลี่ยนชุดกลับมาเป็นชุดนักเรียน
"จะได้หายคิดถึง" พูดพลางขโมยหอมแก้มน้อยๆของคุโรโกะไปก่อนจะรีบวิ่งไปเปิดประตูห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าทำท่าทางอารมณ์ดีแกล้งพูดหยอกให้อีกคนรีบออกมาได้แล้วจะได้กลับบ้านสักที
"รู้สึกพักนี้ดูจะไม่ค่อยดีนะนายน่ะ ป่วยจริงๆหรอนี่" ระหว่างเดินกลับบ้านอาโอมิเนะก็เริ่มถามอาการป่วยของคุโรโกะ
"ครับ คิดว่างั้น"
"แล้ววันนี้นายหายไปอยู่ไหนมา"
"ห้องพยาบาลครับ"
"โกหก" คุโรโกะหันไปมองอาโอมิเนะที่เดินอยู่ข้างๆเล็กน้อยด้วยความสงสัยว่าทำไมอีกคนถึงได้คิดแบบนั้น ก่อนจะรู้คำตอบว่าอาโอมิเนะลองไปดูที่ห้องพยาบาลแต่ก็ไม่เจอเขาเลย เลยคิดว่าเขาไม่มาโรงเรียน
"ผมก็อยู่ที่โรงเรียนแหละครับแค่อยู่ไม่เป็นที่ก็เท่านั้นเอง"
"ไม่สบายใจอะไรก็บอกฉันได้นะ" ว่าพลางถือวิสาสะจับมืออีกคนก่อนจะหันมาทำน่าเหมือนดุใส่
"ฉันเป็นห่วงนะรู้ไหม"
"รู้สิครับ ถึงได้ไม่อยากไปไหนไง"
"พูดเหมือนนายจะไหนอย่างนั้นแหละ" พูดออกมาอย่างอารมณ์ดีบอกไม่มีทางที่พวกเขาต้องไปไหนเพื่อแยกจากกันเป็นครั้งที่สองอีกแล้ว
'ก็เพราะจะไม่อยู่แล้วนี่ไงละ ถึงได้ห่วงและไม่อยากจากไปไหน'
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
คุโรโกะเป็นไรเอ่ย เรายังไม่เฉลย พวกอาคาชิมีเรื่องอะไรปิดบังอาโอมิเนะ
รอติดตามกันดีกว่าเนอะ
ขอฝากฟิคเรื่องนี้ด้วยนะค่ะ รักคนอ่านทุกคนจริงๆ ^^
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น