คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : เมื่อความลับถูกเปิดเผย
วันนี้เรียนภาคเช้าเช่นเคย นิชคุณรวมกลุ่มทำรายงานกับเพื่อนโดยมีมินโฮจับกลุ่มด้วย ก็เพราะใครล่ะที่โดนจับกลุ่มกับนายนี้ด้วยกันน่ะ ก็มันเองนั้นแหละ
นิชคุณถอนหายใจเซ็ง เลือบมองไอ้ผอมที่นั่งตรงข้าม มันก็หน้าตาดีอยู่แต่ไม่ใช่สเปก
นับตั้งแต่วันที่ผมเปลี่ยนไป นายนี้ก็ตามผมไม่เลิก ไม่นับกับที่มันมีซ้อมบาสหรอกน่ะผมจึงโล่งอกโล่งใจ แต่วันนี้อาจารย์บอกให้รวมกลุ่ม เลยต้องยอมมันไปก่อน ผมถอนใจเล็กน้อยก่อนจะตั้งใจทำงานบนโต๊ะ
มินโฮถึงกับเท้าคางนั่งจ้องคนสวยด้วยอาการยิ้มน้อยยิ้มเล็ก
นิชคุณที่กำลังง่วนกับอักษรตรงหน้า ในหัวพลันคิดถึงเรื่องเมื่อวานในห้องเก็บของ คนในที่มืดเป็นใครกัน
นิชคุณผละตัวหนังสือหันไปมองรอบห้อง จับสังเกตคนในห้องเรียน ต้องเป็นใครสักคนในที่นี้ซิที่รู้จักเรา ไม่งั้นจะรู้ได้ไงว่าเราทำอะไรอยู่ที่ไหน
จับเหตุการณ์เมื่อวานนี้ในที่มืด เขาคนนั้นที่ผมสัมผัสได้ รูปร่างของเขาเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อแน่นและสูง เท่าที่จำได้ก็แค่นั้น
ซึลองหรือมันก็สูงน่ะแต่ผอมเหมือนนายมินโฮ ชานซองล่ะ... ไม่น่าใช่ สูงไล่เลี่ยกับผม แทคยอน....
ขณะที่ผมเลื่อนสายตาไปเรื่อยๆ จนหยุดที่เขา สายตาเราสองคนสบกันพอดี ผมชะงักก่อนจะหลบสายตาคู่นั้น และก็ตกใจกับมินโฮที่เบี่ยงตัวมาข้างหน้าจนผมเกือบผงะถอยหลัง
อ๊อดดดดด!!!
หมดเวลาเรียนทุกคนในห้องรีบเก็บของตนเองแล้วจ้ำอ้าวหนี ทุกคนที่ทยอยกันออกจากห้องเรียนกลับหยุดที่หน้าห้องเรียนทุกห้อง
ผมไม่รู้พวกเขาหยุดกันทำไม จึงรีบเก็บหนังสือแล้วตามไปดู ออกมาผมต้องอึ้งตามคนอื่นๆ ไปด้วย เพราะว่าบนผนังกำแพงติดใบประกาศใครคนหนึ่งในเครื่องหมายคำถามล้อนทั่วกำแพงยาวตลอดทางเดิน บนแผ่นกระดาษเป็นรูปผู้ชายแบล็คกราวน์สีดำ ผมดึงกระดาษบนผนังมาดู
ใต้รูปเขียนว่า ' เจ้าชายปริศนาพรากจูบแรกซินเดอเรลล่าในที่มืด '
นี่มัน... ต้องเป็นฝีมือไอ้น้องตัวดีแน่ๆ ไม่ใช่ใครที่ไหนมือบอน มันเอาเวลาที่ไหนมาติดของมันเนี่ยะ
ทุกคนในฟลอร์ต่างพากันฮือฮาทั่วทางเดิน นิชคุณมองทุกคนวิพากษ์วิจารณ์เขากับใครอีกคนในใบกระดาษ มีทั้งดีและไม่ดี
เห็นสถานการณ์แบบนี้อยู่ไม่ได้ หัวใจเต้นไม่เป็นส่ำรีบจ้ำอ้าวออกไปจากตรงนี้เสียก่อนดีที่สุด ออกจากตัวตึกได้ก็ต้องตกใจอีกรอบ ไม่ใช่แค่ในตึกคณะเท่านั้นที่ติดป้ายใบกระดาษไปทั่ว ข้างนอกก็ยังมีอีก ตามตรงมงตรงไม้บ้างล่ะ
"อี จุนโฮ" นิชคุณขบฟันบดกรามแน่น
ด้านแทคยอนกลับถึงบ้านปิดประตูห้องนอนเสียงดังปังก็กลับติสแตก
"อร๊ากกกกก!!! นิชคุณ!! นิชคู๊ณณณ!!!.... ทำไมถึงน่ารักขนาดนี้!! อกอีเหมียวจะแตกตายแล้วรู้มั้ย" ก็คนมันไม่ไหวอ่ะ... เลยขโมยจูบเขาเอง เป็นเขาเอ็งงง...
ใช่ครับ... ฝีมือผมเอง ไปท้าเขาแล้วตัวเองดันบ้าเอง แต่ทำเป็นเก๊กหล่ออยู่ซะนาน อีกนานแค่ไหนไม่รู้จะควบคุบอารมณ์ได้ แล้วเนี่ย... ฝีมือใครว่ะ โคตรบอนเลย... ติดกระดาษไปทั่ว นิชคุณไปให้สัมภาษณ์ใครว่ะ... มันน่าจับฟัดให้น่วมเลย
"คุณณณณณ.... ฮืออ... เฮิกกก... อะฮึ้ยๆๆ ไอ้มินโฮ... ไอ้มารหัวใจ ฉันจะต้องเขี่ยแกออกไปจากนิชคุณ แต่ว่าตอนนี้.... คูณณณณ คุณจ้า.... นายต้องเป็นของฉันคนเดียว"
เกราะความเก๊กหล่อของไอ้แมวขี้เก๊กพังทลายลงอย่างไม่มีชิ้นดีพังไม่เป็นท่า เหลือแต่แมวยักษ์หูตก โวยวายคิดถึงคนสวยใจจะขาด
"เขาผิดเอง ที่ไปท้าคนสวย ไม่ได้ๆๆ นิชคุณต้องขี้เหร่เหมือนเดิม เราจะไม่ยอมให้คุณสวยต่อหน้าคนอื่น ต้องเราเท่านั้น เราคนเดียว... รอยยิ้มนั้นด้วย ต้องเป็นเราคนเดียวเท่านั้นน่ะ หึหึหึ... เอิ๊กกๆๆ" บ้าไปแล้วววว....
ความบ้าไอ้แมวเหมียวจิกหมอนรัวคิดว่าหมอนนั้นคือไอ้กะเหรี่ยง
นิชคุณกลับมาบ้านก็ตรงดิ่งหาจุนโฮให้ทั่ว เจอตัวนั่งเล่นเกมมือถืออย่างอารมณ์สบายใจเฉิบในห้องนั่งเล่น เข้าไปมะเหงกหัวทีนึงให้สะใจ
"โอ๊ย! พี่คุณ!" จุนโฮกระเด้งตัวลุกจากโซฟาจะหนี แต่ก็ไม่ทันมือบางที่กระชากคอเสื้อพ่อตัวดีได้
"จะไปไหน? มานี่เลย" นิชคุณลากคอน้องให้นั่งลงตามเดิม ก่อนจะเปิดกระเป๋าสะพายตัวเองหยิบกระดาษแผ่นนึงให้
"อะไรหรือพี่คุณ?"
"อย่ามาซื่อ ฝีมือแก..."
"อูยองกับพี่จุนซูด้วย!" เหี้ย! หลุดปาก! จะหุบปากก็ไม่ทันซะแล้ววว...เรา
"นี่แกยกทั้งแก๊งเหรอ!?" นิชคุณอุทานเสียงดังพร้อมกับเบิ่งตาโต
"แหะแหะแหะ ขอโทษษษ... แต่ แต่ว่า... ที่ผมทำไปทั้งหมดก็เพื่อพี่คุณเลยน่ะ" นิชคุณย่นคิ้วงงกับสิ่งที่จุนโฮเอ่ย ก่อนจะคลายปมคิ้วออก เหลือคำถามบนใบหน้าแทน
"ทำเพื่อฉัน?"
"อื้อ" จุนโฮพยักหน้าดิก
"เพื่ออะไร?" นิชคุณถามก่อนจุนโฮจะเล่ารายละเอียดให้ผู้เป็นพี่ฟัง
วันต่อมาข่าวเรื่องเจ้าชายปริศนาในที่มืดยังคงดังทั่วมหาลัย ยังมีนักศึกษาให้ความสนใจเป็นอยู่มาก
"เฮ้ย! เร็วๆๆ เดี๋ยวอดได้จูบจากเจ้าหญิง คนเขารอต่อคิวกันเพียบเลยว่ะ"
"ใช่ ที่แท้...เจ้าหญิงก็คือนิชคุณปี 4 คณะบริหารนี่เอง คราวนี้แหละ ฉันจะจูบให้แบบดีพพพ....คิส ผู้ชายน่ารักขนาดนั้นใครจะอดใจไหว"
นักศึกษาชายสองคนเดินคุยกันผ่านอค แทคยอนไป คำพูดเมื่อกี้ของสองคนนั้นเข้าหูสองข้างหนา นิชคุณคือเจ้าหญิง...แล้วก็จูบ หมายความว่าไง... เกิดอะไรขึ้น?
ใครบังอาจจูบคนสวยของฉันมีตาย!! ต้องข้ามศพข้าไปก่อนเว้ยเฮ้ย
แทคยอนรีบจ้ำอ้าวไปที่คณะบริหารของตน สักครู่มาถึงก็เจอคิวยาวเยียดต่อกันเป็นแถวข้างตึกคณะตัวเอง
"มันอะไรกันเนี่ย?" แทคยอนไม่รู้เกิดอะไรขึ้น
"เฮ้ยไอ้แทค มาช้า" ซึลองเห็นแทคยอนมาถึงก็เข้ากอดคอหนาของเพื่อน แทคยอนย่นคิ้วไม่เข้าใจ ทำไมเขาต้องมาช้า
"เนี่ย แกรู้มั้ย...ว่าเจ้าหญิงซินเดอเรลล่าคนนั้นคือใคร และตอนนี้น่ะเวย เขากำลังตามหาเจ้าชายปริศนาพรากพรมจรรย์จูบแรกเขาเลยล่ะ ไอ้คนพวกนี้... คิดว่าตัวเองเป็นเจ้าชายคนนั้นน่ะสิ จึงมาต่อคิวรอจูบจากนิชคุณ และเนี่ย... กูก็จะเข้าไปต่อคิวด้วยว่ะ ถึงจะไม่ใช่เจ้าชายคนนั้น... แต่ฉันคนนี้ก็อยากได้จูบจากเขาว่ะ ฮึ้ย! ขาวสวยโมเอ๋ขนาดนี้... ผู้ชายก็เถอะว่ะ มีหรือใครจะไม่อยากได้ ไปก่อนน่ะเว้ย" ซึลองเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นก่อนจะไปเข้าแถวต่อคิวเหมือนคนอื่นๆ
อะไร...น่ะ ขายจูบเหรอ!? นิชคุณ... นายใช้วิธีล่อเหยื่อติดเบ็ดแบบนี้นะเหรอ จะให้ฉันติดเบ็ดนาย แล้วรู้หรือเปล่า... ว่ากำลังทำให้ฉัน... หึง! ไม่ได้... ฉันจะไม่ยอมให้นายต้องมาขายจูบอะไรบ้าๆ เนี่ย!
นิชคุณยืนอยู่หน้าแถวนับกว่าสิบนักศึกษาชาย โดยมีจุนโฮอูยองและรุ่นพี่จุนซูคนรักของน้องด้งอยู่ด้วย เขาไม่แน่ใจไอ้แผนการของจุนโฮเท่าไหร่ มันเหมือนล่อตะเข้...
"จะดีเหรอจุนโฮ?" สะกิดสีข้างคนตาตี่พร้อมกับกระซิบกันสองต่อสอง
"ดีสิพี่คุณ พี่ไม่อยากรู้เหรอ... ว่าเจ้าชายในฝันพี่เป็นใครอ่ะ"
"จิ... แต่ว่า ดูสายตาไอ้พวกนี้ก่อนดีกว่ามั้ย?" ทั้งสองชำเลืองไปทางไอ้พวกที่ยืนรอกันหน้าสลอน หน้าตาวิบวับกันทุกคน บางรายถึงกับกระลิ้มกระเลี้ยริมฝีปาก ไม่เว้นนายมินโฮที่อยู่หัวแถวเป็นคนแรก นิชคุณยิ้มแหยให้คนพวกนั้น
จุนโฮดุนหลังนิชคุณไปด้านหน้า แทบจะเรียกว่าผลักมากกว่า เมื่อตัวเองถลาไปอยู่ในอ้อมกอดมินโฮพอดี และนายกะเหรี่ยงนั่นก็โอบรัดเอวบางนิชคุณชิดเข้าหาอกทันที จนคนร่างบางถึงกับมือยันอกทั้งสองข้าง
คิดผิดตั้งแต่ทีแรก ไม่น่าตามเกมกับไอ้ตี่แสบ
"แหะ... เออ ระ...เริ่ม เริ่มเลยดีมั้ย?" ปากเหรอ... ไม่ตรงกับใจเอาเสียเลย ตอนนี้หัวใจไอ้คุณเต้นแรงมากกก จะวายก็ตอนนี้ล่ะ
มินโฮเลื่อนใบหน้าตนเข้าไปใกล้ใบหน้าสวยนิชคุณให้ได้มากที่สุด แต่นิชคุณกลับเบนหน้าตัวเองออกนิดนึง เหมือนตนจะยังไม่พร้อมจึงยันอกนายมินโฮออกห่างอีกนิด ใบหน้าสวยนั้นเหมือนจะยิ้มก็ไม่ใช่... จะฝืนก็ไม่เชิง มินโฮทำปากจู๋เล็กน้อย มองปากแดงๆ อิ่มนั้น อยู่ตรงหน้าแล้ว... เสร็จฉันแน่นิชคุณ
"แหะแหะ" นิชคุณเค้นยิ้มอีกนิด และตัวเขากำลังโดนโอบกอดเข้าหาอย่างแรงจากคนตรงหน้าด้วยแรงมหาศาล ตัวบางขนาดนี้แรงเยอะไม่เบานะไอ้ผอม มือหนึ่งของมินโฮพยายามอย่างยิ่งดันหลังนิชคุณให้เข้าหารับจูบตน แต่นิชคุณก็ไม่แพ้เช่นกันยังดันอกบางนั้นออกให้พ้น
จุนโฮซึ่งลุ้นอยู่กับอูยองและจุนซูที่ยืนทำปากจู๋ยืนเชียร์ทางด้านหลังนิชคุณ ขัดใจไอ้ตี่อย่างแรง ที่พี่ชายไม่ทำตามแผน
ด้านแทคยอนและหลายคนอีกมากมายในที่นั้นยืนมองกันเพียบและลุ้นไปกันด้วย มันทำให้คนร่างใหญ่ต้องยืนนิ่งขบกรามจนแน่น เห็นแล้วมันแสลงใจตัวเองจนต้องกำมือแน่น ยิ่งกับไอ้กะเหรี่ยงยาวนั้น...มารหัวใจอ๊ค แล้วจะยอมให้มันได้จูบนิชคุณอยู่อย่างนั้นเหรอ ยิ่งมันโน้มหน้าเข้าไปใกล้มากทีไร หัวใจที่เต้นอยู่ด้านอกข้างซ้าย... มันเจ็บจี๊ดดด... หน้าอกกระเพื่อมแรงขึ้นๆๆ หายใจขัดด้วยความขุ่นใจปนโมโหนิชคุณ คิดขายขนมจูบ
นิชคุณขัดขืนจนตัวเองจะหมดแรงอยู่แล้ว จะว่าไปไอ้มินโฮมันหล่อน่ะ ทำไมเราไม่ให้โอกาสมันบ้างล่ะ ช่างเถอะไอ้เจ้าชายปริศนาอะไรนั่น มาขโมยจูบกันแล้วหนีไปแบบนี้ ตามหาให้ตายก็ไม่เจอหรอก จากที่ขัดขืนอยู่นาน ยอมอ่อนแรงให้...หลับตาลงปล่อยให้คนข้างหน้าได้จูบตน
มินโฮเห็นว่านิชคุณยอมอ่อนแรงให้แล้วก็ดีใจยิ้ม โน้มหน้าเข้าไปประกบจูบนิชคุณที่หลับตาพริ้มรอจูบจากเจ้าชายมินโฮ
"อ๊ายยยย"
"กรี้ดดดด...."
"ม่ายยยยย...."
ไม่ไหวแล้วโว๊ย ด้วยแรงหึงหวงพุ่งขีดสูงจนหมดจำกัดสติขาดผึ่ง แทคยอนตรงดิ่งเข้าไปหาทั้งสอง กระชากนิชคุณออกมาให้พ้นทางก่อนจะสวนหมัดใส่หน้ามินโฮ
"ไอ้กะเหรี่ยง!!! มึงอย่าอยู่เลย!!" ทนไม่ไหวแล้ว ผมเห็นมันจูบนิชคุณไม่ไหวแล้ว มันได้จูบของคุณไป ผมไม่ยอม!!!
แทคยอนซัดน่วมร่างบางสูงนั้นจนล้มทรุดกับพื้น ตามไปซัดต่อเอาให้เละ
"แทค!" มันเกิดอะไรขึ้น นิชคุณถูกกระชากจากใครไม่รู้ตอนแรกเกือบล้มลงพื้น ดีที่จุนโฮเข้ามารับตัวคุณฮยองทันพอดี เงยหน้าขึ้นมองก็พบแทคยอนต่อยมินโฮจนเลือดอาบจมูกและปาก ไม่ใช่แค่เขาคนเดียว... ทุกคนในที่นั้นด้วยต่างพากันตกใจตะลึง
"ไอ้แทค!" ซึลองที่ต่อคิวท้ายสุดเจ้ามาดู เห็นเพื่อนก่อเรื่องก็ไม่เข้าใจ แต่เห็นว่าไม่ดีแน่... แถมเป็นนักกีฬาทีมบาสอีกด้วย มีหวังหมดสิทธิ์ลงแข่งแน่กับพฤติกรรมอันธพาลเช่นนี้ หลังจากยืนบื้อมองไอ้แทคต่อยมินโฮอยู่นาน
"ไอ้ซึล! จะมองห่าเหี้ยอะไร! ทำไมไม่ห้ามไอ้แทคว่ะ" ชานซองเพิ่งมาถึงเห็นคิวแถวอะไรไม่รู้ เจอไอ้แทคต่อยมินโฮเป็นบ้าดีเดือดจนอีกฝ่ายชุ่มไปด้วยเลือด จึงเข้าไปห้ามทัพจับแทคยอนแยก
"ไอ้แทค! แกเป็นอะไรว่ะ! หยุด!"
แทคยอนลืมตัวไปเลยว่าเขาทำอะไรลงไป พอตั้งสติได้หยุดหายใจหายเหนื่อย มองนิชคุณและมินโฮนอนสลบคาพื้นสลับกัน
"คุณ" แทคยอนอุทานเสียงเบา ก่อนจะสบัดตัวเองออกจากกักขังไอ้หมียักษ์ไปหานิชคุณ จับมือสองข้างขาวบางขึ้นมากุม
"แทคยอน นาย... " นิชคุณยืนลำดับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น มันทำให้เขารู้แล้วว่าใครกันที่ขโมยจูบตนไป และตอนนี้เขากำลังเป็นสาเหตุให้เพื่อนมีเรื่องต่อยกัน
++++++++++ M Y H O U S E ++++++++++
"คราวหน้าห้ามมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นอีก ฉันอาจจะสั่งพักการแข่งบาสเก็ตบอลได้เข้าใจมั้ยอค แทคยอน"
"ครับอาจารย์"
"อือ เราด้วยนิชคุณ อย่าทำเรื่องเสื่อมเสียแบบเมื่อกี้นี้อีก"
"ขอโทษครับ"
"ไปได้"
สองหนุ่มถูกอาจารย์เรียกไปตักเตือน ทำให้แทคยอนยอมลงไปได้บ้าง ออกจากห้องอาจารย์ใหญ่ก็เจอเพื่อนๆ ทั้งสองฝ่ายยืนรอกันเป็นถ้วนหน้าด้วยความเป็นห่วง
"พี่คุณ"
"ไอ้แทค"
"แค่ตักเตือนน่ะ ไม่มีอะไรหรอก"
"พู่ว~ โล่งอก ปะ... แยกย้ายกันกลับ" นิชคุณพยักหน้าก่อนจะปลีกตัวไปกับจุนโฮ แทคยอนรั้งแขนบางนั้นไว้ก่อน
"นิชคุณ"
"ขอตัวก่อนนะ" ฉุดแขนตัวเองก่อนจะเดินหลีกเลี่ยงออกไป
"ไม่น่าเชื่อนะ จากลูกเป็ดขี้เหร่กลายเป็นหงส์ขึ้นวอซะด้วย" เจสสิก้าที่รู้เรื่องจากซึลองก็รีบมาให้กำลังใจแทคยอนทันที เหน็บแหนมนิชคุณเข้าให้ก่อนจะเดินหนีไป
มาถึงบ้านจุนโฮก็ขอโทษขอโพย นิชคุณทำอะไรได้นอกจากให้อภัย ขึ้นห้องมาก็นั่งจับเจ๋าคนเดียวคิดอะไรเพลินๆ ถอดถอนใจทีแล้วทีอีก
จุนโฮก็นั่งเซ็งเป็ดเศร้าใจเรื่องคุณฮยอง ก็ผมอยากช่วยพี่คุณนี่นา ไม่คิดว่าผลจะออกมาเป็นแบบนี้ ถึงกับเข้าห้องอาจารย์ใหญ่
ติ๊ด
เสียงเตือนข้อความเข้าบนมือถือ เมื่อเปิดดูเป็นอูยองเมสเสจเข้ามา
อีกด้านหนึ่งก็ไม่แพ้กันกังวลความรู้สึกที่มีต่อคนร่างโปร่งบาง เขาไม่ค่อยมีจิตใจซ้อมบาสเลย ซ้อมเสร็จก็จัดการธุระส่วนตัว เพราะในหัวคิดแต่เรื่องนิชคุณ ไม่รู้ป่านนี้ทำอะไรอยู่และกำลังเคืองเขาอยู่เป็นได้
"ตั้งใจซ้อมหน่อยสิว่ะไอ้แทค ฉันรู้นะว่าแกคิดอะไรอยู่ แต่เรื่องนี้ก็สำคัญไม่แพ้กัน จะถึงวันแข่งแล้วน่ะเว้ย"
ร่างใหญ่ใต้ฝักบัวชโลมความรู้สึกว้าวุ่นออกไป พยักหน้าให้ซึลองเข้าใจ
เสาร์อาทิตย์ไม่รู้จะไปไหน นิชคุณจึงอยู่บ้านอ่านหนังสือ ส่วนจุนโฮเองก็ออกไปช้อปปิ้งกับอูยองและจุนซู
"เฮ้ออ... จะคิดอะไรมากนะนี่เรา ก็ถูกของเจสสิก้า ไม่เจียมกะลาหัวเอง" จากที่หมกมุ่นกับหนังสือที่ไม่ได้เข้าตาตัวเองสักกะตัว จึงหยุดพักสายตา แต่ยังรกสมองเรื่องแทคยอนอยู่ดี
เข้าวันจันทร์เป็นวันที่นิชคุณเข้าเรียนภาคเช้า แต่งตัวไปเรียนเหมือนเฉกเช่นทุกวัน แต่วันนี้รู้สึกว่าตัวเองไม่เป็นตนเองเอาเสียเลย มันขาดอะไรไปอย่าง การแต่งตัวจากที่มีจุนโฮคอยดูแลความหล่อให้โอเคอยู่ น่าจะเป็นคอนแทคเลนส์มากกว่า เลยจัดการเปลี่ยนมันออกมาเป็นใส่แว่นตาเดิมอย่างที่ตนเคยเป็นมาก่อน
มาเรียนหนังสือนิชคุณไม่เห็นแทคยอนมาเรียน วันต่อมาและวันถัดๆไป ร่วงเลยไปสามสี่วันแทคยอนไม่มาเรียนหนังสือ และสังเกตด้วยว่าซึลองและชานซองด้วยที่ไม่อยู่เรียน เป็นเพราะซ้อมบาสนี่เองเพื่อลงแข่งวันมะรืนนี้ อีกสองวันสิน่ะวันแข่งบาสเก็ตบอลกับมหาวิทยาลัยอื่นจะมาถึง
แทคยอนตั้งใจซ้อมบาสไม่มีเหนื่อย ไม่รู้เอาเรี่ยวแรงมาจากไหน ฮึกเหิมได้ก็เพราะคิดถึงจูบนิชคุณนี่เอง และตั้งใจจะสารภาพรักนิชคุณหากเขาชนะจากการแข่งขันเรียบร้อยแล้ว หลังจากที่นั่งจับเฉามาสองสามวัน ต้องขอบใจไอ้ซึลด้วยที่คอยแนะนำอะไรดีๆ ให้ด้วย
"แข่งขันบาสเกตบอลแล้ว จะชนะหรือแพ้ก็ช่างมันเถอะ เราทำดีที่สุดแล้ว ก็หาเวลาไปสารภาพรักเขาซะ ดีกว่ามาแมวเหมียวบ้าอยู่คนเดียว กูรำคาญเสียงมึง"
"อือ" ยิ้มบางเล็กน้อยก่อนยักคิ้วสองข้างให้ไอ้ซึล
วันแข่งบาสเกตบอลมาถึงนักศึกษาทุกคนทุกคณะต่างมาร่วมเชียร์ฝ่ายทีมมหาลัยตนเอง คนเยอะแบบนี้จะหานิชคุณเจอได้ไง แล้วไปอยู่มุมไหนคนเดียวอีกน่ะ หรืออยู่กับน้องชายของเขาหรือเปล่าก็ไม่รู้ เขารู้แล้วว่าคนตาตี่ๆ นั่นคือน้องชายต่างมารดาของนิชคุณ สอดส่องส่ายตาคนร่างโปร่งบางไม่เจอจึงหยุดหา เสียงเชียร์ลีดเดอร์โดยมีเจสสิก้านำทีมส่งเสียงเชียร์อยู่เป็นเนืองๆ
เมื่อเกมลงแข่งไปแล้วได้ครึ่งแรก นิชคุณเพิ่งจะเข้ามาดูทีมมหาวิทยาลัยตนเล่น แทคยอนจึงไม่รู้ว่านิชคุณเปลี่ยนโฉมกลับตามเดิม
นิชคุณมองหาจุนโฮ นานอยู่โขกว่าจะเจออยู่กับอูยองและจุนซูชั้นบนสุดของที่นั่งที่มีทั้งหมด 10 แถว เพราะคนเยอะมากเลยล่ะ
"เย้!!!!!!"
เสียงโห่ร้องจากทีมฝั่งตน ลูกเข้าห้วงทำให้นิชคุณตกใจชะงักหันขวับไปมองขณะที่ตนเดินไปหาจุนโฮที่นั่งอยู่บนสุดแถว เป็นแทคยอนเองที่โยนลูกบาสเข้าห้วง ตอนนี้เขาดูเซ็กซี่เป็นบ้าเสื้อกล้ามสีขาวและกางเกงขาสั้นสีเดียวกันเบอร์ 88 เหงื่อเกาะพราวเต็มใบหน้าลามถึงคอ เรียกลูกกระเดือกลงคอคนร่างโปร่งบางได้ไม่ยาก บวกกับหัวใจของเขาที่เต้นแรง
โอ้วว.... แทคยอนเซ็กซี่เป็นบ้า.....
"นายปีศาจคนนั้นน่ากินจังเลยเธอ ฟันเหยินไปหน่อยแต่หล่ออ่ะ"
"ใช่ หล่อน่ะ... อยากรู้จังเรื่องบนเตียงจะแซ่บเว่อร์ขนาดไหน?"
นักศึกษาสาวคนละคณะตั้งฉายาให้แทคยอนว่า... ปีศาจ ได้ยินก็รู้สึกหึงขึ้นมา หงุดหงิดไม่ชอบใจที่สองคนนี้ทำอย่างกับอยากจะขึ้นเตียงกับแทคยอน ให้นึกภาพก็ไม่อยากอยู่ดูเขาแข่งกันแล้ว ตีตัวออกห่างไปหาจุนโฮดีกว่า
ขณะที่แทคยอนอยู่ในสนามแข่งขัน สายตาเขาจับไปที่ร่างหนึ่งเดินขึ้นไปนั่งข้างบนสุดแถว เป็นนิชคุณเองแต่ว่าเปลี่ยนโฉมหันมาใส่แว่นตาเดิม แค่นี้หัวใจเขาก็พองโตแล้ว ถึงจะมาไม่ทันเกมแรกแต่ยังมาทันเกมส์สองก็ยังดี ได้เห็นหน้าแล้วชื่นใจ
การแข่งบาสเกตบอลเป็นไปอย่างดุเดือดสูสี เหลืออีกแต้มเดียวเท่านั้นทุกคนจึงใจจดใจจ่อว่าทีมใหนจะเป็นผู้ชนะ นิชคุณแทบลืมหายใจก็ว่าได้ อีก 10 วิลูกสุดท้ายที่แทคยอนจะต้องโยนเข้าห้วง แต่ว่าระยะไกลมากเพราะทีมคู่แข่งอยู่ข้างหน้ากันหมดถึงจะมีลูกทีมตนคอยสะกัดทางให้ก็เถอะ และตอนนี้แทคยอนมีเวลาแค่นั้นจริงๆ จึงตัดสินใจโยนออกไป
นิชคุณไม่กล้าดูจึงหลับตาลงพร้อมหัวใจเต้นระทึกขวัญ
ตึกตึก ตึกตึกตึก!
"เย้!!!!!!!!"
"พี่คุณ! พี่คุณ! เราชนะแล้ว!" นิชคุณตัวสั่นหัวคลอนจากแรงเขย่าจุนโฮ ลืมตาขึ้นมาดู
"Beast! Beast! Beast! " แล้วตามมาด้วยเสียงร้องขนานนามฉายาให้ใหม่จากฝ่ายตน ไม่รู้ว่าที่ตั้งชื่อนี้ขึ้นมาเป็นเพราะแม่สองสาวนั่นหรือเปล่าที่อาจจะเห่ขึ้นมาก่อน แต่ว่าตอนนี้ไม่เท่าอะไรกับการที่แทคยอนชนะหรอก
นิชคุณยิ้มดีใจจนปากฉีกเผลอตบมือให้
แทคยอนดีใจที่ทีมตนชนะ เรื่องแค่นี้กุ๋ยมาก เพราะซ้อมบาสแทบจะทุกวันเลยล่ะ มีแรงบันดาลใจจากใครด้วยมากกว่า
ทุกคนปรี่เข้าไปกอดและยินดีด้วยกับแทคยอน คนที่เขาอยากให้ยินดีด้วยนั่งอยู่ข้างบนหลังสุด เมื่อแหงนหน้าขึ้นไปมองร่างโปร่งบางภายใต้กรอบแว่นตา ส่งยิ้มให้กันกับหัวใจที่พองโต น่าเสียดายที่นิชคุณไม่ได้นั่งข้างหน้าสุด ไม่งั้นเขาคงได้จับคนน่ารักมากอดสักพันครั้งแล้ว แต่ก็ไม่เป็นไรไว้ค่อยสารภาพรักดีกว่า
เมื่อกรรมการเปิดงานเข้ามาสมทบที่ลานบาสแทคยอนก็ฉวยไมค์ในมือกรรมการขึ้นมาประกาศ
"ชนะครั้งนี้... ฉลองปาร์ตี้ฮาโลวีนกันที่บ้านผมน่ะครับ แล้วอย่าลืมใส่ชุดแฟนตาซีมากันด้วย Welcome to my house! ยู้ฮู้!"
"กรี้ดดดดด!!!!"
ประกาศลั่นออกไปแล้ว และเขาขณะที่กำลังดีใจจนเนื้อเต้นอยู่กับชัยชนะ ใบหน้าของเขาถูกประคองจากเจสสิก้าและแนบจูบมาที่ปากด้วย เขาต้องตกใจการกระทำของเธอต่อหน้านักศึกษานับร้อยคน เรียกเสียงฮือฮาได้เป็นอย่างดี
"กรี้ดดดด!!!"
"ยินดีด้วยนะแทค พวกเราชนะแล้ว"
แทคยอนย่นคิ้วมองหน้าเจสสิก้าเขม็งด้วยความไม่พอใจ อยากผลักไสออกให้ห่างแต่ทำไม่ได้ เจสซี่ไม่ได้แคร์สายตาใครเลยกลับดีใจซะอีก เหมือนประกาศสิทธิ์ขาดว่าคนๆนี้เป็นของหล่อน
แทคยอนมองไปที่นิชคุณอีกครั้งที่ยืนนิ่งไม่ไหวติง คงจะเห็นภาพบาดตาเมื่อครู่แล้วสิน่ะ ไม่อยากคิดเลยว่าคนร่างบางจะรู้สึกอย่างไร
นิชคุณอึ้งกิมกี่กับภาพเมื่อกี้ ตอกย้ำความรู้สึกว่าเขาไม่คู่ควรกับแทคยอน เขาไม่น่ามาดูเลยไอ้แข่งบาสอะไรนี่
จุนโฮเองก็เห็น อย่าว่าแต่เขาคนเดียวเลยทุกคนในที่นี้ด้วยรวมไปถึงอูยองกับจุนซูหันขวับไปมองนิชคุณยืนเม้มปากเป็นเส้นตรงคิ้วจรดกันจนยุ่ง
จุนโฮเป็นห่วงความรู้สึกของฮยองไม่รู้จะทำอะไรได้มากไปกว่านี้ มีอย่างเดียวคือบีบมือให้กำลังใจกัน ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าฮยองของเขารู้สึกเช่นไรกับแทคยอนเพื่อนร่วมห้องตนเอง
เมื่อเกมการแข่งขันจบลงนิชคุณจึงรีบหนีไปก่อน ส่วนแทคยอนและคนอื่นๆ ก็ไปฉลองชัยกันคืนนี้ก่อนจะจัดปาร์ตี้จริงๆขึ้นอีกทีก็สองอาทิตย์ข้างหน้า
"วู้ววว~ เชียร์ส!!!" ได้ชัยชนะกลับมา แต่เหมือนว่าตัวเองจะไม่ดีใจด้วย เพราะมีเจสสิก้า... นางนั่งเกาะแขนเขาอยู่ข้างๆที่ไม่ใช่นิชคุณ เขาเอือมระอาเต็มทน อยากตะเพิดไล่มันก็จะดูไม่ดีอีก ผมมันสุภาพบุรุษเกินไป...
"อ้าว ไอ้แทค... มึงเป็นไรว่ะ ทำหน้าอย่างกับคนปวดอึ"
แทคยอนไม่พูดอะไรปลายตาให้เพื่อนดูเอาเอง เมื่อมันเห็นก็เข้าใจ
อ่อ.... ลืมไป ว่าพวกเรามาเลี้ยงกันที่ผับ
"เออ! ไอ้แทค... ฉันไหว้วานแกไปซื้อของอะไรให้หน่อยสิว่ะ ออกให้กูก่อนนะเว้ย... ติดไว้ก่อน" ตอนแรกแทคยอนไม่เข้าใจซึลองว่าให้เขาไปซื้ออะไรให้ตอนนี้ ดูหน้าเพื่อนเหมือนส่งซิกอะไรบางอย่างจึงรู้ความหมาย เลยขอตัวออกมา... ถึงแม้ว่าเจสสิก้าจะขอออกมาด้วย แต่โชคดีที่ซึลองกันท่าไว้ให้
"พู่ว~" เหมือนยกภูเขาออกจากอก โล่งอกเป็นบ้า
แทคยอนไม่รู้จะไปทางไหนดีเมื่อออกจากผับแล้ว มีอยู่อย่างที่คาใจตลอดคือนิชคุณมากกว่า
ความคิดเห็น