คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ♜ : Chapter One : The beginning of the story
Chapter One : The beginning of the story
“ให้ตายสิ..ไม่คิดว่าจะต้องไปโรงเรียนอีกแฮะ ฮะๆๆ”
ระหว่างเส้นทางเดินไปโรงเรียนเหมือนเมื่อตอนที่ยังไม่ได้รับตำแหน่ง..ผู้พิทักษ์พิรุณแห่งวองโกเล่พูดขึ้นพลางหัวเราะตามนิสัยประจำตัว ยังไงซะพวกเขาก็เรียนจบจากสถาบันชั้นนำของอิตาลีมาแล้ว ที่มาเรียนที่นี่ก็แค่เพราะต้องคอยดูแลกลุ่มคนที่รุ่นที่ 9 ฝากฝังไว้เพียงเท่านั้น และแน่นอนว่าสำหรับพวกเขาแล้วมันน่าเบื่อแบบสุดจะบรรยาย!
“ฉันก็ไม่อยากไปเหมือนกันล่ะยามาโมโตะ..” นภาแห่งวองโกเล่พูดขึ้นบ้างพลางถอนหายใจเฮือกใหญ่ ที่เขาจบมาได้ก็เพราะต้องลำบากลำบนมาโดยตลอด ไหนจะต้องเรียนที่อิตาลี ไหนจะการสอนแบบโหดสัสรัสเซียของรีบอร์น..รอดมาเป็นบอสวองโกเล่ได้ขนาดนี้ก็ดีเท่าไหร่แล้ว
“รุ่นที่ 10 ครับ..แล้วคนที่พวกเราต้องไปคอยดูนี่..”
“เห็นรีบอร์นบอกว่าพอไปถึงก็รู้เองน่ะ..เป็นนักบาสของโรงเรียนอีกด้วยนะ” นภาแห่งวองโกเล่ตอบพลางถอนหายใจอีกครั้ง นักบาสงั้นเหรอ..? ให้มาเฟียมาดูแลนักบาส..ก็ไม่รู้ว่ารุ่นที่ 9 เขาใช้อะไรคิดล่ะนะ แต่เอาเถอะ..ตราบใดที่มันมีเรื่องสนุกให้ทำ ไม่ว่าจะอะไรเขาก็ทำหมดนั่นแหละ J
การเดินเข้ามาในรั้วโรงเรียนก็ไม่พ้นเสียงกรี๊ดกร๊าดหนุ่มหล่อ..ไม่สิ! ความจริงแล้วมันเป็นเพราะโรงเรียนที่พวกเขากลับมาเรียนก็คือโรงเรียนนามิโมริแผนกมัธยมปลาย ดังนั้นจึงไม่แปลกเท่าไหร่หากจะมีคนที่ยังรู้จักพวกยามาโมโตะและโกคุเดระ แต่กับเขานั้นที่เปลี่ยนไปมากจากหน้ามือเป็นหลังเท้า..การที่จะไม่มีใครจำได้ก็คงไม่ใช่เรื่องแปลก
“กรี๊ด! ยามาโมโตะคุงกับโกคุเดระคุงนี่! กลับมาเรียนที่นี้แล้วเหรอ!!”
“อร๊ายยยย! ฮิบาริซามะก็กลับมาเรียนที่นี่แล้วล่ะเธอ!”
“ว๊ายยย! นั่นใครน่ะผมสีม่วงๆตาสองสี หล่อมาก! ฉันล่ะทิ้งเจมส์ จิ มาหาคนนี้เลย ><”
“เฮ้ๆ นั่นรุ่นพี่ซาซางาวะพี่ชายของเคียวโกะนี่!”
“แล้วผู้ชายผมสีน้ำตาลนั่นใครน่ะ..หล่อหวานมาก กรี๊ด! เขาหันมายิ้มด้วยแหละแก!”
สรุปนับว่ามันน่ารำคาญมากเลยสำหรับพวกเขา ใช่...ถ้าเป็นได้ล่ะก็อยากจะมุดดินหนีเสียงกรี๊ดกร๊าดแบบนี้ชะมัด อีกไม่นานพวกเขาคงหูหนวกกันเป็นแน่แท้..
“ยามาโมโตะคุง นี่ฉัน ชิมาดะ ยูริ ไง..ที่เคยอยู่ห้องเดียวกันน่ะ!” อยู่ดีๆก็มีหญิงสาวผมสีน้ำตาลอ่อนเดินเข้ามาทักผู้พิทักษ์พิรุณแห่งวองโกเล่อย่างเป็นมิตร แต่ดวงตาของเธอกลับจับจ้องอยู่นภาแห่งวองโกเล่ที่กำลังแจกรอยยิ้มหว่านเสน่ห์ให้กับหนุ่มๆสาวๆอยู่..
“อ้อ..”
“คือเพื่อนนายคนผมสีน้ำตาลน่ะ..ใครเหรอ” หญิงสาวตัวประกอบถามพร้อมกับใบหน้าที่แดงแจ๋ราวกับมะเขือเทศสุก นิ้วเรียวชี้ไปที่นภาแห่งวองโกเล่ที่ยังไม่รู้สึกตัวว่ากำลังถูกกล่าวถึง
“ก็สึนะไง..”
เงียบ...บรรยากาศที่ทางเข้าโรงเรียนเงียบกริบทันทีที่ยามาโมโตะตอบ.. เสียงกรี๊ดกร๊าดหรือเสียงพูดคุยเงียบลงทันที ดวงตาทุกคู่ของเหล่าตัวประกอบฉากเบิกกว้างก่อนจะหันไปไล่มองตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า
“เจ้าห่วยสึนะน่ะเหรอ!!!”
“อื้ม ฉันเอง ^^ “ ตอบด้วยน้ำเสียงหวานนุ่มยังไม่พอ นภาหนุ่มวัย 17 ยังแจกรอยยิ้มหวานพิมพ์ใจส่งให้ด้วยอีกต่างหาก..
และในที่สุดบุคคลทั้ง 7 จากวองโกเล่(ยกเว้นแรมโบ้) ก็เดินเข้ามาในห้องเรียนโดยสวัสดิภาพไร้ซึ่งการบาดเจ็บ(?) ภายในห้องเรียนมีนักเรียนอยู่เพียงไม่กี่คนเท่านั้น..จากที่ดูก็คงจะให้พวกเขาทุกคนและพวกนักเรียนแลกเปลี่ยนอีก 7 คน มาเรียนอยู่ที่ห้องเดียวกันเลย แน่นอนว่าความคิดนี้ก็เป็นความคิดของนภาแห่งวองโกเล่อย่างเขานั่นเอง..ก็แค่ใช้อำนาจของวองโกเล่เล็กๆน้อยๆผสมกับอำนาจของผู้พิทักษ์เมฆา เพียงเท่านั้นก็สามารถเจรจา(?)กับ ผอ. ของโรงเรียนได้สำเร็จ ช่างน่ายินดีจริงๆ..
ภายในห้องเรียนที่หรูเลิศกว่าห้องอื่นๆ ก็คือห้อง ม.ปลายปี 2 ห้อง A มีเครื่องอำนวยความสะดวกมากมาย ทั้งคอมพิวเตอร์ เครื่องปรับอากาศ ซึ่งทั้งหมดทั้งมวลนี้ได้รับการสนับสนุนจากวองโกเล่ทันทีหลังจากที่บอสรุ่นที่ 10 ของวองโกเล่จำต้องกลับมาเรียนที่นี่อีกครั้ง ขนาดของห้องที่ใหญ่จนน่าจะรับนักเรียนได้เกือบ 50 คน แต่ทั้งห้องกลับมีนักเรียนเพียง 30 คนเท่านั้น..คือวองโกเล่ทั้ง 7 (รวมโคลมด้วย) และนักเรียนแลกเปลี่ยนอีก 7 และยังมี เคียวโกะ ฮารุ และตัวประกอบฉากที่เหลืออีก 18 คน..
“จะว่าไปเมื่อไหร่พวกนั้นจะมา!! ฉันขี้เกียจรอสุดขั้ว!!” ผู้พิทักษ์อรุณพูดเสียงดังโดยไม่เกรงใจใคร เพราะคาบแรกนั้นเป็นคาบศึกษาด้วยตัวเองทำให้ภายในห้องค่อนข้างที่จะวุ่นวายหน่อยๆ โดยเฉพาะหนุ่มๆทั้ง 6 จากวองโกเล่ที่กำลังโดนสาวๆรุมตอม ทำให้เรียวเฮทนไม่ไหว..เขาไม่ชินกับอะไรแบบนี้เลยจริงๆ!!
“คุฟุฟุ..มาช่วยผมก่อนสิครับสึนะโยชิคุง” ผู้พิทักษ์สายหมอกแห่งวองโกเล่ท้วงขึ้นมาเมื่อเห็นผู้เป็นนภาผละตัวออกจากกลุ่มหนุ่มสาวที่ล้อมรอบแล้วเดินไปที่ประตู แต่เขากลับไม่ได้รับการช่วยเหลือใดๆเลย..นภาแห่งวองโกเล่ทำเพียงแค่หันมายิ้มให้เขาก่อนจะหันกลับไปมองนอกห้องต่ออย่างไม่คิดจะสนใจ..
สับปะรดก็มีหัวใจนะครับ โฮ TOT
เวลาผ่านไปซักพัก..จู่ๆบนใบหน้าหล่อหวานของสึนะก็ปรากฏรอยยิ้มมุมปากบางขึ้นมาบนใบหน้า ดวงตาสีน้ำตาลพราวระยับราวกับกำลังสนุกสนานเมื่อเห็นอะไรซักอย่าง ก่อนที่เจ้าตัวจะผละออกมาจากประตูแล้วเดินเข้ามานั่งในห้องเหมือนกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ในตอนนั้นเองที่บุคคลทั้ง 7 เดินเข้ามา..
รูปร่างที่ค่อนข้างสูงและดูมีกล้ามเนื้อเพราะเล่นบาสนั่นค่อนข้างที่จะเด่นสะดุดตา คนแปลกหน้าในนามนักเรียนแลกเปลี่ยนทั้ง 7 คนเดินไปยืนเรียงกันที่หน้าห้องก่อนที่อจารย์หญิงวัยกลางคนซึ่งคาดว่าน่าจะเป็นอาจารย์ประจำชั้นจะเดินเข้ามาภายในห้องพร้อมกับกวาดสายตามองนักเรียนว่านั่งที่กันเรียบร้อยดีหรือไม่ โดยหลีกเลี่ยงที่จะสบสายตานภาหนุ่มและผู้พิทักษ์เมฆาซึ่งเธอรู้ดีว่าคนตรงหน้ายิ่งใหญ่แค่ไหน..
อาจารย์คนเดิมพูดอะไรซักอย่างและปล่อยให้แต่ละคนแนะนำตัวไป แต่สำหรับสึนะโยชิที่สืบประวัติของแต่ละคนมาเป็นอย่างดีแล้วมันไม่จำเป็นเลยที่จะต้องฟัง ดวงตาสีน้ำตาลไล่มองตั้งแต่คนสุดท้ายก่อนจะมาหยุดที่คนแรก ชายหนุ่มร่างสูงโปร่งผมสีแดงเพลิงเจ้าของดวงตาสองสีที่ดูมีอำนาจ น่าหวาดผวา..แต่ก็ดูอ่อนโยนในเวลาเดียวกัน
...อาคาชิ เซย์จูโร่...
ลูกชายของ อาคาชิ มาซาโอมิ...อืม น่าสนใจ…
“คิก..คนที่ชื่ออาคาชินั่นให้ความรู้สึกเหมือนนายเลยนะ มุคุโร่..” ร่างบางเอนตัวไปข้างหลังก่อนจะหันไปพูดกับผู้พิทักษ์สายหมอกของตนเป็นเชิงหยอกล้อ โดยไม่นึกสนใจสายตานับสิบคู่ในห้องที่มองมาทางเขาเพื่อร่างบางผมฟ้าหน้ากระดานแนะนำตัวเสร็จ มุคุโร่หันไปมองก่อนจะเบ้ปากอย่างไม่พอใจเท่าไหร่นัก เหมือนเขาตรงไหนกัน..เขาหล่อกว่าตั้งเยอะ!!!
“ผมหล่อกว่าครับสึนะโยชิคุง คุฟุฟุ”
“ฉันหมายถึงให้บรรยากาศคล้ายๆกันน่ะ..”
เพล้ง!
พืชไร่สับปะรดหน้าแตกยับเยิน..
“ว่าแต่คุณฮิบาริล่ะโกคุเดระคุง..” นภาถามมือขวาของตนทันทีที่ไม่เห็นร่างสูงที่คุ้นเคยนั่งอยู่ที่โต๊ะเรียน แต่ถ้าจะให้เดาก็คงต้องแอบไปงีบบนดาดฟ้าไม่ผิดแน่
“เห็นว่าไม่ชอบการสุมหัวเลยจะโดดไปนอนบนดาดฟ้านะ ฮะๆๆ” ถึงแม้ยามาโมโตะจะแย่งซีนตอบแทนแต่คำตอบที่ได้รับก็ไม่ต่างจากที่สึนะคิดเอาไว้ตั้งแต่แรกซักเท่าไหร่นัก ยังไงซะเมฆาก็รักอิสระเหนือสิ่งอื่นใด..ล่องลอยไปมาไม่ยึดติด และยิ่งฮิบาริไม่ชอบการสุมหัวอยู่แล้วด้วย การที่จะไปออกคำสั่งบังคับให้อีกฝ่ายเข้าเรียนนั้นมันเป็นไปไม่ได้เลย..
สึนะละสายตาจากโต๊ะเรียนที่ว่างเปล่าก่อนจะหันกลับมามองที่หน้ากระดานอีกครั้ง..
“งั้นซาวาดะ..ฝากเธอดูแลพวกเขาด้วยก็แล้วกัน”
...เป็นไปตามแผน J
“ครับ J”
“เท็ตสึอย่าเดินห่างมากสิ..เดี๋ยวหลงนะเฟ้ย!”
ระหว่างทางเดินไปที่ห้องเรียน..ร่างสูงผิวคล้ำนามอาโอมิเนะพูดขึ้นพลางจัดการดึงแขนร่างบางให้เดินตามเร็วๆ โดยไม่คิดจะสนใจสายตาอันคมกริบของกัปตันทีมผมแดงเพลิงที่บัดนี้แทบจะวิ่งกลับมาจับร่างบางผมฟ้ายัดไว้ในกรงแล้วเอากลับบ้านเก็บไว้ดูคนเดียวเลยแม้แต่น้อย
“ไม่ต้องจูงมือก็ได้นะครับอาโอมิเนะคุง..”
“นั่นสิไดกิ..อย่าทำให้เท็ตสึยะลำบากใจสิ”
“ใช่แล้วฮะอาโอมิเนจจิ! คุโรโกจจิอยากจับมือผมต่างหากล่ะฮะ!”
“ไม่ใช่นายด้วยนั่นแหละ นาโนะดาโยะ!”
“งืมๆ งั้นให้ฉันอุ้มคุโรจินดีมั้ยอ่า..” เหตุวุ่นวายขนาดย่อมเกิดขึ้นตรงทางเดิน ทางคางามิคู่หูแสงเงาคนปัจจุบันถึงเป็นผู้ร่วมเหตุการณ์มาตั้งแต่ต้นทำได้เพียงถอนหายใจหน่ายๆเท่านั้น แย่งคุโรโกะกันอยู่ได้...
คุโรโกะของเขาต่างหากล่ะเฟ้ย!!
“อ่ะ..ถึงห้องเรียนแล้ว” เพื่อไม่ให้เหตุการณ์วุ่นวายไปมากกว่านี้ พ่อเสือของเราจำเป็นต้องขัดจังหวะศึกชิงนายเอกที่กำลังจะเกิดขึ้นในไม่ช้า อาจารย์ผู้หญิงวัยกลางคนซึ่งดำรงตำแหน่งตัวประกอบ A เดินมาหาพวกเขาก่อนจะไล่มองตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า
“พวกเธอเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนสินะ” เธอพูดพร้อมกับดันแว่นขึ้นก่อนจะมองเรียงคนอีกครั้ง
“ครับ”
“พวกเธออยู่ห้อง 2-A เดินเข้าไปเลยเดี๋ยวอาจารย์ตามไป” เธอพูดก่อนจะเดินเลยไปห้องข้างๆซึ่งติดป้ายว่าห้องของกรรมการคุมกฎ..มันมีแบบนี้ด้วยเหรอฟะ!?
“อ่ะ..” ร่างสูงโปร่งผมแดงเจ้าของดวงตาสองสีชะงักฝีเท้าเมื่อเหลือบไปเห็นร่างบางผมสีน้ำตาลอ่อนที่กำลังยืนพิงประตูอยู่ที่หน้าห้อง 2-A ดวงตาสีน้ำตาลเปลือกไม้คู่นั้นมองซ้ายขวาก่อนจะหันมามองพวกเขาเรียงคนตั้งแต่อาโอมิเนะที่อยู่หลังสุดมาจนถึงเขาที่อยู่หน้าสุด ชายร่างบางคนนั้นยกยิ้มมุมปากดวงตาพราวระยับอย่างสนุกสนานจนเขาต้องขมวดคิ้ว..
...ใครกันล่ะนั่น?
ก่อนที่อีกฝ่ายจะโค้งตัวเล็กน้อยแล้วหันหลังเดินกลับเข้าไปในห้องตามเดิม..
“มีอะไรเหรอครับอาคาชิคุง..” คุโรโกะหันมาถามเมื่อสังเกตเห็นว่าอาคาชิดูแปลกไปตั้งแต่เมื่อซักครู่ ร่างสูงโปร่งผมสีแดงเพลิงส่ายหน้าก่อนจะยิ้มบางๆเพื่อคลายความกังวลของอีกฝ่าย
พวกเขาทั้ง 7 เดินเข้ามาในห้องเรียนแล้ว..บรรยากาศในห้องที่เหมือนจะวุ่นวายอยู่เมื่อซักครู่แปรเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว ทุกคนดูสงบเรียบร้อยทันทีที่พวกเขาก้าวเข้ามาในห้องเรียน พวกเขาเดินไปยืนเรียงที่หน้ากระดานก่อนที่อาจารย์คนเมื่อครู่จะเดินเข้ามา ทั่วทั้งห้องเงียบกริบ...
“เอาล่ะพวกเธอแนะนำตัวสิ..”
“ผมชื่อ อาคาชิ เซย์จูโร่ ครับ ฝากตัวด้วยนะครับ.. J” ร่างสูงโปร่งผมสีแดงเพลิงผู้มีใบหน้าหล่อเหลาราวกับเทพเจ้าเป็นคนส่งมาเกิด ดวงตาสองสีคู่งามที่เหมือนจะดูดคนมองเข้าไปยังโลกพิศวง..ว่าไปนั่น.. หลังจากการแนะนำตัวของเขามันก็จะเป็นดั่งการ์ตูนสาวน้อยทั่วไปที่เมื่อมีนักเรียนใหม่สุดหล่อแนะนำตัวก็จะได้รับเสียงกรี๊ดมากมายแสนแสบแก้วหูจากนักเรียนสาวภายในห้อง..
“ผม คิเสะ เรียวตะ ฮะ~ ฝากตัวด้วยนะ” ร่างสูงเจ้าของกลุ่มผมสีทองดูเจิดจ้าเกินกว่าคนในห้องจะอธิบายเป็นคำพูดได้ แต่เพราะใบหน้าที่หล่อเหลาเลยได้รับเสียงกรี๊ดของเหล่าหน้าม้าตัวประกอบฉากในแฟนฟิคที่ยังคงต้องทำงานต่อไปโดยไร้ซึ่งค่าจ้าง.. กลับมาทางเหล่าหนุ่มรูปงามชาววองโกเล่..เมื่อพินิจมองชายผู้นี้ดีๆก็ดันนึกถึงม้าพยศดีโน่แห่งคาบัคโรเน่ซะงั้น!
“ฉัน อาโอมิเนะ ไดกิ..” ส่วนชายคนนี้ความหล่ออยู่ในระดับว่าดีมาก แต่อาจจะเพราะดำไปหน่อยเสียงกรี๊ดจึงไม่เท่าสองคนแรก แต่มองกี่ทีก็รู้ได้ถึงความดาร์กแต่กำเนิดของคนๆนี้ หากเอาไปแต่งฟิคมันคงเลือดกระฉูดกระจายเต็มไปด้วย S&M เป็นแน่แท้
...SM จงเจริญ!!
“มุราซากิบาระ อัตสึชิ..ง่ำๆ..” เกิดมา 17 ปีก็พึ่งรู้ว่าโลกนี้ไททันมันมีอยู่จริง!! ทั้งส่วนสูงที่ดูยังๆก็สูงที่สุดในห้องทะลุ 200 ไปแล้ว!! เวลาคุยกันคงไม่แคล้วต้องเงยหน้าขึ้นมอง!! แต่ถ้าพูดถึงหน้าตาถือว่าพี่แกค่อนข้างหล่อแบบอึนๆมึนๆ ถึงจะสูงไปหน่อย..แต่หล่อดีสาวๆตัวประกอบให้อภัย..
“คางามิ ไทกะ..” ผมแดงเพลิงดูดุเถื่อนได้ใจ พอมองแบบนี้ก็ดูจะเข้าขา(?)กับอาโอมิเนะคนดำได้ดี..มองกี่ทีๆก็บังเกิดเลือดกำเดาเพราะกล้ามเนื้อที่เพียงแค่มองก็แทบจะทำให้สาวๆตัวประกอบเป็นอันต้องหยิบทิชชูมาซับเลือด ยุคนี้ SM มาแรง...พวกใสๆถอยไป!
“มิโดริมะ ชินทาโร่ ฝากตัวด้วย..” ไม่มีอะไรจะน่ากรี๊ดเท่ากับหนุ่มซึนมาดขรึมที่ดูอบอุ่นเพียงเพราะถือตุ๊กตากระต่ายน้อยอยู่ในมืออีกแล้ว ถึงจะดูเป็นเด็กบ้าเรียนไปหน่อยแต่ในเมื่อคนมันเลือกเกิดไม่ได้ ใครที่เกิดมาหล่อก็จำต้องแบกรับโชคชะตาที่ต้องพานพบเสียงกรี๊ดอยู่ร่ำไป ก็ขอให้โชคดี อาเมน...
“คุโรโกะ เท็ตสึยะ ครับ..”
“เห้ย!!” อีทีนี้แหละแทบจะตกเก้าอี้โดยพร้อมกัน ไม่ทันได้เห็นว่าร่างบางผมฟ้ายืนอยู่ตรงนั้นด้วย จืดจางจนแทบจะไม่มีใครสังเกตเห็นแบบนี้เหล่าตัวประกอบฉากทั้งหลายก็อยากจะแนะนำให้ไปทำตัวเด่นๆเพื่อที่จะมีหน้ามีตาในสังคมกับเขาบ้าง หน้าตาถือว่าใช้ได้เลยทีเดียวแต่มันออกจะหวานไปคล้ายกับผู้หญิงเสียมากกว่า และหากนึกถึงชายหน้าหวานพอๆกันที่อยู่ร่วมห้องแล้วล่ะก็..สายตาทุกคู่ก็เบนไปมอง ซาวาดะ สึนะโยชิ ที่กำลังคุยกับร่างโปร่งเจ้าของทรงผมสับปะรดพร้อมกันโดยมิได้นัดหมาย..
แต่เจ้าตัวก็หาได้สนใจไม่..ยังคงคุยกับพืชไร่ต่อไปโดยไม่แม้แต่จะชายตาแลมอง
กลับมาดูทางฝ่ายอาคาชิที่จ้องร่างบางผมสีน้ำตาลโดยไม่คิดจะละสายตา..เป็นคนๆเดียวกับร่างบางที่ยืนมองพวกเขาอยู่ที่หน้าประตูไม่ผิดแน่ ผมสีน้ำตาลอ่อน...ดวงตาสีน้ำตาลเปลือกไม้ แต่เฮ้ๆ..เขาไม่ได้นอกใจร่างบางผมฟ้านะ! เพียงแค่คิดว่าคนๆนี้หน้าตาคุ้นๆเหมือนเขาจะเคยเห็นที่ไหนมาก่อนก็แค่นั้นเอง!!
อาจารย์วัยกลางคนยังคงพูดอะไรซักอย่างที่ไม่เข้าหูพวกเขาเลยแม้แต่น้อย..
ยกเว้นประโยคสุดท้าย..
“งั้นซาวาดะ..ฝากเธอดูแลพวกเขาด้วยก็แล้วกัน”
“ครับ J”
13 / 10 / 2015
สวัสดีค่ารีดเดอร์ทุกคน!~
จบไปอีกตอนแล้วนะคะ..ในที่สุดทั้งสองฝ่ายก็ได้มาเจอกันซักที!! อ้อ..ถึงแม้เรื่องนี้จะ All27 and AllKuroko หรือรีดเดอร์จะจิ้นยังไงก็ได้แล้วแต่ค่ะ เพราะในฟิคเรื่องนี้ nc ยังอีกนาน ระหว่างนี้ก็จิ้นกันไปก่อน จะจิ้นภายในเรื่องหรือจิ้นข้ามเรื่องก็ได้ตามสบาย เพราะยังไงๆ ไรค์ก็จะแต่งให้มันจิ้นกันให้ได้อยู่ดี 5555
แต่เอาเป็นว่าหลักๆก็คือ All27 กับ AllKuroko นี่แหละค่ะ แต่ถ้าใครสามารถจิ้นข้ามเรื่องได้นี่คงต้องบอกว่ามีพลังการจิ้นอยู่ในขั้นสูงมากแน่ๆ (หัวเราะ)
ก็มาพูดแค่นี้แหละค่ะ อ่านแล้วเม้นด้วยนะคะ บ๊ายบาย~
ความคิดเห็น