Doubleb the series [DOUBLE B]

ลำดับตอนที่ #3 : Far for awhile

"ฮันบินอ่า อย่าพึ่งเป็นแบบนี้ได้มั้ย" แร๊ปเปอร์ดีกรีแชมป์โชว์มีพูดขึ้น หลังจากดึงอีกคนมาคุยกันแบบส่วนตัว ปล่อยให้เมมเบอร์ที่เหลือรอกันอยู่ด้านนอก

 

 

 

 

ร่างบางกว่าตีหน้านิ่งเฉยจนเรียกได้ว่าไม่มีความรู้สึก ตาสีดำสนิทไม่ได้มองหน้าคนพูดแม้แต่นิด เขามองผ่านเลยไปด้านหลัง ริมฝีปากอิ่มไม่ขยับตอบคำถาม หรือหืออืออะไร

 

 

 

 

"ฮันบิน ตอบพี่ดิ อย่าพึ่งเอาเรื่องส่วนตัวมาปนกับเรื่องงานได้มั้ย?" เสียงที่เริ่มดังขึ้นด้วยอารมณ์หลุดออกมาจากคนตรงหน้า ฮันบินหลับตาลงเบาๆ แต่เหมือนคนกำลังสะกัดกั้นความรู้สึกที่กำลังปะทุ

 

 

 

 

"พี่ยิ่งพูด ผมยิ่งโมโห พี่ก็รู้ แล้วยังมาพูดอะไรนักหนาวะ" ฮันบินจ้องอีกคนกลับแล้วพูดประโยคที่ทำให้จีวอนเริ่มหมดความอดทน

 

 

 

 

 

 

 

"นายเป็นลีดเดอร์นะฮันบิน เป็นมานานแล้ว แล้วพวกเราทุกคนก็ไว้ใจนาย แต่เวลานายโมโห ถ้าไม่ใช่พี่ ใครจะกล้าเข้าหน้านายได้บ้าง"

 

 

 

 

 

 

"ถามผมรึยัง ว่าผมอยากให้พี่เข้าหน้ารึเปล่า!!!!"

 

 

 

 

"ย่าห์!!!! คิมฮันบิน!!!!"

 

 

 

 

 

 

"เห้ยๆๆๆ อย่าทะเลาะกันน่า จีวอนออกไปก่อนนะ" พี่ใหญ่ของวงเดินเข้ามาเพราะเริ่มได้ยินเสียงดังลอดออกไปด้านนอก ท่าทางการคุยกันครั้งนี้จะกลายเป็นเรื่องใหญ่กว่าเดิม

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"ไหนเคยบอกว่า กลัวพี่ไม่รัก แล้วดูนายทำตัวดิ งี่เง่าว่ะ"

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"ย่าห์ คิมจีวอน บอกให้ออกไปก่อนไงวะ" พี่ใหญ่เริ่มหัวเสียเพราะจีวอนพ่นคำใจร้ายออกมา เขารู้ว่าฮันบินติดอีกคนแค่ไหน รักมากเท่าไหร่ แล้วดูคำพูดใจร้ายขนาดนั้น ต่อให้ฮันบินใจแข็งแค่ไหนก็เหอะ

 

 

จีวอนเดินออกไปจากห้อง ทิ้งจินฮวานไว้กับลีดเดอร์ของวง ดวงตากลมคลอไปด้วยน้ำตา ร่างผอมบางค่อยๆทรุดลงไปนั่งยองๆกับพื้น มือขาวรีบปาดน้ำตาออกจากใบหน้าเมื่อรู้สึกว่ามันไหลลงมาแล้ว

 

 

 

 

 

จินฮวานไม่พูดอะไรต่อ เขานั่งลงบนเก้าอี้แถวๆนั้น นั่งอยู่เฉยๆ เหมือนนั่งอยู่เป็นเพื่อน ไม่ได้ถามว่าเกิดอะไรขึ้น เพราะเมื่อไหร่ที่ฮันบินต้องการความช่วยเหลือ หรืออยากเล่าเพื่อระบายความเสียใจ ฮันบินจะพูดมันเอง

 

 

 

 

 

จินฮวานสงสารเสียงสะอื้นเบาๆนี้จับใจ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

'ทุกคน ฉันอยากย้ายห้องอ่ะ' จีวอนพูดขึ้นกลางวงระหว่างทานข้าวเย็นกันพร้อมหน้าพร้อมตา เมื่อสามวันก่อน ทุกคนค่อนข้างงงกับการพูดของจีวอน เพราะปกติแล้ว จีวอนเป็นคนไม่เรื่องมาก ใครจะว่าอะไร ก็เอาแบบนั้น แต่นี่ อยู่ๆก็มาขอเปลี่ยนห้อง

 

 

 

 

 

เมมเบอร์ลอบกลืนน้ำลายเบาๆ มันจะไม่ชิบหายเลย ถ้ารูมเมทไม่ได้มีลีดเดอร์ของวงอยู่ด้วย

 

 

 

 

ฮันบินเผลอกำตะเกียบแน่จนเจ็บ แต่ไม่เท่าความรู้สึกโหวงๆในอกนี่สักนิด

 

 

 

 

 

หลังจากนั้น จีวอนก็ตรงเข้าไปเก็บของที่ห้อง เป็นอันตกลงกับดงฮยอกแล้ว ว่าทั้งคู่จะเปลี่ยนห้องกัน กลายเป็นว่าห้องใหญ่มีฮันบิน จุนฮเวและดงฮยอก ส่วนห้องเล็กคือจีวอนแล้วจินฮวาน ส่วนคู่หน้าเหมือนก็นอนด้วยกันตามเดิม

 

 

 

 

 

'ทำไมต้องย้ายห้องด้วย' ฮันบินพูดขึ้นระหว่างที่นั่งมองอีกคนเก็บของในห้อง ซึ่งตอนนี้มีแค่เขาสองคน

 

 

 

 

 

 

'นายไม่อยากได้เวลาส่วนตัวหรอกหรอ' ฮันบินรู้สึกหน้าชา แต่ก็สับสน กว่าจะหาเสียงตัวเองเจอ อีกคนก็เอาของย้ายไปครั้งที่สองแล้ว

 

 

 

 

 

 

 

'ผมไม่เข้าใจ เวลาส่วนตัวอะไร ผมอยากอยู่กับพี่ตลอด ผมไม่เคยคิดอะไรแบบน...'

'แต่พี่คิด พี่อยากได้เวลาส่วนตัวบ้าง บางครั้งอยากนอน พี่ก็ได้นอน ไม่ใช่ให้นายมากวนมาเรียกจนไม่ได้นอนสักที อ่า.. ฮันบิน พี่ขอโทษ แต่พี่อยากเป็นอิสระจากนายบ้าง'

 

 

 

 

เสียงปิดประตูของจีวอน และเสียงเปิดประตูเข้ามาของดงฮยอก อดีตมักเน่ตกใจรีบวิ่งเข้าไปหา เพราะเมื่อเปิดเข้ามาฮันบินก็ทรุดลงไปนั่งกับพื้นแถมก้มหน้าชิดอก

 

 

 

ดงฮยอกถามว่าอีกคนว่าเป็นอะไรแต่ไม่ได้รับคำตอบเป็นคำพูด แต่น้ำใสๆที่หยดลงบนพื้นห้อง ตอบแทนได้อย่างดี เขาทำท่าจะเดินออกจากห้อง แต่ฮันบินรีบดึงแขนดงฮยอกเอาไว้ เสียงแหบและสั่นจนใจหาย

 

 

 

 

'หยะ... อย่าบอกใครเลย ขอ.. ร้องล่ะ พี่ไม่... ไม่ได้เป็นอะไร'

 

 

 

 

 

หลังจากวันนั้น ฮันบินก็ดุและโหดเป็นพิเศษ ฉายาครูเสือคงใช้ไม่ได้ นี่ต้องเรียกว่าครูมัจจุราชแล้ว ใครทำอะไรขวางหูขวางตาหรือพลาดแม้แต่นิดเดียว คงโดนฮันบินด่าจนไม่ได้เกิด เว้นแต่จีวอน ขนาดแกล้งทำผิด คนโดนว่าดันเป็นคนที่ไปปล่อยท่าให้จีวอนต่อ จนจีวอนเริ่มคิดว่ามันไม่ถูกแล้ว ถึงเรียกไปคุย

 

 

 

 

 

 

โอเค จีวอนยอมรับ คำที่พึ่งหลุดออกไปมันใจร้ายกว่าวันที่ย้ายออกมาจากห้องซะอีก

 

 

 

 

เขาจะยอมฮันบินตลอดไปไม่ได้ ถึงนี่จะยอมมาตลอดสี่ปีแล้วก็เหอะ

 

 

 

 

แต่หลังๆฮันบินเริ่มเอาแต่ใจมากกว่าเดิม เดี๋ยวตีเดี๋ยวเล่นอะไรแรงๆ เขาปรามหน่อยก็งอนไปหลายวัน

 

 

 

เขาไม่ได้เป็นคนที่มานั่งคิดเล็กคิดน้อยซะด้วย

 

 

 

 

ตั้งแต่ย้ายห้องมา เขาได้นอนซะเต็มอิ่ม เพราะไม่มีคนมากวน เอาขนมแอบไปกินในห้องก็ไม่โดนว่า ซ้อมเหนื่อยอยากพักก็ได้พัก ถอดเสื้อผ้านอนก็ไม่ได้โดนตีจนเจ็บ..

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

หลายวันผ่านไป ฮันบินดูเหมือนจะขี้เล่น น่ารักกว่าเดิมด้วยซ้ำ ใครเต้นผิดร้องผิดลืมเนื้อ ฮันบินได้แต่ขำและบอกว่าไม่เป็นไร เป็นแบบนี้มันก็ดี

 

 

 

 

แต่มันแปลกเกินไป มันดูเหมือนฝืน ทั้งดวงตายังบวมตุ่ย เมมเบอร์ทุกคนดูออก เว้นแต่จีวอน เพราะฮันบินไม่ได้คุยด้วยมาเกือบอาทิตย์ ซึ่งจีวอนก็ไม่ได้แสดงออกว่าไม่พอใจหรือสนใจอะไร

 

 

 

 

 

 

ฮันบินถอนหายใจออกมาน้อยๆ เขาคิดถึงอ้อมกอด คิดถึงเสียง คิดถึงหมีพูห์เน่าๆที่อีกคนกอด คิดถึงรอยยิ้ม คิดถึงฟันยื่นๆ คิดถึงแม้กระทั่งการจูบไม่กี่ครั้งของเรา แต่จะทำอะไรได้ อีกคนอาจจะไม่ได้รู้สึกอะไรด้วยซ้ำ

 

 

 

 

 

เขาไม่ได้ขาดจีวอนแล้วจะทำอะไรไม่เป็น แต่เขาอยู่ไม่ได้เลยตังหาก ยอมรับเลยว่าเขารู้สึกดีๆกับอีกคนมาก มากจนไม่ได้สนใจเลย ว่าหลังจากเดบิ้วส์แล้ว ตัวเองจะได้เดตเมื่อไหร่ แต่อีกคนเขาไม่รู้อะไรเลย ทั้งหล่อทั้งเท่ทั้งเก่งขนาดนั้น แถมจีวอนยังรักครอบครัวมาก แล้วมีหรอที่จะไม่อยากมีครอบครัว

 

 

 

 

ฮันบินไม่รู้ว่ารู้สึกดีมากจนเรียกว่ารักได้มั้ย แต่เขาหวงแหน จีวอนเคยบอกว่าเขาเป็นอันดับหนึ่งในชีวิตถ้าไม่นับครอบครัว เขาเลยยิ่งรู้สึกว่าตัวเองอยู่เหนือกว่า เขาจึงไม่ชอบเวลาที่มีใครได้รับความสนใจมากกว่า ไม่อยากให้จีวอนเอาใครมาแทน แต่ตอนนี้ ฮันบินจะไปอยู่อันดับไหนแล้วก็ไม่รู้

 

 

 

 

 

ใช่...

 

 

 

 

 

ฮันบินกลัว

 

 

 

 

 

กลัวว่าจีวอนจะไม่รัก

 

 

 

 

 

 

 

เหตุผลเด็กขนาดไหนก็ไม่รู้ แต่ในชีวิต นอกจากครอบครัว จีวอน แล้วเมมเบอร์แล้ว ฮันบินก็ไม่มีใคร

 

 

 

 

 

 

จีวอนคืออันดับหนึ่งของฮันบินเหมือนกัน

 

 

 

 

 

 

 

 

ฮันบินเดินไปตามทางที่เคยแอบไปมินิมาร์ทด้วยกันตอนถ่ายรายการวิน ตอนนั้นฮันบินไม่อยากกลับเลยด้วยซ้ำ จีวอนดูแลฮันบินจนเคยตัวขนาดนี้ ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน

 

 

 

 

 

 

ก็ได้... ครั้งนี้ฮันบินจะง้อก่อนก็ได้ เขาจะไม่ขอให้อีกคนย้ายกลับมา

 

 

 

แต่การทะเลาะกับคนที่เรารู้สึกดีด้วยขนาดนี้ มันไม่ดีเลย...

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ให้ตาย คิดถึงจะแย่แล้ว

 

 

 

 

 

มือสวยปาดน้ำใสที่ร่วงหล่นเบาๆ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

จีวอนถอนหายใจออกมาน้อยๆ จุนเน่กับดงดงมาเล่าให้เขาฟังว่า เวลานอนจะได้ยินเสียงฮันบินแอบร้องไห้ พอฟังก็รู้สึกไม่ดีเอามากๆ เขาไม่ได้อยากจะทะเลาะกับฮันบินสักนิด

 

 

 

 

 

แต่ครั้งนี้เหมือนมันเกินขีดจำกัดล่ะมั้ง ที่เขาย้ายห้อง ก็แค่อยากมีเวลาส่วนตัวจริงๆ ไม่ใช่ว่าไม่เห็นอีกคนสำคัญ หรือรำคาญอะไรแบบที่ฮันบินบอกจินฮวานฮยองสักนิด

 

 

 

 

 

ถ้าถามว่า ชีวิตหนึ่งสัปดาห์ที่ไม่มีคิมฮันบินเป็นยังไง

 

 

 

 

 

 

เขาคงตอบได้เต็มปากเลยว่า

 

 

 

 

 

 

มันโคตรห่วย มันคิดถึง โหยหา อยากกอดอยากฟัดเหมือนเก่า

 

 

 

 

แต่จะทำยังไงได้

 

 

 

 

 

เขาเป็นคนห่างออกมาเองไม่ใช่หรอ

 

 

 

 

 

ให้ตาย...

 

 

 

 

 

 

แร๊ปเปอร์เสียงต่ำประจำวงทึ้งหัวตัวเองแรงๆ แล้วเดินไปหยุดอยู่ที่หน้าห้อง ชื่อยังเป็นจุนเน่ ฮันบิน บาบิอยู่เลย

 

 

 

 

 

 

น้องๆกับจินฮวานฮยองออกไปซุปเปอร์ซื้อของเข้าหอพัก แต่เขากับฮันบินไม่อยากไป

 

 

 

 

 

มือหนาเคาะลงที่ประตูห้อง

 

 

 

 

 

 

"ฮันบิน ฮันบินอ่า" เสียงก้องไปทั่วห้องที่เงียบสงัด

 

 

 

 

 

"นายหายโกรธพี่รึยัง" ไม่มีเสียงใดตอบกลับมา จีวอนถอนหายใจน้อยๆ

 

 

 

 

 

 

"ผ่านไปอาทิตย์นึงแล้ว ที่พี่กับนายไม่ได้คุยกัน ฮันบินอ่าาาา มันไม่ดีเลยนะ" จีวอนเงียบไปสักพักแล้วพูดต่อ

 

 

 

 

 

 

"พี่ พี่คิดถึงนายจะตายอยู่แล้ว

 

 

 

 

 

 

ถ้ารู้ว่าการได้นอนเต็มอิ่ม แต่ไม่มีหมอนข้างแบบนาย

 

แอบกินขนมในห้อง แต่ไม่มีเสียงบ่นจากนาย

 

ซ้อมเหนื่อยๆแล้วได้พักเฉยๆ แต่ไม่มีน้ำกับผ้าเช็ดเหงื่อที่นายเอามาให้

 

ถอดเสื้อผ้านอน แต่ไม่มีนายคอยตีคอยห้าม

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

พี่ก็ไม่เอาแล้วได้มั้ย"

 

 

 

 

 

 

"ฮันบิน พี่ขอโทษ

 

 

 

 

ฮันบินอ่า คนที่โง่ที่สุดคือพี่เอง"

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"ไอ่บ้า

 

 

 

 

 

มันพูดอะไรกับประตูห้องนอนคนอื่นเนี่ย"

 

 

 

 

 

จีวอนตกใจกับเสียงจากด้านหลัง ก่อนจะหันไปพบว่า คนที่เขาอยากพูดด้วยไม่ได้อยู่ในห้อง แต่อยู่ด้านหลังต่างหาก มันโคตรเขินเลยนะ ก็ไม่ได้คิดว่าจะเจอหน้าแบบนี้นี่

 

 

 

 

จีวอนยกมือขึ้นเกาท้าทายเบาๆ ก่อนจะเดินมาหาอีกคน ใบหน้าน่ารักอมยิ้มหน่อยๆ ไม่สิ เหมือนกลั้นยิ้มมากกว่า

 

 

 

 

"มายืนนานเท่าไหร่แล้วเนี่ย" จีวอนถามออกไป หวังว่าจะไม่ได้มาตั้งแต่...

 

 

 

"ตั้งแต่ได้ยินเสียงเคาะประตู"

 

 

 

 

จีวอนยกมือขึ้นตบหน้าผากตัวเองดังแป๊ะ!

 

 

 

นี่ได้ยินแต่แรกเลยนี่หว่า

 

 

 

 

 

โอยยยยยยยยย

 

 

 

 

 

"ผมก็คิดถึงพี่" ฮันบินเดินมาแล้วฝังตัวเองกับอกแกร่งแบบที่จีวอนยังไม่ทันตั้งตัว แขนผอมๆโอบเอวสอบเอาไว้หลวมๆ เป็นจีวอนเองที่กระชับกอดให้แน่นขึ้น

 

 

 

 

 

 

"ผมไม่ได้อยากทะเลาะกับพี่เลยสักนิดว่ะ" เสียงอู้อี้ดังลอดออกมา

 

 

 

 

 

"คิมฮันบินอายุเท่าไหร่แล้ว นี่ยังกลัวไม่รักอยู่จริงๆหรอเนี่ย"

 

 

 

 

 

 

"ต่อให้ผมเป็นฮันบินตอนอายุสี่สิบ ห้าสิบ หรือเป็นร้อยๆปี แม้แต่ตอนที่พี่หนีผมไปมีครอบครัว ผมก็ยังกลัวพี่ไม่รักอยู่ดีนั่นแหละ" จีวอนลูบผมสีดำของอีกคนเบาๆ

 

 

 

 

 

 

"ย่าห์ ต่อให้พี่มีครอบครัว หรือต่อให้พี่อายุสี่สิบ ห้าสิบ หรือหนึ่งร้อย...

 

 

 

 

 

 

 

คิมฮันบินก็ยังเป็นที่หนึ่งของคิมจีวอนเสมอเหอะ รู้รึเปล่า"

 

 

 

 

 

 

ฮันบินผละออกมา จีวอนใช้นิ้วปาดน้ำตาอีกคนเบาๆ มือหนาประคองใบหน้าเนียนก่อนจะโน้มลงไปที่ริมฝีปากอิ่มนุ่มนิ่ม ลิ้นเรียวกวาดต้อนความหวานในโพรงปากอีกคน นี่ไม่ใช่ครั้งแรก

 

 

 

 

 

แต่ทุกครั้ง ไม่มีหัวใจของใครที่อยู่นิ่งๆได้

 

 

 

 

 

ฮันบินไม่รู้หรอก ว่าจีวอนก็อยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีฮันบินเหมือนกัน

 

 

 

 

 

 

ฮันบินที่ขี้แงมากเวลาที่เป็นเรื่องของเราสองคน

 

 

 

 

ฮันบินที่ไม่ว่าจะโกรธเรื่องอะไรก็ดันมาโกรธเขาที่สุดเสมอ

 

 

 

 

 

ฮันบินที่ต่อให้ลมหายใจของจีวอนดับสลาย ก็ยังเป็นคนที่จีวอนรักที่สุด

 

 

 

 

 

 

แม้ไม่รู้ว่าความสัมพันธ์นี้คืออะไร

 

 

 

 

 

 

 

 

 

แต่ตอนนี้ จีวอนได้แต่รักฮันบินมากขึ้น ถึงแม้จะไม่ได้แสดงออกมากนัก

 

 

 

 

 

 

 

 

แต่ฮันบิน จะไม่เคยหลุดอันดับที่หนึ่งไปเลย

 

 

 

 

 

 

จีวอนให้สัญญา

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

end.

 

 

 

 

 

 

โอ๊ยยยยยยย ไม่ถนัดดราม่าเลยค่ะ (ความจริงไม่ถนัดสักแนว55555) ฮือออออ ถ้าชอบก็เม้นบอกนะคะ ไม่ชอบก็เม้นบอกได้เหมือนกัน55555

 

 

 

ฝากด้วยนะคะ

ส่งท้ายปีเก่าเลย

 

 

 

 

#ficbrad

 

 

 

 

 

ยิ่งนานวัน ยิ่งเห็นบาบิห่างจากน้องยิ่งเครียดค่ะ55555

 

 

 

 

ดราม่ากันทั้งลำ ไม่ใช่ว่าพออยู่ที่หอเขาฟัดกันกระหนุงกระหนิงนะคะ555555

 

 

 

เหตุเกิดจากบาบิไม่ได้นอนกันฮันบิน

ทำไมย้ายห้อง ทำม้ายยยยยย

ขอบคุณมากเลยนะคะ ถึงจะมีแค่คอมเม้นเดียว แต่ก็ดีใจมากๆเลย;-;