มาเฟียสุดเข้มกับคุณหนูไฮโซ

ลำดับตอนที่ #3 : ได้พักอยู่กับเฟิ่นไคแล้ว

      "เอ่อฉันว่าเธอน่าจะกลับบ้านได้แล้วนะหมิ่นซอน"
       "ฉันกลับไปไม่ได้"
       "ทำไมล่ะว่าแต่เธอใส่ชุดอะไรของเธอเนี่ย"
อุ๊ย!ลืมไปฉันยังอยู่ในชุดแต่งงานอยู่ว่าแต่ฉันควรจะบอกดีมั๊ยนะว่าฉันหนีจากงานแต่งงานมา
        "หมิ่นซอนเธอยังไม่ได้ตอบคำถามฉันเลยนะ"
        "เอ่อ..คือว่า..ฉัน..หนีงานแต่งงานมาอ่ะเธออย่าให้ฉันกลับไปเลยนะฮื่ออๆฉันไม่อยากแต่งงานขอฉันอยู่ด้วยกับนายนะฮื่อๆ"
        "ฉันว่าอย่าดีกว่าอยู่กับฉันมันอันตราย"
        "ขอฉันอยู่ด้วยนะนะๆฉันไม่มีที่ไปแล้วจริงๆฮื่อออๆ"
        "..."
        "นะขอร้องล่ะ"
        "ก้อได้แต่เธอต้องระวังตัวเป็นพิเศษเลยนะ"
        "อื้อๆ"
ฮิๆแผนบีบน้ำตาใช้ได้ผลจริงๆการเป็นคนขี้แง้ก็เพิ่งมีประโยคมาใช้ก็คราวนี้แระ  ทำไมนายเดินไวอย่างงี้ล่ะเฟิ่นไค
        "เฮ้รอฉันหน่อยเซ่"
        "เธอก็เดินเร็วๆหน่อยสิฉันรีบ"
นายจะให้ฉันเดินเร็วเท่าไรเนี่ยนี่ฉันก็เร็วสุดแล้วนะขานายกับขาฉันใช่ว่าจะเท่ากันซะหน่อยขาเฟิ่นไคนะตั้งยาวแน่ะตอนที่เรียนด้วยกันเขาโตสูงที่สุดในห้องเลยส่วนฉันก็อยู่ระดับกลางของผู้หญิงคิดดูแล้วกันว่ามันจะห่างขนาดไหน
        "เธอนี้มันเดินช้าจริงๆเลย"
        "ว้ายยยยยนายจะทำอะไรของนายน่ะปล่อยฉันลงเดี๋ยวนี้นะ"
        "ก็อุ้มเธอไงแล้วฉันก็ไม่ปล่อยด้วยจนกว่าจะถึงที่ๆฉันจะไป"
นี่นายบ้าหรอเนี่ยแล้วที่นัดหมายของนายอยู่ไหนกันว่าแต่มันก็สบายดีนะไม่ต้องเสียแรงเดิน 
        "ใกล้ถึงยังง่ะเฟิ่นไค"
        "ใกล้ถึงแระตรงโน้นไง"เขาชี้ไปยังคาเฟ่
นี่นายจะให้ฉันไปเป็นพวกรับใช้แขกในคาเฟ่หรอไม่นะไม่  ปล่อยฉันเซ่  ฉันดิ้นสุดแรง
       "เธอเป็นอะไรของเธอน่ะเอ้าถึงแล้ว"
       "สวัสดีครับนาย"
เอ๊ะแปลกทำไมพวกเขาเรียกเฟิ่นไคว่านายแถมโค้งคับนับให้ด้วยแม้แต่คนที่อายุเยอะกว่าก็โค้งให้