คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : BAR 2
อนที่ 2
มือบายับพวมาลัยรถไปามเส้นทาอท้อถนนอย่าไม่เร่รีบ
เมื่อสัาไฟรหน้าึ้นสีแ
แบฮยอนหยุรถและส่อมอัวเอในระเพื่อเ็เสน่ห์อนเอ
มือบายับึ้นมาเะเม็ระุมเสื้อเิ้สีรีมอนออสามเม็ เผยให้เห็นแผอบาาวอน
และเลื้อนลมาัาเาสั้นสีำอนให้เ้าที
่อนะยยิ้มับนเออย่าภาภูมิใ
เพราะรูปร่าหน้าอเาสินะที่ใร่อใรหลันหัวปัหัวปำ
มือบาละออาารัเสื้อผ้าเมื่อสัาไฟึ้นสีเียว
ลอเวลาที่ับรถอยู่นั้นเาไม่รู้ว่าเาิมาไปหรือฟุ้่านไปเอหรือป่าว
แ่เารู้สึว่าเหมือนมีสายาอใรบานับ้อมาที่เาอย่าน่าประหลา น้อทำให้เ้าัวมอระหลัอยู่ลอเวลา
่อนที่เ้าัวะสะบัหัววามรู้สึนี่ออไป
“ิมาไปน่า
นเาับรถ็้อมอมา้าหน้าไม่เห็นะแปลเลย”เาพูับัวเอเบาๆ
แ่มัน็ไม่ไ้ทำให้รู้สึลัวน้อยลเลย
ถึแม้รถที่วิ่อยู่บนท้อถนนมีมามาย
แ่มันเหมือนมีสายาู่หนึ่ที่ับ้อมามอเาลอเวลาและสายาที่มอนั้น
อเามันน่าลัวแปลๆแ่็ไม่สามารถอธิบายอะไรไ้
และที่สำันี่ไม่ใ่รั้แรที่เารู้สึ
เารู้สึแบบนี้มาไ้สัพัแล้ว
ร่าบาสะบัหัวอีรั้ “ิมาน่าแบฮยอน อาะพัผ่อนน้อย”
ร่าบาเอ่ยับัวเออีรั้เพื่อไม่ให้ลัวไปมาว่านี้ แ่ถามว่าเาลัวไหม
เาอบเ็มปาอย่าไม่อายเลยว่า
ลัวมา
สายาู่มที่ับ้อไปยัรถันหรูสีำอแบฮยอน ยยิ้มึ้นมา ไม่ใ่รอยยิ้มทีู่อบอุ่นหรือยินี
แ่มันลับเ็มไป้วยวามน่าลัว
มือหนาแร่ำพวมาลัยแน่นนระูและเส้นเลือปูึ้นมาอย่าน่าลัว
ภายในรถเียบสนิทมีแ่เพียเสียราลำออย่าน่าลัวอเานนั้น
“บยอน แบฮยอน ันไม่ปล่อยนายไปแน่ ไม่มีทา”
เสียทุ่ม่ำเอยออมาอย่าน่าลัวแ่ระแสเสียที่ออมานั้นมันับปนไป้วยหลาหลายอารม์นแยไม่ออว่าเ้าอเสีย
้อาระสื่ออารม์เ่นไร
รถันหรูอร่าบาเลี้ยวเามาอในที่นัหมาย อเาและโอ เฮุน
และที่นี้็ือโรพยาบาลxoโรพยาบาลสุหรูและให่โที่สุในเาหลี ที่แห่นี้เป็นรู้ว่าันว่าเทโนโลยีในารแพทย์้าวไล้าวโรพยาบาลอื่นๆและเป็นโรพยาบาลอันับ้นๆที่มี่ารัษาแพที่สุในเาหลีเลย็ว่าไ้
นที่ะมารัษาัวที่โรพยบาลนี้ล้วนแล้วะเป็นผู้ีหรือมหาเศรษีทั้นั้น
ถ้าเป็นพวราห้าแล้วละ็ หมสิ้น
แ่สำหรับ แบฮยอน แล้ว ฟรี ไม่้อเสียเินสัแเียวให้ับที่นี้
เพราะอะไรนะหรอ
ะว่าเส้นให่็น่าะไ้
ร่าบาัับเสื้อผ้าและทรผมอนเอ่อนที่ะยมือถืออนึ้นมาและไปยัเบอร์
อ เฮุน รอปลายอยู่สัพั ่อนะมีเสียนุ่มหล่อัึ้นมา
“แบฮยอนถึไหนแล้วรับ”เสียที่ปรายสายเปล่ออมานั้นมันเ็มไป้วยวามโหยหายในัวเานทนไม่ไหว
แบฮยอนยยิ้มอย่าพอใเมื่อปรายสายเปล่เสียเ่นนั้นออมา “แบถึแล้วละรับ
ฮุนลมารับแบไ้ไหมรับ”แบฮยอนำนน้ออออ้อนับปลายสาย
“ไ้รับ แบอยู่ั้นไหนหรอรับ”เมื่อบอั้นที่นอยู่แล้ว แบฮยอน็วาสายทันที ่อนะส่มอัวเอในระรถอีรั้ และยยิ้มออมาอย่าพอใ
วันนี้้อัหนัให้ โฮ เฮุน สัหน่อย
เฮุนเป็นลูายอเ้าอโรพยาบาลแห่นี้ และเป็นลูายนเียวเสีย้วยสิ
เินทอะไปไหนละ ็อยู่ที่โอ เฮุนนเียวไ
อ่า ไม่สิ มัน็ะมาอยู่ับบ้า
ถึแม้เฮุนะน่ารำา เา็ทนไ้ เหุผล็เหมือนเิม
เิน
และ
ผลประโยน์
ที่ะไ้รับอย่ามหาศาลเลยละ
รออยู่ไ้ไม่นาน ายหนุ่มร่าสูหน้าาหล่อเหล่าในุหมอเ็มยศที่ร่าบาุ่นาเป็นอย่าี
เินริ่มายัรถอเ้าัว
ร่าบายยิ้มเย้ยยันึ้นมาอีรั้
เฮุนเินรเ้ามายัรถันหรูสีำอร่าบาที่เาิถึและโหยหานแทบาใ
ปาสวยไ้รูปเผยรอยยิ้มอย่าีใออมาพร้อมับมือหนาที่เปิประูรถอนัวเล็ที่นั่รออยู่ในนั้น
“รอนานไหมรับ”
“ไม่นานหรอรับ”
มือบาส่ไปให้มือหนาับุมและออมายััวรถ
เมื่อร่าบาออมาาัวรถ แนหนาอเฮุนรวบเอวบาเ้าหาัวเอทันที
ใบหน้าหล่อเหล่าหวัะ้มมาูบปาสวยนั้น
แ่ร่าบาเร็วว่า มือบาถูยึ้นมาปิปาอเาไว้
พลาส่ยิ้มและแววาสุเย้ายวนใมาให้เา “เียวนอื่น็เห็นหมหรอนะ”
“็ผมอทนรอุไม่ไหวแล้วนี้รับ”เฮุนเอยอออ้อน
“แหม!็อย่าใร้อนไปสิ”แบฮยอนเอยพูและผละัวเอออาแนหนาที่รวบเอวเ้าัวอยู่ และเินนำร่าสูอเฮุนไปและหันลับมามอและสู่บสุยั่วยวนไปให้เฮุน
“ามมาสิ”
ไ้ยินันั้นร่าสูรีบเินามร่าบาไปทันที
เพราะอย่านี้ไเาถึหล แบฮยอน นานี้
ผิับร่าบาที่สุแสนะเบื่อที่ะ้อมาเล่นบทรั ับ โอ เฮุน อีแล้ว
ทั้สอเินามันเ้าไปยััวอาารโยที่ไม่รู้ว่ามีใรบานมอทั้สอ้วยแววาเรียวร้าน
มือบาำเ้าหาันแน่น ริมฝีปาเมมแน่นอย่าโรธันมันห่อเลือึ้นมา เสี่ยว ลูฮาน มอามแผ่นหลับาอแบฮยอนอย่าเรียวร้าน
“ัน้อสั่สอนแให้ำไว้เสียบ้าแล้วละว่าอย่ามายุ่ับอๆัน”น้ำเสียที่เอื้อยเอ่ยลอไร้ฟันออมามีแ่วามโรธแ้นอย่ามามายที่เามี่อ
เ็บาร์นนั้น
ปั!เสียประูห้ออ โอ เฮุน ปิล้วยมือหนาอเาเออย่ารวเร็ว
ร่าสูพุ่รเาไปสวมอร่าบาอแบฮยอนรหน้าทันที
ทำให้นที่โนสวมอเถลาไป้าหน้าอย่าไม่ทันไ้ั้ัว
ปาสวยอร่าสูหอมมลิ่นหอมๆาแ้มนวลอย่าหื่นระหาย
ทำให้แบฮยอนรู้สึสะอิสะเอียนับร่าสูอย่าเหลือทนแ่เาเอ็แสอาารออมาไม่ไ้
น่ายะแย!
ร่าบาันัวเอออมาารอบแนแ็อร่าสูอย่ายาลำบา
เพราะแนแ็รัรอบเอวอเาไว้แน่นเสียไม่อยาะให้เาหายใ
ะะให้ายหรือยัไัน!
เมื่อหลุพ้นาอ้อมอแสนน่ายะแยและน่าอึอั
ใบหน้าหวานหันไปมอเฮุนรหน้า้วยรอยยิ้มหวานสุแสนเสแสร้
“ฮุนอย่าใร้อนสิ”ระแสเสียยั่วยวนถูส่ไปให้ร่าสูรหน้า
เฮุนเหมือนไม่รับรู้อะไรไปั่วะเารู้ว่าร่าบาแสนยั่วยวนเอ่ยพูอะไรแ่ร่าายเาลับไม่ยอมทำาม
ใบหน้าหล่อเหล่ายัพยามที่ะเ้าไปหอมมลิ่นหอมๆอร่าบา
เาทนไม่ไหวแล้ว เา้อารร่าบารหน้า
“ฮุนอย่าเพิ่สิ!”
“ผมรอไม่ไหวแล้ว แบฮยอน ผม้อารมลิ่นหอมๆาัวุมาเหลือเิน”เฮุนยัพยามที่ะหอมแ้มนวลอร่าบาอย่าไม่หยุหย่อน
“ทำใร้อนไปไ้ ยัไแบ็้อให้ฮุนอยู่แล้วไม่้อลัวหรอน่า
แ่ว่า”ร่าบาเียบลพลาทอสายาหวานไปให้ร่าสู
มือบา่อยๆลูบไล้ไปยัอแร่
นิ้วเรียวเริ่มแะเม็ระุมที่ปิบัแผอแร่นั้นออที่ละเม็นหม
มือบาถอเสื้อเิ้สีาวอร่าสูออพลาทอมอแผอาวอย่ายั่วยวน
นทำให้เฮุนอทนรอไม่ไ้อี่อไป
ร่าสู้อนร่าบาไว้ในแนแร่อุ้มึ้นมาวาไว้บนโ๊ะทำานอเา
มือหนาบัสิ่อที่อยู่บนโ๊ะทำานร่วลพื้นนหม
มือหนาลูบไล้ไปที่าาวนวลที่พ้นออมาาาเาสั้นสีำ
มือหยาบ้านที่ลูบไล้มานั้นไม่ไ้ทำให้แบฮยอนรู้สึเสียวส่านเลยแม้แ่น้อย
แ่มันลับรู้สึ
สะอิสะเอีย
“อย่าเพิ่สิ”มือบาอแบฮยอนับมือมือหนาอเฮุนออาาอ่อนอเา
“มีอะไรอีละรับ”
มือบาลูบไล้ไปยัเม็ยอบัวสีมพูที่เ่นอยู่ลาแผอแร่อเฮุนมันทำให้ร่าสูเสียวส่านไม่ยาเลย
“่วนี้แบมีปัหาทาารเินนิหน่อยนะ
เพราะแบเอ็ไม่ไ้รับแามที่ฮุนอแล้ว็เลยทำให้ารายไ้ไปมาโ
่ารถเา็โทรมาทวแบแทบทุวัน นแบไม่รู้ะทำยัไแล้ว”แบฮยอนเอื้อยเอ่ยออมา้วยน้ำเสียเศร้าลแ่มันเป็นแ่
ารแล้ทำเท่านั้น
“แบไม่้อห่วหรอรับ มีผมอยู่ทั้นนะ อย่าลืมสิ
แ่แบยอมไม่รับแามที่ผมอ แ่นี้ผม็ให้ทุอย่าไ้”เฮุนพูออมา้วยน้ำเสียริใ
เามีวามรัที่มี่อแบฮยอนมาถึมาที่สุถึแม้เาะมีนรัอยู่แล้ว็าม
นๆนั้น็ือ
เสี่ยว ลูฮาน
“รินะ เพราะแบไม่มีใรทั้นั้น าน็ไม่ไ้ทำแล้ว
แบเหลือแ่ฮุนนเียวนะ”
“รับ ฮุนให้แบไ้ทุอย่าริๆแม้ระทั้ีวิอฮุนเอ”
น้ำเน่าเสียริ ีวิแันไม่อยาไ้หรอ เินแั้หาที่ัน้อาร
ไอ้โ่
“ั้นเรา็มามีวามสุันเถอะ”ร่าบาเอ่ยออมา้วยน้ำเสีย
แววาและท่าทาที่ยั่วยวนนร่าสูอทนัเ็บอารม์อเาไม่ไหวอีแล้ว
เมื่อไ้อาบน้ำำระร่าายหลัาบรรเลบทรัสุแสนะน่ายะแยอเาับเฮุนแล้ว
แบฮยอน็เินออมาาห้อน้ำ้วยใบหน้าที่เปื้อนรอยยิ้มที่นเอ็ี้เียะปั่นแล้วเหมือนัน
อยาะ่าไอ้นน่าเบื่อนี่เหลือทน
ยิ้มหวานถูส่ไปให้ร่าสูที่ำลัใส่เสื้อผ้าอยู่นั้นอย่าหวาน
ร่าบาเินเ้าไปหาร่าสูและโอบอเอวหนาทันที “ฮุนรัแบมานาไหน”ร่าบาเอื้อนเอ่ยออมาอย่าอออ้อน
“ผมรัแบมา มานหาที่เปรียบไม่ไ้อีแล้ว”เฮุน้มมอร่าบาทีุ่อยู่บนอแร่อเา
พูพราลูบหัวเล็นั้นอย่าอ่อนโยน
“แบฮยอน็รัุมาๆเลยนะ” แ่ันรัเินแมาว่านะ แบฮยอน่น่านโ่อย่าเฮุนพลาในใและรอบยยิ้มอย่าสะใ
“ฮุนอย่าลืมสิ่ที่ฮุนพูับแบนะ
ถ้าฮุนลืมละ็แบแย่แน่ๆเลย”พูพลาิระุมเสื้อให้ร่าสู
เฮุนับมือบาึ้นมาับุมเพื่อถ่ายทอวามริใและวามรัที่เามี่อร่าบา
“ผมไม่ลืมแน่นอน ผมะลืมลไ้อย่าไร
แ่แบ้อสัานะว่าุะรัผมแ่นเียว”
“รับ”
ร่าบาเอื้อยอบและยยิ้มออมาอย่าเย้ยยัน
โ่ะมั
เมื่อลำลาานน่าเบื่ออย่าโอ เฮุน
แบฮยอน็เินลมายัุอรถอนเอ้วยใบหน้าที่เ็ม้วยรอยยิ้ม
มือบายเ็เินสที่เฮุนให้มาสๆร้อนๆและำนวนเินในนั้น็ไม่ใ่น้อยๆเลย
“แ่อออ้อนนิหน่อย็ไ้เินมามามาย แมันโ่ริๆ”เสียหวานเอ่ยออมานั้นเ็มไป้วยวามสมเพ
ร่าบาย่า้าวมายับริเวลาอรถที่อนนี้มันเียบสนิท
มันเียบนแบฮยอนรู้สึหวั่นใแปลๆาเรียวย่า้าวยาวๆและเร่ฝีเท้าให้เร็วว่าปิ
เมื่อรู้สึว่ามันมีอะไรที่แปลๆ
แ่ทว่า.......แนเรียวอเาโนมืออใรนหนึุ่ระา
นเาเถลานเือบหายท้อ และเมื่อหันไปมอเ้าอมือปริศนา
แทนที่ะใหรือรีบวิ่หนีแ่แบฮยอนับ
ยยิ้มเหยีย
เ้าอมือนั้น็ือู่ปรับอเานั้นเอ เสี่ยว ลูฮาน
“เป็นไละ เสร็ไปี่รอบละ”เสียหวานที่เอ่ยออมาาปาสวยอายหน้าหวานราวหิสาวอย่าลูฮานเ็มไป้วยวามเรียวร้าน
ใบหน้าและแววา็ายัถึวามเรียัที่มี่อนรหน้า
“ี่รอบหรอ”แบฮยอนพูพลาทำหน้ารุ่นิและนับนิ้วเรียวอัวเอ
ิริยาแบบนี้ทำให้ลูฮานแทบอยาะบัใบหน้าอนรหน้าให้หายไปเสีย
“ไม่รู้สิลืมนับนะ ทำไมหรออิาหรอ้ะ ็อย่าว่าละนะบับเฮุนมาั้นานแ่ลับ”ปาสวยเียบลและเลื่อนมอนรหน้าั้แ่หัวรเท้า้วยสายาเหยียย่ามถึที่สุ
“ทำไม”ลูฮานแผเสียออมาอย่าโรธั
“็น่าะรู้นะว่าันะพูอะไร”
มือบาอลูฮานับระาแนบาอแบฮยอนึ้นมาและออแรบีบนแนบาอแบฮยอนึ้นสีแ
แบฮยอนไม่แสออมาว่าเ็บหรือรู้สึอะไรเพียแ่้อมอหน้าสวยอลูฮานอย่าเรียวร้าน
เ่นเียวับลูฮาน
สายาเรียวร้านสอู่้อมอันอย่าไม่ลละราวับว่าใรเลิมอ่อนะเป็นผู้แพ้
แบฮยอนสะบัแนบาัวเอออามือบาอลูฮานนหลุออมา
บริเว้นแนที่โนบีบนั้นึ้นสีเป็นรอยมือ แ่แบฮยอนไม่แสสีหน้าเ็บปวให้มีแ่สีหน้าสมเพที่ถูส่ไปยันรหน้า
“ทำัวแบบนี้ไ เฮุนถึไปมีเล็มีน้อยนะ
ถามริๆเถอะนายนะามอาละวาเล็ๆน้อยอเฮุนหมหรือไ
เท่าที่รู้มาไม่ใ่น้อยๆนี่”แบฮยอนเอื้อยเอ่ยออมาอย่าเย้ยหยัน
เา็พอะรู้ว่า โอ เฮุน็ไม่ไ้มีแ่เานเียว เพียแ่เานั้นสำัว่าทุนรวมถึ
แฟนัวริออสื่ออย่าเสี่ยว ลูฮาน นนี้
ลูฮานพ่นลมออมาอย่าหุหิ “เล็ๆน้อยๆนอื่นๆนะันัารนะหมละ
ถึไม่ัารพวนั้น็ไม่น่าลัวเท่านายหรอนะ บยอน แบฮยอน
นเลวอย่านายนะมันน่าลัวยิ่ว่าผีะอีแถมยัหลอเ่อี้วยสิ”
“อบุนะที่ม ัน็ะไม่เถียนายหรอนะว่าันเป็นนริในะ
พอเถอะันี้เรียะ่อปา่อำับนายแล้ว”แบฮยอนเอ่ยออมา้วยน้ำเสียที่นฟัู็รู้ว่าิัมาแ่ไหน
ร่าบาอแบฮยอนหันหลัเินลับไปพร้อมับำพูที่แทใำลูฮานเหลือเิน
“อย่าิว่าไ้ีว่านอื่นแล้วะูถูนอื่นไ้นะ เพื่อนเ่า” ระแสเสียที่ส่มาให้ลูฮานนั้นมีแ่วามสมเพ
น่าสมเพสุๆ
ปาสวยยยิ้มึ้นมาอย่าผู้นะเมื่อไ้ยินเสียร้อรี้อย่าโรธัา
เพื่อนเ่าอเา
“สัวันเถอะลูฮาน นายะรู้สึ ว่าที่นายทำัวแบบนี้นะ มันะเป็นยัไ แ่็นะ ัน็อยาเห็นวันนั้นมาถึเหมือนัน ไอ้นวัวลืมีน”
แ่แบฮยอนไม่รู้เลยว่ายัมีายหนุ่มร่าสูนหนึ่แอบมอเาอยู่้วยสายาที่เรียบนิ่
นิ่สะนูน่าลัว มุมปายยิ้มึ้นอย่าเหยียับแผ่นหลัร่าบานั่น
“บยอน แบฮยอน ร้ายาไม่เบา”ริมฝีปาหนาพูออมาอย่าเรียบๆแ่แฝไปอารม์ที่รุนแราายหนุ่มที่มีนามว่า
ความคิดเห็น