ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : [You are my vampire] ; EP.2
ทุกๆวันในตอนเช้าก่อนเข้าเรียนที่แสนสงบสุขของฉันซานดาร่า ปาร์ค ก็ต้องเปลี่ยนไป เมื่อน้องชายสุดที่รักไปท้าพนันเอาไว้และมีฉันเป็นเดิมพัน โอ๊ยย! น้องชายตัวแสบบอกว่ารักพี่นักหนาไม่ใช่รึไงฮ๊าาาาา
"ดาร่ากินข้าวเช้ายัง ให้ฉันไปซื้อให้มั้ย" อูบินเดินเข้ามาอาสาไปซื้ออาหารเช้าให้พลางยืนทำหน้าแป้นแล้นอยู่ที่หน้าโต๊ะเรียนของฉัน
"ไม่เอาอ่ะ แค่นมกล่องเดียวก็พอแล้ว" ฉันตอบพร้อมส่ายหน้าปฏิเสธเขา แต่ดูเหมือนคนตรงหน้าฉันจะไม่เข้าใจคำว่าไม่อ่านะ
"กินเถอะดาร่าตัวเธอเล็กเกินไปแล้วนะ แล้วไอ้นมสัญลักษณ์แปลกๆที่ครอบครัวเธอทำส่งออกขายเนี่ย กล่องแค่นี้มันจะไปอิ่มอะไร" อูบินยืนบ่นยาวเหยียดพลางชี้ๆจิ้มๆมาที่กล่องนมในมือฉัน
"กินแค่นี้ฉันก็อิ่มแล้วหน่า" เพราะนมกล่องนี้มีไว้กินเพื่อแก้กระหายเลือดเข้าใจมั้ย! ในประโยคหลังนั้นฉันทำได้แค่คิดอยู่ในใจ
"กินเถอะฉันจะซื้อมาให้ เธอต้องกินมัน" อูบินพูดเป็นเชิงบังคับก่อนจะเดินออกไปจากห้องพร้อมเพื่อนๆในกลุ่ม เหลือไว้แต่ฮยอนอาที่นั่งอยู่เป็นเพื่อนฉัน
"นี่ดาร่าเธอคิดว่าระหว่างอูบินกับเซฮุนเธออยากให้ใครชนะพนัน" ฮยอนอาหันมาถามฉันด้วยท่าทีสนใจ เธอเอาแต่จ้องหน้าฉันเพื่อรอคำตอบ
"ไม่ต้องถามก็รู้คำตอบม้างงงง ~" ฉันลากเสียงยาวตอบเพื่อนสาวตรงหน้า
"แต่ดาร่าอูบินน่ะยังไม่เคยจีบใครจริงจังเท่านี้มาก่อนเลยนะ แล้วหมอนี่ก็โสดแสนดีมากด้วยฉันรับประกัน!" ฉันหันไปมองเพื่อนสาวที่ตอนนี้ทำท่าเหมือนกำลังโฆษณาขายสินค้าที่ดีที่สุดของร้านให้ออก
"อันที่จริงก็พูดตัดสินอะไรมากไม่ได้หรอก ก็เพราะเกมส์มันพึ่งเริ่มไง" ฉันหันไปยักคิ้วให้กับเพื่อนสาวก่อนจะหัวเราออกมาพร้อมกัน
"มาแล้วๆ" เสียงของจงฮยอนดังขึ้นมาตั้งแต่ยังไม่ทันได้ก้าวเข้ามาในห้อง พวกเขาทั้งห้าคนเดินถือถุงมาเต็มไม้เต็มมือก่อนจะเอามันมาวางไว้ที่โต๊ะ
"อะนี่ดาร่า ฉันไม่รู้เธอชอบอะไรเลยซื้ออันนี้มา" ฉันรับถุงกระดาษสีน้ำตาลมาจากมือของอูบินก่อนจะเปิดมันออก ด้านในถุงที่เขายื่นมาให้ฉันนั่นมีขนมปังรูปหน้าแมวอยู่สองชิ้น อ๊าาาา~น่ารักจังเลย
"ยิ้มไม่หุบเลย ชอบแมวเหรอ" ฉันพยักหน้าตอบยองกวังที่ถามขึ้นมาโดยที่ไม่ได้หันไปมองหน้าเขา
"อ๊ะ... ถ้างั้นเอาไอ้นี่ของผมไปด้วยแล้วกัน" ฉันเงยหน้าขึ้นมามองซูฮยอกที่ส่งถ้วยพลาสติกที่มีเยลลี่แมวสีมพูอยู่ข้างในมาให้ฉัน
"ว๊าววววววว ! ขอบคุณนะซูฮยอก" ฉันหันไปยิ้มขอบคุณซูฮยอกก่อนจะโดนคนข้างๆแขวะขึ้นมาด้วยน้ำเสียงไม่ค่อยพอใจ
"ใช่สิ ของฉันมันไม่แอดวานซ์เหมือนของไอ้ซู แถมยังเป็นขนมปังบ้านๆเบๆด้วยนี่" ทุกคนบนโต๊ะเงียบลงพร้อมกับหันไปมองอูบินเป็นสายตาเดียวกัน
"นี่นายหึงพี่สาวผมเหรอ" เซฮุนที่นั่งเงียบมานานพูดขึ้น
"เปล่า! จะกินก็รีบกินสิใกล้ถึงเวลาเข้าเรียนแล้ว" อูบินพูดกระแทกเสียงนิดหน่อยก่อนจะกลับไปกินซาลาเปาในมือต่อ พวกเราทุกคนนั่งนิ่งมองหน้ากันไปมาสักพักก่อนจะตั้งสติได้จึงพากันรีบกินข้าวเช้าก่อนจะแยกย้ายกันไปนั่งประจำที่ของตัวเอง
ตลอดทั้งช่วงเช้าในการเรียนของวันนี้ฉันรู้สึกสงบมากเพราะคนข้างๆงอนอยู่น่ะสิ ฉันหันไปมองเขาเป็นระยะๆโดยใช้ความเร็วของแวมไพร์เพื่อไม่ให้เขาจับได้ว่าแอบมอง
"มองอะไร" อยู่ๆเขาก็พูดโพล่งขึ้นมาจนทำเอาฉันที่นั่งอยู่สะดุ้ง บ้าไปแล้วหมอนี่เห็นเราแอบมองรึไง? นี่ใช่ความเร็วของแวมไพร์เลยนะ
"นะ...นายรู้ได้ไงว่าฉันมอง" ฉันตอบเขาออกไปด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกักเล็กน้อย
"ความรู้สึกมันบอก" เขาตอบขึ้นมาอย่างฮ้วนๆ แถมเขาแทบจะไม่ละสายตาจากกระดานหน้าห้องมามองฉันด้วยซ้ำ แต่จะว่าไปเขาก็ไม่หันหน้ามามองฉันตั้งแต่เช้าเช้าอยู่แล้วนี่
"นี่นายงอนเรื่องเมื่อเช้าเหรอ" ฉันลองๆถามคนข้างๆออกไปเผื่อเขายอมพูดอะไรออกมาบ้าง
"ไม่ได้งอน คิดอะไรไร้สาระหน่า" เขาพูดปฏิเสธออกมาก่อนจะว่าฉันไร้สาระ ฮ๊ะ! ไอ้บ้านี้กล้ามาว่าฉันไร้สาระเหรอ !! เดี๋ยวเหอะ...
"อ้อเหรอ แต่ดูเหมือนฉันจะได้ข่าวมาว่าตอนนี้นายกำลังตามจีบฉันอยู่นะ แต่ตอนนี่คงไม่ใช่แล้วมั้งเนอะจริงมั้ย" ฉันพูดพลางทำหน้าตาอินโนเซ้นท์ใส่เขาก่อนจะหันกลับมาตั้งใจเรียนต่อ ในขณะเดียวกันหางตาของฉันก็สังเกตเห็นว่าคนข้างๆเริ่มหันมามองที่ฉันเป็นระยะๆ ทำท่ายึกยักเหมือนจะพูดแต่ก็ไม่พูดอะไร 'ดีแล้วบ่ะ คิม อูบินถึงตาฉันแกล้งนายกลับแล้ว !"
ในช่วงพักกลางวันฉันเซฮุนและซูฮยอกเดินคุยกันมาตลอดทางโดยที่พวกเราไม่หันไปสนใจอูบินที่เดินจ๋อยๆอยู่ข้างๆยองกวัง
"เป็นไรหึงเหรอวะ" ยองกวังใช้ศอกกระแทนแขนคนข้างๆ
"เออว่ะ แต่แม่งกูไม่เคยเป็นแบบนี้มาตั้งนานแล้วนะเว้ย" อูบินพูดขึ้นมาพร้มกับมองไปทางดาร่าที่กำลังหัวเราะอยู่กับน้องชายและซูฮยอก
"ไปขอโทษเขาสิ หรือมึงจะยอมแพ้" ยองกวังหันมามองหน้าผม ผมใช้เวลาคิดสักพักหนึ่งก่อนจะตอบเพื่อนรักออกไป
"ไม่ว่ะ กูไม่อยากพลาดอีกแล้ว" ยองกวังส่งยิ้มให้กับคำตอบของอูบินก่อนจะชวนกันเร่งฝีเท้าไปยังโรงอาหาร
"พี่อูบินคะ พี่อูบิน!!!" เสียงดังแปดหลอดเหมือนพูดใส่ในลำโพงดังไปทั่วโรงอาหาร พวกเราทุกคนที่กำลังนั่งก้มหน้าก้มตากินข้าวอยู่ก็ถึงกับต้องเงยหน้าขึ้นไปมองทางต้นเสียงแทบจะพร้อมกัน
"มาอีกแล้วๆ" อูบินคนที่ดูจะหนักใจสุดกับการปรากฏตัวของนานะพูดขึ้น
"พี่อูบินพอจะมีที่ว่างๆให้นานะนั่งด้วยมั้ยคะ" นานะเดินอ้อมโต๊ะไปยืนอยู่ด้านหลังอูบิน
"ไม่มีครับเต็ม...." แต่ไม่ทันที่อูบินจะพูดอะไรเสริมขึ้นมา นานะก็นั่งลงตรงขอบเก้าอี้ข้างๆอูบินไปแล้ว
"ไม่เป็นไรค่ะ นานะนั่งนิดเดียวก็ได้ขอแค่ได้นั่งข้างๆพี่ก็พอ" นานะพูดขึ้นมาด้วยสายตาประกายระยิบระยับ ต่างจากอูบินที่ทำสีหน้าเหมือนเบื่อคนทั้งโลก สายตาฉันและเขาหันมาสบกันพอดีในช่วงจังหวะหนึ่ง ฉันจึงขอตัวไปเข้าห้องน้ำกับน้องชายเพราะไม่อยากจะอยู่เป็นก้างขวางคอคนทั้งสอง
"พี่ดาร่า พี่หึงเหรอ" เซฮุนที่เดินอยู่ข้างๆฉันชะโงกหน้าเข้ามาถามจากด้านข้าง
"เปล่าพี่ไม่อยากทะเลาะกับเด็กนั่นแล้วอีกอย่างนะ พี่ไม่อยากไปเป็นก้างขวางคอพวกเขาต่างหาก" ฉันหันไปตอบน้องชายก่อนจะขอแยกตัวออกไปเดินเล่นในสวนหลังโรงเรียนคนเดียว
ฉันเดินลัดเลาะมาตามทางเดินในสวนหลังโรงเรียน ในสวนมีต้นไม้สูงเยอะแยะเต็มไปหมด มันเลยเหมาะแก่การเดินเล่นของแวมไพร์อย่างฉันมาก มันมีทั้งลมเย็นๆและไม่มีแดดแรงๆอีกด้วย ฉันเดินตรงไปยังม้านั่งที่ท้ายสุดของสวนเพื่อหามุมสงบจะได้ไม่มีใครมารบกวนแต่แล้ว......
"ดาร่า" ชายร่างสูงคนที่ฉันไม่อยากเห็นหน้าที่สุดในเวลานี้วิ่งตรงเข้ามาทางฉัน
"ตามฉันมาทำไม" ฉันขมวดคิ้วทันทีเมื่อฉันเห็นเขามายืนหายใจหอบแฮกๆอยู่ตรงหน้า
"เธอเป็นอะไรอยู่ดีๆก็แยกตัวออกมาแถมยังไม่กลับไปที่โรงอาหารพร้อมไอ้เซฮุนอีก"
"ก็ฉันไม่อยากมีเรื่องกับยัยเด็กนั่น แล้วก็อย่าลืมด้วยว่าตอนนี้นายงอนฉันอยู่นะ" พอพูดจบฉันก็เดินสะบัดหน้าหนีออกไปทันทีแต่ก็ต้องหยุดลงเมื่อโดนมือหนามากระชากเอาไว้
"ผมขอโทษที่งี่เง่า" เขาพูดออกมาโดยที่สายตาของเขาเสมองไปทางอื่น
"รู้ตัวก็ดีแล้ว" ฉันพูดตอบเขาออกไปสั้นๆตามความคิด
"ยกโทษให้ผมยัง" เขาถามขึ้นพร้อมกับทำสีหน้าอ้อนวอนหน้าสงสาร
"ยัง!" ฉันตอบกลับไปอย่างรวดเร็วจนคนตรงหน้าฉันหลุดท่าทางตกใจออกมาทันที
"อ่าวทำไมอ่ะ ? แล้วทำยังไงถึงจะหายโกรธล่ะ" เขายืนทำหน้าตาซีเรียสอยู่ตรงหน้าฉันพลางรอคำตอบ ตอนนี้หน้าเขาตลกชะมัด ฮ่าๆๆๆๆๆ
"อืมมม.... นายจะต้องซื้อขนมปังรูปแมวไส้สตอเบอรี่มาให้ฉันกินทุกวันตอนเช้าทำได้รึเปล่า" คนตรงหน้าที่ได้ยินฉันพูดแบบนั้นออกมาก็แทยยิ้มไม่หุบ สงสัยฉันจะขอน้อยไปนะเนี่ย
"ได้สิได้ ฉันจะซื้อให้กินเยอะๆเลย" เขาพูดออกมาด้วยท่าทางตื่นเต้น พร้อมกับทำมือวาดออกมาเป็นวงกลมขนาดใหญ่ให้รู้ว่าเยอะจริงๆไม่ได้พูดเล่น
"นี่นายจะให้ฉันอ้วนเป็นหมูรึไงกันอูบิน" ฉันหันไปว่าเขาที่กำลังทำหน้าตาดี๊ด๊าอยู่ในห้วงความคิดของตัวเอง เอ่อ...นี่ฉันให้นายซื้อขนมปังมาให้นะไม่ได้ขอเป็นแฟนแถมถ้าคิดอีกนัยหนึ่งก็คือใช้เงินนายน่ะไอ้บ้า
"ฉันอยากให้เธออ้วนกว่านี้ดาร่า เพราะฉันกลัวว่าสักวันถ้าฉันได้กอดเธอขึ้นมาแล้วฉันจะทำเธอแตกสลายไปน่ะสิ" เขาทำหน้าตาจริงจังขึ้นมาก่อนที่ฉันจะชวนเขาเดินกลับห้องเรียน เพราะกลัวเขาจะเพ้อเจ้อไปมากกว่านี้ ตลอดทางเดินนั้นมีแต่อูบินที่พูดไม่หยุดหย่อน เขาดูท่าทางดีใจมากเลยนะที่ฉันยกโทษให้ แต่ถ้าเค้ารู้ว่าทั้งหมดที่ทำไปมันเป็นแค่เรื่องหลอกให้เขารักและปฏิเสธเขาในตอนจบล่ะ เขายังจะร่าเริงอยู่แบบนี้มั้ยนะ.... หรือเขาก็อาจจะรู้อยู่แล้ว ?
"พี่ดาร่าวันนี้เป็นยังไงบ้าง" เซฮุนเดินถือแก้วกระต่ายสีชมพูพร้อมกับเหยือกแก้วที่มีของเหลวสีแดงสดบรรจุอยู่ภานในเดินมาทางฉัน
"ก็เรื่อยๆนะเหมือนทุกๆวัน แต่พักนี้ดูเหมือนอูบินจะร่าเริงขึ้นน่ะ" ฉันหันไปตอบน้องชายก่อนจะหันกลับมาสนใจเหยือกแก้วตรงหน้า
"อ่า~ เลือดกรุ๊ปโอหวานดีจัง" ฉันค่อยๆดื่มด่ำเลือดในแก้วตรงหน้าก่อนจะโดนน้องชายขัดจังหวะขึ้น
"พี่ห้ามไปหลงรักไอ้อูบินเด็ดขาดนะ ถึงแม้ว่าแวมไพร์เลือดบริสุทธิ์อย่างเราจะสามารถใช้ชีวิตกับมนุษย์ธรรมดาได้ก็จริง แต่พี่ก็คงจะรู้ว่ามันจะบั่นทอนพลังของเราไปครึ่งหนึ่งเป็นเวลานานแล้วมันก็จะอันตรายมากสำหรับเราในช่วงเวลานั้น" เซฮุนทำหน้าตาซีเรียสขึ้นมาทันทีเมื่อพูดถึงเรื่องนี้ ใช่แล้วล่ะ... เหตุการณ์นี้เคยเกิดขึ้นกับครอบครัวของเรามาก่อนและมันก็เป็นสาเหตุที่ทำให้เราทั้งสองคนสูญเสียพ่อกับแม่ไปตลอดกาล......
ในเช้าวันหยุดฉันตื่นขึ้นมาจากโรงศพสีขาวที่มันเคยอยู่ในห้องใต้ดิน แต่ตอนนี้มันโดนย้ายขึ้นไปที่ห้องนอนของฉันแล้ว ฉันบิดขี้เกียจเล็กน้อยพร้อมกับมองสำรวจห้องไปรอบๆก่อนจะยิ้มออกมา เซฮุนเป็นคนจัดห้องนอนทั้งหมดให้กับฉัน เขารู้ใจฉันมากจริงๆนะ ฉันที่ชื่นชมห้องนอนของตัวเองเสร็จจึงเดินลงมาหาอะไรกินที่ห้องครัว โหยยย! ขี้เกียจชะมัด.... ทุกคนคงสงสัยกันล่ะสิว่าทั้งๆที่ฉันเป็นแวมไพร์ทำไมถึงนอนแถมยังขี้เกียจอีก คำตอบนั้นมันง่านมากๆนั่นก็เพราะแวมไพร์น่ะจะนอนก็นอนได้แต่มันไม่มีผลอะไรที่ดีกับพวกเราส่วนใหญ่ก็เลยไม่นอนกัน ออกไปหาของกินยังจะดีกว่า และการที่ฉันขี้เกียจนั้นมันก็เป็นสันดานและนิสัยล้วนๆ ฮ่าๆๆๆ
ฉันเดินตรงไปยังตู้เย็นทันทีเพื่อที่จะหาเลือดสดๆกินให้ชื่นใจในตอนเช้าแต่สายตาอันแหลมคมของฉันก็สังเกตเห็นแผ่นกระดาษ post-it เป็นตัวคุมะแต่หัวเป็นเซฮุนแปะอยู่ที่หน้าประตูตู้เย็น
'พี่ดาร่าผมไปเอานมที่บ้านแม่มดแดซอง คงใช้เวลา 3-4 วัน ดังนั้นลาโรงเรีนนให้ด้วยและดูแลตัวเองดีๆด้วยล่ะ แล้วจะรีบกลับ' -น้องหมีเซฮุน-
ฉันหลุดขำออกมากับการที่เขาแทนตัวเองเป็นหมีน้อยมาตั้งแต่เด็กๆ นี่ขนาดโตแล้วก็ยังเป็นน้องหมีอยู่เลย
ฉันยืนรินเลือดใส่ลงไปในแก้วพลางคิดไปถึงแม่มดแดซองที่คอยช่วยเหลือพวกเรามาโดยตลอดตั้งแต่ก่อนหน้าที่ครอบครัวจะเกิดเหตุการณ์ร้ายแรงครั้งนั้นขึ้น นมกล่องที่ฉันกับเซฮุนกินกันอยู่ทุกวันนี้ก็คือนมที่แม่มดแดซองร่ายคาถาให้ มันจะช่วยลดการกระหายเลือดได้เป็นอย่างดีเลยล่ะ แล้วมันก็ยังช่วยทำให้เราไม่ต้องไปขโมยเลือดที่เขาบริจากมาจากทางโรงพยาบาลบ่อยๆอีกด้วย
เมื่อเสียงเรียกเข้าโทรศัพท์ดังขึ้น ฉันจึบหยิบมันขึ้นมารับโดนที่ไม่ได้มองชื่อคนโทรเข้า
ดาร่า : สวัสดีคะ !
? : สวัสดีดาร่า นี่ผมเองอูบิน
ดาร่า : นายมีอะไร
อูบิน : วันนี้วันหยุดไปเที่ยวกันมั้ย ?
ดาร่า : มีใครไปบ้างอ่ะ ?
อูบิน : แค่เราสองคนน่ะ คือเอ่อ....
ดาร่า : จะชวนออกเดทเหรอ เอาสินายเลี้ยงนะ
อูบิน : ได้เลย ให้ฉันไปรับมั้ย ?
ดาร่า : เดี๋ยวฉันไปเองดีกว่า ส่งที่สถานที่นัดมาก็แล้วกัน
อูบิน : แต่ทำไมเธอตกลงง่ายจัง ?
ดาร่า : บางทีฉันก็อยากออกไปเที่ยวเหมือนกับคนอื่นบ้างนะ !
พอฉันพูดจบก็กดตัดสายเขาทันที แค่ออกไปเที่ยวคงไม่มีอะไรหรอกมั้ง ฉันยักไหล่พร้อมกับเดินขึ้นบันไดตรงไปยังห้องน้ำทันที
'แค่ไปเดทธรรมดาๆเอง แค่นี้คงไม่ถึงกับทำให้เธอชอบอูบินหรอก........มั้ง!'
-To be continued-
มาแล้วๆ ^^
ถึงแม้ตอนนี้ตัวละครใหม่จะยังไม่ออก แต่ถ้าออกมาแล้วทุคนต้องไล่กลับแน่ๆ ฮ่าๆๆๆ
มาแต่งแนวนี้บอกเลยว่าแอบยาก ดีนะที่ไรท์ชอบดูการ์ตูน(เกี่ยวมั้ย?)
แต่ยังไงก็จะพยายามแต่งนะคะ ขอกำลังใจด้วย ฮึ๊บบบบ !! ❤❤
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น