คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter 2 : หมู่บ้านซึนะ
Chapter 2
หมู่บ้านซึนะ
Credit : Steampunkskulls
“ซากุระ... ฉันมารับเธอตามสัญญาแล้วนะ” ชายหนุ่มเรือนผมสีน้ำเงินเข้มเอ่ยกับหญิงสาวผู้มีนัยน์ตาสี
เขียวมรกตก่อนเขาจะยื่นมือขวาที่มีผ้าพันแผลพันอยู่มาตรงหน้าเธอ
“ซะ ซาสึเกะคุง ! เธอกลับมาแล้วหรือ ?!? ” ซากุระถามออกไปด้วยความดีใจก่อนจะเอื้อมมือไปแตะมือเขา
เพื่อต้องการพิสูจน์
สัมผัสอบอุ่นที่อุ้งมือหนาบอกกับเธอว่านี่คือเขาจริงๆ ‘อุจิวะ ซาสึเกะ’ กลับมาแล้ว เขา...กลับมาหาเธอแล้ว!
“ใช่ ฉันกลับมารับเธออย่างที่เคยบอกเอาไว้ยังไงล่ะ”
‘เอาไว้คราวหน้าแล้วกัน’
‘ขอบคุณนะ ซากุระ’
ซากุระนึกทบทวนเหตุการณ์เมื่อสองปีก่อน เธอยังจำคำพูดของเขาได้ทุกคำที่เขาบอกกับเธอที่หน้าประตู
หมู่บ้านพร้อมกับจิ้มหน้าผากเธอเบาๆก่อนจาก
“จริงหรือ? ซาสึเกะคุง คราวนี้นายจะให้ฉันตามไปด้วยจริงๆใช่ไหม?”
ร่างสูงไม่ตอบอะไร เขาเพียงแต่ยิ้มให้เธอบางๆ ก่อนร่างนั้นจะค่อยๆเลือนหายไปราวกับฝุ่นละอองแม้แต่
สัมผัสที่อุ้งมือก็จางหายไปพร้อมกับเจ้าของร่างด้วย หญิงสาวมองภาพตรงหน้าอย่างใจหาย ก่อนจะตะโกนเรียกชื่อ
ของเขาอย่างสุดเสียง
“ซาสึเกะคุง! อย่าไปนะ ซาสึเกะคุงงงง ! ”
พรวด !
ใบหน้าหวานที่ตอนนี้มีเหงื่อซึมอยู่บนหน้าผากลุกขึ้นจากเตียงนอนด้วยความตกใจ ดวงตาของเธอมีอาการ
ผวาต่อความฝันที่เพิ่งเกิดขึ้นเมื่อสักครู่
ฝันอีกแล้วหรือ ?
ซากุระยกมือปาดเหงื่อก่อนจะเอามือรวบผมด้านหน้าของตัวเองไว้เบาๆ เธอกำลังเรียกขวัญที่หนี
กระเจิดกระเจิงจากความฝันอันไม่น่าพิสมัยนั่นกลับคืนมา
“เมื่อไรเธอจะทำตามสัญญาซักทีนะ...ซาสึเกะคุง”
การแลกเปลี่ยนความคิดเห็นเรื่องศูนย์ฟื้นฟูสภาพจิตใจเด็กของนินจาแพทย์ทั้งสองแคว้นเป็นไปอย่างออกรส
ออกชาติ ซากุระที่เป็นตัวแทนนินจาแพทย์จากหมู่บ้านโคโนฮะได้รายงานเกี่ยวกับความสำเร็จของศูนย์ฟื้นฟูฯใน
หมู่บ้านโคโนฮะต่อนินจาแพทย์ของหมู่บ้านสึนะ และดูเหมือนว่าการแลกเปลี่ยนความคิดเห็นครั้งนี้ยังทำให้สอง
หมู่บ้านมีความสัมพันธ์ที่ดีมากขึ้นไปอีก
“ตามที่ฉันได้รายงานไป สุขภาพจิตของเด็กๆที่โคโนฮะมีอาการดีขึ้นจนแทบจะเป็นปกติโดยไม่ต้องพึ่งยาใดๆ
ทั้งสิ้นในการรักษา เราเลือกที่จะใช้วิธีการพูดกับเด็กๆเพื่อที่จะให้พวกเขาไม่รู้สึกหวาดกลัว ถึงแม้ว่าวิธีนี้อาจจะต้อง
ใช้เวลา แต่ฉันเชื่อว่ามันเป็นวิธีที่ดีที่สุดแน่นอนค่ะ”
“ขอบคุณมากนะซากุระจัง วิธีการรักษาของเธอเราจะนำมาปรับใช้กับเด็กๆในหมู่บ้านของเรา และถ้าได้ผล
ยังไง ฉันจะติดต่อเธอไปนะจ๊ะ”
“ฉันเองก็ขอบคุณเช่นกันนะคะที่ช่วยให้ความรู้เรื่องการวิจัยพิษทั้งๆที่มันไม่เกี่ยวข้องกับเรื่องที่ฉันมาที่นี่ เอ่อ
ว่าแต่ฉันขอไปดูเด็กๆจากศูนย์ฟื้นฟูฯของสึนะบ้างได้ไหมคะ?”
“ทางนี้เลยจ้ะ” นินจาแพทย์สาวแห่งหมู่บ้านสึนะตอบรับเธอด้วยความยินดี ก่อนจะเดินนำหญิงสาวไปยัง
แผนกเด็กของโรงพยาบาลแห่งนี้
กว่าซากุระจะออกมาจากแผนกเด็กก็เป็นเวลาเย็นมากแล้ว เธอเดินไปเรื่อยเปื่อยเพื่อชมทัศนียภาพของ
หมู่บ้านซึนะ
หมู่บ้านที่มีแต่ทราย...
ดวงตาสีเขียวมรกตทอดมองไปยังบ้านเรือนของชาวบ้านที่ส่วนใหญ่ใช้ทรายในการก่อสร้าง ถึงจะมีรูปร่าง
แปลกตาไม่เหมือนหมู่บ้านโคโนฮะแต่ก็มีเสน่ห์ในตัวของมันเอง และที่สึนะงาคุเระแห่งนี้ ถึงแม้จะไม่มีฤดูหนาวแต่ก็
ไม่ได้ทำให้อากาศร้อนจนน่าหงุดหงิดเช่นกัน
สองเท้าของเธอเดินมาหยุดอยู่ที่หน้าตัวบ้านหลังใหญ่อันเป็นบ้านของตระกูลซาบาคุโนะ เทมาริให้ซากุระ
อาศัยอยู่ที่นี่ระหว่างที่ทำงานอยู่ที่ซึนะ ถึงตัวบ้านจะใหญ่แต่ก็ไม่ค่อยมีคนอาศัยอยู่ ด้วยเหตุนี้ซากุระจึงมีห้องพัก
เป็นของตนเองบนชั้นสองของบ้านโดยไม่ต้องไปหาโรงแรมอยู่ให้วุ่นวาย
“อ๊ะ ซากุระ กลับมาแล้วหรือ? ทานอะไรมาหรือยัง? ฉันกำลังเตรียมอาหารเย็นอยู่พอดีเลย”
เมื่อซากุระเปิดประตูเข้าไปก็เจอกับเทมาริที่กำลังตักอาหารลงใส่จานก่อนจะหันไปบรรจุข้าวปั้นลงในกล่อง
เบนโตะ รูปร่างของมันแลดูสวยงามเหมือนกับคนทำ ซากุระเพิ่งรู้ว่าเทมาริทำอาหารเก่งขนาดนี้ ผิดกับเธอที่ทำงาน
แบบผู้หญิงไม่ค่อยจะได้เท่าไรนัก
“นั่นคุณเทมาริทำเบนโตะทำไมหรือคะ?”
“อ้อ จะเอาไปให้กาอาระน่ะจ้ะ เจ้าน้องบ้านั่นชอบสถิตอยู่แต่ที่สำนักงาน บ้านช่องก็ไม่ค่อยกลับ เป็นอย่างนี้
ประจำจนฉันต้องคอยทำเบนโตะไปส่งให้บ่อยๆ ไม่งั้นอดตายกันพอดี”
ถึงเทมาริจะบ่นอย่างไรแต่ใบหน้านั้นกลับแสดงความอบอุ่นออกมาจนซากุระเผลอยิ้มตาม
ความรักของพี่น้องมันเป็นอย่างนี้เองหรือ?
ซากุระเป็นลูกคนเดียว เธอไม่มีพี่น้องให้ต้องคอยเป็นห่วง ตอนแรกเธอคิดว่าโชคดีจริงๆที่ไม่ต้องถูกแบ่ง
ความรักให้กับใคร แต่เหมือนเธอจะคิดผิดเพราะสามพี่น้องซาบาคุโนะดูรักใคร่กลมเกลียวกันมากจนทำให้ซากุระ
รู้สึกอิจฉาอยู่นิดๆ
“กาอาระน่ะชอบข้าวปั้นเอามากๆเลยล่ะ เขาบอกว่ามันกินง่ายดี อ้า เสร็จแล้วล่ะ!”
“คุณเทมาริจะเอาไปให้กาอาระคุงเลยหรือเปล่าคะ?”
“อ้อ คงอีกสักพักแหละ พอดีฉันยังเตรียมมือเย็นไม่เสร็จเลย ยังเหลือแกงกะหรี่ที่ต้องทำอีกอย่าง
อันนี้น่ะ... เจ้าคันคุโร่ขอมา”
“ถ้าอย่างนั้นให้ฉันเอาไปให้แทนก็ได้ค่ะ พอดีว่าลืมของไว้ที่แผนกเด็ก ระหว่างทางก็ผ่านสำนักงานของ
กาอาระคุงพอดี คุณเทมาริจะได้ไม่ต้องเหนื่อยเปล่าๆ”
“เอาอย่างนั้นก็ได้จ้ะ รบกวนด้วยนะ ซากุระ!” ซากุระรับกล่องเบนโตะมาจากเทมาริด้วยความยินดีก่อนจะ
เดินกลับไปยังโรงพยาบาลและแวะเอาข้าวปั้นไปให้กาอาระที่ยังคงทำงานอยู่จนมืดค่ำ
ภายในห้องทำงานของคาเสะคาเงะรุ่นที่ห้า ชายหนุ่มผมสีแดงเพลิงกำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้ทำงานกลางห้อง
สองมือของเขาประสานกันพร้อมกับเท้าไว้บนโต๊ะ ดวงตาสีฟ้าอมเขียวกำลังจับจ้องไปที่นินจาหน่วยลับของซึนะ
ด้วยความเคร่งขรึม ทำเอาเจ้าตัวถึงกับมีท่าทีประหม่าเล็กน้อยกับสายตาอาจเฉียบคมนั่น
“จากการรายงานของหน่วยลับสึนะ เราพบว่ามีชายลึกลับมาปรากฏตัวที่ชายแดนของแคว้นเราอีกแล้วครับ
ท่านคาเสะคาเงะ”
“รอบนี้จับจักระได้ไหม?”
“ครับ เราจับจักระของเขาได้ช่วงหนึ่งก่อนที่หมอนั่นจะปิดกั้นจักระแล้วหายไปอย่างไร้ร่องรอยเลยล่ะครับ”
“นำจักระไปตรวจสอบหรือยัง?”
“จากผลการตรวจสอบ เราพบว่าเป็นจักระที่คล้ายกับคนของตระกูลอุจิวะครับท่านคาเสะคาเงะ”
“นายแน่ใจแล้วใช่ไหมว่าผลการตรวจสอบนั่นไม่มีอะไรผิดพลาด” กาอาระมีสีหน้าลำบากใจทันทีที่ได้ฟังการ
รายงานจากนินจาของหน่วยลับ สิ่งที่เขาไม่อยากให้เป็นจริงมันได้เกิดขึ้นเสียแล้ว
“เอ่อ แน่ใจครับ นอกจากนี้หน่วยดักฟังยังสามารถจับข้อความได้ว่า คืนนี้จะมีการเจรจาของชายลึกลับกับ
กลุ่มผู้ก่อการร้ายบริเวณทิศตะวันออกเฉียงเหนือของแคว้นด้วยครับ”
“รอบนี้ฉันจะร่วมขบวนด้วย”
คำพูดที่หลุดมาจากท่านคาเสะคาเงะทำเอานินจาหนุ่มถึงกับตกตะลึงไปชั่วขณะ เขาเป็นถึงผู้นำหมู่บ้าน
จะให้ไปเสี่ยงอันตรายได้อย่างไร
“ตะ แต่ว่าท่านคาเสะคาเงะ มันอันตะ...”
“ก็เพราะว่าฉันเป็นคาเสะคาเงะ ฉันถึงต้องไปยังไงล่ะ บอกหน่วยลับให้เตรียมตัวให้พร้อม เราจะเริ่มเดินทาง
กันในอีกสองชั่วโมงข้างหน้า รีบไปกระจายข่าวซะ”
“เอ่อ ครับ! ท่านคาเสะคาเงะ!”
เสียงบทสนทนาภายในห้องได้หยุดลงไปแล้ว ซากุระที่กำลังแอบฟังอยู่จึงรีบผละตัวออกมาจากบานประตู
ก่อนจะเคลื่อนตัวออกไปจากตรงนั้นด้วยความเร่งรีบ แต่แล้วเธอก็เจอกับนินจาของสึนะที่กำลังเดินมาทางห้อง
ทำงานของกาอาระ หญิงสาวจึงทำเนียนเดินไปยื่นกล่องเบนโตะให้กับเขาทันทีพร้อมกับกล่าวสั้นๆก่อนจะเดินออก
ไปอย่างรวดเร็ว
“นี่เป็นเบนโตะของท่านคาเสะคาเงะ เอาไปให้เขาแล้วบอกว่าคุณเทมารินำมาให้นะ ขอบใจมาก”
ชายหนุ่มรู้สึกมึนงงกับการมาเร็วไปเร็วของเธอ จึงหันหลังไปหมายจะเรียกเอาไว้ แต่ก็ไม่มีร่องรอยของหญิงสาวปรากฏให้เห็นแม้แต่เงา
แถบดินแดนทะเลทรายทิศตะวันออกเฉียงเหนือของแคว้นคาเสะโนะคุนิ กลุ่มขบวนหน่วยลับของซึนะงาคุเระร่วมด้วยผู้นำหมู่บ้านอย่างคาเสะคาเงะก็เคลื่อนกำลังพลมาถึงที่หมายก่อนจะทำการตั้งเต็นท์ที่อำพรางโดยทรายเพื่อซุ่มดูการเจรจาระหว่างชายลึกลับและกลุ่มผู้ก่อการร้าย
ไม่นานนักก็มีกลุ่มคนจำนวนมากเคลื่อนตัวมาแถวบริเวณข้างหุบเขาทราย ทุกคนล้วนแล้วแต่ปิดบังหน้าตาและร่างกายด้วยชุดสีดำ นอกจากนี้ยังมีอาวุธครบมือกันแทบทุกคนอีกด้วย เวลาผ่านไปสักพักก็มีชายอีกคนกระโดดลงมาจากหน้าผา เขาสวมเสื้อคลุมที่ปิดบังใบหน้าอย่างมิดชิด ชายผู้นี้ดูแตกต่างจากคนอื่นๆ เขาเดินเข้าไปหากลุ่มชายชุดดำก่อนจะเริ่มเจรจาอะไรบางอย่าง
กาอาระมองภาพเหตุการณ์นั้นผ่านลูกตาทรายอยู่ภายในเต็นท์พร้อมกับรอจังหวะที่จะเข้าไปขัดขวาง การเจรจานั่น
“เตรียมตัวเข้าโจมตี ฉันจะนับหนึ่งถึงสาม “
เสียงบัญชาการการจากคาเสะคาเงะทำให้หน่วยลับที่ซุ่มอยู่ตามจุดต่างเตรียมพร้อมรอสัญญาณทันที
“หนึ่ง...สอง...สาม! บุกเข้าไปเลย!”
สิ้นเสียงคำสั่ง หน่วยลับของซึนะทุกคนก็วิ่งเข้าไปทางกลุ่มผู้ก่อการร้ายด้วยความรวดเร็ว ทุกคนตั้งอาวุธพร้อมสู้เพื่อรับมือกับการปะทะกับฝ่ายศัตรู กลุ่มชายชุดดำที่เห็นว่ามีการซุ่มโจมตีเกิดขึ้นจึงหันมาชักอาวุธเพื่อตั้งรับคู่ต่อสู้ด้วยเช่นกัน
กลุ่มผู้ก่อการร้ายที่ในอดีตเคยเป็นนินจามือฉมังของสึนะกับหน่วยลับที่ถูกฝึกกันมาอย่างแข็งแกร่ง!
ชายลึกลับที่เห็นว่ามีการปะทะเกิดขึ้นจึงเคลื่อนตัวออกไปจากวงล้อมด้วยความรวดเร็วก่อนจะพาตัวเอง
ทะยานขึ้นไปตามหน้าผา
“โลงศพทราย!”
ทรายจำนวนมากที่ก่อตัวขึ้นมาพุ่งเข้าใส่ชายลึกลับด้วยความรวดเร็ว หมายจะบีบอัดศัตรูด้วยแรงดัน
มหาศาล แต่ชายลึกลับกลับหลบได้ทันอย่างเฉียดฉิว กาอาระเองก็ไม่ปล่อยให้ศัตรูได้ตั้งตัว เขาเลือกใช้คาถา
‘คุกทราย’ เพื่อขังศัตรูไว้ในทรายที่ตัวเองสร้างขึ้นมา ชายลึกลับเห็นท่าว่าจะโดนโจมตีไม่หยุด เขาจึงคว้าตัวหน่วยลับ
คนหนึ่งที่อยู่ใกล้ๆมารับการโจมตีแทนจนกาอาระต้องหยุดทรายไว้เพื่อไม่ให้โดนหน่วยลับของตน จึงเป็นการเปิด
โอกาสให้ชายลึกลับหลบหนีไปอย่างง่ายดาย
กาอาระกัดฟันกรอดด้วยความโมโหก่อนจะเร่งฝีเท้าตามชายลึกลับไปอย่างไม่ลดละ แต่ยังไม่ทันข้ามผ่าน
หน้าผา เสียงร้องของนินจาหน่วยลับคนหนึ่งก็ดังขึ้นเพราะโดนโจมตีด้วยความรุนแรงจากหนึ่งในผู้ก่อการร้าย ชาย
ชุดดำที่มีร่างกายสูงใหญ่กำลังใช้วิชาคาถาลมเพื่อโจมตีเหยื่อตรงหน้า
กาอาระเปลี่ยนทิศทางที่จะตามชายลึกลับไปเป็นการพุ่งเข้ามาหาชายร่างยักษ์แทนเพื่อปกป้องหน่วยลับ
ของตนแต่ช้ากว่าร่างของบุคคลหนึ่งที่สวมเสื้อคลุมของหมู่บ้านโคโนฮะ
ซากุระพุ่งเข้ามาเอาตัวขวางการใช้คาถาของชายชุดดำด้วยความรวดเร็ว ก่อนจะรวมจักระไปที่ฝ่ามือแล้ว
ต่อยเข้าไปที่ใบหน้าของศัตรูด้วยพลังช้างสารจนร่างนั้นกระเด็นออกไปไกลหลายร้อยเมตร
กาอาระได้แต่ตื่นตะลึงเพราะไม่คิดว่าหญิงสาวจะปรากฏตัวขึ้นที่นี่ ทางด้านหน่วยลับที่เพิ่งถูกช่วยก็ตกใจ
ไม่แพ้กัน เขาไม่เคยเห็นใครที่จะมีพลังทำลายล้างสูงได้เท่ากับผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้านี้มาก่อน
“ซากุระ! เธอมาที่นี่ได้ยังไง!”
“ขอโทษนะกาอาระคุง แต่เรื่องนั้นค่อยว่ากัน ฉันว่าเรามาจัดการเจ้าพวกนี้ให้หมดก่อนเถอะ!”
เมื่อซากุระพูดจบเธอก็เคลื่อนตัวเข้าปะทะกับกลุ่มชายชุดดำที่มีจำนวนมากทันที หญิงสาวใช้วิชาการต่อสู้ที่
เรียนมาเข้าโจมตีอย่างรุนแรงจนศัตรูถึงกับอ่วมไปตามๆกัน
แต่ขณะที่เธอกำลังเข้าไปช่วยหน่วยลับคนหนึ่งที่กำลังเพลี่ยงพล้ำจนไม่ทันระวังหลังตัวเอง ชายชุดดำอีกคน
ก็ลอบเข้าทำร้ายเธอทันทีด้วยคาถาลมหมายจะตัดร่างหญิงสาวตรงหน้าให้เป็นชิ้นๆ
ซากุระหันมามองด้วยความตกใจก่อนจะหลับตาลงเพราะตั้งรับไม่ทัน แต่เมื่อไม่รู้สึกบาดเจ็บอย่างที่คิดเธอ
จึงลืมตาขึ้นมาก็เห็นว่ารอบตัวเธอนั้นมีกำแพงทรายล้อมอยู่
เป็นกาอาระนั่นเองที่ใช้คาถา ‘เกราะทราย’ เพื่อช่วยชีวิตของเธอไว้ ก่อนเขาจะใช้วิชาทรายโจมตีเข้าใส่ศัตรูที่
หมายจะทำร้ายเธอให้กระเด็นออกไป
“ขอบใจนะ กาอาระคุง”
“อย่าอยู่ห่างจากฉัน ซากุระ!”
ชายหนุ่มเคลื่อนตัวเข้าใกล้หญิงสาวก่อนจะเริ่มการโจมตีอีกครั้งจนเวลาผ่านไปหลายนาที กลุ่มผู้ก่อการร้าย
ทั้งหมดก็ถูกปราบลง หน่วยลับที่เหลือได้ทำการจับกุมพวกเขาทันทีเพื่อนำกลับไปสอบสวนต่อที่หมู่บ้านซึนะ
ซากุระเองก็เริ่มใช้วิชานินจาแพทย์เพื่อทำการรักษาเบื้องต้นให้กับหน่วยลับที่บาดเจ็บหนักจากการปะทะกับ
ชายชุดดำ พออาการของทุกคนพ้นขีดอันตราย เธอจึงทรุดตัวลงนั่งกับพื้นทรายด้วยความเหนื่อยอ่อน
“คุณซากุระ! ท่านคาเสะคาเงะบอกให้พาคุณกลับหมู่บ้านก่อนครับ”
ยังไม่ทันที่เธอจะหายเหนื่อยดี เสียงฝีเท้าของนินจาหน่วยลับนายหนึ่งก็เคลื่อนเข้ามาใกล้เธอพร้อมกับบอก
ให้เธอกลับหมู่บ้านตามคำสั่งของคาเสะคาเงะ
“แล้วกาอาระคุงล่ะ?”
“ท่านคาเสะคาเงะจะอยู่ตรวจหาร่องรอยหลักฐานที่อาจหลงเหลืออยู่ครับ”
“อย่างนั้นหรือ? อืม...งั้นรบกวนด้วยนะ” ซากุระหันไปยิ้มบางๆให้กับนินจาหน่วยลับหนุ่ม ก่อนที่เธอจะลุกขึ้น
ยืนแล้วเดินตามเขาไปอย่างว่าง่าย หญิงสาวคิดว่าการที่เธอแอบมาที่นี่ก็ทำให้กาอาระหนักใจมากพอแล้ว ถ้าหาก
เธอยังรั้นจะอยู่ต่อคงเป็นการสร้างปัญหาให้กับเขามากขึ้นไปอีก
ยังไง...ก็ค่อยรอถามกาอาระคุงเอาทีหลังก็ได้เนอะ
พระจันทร์ดวงกลมโตกำลังลอยเด่นอยู่บนท้องฟ้าสีรัตติกาลที่บ่งบอกว่าเป็นเวลาดึกมากแล้ว แต่บนม้านั่ง
ยาวใต้ต้นไม้ใหญ่กลับมีร่างบางของหญิงสาวเรือนผมสีดอกซากุระนั่งอยู่ ดวงตาสีเขียวมรกตทอดมองออกไปข้าง
หน้าอย่างไร้จุดหมาย
หลังจากที่เธอกลับมาที่บ้านของตระกูลซาบาคุโนะโดยมีนินจาหน่วยลับนายหนึ่งตามมาส่ง ชายคนนั้นก็
เข้าไปคุยอะไรบางอย่างกับเทมาริที่มายืนรอรับอยู่หน้าบ้านก่อนจะทำความเคารพเธอแล้วกระโดดหายไปในเงามืด
หญิงสาวผู้เป็นพี่ใหญ่ของตระกูลหันมามองเธออย่างเข้าใจ เทมาริไม่ได้กล่าวว่าอะไรซากุระซักนิดแถมยังพาเธอ
เข้าไปพักผ่อนในบ้านเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“ไม่ง่วงนอนหรือไง?”
เสียงทุ้มต่ำของชายหนุ่มลึกลับดังขึ้นมาจากด้านหลังซากุระ หญิงสาวหันมองไปตามเสียงนั่นก่อนจะพบว่า
เป็นกาอาระที่ยืนพิงเสาบ้านอยู่ ชายหนุ่มอยู่ในชุดสบายๆที่พร้อมจะพักผ่อนได้ทุกเมื่อ
“กาอาระคุง!”
“ออกมารับอากาศข้างนอกนานๆระวังจะไม่สบายเอานะ ถึงเธอจะขึ้นชื่อว่าเป็นผู้หญิงที่แข็งแกร่งที่สุด
ก็เถอะ”
อาการะเอ่ยกับหญิงสาวด้วยสีหน้าเรียบเฉย คำพูดนั่นทำให้ซากุระต้องหลุดยิ้มออกมา ถ้าไม่ติดว่าเป็น
กาอาระเธอคงคิดว่าชายหนุ่มกำลังล้อเลียนเธออยู่แน่ๆ
“ฉันนอนไม่หลับน่ะ เลยออกมาสูดอากาศข้างนอก แล้ววันนี้นายจะนอนที่นี่งั้นหรือ?”
“ทำไมฉันจะนอนที่นี่ไม่ได้ล่ะ”
“ก็...คุณเทมาริบอกว่านายชอบค้างอยู่ที่สำนักงานบ่อยๆนี่นา ฉันแค่แปลกใจที่วันนี้นายกลับมานอนบ้าน”
“วันนี้ฉันเหนื่อยน่ะ เลยอยากจะกลับมาพักผ่อนที่ห้อง”
“อย่างนั้นหรือ... นี่ กาอาระคุง ขอถามอะไรหน่อยได้ไหม?” ท่าทีของซากุระมีอาการกังวลใจเล็กน้อย
ไม่ต้องบอกเขาก็รู้ว่าเธอจะถามเรื่องอะไร
“เรื่องเหตุการณ์วันนี้ใช่หรือเปล่า?”
“อะ อืม ชายที่สวมเสื้อคลุมคนนั้น...”
“เขาไม่ใช่ซาสึเกะหรอก”
“จะ จริงหรือ? แต่ตอนที่ฉันแอบฟัง เอ่อ คนของนายบอกว่านั่นเป็นจักระของตระกูลอุจิวะ” ดวงตาสีเขียว
มรกตแสดงอาการดีใจออกมาอย่างปิดไม่มิด แต่ก็เจือปนด้วยความสงสัยเช่นกัน
“ใช่ จักระนั่นคล้ายกับอุจิวะมาก แต่มันไม่ใช่ของซาสึเกะ ฉันมั่นใจ” กาอาระซึ่งเคยต่อสู้กับซาสึเกะเมื่อใน
อดีตมาก่อนนั้น เขาค่อนข้างแน่ใจว่าชายลึกลับคนนั้นไม่ใช่ซาสึเกะ จักระของซาสึเกะนั้นเขายังจำมันได้เป็นอย่างดี
“แล้วการสืบสวนจากกลุ่มผู้ก่อการร้ายล่ะ?”
“เรื่องนั้นคงต้องใช้เวลา ตอนนี้หน่วยลับคงกำลังสอบสวนอยู่ คาดว่าพรุ่งนี้คงได้คำตอบ”
“ขอบใจที่บอกนะกาอาระคุง”
“ไม่เป็นไร”
“แล้วก็...ขอบใจที่ช่วยชีวิตฉันในวันนี้ด้วยนะ” ซากุระเงยหน้าสบตากับชายหนุ่มที่ยืนพิงเสาอยู่ใบหน้าหวาน
นั่นแสดงความขอบคุณอย่างจริงใจให้กับเขา กาอาระไม่ได้ตอบรับเธอเหมือนครั้งก่อนหน้าแต่เลือกที่จะเคลื่อนตัวลง
มาจากตัวบ้านแล้วเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าเธอแทน
“นี่ ซากุระ ตอนเป็นเกะนิน เธอเคยฝึกการจับใบไม้ที่ปลิวอยู่ในอากาศบ้างไหม?”
คำถามที่เอ่ยขึ้นมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ยของเขาทำเอาหญิงสาวยืนงงไปชั่วขณะ ก่อนจะนึกถึงเหตุการณ์ในสมัย
ที่เธอ นารูโตะ และซาสึเกะยังเป็นเกะนินอยู่ ครั้งหนึ่งอาจารย์คาคาชิเคยให้พวกเธอฝึกจับใบไม้ที่ปลิวอยู่ในอากาศ
ซึ่งดูจะเหมือนเป็นการฝึกที่ดูหมูๆ แต่มันก็ไม่หมูอย่างที่คิด
“อ๋อ อื้อ! เคยสิ ตอนนั้นน่ะ ลมพัดแรงมากเลยล่ะ พวกเราจับใบไม้ไม่ได้เลยซักใบ ขนาดวิ่งไล่ตามแล้วนะ
ยังจับไม่ได้เลย แต่สุดท้าย...ก็เป็นซาสึเกะคุงที่ทำได้คนแรก เขาเพียงแค่ยืนอยู่เฉยๆใบไม้ก็ลอยมาตกใส่มือเขาเอง
เลยล่ะ ฮ่าๆ รู้อย่างนี้ฉันน่าจะทำแบบเขาตั้งแต่แรก”
“…”
“ซากุระ...ซาสึเกะน่ะ ก็เหมือนกับใบไม้พวกนั้นนะ เธอ...เข้าใจความหมายของมันไหม?”
คำพูดของกาอาระที่เอ่ยออกมาทำให้หญิงสาวนิ่งเงียบไปสักพักหนึ่ง สมองของเธอค่อยๆประมวลผลเกี่ยว
กับประโยคนั้นของชายหนุ่ม เธอยิ้มออกมาบางๆเมื่อเข้าใจความหมายของมัน
เป็นอย่างนี้เองหรอกหรือ?
ใบไม้ที่ลอยปลิวอยู่ในอากาศ...ต่อให้วิ่งไขว่คว้ามันมากเท่าไร มันก็จะยิ่งลอยปลิวออกไปไกลมากขึ้น แต่ถ้า
หยุดอยู่นิ่งๆ ใบไม้นั้นก็จะปลิวมาหาเราเอง ซึ่งก็เหมือนกับซาสึเกะ ยิ่งเธอคอยวิ่งตามเขาแค่ไหนเขาก็ยิ่งห่างออกไป
จากเธอเรื่อยๆ แต่ถ้าเธอหยุดล่ะ?
ถ้าฉันไม่ตามหานาย...นายจะกลับมาหาฉันหรือเปล่า?
ซากุระเงยหน้าสบตากับชายหนุ่มผมสีแดงเพลิงอีกครั้งก่อนจะยิ้มให้เขาอย่างขอบคุณ กาอาระก็ยิ้มออกมา
เล็กน้อยก่อนจะเอื้อมมือไปตบบ่าของหญิงสาวเบาๆ
“ต่อไปนี้...ฉันจะเลิกตามหาซาสึเกะคุงแล้วล่ะ”
Ps.นำตอนที่สองมาฝากค่า! อาจจะดูน่าเบื่อไปซักนิดนะคะเพราะอยากจะปูทางไว้ตั้งแต่ต้นๆค่ะ(หลังๆจะได้ใส่ความดราม่าเต็มที่ ฮ่าๆ) ตอนนี้ก็ไม่มีไรมากเพราะปล่อยให้ท่านผู้นำฯทำคะแนนไปอีกแล้วค่ะ(สงสัยจะเป็นพระเอกจริงๆแล้วล่ะ) ส่วนอิเกะ...ในตอนนี้มันก็ยังไม่โผล่หัวมาค่ะ ฮ่าๆๆ อดทนอีกนิด มันกำลังจะโดนซากุระตัดหางปล่อยวัดแล้วค่ะ(เฮ~) อีกไม่นานคงรู้สึกร้อนๆหนาวบ้างแล้ว
Ps2.ตอนหน้าจะเป็นตอนงานแต่งงานของ...ค่ะ ดูซิว่าพ่อหนุ่มอินดี้จะเสนอหน้ามามั้ย! ฮ่าๆๆ ขอบคุณที่ติดตามอ่านค่ะ แล้วก็อ่านให้สนุกนะคะ! ^^
ความคิดเห็น