ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ความจริงของสีหน้าที่เศร้าหมอง
2 วันต่อมาในช่วงเย็น
หลังกลับจากโรงเรียนอันเหนื่อยหนัก วันนี้ไม่มีการบ้าน มันทำให้ผมนอนแผ่ได้อย่างสบายใจกลางห้อง แต่พลัน สายตาก็ดันเหลือบมองไปเจอถุงกระดาษใส่ชุดกระโปรงที่ยืมมาไว้
"ชิ... ไม่สบอารมณ์เลย"
"อะไรของนายเล่าโนบิตะ?" โดราเอม่อนที่นั่งอ่านหนังสือการ์ตูนพลางกินโดรายากิกับชา
"ก็ต้องเอาชุดไปคืนเจ้าเดคิสุงิน่ะสิ ทั้งๆที่อยากนอนกลางวันอย่างสบายใจแท้ๆ ดั๊นต้องติดธุระเดินเอาชุดไปส่งให้ซะอย่างนี้"
ผมว่าอย่างอารมณ์เสีย
"น่าๆ เขาอุส่าให้ยืมมานะ แล้วนายจะไปคืนในสภาพแบบนี้น่ะเหรอ?"
"ไม่อ่ะ ก็ต้องไปในสภาพของโนบุโกะอีกนั่นแหละ"
"เอ้าๆ ไปดีมาดีนะ"
ผมเอาน้ำยาแปลงเพศกับกล้องเปลี่ยนเสื้อผ้าใส่กระเป๋าพร้อมหิ้วถุงชุดของเดคิสุงิออกไปเปลี่ยนชุดข้างนอกในห้องน้ำสารธารณะก่อนจะมุ่งหน้าไปยังบ้านของเดคิสุงิ
ติ๊งต่อง...
อันที่จริงก็อยากจะยัดๆชุดคืนในกล่องไปรษณีอยู่หรอกนะ แต่กล่องมันดันเล็กไป ใส่พัศดุอย่างถุงชุดกระโปรงนี้หรือวางเอาไว้ก็ไม่ได้ จึงต้องจำยอมทนไปพบหน้าหมอนั่นอีกครั้ง
"ครับ?" เสียงของเดคิสุงิขานตอบ
สีหน้าหมอนั่นดูหมองลงไปนะ? เป็นอะไรของเขากัน
"อ่ะ โนบุโกะจัง... เอาชุดมาคืนเหรอ ขอบใจนะ เข้ามาข้างในก่อนสิ"
ทั้งที่จริงๆอยากแวะมาแล้วรีบจากไป แต่มีความอยากรู้อยากเห็นว่าทำไมหมอนั่นเป็นแบบนั้น ผมจึงยอมเดินเข้าไปในบ้านของเดคิสุงิ
ระหว่างที่เดคิสุงิกำลังเสริฟชาให้ผม ผมสังเกตุว่าเขาแอบลอบถอนหายใจเป็นระยะๆ พร้อมสีหน้าเศร้าเหม่อๆจนขัดใจ
"เดคิสุงิคุง เป็นอะไรรึปล่าว?"
"อ-เอ่อ... ดูออกง่ายขนาดนั้นเชียวเหรอครับ?!"
"ก็เล่นถอนหายใจแล้วก็ทำหน้าเศร้าๆอย่างนั้น ถ้ามีอะไรก็เล่าให้ฟังได้นะคะ"
"เอ่อ..." หมอนั่นขยับตัวเข้ามานั่งข้างๆผม พิงกับเตียง
"ผมอกหักน่ะครับ..." เขายิ้มปลงๆให้กับตัวเอง สีหน้าเหม่อลอยนิดๆ
"เอ๋!?!?"
คนอย่างเดคิสุงิเนี่ยนะอกหัก!?!?!?
"ด-ได้ยังไงกัน!?! ใครหักอกเดคิสุงิคุงกันคะ!!???"
คนเพอร์เฟ็คอย่างหมอนี่เนี่ยนะ!?? สาวคนนั้นเป็นใคร?? หรือว่าจะเป็น... ชิสุกะจังรึปล่าว!!!???
ถ้าชิสุกะจังปฏิเสธหมอนี่จริงก็เยี่ยมเลยสิ!!!
"เธอคนนั้น... เป็นเพื่อนสมัยเด็กของผมน่ะครับ"
"น-หน้าตาเป็นไงเหรอคะ!??"
"ก็... เป็นเด็กผู้หญิงที่น่ารัก มีรอยยิ้มที่สดใส เธอชอบอบคุกกี้ ชอบเล่นไวโอลีน... แต่เล่นเปียโนได้เก่ง"
ชัดเลย!!!!!!
"ขอแสดงความเสียใจด้วยนะคะ..."
เยส!!! เยส!!!! เยส!!!!!!!
แทบกลั้นยิ้มไม่อยู่แล้วววววววววว!!!
ในที่สุดหมอนี่ก็โดนปฏิเสธ ศัตรูหัวใจคนสำคัญถูกกำจัดแล้ววววว!!!!!
"ขอบคุณครับ..." เดคิสุงิคลียิ้มให้ผมบางๆด้วยสายตาที่พยายามปกปิดความเศร้า
ผมส่งยิ้มเบาๆตอบให้ทั้งที่ในใจกำลังแสยะยิ้ม เอาเถอะ... ปลอบหมอนี่หน่อยแล้วกัน วันนี้ท่านโนบิตะใจดีมากๆเลยนะ!!
"เวลารู้สึกแย่ ทำแบบนี้จะสบายใจขึ้นนะคะ"
ผมขยับตัวนอนลงกลางพื้นห้องของเดคิสุงิ กางแขนออกแล้วสูดหาดใจเข้าเพื่อให้ผ่อนคลาย ...ชักง่วงแล้วสิ สบายไปหน่อย
"? อย่างนี้เหรอครับ?" เดคิสุงิลองทำตามดูบ้าง นอนลงใกล้ๆผมแล้วสูดหายใจลึกๆ
"ใช่แล้วค่ะ เพื่อผ่อนคลายไงล่ะ" ผมยิ้มให้
"...ผ่อนคลายขึ้นจริงด้วย ขอบคุณนะครับ คุณโนบุโกะ... อ๊ะ คุณโนบุโกะ?"
ผมเผลองีบไปนิดก่อนสะดุ้งขึ้น
"ห๊ะ อ่ะ ค่ะ!"
"...ฮะๆๆๆ" เดคิสุงิหัวเราะกับผมอย่างไม่ได้ตั้งใจ
"ฮะๆๆๆๆ" มันทำให้ผมหัวเราะตามกับท่าทีตลกๆของตัวเองแก้เขินจนหมอนั่นเลิกทำหน้าหมองๆไปตอนไหนผมก็ไม่รู้ตัว ดูท่าหมอนั่นเองก็ด้วยเช่นกัน...
**********************************************************
อีกซักตอนดีมั้ยนะวันนี้ *-*
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น