The bond

ลำดับตอนที่ #3 : Hell of Heaven

                                      นรกหรือสวรรค์
 

 

นี่ก็ผ่านไปได้สัปดาห์หนึ่งแล้วกับรังลับรักของอาคากิสาวสวยกับทาสรัก…

คากะนั่งที่พื้นห้องใบหน้าที่เต็มไปด้วยความกังวลความรู้สึกอึดอัดและเกลียดชังผู้หญิงที่นั่งยิ้มหวานตรงหน้าเธออย่างมีความสุขนี่อาจจะเป็นรอบที่พันแล้วก็ว่าได้ที่เธอพยายามหาทางออกแต่ก็หาไม่ได้นี่เธอต้องถูกขังไปอีกนานเท่าไหร่!?

 

"คากะซังค่ะวันนี้ก็ช่วยทำตัวดีๆหน่อยนะค่ะ อย่าให้เค้าต้องเป็นห่วง เค้าไปเรียนก่อนนะ"อาคากิยิ้มหวานชื่นยื่นหน้ามาหอมแก้มคากะถึงแม้คากะจะหลบหรือเอามือมาบังแต่สุดท้ายก็ถูกดึงมือนั้นเอาไว้แล้วหอมเข้าที่แก้มฟอดใหญ่จนคนนิ่งๆแบบคากะต้องก้มหน้าหลบแก้มแดงๆนั้นไว้ไม่รู้เป็นความโกรธหรือเขินกันแน่แต่เห็นสภาพแบบนั้นส่งผลให้ฝ่ายตรงข้ามดูพึง พอใจ

 

หลังจากที่อาคากิออกไปคากะค่อยๆยันตัวขึ้นรอให้แน่ใจว่าอาคากิไปแล้วตามหาเสื้อผ้าตัวเองในห้องนี้เพื่อหามือถือหรือแม้กระทั่งโทรศัพท์บ้านไม่มีเลยคากะก้มลงมองโซ่ใหญ่ที่เท้าจะดึงก็ยังไงอยู่ดึงไปชาติคงไม่หลุดถ้าเอามีดมาหั่นๆคงไม่ไหวแน่ ผนังห้องคงจะกันเสียงสินะ เฮ้อ เวรกรรมอะไรฉันเนี่ย!!ใบหน้านิ่งกุมขมับเมื่อหาทางออกไม่เจอก็พาร่างบางๆนั่งลงบนเตียงนุ่มๆหวังว่าเพื่อนๆของเธอจะเริ่มเอะใจกันนะ

 

_________________________________

 

"คากะเธอหายไปไหนนะย่ะ ตั้งอาทิตย์หนึ่ง โทรไปก็ไม่รับดันปิดเครื่องอีกนี่มันเกิดอะไรกันแน่"คองโกวหยิบมือถือสีชมพูสวยออกมาโทรหาคากะครั้งแล้วครั้งเล่านับจากวันที่ฉลองนั้นเธอก็ไม่ได้ติดต่อจนกระทั่งเปิดเรียนมาได้5วันที่นั่งข้างๆเธอก็ยังว่างแถมปกติคากะเคยหยุดเรียนซะที่ไหนเป็นไข้หนักหรือเป็นหวัดคากะก็ยังมาเรียนได้สบาย มีอะไรรึเปล่านะ...

หรือครั้งนี้จะเป็นหนักจริงๆ ชักเป็นห่วงซะแล้วสิ
 

 

ตกเย็นวันนั้น

 

คองโกวสะพายกระเป๋าเดินไปหาโรงเรียนและหวังจะไปหอที่อยู่ของคากะเผอิญเจอรุ่นน้องสุดน่ารักพอดี "พี่คองโกวจะไปไหนค่ะ"

"อ่าว ฟุบุกิกำลังกลับบ้านเหรอ"คองโกวยิ้มกว้างทั้งๆที่เวลาแบบนี้ก็คือเวลากลับบ้าน

"ใช่ค่ะ พี่ดูรีบร้อนมีอะไรให้หนูช่วยไหมค่ะ"ฟุบุกิเด็กสาวร่างเล็กยิ้มหวานเบาๆทำหัวใจคองโกวพองโตโดยไม่รู้ตัวคองโกวชูสองนิ้วหลับตาหนึ่งข้างตามสไตล์ของเธอ"No Noพี่จะไปเยี่ยมเพื่อนพี่จ๊ะ มันหายหัวไป5วันแล้วพี่ต้องไปตามจับมันกลับมา"คองโกวยิ้มบางเบา

 

"พี่ไปหาพี่คากะเหรอค่ะ"
 

"ทำไมถึงรู้ล่ะ"
 

"ก็พี่คากะดังจะตายไม่มาเรียนตั้ง5วันข่าวแพร่กระจายสารพัด"คองโกวรู้สึกตะงิดๆใจหรือว่าฟุบุกิจะเป็นแฟนคลับคากะอีกคน ไม่นะฟุบุกิ อุตส่าเล็งๆไว้

"หนูไม่ได้เป็นแฟนคลับพี่คากะนะค่ะพี่คองโกว เพราะหนูมีคนที่ชอบแล้ว"ฟุบุกิยิ้มกว้างราวกับจะรู้ว่ารุ่นพี่สาวเฮฮาคิดอะไรอยู่ก็คนที่ฟุบุกิชอบก็คือพี่นั้นล่ะรุ่นพี่คองโกว
 

ทั้งคู่ตกลงกันจะไปหอคากะพร้อมกัน
 

ทันทีที่มาถึงเจ้าของหอกับยามก็บอกว่า คุณคากะยังไม่ได้กลับมาที่นี้เลย
 

มันน่าแปลกมาก...
 

"พี่คองโกวหนูว่ามันแปลกๆนะค่ะ เพราะช่วงนี้ก็ไม่ใช่เทศกาลไหว้ครอบครัวหรือแม้กระทั่งปิดเทอมอีกอย่างพี่คากะเขาต้องไปแข่งธนูอีกคงไม่คิดหายตัวไปแน่ๆ"ฟุบุกิเริ่มมีสันชาตญาณนักสืบคองโกวได้ฟังก็ภาวนาให้เพื่อนรักตัวเองปลอดภัย 

 

________________________________________________________
 

 

"แหม คากะซังคิดถึงเค้าไหม วันนี้เค้าซื้อขนมมาฝากคากะซังด้วย"อาคากิหน้าเบิกบานสดใสทุกวันเปิดประตูเข้ามาภายในรังลับรักของเธอคากะนั่งอยู่มุมห้องไม่ยอมกระดิกไปไหนจนสุดท้ายอาคากิต้องไปคว้าตัวเธอออกมา
 

"เมื่อไหร่จะปล่อยฉันสักที เธอทำแบบนี้คิดเหรอว่าจะได้หัวใจฉัน"
 

"แล้วถ้าไม่ทำแบบนี้ เมื่อไหร่พี่จะมองเห็นฉัน"

คากะเบือนหน้าหนีพอเห็นใบหน้าเศร้าๆแบบนั้นยิ่งรู้สึกอึดอัดและลำบากใจ

"สำหรับฉันแล้วพี่ไม่ต้องให้หัวใจก็ได้เพราะฉันจะเป็นคนให้หัวใจพี่เอง ขอแค่ร่างกายพี่ก็พอ"แน่นอนประโยคนี้อาคากิต้องอยู่ในโหมดหื่นแน่นอนและจำเลยรักอย่างคากะก็ต้องสู้ศึกหนักหน่อยเมื่ออาคากิเริ่มเข้ามาใกล้เธอมีรึคนหน้านิ่งจะอยู่เฉยๆคากะเขยิบหนีจนชิดมุม แหมก็ห้องไม่ได้ใหญ่มาก
 

นี่ฉันต้องโดนซั่มอีกแล้วเหรอ
 

อาคากิยิ้มกว้างอย่างผู้มีชัยเข้าซบกอดคากะไว้แน่นไม่ให้หนี                                                                                                       ใช่ จะไม่ให้หนีไปได้ เธอเริ่มซุกไซร้เข้าที่คอคากะแต่

เอ๊ะ!!!

คากะตัวเย็นเอามากๆจนผิดปกติไม่ทันไรคากะก็สลบลงในอ้อมกอดเธอ

‘นั้นสินะฉันลืมคิดเรื่องอากาศไปเลย แย่ล่ะตัวเย็นเจี๊ยบเลย’

อาคากิช้อนร่างคากะไปไว้บนเตียงนอนพลางห่มผ้าให้แต่อยู่ๆเธอก็คิดอะไรแผลงๆขึ้นมา"เราต้องให้ความอบอุ่นแก่คากะซังหนิน่า"

เรื่องหื่นไม่เข้าใครออกใครจริงๆ

 

ตกเย็นวันนั้น

 

คุณคากะจังก็เป็นไข้ทันทีจากตัวเย็นก็ตัวร้อนจี้
 

'สงสัยจะหนักไป'อาคากิเท้าคางคิดในใจเห็นสภาพคากะแล้วมันอดไม่ได้หนิน่า เฮ้อ ถอนหายใจไปพลางต้มข้าวต้นให้คนป่วยกินแต่เธอก็มีความสุขที่จะได้เป็นพยาบาลส่วนตั๊วส่วนตัว

"เธออย่าเข้ามานะ!!"เอาแล้วจำเลยรักของเธอเริ่มโวยวายทั่วทั้งร่างกายคากะมีแต่รอยจูบกัด นี่มันการข่มขืนชัดๆ อาคากิเดินเข้ามาอย่างไม่เกรงกลัว

"ผิดที่คากะซังทำตัวน่ารักเองอ่ะ เค้าเองก็อดใจไม่ไหวเหมือนกันนะ"อาคากิจัดแจงข้าวต้มมาให้คากะ ใบหน้านิ่งหันมามองข้าวต้มรู้สึกดีแปลกๆ 

อะไรกัน...ทำแบบนี้ขี้โกงที่สุดเลย

"อ้าปากเร็วคากะซัง อ้าม~"อาคากิตักข้าวต้มขึ้นมาเป่าเบาๆแต่มีหรือคุณคากะจังชีจะยอมกินง่ายๆแน่นอนก็ต้องถูกบังคับเหมือนเดิม...

 

.........

.....

..

 

"นี่เธอเข้ามานอนใกล้ๆแบบนี้เดียวก็ติดหวัดติดไข้ฉันหรอก"คากะแกะมือปลาหมึกของอาคากิออกแม้จะไม่เป็นผลก็ตามทีใบหน้าหวานได้ฟังก็อมยิ้มมีความสุข"ห่วงเค้าด้วยเหรอคากะซัง เค้าไม่รังเกียจคากะซังหรอกนะ ร้ากรักคากะซัง"
 

"เธอมันบ้า"คากะพึมพำไม่ระวังตัวโดนอาคากิเข้าหอมแก้มเข้าจังๆ
 

"อย่าเป็นทีฉันบ้างนะยัยบ้า!!!"มือเรียวพยายามดันอีกคนออกไปอีกครั้ง
 

"โอะๆๆๆๆคากะซังจะทำอะไรเค้าน่ะ เค้ายอมเป็นฝ่ายรับก็ได้อยากทำอะไรก็เชิญจ๊ะ เต็มที่"แน่นอนประโยคนี้พูดออกไปทำเอาคนที่ได้ยินหน้าแดงแจ๊ดดดดด บ้าที่สุดไอ้โรคจิต!! ไอ้หื่นเมื่อไม่มีทางหนีคากะตัดสินใจพลิกตัวหันหน้าเข้ากำแพงอาคากิโอบกอดคากะทางด้านหลัง






 

ถ้าฉันมีแรงมากกว่านี้นะ จะถีบให้กระเด็นเลย

 

___________________________________________

 

 

"ขอโทษนะค่ะ ขอดูกล้องวงจรปิดเมื่ออาทิตย์ที่แล้วได้ไหมค่ะ"คองโกวพูดขึ้นหลังจากที่ไปดูหอของคากะมาแล้วซึ่งทางร้านก็ให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี แต่ทีนี้ก็เป็นโซนหญิงล้วนนะ คงไม่มีไอ้ตัวผู้ที่ไหนมาลักพาไปหรอก

 

คองโกวดูวิดิโอนั้นกับฟุบุกิเพียงไม่กี่นาทีทุกอย่างก็กระจ่างแจ้ง

เพราะนั้นเป็นภาพที่อาคากิน้อยพยุงคากะที่หลับเป็นตายออกจากร้านไปส่วนตัวคองโกวก็เริงระบำเฮฮากับปาร์ตี้ ไม่สนใจอะไรใครเขาเล้ยยย

"เด็กคนนั้น"

"ถ้าจำไม่ผิดน่าจะอยู่ปีเดียวกับหนู ปี2ห้องCรู้สึกจะชื่อคุณอาคากิ"
 

"พรุ่งนี้ฉันจะลองไปถามเด็กคนนี้ดู เธออาจจะพอรู้การหายตัวไปของคากะจัง"