คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : คุณนายที่สอง - CH.2 [ 100% ]
02
กึก กึก..
เสียงฝีเท้ากระทบกับพื้นซีเมนต์ดังอยู่ไม่ไกลเท่าไหร่ ชายหนุ่มรูปงามกำแผลสดที่ไหล่ซ้ายเอาไว้แน่น ไหนจะแผลที่เอว แผลที่น่อง ทุกแผลล้วนเกิดจากกระสุนปืนทั้งนั้น
เขาพยายามหยัดกายตัวเองให้ลุกขึ้นและมันก็สำเร็จ กายใหญ่ค่อยๆคลานไปยังจุดที่สามารถซุ่มยิงศัตรูที่ยืนรอเขาอยู่ด้านล่าง พวกมันมีกันสามคน และแต่ละคนก็มีอาวุธติดมือมาด้วยทั้งนั้น
มือหนากำปืนในมือเอาไว้แน่น เตรียมตัวจะเหนี่ยวไกปืนลั่นหัวพวกคนร้ายด้านล่าง แต่โชคก็ไม่เข้าข้าง จู่ๆมือที่เปื้อนเลือดของชานยอลก็โดนเท้าที่สวมรองเท้าบู้ตสีดำของใครบางคนเหยียบเข้าเต็มแรง เสียงกระดูกลั่นดังกรอบแกรบ ชานยอลไม่มีแรงพอที่จะลุกขึ้นสู้มัน ชายหนุ่มตั้งใจจะมองหน้าผู้ชายที่กล้าเอาเท้าสกปรกมาเหยียบแขนของคนสูงส่งอย่างเขาเป็นครั้งสุดท้ายก่อนตาย แต่ไม่ทันจะเงยหน้า เท้าของหมอนั่นก็เตะแสกเข้าที่หน้าของชานยอลจนสลบไป
‘โกดังหลังโรงพยาบาล’ นั่นเป็นเสียงสุดท้ายที่ชานยอลได้ยินก่อนที่สติทั้งหมดจะดับวูบลง
“คุณ...คุณฟื้นแล้ว คุณหิวน้ำมั้ยครับ”
“คุณดื่มน้ำสักหน่อยนะครับ...”
“หมอครับ! เขาฟื้นแล้วครับ!” นั่นเป็นเสียงแรกที่ชานยอลได้ยิน เสียงหวานนุ่มชวนฟังกำลังร้องลั่นด้วยความดีใจ พร้อมกับมือนุ่มนิ่มที่สัมผัสแก้มของเขาในตอนที่กำลังป้อนน้ำให้ดื่ม ดวงตาทั้งสองข้างของเขายังปรับโฟกัสได้ไม่ดีเท่าไหร่ แต่ก็พอมองออกว่าคนตรงหน้าหน้าตาน่ารักแค่ไหน เอ...นี่เขาเป็นผู้ชายหรือผู้หญิงกันนะ
“คุณคือใคร”
“ผมชื่อแบคฮยอน ผมเป็นคนไปช่วยคุณออกมาจากโกดังนั่นเอง”
“อ้าว...คุณเป็นผู้ชายหรอกเหรอ?”
“ครับ เดี๋ยวคุณนอนนิ่งๆให้หมอตรวจก่อนนะ” แบคฮยอนเดินหลบให้คุณหมอเข้ามาตรวจร่างกายของชานยอล เขายังไม่ได้ถามเลยนะว่าพ่อหนุ่มน้อยนั่นรู้ได้ไงว่าเขาอยู่ที่โกดังนั่น แบคฮยอนเป็นใคร ทำไมต้องช่วยเขาหลังจากถูกปองร้ายโดยฝีมือของคู่แข่ง
“ปวดแผลไหมครับ” คุณหมอเอ่ยถามในระหว่างที่กำลังจับดูแผลที่น่องของชานยอล
“ไม่เท่าไหร่ครับ”
“ถ้าทนไม่ไหวขอยาแก้ปวดได้นะครับ ตรวจดูอาการอีกสองวันก็กลับไปพักที่บ้านได้แล้วล่ะครับ”
“ขอบคุณครับคุณหมอ” ชานยองก้มหัวขอบคุณตามมารยาท คุณหมอสูงวัยยิ้มและเดินออกจากห้องไปพร้อมกับพยาบาลสาวที่มาด้วยกัน
“คุณชื่ออะไรครับ?” จู่ๆเสียงหวานๆก็ดังขึ้นอีกรอบ
“ปาร์คชานยอล”
“จำเบอร์โทรศัพท์ญาติได้รึเปล่า แล้วทำไมถึงถูกยิงจนพรุนแบบนั้นล่ะครับ” ดวงหน้าหวานเอียงถามอย่างสงสัย หมอนี่เป็นโจรแล้วหลบหนีรึเปล่านะ
“เธอรู้ได้ไงว่าฉันอยู่ที่นั่น?”
“ผมบังเอิญเห็นคนถือปืนวิ่งออกมาน่ะครับ ก็เลยเข้าไปดูเผื่อมีอะไรน่าสงสัย” ชานยอลมองเข้าไปในตาของคนตัวเล็ก เรื่องที่เด็กนี่พูดเป็นความจริงรึเปล่าเขาก็ไม่มีทางรู้ คงต้องดูกันอีกหน่อยแล้วล่ะ
“ขอยืมมือถือของเธอได้รึเปล่า”
“ได้สิครับ” เจ้าของเสียงหวานรีบยื่นมือถือราคาถูกของตัวเองให้คนตรงหน้าทันที
“ฉันชานยอลนะ ตอนนี้อยู่ที่โรงพยาบาล....” ชายหนุ่มหันหน้ามาถามชื่อของโรงพยาบาลกับคนที่พาเขามา
“โรงพยาบาลแทฮันครับ”
“อ่า...โรงพยาบาลแทฮัน”
แบคฮยอนนั่งย้อนคิดไปถึงคราวที่เจอชานยอลครั้งแรก ตอนนั้นแค่มองหน้าชานยอลที่เปื้อนเลือด แบคฮยอนก็รู้แล้วว่าผู้ชายคนนี้ต้องเป็นคนที่มาจากตระกูลมั่งคั่ง ใบหน้าหล่อเหลาและผิวพรรณที่ดูก็รู้ว่าถูกดูแลมาอย่างดิบดี เสื้อผ้าที่สวมใส่ก็แบรนด์นำเข้าจากต่างประเทศทั้งนั้น กอปรกับตอนที่ได้ยินชื่อเสียงเรียงนามของพี่เขาชัดๆ แบคฮยอนยิ่งมั่นใจว่าชานยอลไม่ใช่คนธรรมดาที่เขาอาจจะต่อกรได้
คุณชานยอลเป็นคนปากหวาน คารมณ์ดี ทำงานเก่ง ฉลาดเป็นกรด แต่ก็เลือดเย็นมากเหมือนกัน แถมยังเป็นคนใจร้าย ไม่สนใจความรู้สึกของเขาเลยสักนิด
“ฮึก...” เสียงสะอื้นเบาๆเล็ดลอดออกมาจากริมฝีปากสวย
กายบางหยัดตัวลุกขึ้น ใช้มือเรียวค้ำต้นไม่ใหญ่เพื่อทรงตัว ไม่ไหวแล้ว ทนอยู่ตรงนี้ต่อไม่ได้อีกแล้วล่ะก็ทั้งสองคนที่ยืนอยู่ระเบียงกว้างเล่นป้อนจูบร้อนแรงให้กันจนคนที่แอบมองอยู่รู้สึกสะอิดสะเอียน
คนหนึ่งก็สามี....คนหนึ่งก็เพื่อนรัก
หัวใจดวงน้อยๆไม่รู้แล้วว่าควรจะรู้สึกอย่างไร...
มือสวยของลู่หานค่อยๆไล้ปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตของชานยอลอย่างใจเย็น ก่อนที่ใบหน้าหวานจะเลื่อนไปซุกไซร้โครงหน้าหล่อโดยไม่อายฟ้าอายดิน \
เอาเถอะ รักกันให้พอ มีความสุขกันให้หนำใจ เอาให้สมกับความกล้ำกลืนที่แบคฮยอนต้องทนยอมรับ....
ทุกๆเย็นแบคฮยอนจะออกมารดน้ำดอกกุหลาบด้วยตัวเอง วันนี้ก็เป็นอีกวัน ร่างเล็กถือบัวรดน้ำเดินไปเดินมาเป็นชั่วโมงแล้ว
“ทำไมไม่ใช้สายยางล่ะแบคฮยอน” เหมือนกับมีน้ำมาหล่อเลี้ยงหัวใจที่เหี่ยวเฉา คุณชานยอลเดินเข้ามายืนข้างเขาตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ แถมยังใจดีมายกเอาบัวรดน้ำที่เขาถืออยู่ไปถือไว้อีกต่างหาก
“คนงานก็มีตั้งหลายคน ทำไมไม่ให้พวกเขารดให้ล่ะครับ”
“ผมไม่มีอะไรทำนี่ครับ อีกอย่างงานมันก็แค่นิดหน่อยเอง” ร่างเล็กยิ้มจนตาหยี มันน่ารัก น่ารักเสียจนคุณสามีต้องกดจูบลงบนแก้มเนียนใส
“แล้วนี่โบอาไปไหนล่ะ ทำไมปล่อยให้เธออยู่คนเดียวแบบนี้” ชานยอลถาม ปกติหน้าที่ของโบอาคือคอยดูแลความสะดวกสบายให้เมียของเขา แล้วตอนนี้หายหัวไปไหนกัน ไม่มาช่วยงานแล้วยังไม่อยู่ให้เห็นหน้าอีกต่างหาก
“อ๋อ พี่โบอาไปเตรียมของว่างให้ผมน่ะครับ คุณชานยอลจะทานด้วยกันไหม เดี๋ยวผมบอกพี่โบอายกมาให้ที่นี่เลย” แบคฮยอนเสนอ เขาอยากให้ชานยอลอยู่ทานของว่างด้วยกัน โอกาสแบบนี้หาได้ง่ายซะที่ไหน
“ไม่ล่ะ, ฉันต้องออกไปทำงานน่ะ นัดกับลูกค้ารายใหญ่เอาไว้” เขาพูดเพียงเท่านั้น ก่อนจะลุกขึ้นยืนเต็มความสูงแล้วเดินเข้าบ้านไป
ร่างเล็กหลุบตามองปลายเท้าของตัวเอง คุณชานยอลงานยุ่ง เขาเข้าใจ เวลาของคุณชานยอลเป็นเงินเป็นทองเสมอ จะให้พี่เขาสละเวลาอันล้ำค่าของตัวเองเพื่อมาทานของว่างกะโหลกกะลากับแบคฮยอนก็คงไม่เหมาะ
“คุณชานยอลจะออกไปข้างนอกเหรอคะ?” โบอาเดินเข้ามาพร้อมกับขนมและน้ำผลไม้ คุณนายของเธอมักจะรับของว่างก่อนเวลาอาหารเย็นเสมอ ถึงแม้คุณนายสองจะทานเยอะ แต่ตัวก็ยังผอมแบบนี้ ไม่อ้วนจ้ำม่ำอย่างที่เธอต้องการสักที
“ครับ คุณชานยอลต้องออกไปคุยกับลูกค้า” แบคฮยอนพูดพร้อมกับรอยยิ้มฝืนๆ ใบหน้าหวานมองตามสองสามีภรรยาที่กำลังก้าวขึ้นรถลีมูซีนคันหรูไปด้วยกัน คุณชานยอลกับคุณเฟยคงจะออกไปงานสังคมด้วยกัน แต่เอ๊ะ!...นั่นคุณฮียูก็ขึ้นรถอีกคันไปเช่นเดียวกัน หากแต่หล่อนขึ้นรถไปคนเดียว
“พวกเขาจะออกไปไหนกันนะ?” แบคฮยอนพึมพำกับตัวเอง บางทีเขาก็รู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจในโชคชะตา คุณเฟยและคุณฮียูมักจะได้ออกงานออกหน้าออกตาในนามภรรยาของคุณชานยอลเสมอ ไม่เหมือนกับแบคฮยอน ที่ได้แต่เดินร่อนไปไหนมาไหนอยู่ในบ้านหลังโตและเงียบเหงาแห่งนี้
“ผมอยากออกไปข้างนอกบ้าง ตั้งแต่มาอยู่ที่นี่ผมก็ไม่ค่อยได้ออกไปที่ไหนเลย”
“คุณนายสองก็ลองขอคุณชานยอลดูสิคะ พี่ว่าคุณเธออนุญาตคุณนายสองแน่นอนค่ะ”
“ขอแล้วครับ แต่คุณชานยอลบอกว่าต้องให้เขาเป็นคนพาออกไปเท่านั้น” คุณชานยอลชอบบอกว่าข้างนอกมันอันตราย แบคฮยอนไม่ควรออกไปโดยที่ไม่มีพี่เขาไปด้วย แบคฮยอนเองก่อนจะย้ายเข้ามาอยู่ที่นี่ก็ไปไหนมาไหนอย่างสบายๆ แล้วก็ไม่เห็นว่าโลกข้างนอกมันจะอันตรายตรงไหน
แต่ก็ช่างเถอะ เขาตัดใจแล้วล่ะ....แบคฮยอนอยู่แต่ที่นี่ก็ได้....
เพราะถ้าแบคฮยอนดื้อ คุณชานยอลก็จะไม่รัก....
50%
แบคฮยอนเบื่อ เบื่อ เบื่อที่สุด....
“พี่โบอา…มีซีรี่ย์เรื่องอะไรที่ผมยังไม่ดูบ้างครับ” คนตัวเล็กนอนเอาคางเกยหมอนแล้วเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเบื่อหน่าย
“ไม่มีแล้วค่ะคุณนาย จะมีก็แต่หนังฝรั่งในห้องของคุณชานยอล” โบอาพูด คุณนายของเธอคงจะต้องลุกไปเลือกเอาเองแล้วล่ะเพราะหนังของคุณชานยอลที่สะสมเอาไว้น่ะมีเป็นร้อยๆเรื่อง
“ครับ งั้นเดี๋ยวผมเดินไปเลือกมาดูดีกว่า พี่โบอาไปพักผ่อนได้เลยนะครับ” แบคฮยอนพยักหน้าเป็นเชิงอนุญาตให้สาวใช้ส่วนตัวเลิกงาน นี่มันก็เวลาหลับนอนแล้ว พี่โบอาควรจะไปพักผ่อน เขาเองก็เช่นกัน เขาอยากมีเวลาส่วนตัวและมันคงจะดีมากถ้ามีคุณชานยอลอยู่ด้วย
“ถ้ามีอะไรก็โทรตามพี่ได้เลยนะคะ” โบอายิ้มหวานและลุกเดินออกจากห้องไป
อยู่คนเดียวอีกแล้ว....แบคฮยอนต้องอยู่คนเดียวอีกแล้ว
ก๊อกๆ
เสียงเคาะประตูชวนสงสัยดังขึ้น หรือว่าพี่โบอาจะลืมอะไรเอาไว้นะ
“ลืมอะไรรึเปล่าครับพี่โบอา.......ละ...ลู่หาน” เสียงหวานติดขัดทันที คนที่เข้ามาใหม่ไม่ใช่สาวใช้อย่างโบอา แต่กลับเป็นลู่หาน เพื่อนรักของเขา
“แบคฮยอน, ฉันขอเวลาสักเดี๋ยวได้รึเปล่า” ลู่หานพูด ขาเรียวก้าวเข้ามาหยุดลงต่อหน้าแบคฮยอน
“แบคฮยอน, ฉันขอโทษ”
“ทำไม...ทำไมนายถึงทำกับฉันแบบนี้....นายก็รู้นี่ นายก็รู้ว่าฉันเป็นอะไรกับคุณชานยอล” แววตาที่เต็มไปด้วยความผิดหวังถูกเผยออกมาให้อีกคนได้เห็น ไปไหนแล้วล่ะเพื่อนรักที่เคยบอกว่าสามารถตายแทนกันได้
ลวงโลกทั้งนั้น...
“ฉันขอโทษ, แต่มัน...มันจำเป็นจริงๆ” ลู่หานก้มหน้า เขามีเหตุผล มันสำคัญมากต่อเขาและครอบครัว
“นายเลือกมันได้เสมอลู่หาน ชีวิตของนาย นายลิขิตมันได้เสมอนั่นแหละ”
“ฮึก....นายก็แค่คนเห็นแก่ตัว ฉันรักคุณชานยอลมาก ฉันรักเขามาก ถามจริงๆเหอะ นายรู้ขนาดนี้แล้วยังจะกล้าแย่งเขาไปจากฉันอีกเหรอ....ฮะ...ลู่หาน ตอบฉันมาสิ!” น้ำใสๆค่อยๆหยดออกมาจากตาเรียวเล็กช้าๆ เขาพูดขนาดนี้แล้ว ลู่หานยังจะกล้ารึเปล่า
“แล้วทีพวกคุณนายใหญ่ คุณนายสาม ทำไมนายไม่ไปด่าเขาบ้างล่ะ! พวกนั้นมันก็แย่งคุณชานยอลไปจากนายเหมือนกันนั่นแหละ!”
“คนพวกนั้นเขาไม่ใช่เพื่อนของฉัน เข้าใจมั้ยลู่หาน! นายน่ะเป็นเพื่อนของฉัน!” แบคฮยอนตะโกนออกมา ตอนนี้น้ำหูน้ำตาไหลออกมาหมดแล้ว ไม่รู้ผีห่าซาตานตัวไหนมันเข้าสิงเพื่อนรักของเขา ทำไมลู่หานถึงได้เปลี่ยนไปขนาดนี้
“งั้นก็ลืมไปซะเถอะนะว่าเราเคยเป็นเพื่อนกัน ทำเป็นไม่เคยรู้จักกันเลยยิ่งดี ฉันจะได้อยู่ที่นี่อย่างสบายใจ” ว่าจบร่างบางก็ทำท่าว่าจะเดินออกไป แต่ด้วยโทสะของอีกคนที่กำลังเดือดจัดอยู่ข้างหลังทำเอาลู่หานเซจนเกือบจะล้มลงไปกองที่พื้น
ผลัวะ!!
“ขอสักทีเหอะวะ!” แบคฮยอนพุ่งเข้าไปต่อยหน้าลู่หานอย่างบ้าคลั่ง แต่คนใต้ร่างหาได้มีอาการสั่นกลัวหรือไม่ หมอนั่นยิ้ม ลู่หานกำลังยิ้ม และคงจะเป็นยิ้มเยาะเย้ยที่มีต่อแบคฮยอน
“กลับมาแล้ว แบคฮยอนคนเดิมกลับมาแล้ว” ลู่หานยกมือขึ้นปรบเหนือศีรษะของแบคฮยอน ร่างเล็กมองอีกคนอย่างประหลาดใจ คนเดิม คนเดิมอะไรของหมอนี่
“พล่ามอะไรของแกวะ!”
“หึหึ” ลู่หานกระตุกยิ้มและลุกออกจากห้องไป เอาเถอะ เขาเชื่อว่าอย่างน้อยแบคฮยอนคนที่อารมณ์ร้อนก็ยังไม่ได้จากไปไหน ค่อยๆกระตุ้นมันไปก็แล้วกัน
ยิ่งดึกยิ่งเหงา คำพูดนี้ที่เขาพูดต่อกันมาเห็นทีว่าน่าจะเป็นเรื่องจริง ถ้าปกติเวลานี้แบคฮยอนคงจะหลับสนิทไปแล้ว แต่คงเป็นเพราะเขาเพิ่งจะปะทะกับลู่หานมาทำให้เอาแต่มานอนคิดมากถึงเรื่องอดีตที่เคยทำร่วมกันมากับลู่หาน
เราไม่เคยทะเลาะกันสักครั้ง....
หันไปมองทางไหนแบคฮยอนก็เจอแต่เพื่อนรักที่คอยโอบกอดและพาเขาแก้ปัญหาต่างๆแล้วผ่านมันไปด้วยกัน
ดวงตาคู่สวยค่อยๆหลับพริ้มลงช้าๆ ถึงเวลานอนแล้วล่ะแบคฮยอน พรุ่งนี้จะได้รีบตื่น เผื่อโชคดีอาจจะมีโอกาสเจอคุณชานยอล....
‘ซ้อมมัน! จนกว่ามันจะยอมทำ!’
‘มึงจะทำไหมวะ! หรือจะให้กูตัดนิ้วน้องมึงมาสักนิ้วดี!’
‘อย่า...อย่าทำน้องชายผม ผมยอมแล้ว ยอมทำแล้ว!’
จู่ๆก็เหมือนมีภาพและเสียงบางอย่างแล่นผ่านหัวแบคฮยอน เขาเห็นภาพของผู้ชายคนนึงถูกพวกคนหน้าตาน่ากลัวรุมถีบรุมเตะ ผู้ชายคนนั้นสะบักสะบอมไปหมด เขาพยายามเอาตัวมาบังไม่ให้เด็กผู้ชายในอ้อมกอดโดนอัด
‘อย่าทำน้องผม ผมยอมแล้วครับ ผมขอโทษ’ แบคฮยอนพยายามเพ่งสายตามองใบหน้าของผู้ชายคนนั้นให้ชัด เขาหล่อ แต่ก็ยังนึกไม่ออกเหมือนเดิมว่าเขาเป็นใคร
‘ฮื่ออออ อย่า อย่าทำพวกเราเลยครับ....โอ๊ย!’
เฮือกกกกกกกก!!
พ่อหนุ่มน้อยสะดุ้งตัวตื่นจากความฝัน ร่างกายของเขาสั่นเทาไปหมด รู้สึกว่าแน่นหน้าอกขึ้นมาทันใด ปวดหัวเหมือนหัวจะระเบิด เหงื่อก็แตกเหมือนกับไปออกกำลังกายมาทั้งๆที่ห้องนี้ก็เปิดแอร์
ภาพนั้นไม่ได้ออกไปจากหัวของแบคฮยอนเลย มันเอาแต่ฉายซ้ำๆและรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ ยิ่งเขาได้เห็นภาพของเด็กหลายคนโดนทารุณกรรม แบคฮยอนยิ่งรู้สึกเหมือนว่ากำลังจะตาย สองมือยกขึ้นกุมขมับตัวเองเอาไว้แน่น ทั้งกัดฟันแน่นและเอาแต่ส่ายหน้าไปมา
“แบคฮยอน แบคฮยอน!” หนุ่มน้อยได้ยินเสียงทุ้มๆนั่นที่เอาแต่เรียกชื่อตัวเอง แต่เขาห้ามร่างกายของตัวเองไม่ได้
“โอ๋ๆ คนเก่งของผม ผมอยู่ตรงนี้แล้วนะครับ หายใจเข้าลึกๆ” วงแขนกว้างโอบกอดร่างเล็กทั้งร่างโดยไม่หวาดกลัวท่าทางของแบคฮยอนตอนนี้
“ผมอยู่ตรงนี้แล้วครับแบคฮยอน พี่ชานยอลอยู่ตรงนี้แล้วนะ ไม่ต้องกลัว ไม่มีคนมาทำอะไรเราได้อีกแล้ว” ชานยอลจูบซับขมับชื้นเหงื่อของภรรยาตัวน้อยเพื่อปลอบโยน เพราะแบคฮยอนเป็นแบบนี้ไง เขาถึงต้องซ่อนคนตัวเล็กคนนี้เอาไว้ให้ลึกที่สุด
เพราะโลกใบนี้.....มันไม่เหมาะกับแบคฮยอนนักหรอก....
TBC
ทอล์ค - อิอิ เราอยากให้ค่อยๆอ่านนะคะ เก็บรายละเอียดให้ดีๆ เราแทรกไว้ตั้งแต่แชปแรกแล้วเนอะ ฮ่าๆ ปมจะค่อยๆคลายออก ตัวละครเด็ดๆยังออกมาไม่หมดนะคะ ยังไงก็ฝากติดตามด้วยนะคะ
เม้นยาวๆ เม้นเยอะๆ ฝากติดแท็กด้วยเน้ออเราอยากอ่านแท็กอ่านเม้น
Twitter / @buabuafunfun #ฟิคคุณนายที่สอง
mx- xine
ความคิดเห็น