คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter 2
Chapter 2
คุโรโกะพาตัวเองมายังหน้าห้อง 407 ที่ตอนนี้มีคนออกมาจากห้องแล้ว สงสัยจะจะเลิกเรียนแล้ว คุโรโกะจึงถามหนึ่งในผู้คนที่ออกมาจากห้อง
“เอ่อคือ อาคาชิ เซย์จูโร่ อยู่ไหมครับ”
“มีธุระอะไรกับฉัน” เสียงนุ่มทุ้มดังมาจากข้างหลัง
เมื่อได้ยินเสียงนั้นคุโรโกะเลยหันไปตามเสียงนั้น
“ผมจะมาสัมภาษณ์คุณ.....” ร่างบางยังพูดไม่ทันจบก็เบิกตากว้างเพราะว่าคนคนนี้ก็คือคนที่เขาพึ่งทะเลาะด้วยเมื่อเช้า
“หืม นายนั่นเอง ที่บ้ากระโดดวิ่งตัดหน้ารถฉัน”
“เอ่อคือ ผมต้องขอโทษเรื่องเมื่อเช้าด้วยนะครับ” คุโรโกะจำต้องจำใจพูดไป ถึงจะอยากกัดลิ้นตัวเองมากแค่ไหน แต่งานก็คืองาน
“หึ ทีอย่างนี้ทำมาขอโทษ ตอนแรกยังด่าฉันอยู่ไม่ใช่รึไง”
“.......”
“หรือว่าที่จงใจวิ่งตัดหน้ารถฉัน เป็นเพราะอยากจะเข้าหาฉันงั้นสิ"
“!!!!”
“แล้วที่ได้มาจับคู่ทำงานกับฉันน่ะ ไปอ้อนวอนอาจารย์หรือทำอีท่าไหนล่ะ อยากอยู่ใกล้ฉันขนาดนี้เลยหรอ ได้ งั้นเราไปที่ไหนกันดีล่ะ” อาคาชิพูดพลางเอามือไล้ตามกรอบหน้าหวานพร้อมกับทำสายตากรุ้มกริ่ม
เพี๊ยะ
หน้าหล่อหันไปตามแรงตบของร่างบาง อาคาชิทำอะไรไม่ถูก เพราะไม่เคยโดนอะไรแบบนี้มาก่อน
“คุณจะพูดจาหมาๆเกินไปแล้วนะ คุณคิดว่าตัวเองเป็นใครกันถึงมีสิทธิ์มาพูดแบบนี้ คนอย่างคุณมันก็ไม่ต่างจากพวกบ้ากามหรอก” คุโรโกะพูดด้วยน้ำเสียงที่นิ่งจนน่ากลัว แววตาบ่งบอกว่าเจ้าตัวนั้นโกรธมากที่โดนดูถูกแบบนั้น
“นายกล้ามากนะ” อาคาชิจ้องร่างบางอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ
ในจังหวะที่ไม่ทันระวังตัว คุโรโกะรีบผลักอาคาชิให้ล้มลงแล้วรีบวิ่งลงบันไดออกไป
“อาคาชิซังเป็นอะไรรึเปล่า” เพื่อนร่วมสาขาเข้ามาช่วยพยุงอาคาชิอย่างกลัวๆ เพราะไม่เคยเห็นอาคาชิจะเสียทีอย่างนี้มาก่อน อาจจะเพราะไม่มีใครเคยกล้าทำอย่างนี้กับอาคาชิเลยก็ว่าได้
“ไม่เป็นไร” อาคาชิว่าพลางลุกขึ้นโดยปัดมือของคนที่มาช่วยออก
“นายได้เจอดีแน่ ไอ้หัวฟ้า”
คุโรโกะเดินกลับมายังตึกคณะของตัวเองด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความโกรธแค้น ไม่เคยมีใครมาพูดจาดูถูกเขาอย่างนี้มาก่อนเลยในชีวิต ทำไมเขาต้องโดนอะไรแบบนี้ด้วย จะไปขอเปลี่ยนคนสัมภาษณ์อาจารย์ก็คงจะไม่ให้แน่
“สวัสดีคุโรโกะ” คุโรโกะเหลือบมองไปยังคนที่มาทักเขาด้วยอารมณ์ที่ยังโกรธค้างคาอยู่
“เฮ้ๆๆๆ อย่ามองแบบนั้นสิ คนหน้าตาน่ารักทำหน้าแบบนั้นก็หมดความน่ารักกันพอดี” ถึงจะพูดไปแบบนั้นก็เถอะ แต่คุโรโกะที่ทำหน้าโกรธที่จริงแล้วก็ยังหน้าตาน่ารักอยู่ดี
“มีอะไรครับ” คุโรโกะพยายามไม่สนใจคำพูดของคนตรงหน้า
“ฉันชื่อ ทาคาโอะ คาซุนาริ”
“ครับ แล้วไง”
ทาคาโอะถึงกับงงไปเลย เพราะไม่คิดว่าคนตัวเล็กจะตอบเขาแบบนี้
“ก็ไม่ยังไงหรอก แค่เห็นนั่งอยู่คนเดียว เลยอยากจะมาผูกมิตรด้วยซักหน่อยเอง”
“หรอครับ งั้นขอโทษด้วยนะ ผมไม่มีอารมณ์จะผูกมิตรกับใครตอนนี้” พูดจบคุโรโกะก็ลุกแล้วเดินหนีไป ปล่อยให้ทาคาโอะนั่งงงรอบสอง
“อะไรวะ ชิ”
วันที่สองของการเรียน วันนี้คุโรโกะไม่ตื่นสายแบบเมื่อวานแล้ว เขาตั้งนาฬิกาปลุกให้ปลุกตั้งแต่เช้าตรู่เลยทีเดียว ร่างบางก้าวออกจากห้องน้ำแล้วมาแต่งตัว มหาวิทยาลัยเทย์โคว์มียูนิฟอร์มให้นักศึกษาใส่ โดยเป็นเสื้อเชิ้ตสีขาวเรียบๆสวมทับด้วที่โค้ทสั้น มีตรามหาวิทยาลัยปักอยู่ตรงกระเป๋า โดยสีของโค้ทจะต่างกันไปตามคณะ ซึ่งคณะอักษรศาสตร์ที่คุโรโกะอยู่ใช้สีชมพู ซึ่งมีผู้ชายบ่นไม่น้อยก็ตามที่ต้องมาใส่โค้ทสีนี้ เลยทำให้มหาวิทยาลัยออกกฎว่าไม่จำเป็นต้องใส่โค้ทก็ได้ แต่ต้องใส่เสื้อสีขาวและติดเข็มกลัดของมหาวิทยาลัยและเข็มกลัดตราคณะที่ตนอยู่แทน
แต่วันนี้คุโรโกะอยากลองใส่โค้ทดูบ้าง เพราะเมื่อวานมัวแต่รีบเลยไม่ได้คว้ามาใส่ ตัวเขาเองไม่ได้ไม่ชอบอะไรสีชมพู ที่จริงแล้วโค้ทสีนี้ออกจะสวยมากด้วยซ้ำ เพราะเป็นสีชมพูซากุระ ซึ่งทำให้เจ้าตัวน่ารักมาก ผมและตาสีฟ้า โค้ทสีซากุระ ทำให้ร่างบางดูน่ารักเพิ่มขึ้นเป็นเท่าตัว
แต่งตัวเสร็จคุโรโกะก็พาตัวเองมายังโซนที่เป็นครัว แต่กลับเห็นรูมเมทร่างยักษ์ยืนหาอะไรอยู่ที่ตู้เย็น
“อรุณสวัสดิ์ครับ มุราซากิบาระคุง”
ดวงตาสีม่วงจ้องกลับมายังคนที่ทักเขาแล้วไม่ได้พูดอะไร พร้อมหยิบขนมเตรียมเดินออกไปเรียน
“ผมซื้อขนมมาใหม่ อยากลองชิมไหมครับ” คุโรโกะเองก็อารมณ์เสียที่ร่างยักษ์ทำเป็นเมินกันตลอดตั้งแต่ย้ายเข้ามา ขนาดเมื่อวานกลับมาที่หอยังไม่สนใจไม่ทักอะไรกันเลย ถึงจะไม่ชอบที่ต้องผูกมิตรกับใคร แต่นี่เป็นรูมเมทนะ อย่างน้อยก็ควรจะคุยกันไม่ใช่รึไง
คุโรโกะที่เห็นว่าคนร่างยักษ์ท่าทางจะชอบขนมมากเลยเอาขนมมาล่อผูกมิตรซะเลย
“เอ๋ อะไรเหรอ ว้าววว นี่ขนมออกใหม่นี่นา ฉันเห็นในทีวีเมื่อวาน นายนี่เป็นคนดีจังเลยน้า คุโรจิน” มุราซากิบาระที่สนใจเพียงแต่ขนม เมื่อเห็นว่าคุโรโกะเอาขนมมาให้จึงดีใจเป็นพิเศษ
“คุโรจิน?”
“อ๋อ คนที่ฉันสนิทด้วยฉันจะเรียกแบบนั้นน่ะนะ”
“แสดงว่าเราสนิทกันแล้วหรอครับ” ร่างบางงงกับตรรกะแปลกๆนี้
“แน่นอน คุโรจิน นายให้ขนมฉันนี่นา คนที่แบ่งขนมคนอื่นก่อน ไม่มีทางเป็นคนไม่ดีหรอกนะ ยิ่งแบ่งขนมให้ฉันแล้ว ต้องเป็นคนดีมากแน่” เจ้าของเรือนผมสีม่วงพูดจากระตือรือร้นเป็นพิเศษ ต่างจากปกติที่ชอบพูดด้วยเสียงยานคาง
“ครับ งั้นฝากตัวอีกทีนะครับ” คุโรโกะดีใจที่ได้เป็นมิตรกับรูมเมทสักที ถ้ารู้แค่ว่าเอาขนมให้แบบนี้แล้วจะเป็นมิตรกัน เขาคงทำไปตั้งนานแล้ว
“อ๊ะ ฉันต้องรีบไปละ ต่อไปนายเรียกฉันว่า อัตสึชิ ก็ได้นะ เรียกนามสกุลมันคงจะยาวไปสินะ”
“ครับผม อัตสึชิคุง”
เจ้าของร่างที่สูงกว่าสองเมตรเดินออกไปยังประตูแต่ก็ต้องชะงักแล้วหันมา
“เห็นว่าเป็นเพื่อนกันแล้ว ฉันจะบอกอะไรให้นะคุโรจิน”
“อะไรหรอครับ”
“อาคาจินจ้องจะเล่นงานนายอยู่นะ”
“อาคาจิน?”
“อาคาชิ เซย์จูโร่ ไงหละ” พูดจบมุราซากิบาระก็เดินออกไป
“เฮ้ คุโรโกะ คุโรโกะ คุโรโกะ” เสียงเรียกทำให้คุโรโกะที่นั่งเหม่ออยู่สะดุ้งตัว จึงเห็นว่าคนที่ทักเขาเป็นคนเดียวกับคนที่ทักเขาเมื่อวาน
“อ้าว ทาคาโอะคุง เรียนคลาสเดียวกับผมหรอครับ”
“ก็ใช่สิ ไม่งั้นจะรู้จักชื่อนายได้ยังไงล่ะเนอะ ว่าแต่นายจำได้ฉันได้ด้วยแฮะ”
“คือ”
“หือ”
“เรื่องเมื่อวาน......ผมต้องขอโทษด้วยนะครับ พอดีตอนนั้นผมอารมณ์เสียอยู่น่ะครับ”
คุโรโกะว่าพลางลุกขึ้นแล้วโค้งตัวให้อีกฝ่าย
“เฮ้ยๆ ไม่เป็นไรๆ ฉันก็ผิดเหมือนกันแหละ ทั้งๆที่เห็นว่านายกำลังอารมณ์ไม่ดีอยู่แต่ยังเข้าไปทักอีก ขอโทษเหมือนกัน”
“ไม่หรอกครับ ผมต่างหากที่ผิด”
“เอางี้ เรามาเป็นเพื่อนกันละกันนะ จะได้ไ่ม่ต้องรู้สึกผิดอีก”
“ครับ” เป็นครั้งแรกที่ทาคาโอะเห็นคุโรโกะยิ้มออกมา พลางนึกในใจว่า รอยยิ้มนี่มันสวรรค์ส่งมาชัดๆ
“ว่าแต่กลุ่มทาคาโอะคุงต้องไปสัมภาษณ์ใครหรอครับ”
“อ๋อ กลุ่มฉันต้องไปสัมภาษณ์คณะแพทย์ฯน่ะ เห็นว่าต้องไปสัมภาษณ์คนที่ชื่อ มิโดริมะ ชินทาโร่ แต่ฉันก็ยังไม่เจอเขาเลย แล้วนายล่ะ”
“อาคาชิ เซย์จูโร่ครับ” คุโรโกะพูดถึงคนผมแดงด้วยอารมณ์ที่เปลี่ยนไปจนคนข้างๆสัมผัสได้
“โหวว อาคาชิ เซย์จูโร่เชียวหรอ” ทาคาโอะพยายามไม่สนใจรังสีแปลกๆที่คู่สนทนาส่งออกมา เพราะคิดว่าคงไม่มีอะไร
“ครับ รู้จักด้วยเหรอครับ”
“โหววว ใครจะไม่รู้จักหละ อาคาชิคนดัง ตระกูลอาคาชิเป็นตระกูลที่ร่ำรวยจนติดท็อปของประเทศเชียวนะ เพอร์เฟ็คทั้งหน้าตา ฐานะ การเรียน กีฬา ความสามารถต่างๆก็มีครบ”
มิน่า ทำไมถึงคุ้นนามสกุลนี้ ก็เพราะเป็นนามสกุลที่ดังมาก เห็นได้ตามสื่อทั่วๆไปนี่เอง
“แต่มีอย่างหนึ่งน่ะครับที่แย่มาก” คุโรโกะเสริม
“อะไรเหรอ" ทาคาโอะถามด้วยความสงสัย
“นิสัยแย่มากๆเลยละครับ คนๆนั้น ผมไม่เคยเจอใครที่ปากหมาและทัศนคติเลวร้ายแบบนั้นมาก่อนเลย”
“โหววว คุโรโกะด่าซะแรงเชียว ว่าแต่ทำไมถึงไม่ชอบอาคาชิหละ”
คุโรโกะเห็นว่าอีกฝ่ายถามมา ประกอบกับที่ตัวเองอยากจะระบายเรื่องนี้ให้ใครฟังบ้าง ไม่อยากนั่งคิดคนเดียวแบบเมื่อกี้ที่ทาคาโอะเข้ามาทักจนเขาสะดุ้ง ไหนจะที่อัตสึชิคุงมาพูดก่อนออกไปอีก จึงเล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟัง
“แย่ล่ะสิเนี่ย ไปมีเรื่องกับอาคาชิซะได้” ทาคาโอะนึกพลางกลัวแทนเจ้าของเรื่อง เพราะจากที่เขาฟังวีรกรรมของคนที่ไปมีเรื่องกับอาคาชิมา จบไม่สวยสักรายเลย
“ไม่แย่หรอกครับ เพราะผมจะไม่ยอมให้เขากดขี่ข่มเหงอยู่ฝ่ายเดียวหรอกครับ”
“ใครข่มขืนใครหรอ” เสียงปริศนาที่แทรกบทสนทนาของทั้งคู่ดังขึ้นมา
เมื่อทั้งคู่เงยหน้าขึ้นมาก็พบว่าอาจารย์กำลังจ้องมาที่พวกเขาสองคนที่มัวแต่คุยกัน
“ว่าไงล่ะ จะคุยกันอีกนานไหม” อาจารย์ถามย้ำ
“เอ่อคือ ไม่ใช่ข่มขืนครับอาจารย์ ข่มเหงครับข่มเหง” คุโรโกะรีบแก้ตัวก่อนที่ทั้งอาจารย์และเพื่อนในสาขาจะเข้าใจผิดซะได้
เมื่อได้ยินดังนั้นเพื่อนร่วมคลาสก็หัวเราะที่อาจารย์ฟังผิด
“งั้นเธอจะหาว่าฉันจิตใจหมกมุ่นสินะ เธออีกแล้วนะ คุโรโกะ เท็ตสึยะ เมื่อวานก็มาสาย วันนี้ก็คุย คงว่างมากสินะ ดี งั้นคลาสหน้า วันมะรืน เธอต้องเอางานสัมภาษณ์เบื้องต้นมาให้ฉันดู” อาจารย์รีบทำโมโหกลบเกลื่อนความอายก่อนจะเอาความโกรธไปลงที่นักศึกษาหนุ่มน้อยแทน
“แต่อาจารย์ครับ”
“ไม่มีแต่ เรียนต่อได้แล้ว”
คุโรโกะยังไม่ทันจะได้โต้เถียงอะไร อาจารย์ก็เชิดหน้าใส่เขาเสียแล้ว เห้อ จะขอดูงานร่างเบื้องต้นวันมะรืน งั้นก็หมายความว่า เขาต้องเริ่มไปสัมภาษณ์กับไอ้ตาสองสีนั่นภายในวันพรุ่งนี้สิเนี่ย ตายๆๆๆๆๆ
เมื่อคลาสเลิกคุโรโกะกับทาคาโอะก็เก็บของเตรียมจะไปโรงอาหาร
“กินอะไรดีหละคุโรโกะ”
“วานิลลาเชคครับ”
“คุโรโกะคุงๆ มีคนมาถามหาแหน่ะ อยู่หน้าห้องน่ะ” เพื่อนในสาขาวิ่งมาบอกข่าวให้คนร่างบางได้รู้ก่อนจะวิ่งออกไปตามเดิม
“ใครนะ” คุโรโกะว่า
“สงสัยมีคนมาจีบนายแน่เลยคุโรโกะ” ทาคาโอะแซว ก็วันนี้คนตรงหน้าเนี่ย น่ารักมากๆเลย ใส่โค้ทสีนี้แล้วชวนเคลิ้มสุด ขนาดคนในคลาสยังเอาแต่จ้องคุโรโกะตั้งแต่เจ้าตัวเดินเข้าห้องมาเลย แต่ดูเหมือนเจ้าตัวจะไม่รู้ตัวว่าทำให้หัวใจหลายๆคนเต้นผิดจังหวะไป
“อย่าพูดอะไรไร้สาระสิครับ” คุโรโกะรีบเดินหนีทาคาโอะที่ทำหน้าล้อเลียน
“ว่าไง คุโรโกะ เท็ตสึยะ” เมื่อเห็นว่าทั้งชื่อสกุลของตนเองโดนเรียกซะเต็มยศเลยหันไปดูว่าเป็นใคร ก็ต้องตกใจเพราะคนๆนั้นคือ
“ไอ้ตาสองสี!!”
------------------------------------------------------------------------------------------------
จบไปอีกตอนแล้วนะคะ
ช่วงแรกๆบทนายน้อย น้อยไปนิด แต่ต่อไปนายน้อยจะเข้ามามีบทแบบเต็มๆแล้วค่ะ
ตัวละครอื่นๆก็จะค่อยโผล่มาทีละนิด
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านและคอมเม้นนะคะ
ความคิดเห็น