คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ผีเด็ก ตอนที่2
2.
“ผมเป็น……วิญญาณ”
ปาร์คชานยอลยังคงทบทวนกับตัวเองอยู่ว่าระหว่างผีกับวิญญาณมีอะไรบ้างที่ต่างกัน
แต่ทันทีที่เจ้าผีเด็กพูดจบก็เกิดเสียงฟ้าฝ่าดังสนั่น พร้อมกับพายุฝนที่โหมกระหน่ำเทลงมาไม่ขาดสาย
ขายาวออกวิ่งเร่งหาที่หลบฝนก่อนที่มันจะเปียกไปมากกว่านี้
ประตูทางหนีไฟชั้นดาดฟ้าตึกถูกปิดลงกันสายฝนที่สาดเข้ามา
ในบริเวณที่มืดและแคบชวนอึดอัด
เสียงห่าฝนด้านนอกที่แว่วเข้ามาเพิ่มความวังเวงมากขึ้นไปอีก
“คุณครับ!”
เสียงเย็นๆเอ่ยขึ้นพร้อมกับใบหน้าขาวลอยพุ่งเข้ามาหาตัวทำเอาชายหนุ่มผงะถอยร่นจนแผ่นหลังแนบชิดกำแพง
“ตะ ต้องการอะไรอีก ออกไปให้พ้นๆจากฉันซักทีเถอะหัวใจจะวายตายอยู่แล้ว”
“อย่าทำท่าเหมือนกลัวผมขนาดนั้นสิ ผมไม่ใช่ผีสักหน่อย”
แบคฮยอนยู่หน้าแล้วลอยมาใกล้ๆคนตัวสูงที่บัดนี้นั่งหน้าซีดเผือดท่าทางหวาดกลัวเสียเต็มประดา
“มะ ไม่ใช่ผีแล้วเป็นตัวอะไร คนงั้นเหรอ
คนทำธรรมดาที่ไหนเขาลอยไปลอยมาขาไม่แตะพื้นแบบนี้กันห้ะ?”
“วิญญาณ บอกแล้วไงว่าผมเป็นวิญญาณ”
“ผีกับวิญญาณนี่มันไม่ได้เหมือนกันเหรอวะ”
ชายหนุ่มสบถกับตัวเองเบาๆ
“ไม่!!! ไม่เหมือน เราไม่ใช่ผี ไม่ใช่!!!!! เราไม่ได้อยากตายเลยนะ!!!!!” เจ้าผีเด็กตวัดเสียงใส่
พอเสียงยิ่งดังใบหน้าก็ยิ่งบึ้งตาเล็กๆนั่นก็ถลึงเหลือกกว้างขึ้นช่างน่ากลัว
“มีผีตัวไหนมันอยากตายบ้างวะ” ขายาวพูดไปพร้อมกับเดินหนีลงบันได
แต่ผีเด็กไวกว่าลอยมาดักหน้าเอาไว้
“คุณไง…..เมื่อกี๊คุณพยายามจะฆ่าตัวตาย”
อึ่ก แทงใจดำ
ร่างสูงหยุดชะงักได้แต่ทบทวนตัวเอง
ว่าเขาได้ล้มเลิกความตั้งใจจะกระโดดตึกไปตั้งแต่เมื่อไหร่
“คนเราน่ะเกิดครั้งเดียวตายครั้งเดียวก็จริง
แล้วผมก็ไม่รู้ว่าทำไมคุณถึงได้อยากทำอะไรโง่ๆแบบนั้น แต่ชีวิตมันมีค่ามากนะครับ
การให้คุณค่ากับชีวิตตัวเองสำคัญที่สุดนะ
ดูอย่างผมสิทั้งที่กำลังก้าวสู่ความสำเร็จแต่ไปไม่ถึง ไม่รู้คุณเคยเห็นข่าวบ้างไหม
อีกไม่กี่วันความฝันผมกำลังจะเป็นจริงแล้วแท้ๆ แต่ว่า….”
เจ้าวิญญาณก้มหน้าลงท่าทางเศร้าสร้อย
อดีตโปรดิวเซอร์หนุ่มเพ่งมองร่างโปร่งแสงชัดๆ อ่า…เขาคุ้นหน้าเด็กคนนี้จริงๆ
ใช่แล้ว..ไม่กี่วันก่อนรูปเจ้าเด็กนี่กับเพื่อนอีกสี่ห้าคนติดหราไปทั่วทั้งเมืองทั้งบิลบอร์ดทั่งสื่อต่างๆประโคมข่าวกันเสียยกใหญ่
นี่มันวงใหม่ที่กำลังจะเดบิวต์นี่
“นายคือ..”
“แบคฮยอนฮะ บยอนแบคฮยอนสมาชิกวงExodus ไม่สิ
จริงๆต้องเรียกว่าอดีตสมาชิกต่างหากเกิดเรื่องนี้ขึ้นค่ายคงหาคนใหม่มาแทนผมแน่”
“เกิดอะไรขึ้น ทำไมนายถึง…”
“เมื่อตอนบ่าย ผมออกจากหอกำลังจะไปซ้อมที่ตึก แต่ว่ารถบ้านั่นมาจากไหนไม่รู้ชนผมอัดกำแพงแล้วทุกอย่างก็มืดดำไปหมด
รู้ตัวอีกทีตัวผมกลายเป็นวิญญาณไปแล้ว” ถึงตอนนี้น้ำตาสีใสค่อยๆร่วงริน น่าสงสาร ผีเด็กนี่น่ะช่างน่าสงสารเสียจริงๆ
“เอ่อ…..แล้วทำไมนายถึงมาหาฉัน”
ทำไมไม่เป็นคนอื่น
“ไม่รู้สิครับ
ผมเห็นคุณกำลังจะกระโดดตึกแล้วอยู่ก็มีลมแรงๆดึงดูดผมไปที่ดาดฟ้า
บางอย่างบอกกับผมว่าให้รั้งคุณไว้”
ชานยอลยังไม่เข้าใจ
แต่ความรู้สึกลึกๆบอกว่าเขาต้องช่วยเจ้าเด็กนี่แม้ยังมองไม่เห็นทางเลยว่าคนจนตรอกอย่างเขาสามารถช่วยเหลือวิญญาณที่น่าสงสารนี่ได้อย่างไร
“เสียใจด้วยนะแบคฮยอน
ไม่ใช่ว่าไม่อยากช่วยนะแต่ฉันไม่รู้จริงๆว่าจะช่วยนายยังไง
เอาเป็นว่าเดี๋ยวจะทำบุญไปให้นะ โอเคไหม?” เขาช่วยได้มากที่สุดแค่นี้
“ไม่!!!! วิญญาณไม่ต้องการส่วนบุญ!”
เอาอีกแล้วเจ้าวิญญาณเกรี้ยวกราดเหลือกตามองอย่างน่ากลัวอีกแล้ว
“ละ
แล้วจะให้ฉันทำยังไง?”
“ชีวิตของคุณผมขอได้ไหม ให้ชีวิตคุณกับผมนะครับ
ผมจำเป็นต้องใช้มันจริงๆ” ร่างกายโปร่งแสงอ้อนวอน
“จะบ้าเหรอ ชีวิตคนทั้งคนนะเว้ยไม่ใช่ผักใช่ปลาในตลาดขอกันง่ายๆแบบนี้ได้ยังไง”
“แต่เมื่อกี๊คุณจะฆ่าตัวตาย ในเมื่ออยากตายก็เอาร่างกายของคุณมาให้ผมทีนี้คุณจะได้ตายสมใจ
ส่วนผมก็ได้มีชีวิตอยู่ต่อไป แฟร์ๆ” โอ้โหพูดง่ายจัง
“แฟร์ที่หน้า ไม่อยากตายแล้วโว้ย ไม่เอา!!!” ปาร์คชานยอลตะโกนอัดหน้าร่างโปร่งแล้ววิ่งหนีไป
“แต่คุณครับ! เดี๋ยวก่อนซี่ กลับมาก่อนนน”
เจ้าผีเด็กก็ไม่ล้มเลิกลอยตามไปติดๆ
“ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ผีหลอกช่วยด้วยยยยยยยยยย”
ผีตัวนี้น่ากลัวจริง
#
ที่ห้องเช่าเล็กๆในอพาร์ทเมนต์กลางเก่ากลางใหม่ย่านฮงแด
ชายร่างสูงนอนคลุมโปงอยู่บนเตียงขนาด3ฟุตครึ่งด้วยความหวาดกลัว
ร่างกายร้อนผ่าวราวกับคนจับไข้
เหลือเชื่อจริงๆเมื่อสักครู่เขาพูดคุยอยู่กับผี
ไม่สิ เจ้านั่นเรียกตัวเองว่าวิญญาณ
เป็นครั้งแรกตลอดชีวิต27ปีของปาร์คชานยอลที่เขาเชื่อในเรื่องลึกลับอย่างสนิทใจ
ถึงแม้ว่าร่างกายที่พบเห็นนั้นมีส่วนคล้ายมนุษย์ธรรมดาไปเสียทุกอย่างแตกต่างจากเรื่องผีที่เคยวาดฝันไว้สมัยเด็กๆ
แต่เมื่อยามโกรธเกรี้ยวตาเล็กๆถลึกกว้างขึ้นใบหน้าจิ้มลิ้มซีดเผือดลงน่าสยดสยอง
ปาร์คชานยอลได้บอกคุณแล้วหรือยังว่าตอนที่มือเล็กปัดป่ายทะลุตัวเขานั้นเสียวสันหลังเพียงใด
มือหนาเลิกชายผ้าห่มที่คลุมหัวขึ้นเล็กน้อยนัยน์ตาสีเข้มกวาดมองไปทั่วห้อง
แสงอาทิตย์สีส้มเข้มลอดผ่านหน้าต่างตกกระทบกับเฟอร์นิเจอร์ไม่กี่ชิ้นภายในห้องเกิดแสงและเงาสวยงามราวกับภาพวาด
เวลา5โมงครึ่งหลังฝนตกใหม่ๆใครบางคนเคยบอกกับเขาว่าเป็นช่วงเวลาที่แสงสวยที่สุดในรอบวัน
ซึ่งปาร์คชานยอลคิดว่ามันก็โอ
โอ…..กับผีน่ะสิ
ผีตัวเป็นๆ นั่งเอียงคอมองตาแป๋วอยู่ปลายเตียง!!!
แสงสีส้มลอดทะลุร่าง ไม่มีแสงหรือเงาตกกระทบกายนั้นแม้แต่เฉดเดียว ให้ตายเถอะ…บยอน แบคฮยอนจะตามหลอกหลอนเขาไปถึงไหนกันนะ
“ออกมาจากผ้าห่มซักทีเถอะครับ
คุณอยู่ในนั้นมาจะครึ่งชั่วโมงแล้วผมกลัวคุณจะหายใจไม่ออก”
“ไม่!!
ฉันไม่ออกถ้านายไม่เลิกรังควาญฉันซักที”
ชานยอลตะเบ็งเสียแล้วมุดตัวเข้าไปใต้ผ้าห่มอีกครั้ง
“โถ่..คุณครับบอกกี่ทีแล้วว่าผมมาดี”
“ดีที่หน้าสิ!!
นายจะเอาชีวิตฉันอ่ะ”
“ก็ตอนแรกคุณอยากตายนี่นา
ผมแค่เสนอทางเลือกให้เฉยๆเอง”
“แต่ตอนนี้ไม่อยากแล้ว
อยากได้ร่างกายก็ไปหาเอาที่อื่นเถอะ!!”ผู้ชายคนนี้ทำไมถึงชอบพูดตะคอกนักนะไม่เจ็บคอบ้างหรือไง
“ผมสื่อสารกับใครไม่ได้เลย……..นอกจากคุณ” เสียงใสค่อยๆแผ่วลงช้าๆด้วยความเศร้า
จะว่าไปชานยอลก็สงสารเจ้าเด็กนี่อยู่หรอกนะ
แต่ถ้าเทียบกับความกลัวยังไงอย่างหลังก็มีแนวโน้มมากกว่าอยู่ดี
ราวครึ่งนาทีที่ทั้งคู่ปล่อยให้ทุกอย่างเงียบอยู่อย่างนั้น
เจ้าวิญญาณตัวซนก็เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงสดใสเช่นเดิม “นี่ เรามาเป็นเพื่อนกันเถอะ”
“มีใครเขาอยากเป็นเพื่อนกับผีกันบ้างวะ”
ชานยอลพึมพำ
“เป็นเพื่อนกับวิญญาณดีแค่ไหนไม่รู้ล่ะสิ
นี่ๆผมมีพลังวิเศษด้วยนะอย่างกับแฮรี่ พอตเตอร์เลยล่ะ”
มือเล็กยื่นออกไปกลางอากาศปลายนิ้วชี้ไปยังหนังสือเล่มหนาที่วางเกะกะตามพื้นห้องบังคับทิศทางเคลื่อนย้ายกลับเข้าสู่ที่ที่มันควรอยู่ทีละเล่มๆจนหมด
จากนั้นปลายนิ้วก็สั่งการกับเจ้าไม้กวาดที่นอนแอ้งแม้งอยู่มุมห้องให้กวาดเอาเศษฝุ่นผงตามพื้นจนสะอาดหมดจด
คิ้วเรียวได้รูปยักขึ้นน้อยๆพร้อมกับส่งยิ้มกว้างๆไปให้คนตัวสูงที่ยังคงนั่งตะลึงค้างอยู่บนเตียง
หึ ไงล่ะเจ๋งใช่ม้า…
ชานยอลที่เรียกสติของตัวเองกลับคืนมาได้แล้วกึ่งหนึ่งกวาดตามองรอบๆห้องที่บัดนี้สะอาดสะอ้านเป็นระเบียบกว่าแต่ก่อนมากโข
ไม้กวาดดอกหญ้าที่เขามักจะจับมันนานๆทียังวุ่นวายจัดการเศษผงฝุ่นตามซอกโดยไร้มือกวาดอยู่อย่างนั้น
เป็นอะไรที่ไม่คาดคิดมาก่อน
ดวงตาคมกริบหันกลับมามองวิญญาณที่เคยกลัวนักหนา
บัดนี้ความรู้สึกของเขาค่อยๆเปลี่ยนไป
บางทีถ้าลองเป็นเพื่อนกับผีเด็กนี่ก็ไม่ได้เสียหายอะไร ดีเสียอีกอย่างน้อยก็มีคนช่วยทำความสะอาดบ้านละน่า…
“โอเค…
ยินดีที่ได้เป็นเพื่อนกันครับ ถึงแม้คุณจะอยากหาประโยชน์จากผมก็เถอะ”
แบคฮยอนเอ่ยอย่างรู้ทัน
เดี๋ยวนะ
“นายแอบอ่านความคิดฉันงั้นหรือ?”
“ช่วยไม่ได้คุณคิดดังเอง”
ร่างเล็กยักไหล่จึ้กๆซึ่งชานยอลคิดว่ามัน….กวนตีน
“เอาเถอะๆยังไงเราก็เป็นเพื่อนกัน
อะไรที่มันไม่ดีผมจะพยายามมองข้ามมันไปละกัน ว่าแต่คุณไม่เห็นจะแนะนำตัวกับผมมั่งเลยอ่ะ”
“ฉันชื่อชานยอล
รู้แค่นี้พอ”ชานยอลบอกไปอย่างไม่ค่อยใส่ใจนัก
ตอนนี้เขาเริ่มชินกับเจ้าวิญญาณนี่บ้างแล้ว อย่างที่ว่าแหละอะไรที่มันไม่ดีมองข้ามได้ก็ทำเป็นลืมๆมันไปซะ
“โอ้วววว คุณเป็นโปรดิวเซอร์นี่
โปรดิวเซอร์ปาร์คมือทอง ว้าวววววมีรูปคู่กับรุ่นพี่ซูจู รุ่นพี่โบอา
ทงบังชินกิ นี่ข้ามค่ายไปทำเพลงให้2NE1ด้วยหูยยยยยโคตรเจ๋งอ่ะ”
#
ตัวโปร่งแสงลอยไปลอยมาสำรวจไปทั่วห้องปากก็ตะโกนโหวกเหวกเสียงดังเมื่อพบเข้ากับงานที่ชานยอลทำแล้วก็รูปถ่ายคู่กับบรรดาศิลปินที่เคยผ่านมือ
แม้ดวงตาจะไร้แสงแต่คนตัวสูงมั่นใจทีเดียวว่าหากเจ้าเด็กนี่ยังมีชีวิตอยู่ดวงตาเรียวรีนั่นต้องเปล่งประกายมากแน่ๆ
แบคฮยอนฝังตัวเองอยู่กับกองงานของเจ้าของห้องได้สักพักก็ย้ายตัวเองมาอยู่ใกล้ๆร่างสูงที่นั่งอยู่บนโซฟากลางห้อง
“แบคฮยอนฉันหิวอ่ะ
เสกอาหารให้หน่อยสิ”
“หืมม”
( “ )+ *ส่งสายตาอย่างมีความหวัง
“อยากกินราเมงอร่อยๆ
เอาร้านที่เคยไปแข่งรายการทีวีแชมป์เปี้ยนอ่ะ ได้แมะ”
ป๊อก!
สันหนังสือจากไหนไม่รู้ลอยมากระแทกหัวชานยอลอย่างพอดิบพอดี
คงไม่ต้องเดากันให้ยากว่าเป็นฝีมือใคร คนที่ทำแบบนี้ได้มีอยู่คนเดียว
ไอ้ผีเด็ก!!!
“ย่าส์…ไอ้เด็กบ้าลามปามใหญ่แล้วนะ
เคาะมาได้เจ็บนะโว้ย” ร่างสูงตวาดมือใหญ่ก็คอยลูบหัวตัวเองป้อยๆคลายความเจ็บปวด
“เรียกสติไงคุณปาร์ค
ใช้สมองส่วนไหนคิดเนี่ยห้ะว่าผมจะเสกอะไรพวกนั้นให้คุณได้ นี่วิญญาณนะไม่ใช่พ่อมด”แบคฮยอนแหวกลับ
ก็ไม่รู้นี่หว่าเห็นสั่งไม้กวาดให้กวาดห้องสั่งหนังสือกลับเข้าที่ได้ก็นึกว่าจะเสกของได้ด้วย
โถ่..ขอโทษได้ป่ะล่ะ
“เออๆไม่ได้ก็ไม่ได้
ต้มมาม่าเอาก็ได้วะ”
ว่าแล้วก็มุ่งหน้าไปยังครัวเล็กๆจัดการต้มน้ำหย่อนเส้นบะหมี่และเครื่องปรุงแล้วปิดฝารอเดือด
บอกหรือยังว่าชานยอลนี่เป็นผู้ชำนาญการด้านมาม่านะ
พอเหลือตัวคนเดียวคนไม่เคยเข้าครัวเลยอย่างเขาก็ต้องพึ่งเจ้านี่ล่ะเป็นอาหารหลัก
“คุณปาร์คอายุเท่าไหร่อ่ะ”
แบคฮยอนเอ่ยถามตาแป๋วหลังจากย้ายตัวเองมาที่เคาท์เตอร์ห้องครัวเรียบร้อยแล้ว
“อยู่ห่างกันบ้างก็ได้เถอะ
แล้วนี่โตมาได้ยังไงไม่มีใครสั่งใครสอนเหรอว่าไม่ให้ถามเรื่องอายุ มันเสียมารยาท”
“ขี้บ่นจัง”วิญญาณสบถ
“ย่าส์…..” *มองแรง
“ก็แค่อยากสนิทไงเราต้องอยู่ด้วยกันไปอีกนานนี่นา
เอาเป็นว่าคุณปาร์คน่าจะแก่กว่าน้องแบคเยอะงั้นเรียกคุณปาร์คว่าพี่ชานยอลละกันเนอะ
ส่วนพี่ชานยอลจะเรียกน้องแบคว่าน้องแบคก็ได้นะน่ารักดี”
แบคฮยอนร่ายยาวเหยียดพูดเองเออเองเสร็จสรรพแล้วก็หายวับไปกับตา
น้องแบคเหรอ
น่ารักมากมั้ง
เหอะ!
TBC
#ผีน้องแบค
มอบความรักให้ผีเด็กตัวน้อยกันเยอะๆนะคะ
ความคิดเห็น