Gloomy Love

ลำดับตอนที่ #3 : [Gloomy Love] : Part 3

 

 

 

 

 

 

 

     ฉันย้ายกลับมาอยู่หอพักเป็นวันที่สองแล้ว แต่ก็ไร้วี่แววของผู้ชายที่ฉันคิดว่าเขาน่าจะมาตามฉันกลับ รู้ใช่มั้ยว่าเวลาคาดหวังอะไรมากๆแล้ว พอผลที่ออกมามันไม่เป็นอย่างที่คาดมันจะเจ็บแค่ไหน เฮ้อ...นี่ฉันหวังอะไรอยู่เนี่ย

 

 

 

 

"อย่าคิดมากหน่าดาร่า เธอต้องเข้มแข็งนะ เธอจะอ่อนแอแบบนี้ไม่ได้" แชรินหันมาพูดกับฉันเหมือนกับเธออ่านใจฉันได้ ก่อนที่จะหันไปกำชับบอมให้ดูแลฉัน

"รับทราบ" บอมตะเบะมือรับทราบทั้งๆที่มือทั้งสองข้างของเธอยังถือขนมปังอยู่

 

 

 

 

     หลังจากที่แชรินและมินจีออกไปได้สักพัก ฉันกับบอมก็นั่งเล่นเกมกันอย่างดุเดือดค่าเวลาไปพลางๆ แต่ฉันก็เกือบเอาชีวิตไม่รอดเมื่อบอมชนะเกมฉันแล้วกระโดดโลดเต้นจนพลาดกระโดเตะเข้าที่ก้านคอฉันอย่างจัง

 

 

 

 

ติ๊งหน่องงง ~

 

 

     บอมที่ตอนนี้ประคบน้ำแข็งที่ต้นคอฉันอยู่ หันมองหน้าฉันเป็นเชิงถามว่าใครมา ฉันส่ายหน้าก่อนที่จะบอกให้เธอลุกขึ้นไปดู ฉันมองบอมเดินไปยังมอนิเตอร์เพื่อดูว่าใครมา บอมเดินไปเปิดประตูห้องก่อนจะหันกลับมายิ้มแหยๆให้กับฉัน ฉันมองไปที่หน้าประตูปรากฎคนที่ฉันคุ้นหน้าเป็นอย่างดีทั้ง จียง อูบิน และ...กิโกะ

 

 

 

 

"โอฮาโยค่า ดาร่าอนนี่" เธอทักทายฉันก่อนที่จะหันไปชวนบอมเข้าครัว ส่วนอูบินอาสาไปช่วยกิโกะและบอม เหลือแต่จีที่กำลังเดินยิ้มน้อยยิ้มใหญ่มาทางฉัน

"ดาร่าเก็บข้าวของออกไปจนหมดทำไมไม่บอกจีเลย" จีเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าฉันพลางทำหน้าตาดุๆใส่

"ก็เค้าไม่อยากให้จีตื่น แล้วนี้ก็ผ่านมาเป็นวันละจีพึ่งมาถามเค้าเหรอ" ฉันตอบกลับไปแบบงอนๆ

"เค้ายุ่งมากเลยเมื่อวานป๋าบอกจะให้คัมแบคเลยประชุมยาวไปหน่อย ว่าแต่ดาร่าหึงเค้ากับกิโกะเหรอ" จีทำหน้าตากวนๆพร้อมกับยื่นหน้าเข้ามาใกล้ฉัน

"อืม" ฉันตอบฮ้วนๆกลับไป ก่อนจะหันหน้าหนีไปอีกทาง

"ดาร่าอ่าเค้ากับกิโกะไม่มีอะไรกันจริงๆนะ เชื่อเค้าสิคะดาร่า อย่างอแงนะ" ผู้ชายตรงหน้าเหมือนรู้ว่าถ้าพูดเพราะๆกับฉัน ฉันจะใจอ่อนง่ายๆแล้วมันก็เป็นจริง

"แล้วทำไมจีต้องขึ้นเสียงใส่เค้าด้วยล่ะ" แต่จะง่ายอะไรขนาดนั้น ดาร่าขอแกล้งงอนต่อไปค่ะ

"ก็เค้าเมาๆนี่คะ แถมเหนื่อยด้วยแต่เค้าก็ไม่ได้ตั้งใจนะ" จีทำหน้าตาออดอ้อนปนหน้าสงสาร จนฉันหลุดขำออกมา

"มามะให้หอมแก้มที คิดถึ้งงงง คิดถึง" จีก้มลงมาหอมแก้มฉันก่อนจะทำท่าฟิตเหมือนกินกระทิงแดง

"มาแล้วค่า คุกกี้ฝีมือกิโกะเอง" ฉันผละออกจากผู้ชายตรงหน้าแทบไม่ทัน เมื่อกิโกะเดินมาพร้อมกับจานคุกกี้ในมือ

"ลองชิมดูสิคะ นี่ถือเป็นคุกกี้ขอโทษเรื่องเมื่อคืนก่อนนะคะที่ทำให้วุ่นวาย" เธอยิ้มให้กับฉันก่อนจะก้มหัวลงเป็นเชิงขอโทษ

"ไม่เป็นไรจ่ะ ฉันไม่โกรธหรอก" ฉันตอบกิโกะพร้อมกับหยิบคุกกี้ขึ้นมาชิม ฉันหันไปป้อนคุกกี้ให้จีแต่จีกับส่ายหน้าปฏิเสธและขอตัวไปเข้าห้องน้ำ

 

 

 

 

     ฉันนั่งถามนู้นนั่นนี่กับผู้หญิงตรงหน้าไปเรื่อยๆ ถามเรื่องจีบ้างเรื่องงานบ้างสลับกันไปเผื่อเธอจะเผลอพูดอะไรออกมา แต่ไม่เลยมันมีแต่เรื่องงานกับงานทั้งนั้น เมื่อกิโกะมีสายเข้าเธอจึงขอตัวไปคุยโทรศัพท์ จึงทำให้ฉันสังเกตุเห็นว่าเพื่อนทั้งสองคนนั้นได้หายไปจากห้อง ฉันสอดสายตาหาบอมกับอูบินอยู่สักพักก่อนจะไปเจอทั้งคู่อยู่ด้านนอกระเบียง

 

 

 

 

     ทั้งคู่คุยกันอย่างออกรสออกชาด เหมือนบอมจะมีสีหน้าไม่สู้ดีเท่าไหร่เมื่ออูบินกดอะไรสักอย่างในโทรศัพท์ออกมาให้เธอดู บอมดูสีหน้าตึงเครียดขึ้นไปอีกและเหมือนจะเถียงอะไรกับอูบินสักอย่าง

 

 

 

 

"โอ๊อนนี่พอดีมีงานเดินแบบขอตัวกลับก่อนนะคะ" ฉันละสายตาออกมาจากระเบียง ก่อนที่จะพยักหน้าให้กิโกะ

"ดาร่าอ่า รีบๆกลับมาอยู่กับจีนะ จีไปละนะคะ" จีก้มลงมาหอมแก้มฉันก่อนที่จะออกจากห้องไปพร้อมกับกิโกะ อะไรของเขาเนี่ย คิดจะมาก็มาคิอจะไปก็ไป เข้าห้องน้ำไปตั้งนานพอกิโกะจะกลับก็โผล่ออกมาซะงั้น ถ้าบอกว่าไม่มีซัมติงอะไรกันก็คงจะเชื่อยาก

 

 

 

 

ฉันนั่งดูทีวีได้สักพัก บอมกับอูบินก็เดินกลับเข้ามาในห้อง บอมเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าฉันก่อนจะหันไปพูดอะไรสักอย่างกับอูบิน ทั้งสองคนคุยกันอยู่สักพักก่อนที่จะตกลงกันได้

 

 

 

 

"ดาร่า" อูบินเป็นฝ่ายที่เดินเข้ามาคุยกับฉันแทนบอมที่ทำสีหน้าวิตก

"หายโกรธฉันแล้วเหรอ" ฉันถามอูบินแต่สายตายังคงอยู่ที่น่าจอทีวี เขาไม่ตอบฉันแต่ยังคงเรียกชื่อฉันต่อ

"ดาร่า" ตอนนี้ฉันชักหงุดหงิดเขาจริงๆแล้วนะ เขาไม่สนใจคำถามฉันเลย

"อะไรอีกล่ะ นายยังไม่ตอบคำถามฉันเลยนะ" ฉันที่ไม่เข้าใจกับอารมณ์ขึ้นๆลงๆช่วงนี้ของผู้ชายตรงหน้าจึงพูดขึ้นมาเสียงดังเพราะความหงุดหงิด

"เธอเคยเห็นฉันโกรธเธอเกินวันรึไงฮ๊ะ" อูบินที่ตอนนี้ดูเหมือนเขาจะเริ่มหงุดหงิดกับท่าทางของฉัน พลางจิ๊ปากขึ้น

"แล้วมีอะไร" ฉันหันไปมองผู้ชายตรงหน้า

"ตอนนี้ไอ้จีมันไปไหน" เขาถามด้วยสีหน้าที่เริ่มจริงจังขึ้นมาจนฉันแปลกใจ

"ไปส่งกิโกะอ่ะ ทำไมเหรอ"

"ดาร่าเธอพร้อมที่จะฟังเรื่องจียงมั้ย เรื่องผู้หญิงปริศนาคนนั้น" อยู่ๆบอมก็พูดขึ้นมาและเดินมานั่งลงข้างๆฉัน

 

 

 

 

     ฉันที่งงกับสถานการณ์ตรงหน้า ได้แต่มองหน้าคนสองคนที่พูดจาลึกลับสลับกันไปมาพร้อมกับประมวลอะไรสักอย่าง ก่อนที่ฉันจะพยักหน้ารับ

 

 

 

 

"ดาร่าผู้หญิงคนนั้นคนที่เธอได้ยินเสียงคุยกันกับจี คนนั้นน่ะคือนางแบบฝรั่งที่มาถ่ายนิตยาสารคู่กับจี แต่คนนี้ไอ้จีเลิกคบไปแล้ว" อูบินอธิบายเรื่องแรกให้ฉันฟังก่อนที่ฉันจะพยักหน้าเป็นเชิงเข้าใจ

"ก็เหมือนคนเก่าๆสินะ อ่ามีแค่นี้เองเหรอ แล้วทำไมบอมต้องทำหน้าเครียดด้วย" ฉันหันไปมองบอมที่เอาแต่นั่งทำหน้าตาบอกบุญไม่รับ

"ยังไม่หมดหรอกดาร่า" บอมส่งยิ้มบางๆให้ฉันก่อนที่อูบินจะพูดต่อ

"เหตุการณ์ที่สองที่เธอเห็นไอ้จีมันยืนคุยโทรศัพท์กับที่ฉันส่งข้อความไปหาเธอผู้หญิงคนนั้นคือคนๆเดียวกัน..." แต่ไม่ทันทีี่ผู้ชายตรงหน้าฉันจะพูดจบฉันก็พูดแทรกขึ้นมา

"กิโกะ กิโกะใช่มั้ย" ฉันพูดออกไปอย่างมั่นใจในในคำตอบของตัวเอง ในเวลานี้หัวใจของฉันมันเต้นแรงมากจนรู้สึกได้ แต่แล้วคำตอบของฉันก็พลาดไปเมื่ออูบินส่ายหน้าและบอกว่า...

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

ผู้หญิงคนนั้นไม่ใช่ 'กิโกะ'

 

 

 

 

 

     ตอนนี้ฉันรู้สึกสับสนกับเหตุการณ์ต่างๆที่อูบินพูดขึ้น ฉันเอาแต่นั่งคิดและประมวลเรื่องที่เกิดขึ้นสักพัก ก่อนจะเงยหน้าขึ้นไปพูดกับผู้ชายตรงหน้า

 

 

 

 

"มันจะไม่ใช่เธอได้ยังไง แล้วคืนนั้น คืนที่จีพากิโกะกลับมา ก็คนเดียวกันกับที่นายถามนะอูบิน นายงงอะไรรึเปล่าเนี่ย" ฉันถามผู้ชายตรงหน้าที่ตอนนี้สีหน้าก็ตึงเครียดไม่แพ้หญิงสาวที่นั่งข้างๆฉันเลย

"ไม่ดาร่า คนที่ฉันถามถึงคืนนั้นไม่ใช่กิโกะ" อูบินพูดเท่านั้นก็ทำเอาใจฉันหายวาบ ทำไมถึงรู้สึกไม่ดีอย่างนี้นะ

"แล้วคนๆนั้นเป็นใคร ?? พวกนายรู้จักใช่มั้ย ไม่งั้นนายกับบอมคงไม่ทำสีหน้าแบบนี้แน่ๆ" ฉันพูดออกมาตามความรู้สึกตัวเองที่ตอนนี้มันบ่งบอกว่า คนๆนั้นคือคนที่เพื่อนของฉันรู้จักดีในระดับหนึ่ง ซึ่งดีไม่ดีฉันอาจจะรู้จักดีเลยด้วยซ้ำ

"กิโกะเป็นเพียงตัวล่อที่ทำให้พวกเราเข้าใจผิดมาตลอด... " บอมพูดขึ้นพลางกุมมือฉันเอาไว

"พวกเธอทำให้ฉันงงนะบอม เลิกอ้อมค้อมแล้วบอกมาเถอะนะ" ฉันหันไปยิ้มบางๆให้กับบอมที่ตอนนี้ทำสีหน้าวิตกกังวลยิ่งกว่าเดิม

 

 

 

 

ถึงตอนนี้ไม่ว่าคำตอบจะออกมาเป็นยังไง ฉันก็จะยอมรับมันให้ได้

 

 

 

 

"คนที่คบกับไอ้จีจริงๆ คนที่ตกลงคบกับไอ้จีมาแทบจะพร้อมๆกับเธอ คนที่คาดไม่ถึง คนที่ฉันก็พึ่งรู้ คนๆนั้นก็คือ ...@￥%$" หลังจากที่อูบินพูดชื่อนั้นออกมา ฉันก็เถียงเขาออกไปในทันที

"มันจะเป็นไปได้ยังไง ไม่มีทาง เป็นไปไม่ได้ นายล้อฉันเล่นใช่มั้ย" ฉันทำท่าขำๆหันไปหัวเราะกับเพื่อนทั้งสอง เพื่อย้ำคำตอบว่ามันไม่ใช่คนๆนั้นจริงๆ แต่ปฏิกิริยาที่ทั้งคู่ตอบสนองกลับมานั้น มันเหมือนเป็นการตอกย้ำว่าคำตอบนั้น ... 'คือความจริง'

.

.

.

.

.

.

.

.

.

"ดาร่า ที่อูบินพูดคือความจริง"

 

 

 

 

     ความเข้มแข็งที่ตอนนี้ฉันได้สร้างขึ้น ความรู้สึกที่ฉันพร้อมจะยอมรับความจริง มันไม่มีประโยชน์อะไรเลยเมื่อได้ฟังความจริงที่ออกมาจากปากของเพื่อนรักทั้งสอง

 

 

 

 

พวกเราสามคนนั่งเงียบกันมาตลอดตั้งแต่ฉันได้รับรู้ความจริง มีเพียงแค่เสียงทีวีเท่านั้นที่ทำให้บรรยากาศในห้องดูมีชีวิตชีวา เวลาผ่านไปสักพักมินจีก็กลับมาถึง พวกเราทั้งสามคนยังนั่งอยู่ท่าเดิมมินจีที่กลับมาเห็น แปลกใจกับอาการของพวกพี่ๆจึงถามขึ้น

 

 

 

 

"พวกอนนี่เป็นอะไรกันเนี่ย" มินจีเดินมาจ้องหน้าพวกเราสลับกันไปมา

"ไม่มีอะไรหรอกอ่ามินจี อ่อแล้วแชรินล่ะ" บอมที่ตั้งสติได้ทำท่าทีร่าเริงคุยกับมินจีพลางเปลี่ยนเรื่องถามหาแชริน

"อนนี่บอกว่ามีธุระพอดี อนนี่บอกว่าว่างอยู่ต้องรีบไป อ่อวันนี้มินซื้อข้าวโพดมาด้วยเรามาปิ้งกินที่ระเบียงกันเถอะ" หญิงสาวหน้าตุ๊กตาที่รักของกินเป็นชีวิตจิตใจพอได้ยินคำว่าข้าวโพดก็หันมายิ้มให้กับฉัน ฉันเห็นดังนั้นจึงหลุดขำท่าทีของเพื้อนสาว พร้อมกับพยักหน้าเป็นเชิงบอกรู้สึกดีขึ้นแล้ว เธอจึงยอมเดินตามมินจีออกไป

 

 

 

 

คนตัวเล็กนั่งครุ่นคิดอะไรได้สักอย่าง ก่อนจะทำท่าตัดสินใจอะไรบางอย่างได้ พร้อมกับลุกขึ้นหยิบกระเป๋ากับกุญแจรถ และเดินตรงไปยังหน้าประตูห้อง แต่ก็ต้องหยุดชะงักเมื่อมีแรงดึงมาจากทางด้านหลัง

 

 

 

 

"ดาร่าเธอจะไปไหน" ชายร่างสูงถามพร้อมสีหน้าเป็นห่วง

"ฉันจะไปหาจี ไม่ต้องห่วงนะเดี๋ยวฉันจะรีบกลับ" ฉันเงยหน้าขึ้นไปสบตากับอูบิน สายตานั้นยังคงเหมือนเดิม ฉายแววความเป็นห่วงฉันอยู่เสมอเหมือนกับสมัยที่พวกเราเป็นเด็ก

"ถ้าเธออยากไปดูให้เห็นกับตา ให้ฉันไปเป็นเพื่อนมั้ย" คนตัวสูงถามพร้อมกับลูบหัวฉันอย่างเบามือ ฉันส่งยิ้มให้ก่อนที่จะส่ายหน้าแล้วตอบกลับไป

"ฉันเตรียมใจไว้แล้ว ไม่ว่าจะเจอกับอะไรฉันก็จะเข้มแข็ง ฉันจะพยายามไม่แสดงความอ่อนแอออกมาอีก แล้วฉันจะโทรหานะ"

 

 

 

 

     ขณะขับรถไปที่เพนชั่นของจี ฉันได้แต่ภาวนาขอให้สิ่งที่เพื่อนทั้งคู่บอกกับฉันเป็นแค่เรื่องเข้าใจผิด หัวใจที่เต้นถี่ขึ้นเรื่อยๆทำเอาฉันรู้สึกเหมือนกับมันจะหลุดออกมายังไงยังงั้น คงเป็นเพราะความตื่นเต้นบวกกับสิ่งที่พึ่งรู้มา จึงทำให้ฉันต้องออกมาหาความจริงด้วยตัวเองว่าคำตอบที่ถูกต้องนั้นคืออะไรกันแน่....

 

 

 

 

 

'เธอจะมาอ่อนแอตอนนี้ไม่ได้ดาร่่า เธอจะต้องเตรียมพร้อมกับสถานการณ์ทุกอย่าง'

 

 

 

 

 

     ฉันจอดรถคันโปรดไว้ที่หน้าเพนชั่น พร้อมกับออกมายืนผ่อนคลายตัวเองสักพักจนรู้สึกดีขึ้น จึงค่อยๆเดินไปตามทางอย่างช้าๆ มือที่เคยชินกับพาสเวิร์ดผ่านเข้าห้องกดลงไปอย่างรวดเร็ว พร้อมกับประตูที่แง้มออก ....

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

'การที่เราไม่รู้อะไรเลย บางทีมันก็อาจจะดีกว่าการที่เราได้รับรู้ความจริง ...ก็ได้นะ'

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

-To be continued-

 

 

 

 

สวัสดีค๊าาาา ^^

มาอัพแย้วน๊าาาา เห็นมีคนบอกว่าอยากให้ดัลเข้มแข็ง

เดี๋ยวไรท์จัดให้นะคะ5555 ขอขอบคุณทุกคอมเมนต์นะคะ

อ่านแล้วก็ชื่นใจ :) ที่จริงแล้วไรท์ด้นสดนะแต่วางโครงเรื่องไว้นิดหน่อย

แล้วก็เปลี่ยนไปเรื่อยๆ จนออกมาเป็นแบบนี้ แหะๆ

ไม่รู้จะถูกใจรึเปล่า แต่ยังไงก็จะพยายามมาอัพเรื่อยๆนะคะ

บ๊ายยยบี ~