STRAY IN THE DARKNESS

ลำดับตอนที่ #3 : DENY

B B

 

 

             

                                          

 

                                                                                                          

  DENY

 

 

         

         At Night...               

         19.04 PM.               

          หลังจากที่ฉันหกล้มตรงนั้น นัยน์ตาสีเลือดยังคงติดตาฉันอยู่...                ถ้ากล่าวตามหลักความเป็นคือฉันซุ่มซ่ามไปเอง อุบัติเหตุมันก็เกิดขึ้นได้  ตลอดเวลานั้นแหละ เพียงแต่ไม่รู้เท่านั้นว่ามันจะเกิดขึ้นมาตอนไหน และ  จะร้ายแรงเพียงใด                 

           นักเรียนในหอพักหญิงต่างพากันกลับเข้าห้องนอนกันไป บ้างก็ยังยืน.  เม้าท์กันไม่เลิก ส่วนฉันเองก็ไม่รู้ว่าใครเป็นรูมเมทของฉัน เพราะนี่เพิ่งเปิดเทอม ถ้ากลับไปรอที่ห้องก็คงเหงาเหมือนกัน แต่ว่าบางทีเขาอาจจะมาถึงห้องแล้วก็ได้                

           ฉันเดินไปตามทางเดินแล้วไม่นานนักก็มายืนอยู่หน้าห้องตัวเอง                 แกร็กกกก......                 

           เมื่อเปิดประตูเข้าไปก็เห็นเพียงห้องนอนที่ไร้คนอยู่ ไม่มีวี่แววของคนอยู่เลย ฉันถอนหายใจอย่างผิดหวังก่อนจะเข้าไปในห้องแล้วปิดประตูล็อกกอน...                

            ร่างฉันอยู่บนเตียงเรียบร้อยแล้ว ผ้าปูที่นอนสีขาวสะอาด ผ้าห่มก็สีขาวสะอาด บนเตียงนี้ล้วนแต่มีสีขาว ฉันมองไปยังอีกเตียงหนึ่งแล้วก็ได้เห็นสิ่งที่เหมือนกันคือสีขาว...             

             เพียงแต่ว่าเตียงนั้นกลับดูเก่าเหมือนผ่านมาเป็นหลายปี                ในหัวฉันหยุดคิดทุกอย่างที่เห็นแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดๆ แล้วก็ได้พบกับข้อความใหม่ที่ถูกส่งมาตั้งแต่ 18.30 จาก...วอร์เลน                   

 

               Vorlen : ขอถามอะไรหน่อยได้มั้ย?                 

  

              คำถามนั้นทำให้ฉันนิ่งไปพักหนึ่งก่อนจะได้สติแล้วตอบกลับไป                

               You : เกิดมานายก็เพิ่งถามคำถามกับฉันนี่แหละ แล้วมีอะไรล่ะ?                      

      

              ไม่รอนานอะไรเขาก็พิมพ์กลับมาหาฉัน แปลกน่าดูที่จู่ๆ เขาก็มาถามฉันแบบนี้ ปกติไม่ค่อยชอบถามแล้วก็ชอบคุยอะไรกับฉันจริงๆ จังๆ เกิดเพี๊ยนอะไรขึ้นมาที่ทัก SMS ฉันมาล่ะเนี่ย -_-?                  

 

               Vorlen : เธอก็รู้ว่าฉันเป็นคนยังไง                 

               You : แล้วไงล่ะ                                  

               วอร์เลนเงียบไป ฉันเฝ้ารอประโยคต่อไปของเขาอยู่และหวังว่าเขาจะไม่เงียบไปแบบนี้ มันคงต้องคาใจฉันมากแน่ๆ ถ้าเขาไม่บอกคืนนี้                  

               Vorlen : เธอคิดว่าใครจะเป็นประธานนักเรียนในปีนี้                            .                      You : เออ...ไม่รู้สิ ทำไม? นายใส่ใจหรอ               

               Vorlen : ก็เปล่าหรอก แค่ไม่อยากให้คนที่กำลังนึกถึงอยู่ได้เป็นน่ะ                 

              You : แล้วใครล่ะ หรือนายไม่ชอบหน้าเขา O_O?                    

 

              ฉันใส่อิโมจิคอนไปในประโยคนั้นนั้นแล้วปล่อยตัวให้นอนลงบนเตียงอย่างสบาย แล้วรอการตอบสนองของเขา                  

 

               Vorlen : ไม่หรอก แค่ไม่อยาก                

               You : โอเคๆ ฉันจะไม่ถามนายต่อละกัน กลัวนายรำคาญเอา                                        Vorlen : บ้ารึเปล่า ฉันทักมากวนเธอก่อนต่างหาก                                    

              

             นั่นสินะ -0-  เกรงใจทำไมละเนี่ย                

             นี่มันบ้าจัง...เขาถามอย่างกับว่ามันสำคัญกับฉัน (?) งั้นแหละ                   

           

              ตื๊ด~~                   

              ...                   

              ตื๊ด~~                  

             O_O  เฮือก!                 

            ฉันสะดุ้งขึ้นมาจากความฝัน รีบลุกขึ้นนั่งตัวตรงแล้วหายใจเร็วเหมือนเพิ่งวิ่งเสร็จมาหมาดๆ แล้วหันไปทางโทรศัพท์ที่จำได้ว่าสั่นไปได้2 ครั้ง                     

 

             Vorlen : ฉันอยากจะบอกเธออยู่อย่างหนึ่ง                   

 

             Vorlen : นี่?       

 

            ข้อความที่ถูกส่งมามีเวลาส่งมาห่างกัน15นาที นี่ฉันคงจะเผลอหลับไปโดยที่ยังคุยกับเขาอยู่สินะ ให้ตายเถอะ-_- ทำไปได้นะ พอมาถึงข้อความสุดท้ายนั้นฉันก็เบิกตาอย่างสงสัยในข้อความของเขา

            

            Vorlen : ฉันอยากเตือนเธอเอาไว้

 

            Vorlen : ว่าเธอห้ามเข้าใกล้ ห้ามไว้ใจเจ้าประธานนักเรียนนั่นเด็ดขาด

 

            จะว่าไงดีล่ะ... พูดแบบนั้น...หรือว่าเขาจะเป็น...

            บ้าน่า ทั้งๆ ที่รู้นิสัยเขาดีแต่ก็คิดไปแบบนั้น มันแปลว่าอะไรกัน... แต่ถึงเขาจะไม่ได้บอกฉันฉันก็ไม่อยากเข้าใกล้ไอ้คนบ้าๆ แบบนั้นแน่นอน ถึงจะหน้าตาพอดูได้(หล่อ) แต่ก็ใช่ว่าฉันจะชอบนะยะ ดูคนน่ะเขาดูที่นิสัย-_-

 

               You : เรื่องนั้นฉันรู้แล้วล่ะ ขอบคุณนะที่เป็นห่วง^^

 

               ฉันยิ้มไประหว่างที่กำลังพิมพ์ข้อความสุดท้ายถึงเขา แอบดีใจที่เขามาเตือนยังไงก็ไม่รู้(คิดไปเอง) โทรศัพท์ของฉันถูกนำไปวางไว้บนโต๊ะหัวเตียงตามเดิม เมื่อง่วงแล้วก็ต้องนอนไม่งั้นพรุ่งนี้ได้ตื่นสายโดยไม่มีใครปลุกแน่T^T เป็นจริงขึ้นมาฉันคงโดนทำโทษแหง 

               ขณะที่ฉันกำลังเอื้อมมือไปปิดไฟหัวเตียงเสียงประหลาดก็ดังขึ้นเสียก่อน เสียงนั้นทำเอาฉันตกใจจนหัวใจเต้นเร็วกว่าเดิม ไม่รู้ว่าเสียงแปลกๆนั่นมีที่มาอย่างไร ทางที่ดีฉันควรตะแน่ใจก่อนว่ามันคืออะไร

               แกรก...

               มันดังขึ้นอีกครั้งแล้ว ไม่ต้องรอให้มันดังอีกต่อไปฉันก็เดินไปใกล้กับที่มาของเสียงนั้นแล้ว เสียงประหลาดแถมยังดังพอควรนั่นดังมาจากข้างในตู้สีทึมตรงหน้าฉัน ตอนนี้มันเงียบไปเหมือนรอให้ฉันเผลอแล้วค่อยส่งเสียงนั้นออกมา

               เอาล่ะนะ...มันก็อาจจะเป็นหนูก็ได้

               อาจจะน่ะนะ...

               ก๊อกๆๆ

               ไม่รู้ว่าทำไมฉันถึงเคาะประตูนั่นไปสามครั้ง ความจริงฉันควรจะเปิดดูให้ร้แล้วรู้รอดไปเลยสิ้นเรื่อง ตอนนี้ฉันเริ่มรู้ตัวแล้วว่าทำอะไรบ้าๆ ลงไป...

                "ใครอยู่ในนั้นหรือเปล่า?"

                 มันบ้าใช่มั้ยล่ะ-_-

                 ...

                 แกรกกก ตุบ... กุก กัก

                 เหอะ...เดาจากเสียงก็รู้แล้วว่าเหมือนมีใครอยู่ข้างใน ฉันสาบานได้เลยว่าไม่ใช่หนูน่ะ เสียงที่ได้ยินใกล้ๆ เงียบๆ นี่มันชัดเจนจริงๆ

                 เชื่อเลยว่าฉันมันแม่พระสุดๆ การเอาไม้ท่อนหนึ่งที่วางอยู่ที่พื้นมาเสียบเข้าระหว่างที่เปิดทั้งสองข้างเอาไว้... งานนี้เล่นแรงหน่อยละกัน แต่ก็จนกว่าคนในนั้นจะยอมบอกว่าฉันอยู่ในนี้ ช่วยเปิดมีเถอะน่ะนะ

                 ฉันเดินกลับไปนอนบนเตียงของตัวเองก่อนจะนอนลงแล้วห่มผ้าห่มไปจนถึงจมูก คืนนี้อากาศค่อนข้างหนาวเย็นน่ะนะ

                  ...

                  ความเงียบเข้าปกคลุมทั้งห้อง ไม่มีเสียงดังมาจากในตู้นั้นอีกแล้ว(หรือเพราะฉันล็อคมันเอาไว้?)แต่ก็ดีแล้วแหละ ฉันจะได้นอนอย่างสงบสุข

 

            

 

 

                   7.35 AM.  

                    ฉันตื่นจากการหลับไหล ลุกขึ้นยืนบิดตังไปมาแล้วเดินไปตรงกระจกบานใหญ่ที่ตั้งอยู่บนพื้นสูงเท่าไหล่ฉัน ตัวฉันในกระจกดูขาวมากจนเกือบซีด ผมสีน้ำตาลอ่อนลอมแดงก็ยุ่งนิดหน่อย ดวงตาสีเทาอมชมพูก็เหมือนเพิ่งตื่น

                     วันนี้อาจเป็นวันดีก็ได้ ฉันคิดว่างั้นนะเพราะว่าวันนี้เป็นวันที่ฉันต้องเข้าเรียนน่ะ -_-^  แต่ฉันเปล่าบ่นนะ... เปล่าจริงๆ       

                     ฉันมองไปดูที่ตู้ที่เมื่อคืนเกิดเสียงประหลาดขึ้นโดยที่ฉันยังหาเหตุผลไม่ได้ แต่อาจจะไม่มีอะไรเลยก็ได้นี่ พออาบน้ำแต่งตังเสร็จเรียบร้อยแล้วฉันก็หยิบกระเป๋าเป้ใส่หนังสือแล้วสะพายมันออกไปจากห้องนี้

                     แต่ว่าก็เหงาจัง...ทำไมถึงต้องเป็นฉันด้วยนะที่ต้องไม่มีเพื่อนร่วมห้องนอน คนอื่นๆ เขาก็มีกันหมด...ยกเว้นฉัน     

                     "เฮ้ เธอน่ะ"

                     สายตาฉันจ้องไปที่ผู้หญิงหน้าตาสวยอายุน่าจะเท่าๆ กับฉัน เธอยืนนิ่งพร้อมกอดอกมองหน้าฉันด้วยแววตานิ่งเรียบที่เดายากว่ามาดีหรือมาร้าย สไตล์การแต่งตัวก็ดูเหมือนพวกผู้ดี พวกลูกคุณหนูหยิ่งประนั้น ดวงตากลมโตสีม่วง ผมสีน้ำตาลทองดัดลอนเป็นเกลียวสวยและดูดีหาใครเทียบได้ยาก

                      "เรียกฉันหรอ?" ฉันถามกลับทั้งที่ก็รู้ว่าเธอเรียกฉันเพราะทางเดินนี้มีแค่ฉันกับเธอคนนี้เท่านั้น

                      "ใช่"

                      บรรยากาศอึมครึมหม่นๆ แปลกๆ ทำให้ความเงียบเข้ากดดันฉันมากขึ้น 

                       "มีอะไรรึเปล่า"

                       "เธอนี่ดูง่ายกว่าที่คิดนะ" เธอพูดแล้วชายหางตามองฉัน "หน้าตาก็ดีใช่เล่นแต่กลับไม่มีใครอยากคบเท่าไหร่...น่าสงสารนะ"

                       เดาทางไม่ออกว่าเธอต้องการจะสื่ออะไรแล้วมาอารมณ์ไหน ที่เรียกน่ะแค่จะพูดเฉยหรอว่าฉันมันน่าสงสารน่ะ??

                       "ฉันไม่ได้น่าสงสาร แค่ไม่ได่มีเพื่อนมากมายก็เท่านั้น ฉันก็มีเพื่อนสนิทของฉัน เหมือนกับที่ทุกคนมี" ฉันพูดอย่างหนักแน่นแต่ไม่ใช้อารมณ์เพราะไม่อยากให้ต้องแขวะกันตรงนี้ ตอนนี้ เวลาที่ฉันควรจะไปถึงห้องเรียนวิชาคณิตศาสตร์ได้แล้ว!

                       "...เพื่อนที่ว่านั่นใช่คนที่เคยโดดเรียนไปอยู่หลังโรงเรียนเมื่อปีที่แล้วรึเปล่า" แน่นอนว่านั่นไม่ใช่คำถามเพื่อเอาคำตอบที่ถูกต้องแน่แต่มันเป็นเหมือนการดูถูกแบบไม่ตรงมาก แต่ก็ถูกดูออกอย่างไม่ต้องคิดอะไรมากเลย

                       "ถ้าใช่แล้วเธอจะทำไม" ฉันตอบแล้งมองเธอด้วยความคุ่นเคือง "ใช่ เขาปีที่แล้วเขาโดดเรียนเป็นว่าเล่น แม้แต่ฉันก็ห้ามเขาไม่ได้เพราะเขาทั้วหัวดื้อแล้วก็ไม่ชอบพูดมากก็เลยบางครั้งอาจจะมีปากเสียงกันแต่เอาเข้าจริงๆ เขาก็เป็นคนดี"

                       ฉันร่ายยาวด้วยความอัดอั้นในใจ ฉันไม่ชอบให้ใครมาพูดจาแบบนี้เพราะนั่นแปลว่ากำลังดูถูกฉันอยู่ ความจริงก็อยากจะร่ายอีกบทแต่เพราะเวลาตอนนี้มันมีค่าเหลือเกิน

                      "เหอะ...นี่ฉันทำให้เธอไม่พอใจอะไรใช่มั้ย" เธอเหยียดยิ้มมุมปากที่เพิ่มความดูดีนั่นไปอีกแล้วหรี่ตามองฉัน

                      แต่คำถามแบบนั้นก็มีไว้เพื่อให้ฉันว่าว่าไม่หรือใช่ก็เท่านั้น

                      "ขอโทษด้วยละกัน...ฉันไม่ควรจะพูดอะไรแบบนั้นเลยสินะ:) งั้น..." หล่อนทำท่าคิดครู่หนึ่งก่อนจะได้คำตอบ "เรามาเป็นเพื่อนกันดีมั้ยล่ะ? :)"

                       "...อย่าดีกว่า U_U" ฉันปฏิเสธอย่างเยือกเย็นไร้ความเห็นใจมือที่ตั้งใจยื่นมาเพื่อให้ฉันจับ เธอเหมือนโดนยิงจากด้านหลังทำให้เวลาที่โดนกระสุนนัดนั้นต้องเบิกตาออกมาด้วยความตกใจและผิดคาด "ขอโทษนะ...พอดีว่าฉันไม่ชอบมีเพื่อนเยอะกว่า1คนน่ะ" ฉันส่งยิ้มที่ดูยังไงก็ไม่เห็นความจริงใจเลยสักนิด ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นคนใจร้ายขึ้นมาซะแล้วสิ...

                       

                   

ใช่...ฉันนี่แหละนางมาร -_-

      

BB