I DO

ลำดับตอนที่ #3 : JUST SO YOU KNOW

JUST SO YOU KNOW

 

Rose's POV

 

  เอาหล่ะ ฉันยืนอยู่ที่สนามบินฮีธโทรว์ ฉันรู้ว่าเลียมจะกลับมาวันนี้ เขาไม่ได้โทรบอกฉัน ฉันไม่ได้ตั้งใจมารับหรือเซอร์ไพรซ์เขาหรอก แค่มาดู ฉันว่าฉันรู้นะว่าจะต้องเห็นอะไร ฉันสาบานได้ว่าเขาโทรหาโซเฟีย

 

  และฉันสาบานได้อีกว่าโซเฟียไม่รู้ว่าฉันคบกับเขาอยู่

 

  ฉันไม่รู้ว่าวันนั้นฉันทำไปทำไม เรื่องที่ฉันจูบเขา มัน.... อธิบายไม่ถูก ถ้าตอนนั้นฉันนึกได้ว่าเขามีโซเฟีย ฉันจะไม่ทำ 

 

 แต่ก็ดีแล้ว ฉันจะพยายามไม่ซีเรียสกับมัน

 

  เขามาแล้ว กับคนอื่นๆในวง เลียมเดินลงมา ฉันมอง แล้วแอบเดินตามเขาไปเรื่อยๆ อ้อ! แล้วเขาก็เดินไปหาโซเฟีย ทักทายกัน จูบกัน โอ้! ฉันบอกตรงๆเลยนะ ว่าฉันเกลียดผู้ชายที่คบซ้อนที่สุด แต่เขา... ฉันให้เป็นกรณีพิเศษ ฉันอยากแอบมอง...

 

  ก็ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน

 

  คุณเคยดูหนังหรือละคร(ไทย)มั้ย ประเภทที่แบบว่า พระเอกหมั้นกับผู้หญิงคนหนึ่ง แต่พอนางเอกโผล่มา พระเอกก็ตกหลุมรักและคบกับนางเอก แถมเย็นชาและหาวิธีเลิกกับผู้หญิงคนเก่า ถ้าคุณคิดว่าพวกเราสามคนเป็นแบบนั้น ประมาณว่า เลียมคบกับโซเฟียอยู่ ฉันโผล่มา เลียมรักฉัน และจะพยายามเลิกกับโซเฟีย ฉันขอบอกเลยว่ามันผิดอย่างแรง เพราะเรื่องของเรามันประมาณว่า เลียมคบกับโซเฟีย เลียมเจอฉัน เลียมคบกับฉัน และยังคบและปฏิบัติเหมือนเดิมกับโซเฟียทุกอย่าง

 

  ฉันรู้สึกว่ามีมือใครสักคนอยู่บนไหล่ซ้ายฉัน "พี่เซน" เขารู้ได้ยังว่าเป็นฉัน ก็ฉันออกจะใส่แว่นดำซะหนาเตอะขนาดนี้ แถมฉันยังยืนอยู่ห่างๆจากพวกเขาด้วย แต่ฉันก็ไม่ได้สังเกตนะ ว่าเขาไม่ได้อยู่กับคนอื่นๆ 

 

  ฉันปฏิเสธไม่ได้จริงๆว่าเขาหน้าตาดีเป็นบ้า 

 

  เขาคือความลงตัวของสองซีกโลก 

 

  จริงๆนะ ตาสีน้ำตาลเฮเซลคมดั่งหนุ่มตะวันออก แต่ก็ไม่เว้นเค้าโครงแบบชายยุโรป

 

  ฉันสามารถพูดได้นะ เขานี่แหละคือคนเดียวที่ทำให้ฉันหยุดคิดเรื่องเลียมไปสักโมเมนต์หนึ่ง 

 

Zayn's POV

 

  "มาทำอะไรหล่ะ? ทำตัวลึกลับจัง" ผมถามคำถามที่ไม่น่าถามออกไป ไอ้บ้า เธอก็ต้องมาแอบดูเลียมอยู่แล้ว ผมมองดูท่าทางของคู่สนทนา ที่ดูอ้ำอึ้ง "เอ่อ...คือฉัน...ม-" "มาดูไอ้เลียมหล่ะสิ" เธอน่าจะเห็นหน้าตัวเองนะ น่ารักเป็นบ้า

 

  "พี่รู้ได้ไง?" หญิงตรงหน้าผมถามอย่างหน้าเจื่อนๆ "ก็เธอมาที่นี่จะทำอะไรได้อีกหล่ะ" 

  "ไม่ ฉันหมายถึงพี่รู้ได้ไงว่าเป็นฉัน?" มันเป็นคำถามที่ผมตอบไม่ออก ผมไม่รู้สิ อาจจะเป็นเพราะผมเฝ้าดูรูปร่างอันนั่นทั้งวันโดยไม่ได้ละสายตาจนคุ้นชินกับมันมาก ถ้าเธอตกไปอยู่ในกลุ่มคนนับพัน ผมยังสามารถชี้ตัวเธอถูกโดยไม่ลังเลหรือสงสัยเลย ก็ไม่รู้สินะ

  "สาวน้อย แว่นตากันแดดนั่นไม่ได้ช่วยปิดบังทุกอย่างนะ" พูดไปงั้นแหละ

  "มายังไงเนี่ย" นี่มันเป็นโอกาสดีนะรู้มั้ย โอกาสที่ผมจะได้พาเธอไปส่งบ้าน ผมจอดรถไว้ที่แถวๆนี้ตั้งแต่วันไปแล้ว "มาแท็กซี่ค่ะ ไว้เจอกันนะพี่เซน ฉันว่าฉันต้องกลับแล้ว" ผมไม่ทางปล่อยโอกาสนี้หลุดมือไปหรอก "เดี๋ยว!"

  

  "เดี๋ยวพี่ไปส่ง"

 

Third person's POV

 

  ทั้งคู่นั่งคุยกันในรถระหว่างทางกลับบ้าน มันเป็นเรื่องดีสำหรับหญิงสาว เพราะเธอกำลังคุยกับผู้ชายคนหนึ่งที่เธอไว้ใจที่สุด

 

  แต่หารู้ไม่ ว่าผู้ชายที่เธอคุยด้วยเป็นคนที่อันตรายที่สุด

 

  "เธอรู้สึกยังไงหล่ะ พี่หมายถึงเอ่อ-เห็นเลียมกับโซเฟียน่ะ" หญิงสาวก้มหน้า พร้อมกับเอ่ยคำตอบเดียวที่ตนเองมี "ฉันไม่รู้"

  "เหรอ แล้วทั้งเธอทั้งเลียมก็รู้อยู่แก่ใจอยู่แล้ว ทำไมคบกันหล่ะ" เซนก็รู้อยู่แก่ใจเช่นกันว่าไม่ควรถามคำถามพวกนี้ มันเป็นการเสียมารยาทที่สุด

 

  แต่หากเวลานี้ไม่มีความเป็นคนดีหลืออยู่แล้ว เขาต้องการเธอมากไป 

 

  และตอนนี้เขาก็แค่อยากให้เธอรู้

 

  "ก็ไม่รู้อีกแหละ" โรสตอบคำตอบเดียวที่มีอีกเช่นเคย เซนหัวเราะเล็กๆ "ถ้าเป็นพี่นะ หลังจากได้สติแล้วพี่จะเลิกกับเขา" และแล้วรถก็มาจอดอยู่หน้าบ้านของหญิงสาว "ขอบคุณนะคะที่มาส่ง ไว้เจอกันนะ" แต่ประตูยังล็อคอยู่ "พี่เซนประตูยังล็อคอยู่ค-"

  ชายหนุ่มเอาปากของเขาประกบกับหญิงสาว ทั้งที่เธอเดตอยู่กับเพื่อนของเขา 

 

  แต่ก็นั่นแหละ เหตุผลที่เขาต้องทำแบบนี้

"พี่เซน! พี่ทำอะไรลงไปน่ะ?" หญิงสาวถอนปากของเธอออก 

 

  แม้จุมพิตนั้นมันจะทำให้เธอรู้สึกดีพิเศษอย่างปฏิเสธไม่ได้ "ลืมๆเรื่องนี้ไปเหอะ" พูดไปอย่างนั้นทั้งที่รู้แก่ใจว่าเธอคงไม่ลืม

 

  ชายหนุ่มไม่พูดอะไร เขาปลดล็อครถ หญิงสาวพูดคำขอบคุณอีกครั้ง

 

  ลืม? เธอจะให้เขาลืม? ไม่มีทาง เธอหารู้ไม่ว่านี่เป็นเริ่มต้นแผนการชั่วร้ายของ เซน มาลิค

 

  มันยังไม่ค่อยคืบหน้าเลยใช่มั้ย ไรต์สัญญาว่าตอนต่อไปจะคืบหน้ากว่านี้ ไรต์เขียนไม่ดียังไงก็เม้นบอกได้นะคะ