คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ควอเตอร์ที่ 2 จากเมะเป็นเคะ??
“คากามิคุง~~”
ผมเรียกร้องให้คากามิคุงได้มีสติ ใช่ เขาหน้าแดงไป แล้วอยู่ๆ ก็ล้มลงไป นี่ถ้าไม่ได้ผม คากามิคงนอนตรงนั้นน่าสงสาร//นายมีกำลังน้อยไม่ใช่เหรอ??
“หืม?? ที่นี่ที่ไหนน่ะ”
“ห้องพยาบาลครับผม”
“เฮ้ย!! คุโรโกะ”
“ทำไมต้องตกใจผมขนาดนั้นด้วย ผมไม่ใช่โจรซะหน่อย”
ผมนั่งจ้องดวงตาของคากามิคุงพร้อมทำหน้าน้องหมาน่ารัก(?)ให้คากามิคุงตอบ
“ฉันเกลียดหมา =w= ไปไกลๆ เลย”
“งั้น เมี้ยวๆ”
ผมทำท่าแมวแล้วไปคลอเคลียตัวของคากามิ
“เฮือก!! ปล่อยนะเว้ย”
คากามิคุงผลักผมจนผมล้มลงไปที่พื้น
“เฮ้ย เป็นไรมั้ย”
“เป็นโรคตกหลุมรักคากามิครับ มียารักษาไหม??”
“นายนี่ น่าจะตกตึกมากกว่านะ”
คากามิกำมือแน่น แล้วมองมาที่ผม พร้อมลูบหัว
“ยังดีนะ ที่นายไม่ได้ขโมยจูบแรกฉันไป”
“ตอนที่คากามิคุงหลับอยู่ ผมจูบคากามิคุงแล้วฮะ”
พรวดดด คากามิคุงเกือบจะอ้วกอีกมา มองหน้าผมอย่างอาฆาต
“คุโรโกะ!!! แต่ ชั่งเถอะ ฉันมีคำถาม ขนาดนายยังเป็นพวกรักเพศเดียวกัน แล้วคนอื่นๆ ในชมรมล่ะ”
“คิเสะก็เป็นครับ และก็ อาโอมิเนะ มิโดริมะ มุราซากิบาระ แล้วก็อาคาชิ”
“แสดงว่าเคยอกหักกันหมดสินะ”
“ครับ”
ผมตอบด้วยสีหน้าเศร้า คากามิรีบเปลี่ยนเรื่องอย่างรวดเร็ว ผมยังไม่ทันเล่าให้ฟังเลย
“ถ้างั้น นายมารักกับฉันก็ได้ แค่เพื่อนนะ”
“ไม่เอาอ่ะครับ จะเป็นสามีภรรยากัน(?)”
ผมดิ้นรนจะให้คากามิยอม ต้องใช้วิธีบีบน้ำตาเท่านั้นแหละนะ
โรงยิม
“กลับมาแล้วเหรอ คากามิ คุโรโกะ”
โค้ชที่กำลังตรวจร่างกายของปี 2 และ ปี 1 หันมาเรียกชื่อผมกับคากามิคุง คากามิคุงบอกว่าผมไม่เป็นไรอะไรประมาณนี้ ทำให้โค้ชจะได้ไม่ต้อง(ยุ่ง)ห่วงเขา และเป็นการที่ผมกับคากามิอาจจะอยู่กันเพียง 2 ต่อ 2 ได้อีก
“เอาเถอะ คุโรโกะ ถอดเสื้อสิ ฉันยังไม่ได้ตรวจร่างกายนายเลย”
“ก็ได้ครับ ^w^”
ผมพูดพลางถอดเสื้อออกมา ให้โค้ชได้ตรวจสอบร่างกาย
“ทำไมค่ามันต่ำจังนะ เฮ้อ”
คงเป็นเพราะโดนอาโอมิเนะกับคิเสะแย่งกันตอนนั้นแน่ ผมเลยเอาตัวรอดหนีมาคนเดียวทัน
“อ๋อ แต่ผมพัฒนาหัวใจให้รักกับคากามิคุงเร็วนะครับ”
โค้ชสาวได้ยินดังนั้น ก็แผ่รังสีแปลกประหลาดออกมา(สาววายสินะ) คากามิคุงต้องเอามือมาบังหน้าไม่ให้เห็นหน้าแดง
“ขอโทษนะครับ โค้ช มาวันแรกหาเรื่องให้ฟินเลย”
“เอาน่าๆ รักกันนานๆ นะ”
“เฮ้ย โค้ช”
รุ่นพี่ฮิวงะรีบมาเตือนสติโค้ช แล้วพาโค้ชไปพักก่อน ทุกคนออกไปดูอาการของโค้ชหมด ยกเว้นผมกับคากามิ
“คุโรโกะ นายนี่มันปากตรงจังนะ”
“หืม? ผมเป็นแบบนี้ตลอดแล้วครับ คากามิคุง”
“น่าอิจฉาจังนะ”
“หืม?”
ไม่ใช่ นี่ไม่ใช่คากามิคุงคนเดิม คนนี้คือใคร
ตุ้บ!!
คากามิคุงผลักผมไปชนกำแพง พร้อมเอามือกั้นไม่ให้ผมออกไป
“คุโรโกะ นายช่างกล้าจังนะ”
คากามิคุงจับคางผมแล้วยกขึ้น ผมไม่กล้ามอง แต่ ริมฝีปากของคากามิคุง มาที่ริมฝีปากผมเรียบร้อย
“คา… กา….. มิ… คุง….. อื้อ อืม….”
สักพัก คากามิคุงก็ถอนจูบออก
“ตอนนี้ นายคือเคะสินะ คุโรโกะ ต่อไป ฉันหาเรื่องป่วนนายมั้งดีกว่า”
คากามิคุงแสยะยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ ปล่อยตัวของผมแล้วเดินออกไป ทิ้งให้ผมอึ้งไปสักพัก
คากามิด้านรุกงั้นเหรอ คากาเมะ!!!!(?)
ปัง!!
คากามิคุงปิดประตูเสียงดัง ทำให้ผมตื่นขึ้นทันที
ผมเดินออกไปข้างนอกตามคากามิคุง และนึกเรื่องราวที่เกิด
จูบแรกที่แท้จริง…
=======================================================================================================================
คุโรโกะ:นี่มันอะไรกันครับ?? ทำไมผมกลายเป็นเคะ
วาซี่:เห๋ เหมาะดีออก//โดนลูกบาส
คากามิ:ในที่สุดก็ได้เป็นเมะสินะ =w=
คุโรโกะ:เราแลกบทกันเถอะนะครับ คากามิคุง
วาซี่:อ๊า ไม่ได้น๊า คุโรโกะ บทน่ะ ถูกแต่งถาวรแล้วนะ
คากามิ:ดีเลย ฉันจะได้ไม่ต้องเป็นเคะอีก
วาซี่:เคะอีกอยู่แล้ว ^w^ นั่นเป็นแค่อารมร์ชั่ววูบของนายไง คากามิ
คุโรโกะ:งั้น ผมไม่ใช่เคะถาวรสินะ
วาซี่:อื้ม ^ ^
=================================================================================
ความคิดเห็น