คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter 2
CHAPTER 2
เสร็จจากการนัดเจอกันที่ร้านนมสด ทุกคนก็พากันแยกย้ายทางใครทางมัน โดยที่เพื่อนของผม เลียม แดน จอร์ช จะไปผับต่อ แน่นอนว่าผมต้องขอบาย เจอกับเหตุการณ์แบบนั้นไม่มีอารมณ์เที่ยวหรอกครับ
ผมเดินไปร้านสะดวกซื้อใกล้ๆมหาลัย เพราะกะว่าจะหาเสบียงไปตุนไว้สักหน่อย เผื่อไว้ตอนไม่ออกไปไหน และก็ต้องซื้อขนมให้ไนลมันด้วย นานๆจะเจอกันที
ไนออลมันเป็นเด็กกินเก่ง แต่สิ่งที่มันกินเข้าไปก็ไม่ได้ทำให้มันอ้วนเลยสักนิด น่าอิจฉานะครับ ระบบเผาผลาญมันดี หรือพยาธิมันเยอะวะ ?
ตื๊อ...ตื่อ~
ขอบคุณสำหรับเสียงเปิดประตูเซเว่น... ไม่ใช่ละ ฮ่าๆๆ
เซเว่นนี้เป็นเซเว่นขนาดใหญ่ มีเบเกอรี่ขายอยู่ข้างใน พร้อมกับหนังสือนิตยสารวางเรียงราย ทำให้คนมาจับจ่ายซื้อของกันเยอะ แต่ตอนนี้ก็ค่อนข้างดึกคนเลยน้อยลงบ้าง แต่ก็ไม่ได้เงียบเหงาสะทีเดียว
ผมเดินไปหยิบตะกร้าแล้วตรงไปที่ชั้นขนมขบเคี้ยวอย่างรวดเร็ว
การกระทำเร็วกว่าความคิด ผมหยิบขนมแบบไม่คิดชีวิตแทบจะหยิบมันอย่างละอันใส่ตระกร้าจนคนที่อยู่บริเวณนั้นมองกันอย่างงงๆ ผมไม่ได้เอาไปกินคนเดียวสะหน่อย... ผมเอาให้ไนออลมันด้วยต่างหากละ ทำยังกะไม่เคยเห็นคนซื้อของเยอะไปได้
“เอาตะกร้าอีกใบมั้ย?”
จู่ๆเสียงที่เหมือนจะเคยได้ยินเมื่อไม่กี่ชั่วโมงมานี้ก็สะท้อนเข้าหูอีกครั้ง เสียงที่ผมอยากต่อยมันให้ปากแตก เสียงที่มาพร้อมกับผมหยิกที่ไม่พึงประสงค์
ไอหยอยนี่อีกแล้ว....
“แหน่ะ หยิ่งอีก ถามก็ไม่ตอบ ฮ่าๆๆ” ชายร่างสูงพูดปนด้วยเสียงหัวเราะ
ผมไม่คิดแม้แต่จะหันไปมอง ผมได้แต่จับซองขนมแต่ละห่อแล้วพิจารณา วิเคราะห์รสชาติว่าอันไหนน่าจะถูกปากไนออลมันบ้าง ผมต้องใช้สมาธิ…
ผมไม่อยากเสียเวลาพูดให้เปลืองน้ำลายกับคนแบบนี้หรอก
“นี่ๆ เอาอันนี้ อันนี้อร่อย” คนร่างสูงหยิบขนมที่ตัวเองแนะนำ ก่อนจะใส่ตะกร้าโดยที่ผมไม่ทันจะอนุญาต เออให้มันได้อย่างนี้สิ...
“มีอะไรไปทำก็ไปทำดิ มายุ่งกับคนอื่นเขาทำไม” ผมหันไปพูดกับเขาแบบเอือมๆ พร้อมด้วยสีหน้าที่แสดงถึงความไม่พอใจออกไปแบบเต็มลิมิต
“ก็นี่ไง กำลังทำอยู่นี่ไง ช่วยลูเลือกขนม” เขาพูดด้วยสีหน้าจริงจังแล้วค่อยๆยิ้มออกมากับสีหน้าที่หงุดหงิดและงุนงงของผม
คนแบบนี้ยิ่งพูดไปก็ยิ่งกวนกลับ ไล่ให้ไปก็คงไม่ไป แล้วทำไมผมต้องมาเจอมันอีกวะเนี้ย!!!? ชาติที่แล้วผมไปเผลอตบหัวมันแล้วมันแค้นตามมาหลอกหลอนในชาตินี้รึไงวะ!!
“งั้น มึง...ช่วย... อยู่... เงียบๆ” ผมพูดช้าๆ และชัดๆ และหวังว่าคงเข้าสมองมันบ้างนะ
ชายร่างสูงเอาสองมือยกขึ้นมาทำท่าปิดปาก และพยักหน้าทำตามอย่างว่าง่าย
หลังจากที่ผมดูขนมเสร็จ ก็เลยเดินไปชั้นอาหารกึ่งสำเร็จรูปอาหารที่ทำกินเองได้ง่ายที่สุดในโลก และตู้น้ำอัด บลาๆๆ โดยมีผู้ชายสติไม่สมประกอบเดินตามต้อยๆเหมือนเหาฉลามไม่หยุด… ไม่ไหวแล้วนะเว้ย!!
“เลิกตามกูสักที!!” ผมพูดโพล่งออกมาอย่างเหลืออด ทำให้คนที่อยู่บริเวณนั้นสะดุ้งไปตามๆกัน
“เอ้า ก็คนเขาอุตส่ามาช่วย ไล่กันแบบนี้ไม่รักษาน้ำใจเลยน้า” เขาพูดพลางทำหน้าตาเสียใจที่โดนตะคอกใส่แบบเด็กๆ
ยิ่งมันพูดแบบนี้ ผมยิ่งกลายเป็นคนนิสัยโหดร้าย ใจจืดใจดำในสายตาคนอื่นเข้าไปอีก โธ่เว้ย!!! กูจะบ้าตาย!! เอาวะให้มันช่วยๆไปจะได้จบๆ
“โว้ะ... มึงนี่... อะ เอาไป แล้วถือให้มันดีๆ ห้ามหยิบอะไรเข้ามาใส่ก่อนไม่ได้รับอนุญาต กูไม่ชอบคนไร้มารยาท มึงเข้าใจที่กูพูดมั้ย?” ผมยื่นตะกร้าให้มันแบบส่งๆ
“ครับๆ รู้แล้วครับนายท่าน” ชายร่างสูงพูดรับยิ้มๆ
“ก็ดี”
พอพูดจบผมก็เดินดูของที่จะเอาไปตุนไว้ที่ห้องต่อ โดยที่มีไอหัวหยอยนี่เดินอยู่ข้างๆ
“เออนี่... เมื่อไหร่จะเรียกชื่อฉันสักที นี่จำชื่อกันได้รึเปล่าเนี่ย” คนตัวสูงยื่นหน้าเข้ามาถามทำลายความเงียบที่กำลังจะเกิดขึ้น ก่อนที่ผมจะดันหน้ามันออกไป
“งั้นมึงก็เลิกพูด ‘ฉัน’ สักที กูสยิว พูดกูมึงกับกูก็ได้กูไม่ถือหรอก” ผมไม่ชอบคำพูดของมันเลยจริงๆ ดูหน่อมแน้มน่าต่อยชิบหาย เหอะๆ
“งั้นถ้าเลิกพูดฉันแล้ว จะยอมเรียกชื่อมั้ยละ??” ชายร่างสูงเลิกคิ้วถามอย่างได้ใจ
“มึงบ้าป่าววะ กะอีแค่ชื่อมันจะอะไรนักหนา” ผมพูดเหวี่ยงๆอย่างเหลืออด จู้จี้จุกจิกจังเลยผู้ชายอะไร
“....” มันไม่พูดอะไรตอบ ได้แต่ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ใส่ผม
“เออๆๆ เรียกก็เรียก ไปๆ ไปจ่ายตังค์” ผมส่ายหัวอย่างหมดอารมณ์ก่อนจะเดินนำหน้ามันไปที่เคาท์เตอร์จ่ายเงิน
ตื๊อ...ตื่อ~
เสียงสัญญาณต้อนรับดังอีกครั้งพร้อมประตูที่เปิดออกทำให้ผมหันไปมองแบบไม่ได้ใส่ใจมากนัก แต่แล้วผมก็ต้องชะงัก...
ชายหน้าคม ริมฝีปากอมชมพูพร้อมไรหนวดที่ไม่ได้ผ่านการดูแล รวมถึงผมเซตทรงอย่างดีเดินเข้ามาในเซเว่นสะกดสายตาคนที่อยู่บริเวณนั้นได้เป็นอย่างดี... เซน
เอาไงดีวะ...
“แฮซ มึงช่วยเอามือมาพาดบนไหล่กูหน่อย” ผมเงยหน้ากระซิบข้างหูมันเบาๆกลัวคนที่เพิ่งเดินเข้าเซเว่นมาจะได้ยิน
“มึงพิศวาสกูแล้วดิ? ฮ่าๆ” แฮรี่ขำอย่างได้ใจ ผมจึงจัดการศอกเข้าที่ท้องมันอย่างเหลืออด จนคนร่างสูงลูบท้องป้อยๆแบบยิ้มๆ
มันใช่เวลามาเล่นมั้ยเนี่ย!!?
“กูบอกให้ทำก็ทำเหอะหน่า เร็วๆ!!...” ผมพูดเสียงกระซิบ เร่งให้คนร่างสูงรีบทำตามคำสั่ง ในขณะที่มีอีกคนกำลังจ้องมองอยู่ห่างๆ
แฮรี่ยกมือมาพาดบ่าผมอย่างว่าง่าย ก่อนจะแอบเอามือมากดหัวผมอย่างถือวิสาสะ ไอนี่... ได้ทีแล้วเอาใหญ่เลยนะมึง…
สักพักหนุ่มหน้าคมที่ยืนมองอยู่ ก็เริ่มรู้สึกตัว จึงรีบเดินเข้าไปเลือกดูของข้างในโดยที่ไม่ได้หันมามองอีก หึ... คงอยากมองอยู่หรอก เกย์หน่ะ…
พอพนักงานเซเว่นคิดเงินเสร็จสรรพ ผมก็ควักเงินจ่ายเรียบร้อยแล้วรีบเดินออกมาจากเซเว่นที่มีไอเวรนั่นอยู่ โดยที่มีชายร่างสูงอยู่ข้างๆ และผมก็รู้สึกได้ว่า มันยังไม่เอาแขนออก...จากไหล่ของผม...
“เอาออกได้ละ” ผมพูดบอกพร้อมยักไหล่ที่มีแขนมันวางพาดอยู่
“เอาไว้แบบนี้ก็ไม่เห็นเป็นไรเลย” แฮรี่พูดยิ้มๆ
“กูบอกให้เอาออกก็เอาออกดิ” ผมทำหน้าไม่พอใจ ก่อนที่แฮรี่ค่อยๆยกแขนยาวๆของมันออกจากไหล่ช้าq
“เออแล้วมึงพักที่ไหน?” แฮรี่ถาม
“คอนโดเขียวๆนู่น ใกล้ๆนี่เอง กูไปละ” ผมทำปากยื่นชี้ไปที่คอนโดที่ผมอยู่ พร้อมบอกลาก่อนจะเดินออกมา แต่กลับถูกมือใหญ่ๆจับถุงขนมไว้
อะไรกับกูอีกเนี่ย... กูไม่อยากอยู่ตรงนี้แล้วววว
“อะไร!?” ผมหันกลับไปถามอย่างหัวเสีย
“ไปด้วยดิ กูก็อยู่คอนโดนั้นเหมือนกัน” แฮรี่ยิ้มตาหยี
มันเป็นรอยยิ้มที่ผมเกลียดที่สุดในโลกเลย...
“เออๆๆ ไปด้วยก็มา งั้นช่วยกูถือด้วย กูหนัก” ผมเอาถุงขนมอีกอันนึงส่งให้มัน แฮรี่รับไปถืออย่างว่าง่ายโดยไม่ได้พูดอะไร
ผมกับแฮรี่เดินมาเรื่อยๆจนถึงสระน้ำของคอนโดก่อนถึงทางเข้าตึก ผมอยากนั่งเล่นข้างสระน้ำสักพัก เลยไล่ให้มันขึ้นไปก่อน แต่อย่างว่าแหละ... อย่างมันมีหรอจะไป จนกลายเป็นต้องมานั่งเอาเท้าแช่โดยมีไอหยอยนี่เอาเท้าตีน้ำเหมือนเด็กสามขวบอยู่ข้างๆ
โอย... กูจะบ้าตาย
“มึงนั่งเฉยๆดิ๊” ผมหันไปดุมัน จนมันนั่งนิ่งไป ก่อนจะหยิบเป๊ปซี่ออกจากถุงแล้วส่งให้มันกับผมคนละกระป๋อง
บรรยากาศเริ่มเงียบหลังจากที่ไอหยอยหยุดเอาเท้าตีน้ำ เงียบจนทำให้ผมสามารถคิดฟุ้งซ่านได้
ภาพของเซนที่เดินเขามาในเซเว่นแล่นอยู่ในหัวผมไปมา เหมือนผมเห็นสายตาของเขาที่พยายามจะบอกอะไรบางอย่าง แต่ผมจำได้ว่าผมมองเขาเพียงไม่กี่วิเท่านั้น เราสบตากันไม่ถึงเสี้ยววินาที ทำให้ผมไม่รู้ความหมายของมันว่ามันคืออะไรกันแน่
“คิดถึงเซนมันอะดิ?” เสียงของคนผมหยิกพูดขึ้น ทำให้ผมต้องหันไปมอง ผมเห็นมันพูดโดยที่ไม่ได้มองหน้าผม แต่กลับเอนไปข้างหลังโดยเอามือสองข้างเท้าไว้แล้วมองไปบนท้องฟ้านิ่งๆ เวลามันจริงจังแบบนี้ก็ดูดีเหมือนกันแหะ...
“มึงรู้เรื่องของกูกับเซน?”
“ไม่รู้ก็ควายแล้ว เรื่องนี้เขาลือกันทั้งมหาลัย”
“...” ผมนิ่งเงียบไม่ตอบอะไร ไม่มีอะไรจะพูด ผมได้แต่ค้านในใจว่าผมไม่ได้คิดถึงเซน ไม่ได้คิดถึงมันเลยสักนิด
“มึงคิดว่ากูไม่รู้หรอ ว่าที่มึงให้กูทำในเซเว่นเพื่ออะไร กูเห็นนะที่เซนมันเดินเข้ามาในเซเว่นหน่ะ” แฮรี่หันมาเลิกคิ้วใส่ผม
“งั้นกูก็ไม่มีอะไรจะแก้ตัว” ผมหันหน้าหนีมองไปทางอื่น ผมก็รู้สึกผิดนะที่ให้มันทำแบบนั้น แต่จะให้ทำไงได้วะตอนนั้นมันคิดอะไรไม่ออกแล้วนี่หว่า
“ดูท่ามึงไม่ชอบมันมากสินะ” แฮรี่ถามอย่างรู้ทัน
“ก็พอตัว” ผมตอบกลับเสียงเบา และหวังจะให้บทสนทาเรื่องนี้จบๆไป ผมไม่อยากพูดถึงเรื่องนี้อีก
“ให้กูแกล้งเป็นแฟนมึงเอามั้ยละ?”
ลูจะแกล้งเป็นแฟนกับแฮรี่ไหม แล้วอะไรจะเกิดขึ้น ต้องติดตามๆ55555555
อย่าลืมติดแท็ก #Relation18 แล้วมาติชมกันผ่าน twitter ได้โลยยยินดีรับฟังครัช
แล้วก็ใครอยากบอกหรืออยากคุยอะไรนี่เลย >>tw: @poltny
อย่าลืม!!!
1 คอมเม้นท์ คือ 1 กำลังใจนะยูวว
♥♥♥
ความคิดเห็น