คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : อ่อนหัดเดอะซีรีย์ | SHORT MAN :: 02
SHORT MAN 02
"บยอนแบคฮยอนมันต้องตายคาตีนเท่านั้น"
การเป็นพระเอกในชีวิตใครสักคนมันไม่ใช่เรื่องยาก
แต่การเป็นพระเอกหล่อมากในละครเวทีของคยองซูแม่งโคตรยาก!!!!! แต่อะไรที่ได้มายากๆมันมักจะมีค่ากับเขาเสมอ แบคฮยอนเชื่อแบบนั้น ถึงต้องแลกมาด้วยรอยช้ำบนเบ้าหน้าก็ตามที
“ซี๊ดดดด….” จำไม่ได้แล้วว่าเขาเจ็บตัวแบบนี้ครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่ อาจจะเป็นช่วงปลายปีหนึ่งที่เขากับไอ้ชานยอลพากันไปกระทืบเด็กนิติที่มายุ่งกับแฟนคนในคณะ แต่ตอนนั้นมันก็ไม่ได้เจ็บเท่าตอนนี้
“คนอะไรวะ มือหนักชิบหาย” บ่นอุบพร้อมกับใช้มือแตะข้างปากที่แตกช้ำไปด้วย แต่ถึงจะเบาแค่ไหน เพื่อนรักเพื่อนซี้อย่างปาร์คชานยอลมันก็ยังคงได้ยินอยู่ดี และแน่นอนตำแหน่งเพื่อนรักไม่ได้ทำให้มันสงสารเขาเลยแม้แต่น้อย
“หึ เอ้านี่ ประคบซะ” โยนผ้าห่อถุงน้ำแข็งส่งให้คนที่มานั่งหน้าตาเขียวช้ำอยู่ในหอพัก หลังจากที่เกิดเหตุการณ์ตะลุมบอน(?) ไม่สิจะเรียกว่าแบบนั้นก็ไม่ถูก เพราะไอ้แบคฮยอนโดนเขากระทืบอยู่ฝ่ายเดียว คนเดียวด้วย ชานยอลนึกแล้วก็ยังสยองไม่หาย เขารู้จักโดคยองซูผิวเผินเท่านั้น เพราะแฝดของคยองซู เป็นแฟนกับแฝดของจงอิน ช่างมันเถอะ เรื่องของแฝดๆ มันน่าปวดหัวน้อยซะเมื่อไหร่ล่ะ
“อูยยยย.. ซี๊ดดด” แบคฮยอนยังคงร้องครวญครางเป็นหมาป่วย ดูท่าจะเจ็บหนักอยู่เหมือนกัน เพราะขนาดที่ว่ามันแค่เผลอสำลักน้ำที่เขาหายาให้มันกินเข้าไป มันยังเอามือกุมซีโคร่งเลย “แม่ง กูจะตายมั้ยวะเนี่ย มึงก็ไม่มาช่วยกูเลยห่า ให้ผู้กำกับกระทืบกูอยู่ได้”
หันไปโวยเพื่อนแล้วก็ซี๊ดปากด้วยความเจ็บอีกครั้งเพราะออกแรงมาก แบคฮยอนจำไม่ได้แล้วว่าเขาโดนกระทืบท่าไหนเป็นท่าแรก แต่รู้ตัวอีกทีคือกูลงไปกองกับดินแล้วอ่ะ ตีนทั้งนั้นครับ ที่กระหน่ำสแครชลงมาบนตัวผมนี่ตีนล้วนๆ คอนเวิร์สเบอร์สี่สิบสองประทับเข้าเต็มรักทั้งแผ่นอกแผ่นหลัง หน้าแข้งเล็กๆนั่นก็หวดเข้ากลางท้อง ไม่แน่ใจว่าโดนเปิดซิงด้วยหมัดหรือเปล่า แต่ก็น่าจะใช่
T_____________T แม่จ๋า ว่าที่ลูกสะใภ้มือหนักตีนหนักมากครับแม่
คยองซู ตื่นขึ้นมาด้วยความหงุดหงิด
เขาหงุดหงิดหนักกว่าเมื่อวันก่อนด้วยซ้ำ จะอะไรซะอีกล่ะ ถ้าไม่ใช่ไอ้เตี้ยที่ชื่อบยอนแบคฮยอนดันมาขายขนมจีบเขาสองวันติด แถมมันยังมั่นหน้าเอามากๆเสียด้วย นี่ขนาดได้กระทืบมันไปแล้วเมื่อวาน ก็ยังไม่หายหงุดหงิด กลายเป็นว่าตอนนี่เห็นใครทำหน้าเหมือนหมาเข้าหน่อย คยองซูก็แทบจะพุ่งชกสแลมใส่เข้าให้
"คยองซู พระเอกละครเวทีตกลงว่ายังไง" นี่ก็อีกเรื่องที่ทำเขาหงุดหงิด สาเหตุก็เพราะไอ้เตี้ยนั่นอีกนั่นแหละ ที่ทำให้เขาไม่ได้พระเอกเวที แถมยังไม่มีใคนกล้ามาสมัครอีก ข่าวลือที่ว่าผู้กำกับตัวเล็กไล่กระทืบคนสมัครแคสติ้งพระเอกละครมันดังไปทั่วมหาลัย ขมวดคิ้วแน่นเหมือนใกล้ถึงจุดระเบิดเต็มที ทำเอาหน่วยกล้าตายที่เพื่อนส่งมาถามเริ่มหน้าซีดเหงื่อตก ทุกคนรู้ว่าคยองซูมีเหตุผล
แต่มันหลังจากที่เจ้าตัวได้ต่อยก่อนน่ะนะ
"เรียกประชุมภายในสิบนาที"
"เฮ้ยย พี่แบคฮยอนไปโดนอะไรมาอ่ะ หน้าเหมือนหมาโดนรุมกระทืบ" -_- ขอบใจจงอิน!!! เขาเกลียดไอ้เด็กแฝดบ้านคิมนี่สุดปลายตีนเหยียดอ่ะพูดเลย คือพวกมันเป็นอะไร ความกวนตีนนี่ติดตัวมาตั้งแต่ยังเป็นเอมบริโอ้เหรอ ตอนแรกก็เกือบดีใจแล้วล่ะ แต่พอประโยคหลังตามมากับสีหน้าวอนตีนนั่นก็ทำเอาเขาเซ็งไปเลย
"แล้วตกลงไปโดนใครกระทืบมา พี่ชานยอลทำไมไม่ช่วยอ่ะ หรือว่าเลิกคบเพื่อนแบบพี่แบคฮยอนแล้ว?" ดีมากที่ถามคำถามนี้ แต่...เดี๋ยวนะ เพื่อนแบบพี่แบคฮยอนมันหมายความว่าไงวะจงอิน? ชานยอลกลั้นขำจนตัวสั่นเพราะกลัวว่าถ้าขำออกมาเสียงดังเพื่อนรักจะสะบัดบ๊อบงอนเป็นตุ๊ดไปอีก แบคฮยอนหรี่ตามองแฟนเด็กของเพื่อนสนิท กระบวนการความคิดเริ่มกลับมาทำงานอีกครั้ง
อ่ะฮร้า!!!
“จงอินช่วยพี่หน่อยดิ” คำว่าช่วยของแบคฮยอนทำให้จงอินกับชานยอลหันไปมองเป็นตาเดียวกัน โดยเฉพาะไอ้ชานยอลที่รู้สึกว่ามันจะทำตาปูดๆจนแทบจะถลนออกจากเบ้าอยู่แล้ว
“อย่าไปช่วยมัน”
“เฮ้ยอะไรวะ ทำไมมึงแล้งน้ำใจงี้อ่ะ” โวยวายดังลั่นแล้วก็ต้องร้องซี๊ดปากด้วยความเจ็บอีกครั้ง คราวนี้ชานยอลไม่มีแม้แต่คำว่าสงสาร เด็กหนุ่มตัวสูงลุกยืนขึ้นคว้าแขนแฟนเด็กของตัวเองแล้วทำท่าจะลุกออกไป แบคฮยอนเห็นแบบนั้นก็รีบพุ่งตัวเข้าตะครุบเอาไว้พร้อมกับทำหน้าหมาขอข้าวกินใส่อีกต่างหาก
“เชี่ยยยย ช่วยกูก่อน อย่าพึ่งพาน้องหนีไปไหน”
“จงอินจะไปช่วยอะไรได้” เด็กแฝดคนพี่ขมวดคิ้วกับประโยคของแฟนโตกว่า ไอ้ประโยคของพี่ชานยอลนี่แม่งแปลกๆ เหมือนกับจะบอกว่าเขาไม่มีประโยชน์งั้นแหละ จงอินมองท่าทางของแบคฮยอนแล้วรู้สึกสงสารแปลกๆ เหมือนพี่ชานยอลกำลังรังแกสัตว์ที่เล็กกว่าชะมัด
“พี่แบคฮยอนจะให้ผมช่วยอะไรอ่ะ”
“นี่ไง! มึงมันใจดำ ไม่เหมือนจงอินดำแต่ตัว!” -_- เกือบดีละ ไอ้พี่แบคฮยอนนี่กวนส้นตีนสุดๆ ไม่สงสัยละว่าทำไมมันถึงมีบอบช้ำแบบนี้
“แฟนไคเป็นแฝดกับคุณผู้กำกับคนนั้น…”
“เลิกคิดไปเลยพี่แบคฮยอน แค่เรื่องของตัวเองไคยังเอาตัวไม่รอด” จงอินยกมือห้าม เบรกประโยคของแบคฮยอนพร้อมกับทำความฝันที่จะได้เข้าใกล้คุณผู้กำกับตัวเล็กแตกสลายลงไปกองกับดิน "ทุกวันนี้พี่คยองซูเกลียดขี้หน้าไคอย่างกับอะไรดี"
แม่-ง เอาไงดีวะ แบคฮยอนพยายามใช้ความคิดอย่างหนัก แต่ก็ไม่เห็นหนทางที่จะเข้าใกล้โดคยองซูได้เลยสักนิด เอาวะ เป็นไงเป็นกัน!! การโดนตีนสแครชผิวหนังไม่ได้ทำให้แบคฮยอนสลดหรอกนะครับพูดดด!กันตรงนี้เลย! เพราะถ้าเขาชอบและคิดจะเดินซะอย่าง ตีนแค่นี้ไม่คณามือหรอกครับ!!!!
แต่เว้นช่วงบ้างก็ดีนะ.. เดี๋ยวช้ำในตาย.. T______T
"ผมมาแคสพระเอกละครเวทีครับ”
เสียงที่ผ่าขึ้นมากลางปล้องทำเอาการประชุมที่กำลังเคร่งเครียดหยุดชะงัก ตอนนั้นทุกคนรู้สึกเหมือนกำลังจะได้หลุดพ้น แต่พอหันไปมองเท่านั้นแหละ ทีมงานต่างพร้อมใจกันกลืนน้ำลายดังเอื้อกเลยทีเดียว ก็จะอะไรซะอีกล่ะ ชายหนุ่มที่ยืนส่งยิ้มเผล่อยู่ตรงนั้นมันเป็นคนเดียวกับที่โดนกระทืบคาเวทีไปเมื่อวานนี้น่ะสิ!!
“ไสหัวไป” แทบทรุดลงไปกองกับพื้นเลยกู ขวัญกำลังใจที่รวบรวมมาตั้งแต่คณะเตลิดเปิดเปิงไปหมดแล้ว.. โดคยองซูนี่แม่งนักเลงถาปัตย์จริงๆให้ตายเถอะ
“ผมยังไม่ได้แคสเลย ให้โอกาสผมหน่อยสิครับคุณผู้กำกับ” แบคฮยอนใช้ลูกอ้อนมองหน้าผู้กำกับตัวเล็กที่ย่างสามขุมตรงมาทางเขา ดูจากท่าทางที่มุ่งตรงมาหาด้วยความรักทั้งหมดที่มีแล้ว เขามั่นใจว่าคยองซูคงต้องพุ่งมาสวมกอดเขาด้วยความซึ้งใจที่มาสมัครพระเอกละครแน่ๆ
ใช่..แน่ๆ...
ซะที่ไหนกันเล่า!!! สาบานได้ว่าโดคยองซูเป็นผู้ชายที่สูงประมาณหางคิ้วจางๆของแบคฮยอนเท่านั้นแต่เชื่อเถอะอำนาจคุกคามแม่งเยอะมาก!! ถ้าแดกกูเข้าไปได้ คยองซูคงแดกกูเข้าไปแล้ว!!
เดี๋ยวก่อน..... แดกหรอ..... *กลืนน้ำลายหนึ่งอึกใหญ่*
กูว่าไม่น่าใช่เวลามาคิดเรื่องนี้ สะบัดหัวไล่ความคิดติดเรท 20+ ก่อนจะหันกลับมาสนใจคนตัวเล็กผมแดงเพลิงตรงหน้าอีกครั้ง แบคฮยอนรู้สึกว่าหัวใจของเขากำลังทำงานหนักมากขึ้นทุกครั้งที่เราต้องเผชิญหน้ากันแบบนี้
ให้ตายเถอะ! อย่าเต้นแรงนักสิวะ! ขืนกูโดนกระทืบขึ้นมา เลือดก็ไหลทะลักออกหมดตัวพอดี!!
“มาทำไมอีก โดนไปเมื่อวานยังไม่เข็ดสินะ” นั่นไง ยังไม่ทันทำอะไรเลยครับทูนหัว ก็จ้องจะ(เอาตีน)สีพี่ท่าเดียวเลย
“มาสมัครเป็นพระเอกละครเวทีไงครับ”
“บยอนแบคฮยอน” เชื่อเถอะว่ามันไม่ใช่เสียงที่หวานหยาดเยิ้มจนน่าเก็บไปฝัน ตรงกันข้าม น้ำเสียงแฝงไว้ด้วยความคุกรุ่น หงุดหงิดแต่เจ้าของชื่อก็ยังไม่ลดความพยายาม แบคฮยอนใช้ชีวิตอยู่บนความเชื่อมั่นที่ว่า อะไรที่เราอยากได้ ขอแค่เราพยายาม ต่อให้มีอุปสรรคแค่ไหน เราก็จะได้มา
แน่ล่ะ อุปสรรคที่ว่า นับรวมตีนของคยองซูเข้าไว้ด้วย
“เดี๋ยวก่อนคยองซู ฉันว่าให้แบคฮยอนลองแคสบทก็ไม่เสียหายหรอก” เสียงของนางเอกคนสวยดังขัดจังหวะการวางมวยยกที่สองนี้เสียก่อน ซูจองเดินเข้ามาพร้อมกับทีมงานอีกหลายคน เธอเป็นผู้หญิงที่หุ่นดีและสวยมาก รอยยิ้มน่ารักนั่นก็คงทำใครหลายคนใจสั่น
ถึงซูจองจะสวยยิ่งกว่านางฟ้า แต่ว่าพี่แบคฮยอนมีน้องคยองซูเป็นนางฟ้าในใจคนเดียว #น่อววววววววววว
ไอ้ประโยคนั้นพูดในใจนะ ขืนพูดออกอากาศมีหวังคราวนี้ไม่แค่โดนสแครชตีน พรุ่งนี้อาจจะมีข่าวทั่วมหาลัยว่านักศึกษาหนุ่มดับอนาถปริศนาคาคณะสถาปัตย์
“เธอก็เห็นว่าไอ้หมอนี่น่ะ... มันเตี้ย” โอ้โห... พูดขนาดนี้ เอาตีนมาขยี้หน้าพี่เลยเถอะครับคนดี “แค่ส่วนสูงก็ไม่ผ่านเธอแล้วซูจอง”
“ฉันยอมใส่รองเท้าหุ้มส้นธรรมดาก็ได้ ถ้าแบคฮยอนช่วยให้ละครเวทีของเรามีพระเอกล่ะก็นะ”
“แน่นอนครับ!! ผมช่วยได้!! บทละคะ...”
“หุบปาก”
โอเค... กริบสัด...วลีเดียวสั้นๆ ทำเอาแบคฮยอนอ้าปากค้างแล้วดูดเสียงทุกอย่างพร้อมน้ำลายไหลลงคอไปเลย โดคยองซูมองนางเอกของตัวเองสลับกับบยอนแบคฮยอน พยายามใช้ความคิดอย่างหนักที่จะเอาไอ้หมาบีเกิ้ลนี่ไปให้ไกลจากตัว
“เถอะน่าคยองซู ลองให้แบคฮยอนเล่นดูก่อน ไม่ได้ก็ค่อยเปลี่ยน” แบคฮยอนว่าซูจองเป็นผู้หญิงที่โคตรจะสวยเลยให้ตายเถอะ เขาพอจะรู้อยู่ว่าทีมงานคนอื่นคงส่งซูจองมาเพื่อไกล่เกลี่ยก่อนที่มันจะมีเรื่องมีราวไปมากกว่านี้ ที่เขารู้ก็เพราะว่าเห็นซูจองแอบทำมือโอเคซ่อนไว้ข้างหลังให้คนอื่นเห็นน่ะสิ
“ก็ได้!...” ทุกคนต่างเฮลั่น เมื่อคยองซูตกลงให้แบคฮยอนเล่นละครเวทีครั้งนี้ด้วยกัน แฝดน้องบ้านโดดูจะหงุดหงิดอยู่มากทีเดียวล่ะ เจ้าตัวถึงได้ไม่มีรอยยิ้มใบหน้าเหมือนกับคนอื่นๆเลย
“แต่!!...”
เอี๊ยดดดดดดดดด...
ไม่ใช่เสียงรถเบรกที่ไหน เสียงความดีใจของแบคฮยอนเหมือนโดนสกัดดาวรุ่งต่างหาก พระเอกละครเวทีหมาดๆมองคุณผู้กำกับที่พูดว่าแต่เสียงดังลั่น ทุกอย่างสงบนิ่งได้ภายในสองวินาที ซึ่งมันเป็นเรื่อง ที่น่าเหลือเชื่อมากจริงๆ
“นายจะต้องต่อบทพระเอกให้ได้อย่างน้อยหนึ่งบท ภายในสองวัน! ถ้าทำไม่ได้ ก็จบกัน นี่บทละคร” คยองซูกระตุกยิ้มมุมปากและยื่นบทละครปึกเบ้อเริ่มให้อย่าเลือดเย็น เขามองตาตี่ๆนั่นเบิกกว้างที่สุดเท่าที่เจ้าของมันจะทำได้ ในเมื่อบยอนแบคฮยอนอยากเป็นพระเอกละครเวทีเรื่องนี้นักหนา เขาก็จะจัดให้!!
ด้วยความหมั่นไส้เลย!!
แบคฮยอนมองบทละครปึกหนาในมือแล้วก็เงยหน้าขึ้นไปมองผู้กำกับตัวเล็กที่เดินกลับไปพูดคุยกับทีมงานอีกครั้ง เขาเห็นจองซูจองส่งยิ้มให้เขาพร้อมกับทำมือไฟท์ติ้ง แน่นอนว่าเขาไม่ยอมแพ้อะไรแบบนี้ง่ายๆอยู่แล้ว! โดยคยองซูรู้จักเขาน้อยเกินไปซะแล้ว
อีกไม่นานหรอก อีกไม่นาน!!!
บทพระเอกละครเวที พี่ก็ได้มาแล้ว เดี๋ยวอีกหน่อยพี่จะไปสอยตำแหน่งพระเอกในใจของคยองซูมาครอง!!
#ชอทแมนแบคฮยอน
การโดนตีนสแครชตัวไปไม่มีผลต่อความมั่นหน้าของพระเอกเลยจริงๆครัชพระเอกสู้นะ เดี๋ยวต้มน้ำใบบัวบกรอให้ ขอบคุณทุกคนมากๆเลยนะคะที่ชอบ ที่ติดตามฟิค เราดีใจที่ทุกคนชอบนะ อ่านเอาสนุกสนานกันเนาะะะะ ขอบคุณมากคับบบบบบบบบบบ ปล. พระเอกนี่ทั้งกากทั้งเสี่ยวเลยให้ตายเถอะ!!!!
ความคิดเห็น