คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : เรื่องประหลาด... ก่อนวันทำงาน
เรื่อประหลา... ่อนวันทำาน
รถไฟ...
มันอาะเป็นเพียยานพาหนะสัรอนเมือ
และนนบท ามนั้น แ่สำหรับผมที่เิบโมาับมันเป็นสิ่ที่น่าสนใมา เพราะ
มัน่วยให้เราไ้เห็นทิวทัศน์่าๆบนโลใบนี้ในมุมที่เราเอ็ไม่ไ้เห็น...
ลอเปลี่ยนที่นั่บนรถไฟสิ แ่ยับที่เียวสิ!?! ุ็เห็นอะไรที่่าออไปแล้ว...
ผมือ ยุอแ ปัุบันผมทำานออฟฟิศ เป็นนัออแบบและ่าแ่ภายใน
ผม้อเินทา้วยรถไฟมรเาหลีใ้เป็นประำเพื่อไปบ้านลู้าามัหวั่าๆเพื่อูเรื่อแบบบ้านและวัสุภั์
ไม่ใ่แ่นั้นผมยัผูพันับมันมา เพราะ
รถไฟเป็นสิ่เียวที่เื่อมผมับโรเรียนไว้้วยันในสมัยเ็น้อยแบเบาะ สมัยนั้นเป็นเพียรถไฟไม้
แ่ปัุบันมัน้าวระโนลายเป็นรถไฟหัวระสุนไปเรียบร้อยแล้ว
ผมว่ามัน็มีทั้้อี้อเสีย
ผมเินทาเร็วึ้นในะที่ผมึมทราบวามามอแผ่นินนี้น้อยลเมื่อเทียบับวัยเ็
ยุสมัยที่เปลี่ยนไป
นเรา็ยิ่มอเห็นอะไรน้อยล หรือุิว่าไม่ใ่ล่ะ!?!...
.
.
.
.
.
.
.
เสียรถไฟที่ัเบาๆลอมาา้านนอ
ผมที่นั่เท้าาพิอบหน้า่า อยู่เพียลำพับนโบี้โยสาร
สายาับ้อทอมอแสสีเหลือทอยามพระอาทิย์ำลัะลับฟ้ามันูสวยามมา นาวามหรูหราบนู้โยสารบวนนี้ยัเทียบไม่ิ
วามหนาวเย็นใน่วปลายปีที่ผมรัและโหยหาลอทั้ปี
ลีบอบ๊วยที่โปรยมาามลม อห้าสีาวนวล ทุ่ห้าเียวีและผืนนาที่เริ่มเปลี่ยนเป็นสีทออร่ามา
ที่อยอย้ำว่าผมออมาาเมือหลวไลพอสมวร
รื!!!
เสียประูโบี้เลื่อนออมา
ผมเบนหน้าไปมอึเห็นว่าเป็นพนัานายอาหารบนรถในุั้นเปื้อนสีสะอาา
เธอเป็นหิวัยลานทีู่ราวๆสี่สิบ้น และหุ่นห้าูอ่อนว่าวัยพอู
เธอ่อยๆเ็นรถไปเรื่อย โยไม่พูเรียหาลู้าแ่อย่าใามปิ เพราะ มีเพียผมนเียว
เธอ่อยๆเ็นรถที่เ็มไป้วยนมมียี่ห้อระารามาหยุ้าที่นั่อผม
"นมอะไรมั้ย้ะ...หนุ่มน้อย" เธอยิ้มอย่าอบอุ่นและยื่นหน้ามาทาผมเล็น้อย
ถามามประสาอแม่้า
"ไม่เป็นไรับ...
ผมอิ่มแล้ว..." ผมยิ้มอย่าเป็นมิรบอปัไป
เพราะ เพิ่ะิน้าวเย็นมา่อนะึ้นรถไ้ไม่นานเท่าไหร่นั
"แหม!!! พ่อหนุ่ม
ปาท้อน่ะมันไม่รอวามสมัรใาใรหรอนะ อ่ะนี่!!! ป้าให้ฟรีีว่า
เห็นเธอมานเียว" หิวัยลานวานหาบาสิ่ารถเ็นอเธอ
่อนะยื่นมาให้ผม ผมมอูึไ้รู้มันือพาย้าวโพอบเนยิ้นโ
"หูย!!! ไม่เป็นไรับ...
ผมเรใะเปล่า" ผมยมือสอ้าบอปั
พลาส่ายหน้าอย่ามีมารยาทที่สุ ุเ้าใอารม์นที่อิ่มนไม่อยาสั่อะไรินเลยใ่มั้ย!?!
"เอาน่า!!! อว่าิ้นพิเศษอเธอน่ะ..." ป้านนั้นเธอยิ้มริ่มอย่าแปลประหลา
น้ำเสียเธอเปลี่ยนไปอย่าเห็นไ้ั าที่อบอุ่นลายเป็นเย็นา
ึ!!!
ผมลืนน้ำลายอึให่เมื่อ้อใบหน้าอเธอทีู่ิๆเล็น้อย
มือ้าวาอเธอหยิบ้อมแสนเลสในมืออมา่อนะปัลที่ลาห่อพาย้าวโพิ้นนั้นนห่อบุบลไป
"ปะ...ป้า ะทำอะไรับ!?!" ผมหน้าถอสี ป้าแ่อยๆโน้มมาใล้ัวผมมาึ้น ผมถอยรูนิหน้า่า
ทั้ที่ผมัวให่ว่านาหลบหนีไ้่ายๆ
แ่ทำไมผมถึลัวผู้หิัวเล็นี้ไ้็ๆไม่รู้
ผมสัมผัสไ้ถึรัสีอำมหิที่น่าเรามาเบื้อบน
ึ!!!
ไม่ทันที่ผมะั้สิไร่รอสถานาร์
ป้านาย็ปัส้อมแหลมมลลาหลัมืออผมทันที ผมเบิาว้าเมื่อเห็นเลือสีแ้นระูออมาโนใบหน้าอผมและเสื้อผ้าอหิวัยลานนเปรอะเปื้อน
"อ้า...." ผมรีร้อนลำอผมแห้ผา หาาอผมเบนามมืออี้าอป้าที่ำลัแะห่อพายออมา้าๆนเห็นอ้าในัแ่มแ้าาในิใ
ผ่า!!!
ร่าผมมันสั่นผวาุมไม่อยู่ ผมสูหายใไม่ทั่วท้อเมื่อสิ่ที่อยู่ในห่อมันือพายที่สอไส้เนื้อ
วา ลิ้น และนิ้วมืออมนุษย์เอาไว้ที่อาบไปทั่วพายเนื้อนทำใหู้น่านลุ
่อนที่ผมะเบนหน้าไปเห็นรถเ็ยที่ำลัเป็นเลือสีสเป็นลิ่มไหลออมาาห่อนมราวับน้ำ
"อ้า..." ผมรีร้ออีรั้เมื่อป้านายึส้อมออามืออผม
ผมุมมือพยายามหยุเลือ่อนะถูมือเล็แ่แรมหาศาลอป้านนั้นบีรามอย่าแร
อนนี้ร่าอผมยับไม่ไ้ราวับถูรึ้วยมือที่มอไม่เห็น
"เป็นอะไรไป้ะ!!!
ไม่อบนมที่ป้าให้เหรอ หลายร้อยวอนเลยนะ..."
ป้านนั้น่อยๆใ้ส้อมเปื้อนเลือิ้มินพายเนื้อนเอามา่อใล้ปาผม
มือเล็บีบรามบัับให้ผมินเ้าไป
"ไม่!!! อย่าเ้ามานะ!!!"
พลั่!!!
ผมผลัร่าอป้านออไปนโนรถเ็นล้มว่ำไป
ผมอาศัยัหวะนั้นระโ้ามเบาะที่นั่ วิ่ไปที่ทาออ
แ่เมื่อำลัะว้าประูไ้ าอผมถูระาาใรนหนึ่นล้มลไป
ผมหันไปมอ้านหลัอย่าล้าๆลัว
่อนะเห็นป้านที่มีส้อมปัลาลำอ้อมาที่ผม้วยวามแ้นฝัแน่น ผม้าหนึ่ึส้อมออานเลือระูลมาโลมร่าอผมและเบาะที่นั่้านแเถือน่าลัวไปหม
"เ็สมัยนี้ทำไมินทิ้ินว้าั... พายมันน่าอร่อยออมาว่ามั้ย!!!" ป้านนั้นแลบลิ้นเลียริมฝีปานเอ
อที่าไปเือบรึ่และเสื้อผ้าที่เปื้อนอเหลวหนืนไม่เหลือวามาวเ่นเิม เธอ้าส้อมเหนือหัว
ไฟในรถ็ิๆับราวับหนัสยอวัทันที
ึ!!!
ผมพยายามถอยหลั้วยศอสอ้า
แ่ไม่เป็นผลเมื่อา้าวาโนส้อมิ้มทะลุและระาเอาระูออมาเป็นิ้นๆ
ผมวาสั่นลอนไม่ล้าัมอภาพรหน้า
"อ้า...."
ป้าแม่้า่อย้มัวลมาแล้วระาหัวผมอย่าแรบัับให้ผมสบวาู่นั้น
วาที่มีสายาวห้าแสีแเลือน
ร่าอหิวัยลานมีเาอแพะสีำัวให่้อนทับอยู่ นผมำไ้ในหัวสมออผม
"ะหนีันไปไหน... เบิว้าๆและมอที่ันสิ ว่านายำันไ้มั้ย!!!... อแ!!!"
เสียอป้าเปลี่ยนลายเป็นเสียผู้ายที่ทุ่ม่ำและแหบพร่าแถมยัทรอำนา
มือเล็แ่แร้าสารบีบอผมนหายใไม่ออ ผมิ้นทุรนทุรายัพั
็รู้สึว่าหน้าอผมเริ่มาเลือ ใบหน้าเียวเพราะาอาาศ้วย สุท้ายสายาอันพร่าเบลออผม
็เห็นป้าแม่้านนั้นลายเป็นผู้ายัวให่และยื่นมืออันมริบระวหัวใอผมออมาสๆ
"ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!"
.
.
.
.
.
.
.
"แฮ แฮ..."
ผมลืมาึ้นมาและเ้ัวอย่ารวเร็วาเียอผม เหื่อาฬไหลออมานุนอนเปียุ่ม
ร่าายผมเร็นาไปทั้ัวแล้ว เสียนาฬิาีัเวลาหโมเ้ารับไปับเสียนและิรรมยามเ้า้านอ
วาผมวาไปมอไปรอบๆห้อ ผนั เพาน
หน้า่า โ๊ะทำาน ู้เสื้อผ้า ้าวอเรื่อใ้ เียนอน ทำให้รู้ว่าเป็นห้ออผมไม่เปลี่ยนแปล
ผม่อยๆับามร่าายอนเอว่าไม่มีสิ่ผิปิใๆ ไม่มีเลือไม่มีบาแผล
ไม่มีรถไฟ ไม่มีป้าปีศา ผมถอยหายใอย่าโล่อ ลายวามลัวล เมื่อรู้ัวว่า...
แ่ฝันไป!?!... แ่มันะแ่วามฝันอย่าเียวนะหรอ!?!...
ไม่ทันไรผม็ไ้ยินเสียฝีเท้าำลัวิ่มาที่ห้อนอนอผม
ับพลันประู็เปิออทันที พร้อมร่าอายัวโปร่ที่ำลัมีแปรฟันาปาอยู่อยู่
หน้าาูรีบร้อนมา
โรม!!!
"อะไรวะเนี่ย!?! ะโนะลั่นบ้านเลย อยาให้เราโน่ารึไ!?!" เสียอเพื่อนร่วมอผมัอๆึ้นมาทันที
มันะใไม่น้อยที่ผมโพล่ออมาอนเ้าๆแบบนี้
ผมเป็นำแหน่ออแบบและุมารแ่ ทำานหนัและึมา
ึ้ออาศัยอยู่ในอนโใล้ออฟฟิศับ ิน ึน หรือพีเนียล
ที่เป็นแผนพีอาร์ในทีมเียวับผม
"ปะ... เปล่า!!!
แ่ละเมอน่ะมั้" ผมปั้นสีหน้าให้เหมือนเพิ่ื่นนอน
เพื่อไม่ให้พีเนียลสสัย
"พัผ่อนเยอะๆ สวมน์่อนนอนหน่อยสิ... รีบๆไ้แล้ว เี๋ยวไปทำานสายหรอ..." พีเนียลพูปรามๆผมอย่าเป็นห่ว
มันเาหัวและสะโพอมันเล็น้อย่อนะัวเียแล้วเินออาห้อผมไปพร้อมผิประูใส่หน้าผม
ผม่อยๆลุาเียแล้วเินไปเปิม่านับหน้า่า
ผมอาศัยอยู่ั้นสิบห ึมอเห็นทิวทัศน์รอบๆรุโลไ้ัเน
ผมมอออไปยัท้อฟ้าว้าที่ำลัมีแสะวันยามเ้ารำไร มอูสวนสาธาระที่มีนประปราย
ใบหูไ้ยินเสียพาหนะยานยน์้านล่าเื้อยแ้ว แ่ิใผมไม่อยู่ับเนื้อับัวเลยอนนี้
ผมฝันน่าลัว และ ฝันประหลามา... เป็นลาบอเหุอะไรรึไ!?!
TBC.
#Ophendre
ฝาเม้น ฝาแร์เป็นำลัในะร้ะ
เห็นรีเรียร้อให้แ่่อ็ัให้ามสัาเลยร้า
ประเิมเรื่อแ่นี้่อนนะ
ความคิดเห็น