สลับคู่จิ้น ให้ฟินเวอร์ 2

ลำดับตอนที่ #3 : ผ่าน

 .." ไม่ว่าเจอสิ่งใด เนิ่นนานไปก็แปรเปลี่ยนสักวัน "..
 .." เคยวิ่งตามความฝัน แต่บางครั้งก็ต้องหยุดแค่นั้น "..

         กว่าจะผ่านแกงค์เสือ สิง กระทิง แซ่บ มาได้ ==> บอกได้เลยว่าหน้าผมตอนนี้ บานเป็นจานดาวเทียมแล้วครับ พวกพี่ท่านเล่นแซวจนผมเสียหลัก หน้าผมตอนนี้ยังแดงไม่หาย กระแสเลือดสูบฉีดตลอด กว่าจะประครองร่างตัวเองขึ้น 1กต.ได้ ///


         หลังจากที่ประตูรถเก๋งคันงามปิดลง คนข้างกลายโชว์ความเป็นสุภาพบุรุษ โดยการเอื้อมมือมาคาดสายเบลล์ให้ผม ระยะใบหน้าที่ใกล้กันขนาดนี้ ผมคงหนีสายตาเย้ยหยันนี้ไม่พ้นแน่ ริมฝีปากที่ตอนนี้อยู่ใกล้ผมเหลือเกิน เดาะลิ้นเสียงจิ๊จ๊ะ ใช้สายตาสำรวจรอยตีนกาบนหน้าผม (หาไม่เจอหรอกมรึง..กรูเวลเด็กว่ะ) ตอนนี้ปลายจมูกเราแตะกันอยู่ มันใกล้มาก วัดระดับลมหายใจกันได้ ผมเริ่มรู้ชะตากรรมตัวเองหล่ะ และประโยคที่คุ้นเคยก็ถูกพ่นใส่หน้าผม

.. ทำ ดี ต้อง มี รางวัล ..

คุ้นเคยกับการกระทำแบบนี้ของพี่ไวท์คนดีไหมครับ? คือเค้ากำลังจะ... เออ.. จะ...จจจจจ
ผมหลับตาให้รางวัลอย่างเขินอาย ... นี่มันที่สาธารณะ นะเฟ้ย!! แม้จะอยู่บนรถมรึงก็เห้อ!!
บ่นได้แค่ในใจครับ แต่ก็หลับตารอมอบรางวัลให้โดยดี รู้สึกได้ถึงลมหายใจ และก็...
สัมผัสที่หน้าผาก ... พี่ไวท์แค่จุ๊บเหม่งเบาๆ // แล้วกลับไปประจำตำแหน่งเตรียมออกรถ

พี่ไวท์ : ไม่พอว่ะ!! คืนนี้นอนบ้านกรู เตรียมใจไว้ได้เลย !!

ผม : เตรียมใจ อะไร?

พี่ไวท์ : ก็...เตรียมใจให้รางวัล กรูไง

            อารมย์ผมตอนนี้ ไม่รู้จะเขิน หรืออาย หรือหมั่นไส้ดี ผมควรจะเล่นตัวหน่อยดีไหม?? แต่ใจก็...ชอบให้พี่ไวท์มาคลอเคลียแบบนี้อ่ะนะ รู้สึกเหมือนหนูที่สามารถปราบราชสีห์ได้ เห้อๆๆ
(การแสดงต้องมีจินตนาการ) ... พลขับส่วนตัวผมขับรถนิ่ง/นิ่ม ดีมากๆ ปกติขึ้นรถผมต้องหลับนะ ... แต่วันนี้เปิดหน้าจอมือถือมา มีข้อความไลน์เด้งค้างไว้เป็นสิบอ่ะ ...

น้อยหน่า : ตัน เรื่องงานชมรมว่าไง จะไปเปล่า? (14.45)

น้อยหน่า : เราตกลงนัดเช้าวันอาทิตย์นี้ ตี5สนามบ้านหญิงนะ ไปรอพระอาทิตย์ขึ้น (15.13)

น้อยหน่า : ตันไปด้วยกันนะ (15.13)

น้อยหน่า : ยุ่งเหรอ ไม่อ่าน (16.27)

น้อยหน่า : ยากให้ตันไป ถ่ายรูปด้วยกันนะ (17.31)

              น้อยหน่า เธอคือเพื่อนใหม่ของผมครับ >> ตัวเล็กๆ ผมยาวๆ เสียงใสๆ ผมชอบมองเวลาที่เธอหัวเราะ เพราะนานๆที่จะเห็นเธอยิ้ม หรือขำอะไรสักที เธอเรียบง่าย ขี้อายมากๆ ผมรู้สึกอึ้งๆที่ได้เห็นประโยคสุดท้ายที่เธอบอก " อยากให้ผมไปด้วย " ตอนนี้ชมรมถ่ายรูปที่ผมอยู่ มีแต่เรื่องสนุกๆ น่าสนใจ ผมสามารถมองความจริงได้แจ่มชัด ผ่านเลนส์นี้ >> 


ผม : " พี่ไวท์ วันนี้นอนบ้านได้ไหมอ่ะ? "

พี่ไวท์ : " ไม่ อ่ะ? "

ผม : " นัดกะเพื่อนไปถ่ายรูป พระอาทิตย์ขึ้นอ่ะ นอนบ้านพี่..กลัวไม่ตื่น "

พี่ไวท์ : " ก็ตั้งใจนอนซิ อย่าสะกิดบ่อย ทำไมจะไม่ตื่น "

ผม : " ไอ้พี่บร้า ... นัดตี5 ตื่นทันไง "

พี่ไวท์ : " แค่พี่เองเหรอ? "

             หน้าพี่ไวท์ตอนนี้ งอนแก้มป่อง น่ารักโคตรๆ ลากเสียงอ้อยอิ่ง ... ใจผมก็อยากจะขำ แต่กลัวว่าเรื่องจะยาว ต้องรีบอธิบายก่อน

ผม : " ก็คิดเอาดิ อยากเป็นอะไรหล่ะ ผมให้พี่เป็นได้หมดอ่ะ แต่นี่มันงานกลุ่ม ไม่ไปได้ไง "

พี่ไวท์ : " เพื่อนคนไหนพี่รู้จักเปล่า? ผู้หญิง/ผู้ชาย? "

ผม : " ก็มีทั้งหมดอ่ะ รู้จักมั่ง ไม่รู้จักมั่ง เอาคนไหนอ่ะ "

พี่ไวท์ : " คนที่ไลน์มาอ่ะ ใคร? "

ผม : " เพื่อน!! เค้าไลน์มานัดเวลาเฉยๆ "

พี่ไวท์ : " ไม่เฉยง่ะ อ่านไปยิ้มไป ใคร?พูดมาซะดีๆ "

ผม : " เค้าชื่อ น้อยหน่า เพื่อนจริงๆ "

พี่ไวท์ : " ถ้าเพื่อนกันหมด พี่ก็ไปด้วยได้ เดี๋ยวไปส่งเอง "


                คำพูดเอาแต่ใจมาแล้วครับ คงไม่ต้องบอกอารมย์พี่ท่านตอนนี้นะ ข้อดีของพี่ไวท์คือ เวลาเค้าอารมย์ดี เค้าจะโวกเวก โวยวาย หัวเราะเสียงดัง แต่พอตอนโกรธ พูดน้อย เงียบ หน้านิ่ง ขับรถนิ่มๆช้าๆ เปิดเพลงเบาๆ เหมือนเค้าอยากผ่อนคลายอารมย์ลง และมันก็ทำให้คู่กรณีอย่างผม รู้สึกเย็นลงไปด้วย


                ผมเกาะแขนพี่ไวท์เบาๆ แค่พี่ไวท์เหล่หางตามามองผมบ้าง มันก้เป็นเหมือนคำอนุญาติ ... ให้ผมอ้อนต่อได้ >>> ผมค่อยๆเอียงหัวไปพิงไหล่ เปิดหน้าจอมือถือ ข้อความเจ้าปัญหาให้พี่ไวท์ได้อ่าน

ผม : " คนหล่อ ไม่โกรธนะ!! "

ผม : " เนี้ยๆ ดูดิ เพื่อนจริงๆ หน้าตายังเงี้ย สู้คนน่ารัก...คนนี้ก็ไม่ได้ "
         ( ผมจิ้มนิ้ว ไปที่แก้มนุ่นๆของพี่ไวท์ อย่างเบามือ สายตามแสนงอนเริ่มอ่านข้อความในมือถือไป วิจารณ์ไป )

พี่ไวท์ : " แมร่ง!! มียุ่งเหรอ? อยากให้ตันไปด้วย? ซิร์..ดูก็รู้ว่าเค้าคิดเกินเพื่อน "

พี่ไวท์ : " ตอบเค้าไปดิ ทำการบ้านกะแฟนอยู่ ไปก็ได้แต่แฟนไปด้วยนะ "

             ผมก็ลืมบอกไป พี่ไวท์ตั้งใจอ่านข้อความมาก ถึงกับต้องชิดริมทาง จอดรถก่อน คำพูดที่เจื้อยแจ่วนี่ เป็นการชี้แนะเหรอ!! >>> ผมว่าบังคับแบบอ้อมมากกว่า เสียงจิ๊จ๊ะเริ่มดังขึ้น เหมือนคนไม่พอใจที่ผมไม่ยอมพิมพ์ตอบตามที่บอกสักที เริ่มบ่นนอกเรื่องหล่ะ .. ตอนนี้ใกล้จะถึงดาวอังคารแล้ว (" *>*) นิสัยผมน่ะ .. ก็ไม่ยอมให้ใครบังคับด้วยดิ

           พี่ไวท์ยังบ่นไม่หยุด จากที่เกาะแขนเบาๆ เริ่มดึงเสื้อคนข้างกายให้เข้ามากใกล้ ยังใกล้ไม่พอ ออกแรงดึงทั้งสองแขนให้หันหน้ามาที่ผม " มรึงมองหน้ากรูดิ " สายตาเราตอนนี้ จ้องกันไม่กระพริบ รู้สึกได้ว่าพี่ไวท์โกรธจริง มือกำหมัดไว้แน่น สิ่งที่ผมทำได้ คือต้องพิมพ์ตอบไปตามที่พี่เค้าบอกเหรอ? มีทางเดียวจริงๆเหรอ? เราทะเลาะกันด้วยเรื่องนี้เนี้ยนะ!!

          ผมยื่นหน้าไปใกล้ ประกบริมฝีปากส้มฝาดของคนตรงหน้า บด ขยี้ริมฝีปากนั้นอย่างคนลืมตัว ราวกับจะพลักความโกรธของผมให้ออกไป ปลายลิ้นเริ่มสอดนำทางไปสู่อีกฝั่ง ปลายลิ้นของเราเจรจากันอย่างเร้าร้อน รสจูบของเราเริ่มหลอมละลายร่างกายทั้งสองให้แน่บชิดยิ่งขึ้น ปากผมยังทำหน้าที่ดูดกลืนอารมย์โกรธลงไป  พร้อมเว้นจังหวะให้เราได้หายใจบ้าง เสียงที่เคยจิ๊จ๊ะ ต้องนี้เปลี่ยนเป็นเสียงที่ปากเรากระทบกันซะมากกว่า อารมย์ที่ส่งกันไป-มาตอนนี้ยากที่จะสงบลงได้ ผมตัดสินใจกัดริมฝีปากนั้นเบาๆ พอได้รู้สึกถึงรสเลือดฝาด .. ตอนนี้พี่ไวท์เด้งตัวถอยหนี พลางบ่น

พี่ไวท์ : " เฮ้ย!! ทำไรเนี้ย เจ็บนะ "

ผม : " ก็ มรึงไม่หยุดสักที "

พี่ไวท์ : " กัปตันเริมก่อนน่ะ พี่อยู่เฉยๆ "

ผม : " ก็มรึงงี่เง้า ไม่จบ!! กรูก็เลยยย... "

พี่ไวท์ : " ก็กรูหึงอ่ะ กรูหึงทุกคนอ่ะที่ใกล้มรึง "

ผม : " หึงตัวเองด้วยไหม? ก็มีแต่มรึงอ่ะ ได้อยู่ใกล้กรูเนี่ย "
        (ถึงมันจะจริง แต่พูดเอง เขินเองนะ)

พี่ไวท์ : " เออๆ ชอบรุนแรงก็ไม่บอกนะ "


             ประโยคนี้ออกมาพร้อมกับ สายตาที่หื่นกระหาย .. ผมรู้สึกเสียวสันหลัง แต่ก็ยังยิ้มกลบเกลื่อนไป รถออกตัวอย่างไว ราวกับเจ้าของอยากให้ถึงบ้าน ณ.บัดนาวว์ 
      
           กว่าจะฝ่าจราจรมาถึงบ้านได้ ผมรู้สึกใจหายไปไม่รู้กี่รอบ ก็ความเร็วที่ 120 ผมรู้จักแต่ในเกมส์อ่ะ ชีวิตจริงปกติพี่ไวท์ไม่รีบแบบนี้นะ!! ... ผมทิ้งร่างอยู่บนที่นอนคุ้นเคย แม้ว่าเจ้าของห้องจะบ่น .. บ่น .. และบ่น ให้ผมไปอาบน้ำ
 " ถ้าที่รักลุกไปอาบน้ำ พี่จะไปเวฟสังขยาเจ้าอร่อยให้ ม๊าซื้อมาฝากในตู้เย็น "
 " แต่ถ้าดื้อไม่ต้องกิน ให้แป้งกินให้หมดเลย "
หน้าตาผมดูหิวตลอดเวลาหรือไง ถึงได้เอาของกินมาล่อยังเงี้ย ผมเหล่สายตามองแบบผ่านๆ จำเป็นต้องเด้งตัวขึ้นมาจากที่นอน ลุกขึ้นคว้าผ้าเช็ดตัวเดินเข้าห้องน้ำ อย่างคนพูดง่าย


              ลากร่างกายที่อ่อนล้าเข้ามาให้ห้องน้ำได้ ผมเผลอยิ้มออกมานิดๆ เพราะคนที่เพิ่งบ่น เพ้อเจ้อ เมื่อกี้เค้ามาเปิดน้ำอุ่นผสมน้ำนมรอเต็มอ่าง มีเสียงเพลงคลอเบาๆ หลับตานี่นึกว่าอยู่สปา .. 

              ทิ้งร่างลงแช่น้ำนม ผิวนุ่มๆของผมได้มาจากครีมอาบน้ำสูตรนี้หล่ะ ไม่รู้ยี่ห้ออะไร แต่ใช้ดี๊ดี ผมอาบประจำรับประกันได้...ว่าใช้ดีจริง น้ำอุ่นๆ กลิ่นหอมอ่อนๆ เสียงเพลงเบาๆ มันสบายสุดๆ ทิ้งความเหนื่อยล้า..ผมใกล้จะหลับแล้ว ถ้าไม่ได้ยินเสียงเปิดประตูห้องน้ำอ่ะน่ะ

" ขออาบด้วยน่ะะะ "

             ตื่นจากอารมย์สปา ลืมตามาก็เจอหน้าพี่ไวท์อยู่ในอ่างเดียวกันแล้ว การนอนแช่น้ำแบบนี้ ก็ไม่ใช่ครั้งแรกนะ แต่ผมไม่รู้สึกคุ้นเคยสักที ... พี่ไวท์ที่ร่างกาย เต็มไปด้วยละอองน้ำ ดูเซ็กซี่ ยั่วยวน จนผมอยากจะสัมผัส ผมกลืนน้ำลายห้ามใจไปหลายครั้งแล้ว พยายามดันร่างให้ออกห่างแต่ก็ไม่เป็นผล อ่างน้ำแคบๆ ลึกๆ ยิ่งทำให้ร่างกายเราสองคนชิดใกล้เข้าไปอีก มือพี่ไวท์ที่เคยสาละวนอยู่กับตัวเองเริ่มเลื่อนมาลูไล้ที่แขนผมแล้ว >>

พี่ไวท์ : " มาๆ ขัดขี้ไครให้ "

ผม : " เห้อ!! ไม่ต้องงงทำเองได้ "

พี่ไวท์ : " กัปตัน อย่ามาซกมก เร็ววขัดให้ "

ผม : " เฮ้ย!! ขัดแร็ว "

พี่ไวท์ : " กลัวพี่เหรอ? หรือว่าต้องการพี่? "

             สายตาและคำพูดไปในทิศทางเดียวกันมาก เจ้าเล่ห์นิดๆ หื่นหน่อยๆ แต่มือ..นี่ดิ ตอนนี้คว้าน้องชายผมไปประคองไว้เรียบร้อยแล้ว หลักฐานชัดเจนแบบเนี้ย ผมจะปฎิเสธิยังไง T T

 
              เรื่องของเรา คืนนี้มีผมเป็นตัวเดินเรื่อง >>> พี่ไวท์อนุญาติให้ผมทำตามความต้องการของตัวเองได้ รสจูบที่ผมสื่อออกไป เค้าคงรับรู้ว่าผมต้องการเค้ามากแค่ไหน อารมย์ผมตอนนี้เหมือนม้าศึกที่พร้อมจะออกรบแล้ว ปลายนิ้วที่สำรวจร่างกายพี่ไวท์เริ่มไปในที่ ที่ผมไม่คุ้นเคย แค่ปลายนิ้วสอดเค้าไปเปิดทาง เสียงกระเซ่าลืมตัว ดังใส่หูผม มันเคลือบแฝงไปด้วยความเจ็บปวด จนผมไม่กล้าจะทำต่อ ตอนนี้มือพี่ไวท์เริ่มจัดตำแหน่งน้องชายผมให้เข้าที่ มันก็ติดๆ ขัดๆ อยู่นะ...ก็เราไม่เคยกันทั้งคู่นิ ริมฝีปากเราจูบกันต่อเนื่องอย่างเร้าร้อน ผมค่อยๆออกแรงดันเข้าไปๆ ยิ่งเจ็บพี่ไวท์ก็ยิ่งจูบหนักหน่วงขึ้น ผมรับรู้ได้ว่าพี่เค้าไม่พร้อม

" พี่ช่วยผมเหอะ ผมจะไม่ไหวแล้ว "

             คำขอร้องของผม ทำให้เกมส์พลิกทันที " พี่ก็ไม่ไหวแล้ว " อุปกรณ์เสริมถูกป้ายลงที่ตำแหน่งของมัน พี่ไวท์ช้อนตัวผมจากด้านหลัง ค่อยๆดันส่งอารมย์ที่เร้าร้อนมา เมื่อมันเข้ามาได้หมด กิจกรรมเข้าจังหวะก็ได้เริ่มขึ้น วันนี้แตกต่างจากทุกวัน ผมถูกจับพลิกหลายท่าจนชักไม่แน่ใจว่านี้เราอัดอั้นมานานแค่ไหนกัน ทำไมเกมส์นี้มันไม่จบลงซะที ตอนนี้ร่างเรานั่งอยู่ที่ขอบเตียง มีผมขึ้นนั่งซ้อนตักอยู่ด้านบน กำลังควบคุมจังหวะที่ผมต้องการอยู่ กว่าพายุของอารมย์จะสงบลง เล่นเอาผมเหนื่อยหอบ ตัวสั่นด้วยความสุข สองแขนพี่ไวท์กอดจากด้านหลังมาแน่น ราวกลับส่งผ่านอารมย์ว่า เราปฎิบัติภาระกิจเสร็จสิ้นพร้อมกันแล้ว 

     
            อาบน้ำรอบสอง ทิ้งร่างนอนกอดกันเหมือนคนหมดแรง ตัวพี่ไวท์มีกลิ่นพิเศษที่ผมชอบ กลิ่นคุ้นเคยแบบนี้หล่ะที่ผมรู้สึกอบอุ่น ปลอดภัย ตาเหมือนจะปิดลงไปทุกที " มรึงหลับยัง "
เป็นผมเองที่เอ่ยปากถาม ... " หลับแล้ว มีไร? " (หลับแล้ว มรึงตอบกรูได้ไงว่ะ )
" มรึงยังเจ้บอยู่ไหม? นึกไงยอมกรู? " พี่ไวท์ดึงร่างผมไปกอดให้แน่นกว่าเดิม จุ๊บที่หัวเหม่งๆของผมเบาๆ ก่อนจะตอบว่า ...

พี่ไวท์ : " กรูรู้ว่ามรึงก็ผู้ชายเหมือนกรู กรูรู้ว่ามรึงก็อยาก กรูก็ไม่อยากเอาเปรียบมรึง ต่อให้ต้องเจ็บมากกว่านี้ เดี๋ยวก็หาย แต่ถ้าไม่มีมรึงดิ กรูอาจจะไม่หาย เหมือนคนตายที่ยังหายใจอยู่ เพราะมรึงคือหัวใจของกรู "

ผมอึ้งกับความคิดที่ละเอียดอ่อน อึ้งกับคำเลี่ยนๆที่พูดออกมาของอีกฝ่าย มันเลี่ยนมากๆ เลี่ยนจนน้ำตาไหลเลยอ่ะ

พี่ไวท์ : " เฮ้ย!! ร้องไห้ไมอ่ะ ยอมครั้งเดียวยังทำไม่เป็นอีก ไออ่อนเอ้ยย เด็กหนอเด็ก "
ผม : " ถึงกรูจะเด็ก กรูก็ทำให้มรึงเพลีย ได้แร็วกัน!! "
พี่ไวท์ : " อีกรอบไหม? "
ผม : " เห้อ ไอ้หื่น!! วันนี้มรึงจัดหนักจังว่ะ กรูระบบไปทั้งตัว "
พี่ไวท์ :" ก็ มรึง น่ารัก อ่ะ "

          บทสนทนาของเราจบลง พร้อมกับตาที่หลับสนิท ไม่รู้เพราะความเพลีย หรือเพราะความรัก แต่ผมอบอุ่นเสมอ ที่มีพี่ไวท์อยู่ใกล้ๆ ... ว่าแต่พรุ่งนี้ ตี5 ผมจะตื่นไหวไหม ในเมื่อร่างกายผมตอนนี้ ... ต้องการการพักผ่อนสุดๆ