คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Zenteria : อาณาจักรมนตรา มายาแห่งหมอก { พาร์ท นักฆ่าแห่งเงา
t
h
e
m
y
b
u
t
t
e
r
“สวัสดีสหายจากแดนไกล ข้ามีนามว่ารูบี้ คนส่วนใหญ่เรียกข้าว่าคิงรูบี้ เพียงแค่เพราะข้าเป็นเจ้าของปราสาทขาว น่าขำมั้ยล่ะ? (หัวเราะ) เอาล่ะเจ้าเดินทางมาไกลไหนๆ ก็ไหนๆ พักก่อนก็ได้ไม่ต้องเกรงใจ เรามาค่อยๆ บรรจงพูดคุยกันตามประสาคนชอบเขียนดีกว่ามั้ย?”
ชายหนุ่มยิ้มก่อนจะหยิบถ้วยชาอุ่นให้ท่าน พร้อมกับหยิบปึกแผ่นกระดาษของท่านมาคลี่อ่าน
“เอาล่ะ... ข้าขออธิบายเกณฑ์ของข้าเสียก่อน เจ้าไม่ต้องกังวลเรื่องตัวอักษรลายมือไก่เขี่ย หรือความงามของกระดาษงี่เง่านั้นหรอก พลงานมันขึ้นอยู่ที่น้ำหมึกไม่เกี่ยวกับสีสันองค์ประกอบข้าไม่เอามาคิดเป็นสัดส่วนการวิจารณ์หรอก”
ชายหนุ่มว่าพลางค้นหาเศษกระดาษชิ้นเล็กๆ ให้ท่าน
“อ่านซะ”
ชื่อเรื่อง 10 คะแนน แบ่งเป็นสองส่วนคือ
- ความน่าสนใจ 7 คะแนน
- ความเหมาะสม 3 คะแนน
เนื้อเรื่อง 25 คะแนน แบ่งเป็นสามส่วน
- ความงามของภาษา 10 คะแนน
- การดำเนินเรื่องและความเป็นเหตุเป็นผล 10 คะแนน
- ความคิดริเริ่มสร้างสรรค์ 5 คะแนน
ตัวละคร 10 คะแนน แบ่งเป็นสองส่วน
- ความมีเอกลักษณ์ของตัวละคร 5 คะแนน
- ความสมจริงและเหมาะสมของตัวละคร 5 คะแนน
คะแนนความน่าประทับใจจากคิงรูบี้ 5 คะแนน
รวมกันเป็นห้าสิบ หารด้วย สิบจะได้คะแนน เต็มห้า เท่ากับดาวที่จะได้
เอาล่ะยังไงข้าก็เวิ่นเว้อมานานพอควร เข้าเรื่องกันเลยพอข้าเปิดหน้าแรกของเจ้าขึ้นมาก็พบกับพื้นหลังสีฟ้าครามออกหม่นๆ ครามๆ เทาๆ คือให้ความรู้สึกลึกลับนิดหน่อย ในขณะที่เลื่อนไปมาหาชื่อเรื่องหื้มมม ใช่เลยข้าว่ามันโยงกับหน้าหลักเจ้ามาก เซนทีเรีย ข้าเขียนถูกมั้ย?!? ช่างเถอะข้าก็อ่านเกริ่นนำหน้าบทความต่อ และมันก็ทำให้ข้ารู้สึกว่า แนวโรงเรียนเป็นแนวที่เขียนง่ายแต่ยาก คือเขียนพลอตน่ะง่าย อยู่ในโรงเรียน ยิงเวทตูมๆ แต่เขียนให้แตกต่างจากนิยายแฟนตาซีแนวโรงเรียนเช่นกันนั้นยาก และเจ้าก็ทำได้ในระดับปานกลางค่อนไปดีเลย คือออกตัวก่อนว่าข้าก็ไม่ค่อยสันทัดแนวโรงเรียนแต่ข้าเคยอ่านบารามอสเล่มหนึ่งนะ ..... ต่อๆ มันทำให้ข้ารู้สึกขึ้นได้ว่า เอ่อออ น่าสนใจ เพราะอินโทรดี แล้วความลับของหมอกคืออะไร มันยังไง แล้วทำไมต้องแลกกับการอยู่ในโรงเรียนเพียงไม่กี่วัน แล้วรู้ไปจะได้อะไร? .... บลาๆ เป็นอินโทรที่กระชับและค่อนข้างมีพลังทีเดียว
ชื่อเรื่อง ข้าให้เต็มสิบ ทั้งด้านความน่าสนใจที่แบบอ่านปุบ เอ่ออออาณาจักรมนตรามายาแห่งหมอก มันเหมือนการเล่นคำ ที่เสียงมันสัมผัสกันเพราะพริ้งดีด้วย แม้ว่าจะพบชื่อคล้ายแบบนี้ตามท้องตลาด แต่มันก็ยังไพเราะเสมอสำหรับข้า
ชื่อเรื่อง 10 / 10
ข้าก็ไม่รอช้าเปิดบทนำอย่างรวดเร็วและกวาดสายตาอ่านๆ อ่านๆ พบว่าภาษาของเจ้าจัดได้ว่างดงามในระดับที่น่าพอใจอย่างมาก รู้สึกว่าข้าก็เคยอ่านไปแล้วล่ะ บทนำเนี่ย (หัวเราะ) มันเป็นบทนำที่สั้นๆ แต่มีพลังและทำให้เรารู้ว่า เรื่องนี้เกี่ยวกับอะไร เจ้าสามารถดึงเข้าประเด็นตั้งแต่หน้าแรกแสดงจุดประสงค์และเมนหลักของเรื่อง เป็นไกด์ไลน์นำทางนักอ่าน ว่าเรื่องนี้เกี่ยวกับความลับของอาณาจักรนี้นะ อะไรประมาณนั้น โดยที่มันไม่ยืดยาวจนเกินไปแถมมีปมให้ลุ้นอีกด้วยเล็กน้อย ซึ่งในความคิดข้ามันได้โออาอลังการ แต่มันดีสำหรับข้า มันกระชับและมีพลังให้ความรู้สึกอยากเปิดหน้าต่อไป แต่ถ้าขยายนิดหน่อยว่าความลับแห่งหมอกมันคือสิ่งที่ทำอะไรได้ มันมีพลัง มันดียังไง ไม่ต้องสปอยทั้งหมดแต่พอเปิดๆ นิดหน่อยข้าว่ามันก็โอเค แต่เท่านี้ก็หาที่ติไม่ได้แล้ว ฝีมือเจ้าดีมากข้ายอมรับ
ข้าเปิดเข้าสู่บทที่หนึ่งก่อนจะบรรจงกวาดสายตาและสะดุดเข้ากับลักษณะทางกายภาพของเมฟิส
ดวงตามีเขียวมรกต
ข้างง.... แก้ไขด้วยละกันหรือข้าอ่านผิดยังไงก็ขออภัย
อ่านไปก็ โอ้วว ภาษาเจ้าดีจริงไรจริง คำสวยๆ เจ้าก็ใช้ได้อย่างคล่องแคล่วเป็นการบ่งบอกว่าเจ้าอ่านมาเยอะมากเหมือนกัน อ่านมาได้ลงมานิดหน่อยไม่รู้สมองข้าพังหรืออะไรนะ แต่ข้าดันจำตัวละครไม่ได้ยังนึกตัวละครไม่ออกทั้งๆ ที่มีแค่สามตัว ข้าว่าเจ้าคงจะใช้กลยุทธ์ค่อยๆ เล่าเรื่องสินะ ดีแล้วละไม่อัดครั้งเดียวแต่ตอนนี้ขออ่านแบบใช้ชื่อไปก่อน
จากที่ข้าอ่านเลยลงมาจากน้ำพุนิทราได้แล้วนั้นรู้สึกว่าการดำเนินเรื่องออกจะเร็วๆ ไปนิดหน่อยเหมือนยัดปริศนาเข้าไป อาจารย์คนนั้นคือใคร? ข่าวข้อมูลเกี่ยวกับอะไร เนื้อเรื่องดูเอื่อยๆ ไปนิดหน่อย แต่ไม่เป็นไรข้าอ่านต่อแปปส์
แต่ข้ากลับชอบศัพท์เฉพาะที่เจ้าคิดค้นประดิษฐ์ขึ้นมา มันโอเคมากสำหรับข้า ไม่ว่าจะนิมฟ์ หรือเวทมนตร์นอกสารระบบของเอลฟฟ์เอย ช่างละมุนละม่อมซะเหลือเกิน แต่มันมีจุดบอดนิดหน่อย เจ้ายัดพวกศัพท์เฉพาะลงไปในตอนเดียวหลายคำเหมือนกันแต่ก็ยังไม่เป็นปัญหามากนัก
สกิลการบรรยายของเจ้าจัดว่าเจ๋ง ศัพท์แสงในการใช้บรรยายสถาปัตกรรมของเจ้าทำให้ข้าค่อนข้างจะเห็นภาพ มันเกือบเยิ่นเย่อแล้วล่ะแต่ไม่ มันยังอยู่ในขั้นที่พอดีอยู่ แต่ข้าขอตินิดหน่อยในความรู้สึกล้วนๆ ของข้า ใช้อยู่ว่าบทนำเจ้าทำได้ดีมาก แต่บทนี้มันกลับดูเอื่อยๆ ไปนิดหน่อย แต่ข้าเข้าใจว่าเหมือนเป็นการเปิดทางเข้าสู่เนื้อหา มันก็คงต้องอ่านต่อไปเรื่อยๆละนะ
พออ่านลงมาสักพักเห็นพรรณไม้อะไรสักอย่าง มันว้าวมาก... เพราะจากที่อ่านดูมีชื่อเมืองที่มันเกิดได้พบเจอได้เท่านั้น และในป่าไหนด้วย ข้าว่าเจ้าคงทำการบ้านและทุ่มเทกับมันมากๆ เรื่องภาษาของเจ้าข้าก็ไม่มีข้อติงนะ แล้วก็เรื่องคำผิดจากสายตาแก่ๆ ของข้าก็มองไม่เห็นเลยสักที่
บันไดทางขึ้นอลังการมาก.....#ข้ามไป
ข้าอ่านจบไปแล้วบทแรกในความรู้สึกข้าตอนแรกไม่ควรยัดเยอะขนาดนี้นะ แต่ก็มีมุมพักสบายอยู่บ้างแต่น้อย อ่านไปแล้วค่อนข้างตึงเพราะข้อมูลเยอะไปหน่อย แต่อ่านบทที่สองข้าอาจจะร้องว้าวเลยก็ได้ ข้าพูดเลยว่าเจ้าเป็นงานวิจารณ์ที่ยากที่สุดที่เคยทำมาเลยล่ะ ข้าไม่กล้าวิจารณ์ในบางอย่างเพราะมันดูเป็นฟิลลิ่งข้าเกินไป แบบว่าเป็นความรู้สึกของข้าคนเดียวอะไรแบบนี้ มันเหมือนใช้อารมณ์มากกว่าหลักการ งานที่ดีควรควบคู่ไปทั้งสองอย่าง แต่ถ้าพูดเรื่องหลักการแล้ว งานเจ้ามันไร้ที่ติการบรรยายของเจ้าอยู่ในระดับดีค่อนไปทางดีมากเลยทีเดียว แต่มันให้ความรู้สึกตึงๆ นะ จากที่ข้าอ่านตอนแรก ข้าเนี่ยไม่กล้าวิจารณ์จนต้องไปดูงานวิจารณ์ที่วิจารณ์ให้เจ้าเลย ว่าเค้าว่าไงบ้าง 5555 งานยากของข้ามาแล้ว TT.
เริ่มอ่านบทที่สองละ
ข้าได้ยินเสียงแว่วๆ จากตัวละครทั้งสอง มันโอเคสำหรับข้า รู้สึกมันเริ่มมีชีวิตขึ้นมาบ้าง แตกต่างจากบทแรกอย่างสิ้นเชิงมันดูมีชีวิตขึ้นมาในช่วงต้นๆ น่ะนะ อ่ะโอเคข้าจะอ่านต่อละนะ
อ่านไปเรื่อยๆ แล้วข้ายังนึกหน้าตัวละครไม่ออกเลยแฮะ แบบจำไม่ได้อ่ะหวังว่าเจ้าจะบรรยายพวกเขาอีกสักรอบสองรอบนะ แต่ต้องยอมรับการบรรยายสภาพแวดล้อมของเจ้าจริงๆ ตรงนี้เห็นภาพมากๆ เก็บข้อดีของเจ้าไว้ บทนี้น่าตื่นเต้นมากสำหรับข้าช่วงยัยโกธิคผมส้มออกมาแล้วก็ไปหลังจากนั้นมันลุ้นตลอดเวลาเลย เริ่มไม่อึดอัดกับเนื้อหาของเจ้าแล้วล่ะนะ
ตอนที่เฟเรสตื่นขึ้นมาดีโอเคเลย เหมือนมีปมอีกปม เรื่องราวมันเหมือนพันกันให้ยุ่งไปหมดตอนนี้ ปมเยอะดีข้าชอบ
อ่า.....อ่านจบบทที่สองไปแล้ว คลายความเครียดไปได้นิดหน่อยแต่ดันมีปมปัญหาเพิ่มมาให้ข้าปวดหัวอีกแล้วววว แต่ในความคิดข้ามันน่าลุ้นและน่าติดตามกว่าตอนแรกเยอะเลย แต่ขอติเรื่องการตายของพ่อเมฟิสนิดนึง มันดูไม่ได้อาลัยอาวอนเท่าที่ควร ยิ่งคนที่ดูเหมือนสดใสบ๋องแบ๊วอย่างเมฟิสยิ่งไม่ ข้าหวังว่าตอนต่อๆ ไปอาจจะมีการบรรยายเกี่ยวกับตรงจุดนี้ แต่ไม่ใช่ปัญหาร้ายแรงอะไรนะ แต่สำหรับข้าว่าฉากตายเป็นฉากที่ควรให้ตัวละครแสดงความรู้สึกออกมารู้สึกให้มากที่สุด โดยเฉพาะคนที่สูญเสียคนสำคัญไป สำหรับคนอื่นอาจจะดีแต่สำหรับข้าแล้วมันต่อได้อีกนิดหน่อย รวมๆ บทนี้ดีมากเลยล่ะ
ปล. ถ้าเจ้าไม่ชอบการวิจารณ์แบบข้าก็ขออภัยด้วยนะ ข้าจะอ่านแบบทีละตอน และเม้นต์เป็นฉากๆ บันทึกความรู้สึกตอนนั้นไว้เลย ยังไงก็ขออภัยไว้ก่อน
อ่า— ข้าเริ่มอ่านบทที่สามแล้วล่ะนะ
ยังดีนะที่เจ้าไมได้ให้เมฟิสพูดอะไรในช่วงต้นมันยังทำให้รู้สึกว่า -- เออ ยังช็อกไม่หาย ดีมากๆ อ่านไปเรื่อยๆ ก็ดีนะจนถึงตรงที่เมฟิสบอกว่าสวัสดีและทักทายแบบอารมณ์ดีขัดกับที่เป็นเมื่อชั่วโมงก่อน ตรงนี้มัน— อื้มอาจจะใช่ที่เมฟิสอาจจะเป็นคนร่าเริงอยากทำให้คนอื่นสบายใจ และยิ้มได้แต่ข้าว่า มันไม่เหมาะสมเท่าไหร่นะ เพราะแบบพ่อตายเลยนะ ทำไมไม่ให้เวลาเมฟิสทำใจก่อน นี่เล่นทักทายแบบสว่างจ้าเลย ข้าว่ามันไม่สมเหตุสมผลเท่าไหร่ มีการฉีกยิ้มกว้างด้วย (ถ้าข้าเข้าใจผิดก็ขอโทษด้วยละกัน)
หื้มมม…. การบรรยายครูประวัติศาสตร์เจ้าดีจริงๆ แต่ตรงที่บอกว่า
ชายหนุ่มผมสีน้ำตาลสั้น......กวาดสายตาไปรอบห้อง
ตั้งแต่ชายหนุ่มถึงรอบห้องเนี่ยและเจ้าไม่วรรคให้ข้าเลยบรรยายดีมากเลยนะ แต่ให้ข้าอ่านเป็นวรรคเป็นเวร อ่านรัวไม่ได้พักหายใจเลย 5555 คือข้าเหนื่อยและมันทำให้บางคำบางความหมายเพี้ยนจนข้าได้อ่านรอบสอง
กรุณาคลุมดำข้อความด้านล่างเพื่อการอ่านที่สะดวกยิ่ง
#นอกบท อ่าสวัสดีนะคุณพาร์ท นี่อ่านมาตั้งนานอาจจะดูปัญญาอ่อนกับข้อติติงของผมนะ ยังไงก็บอกความรู้สึกด้วย มันอาจจะมีแต่น้ำแต่ผมตั้งใจวิจารณ์มาก แพ็กความรู้สึกตอนอ่านลงเลย ผมเห็นคุณพาร์ทไปสมัครนิยายผมยังไงก็ขอบคุณนะครับ ถ้าติดแล้วอย่าลืมติดตาม แต่ถ้าจะสับแหลกก็บอกกันด้วยละกันนะครับ 555555 อาจจะอยากสับเพราะงานที่ผมวิจารณ์คุณพาร์ทก็ได้ เพื่อคุณพาร์ทอาจจะอยากเอาคืน 5555 ###ข้ามการนอกบทบาทนี้ไป
แหน่ะ!! จุดนี้มันจี้ใจข้าจริงๆ เมฟิสยิ้มกลับไปหาเด็กหญิงร่าเริงผมน้ำตาลคนนั้นได้เยี่ยงไร ข้าขำตรงที่สองคนนั้นกัดกันนะ น่ารักดีค่อยเบาหัวข้าหน่อย แต่ก็ยังสะกิดต่อมข้าอยู่ดีว่าเมฟิสฟื้นตัวเร็วปายยยยยย และมันทำเอาข้างงว่าทำไมจู่ๆ สองคนนั้นดันกัดกัน ข้าพยายามไล่อ่านขึ้นไปด้านก็ไม่เจออยู่ดีดีก็ทะเลาะกันเลยเหรอนี่ข้าสงสัยเฉยๆ นะ
ฉากร้านอาหารเป็นอะไรที่ข้าชอบมากเพราะเหมือนกับข้าได้พักจากเนื้อเรื่องที่แน่นๆ ของเจ้า แต่ข้าก็ยังติดเจ้าเมฟิสไม่หาย คือทำไมกันนะ แต่เจ้าบรรยายอาหารได้น่ากินมาก ข้าเป็นคนที่ชอบฉากอาหารมากเพราะข้าชอบกิน มันฟินดีที่เจ้าบรรยาย เจ้าบรรยายลักษณะได้เนี้ยบจริงๆ ได้เป๊ะมากข้าชอบ
ข้างงตรงประโยคที่ว่า
เขาเป็นเด็กหนุ่มหน้าออกหวานๆเล็กกับเส้นผมสีแดงเพลิง
ช่วยดูที
ตายละข้า... ตัวละครเยอะเหลือเกินข้าจำลักษณะไม่ได้เลย ตอนนี้ข้ายังจิตนาการไปมั่วๆ เลย แต่ชื่อข้าจำได้นะ กับสามตัวเด่นข้าก็แยกออกแล้ว แต่เหล่าสามสาวเนี่ยสิมีเพิ่มอีกใครก็ไม่รู้เยอะจริงๆ อยากให้เจ้าเน้นๆ หน่อยนะอีกอย่างนะ ที่ข้าอยากฝากคือตัวละครเจ้ามันเยอะมากๆๆ ควรจะจัดสรรพวกระบบระเบียบตัวละครให้เข้าที่กว่านี้
อ่านจบบทที่สามแล้วข้าว่าช่วงหลังมันก็สบายดีแล้วมีการทิ้งปมให้อยากอ่านต่ออีกยังไงข้าก็ขอพักก่อนจะทำให้ต่อ...
10 นาทีต่อมา
ข้ามาแล้วอ่าวว เริ่มงานกับบทที่สี่กันต่อเลยละกันนะ
เห็นชื่อบทแล้วข้าต้องเหนื่อยแน่ในความคิดตอนแรก แต่พออ่านนิทานของยาย(?)รึเปล่า ? จบไปรู้สึกมันมีปมอะไรที่น่าค้นหาเป็นนิทานที่กระชับแต่มีมนตร์คลั่งบางอย่าง ทำให้ข้ารู้สึกขนลุกได้เลย ปมมันน่าติดตามดี
ตอนที่ซาซิเรียฝันน่ะข้าว่าดีมันสร้างปมขึ้นอีกเรื่องน่าติดตามด้วย
จบไปแล้วกับทที่สี่ไม่มีอะไรให้ติ การบรรยายยังดีเหมือนเดิมอาจจะดูเอื่อยๆ ไปบ้างแต่ก็มีอะไรหลายอย่างในตอนคือส่วนตัวข้าชอบเรื่องเล่า นิทาน ตำนาน ในนิยายอยู่แล้วมันเหมือนจิตนการแบบออริจินอล โดยเฉพาะปมเรื่องตัวอะไรสักอย่างที่ตัวมีเขาคดน่ะ ข้าว่ามันดูพลิกโพดี
อ่า ข้าเริ่มอ่านตอนต่อไปแล้วนะ
บทที่ห้าเป็นบทที่ข้ารู้สึกชื่อตอนกับข้อความด้านในไม่สัมพันธ์กัน ในความรู้สึกข้ามันออกจะหนาบเนิบเอื่อยๆ ไปหน่อย มีบางตอนที่พีคๆ ตอนละครลับปริศนาเจ้าเยอะจนข้าจำไม่ได้ มันทำให้ข้างง แต่ข้าชอบฉากที่ยัยตุ๊กตาโลลิมาเตะม่านพลังเวทมนตร์มาก มันดูฮาร์ดคอดีแล้วยังมีหน้าลุกขึ้นมาอีก ทำให้รู้สึกยัยเด็กนี่แมพจัง หลายๆ คนจึงอยากเปิดตอนต่อไป การบรรยายของเจ้าข้าไม่สามารถถ้วงติงอะไรได้จริงๆ คำเพี้ยนก็ไม่เจอไม่ใช่ว่าไม่แสกนนะ ข้ามั่นใจว่าอ่านไปต้องมีบ้างแต่นี่ไม่ มันบ่งบอกว่าเจ้าเป็นคนที่ใส่ใจกับงาน เก็บขอดีไว้ละกัน
ตอนต่อไปละนะ
อ่านมาๆ เรื่อยๆ ข้าพอนึกภาพตัวละครออกบ้างแต่ก็ยังไม่สุด ยัยคาริน่าก็ชักชวนคนแถวนั้นมา ซึ่งเยอะแยะเหลือเกิน ตอนล้อมวงกันข้ายิ่งงงจำชื่อตัวละครจิตนาการเอา รังสียูริมายังไงไม่รู้หรือข้าคิดไปเอง 5555 ช่างเถอะอ่านต่อ
ตอนนี้ยังเหมือนเดิมคือไม่มีอะไรที่จะดึงความสนใจข้าได้เหมือนกับตอนที่แล้ว แต่มันยังดีที่บรรยายกาศของการทำนายและความน่ารักเบาสมองอยู่บ้าง ส่วนเรื่องภาษาในบทนี้ก็ยังดีเหมือนเดิม แต่ข้าขอติเรื่องตัวละครแค่นั้นมันจะเยอะไปไหน เยอะไม่พอนะ ลักษณะเจ้าอธิบายแค่รอบเดียวแถมผลุบๆ โผล่ๆ มาเป็นระยะๆ มันเลยทำให้ข้าลืมไปเลย แต่พออ่านๆ ไปมันก็ค่อยยังชั่วกว่าแรกๆ อยู่ที่ข้าไม่รู้เรื่องเลย ถ้าเป็นคนอื่นอาจจะปิดไปได้เลยระวังด้วย
ข้าก็ขอชมเลยว่าเมย์เดียกับเมฟิสเนี่ย แบบข้าว่ามันโอเคนะ น่ารักดี... แล้วก็เอกลักษณ์โดดเด่นมากๆ ด้วยคือกลบคนอื่นหมดเลย ข้อควรระวังที่ข้าอยากจะแนะนำเจ้าคือ เฟเรสเป็นพระเอกใช่มั้ย #ในความรู้สึกข้า แบบตัวหลักสุด ไม่ควรให้ตัวหลักสุดโดนตัวละครอื่นกลบ แต่ถ้าข้าเข้าใจผิดก็ขอโทษด้วย
บทที่เจ็ดแล้วนะ ข้าหวังว่าบทนี้จะทำให้ข้ารู้สึกดีและว้าวนะ
ช่วงวางแผนไปหาคอร์ของยัยตุ๊กตาโลลินั้น โอเคเลยมีพลังเงียบครึม ข้าหวังว่าจะได้เจอฉากบู๊ไวไวนะ อิอิ ข้าว่ามันเข้มข้นดีบทนี้รู้สึกลุ้นไปกับมันด้วย ตอนที่จะเรียกเมย์เดียมาน่ะ
เฟเรสนี่ก็ดูมีปมเยอะแยะจัง ข้าอยากจะรู้จริงๆ ว่าคนคนเดียวเก็บอะไรไว้ขนาดนั้น 555555
ตอนนี้เนื้อหาเข้มข้นปมเริ่มคลายนิดหน่อย นิดเดียวจริงๆ ข้าเดาไว้เลยว่าต้องเป็น (กรุณาคลุมดำ เฟเรส) #เพื่อออออ?!?!
ตอนนี้ไม่มีที่ติทิ้งปมอยากให้อ่านต่อได้ดีภาษายังดีเหมือน เจ้าไม่หน้าห่วงเรื่องภาษาแต่หน้าเป็นห่วงเรื่องการจัดองค์ประกอบตัวละครมากกว่า นอกนั้นเจ้าเยี่ยม
ยังไงข้าจะอ่านตอนสุดท้ายแล้วจะได้สรุปคะแนนบางส่วนละนะ
ตอนนี้ค่อนข้างเนื่อยๆ ข้าขำตอนเมฟิสโดนลากเข้าไปด้วยอ่ะ ฮาดี 55555
อ่านจบแล้วชอบตอนท้ายสุด ตัวละครลับอ่ะที่พูดเกี่ยวกับอดีตและอนาคต ข้าว่ามันลึกลับมีพลัง แต่ข้าพูดเลยว่าบทนี้เป็นบทที่ทำให้ข้าอ่านข้าม เพราะมันเนิบมากเหมือนมันมีแค่ข้อมูลเพียวๆ ไม่มีอะไรน่าตื่นเต้น ในความคิดข้าบทนี้เป็นบทที่น่าเบื่อที่สุดแล้วที่อ่านมา ไม่รู้ทำไมนะ
เรื่องภาษาของเจ้าก็ยังเหมือนเดิมไม่มีอะไรที่จะสามารถติได้
ข้าขอสรุปคะแนนส่วนของเนื้อเรื่องนะ
ความงามของภาษา เอาไปเต็มข้าไม่อะไรจะถ้วงติงเจ้าเลย ขอคาราวะ เก็บรักษาจุดแข็งของตนไว้เพื่อใช้ในวันข้างหน้าละกัน
การดำเนินเรื่อง ข้าก็ขอหักนะเพราะมีหลายช่วงหลายฉากที่มันทำให้ข้ารู้สึก... ง่วงแล้วมันเอื่อยมาก ข้ามีเวลาดึกๆ ไง บางตอนข้าอยากปิดมากแต่ก็ต้องอ่านให้จบ พอเจอตอนสนุกก็ดีไป ถ้าเป็นนักอ่านคนอื่นอาจจะปิดไปได้ระวังด้วย
ความสมเหตุสมผล ตรงจุดนี้คือเรื่องบทสทนาเจ้ามีปัญหาตอนที่ตัวละครเยอะเกินไป มันไม่สมเหตุสมผลในคำพูดเท่าไหร่ แต่ปกติถ้าตัวละครในฉากไม่เยอะมาก มันจะไม่มีปัญหา อีกส่วนที่ข้าจำได้ขึ้นใจคือ ส่วนตอนที่พ่อของเมฟิสตาย มันทำให้ข้าแบบ.... ไม่สมเหตุสมผลอย่างแรง ส่วนเรื่องเนื้อหามันก็รับกันอย่างตรงจุดไม่มีที่ติ แต่ข้าก็งงปมปัญหาหลายๆ อันน่ะนะไม่เป็นไรตรงจุดนี้ถือว่าข้าโง่เอง 55555
ความคิดริเริ่มสร้างสรรค์ ข้าให้เจ้าเกือบเต็มเพราะอย่างน้อยก็ไม่เหมือนกับแนวโรงเรียนที่ข้าเคยอ่านล่ะนะ
ความงามของภาษา 10 / 10
การดำเนินเรื่องและความสมเหตุสมผล 6 / 10
ความคิดริเริ่มสร้างสรรค์ 4 / 5
รวม 20 / 25
ต่อไปเรื่องของคาแร็กเตอร์ อื้มมม… จะแจงให้ฟังละกัน
ความมีเอกลักษณ์ของตัวละคร ตรงจุดนี้ข้าว่ามีแค่เมย์เดีย กับเมฟิสที่ข้าประทับใจ นอกนั้นข้าว่าตัวละครยังไม่ค่อยเท่าไหร่อ่ะ อีกตัวก็เฟเซียอะไรสักอย่างที่เป็นเอลฟ์ก็โอเคนะส่วนพระเอกข้างงทำไมไม่เด่น ถึงจะดูเฉยชาก็เหอะแต่มันก็ไม่เด่นเท่าที่ควร เพราะฉะนั้นตรงนี้ข้าขอหักละกัน
ความสมจริงและความเหมาะสม ข้าคิดว่าความสมจริงได้เต็มนะเพราะการออกมาของตัวละคนมันก็ออกมาเป็นสเต็ปนะ แต่ด้านความเหมาะสมข้าไม่ค่อยโอเคเท่าไหร่ เพราะว่ามันออกมาแบบทะลักทะล้น แถมยังไม่มีบทหายไปเฉยๆ ก็มีบางตัวอ่ะ ทำให้ข้างงกับตัวละครมากเลย แถมบทพูดยังดูแปร่งๆ ในบางตัวละคร แต่ที่ข้าชอบก็มี เมฟิส กับเมย์เดียนน่ะนะ
ความมีเอกลักษณ์ของตัวละคร 3.5 / 5
ความสมจริงและความเหมาะสม 3.5 / 5
รวม 7 / 10
สรุปสั้นๆ เลยล่ะกัน จากที่ข้าอ่านมาและวิเคราะห์ได้แล้วว่า เจ้าเป็นคนที่ภาษางามมีประสบการณ์อ่านเยอะมามากเลยทีเดียว ทุ่มเทกับงาน ข้าอยากเสนอแนะเรื่องตัวละครการดำเนินเรื่องสองอย่างนี้ การดำเนินเนื้อเรื่องนั้นควรจะใส่จุดน่าติดตามไว้เยอะๆ ส่วนตัวละครควรเน้นมากๆ ทั้งลักษณะและเอกลักษณ์
คะแนนความประทับใจ ข้าให้เต็มเลยล่ะกันถือว่าเป็นกำลังใจสำหรับนักเขียนที่มีความพยายาม
รวมทั้งหมด 42 / 50
นิยายเรื่องนี้เป็นนิยายระดับ 4 ดาว
โดย คิงส์รูบี้
สุดท้ายอยากจะบอกว่าอย่ายึดติดกับคะแนน บรรทัดฐานของแต่ละครไม่เหมือนกัน ข้าว่าดีคนอื่นว่าไม่ ข้าว่าไม่คนอื่นว่าดี การวิจารณ์นั้นก็เหมือนการแสดงทรรศนะ เป็น Opinion ไม่ใช่ Fact เพราะฉะนั้นอย่าถามเหตุผลจากมันมากนัก งานวิจารณ์นั้นสนุกวิจารณ์งานคนอื่นและมีสถานะอยู่เหนือคนอื่นอยู่ แต่มันทำให้ข้าหนักใจทุกครั้งเวลาเจองานวิจารณ์ชิ้นยาก เพราะข้าจะยอมตามกระแสสังคมว่า คนอื่นชม ยอดวิวเยอะ บลาๆ.... แต่ข้าเลือกที่จะวิจารณ์ออกไปตรงๆ ตามความรู้สึกโดยไม่สนสภาพสังคม ไม่ว่าผลของมันจะกระทบต่อข้าก็ตาม แต่นั่นก็ต้องอยู่บนหลักของความสมจริงด้วย เพราะนั่นคือ สิ่งที่นักวิจารณ์ที่ดีควรทำ แม้ว่าสังคมมองมันไม่ดีแต่เราคิดว่ามันดีให้พูดออกไปตรงๆ แม้ว่าคนจะไม่เชื่อถือเราก็ตาม ขอฝากไว้ในฐานะนักวิจารณ์เช่นเดียวกัน และว่างๆ ข้าคงขอให้เจ้ามาวิจารณ์นิยายของข้าเช่นกัน
นิยายของเจ้าเป็นงานที่ทำให้ข้าหนักใจไม่น้อยเลยทีเดียวกับความยากของมัน... สู้ต่อไปข้าจะเป็นกำลังใจให้
ละติจุด .ถ้าข้าพิมประโยคอะไรผิดพลาดไปก็ขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วย
ละติจุด2. ขออภัยที่ส่งงานช้าเพราะไม่ค่อยว่างเท่าไหร่นัก
ละติจุด3. ถ้ามีคำผิดขออภัยด้วย
ละติจุด4. เป็นกำลังใจเสมอ.
ชื่อ :
ชื่อนิยาย :
ความพึ่งพอใจ :
มีอะไรอยากฝากให้คิงส์รูบี้มั้ย? :
ข้อเสนอแนะ :
เพิ่มเติม :
__________________________________________________
อย่าลืมนำแบนเนอร์ไปแปะลงในนิยายของตนด้วยนะครับ
ความคิดเห็น