ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : เรารักกันตอนไหน 2
"ปล่อยกูนะไอ้บ้า มึงหูแตกเหรอกูบอกให้ปล่อยยย"
"ถ้ามึงยังไม่เงียบนะกูจะถีบมึงตกรถ!!"
ผมรีบยกขาขึ้นมากอดก่อนจะปิดปากตัวเองแน่น ทำไมมึงหน้ากลัวแบบนี้ห้ะ! เมื่อกี้ผมอยากลงแทบตายแต่ตอนนี้ถ้าผมไม่เงียบคงจะตายจริงๆแน่ขับเหมือนญาติเสียแบบนี้ศพผมคงจะไม่สวยอะ
สองข้างทางที่เต็มไปด้วยป่าทึบทำให้ผมนึกหวั่น ไม่ทราบว่ามึงพากูออกนอกเมืองทำไมไหนบอกจะไม่ฆ่าผมไงผมเริ่มหลอนแค่คิดเหงื่อก็ผุดขึ้นใบหน้าทั้งๆที่แอร์รถก็เย็นเชียบขนาดนี้ ผมเหลือบมองไอ้คนข้างๆแล้วก็ต้องกลืนน้ำลายฝืดๆลงคอก็แม่งเล่นหันมาทำหน้าโหดใส่คุณมึงไม่ต้องทำผมก็กลัวแล้วครับ
"นั่งเงียบๆถ้ายังไม่อยากตาย"
"ถ้ากูนั่งเงียบๆกูจะไม่ตายใช้ไหม"
"ยังดีที่รู้จักกลัวแต่ช่วยเรียกกูพี่ด้วยกูอยู่ปีสามสัส!!!"
"เออๆขอโทษ"
ไอ้พี่มาร์คมันแสะยิ้มมุมปากหน้าอย่างเลวอะ ทางที่ดีผมนั่งเงียบๆดีกว่าไม่งั้นมันได้ฆ่าผมจริงๆแน่
ผมมองถนนข้างหน้าที่รู้สึกได้ว่ามันเริ่มจะไกลจากตัวเมืองมากขึ้นทุกที...อยู่ๆไอ้พี่มาร์คก็หักเลี้ยวเข้าซอยที่เต็มไปด้วยป่ารกชันสองข้างทางไม่มีบ้านคนสักหลัง ไหนบอกจะไม่ฆ่าผมไงสถานที่แบบนี้เอาคนมาฆ่าทิ้งชัดๆ ไอ้หล่อจอดรถอยู่หน้าโกดังร้างแห่งหนึ่งดับเครื่องและเดินลงมาเปิดประตูให้ผมลงไป
"ลงมา"
ผมไม่ยอมขยับเขยื้อนถ้าก้าวลงไปแล้วมึงฆ่ากูละ ใครจะหาศพผมเจอวะเปลี่ยวขนาดนี้ หัวใจผมเต้นถี่ขึ้นเมื่อสายตาหันไปเจอชายฉกรรจ์สามคนยืนรออยู่หน้าโกดัง มือผมเย็นเฉียบบีบเข้าหากันแน่น
"กูบอกให้ลงมา เมื่อกี้มึงยังอยากจะลงอยู่เลยลงมาซิวะ!!!!"
ไอ้พี่มาร์คตะคอกผมดังลั่นจนผมสดุ้งจำใจต้องก้าวขาที่สั่นเทาลงทีละข้าง ผมเหลือบมองไอ้พี่มาร์คที่จ้องผมซะตาขวางมึงใจร่มๆนะกูกลัวแล้ว
"เข้าไป"
ไอ้พี่มาร์คพลักผมให้เดินเข้าไปในโกดังตามด้วยชายฉกรรจ์ที่เดินตามมาติดๆข้างในนี้เหม็นอับชิบฝุ่นเยอะอีกต่างหาก....ผมมองไอ้พี่มาร์คที่นั่งมองผมอยู่คือมึงไปหาเก้าอี้มาจากไหนครับทำเป็นเท่ห์ ถึงมันจะเทห์จริงๆก็เถอะ แล้วกูจะไปชมมันทำไมวะ
"มึงคิดว่าตัวเองเป็นใคร"
"...."
"กูถามก็ตอบซิวะ!!!!"
"ก็พี่บอกให้ผมเงียบไม่ใช้เหรอ" กระดากปากแหะเรียกมันพี่เนี้ย
"อยากลองดีใช้ไหม เฮ้ย!มึงสองตัวจับมันใว้ดิ"
พอไอ้พี่มาร์คสั่งลูกน้องเท่านั้นแหละผมกำลังจะวิ่งหนีทันทีแต่ก็ไม่ทันไอ้ลูกสมุนบิ๊กบึ้มนั้น มันสองคนเข้ามาล็อกแขนผมใว้คนละข้างผมพยามดิ้นหนีแต่ก็เปล่าประโยชน์แถมเหนื่อยฟรีอีกต่างหาก
"กูไม่ฆ่ามึงหรอกไม่ต้องกลัว"
"ไม่ฆ่าก็ปล่อยดิวะปล่อย!!"
"กูปล่อยมึงแน่ แต่มีข้อแลกเปลี่ยน"
ผมหรี่ตามองไอ้พี่มาร์คทั้งที่ยังหอบหายใจเหนื่อย กูจะตายเพราะตัวกูเองนี้แหละผมให้ไปจิกตาใส่ยักษ์สองตัวที่จับผมอยู่ แต่ก็ต้องชะงักเมื่อโลหะเย็นๆไล่ลากไปตามโครงหน้าผม
"ขะ ข้อแลกเปลี่ยนอะไรละ"
"มาเป็น 'เบ๊' กูสองเดือน"
ผมละเกลียดรอยยิ้มไอ้หล่อนี้จังอยากเอาตีนฟาดหน้า!!!!
ผมยอมทำสัญญาเป็นเบ๊ให้กับพี่มันง่ายๆก็คือคนใช้นั้นแหละระยะเวลาก็สองเดือนถ้าผมไม่ทำก็คือตายป่ะใครจะไปอยากตายวะ.......ยังดีหน่อยที่ไอ้พี่มาร์คมันยังมีความเป็นคนอยู่บ้างไม่ปล่อยผมทิ้งใว้ที่นั้นแล้วให้กลับเองผมคงไม่มีปัญญาอะ ถนนโล่งรถไม่มีผ่านแบบนี้คงต้องได้ตายเพราะเดินกลับ ไอ้พี่มาร์คมันมาส่งผมแถวป้ายรถเมล์แห่งหนึ่งที่ไหนก็ไม่รู้ผมต้องถามทางคนแถวนั้นเอาถึงจะได้กลับบ้านทำเอาผมเหนื่อยแทบตายรางสังหรณ์ผมโคตรแม่นเลยบอกแล้วชีวิตผมจะไม่สงบสุขอีกต่อไป
..........................................
เมื่อวานหนีเสือวันนี้มาปะจรเข้ตัวหนึ่งแคระตัวหนึ่งสูง ฮ่าๆ ขำไม่ออกอะไอ้เพื่อนรักทั้งสองคนนั่งจ้องผมเขม่งตั้งแต่ผมย่างกร่ายเข้ามานั่งลงโต๊ะประจำผมไม่ยอมปริปากพูดเรื่องเมื่อวานที่โดนไอ้พี่มาร์คลากไปทำสัญญาทาสทั้งๆที่พวกมันก็ขยั้นขยอถามไม่หยุดจนต้องมานั่งจ้องตากันแบบนี้แหละ
ให้ตายก็ไม่เล่าจะให้บอกว่าผมจะไปเป็นคนใช้ไอ้พี่มาร์คมันนะเหรอไม่มีทางซะหรอกมีหวังพวกมันล้อยันผมมีลูกแน่!!
"บอกพวกกูมาซะดีๆว่าพี่มาร์คทำไรมึงมั้ง"
"กูไม่เชื่อหรอกว่าพี่แกจะไม่ทำอะไรมึงเลยทั้งๆที่ลากไปแบบนั้น"
ทีเรื่องแบบนี้พวกมึงฉลาดขึ้นมาเลยนะ ตอนนี้ผมเริ่มนั่งไม่ติดที่ละมือไม้ไม่รู้ว่าจะวางใว้ที่ไหนกลัวพวกมันจะจับได้จริงๆ
"กูพูดจริงๆพี่มันไม่ได้ทำอะไรกูเลย...ไม่งั้นกูจะมานั้งหล่อให้พวกมึงเห็นเหรอ"
มันแค่เกือบจะฆ่ากูทางอ้อมแค่นั้นเองไม่มีอะไรจริงๆ พอได้รับคำอธิบายที่หนักแน่นของผมมันสองตัวก็มองหน้ากันเหมือนปรึกษาทางจิต ผมลอบถอนหายใจเฮือกใหญ่จนผมต้องสดุ้งเมื่อพวกมันหันมาจ้องผมอีกครั้ง
"มึงแน่ใจใช้ไหมแบมว่าพี่มันไม่ได้ทำอะไรมึง"
"แน่ซิวะ!"
"หรือว่ามึงเอาตัวเข้าแลกใช้ไหม!!"
"ควายเหอะ"
ผมจัดการตบหัวไอ้ยูคอย่างแรงจนมันต้องยกมือขึ้นมาลูบปรอยๆ พูดมาได้ไงว่าผมเอาตัวเข้าแลกมึงใช้หัวแม่โป้งตีนคิดเหรอครับในสมองนี้มีแต่เรื่องอัปรีย์นะไอ้ยูค
ก่อนที่ไอ้ยูคจะเชื่อและกลับคณะมันไปผมนี้แทบสรรหาคำมาพูดจนปากเปียกปากแฉะเพราะไอ้พี่มาร์คคนเดียวเลยแม่ง......เช้านี้ผมเรียนด้วยสติที่ล่องลอยจะหลับให้ได้แต่ไอ้ยองแจนี้ซิมันหลับเลยละปล่อยให้ผมแหกตาจดเลกเชอร์คนเดียว ผมรู้สึกได้ถึงแรงสั่นที่กระเป๋ากางเกงก่อนจะหยิบขึ้นมาดู
เบอร์ใครวะ
"ฮโหล" ผมก้มลงใต้โต๊ะกรอกเสียงลงโทรศัพท์ด้วยเสียงกระซิบ
"กูให้เวลามึงสิบนาทีมาหากูที่คณะ ถ้าเกินสิบนาทีมึงโดนแน่!!!"
ไอ้เหี้ยพี่มาร์ค!!!!!!!
TBC...........
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น