คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Wolf & Vampire ; 2
Wolf & Vampire
รัลอาล
ร้านาแฟแน่นนัสำหรับืนวันอาทิย์ โฟาและเ้าอี้ใหม่หรูหรา ส่วนมามีวัยรุ่นที่ออเที่ยวลาืนนั่เ็ม ลิ่นาแฟและลิ่นนมปัลุ้ทั่วห้อ านยอลและอี้ฟาน้าวเ้าร้านพลามอหาที่นั่
“ันะไปเอาาแฟ นายไปหาเาอี้ที่ะนั่ แล้วะื่มอะไรล่ะ” อี้ฟานถาม
“แ่าแฟ แบบำ”
อี้ฟานเินไปที่เาน์เอร์ พึมพำทำนอว่าเาไม่เยทำอะไรีนานี้มา่อน ะานยอลเินไปหาที่นั่ ในที่สุานยอล็เอโฟาเบาะู่หนึ่รมุมมืท้ายห้อ ใล้ๆมีสาวผมยาวใส่เสื้อล้ามสีำนั่ิบาแฟอยู่ สาวผมยาวะโหน้ามา้าโฟา และสะิไหล่านยอล
“โทษที” านยอลเยหน้าอย่าประหลาใ “แฟนหรือ” สาวนนั้นถาม
านยอลมอามสายาอเธอไป และเือบอบว่า ไม่ใ่ ผมไม่รู้ัเา ็พอีเห็นว่า เธอหมายถึอี้ฟาน เาเินรมา สีหน้าหล่อเหลา “ไม่ใ่ แ่พื่อน”
เ็สาวผมยาวยิ้มว้า “หล่อมา มีแฟนยั”
านยอนส่ายหน้าเบาๆ “ยัไม่มี”
แ่เ็สาวยัมีท่าทีสสัย “ไม่มีแฟนริๆหรือ”
านยอลไม่ทันอบำถาม เพราะอี้ฟานเินมาถึ สาวผมยาวรีบเอนหลัพิโฟา ะอี้ฟานวาแ้วาแฟลบนโ๊ะ แล้วทิ้ัวลนั่้าๆานยอล “นเยอะ รอนานเป็นบ้า” อี้ฟานบ่นพึมพำ านยอลมอเพื่อน ปิเาไม่เยิว่าอี้ฟานหล่อ อาเป็นเพราะวามใล้ิหรืออย่าอื่น อี้ฟานมีนัยน์าำมเ้ม สูเหมือนนายแบบ และิ้วบาแบบที่เ้าัวอบ
“นาย้อันทำไม มีอะไริหน้าหรือ” อี้ฟานถาม
ยัไ็้อบอ านยอลิ เพื่ออี้ฟานนใอยามีแฟนเหมือนเพื่อนนอื่นๆ “อย่าหันไปมอ สาวผมยาวนนั้น มว่านายหล่อมา” านยอลระิบ
อี้ฟานายามอสาวนที่ยาแฟร้อนึ้นื่ม “ใส่เสื้อล้ามสีำใ่ไหม” านยอลพยัหน้า เหลือบเห็นสาวผมยาวยื่นหน้ามาแอบฟั “ไม่ล่ะ” อี้ฟานอบเสียเรียบ
านยอลโน้มัวไปใล้เพื่อนสนิท “ทำไมล่ะ”
“เพราะันอบนอื่นแล้ว”อี้ฟานบอ พลา้อมอานยอล
“บอันไ้ไหมว่านายอบใร สวยหรือน่ารั” านยอลถาม และมีเรื่อะถามเพื่อนสนิทอีหาไม่ไ้ยินเสียนลั้นหัวเราะัอยู่้าหลั เป็นเสียหัวเราะแบบหยันๆแบบฝืนลั้นไม่ให้ัวเอหัวเราะเสียั
เาหันวับ
อินหนับนโฟาสีแเ้ม ห่าไปไม่ี่้าว สวมุำุเิมที่สวมในลับ แนเล็สอ้าเปลือยเปล่านวลเนียน สวมสร้อยเินที่มีแหวนบลูแฟไฟร์ล้ออยู่้านใน อิน้อานยอล และยิ้มหยัน แ่ที่น่าแปลือเาีใมาที่ไ้เห็นรอยยิ้มนั่น ไม่โรธแ่หลใหล
“มีอะไรหรือเปล่า” อี้ฟานมอามสายาานยอล แู่าสีหน้าเรียบเย ็รู้ัว่าผู้เป็นเพื่อนไม่หันอิน
ทำไม เาิสสัยะ้ออิน อินยืนึ้น แล้วออเินเรื่อยๆเอื่อยๆ รไปที่ประู านยอลอ้าปา้า ที่ร่าบาเินไปเสียเยๆ เายัไม่พร้อมให้อีนาไป เารู้สึว่าอี้ฟานแะแน เรียื่อเา ถามว่าเิอะไรึ้นหรือมีอะไรผิปิ านยอลแทบไม่ไ้ยินเสียเพื่อน “เี๋ยวมา” เาไ้ยินที่นเอพู แล้วลุพรวพลา เือบทำแ้วาแฟอร้านแ หาไม่ไ้อี้ฟานับไว้ านยอลผลุนผลันไปที่ประู ทิ้ให้อี้ฟานะเ้อมอ
านยอลถลันออประูามอินไป หวั่นใแปลลัวว่าร่าบาะหายวับไปเหมือนไม่เยมีัวน แ่อินออพิำแพ เยหน้า้วยวามประหลาใ เมื่อไ้ยินเสียประูร้านปิามหลัานยอล ในแสสลัวอแสันทร์ยาม่ำืน ผมออินเป็นประายสีเินเ้ม
“นายามันมาทำไม” อินถาม
านยอลระพริบา ถอนหายใ “แ่สสัย ว่าทำไมมีแ่ผมที่มอเห็นุ ทั้ที่อี้ฟาน็เหมือนับผม ทำไมเาไม่เห็นุ”
“เรื่อนี้เอ” น้ำเสียเยาะเย้ย “แ่ันไม่อยาให้เาเห็นัน เท่านั้นเอลูหมา”
“ผมเยบอแล้วน่ะ ว่าไม่ไ้ื่อว่าลูหมา” านยอลบอเสียเือๆ “ผมื่อานยอล”
“รู้แล้ว” อินอบ “ื่อเพราะี น่ารัสมื่อ”
“หล่อ ไม่ใ่น่ารั” านยอลแ้่า “ุำอะไรในร้าน”
“ันำำสารภาพรั โยเพาะเวลาที่อีฝ่ายไม่สมหวั และนที่ถูรัไม่รู้ัว หรือแ่แล้ไม่รู้” อินบอ “ูเป็นสิ่ที่น่าลที่สุเลยล่ะ
“ผมอับมือุหน่อยไ้ไหม” ไม่มีารไร่รอ แ่วามรู้สึที่ออมาาส่วนลึในิใ
“ับมือหรือ” อินทวน านยอลพยัหน้า “ถ้าให้ับ แล้วนายะลับเ้าไป้านในใ่ไหม”
“แน่นอน” เสียอเาแฝ้วยวามื่นเ้นีใ
อินยื่นมือ้ายให้ านยอลรู้สึว่ามือบาเย็นเยือเหมือนหิมะเมื่อ้อแส แ่ผิวออินไม่าวีเหมือนแวมไพร์นอื่น เลยทำให้อินเหมือนมนุษย์แ่ามและสู่าราวับเทวา ผิวเนียนละมุ่นเินว่าที่ิ นิ้วเรียวสวยเหมือนลำเทียน นิ้วเรียวยับเล็น้อยเมื่อานยอลับมือบาหาย “พอใหรือยัลูหมา” ถามเสียเอ็นู แปลที่อินรู้สึเปลือยเปล่า ราวับเลิเสื้อผ้าเปิหน้าอให้อีฝ่ายู
“ุเหมือนไม่ใ่มนุษย์”
“็ใ่ ันเป็นแวมไพร์” อินอบ พลาลั้นำ เ็น้อย “ึแล้ว ลับเ้าไปหาเพื่อนนายเถอะ”
“ุไม่เ้าไป้วยันหรือ ไม่้อลัวอี้ฟานหรอ เพราะผมะปป้อุเอ”
“หึๆันิว่านายะพยายามถอยห่าัน เลิยุ่ับัน” อินบอในสิ่ที่สสัย “อีอย่าันไม่ลัวเพื่อนนาย เพราะันเป็นผูุ้ม...”อินพูไม่บประโย เมื่อมีเสียอโทรศัพท์ัึ้น
“ุมีโทรศัพท์เหรอ”
“อืม แปลรไหน ในเมื่อันมีเพื่อนเป็นมนุษย์ และัวันอาศัยอยู่ับมนุษย์”
“วามรู้ใหม่” านยอลพยัหน้าเหมือนเป็นเรื่อที่วรำ “รับสายเถอะรับ”
เสียโทรศัพท์ัแล้วหยุ แล้วัอีเรื่อยๆ นอินนิ่วหน้า เิอะไรึ้น อินหันหลัผละาานยอล ่อนะหยิบโทรศัพท์ออมาึ้นแนบหู “ว่าไ ยอู”
'อิน...' อินเริ่มใไม่ี น้ำเสียอเพื่อนผู้เป็นมนุษย์ูร้อนรน 'ฟัผมนะ...'
“ำลัะลับ...”
'อย่า!' เสียยอูใอสั่นวัแวน 'อย่าลับมา ไ้ยินไหม อิน อย่าลับมาที่บ้านผม ไปบ้านอี้ิหรือแบฮยอน รไปบ้านพวเา และอยู่ที่นั่น...'เสียรีร้อโหยหวนัึ้นแทรประโยอยอู
“ยอู!” อินะโนรอหูโทรศัพท์ “นาย นายเป็นอะไรไหม”
เสียรีร้อัอีรั้ แล้วเสียยอู็ัแทรแ่ทว่าแผ่วเบา 'รับปาผมนะ ว่าะไม่ลับมาที่บ้านผม ไปบ้านเพื่อนุ บอพวเาว่าเฮุน...' ำพูถูลบไป้วยเสียสิ่อแระาย
“เฮุน ทำไม ยอู...”ำถามที่ระหน่ำออไป ถูั้วยเสียลาไถลาม้วยเสียร้อ เสียที่อินไม่มีวันลืม อินไ้ยินปลายสายสูหายใเ้าแรๆ ่อนะพู้วยน้ำเสียสั่นแ่สบฟัน่าพรั่นพรึ
'อิน ผมรัุ...'
สัาโทรศัพท์ถูั
“ยอู!” อินรีร้อรอโทรศัพท์ ลัวเหลือเิน “ยอูฟันะ...” แ่หน้าอบอว่า สิ้นสุารโทร ทำไมยอูัสายแบบนี้
“อิน” านยอลเรีย อินไ้ยินเาเรียื่อเป็นรั้แร “เิอะไรึ้น” อินไม่สน ร้อนรนโทรหาเพื่อนมนุษย์ ไม่มีใรรับ มีเพียเสียสัาไม่ว่า มือบาออินเริ่มสั่น ะพยายามหมายเลอีรั้ โทรศัพท์หรูถูเวี้ยลพื้น ระแททาเท้าอย่าแร โทรศัพท์พั หน้าอแเป็นรอยยาว
“โธ่เว้ย!” เินวนไปมา อย่านิไม่
“หยุเิน แล้วั้สิ” านยอลึ้อมืออิน ่อนะึัวมาอปลอบ ลิ่นหอมเย็นแปลๆทำให้ใสั่นรุนแร “เิอะไรึ้นับเพื่อนุ บอผมไ้ไหม”
“ัน้อลับ...” อินบอ “ลับไปหายอู”
านยอลออินแน่นึ้น “บอผม่อนว่าเิอะไรึ้น” ร่าบาพยายามันัวออ แ่านยอลเพิ่มแรอรั แปลใ ทำไมานยอลแ็แรนานี้ มันน่าเหลือเื่อ แ่ไม่มีเวลาให้ถาม “ผม่วยุไ้”
อินเือาลเินไป นัยน์าสีนิลอมน้ำเินวาววับไร้เา บหน้าานยอลโยไม่้อิ เล็บ่วนแ้มและแน วันสีำทมึนลอยลุ้เหมือนืนในอึร้า านยอลผะถอย้วยวามประหลาใแมใ อินิ้นหลุ แล้ววิ่ ่อนะหายวับอย่าไม่เยมีัวน
านยอลวิ่ามแม้มอไม่เห็น แ่ยัมีลิ่นหอมให้ามิ วิ่รไปถนนที่อยู่ใลาเมือ ที่สว่าไสว้วยแสนีออน หยุ เาหันมอไปรอบๆ ลิ่นหายไป านยอลหลับาั้สิ ่อนะออวิ่อีรั้ เปลี่ยนใ้ในำทา แม้ไม่มีเสียหวานและลิ่นหอมให้ามิแบบเิม
-----------------------------------------------
สั้นมาสำหรับอนนี้
อยาบอว่าแ่นี้็หมพลัไปเยอะเลย
ลูหมาานลุหนัมา555
แถมมียอูเพิ่มมาอี
แล้วยอูสำัยัไับนีนี่ เี่ยว้อยัไับผูุ้มแวมไพร์
อนหน้าไรท์ะเลยให้
สปอย* ุ้อื่มเลือผม ผมไม่ยอมใหุ้าย
ความคิดเห็น