คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter 2 : หุ่นกระป๋อง
Chapter 2 : หุ่นกระป๋อง
สงสัยใช่ไหมล่ะครับว่าทำไมผมถึงตั้งชื่อหุ่นกระป๋องว่า คิม จงอิน สนามสกุล คิม มาจากนามสกุลแม่ของผม คิม นาบี ส่วนจงอิน ผมเคยอยากเลี้ยงน้องหมาครับ คิดว่าจะให้มันชื่อ จงอิน เพราะชื่อมันเพราะดี -..- แต่พ่อผมเขาดันไม่ให้เลี้ยงน่ะครับ เพราะท่านแพ้ขนหมา ผมเลยอด แล้วจู่ๆมันก็นึกออกผมก็เลยชื่อนี้แหละ คิม จงอิน -..- เพราะดีออก ผมอาจจะจินตนาการว่าหุ่นกระป๋องเป็นหมาก็ได้ วันนี้หุ่นกระป๋องมันคงได้เพื่อนใหม่แหละครับ เพราะว่าวันนี้ แบคฮยอน ชานยอล แล้วก็เทา มาทำรายงานที่บ้านผม ผมก็คงหายเครียดไปสักพัก -..- ทั้งสามคนเป็นเพื่อนสนิทผมครับ เป็นเพื่อนที่คบกันมาตั้งแต่มัธยมต้น จนตอนนี้ผมอยู่มัธยมปลาย ปี 2 ก็ 5 ปีแล้วมั้งครับ พรุ่งนี้หุ่นกระป๋องอาจจะเหงาหน่อย เพราะพรุ่งนี้วันจันทร์ผมต้องไปเรียน ดีเหมือนกันนะหายเครียดดี แต่ก็เป็นห่วงครับ ห่วงว่ามันอาจจะจุดแก๊สแล้วเผาบ้านก็เป็นได้ - - ชีวิตหนอ
ก๊อกๆๆๆ
“เออๆ รอเดี๋ยว” สงสัยว่าพวกสามตัวมหาภัยคงจะมาแล้ว ในขณะที่ผมกำลังจะก้าวไปเปิดประตูต้อนรับสหายของผม ผมโดนตัดหน้าครับ ไอ้หุ่นกระป๋องวิ่งมาจากไหนไม่รู้ครับ วิ่งไปที่ประตูด้ายความเร็ว 120 กิโลเมตร ต่อ ชั่วโมง (เวอร์)
“สวัสดีครับ ผมชื่อ คิม จงอินครับ เชิญเข้ามาในบ้านก่อนเลยครับ น้องเซฮุนกำลังรอพวกเพื่อนๆอยู่ครับ”
หุ่นกระป๋องยิ้มรา แต่เดี๋ยวนะ - -? น้องเซฮุน ใครน้องมึงไม่ทราบ ไอ้เศษเหล็กเดินได้ เพื่อนผมทุกคนเดินมานั่งที่โซฟาอย่างงงๆ ดูงงที่สุดหน้าจะเป็นแบคฮยอนครับ หน้าดูตกใจที่เห็นกับคนแปลกหน้า
“คนใช้บ้านกูเองอย่าตกใจ”
“ไม่ใช่ครับ ผมเป็นเพื่อนกับเซฮุนครับ คุณพ่อเซฮุนสร้างผมมาครับ” เอ้า เสือกครับ เสือกอีกแล้วครับ ยุ่งกับชีวิตกูอีกแล้วครับ -*- กะจะได้เป็นเจ้านายซะหน่อยปากมากอีกแล้วไอ้หุ่นกระป๋อง
“สร้าง? สร้างอะไรหรอเซฮุน”แน่นอนครับคนที่เปิดประเด็นคำถามเป็นใครไม่ได้เลยนอกจากแบคฮยอนช่างสงสัย ถามทุกเรื่อง ต้องรู้แม่งทุกเรื่อง
“อืม พ่อฉันสร้างจงอิน ขึ้นมามันเป็นหุ่นยนต์ มีชีวิตเหมือนกับเราทุกอย่าง ยกเว้นหัวใจ คือสิ่งที่มันไม่มี”
“เจ๋งวะ ว่างๆกูขอยอมมันบ้างนะเว้ย”
“ให้ก็โง่เหอะ ถ้ามึงเอาไปขายขึ้นมาจะทำยังไงไอ้เทา”
“กูคนดี ขนาดนี้ไม่เชื่อใจกูหรอ ใช่สิ กูไม่ใช่เพื่อนสุดที่รักของมึงนี่” เอาแล้วครับ มันพาผมเข้าสู่โหมดดราม่าแล้วครับ - -
“มีพ่อเป็นนักประดิษฐ์ แม่งเจ๋งว่ะ" ชานยอลจ้องจงอินจนแทบจะสิงแล้วครับ มันกำลังจะสิ่งหุ่นกระป๋องของผมแล้วครับ
“ดีตรงไหนวะ กูต้องดูแลมันเนี่ย”
“มันชาร์ตแบตตรงไหนวะ”
“มันใช้ออกซิเจน เป็นพลังงาน ล้ำไหมล่ะมึง”
“พ่อมึงแม่งล้ำสัสอะ” ชานยอลคิดเหมือนผมครับ ล้ำจัด ล้ำจนล้น
“จงอิน”
“ครับ?”
“หน้าตาใช้ได้นี่หว่า หล่อคม สนใจไปเป็นแฟนให้พี่ยูราไหมหุ่นยนต์”
“ชานยอล หยุดเลยหยุดหาแฟนให้พี่ยูราได้แล้ว” แบคฮยอนขัดทันทีที่ได้ยินชานยอลพูด ชานยอลมันชอบหาแฟนให้พี่มันครับ ไม่รู้ว่าเพระอะไรโรคชนิดหนึ่งของมัน เป็นบุคคลประเภทโรคจิต
“สรุปมึงมาเพื่อคุยเรื่องจงอิน?” ผมขอพูดตัดบทพวกมันแล้วกันนะครับ จะได้ทำงานให้เสร็จๆสักที ผมล่ะขี้เกียจฟังแบคฮยอนกับชานยอลทะเลาะกัน สองคนนี้ทะเลาะกันได้ทุกวัน ไม่รู้อะไรนักหนา หายใจไม่พร้อมกันก็ทะเลาะกันแล้ว มดขี้ยังทะเลาะกันเลย - -
“เออ กูว่าไปทำงานกันไป” เพื่อนเทามาแล้วครับหลังจากหายไปจากบทสนทนานานพอสมควร
ตัดบทตรงนี้เลยครับ พวกผมก็เดินขึ้นไปบนห้องปล่อยให้หุ่นกระป๋องอยู่ข้างล่างน่ะแหละ ขึ้นไปจะวุ่นวายเปล่าๆ
Robot
หลังจากที่พวกผมทำงานเสร็จสามตัวนั้นก็กลับไปยังหลุมของตัวเอง เหลือเพียงผมกับหุ่นกระป๋องในบ้าน ตอนนี้ผมกำลังนั่งดูหนังอยู่ครับ ส่วนหุ่นกระป๋องน่ะหรอหลับครับ หลับอยู่ในห้อง ตอนนี้ก็ราวๆบ่ายสามกว่าๆ
ครืด....ครืด.... เสียงโทรศัพท์ที่วางอยู่บนโต๊ะสั่น ผมมองเบอร์ที่โทรเข้ามา คุณพ่อ ชินกี
“ครับพ่อ”
(แกพาจงอินไปซื้อชุดนักเรียนหน่อยสิ ฉันไม่ว่างทำธุระอยู่)
“ซื้อทำไม”
(พรุ่งนี้จงอินจะไปเรียนกับแก)
“ห๊ะอะไรนะพ่อ เรียนกับผม”
(ใช่ทิ้งมันไว้ที่บ้านเฉยๆ ก็โง่กันพอดี)
“แล้วทำไมตอนพ่อสร้างไม่ใส่ความรู้ระดับ 10 ให้มันอะ”
(ตัวแรกมันก็ต้องมีผิดพลาดกันบ้าง)
“สรุปผมต้องเอาเศษเหล็กไปเรียนด้วย”
(อย่าไปว่าจงอินว่าเศษเหล็กนะ ราคามันแพงกว่าชีวิตแกอีก)
“ทำไมพ่อเอาผมไปเปรียบอะ ผมอะหนึ่งเดียวในโลกเลยนะ”
(ฉันจำเป็นต้องอนุรักษ์ด้วยไหมเซฮุน)
“พ่ออ่า...”
(ทำตามคำสั่ง) ตู๊ดดดดดดดดดดด
“พ่อ เดี๋ยวดิ”
สรุปครับผมก็ต้องทำคำสั่งที่ไดรับมอบหมายจากพ่อ -*- แค่อยู่กับหุ่นกระป๋องที่บ้านก็เครียดจะตายละ แต่นี่ต้องไปเรียนด้วยกันอีก โอ เซฮุนล่ะอยากจิ Cry YY
Robot
“สวัสดี จงอิน มาเรียนที่นี่ด้วยหรอ” เพื่อเซฮุนที่หน้าตาหน้ารักๆทักผมครับ แต่เขาชื่ออะไรก็ไม่รู้น่ะสิ เมื่อวานผมเหมือนเป็นหุ่นยนต์ (ปกติผมก็เป็นหุ่นยนต์นี่นา ) ไม่มีใครคุยกับผมเลย หลังจากตื่นเต้นกับผมแล้วพวกเขาก็ขึ้นไปบนห้องแล้วก็หายไปเลย พอกลับก็พูดแค่’แล้วเจอกันนะ’ แล้วผมจะรู้จักชื่อเขาได้ยังไงล่ะครับ
“ครับ เพื่อนเซฮุน”ผมขอเรียกเขาว่าเพื่อนเซฮุนละกันนะ
“เมื่อวานลืมแนะนำตัวเองเลย ผมชื่อ แบคฮยอนนะ ส่วนคนที่สูงๆหูกางๆอะ ชื่อ ชานยอล แล้วคนที่เหมือนพวกนอนดึกน่ะ ตาดำๆ ชื่อเทา” คนที่นอนดึก? ตาจะน่าเกลียดแบบเทาหรอ ถ้าอย่างนั้นผมคงต้องนอนเร็วๆแล้วล่ะ จะได้ไม่มีตาแบบนั้น
“แบคฮยอน นายลืมทักฉัน”น้องเซฮุนของผม ทำไมทำหน้าเหมือนพวกโดนแย่งของเล่นเลยล่ะ ผมไม่เข้าใจ เขาเป็นอะไร แล้วเขามองหน้าผมทำไม แต่หน้าแบบนี้ก็น่ารักดีนะครับ
“สวัสดีเซฮุน โทษทีลืม”
“ได้ใหม่แล้วลืมเก่า ได้เขาแล้วแบคฮยอนก็ทิ้ง”
“เซฮุนน่า... นายอิจฉาจงอินหรอ” อาการแบบนี้เรียกอิจฉางั้นหรอครับ งั้นผมต้องทำให้เซฮุนอิจฉาผมบ่อยๆ ผมจะได้เห็นหน้าตาน่ารักของเซฮุน
“เซฮุน อิจฉาจงอินบ่อยๆนะ”
“อะไรของนายจงอิน --?”
“เพราะเซฮุนอิจฉาน่ารัก จงอินเลยอยากให้เซฮุนอิจฉาจงอินบ่อยๆ
“ประสาท”
น่ารักอีกแล้ว เซฮุนน่ารักอีกแล้ว เขาหน้าแดงด้วยครับ น่ารักจังเลย ถึงจะชอบด่าผมแต่เขาก็น่ารักสำหรับผมอยู่ดี
To be continue
อย่าลืมแท็กในทวิตนะคะ #มนุษย์หุ่นยนต์
ขอกำลังใจนิดๆในการแต่งนะคะ
ความคิดเห็น