คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : หญิงสาวกับสายฝน
Sora no yume
บท Yoshikawa seto
ตอนที่ 3 หญิงสาวกับสายฝน
ในช่วงฤดูร้อนของทุกปีผมมักจะชอบออกไปเดินเล่นแถวชายหาดอยู่เป็นประจำ ฤดูร้อนปีนี้ก็คงจะเช่นกัน ลมทะเลริมชายหาดมันทำให้รู้สึกผ่อนคลาย ถึงจะเป็นสายลมที่ไม่ได้มีความเย็นเอาซะเลยก็ตาม แต่มันก็ทำให้รู้สึกดีอยู่ไม่น้อย ทำไมผมถึงชอบมันน่ะหรอ นั้นก็เพราะว่า เหมือนมีบางสิ่งบางอย่างในส่วนลึกของตัวผม บอกกับผมว่ามีใครบางคนกำลังรอผมอยู่ ใช่แล้วใครบางคนที่กำลังรอให้ผมไปหา ใครบางคนที่รออยู่ รอมานานแสนนาน รอผมมาโดยตลอด ณ ที่ใดที่หนึ่งบนโลกใบนี้ โลกที่ว่างเปล่า โลกที่เสียงของผมส่งไปไม่ถึงใครคนนั้น โลงที่มีเพียงแต่ผมเท่านั้น และผมก็วิ่ง วิ่งออกไปอย่างไร้จุดหมาย จนเมื่อฤดูร้อนผ่านไปหลายต่อหลายครั้ง ในที่สุดผมก็ได้เจอ เจอกับใครบางคนที่กำลังรอผมอยู่ ใครบางคนที่รอผมมานานแสนนาน …..
“พี่ค่ะ นี่พี่.... นี่.... พี่...”
“อ่า.. อืม ที่นี้ที่ไหน”
“โถ่ พี่ค่ะ ที่นี่ก็ห้องนอนพี่ไง จำไม่ได้หรือไง แล้วก้ตื่นได้แล้วนะ เดี่ยวก็สายหรอก”
“ฮ่ะ แปลกแฮะ ปกติไม่เคยเห็นเธอมาปลุกฉันเลยนิ ยังกับไปฝันไปแน่ะ”
“ก็นานๆที หนูก็อยากจะมาปลุกพี่ไปโรงเรียนมั้งสิ”
“เห่.............มันแปลกจริงๆนั้นละ นี่เธอต้องการอะไรรึเปล่า”
“ปะ.. เปล่าซะหน่อยหนูก็แค่อยากมาปลุกพี่ก็เท่านั้นแระ”
“งั้นหรอ เธอเนี้ยน๊า…”
“ลุกไปล้างหน้าแปรงฟันได้แล้ว”
“คร้าบ คร้าบ คุณแม่หมายเลข2”
“ไม่ใช่ซะหน่อย เชอะ..”
เหอ..... อะไรของเค้านะ ทำตัวแปลกๆตั้งแต่เช้าเลยวุ้ย สงสัยต้องมีอะไรที่ชวนให้ปวดหัวอีกตามเคยแน่นอน ตูรละหน่ายคิดแล้วก็เสียวสันหลังวุ้ย... ลงไปหาข้าวเช้ากินดีกว่า
“แม่คร้าบบ เช้านี้มีอะไรกิน”
“ออ เซโตะหรอจ้ะ ขอโทษทีนะ พอดีแม่มีงานเช้าน่ะจ้ะ ลูกพอจะทำทานเองได้ไหม”
“อะ ครับ ไม่เป็นไรครับบเดี่ยวผมจัดการเองก็ได้ แม่รีบไปเข้างานเถอะครับ ไม่ต้องทางนี้หรอกครับ”
“เข้าใจแล้วจ๊ะ งั้นแม่ฝากส่วนของรินนะเค้าด้วยนะลูก”
“ไม่ต้องห่วงยัยนั้นหรอกครับ แต่ดูท่าวันนี้จะมีอะไรดีๆเกิดขึ้นละนะ เห็นทำตัวแปลกๆแล้วก็เข้ามาปลุกผมด้วยสิ”
“ออ เรื่องนั้นน่ะแม่เป็นคนบอกให้ไปปลุกเองละจ๊ะ”
“อ้าวแม่เองหรอกหรอครับ ผมก็ว่าแล้ว ว่ามันแปลกๆ ปกติก็ไม่เห็นยัยนั้นจะเข้ามาปลุกผมเลย”
“หรอจ้ะ แต่กด๊แล้วไม่ใช่หรอกหรอจ้ะ แล้วอีกอย่างวันนี้วันดีนะ สงสัยลูกคงจะลืมไปแล้วละมั้ง”
“เห่....วันนี้วันอะไรหรอครับ”
“ความลับจ้ะ ถ้าลูกอยากรู้ละก็ เดี่ยวตอนเย็นวันนี้ลูกก็จะรู้เองละจ้ะ”
“หื้ม..... แม่ลูกคู่นี้มีอะไรกันน๊า”
“อุ้ย ตายแล้วจะสายแล้วละ งั้นแม่ขอตัวไปเข้างานก่อนนะจ้ะ”
“อะ ครับ ไปดีมาดีนะครับ”
“จ้า... ลูกเองก็ไปดีมาดีเหมือนกัน”
เฮ่อ....ยัยรินนะออกไปก่อนอีกแล้วสินะ ก็แล้วละนะว่าแต่อากาศวันนี้มันดูแปลกๆแฮะ อื้มเหมือนฝนมันจะตกลงยังไงก็ไม่รู้สิติดร่มไปด้วยก็แล้วกัน เอ๋..วันนี้ไม่ยักกะเจอเจ้าโคเฮ ไอเจ้านั้นสงสัยจะไปสายอีกตามเคย ช่างมันเถอะเดี่ยวมันก็คงจะโผล่มาเองละมั้ง
อ๋ะ ฝน ตกลงมาจริงๆด้วยสินะ ยังไม่ถึงฤดูฝนเลยไม่ใช่รึไง ฝนหลงฤดูรึไง ตกลงมาเยอะซะด้วยสิ ดีนะที่เอาร่มมาด้วยไม่งั้นคงได้เดินตากฝนเป็นลูกหมาตกน้ำแต่เช้าแน่เลย
ปี้นๆ ....
“เฮะ !!”
“นี่ เซโตะคุง ใช่เซโตะคุงหรือเปล่าจ้ะ น้าเองไงจ้ะ อาโกะ อาโกะ”
“หื้ม..... คุณ อาโกะ ?”
“ใช่แล้วน้าเอง”
“ออ....... คุณน้า”
“แหม่.... อย่าเรียกแค่คุณน้าเฉยๆสิจ้ะมันทำให้ฉันดูแกยังไงก็ไม่รู้สิ แล้วอีกอย่างน้าเพิ่งจะ 28 เองนะ”
“นั้นสินะครับ ว่าแต่ไม่ได้เจอกันนานเลยนะครับ กลับมาจาก อังกฤษเมื่อไรหรอครับ”
“ก็กลับมาได้สักพักนึงแล้วละจ้ะ แต่ว่าเซโตะกำลังจะไปโรงเรียนหรอ ให้น้าไปส่งดีไหมเอ่ยฝนตกด้วยสิเดินเดี่ยวจะไม่สบายเอานะถึงจะมีร่มก็เถอะ”
“จะดีหรอครับ”
“มาเถอะจ้ะ เดี่ยวน้าไปส่งให้ถึงหน้าประตูโรงเรียนเลย”
“งั้นผมไม่เกรงใจนะครับ”
“เชิญเลยๆ”
คุณ อาโกะ / มิอุระ อาโกะ เป็นน้องสาวเพียงคนเดียวของคุณแม่ คุณอาโกะ เป็นคนสวยและฉลาด เธอจึงได้รับทุนไปเรียนต่อที่อังกฤษจนจบปริญญาโท แต่ผมไม่แน่ใจว่าสาขาอะไร แต่เห็นว่าเหมือนจะเกี่ยวกับท้องฟ้าดาราศาสตร์อะไรทำนองนั้นละมั้ง และก็เห็นว่าเธอเปิดร้านอาหารเล็กๆอยู่ที่อังกฤษด้วยไม่ใช่หรือไง แล้วกลับมานี้มาเที่ยวพักผ่อนหรือไงกันนะ
“นี่คุณ อาโกะครับ แล้วกลับมาครั้งนี่จะอยู่กี่วันหรอครับ”
“เอ๋ ... เอ่อ.. ยังไม่มีกำหนดหรอกจ๊ะ อาจจะไม่กลับไปอีกเลยก็ไม่ละมั้งนะ อิอิ”
“เห่...มาหัวเราะ อิอิ อีก แล้วร้านอาหารละครับ ใครจะดูแล”
“ออ อาหารน่ะหรอ น้าขายต่อไปแล้วละ”
“ฮ่ะ ขายต่อเนี้ยนะ”
“ใช่แล้วจ้ะ ขายไปแล้วละ”
“อ้าวแล้วยังงี้ ก็ไม่ได้ทำอะไรแล้วสิครับ แล้วไหงถึงได้ขายละครับ”
“นั้นสิน๊า ทำไมนะ”
“เห่..... เอาดีๆสิครับ นั้นมันแหล่งทำมาหากินของน้าเลยไม่ใช่รึไงครับ”
“แหม่.... มันก็นะ .... .... ....”
“หือ...”
“ก็มันมีอะไรหลายๆอย่างนะจ้ะ แล้วก็แบบว่า น้าคิดถึงที่นี่น่ะ น้าอยากจะกลับมาอยู่ที่นี่มากกว่าน่ะจ้ะ”
“คงจะไม่ใช่ว่าโดนไอหนุ่มตาน้ำขาวหักออกมาหรอกนะครับ”
“เอ๊ะ... บ้า ... เซโตะคุงละก็น่าตีจริง”
“หื้ม.....เรื่องจริงสินะ”
“ก็ ไม่ใช่ทั้งหมดหรอกจ้ะ มันมีเรื่องอื่นด้วยนะ”
“แล้วเรื่องอื่นที่น้าว่านี้มันอะไรละครับ อ่ะ! จะถึงโรงเรียนแล้วครับ”
“อ่ะ จริงด้วยจะถึงแล้วนิ”
“งั้นผมลงตรงนี้ก็ได้ครับ”
“ไม่เป็นไรเดี่ยวน้าส่งถึงหน้าประตูเลยก็ได้จ๊ะ”
“เอางั้นหรอครับ แล้วแต่คุณน้าแล้วกันครับ”
“นี่ๆ น้าบอกแล้วไม่ใช่รึไงว่าอย่าเรียกน้าว่าน้าเฉยๆน่ะ”
“อ่ะ จริงด้วยสินะครับ ขอโทษนะครับ”
“ช่างมันเถอะจ๊ะ ก็นะ น้าเข้าใจ เพราะน้าก็ติดที่จะเรียกแทนตัวเองว่าน้าอยู่ตลอดนี่เนอะ”
(เหอะๆ ก็จริงนิหว่า)
“หื้ม.. มีอะไรงั้นหรอจ้ะ”
“ป่ะ เปล่าครับ”
“อ่ะ ถึงแล้วๆ งั้นน้าส่งแค่นี้นะจ้ะ”
“ขอบคุณมากนะครับ แล้วนี่คุณ อาโกะ จะไปไหนต่อหรอครับ”
“นั้นสิน๊า คงจะกลับไปเยี่ยมพวกเก่าหน่อยนะจ้ะ แล้วไม่แน่เย็นนี้ น้าอาจจะแวะเข้าไปหาคุณแม่ของเซโตะคุงกับรินนะจังด้วยนะจ้ะ ยังไงถ้ากลับไปถึงก่อนที่น้าจะไปก็ช่วยบอกคุณแม่กับรินนะจังด้วยนะ แล้วน้าจะซื้อของทำหม้อไฟไปด้วยนะ”
“หม้อไฟเนี้ยนะ”
“เอาเถอะน๊าๆ ยังไงก็ฝากด้วยนะจ้ะ”
“คร้าบ คร้าบ”
“ไปได้แล้วละ เดียวจะเข้าสายเอานะ”
“ทันอยู่แล้วละครับ อีกตั้ง 15 นาที เพราะได้คุณ อาโกะ เลยนะครับเนี้ยผมเลยมาได้ทันเวลาก่อนออด”
“ถ้าจะขอบคุณกันอีกละก็ เอาเป็นว่าเย็นนี้ช่วยทานหม้อไฟที่น้าทำให้หมดด้วยละกันนะจ้ะ”
“คร้าบ คร้าบ”
“งั้นน้าไปก่อนนะจ้ะ โชคดีนะ แล้วเจอกันเย็นนี้ บ่ายบายจ้ะ”
“บายครับ แล้วเจอกัน”
“ไปน๊า.....”
สุดท้ายก็ไม่ได้รู้จนได้เรื่องที่คุณอาโกะหนีกลับมาสินะ จะเรียกว่าหนีรึเปล่านะ แต่จะว่าไปแล้ คุณอาโกะเนี้ยอารมดีเสมอเลยนะ ถึงจะเจอเรื่องแย่ๆมา เธอก็มักจะทำตัวให้ดูร่าเรงอยู่เสมอเลย แล้วคราวนี้มันเรื่องอะไรกันละ เธอถึงได้กลับมา แล้วก็จะไม่กลับไปอีกแล้ว อื้ม.... ช่างมันเถอะเอาเป็นว่าเข้าห้องเรียนก่อนดีกว่าตูร
“เซซซซ ..........”
“หา .... ??? อะไรของแกวะ โคเฮ มาสายอีกแล้วรึไง”
“เปล่า...ฉันมาก่อนแกซะอีก”
“โห... ถึงว่าทำไมฝนตก เพราะแกมาโรงเรียนเช้ากว่าปกติได้นี้เอง”
“เฮ่ย....มันไม่ได้เกี่ยวกับเรื่องที่ฉันมาเช้าซะหน่อย ก็ยัย เจ้บ้าอะดิ่ ได้รถใหม่มาเลยอยากจะลองขับ แต่ไม่อยากออกไปคนเดียว ฉันก็เลยพลอยซวยไปด้วย”
“อ๋อ เหรอ”
“แกเนี้ยไม่เดือดไม่ร้อนอะไรเลยหรือไง”
“ก็มันไม่ใช่เรื่องของฉันนิหว่า”
“อ๋อ....ก็ใช่สิน๊า ขนากแกยังมีสาวสวยมาส่งเลยนิหว่า”
“เฮ่ย..... แกเห็นด้วยหรอ”
“คิดว่าเป็นฉันคนนี้เป็นใครกัน ฉัน นากามุละ โคเฮ สุดยอดเมพแห่งการหยั่งรู้เลยน๊า”
“สอดรู้สอดเห็น เรื่องของคนอื่นละสิไม่ว่า”
“นี้แกว่าฉันหรอ เซ”
“ก็เออนะสิ”
“หนอยแน่ะ เซ”
“อะไรของแก”
“เปล่าซะหน่อย ว่าแต่นะ พี่สาวคนนั้นใครน่ะ ทั้งสาวทั้งสวยเลยนะเนี้ย แกนี้มันเสื้อร้ายจริงๆนั้นละ เซ”
“หือ.. คนนั้นน่ะหรอ น้าสาวฉันเองละ”
“ฮ่ะ!!! ว่าไงนะ นะ น้า สาว โฮ๊กกกกกกก”
“เป็นบ้าอะไรของแกวะ”
“เซ แกเนี้ยโชคดีเป็นบ้าเลยหว่ะ มีน้องสาวน่ารัก แม่ก็ยังสาวยังสวย แถมยังมีคุณน้าสุดสวยอีก ฉันละโครตจะอิฉาแกเลยวุ้ย”
“แกนี้มันก็เวอร์ไปแล้ว”
“ก็มันจริงนิหว่า เฮ้ยเซ! เย็นนี้แกว่างไหม”
“ทำไมอะ”
“ฉันว่า ฉันจะไปนั่งเล่นบ้านแกหน่อยหว่ะ”
“ทำไมต้องบ้านฉันด้วย”
“ก็ ฉันไม่อยากโดนยัยเจ้ลากไปนั่งเป็นเพื่อนลองรถนี้หว่า”
“เหอ... แล้วแต่แก”
“จริงนะ ฉันไปได้จริงนะ”
“ก็เออดิ แกมาก็ดีแล้วจะได้ช่วยฉัน”
“ช่วย ?? ช่วยอะไรหรอ”
“เอาน๊า เดี่ยวเย็นนี้แกก็รู้เอง”
“เอา เอา นั่งประจำที่กันได้แล้ว จะเริ่มเรียนกันแล้วนะ”
“คร้าบ/คร้า”
“ทั้งหมดทำความเคารพ”
สวัดดี ครับ/คะ
“สวัดดีจ้ะ หัวหน้าห้อง คุณ ยามาโนะ สินะ ช่วยเอานี้ไปแจกให้เพื่อนๆทีนะ
“คะ”
“เอาละวันนี้เราจะมาเรียน ..................”
ติง ติ้ง ติง ติ๊ง ติ้ง ติ๊ง ติง ติ่ง
“พักกลางวันๆ กินข้าววว เซ ไปโรงอาหารกันเถอะ”
“ไม่ละ นายไปเถอะ ฉันฝากซื้อขนมปังใข่ให้อันด้วยแระกันนะ”
“นายเนี้ย กินแค่นั้นมันจะไปอิ่มอะไร”
“ก็นะ ฉันเตรียมตัวไว้เย็นนี้ตังหาก”
“หื้ม … เย็นนี้”
“ก็ที่เมื่อเช้าฉันบอกแกไง”
“อ่อ ว่าแต่มันอะไรของแกะฟระ เซ”
“ก็บอกแล้วไง แกไปเดี่ยวก็รู้เอง”
“เอาเถอะ งั้นฉันไปโรงอาหารก่อนเน้ออออ”
“อื้ม.....”
“ราเมงจ๋า.. พี่มาแล้ววววววว”
“อย่าลืมขนมปังของฉันด้วยละ”
“โอ้วววววววว”
“นี้เธอ อย่าวิ่งตรงทางเดินสิ”
“โอ้... ขอโทษด้วยครับผมกำลังรีบ”
“ให้ตายสิ จะไปรอดไหมละนั้น”
ฝนตกไม่ยอมหยุดเลยแฮะ วันนี้มันวันฝนตกแห่งชาติรึไงกัน ว่าแต่เจ้าบ้านั้นช้าชะมัด
“ชิส์ เซงเป็นบ้า มันหน้าจะอัดให้สักป๊าบ”
“เป็นอะไรของแกะอีกวะ โคเฮ”
“เหอะ ก็ไอเจ้าประธานนักเรียนขี้เก๊กนั้นอ่ะดะดิ พูดแล้วก็ขึ้นวุ้ย”
“แกเนี้ยน๊า ก่อเรื่องได้ไม่เว้นแต่ละวันเลยจริงๆ”
“ก็มันกวนประสาทฉันก่อนนิหว่า ฉันก็แค่จะไปซื้อขนมปังให้แก แล้วกะจะไปเอาราเมงต่อ แต่ไอบ้านี้มันดันมาตัดหน้าฉัน แล้วยังมีหน้ามาบอกว่าช่วยกรุณาต่อแถวด้วยนะครับ แล้วฉันผิดตรงไหนฉันแค่สั่งเรงเมงแล้วเดินไปซื้อขนมปังให้แกก่อน แล้วพอเดินกับไปป้าคนขายบอกว่าคนมะกี้เอาไปแล้ว ฉันเลยฉุน เลยเดินไปต่อว่ามัน”
“แกเนี้ยบ้ารึเปล่า”
“บ้าอะไรของแก ก็ฉันสั่งไว้ก่อนนิหว่า ฉันก็มีสิทธ์ได้ก่อนดิ แต่มันดันมาตัดหน้าฉันไปซะได้ แล้วชามนั้นมันก็ชามสุดท้ายแล้วด้วย แถมมันยังพูดว่ามันสิทธิ์ของผมนิครับ ก็คุณไม่เอาเอง วุ้ยพูดแล้วขึ้น....”
“แกไม่รู้จริงๆหรอแกแกล้งไม่รู้”
“รู้อะไรของแกฟระ”
“กฎของโรงอาหารไง ถ้าแกสั่งของไว้แกต้องรอรับเลย ไม่งั้นคนอื่นก็มีสิทธ์ที่จะรับส่วนของแกไปก่อนเพราะแกไม่ได้อยู่ในแถวไง แล้วอีกอย่างคนอื่นเขาก็อาจจะอยากกินเหมือนแกอยู่ก็ได้ เพราะงั้นแกเลยอดไง”
“หา...จริงดิ ฉันไม่ยักกะรู้เลยแฮะ”
“ให้ตายดิ่... แล้วอย่างกับแกเคยไปโรงอาหารคนเดียวงั้นละ ปกติแกก็จะไปกับฉันตลอดเลยไม่ใช่รึไง เพราะงั้นแกเลยไม่ต้องแยกตัวจากแถวไปซื้อของอย่างอื่น”
“เออ...มันก็จริงของแก ฉันเลยอดกินราเมงของโปรดเลย ให้ตายดิ”
“เดี่ยวเย็นนี้แกก็ได้กินจนอิ่มท้องแตกเองละน๊า แล้วไหนขนมปังฉันอะ”
“อ่ะ เออจริงด้วย ฉันลืมไปซะสนิทเลย โทษทีนะ”
“เห้อออ..... แกนี้ละน๊า เอาเถอะฉันกลับไปกินที่บ้านแทนแล้วกัน”
“โทษทีๆ”
“ช่างมันเถอะ”
“ว่าแต่ เย็นนี้ที่บ้านแกมันมีอะไรกันแน่”
“เอาเป็นว่าฉันก็ไม้รู้แกไปถึงแล้วเดี่ยวก็รู้เอง”
“แต่ว่าหลังเลิกเรียนพวกเราต้องไปเดินดูชมรมกันนะ”
“นั้นสิ วันนี้เลือกชมรมวันแรกสินะ”
“มีชมรมไหนที่พอจะมีสาวน้อยน่ารักหรือสาวทรงโตแหล่มๆมั้งไหมน๊า พอคิดแล้วฉันก็อยากให้เลิกเรียนไวๆซะจริงๆเลยวุ้ย โคเฮ นายว่าไง ไม่สนใจมั้งหรอก”
“ฉันยังไงก็ได้”
“ออ....หรอๆ ฉันลืมไปแกมันพวกเสือร้ายนิ มีแต่สาวๆสวยๆมาห้อมล้อม โว๊ยยยย!! พูดแล้วก็อิจฉา”
“แกนี้มันบ้าจริงๆนั้นละ”
“ฮิฮิ สาวๆจร้า รอพี่ก่อนเถอะ”
“นี้พวกคุณสองคน จะเข้าเรียนแล้วนะ”
“อ่ะ ออ... อื้ม”
“คุณ ยามาโนะ หัวหน้าห้องนิ”
“จ้ะ ยามาโนะ ชิเอริ อาจจะช้าไปหน่อย แต่ก็ยินดีที่ได้รู้จักนะ”
“ออ.... ไม่หรอกครับ พวกเราก็เพิ่งจะเจอกันได้ไม่กี่วันเอง ผม โยชิคาวะ เซโตะ ส่วนเจ้านี้ก็..”
“นากามุละ คุณ นากามุละ โคเฮ สินะค่ะ”
“เอ๋.. ทำไมเธอถึงรุ้จักฉันละ”
“ก็ พี่สาวคุณละค่ะ อาจารย์ ซายะ น่ะ”
“เฮ่..... เจ้น่ะหรอ”
“ใช่ค่ะ เพราะอาจารย์เค้าแท่ๆวันนี้ฉันเลยไม่เปียกฝน”
“งั้นหรอ หลังจากโดยนฉันลงกลางทางแล้ว ก้ว่าเจ้หายไปไหน”
“เอ่ะ โยนลง”
“อ่อ เปล่าหรอก ไม่มีอะไรๆ” (ยัยเจ้บ้านั้นพูดอะไรเกี่ยวกับเราเอาไว้หรือเปล่านะ)
“นี่ว่าแต่พวกเรา เธอเองก็จะเข้าห้องช้าเอาแล้วนะ”
“อ่ะ เอ๊ะ จริงด้วยสิ พวกเราเข้าห้องเรียนกันเถอะค่ะ”
“นายเนี้ยก็มีดวงกับเค้าอยู่เหมือนกันนั้นละ”
“เรื่องของงั้นหรอ”
“ก็ คุณ ยามาโนะ นั้นไง”
“ออ คุณหัวหน้าห้องน่ะหรอ”
“ดูทางท่าเค้าก็ไม่ได้รังเกียจแกนิ”
“งั้นหรอๆ เฮ่ย...แกนี้ชอบพูดทำร้ายจิตใจคนอื่นจริงๆ”
“เอาน๊ายังไงซะเค้าก็ไม่ได้ ไม่ชอบแกนิหว่า”
“งั้นก็แสดงว่า ....... มาแล้วสินะ มันมาแล้ววววววว ฤดูใบไม้ผลิครั้งแรกในรอบ 17 ปี ของตูร........”
“เห้ยๆ อย่าเพิ่งฟินจนลืมตัวสิ ไม่งั้นแกก็อาจจะแป๊กอีกก็ได้นะ”
“คุณ ยามาโนะ คุณ ยามาโนะ คร้าบบบบ รอผมด้วยสิคร้าบบบบ”
“ดูท่าจะกู่ไม่กลับแล้วละมั้ง แต่ก็เอาเถอะ ดูท่าทางแล้ว คุณ ยามาโนะเองก็อาจจะสนใจเจ้านั้นอยู่ก็ได้”
ชั่วโมงเรียนช่วงกลางวัน ไม่รู้ทำไมผมถึงรู้สึกง่วงนอน อาจจะเป็นเพราะฝนที่ตกอยู่หรือเปล่านะ หรือาจเป็นเพราะว่าผมนอนน้อยแต่ปกติผมก็นอนหลับทุกคืนหรือว่าจะเป็นเพราะความฝัน นั้นสินะอาจจะเพราะความฝันนั่นก็ได้ แล้วตอนนี้ผมมาอยู่ที่ไหนอีกละ ที่ที่เต็มไปด้วยแสงดาว ใช่ มีดาวอยู่เต็มไปหมด แต่ตรงหน้าของผมก็มีบันได เป็นบันไดที่แปลกมันเป็นทางวนขึ้นไปจนสุดขอบฟ้าจนเหมือนว่าจะหายเข้าไปในความมืดของแสงดาว มันเป็นบันได้อะไรกันนะ แล้วมันจะทอดยาวไปถึงไหนกัน แล้วถ้าผมเดินไปตามทางที่บันไดนี้ทอดยาวไปจนสุดปลายทางแล้ว ผมจะเจอกับอะไร หรือไม่แน่ผมอาจจะเจอกับใครบางคน คนที่กำลังรอผมอยู่ เค้าหรอเธอ จะรอผมอยู่หรือเปล่านะ รอผมอยุ่ที่ปลายทาง จุดสิ้นสุดของบันได ถึงมันยาวทอดยาวไปสักแค่ไหนผมก็จะไป ไปให้ถึงจุดหมายปลายทาง ไปเจอกลับใครคนนั้นที่กำลังรอผมอยู่มานานแสนนาน .........
“นี่ คุณโยชิคาวะ คุณโยชิคาวะ ค่ะ เลิกเรียนแล้วนะ ตื่นได้แล้วคะ”
อะ เอ๊ะ ฉันหลับไปหรอ
ใช่คะ คุณหลับไปนานพอสมควรเลย
งั้นหรอ อีกแล้วหรอ
เอ๊ะ มีอะไรหรอค่ะ
อ่อ..เปล่าครับ แล้วเจาโคเฮ ละครับ
เห็นบอกว่าจะออกไปเดินดูชมรมที่น่าสนใจก่อนนะค่ะ แล้วก็รีบวิ่งออกไปเลย
เฮ่อ....ตายสิเจ้านั้นมันบ้าของจริงเลย
นั้นสินะคะ แต่เค้าก็ดูมีความพยายามดีนะคะ
งั้นหรอ นั้นคงเป็นข้อดีของหมอนั้นละมั้ง
นั้นสินะคะ
แล้ว พวกเราจะเอายังไงดีละ จะไปดูชมรมด้วยกันไหม
จะหรอค่ะ ที่จะไปกับฉัน
นั้นสิน๊า ผมเองก้ไม้รู้จะรีบกลับไปทำไหมเหมือนกัน
หรอค่ะ งั้นไปด้วยกันก็ดีน่ะคะ
แล้วคุณ ยามาโนะ มีชมรมที่สนใจอยู่หรือยังละครับ
มีสิค่ะ ชมรมสำรวจท้องฟ้าและดินแดนบนเส้นขอบฟ้าค่ะ
มันชมรมอะไรกันละนั้น
นั้นสินะคะ ฉันเองก้ไม่รู้เหมือนกันคะ แต่ดูจากชื่อแล้วมันน่าสนใจดีน่ะคะ แล้วฉันก้ชอบเรื่องวพกนี้ด้วยสิ
งั้นหรอ ความชอบส่วนตัวสินะ
เหะๆ ค่ะ แล้วคุณ โยชิคาวะ ละค่ะไม่มีชมรมที่สนใจบ้างหรอ
ก็ไม่มีเป็นพิเศษหรอกครับ แต่จะว่าไปถ้าไม่รังเกียจ เรียกผมว่า เซโตะ ก็ได้นะ
จะดีหรอค่ะ พวกเราเพิ่งจะรู้จักกันเอง
ไม่เป็นไรหรอก ดีแล้วละ
ถ้าคุณว่าดี ฉันก็ว่าตามคุณค่ะ คุณ เซโตะ
อื้มดีแล้วละ
งั้นฉันก็จะขอให้คุณเรียกฉันว่า ชิโอริ ด้วยจะได้ไหมค่ะ
งั้นหรอ จะดีหรอ
ก็ถ้าคุณยังให้ฉันเรียกคุณว่า เซโตะ น่ะ
เอางั้นก็ได้ ชิโอริ
คะ (ยิ้ม) งั้นเราไปดูชมรมกันเถอะคะ
ว่าแต่เจ้า โคเฮ มันไปถึงไหนของมัน
End…
ตัวอย่าง ตอนต่อไป
เซ....ชมรมงั้นนี้อะหรอ
ไม่รู้สิ
ฉันคิดว่าพวกเรานะจะทำความรู้จักกันไว้นะค่ะ
ไม่รู้สิ
นายคิดดีแล้วจริงๆหรอว่าจะให้ไอนี้น่ะ
ไม่รู้สิ
โว้ววววววววววววววววววววววว นี้มัน ระดับโรงแรมห้าดาวเลยนะ เนี้ย เซ
ไม่รู้สิ
คุณกับฉันน่ะ เราเคยเจอกันที่ไหนมาก่อนหรือเปล่าค่ะ
ไม่รู้สิ
งั้นฉันจะบอกนายเอง เซโตะ
ถ้านายพูดอย่างงั้นก็ตามใจ
ตอนต่อไป ชมรม ท้องฟ้า และ ความทรงจำ
ความคิดเห็น