คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : :: บทที่ 1 :: อู๋ อี้ฟาน
:: บทที่ 1 :: อู๋ อี้ฟาน
KIM JOONMYUN TALK
“อ่า….ขอบคุณครับ” ผมรับช่อดอกไม้มากอดไว้ ก่อนจะยิ้มนิดๆให้คริสฮยอง แต่สายตาดันเหลือบไปเห็นลู่ห่านมองมาทางนี้ ถึงหน้าจะไม่แสดงอาการใดแต่สายตาที่จ้องมาเหมือนกับโกรธอะไรบางอย่าง….บางอย่างที่ผมกลัว
เย็นวันนั้น
ผมเดินกลับบ้านด้วยหัวใจที่ห่อเหี่ยว เหมือนดอกกุหลาบที่ไม่ได้ถูกรดน้ำเป็นเวลานานแล้วในที่สุดก็ตาย….แต่ผมก็ต้องคิดว่าควรจะมองโลกในแง่ดีไว้ก่อน จริงมะ?.....หลังจากนั้นสติของผมก็เลื่อนลอยไปกับความคิดเลื่อยเปลื่อยของตัวเอง ตาก็มองช่อดอกกุหลาบในมือของตัว…
จากคำว่า ‘จีบ’ ต่อมาก็จะเลื่อนขั้นมาเป็นคำว่า ‘แฟน’ สินะ?
ปึก!
จนในที่สุดความคิดที่ผมกำลังจะไปไกลแล้วกู่ไม่กลับก็ต้องหยุดลง เมื่อมีผู้ชายร่างสูงคนนึงเดินไม่ชนผม…..ไม่สิๆผมต่างหากล่ะที่ชนเขา
“ขอโทษครับ” ผมพูดออกไปตามมารยาท
“จะ…..จุนมยอนหรอ” น้ำเสียงนี้ อืมผมจำได้ขึ้น….เขาคือเจ้าของช่อดอกกุหลาบช่อใหญ่ที่ผมกำลังถืออยู่นี่เอง
“….ครับ ผมเอง” ผมลังเลอยู่นานจนในที่สุดก็ตอบกลับไป พร้อมกับเงยหน้าขึ้นไปมองคนตรงหน้า
“…..”
“…..”
“จุนมยอนกลับบ้านทางนี้หระ….หรอ” ร่างสูงถามกลับมา จากนั้นจึงคลี่ยิ้มให้ผมอย่างใจดี
“อ่า….ครับ ฮยองก็กลับบ้านทางนี้หรอครับ”
“ใช่ครับ แล้วบ้านเราอยู่ไกลมั้ย” ผมรู้แล้วล่ะว่าทำไมถึงได้เป็นหนุ่มป็อปของโรงเรียน นอกจากจะใจดีแล้วยังพูดจาดีอีกต่างหาก…..ต่างจากใครบางคน
“อ่อ บ้านผมอยู่ซอยถัดไปนี่เองแหละครับ” ผมพูดพลางใช้นิ้วขาวของตัวเองชี้ไปยังหน้าซอย
“งั้นเหรอ…ซอยเดียวกับฮยองเลยนะ”
“หระ…หรอครับ”
“งั้นเดี๋ยวฮยองไปส่งนะ” น้ำเสียงทุ้มบอกผ่านมาทางสายลม ห๊ะ! จะไปส่งหรอ O.O
“O.O” ผมยืนทำตาโตนิ่งอยู่กลับที่…เป็นปีเป็นชาติไม่เห็นจะชายใด(นอกจากเพื่อนผมน่ะ =_=)บอกจะมาส่งถึงบ้านเลย!!!
“ย่าห์ๆ เป็นอะไรรึปล่าว” มือใหญ่โบกไปมาอยู่หน้าผม ผมจึงหลุดออกภวังค์
“ไม่…ไม่ครับ” ผมตอบอ้ำอึ้งกลับไป เดี๋ยวนี้ชักพูดติดอ่างแล้วง่ะ T^T
“ฮะๆ น่ารักจังน้า~“ ผมกระตาปริบๆด้วยความงุนงงว่าฟังผิดรึปล่าว
“เมื่อกี้ฮยองพูดว่าอะไรนะครับ”
“…..” คริสฮยองหยุดเดินและเอาหน้ามาใกล้ผมอย่างช้าๆ จนปลายจมูกเราเกือบติดกัน ลมหายใจอุ่นๆของคนตรงหน้าทำให้ผมหน้าแดง และประโยคถัดมาก็ทำให้ผมอยากจะเอานิ้วมือแงะหูเพื่อที่จะฟังใหม่คำพูดของร่างสูงอีกครั้ง แต่ก็ติดที่ว่ามันจะหน้าอายเกินไป
“ฮยองบอกว่าจุนมยอน’น่ารัก’ครับ” คำๆนั้นทำให้ลมหายใจผมติดขัด พลางจินตนาการไปว่าคนตรงหน้าไม่ใช่ร่างสูงตรงหน้า….แต่กลับเป็นคนคนนั้น
“ไหวมั้ยเราอ่ะ” คริสฮยองผละออกจากหน้าผม ทำให้ผมรีบหลุบตาแล้วพยักหน้าตอบอย่างอายๆ ….อยู่กับเค้าแท้ๆแต่กับไปคิดถึงคนอื่น เรานี่แย่ชะมัด ฮื่ออออ
หลังจากนั้นผมก็กลับบ้านด้วยสวัสดิภาพ คริสฮยองทำให้ผมก้มหน้างุดๆเอาคางติดอกจนเกือบหายใจไม่ออก และเมื่อผมถึงบ้านผมก็รีบเปิดประตูแล้วแจ้นเข้าไปในบ้านอย่างรวดเร็วโดยไม่กล่าวคำอำลากลับร่างสูงเลย….
ผมรีบเดินเข้ามาในบ้าน บอกกับแม่ว่าจะไม่กินเข้า แล้วก้าวเดินฉับๆขึ้นไปบนห้องอย่างรวดเร็ว….
END KIM JOONMYUN TALK
WU YIFAN TALK
หลังจากที่เดินมาส่งจุนมยอนแล้ว เจ้าตัวก็รีบแจ้นเดินเข้าไปในบ้านอย่างอายๆ อ่า น่ารักจังแต่ก่อนที่ผมจะก้าวขาออกจากบริเวณบ้านของจุนมยอน ผมก็สังเกตเห็นกล่องสีชมพูเล็กๆตกอยู่แถวหน้าประตูบ้านของร่างเล็กผมรีบก้าวเดินฉับๆเข้าไปหยิบของสิ่งนั้นแล้วยัดกระเป๋ากางเกง จากนั้นจึงรีบเดินออกมา…...
ผมเดินออกจากซอยนี้แล้วเดินกลับทางที่เดินมา จุดหมายของผมคือโรงเรียน….มาทำไมน่ะเหรอ ก็หอพักของผมอยู่ในโรงเรียนไง
‘อ่า….ครับ ฮยองก็กลับบ้านทางนี้หรอครับ’
‘ใช่ครับ แล้วบ้านเราอยู่ไกลมั้ย’
‘อ่อ บ้านผมอยู่ซอยถัดไปนี่เองแหละครับ’
‘งั้นเหรอ…ซอยเดียวกับฮยองเลยนะ’
คำพูดที่ผมตอบกลับจุนมยอนคือความโกหกทั้งเพ จริงๆแล้วโรงเรียนของผมจะจัดให้นักเรียน ม.4 – ม.6 พักอยู่ที่โรงเรียนแล้วจะอนุญาตให้กลับบ้านได้ตอนเสาร์-อาทิตย์ เท่านั้น ที่เป็นเช่นนี้เพราะโรงเรียนของผมเข้มเรื่องเรียนมาก จึงให้นักเรียนพักอยู่ที่โรงเรียน
แต่ที่เจอจุนมยอนนั้นน่ะ ผมไม่ได้โรคจิตตามไปนะ =_= แค่ไปซื้อของแถวนั้นแล้วบังเอิญต่างหาก ตอนแรกที่เจอจุนมยอนนะหัวใจของผมตกไปถึงตาตุ่มเลยล่ะ เพราะในมือของจุนมยอนกำลังถืออยู่เป็นช่อดอกกุหลาบที่ผมเป็นคนให้เค้าเมื่อตอนเช้า….เค้าคงเก็บไว้อยู่สินะ โชคดีจัง
END WU YIFAN TALK
PARK CHANYEOL TALK
“ไอ้คริส หายไปไหนมาวะ” ผมถามมันเมื่อเห็นมันพึ่งโผล่หัวออกหลังจากหายไปนาน
“เปล่า แค่แวะเข้าห้องน้ำแล้วคนมันเต็ม” มันตอบผมหน้าตายแต่สายตาฉายแววมีความสุข
“แหนะๆ ไปเจอใครมา จุนมยอนป่ะ?” ผมถามมัน
“ป้าววววว” โหยยย ขึ้นเสียงสูงงี้ชัดอ่ะแก(?)
“เอ้อ หรออออออ” ผมลากเสียงยาวแซวมันอย่างตลบขบขัน รุกเร็วนะเนี่ยเพื่อนผม 555
ผัวะ!
“เอ้า ไงไอ้ฮุนหายไปไหนมาวะ” ผมทักทายเพื่อนสนิทที่พึ่งเปิดประตูเข้ามา เห็นมันหายไปตั้งแต่ตอนเย็น
“ไป…..ไปที่ไหนสักที่น่ะ”
“แล้วไปไหนมาวะ”
“ชั่งมันเถอะ ไปนอนล่ะ” มันตอบกลับมาหน้าตาย แล้วเดินเข้าห้องมันด้วยท่าทางหงุดหงิด และตอบกลับมาด้วยการปิดประตูเสียงดัง….โดนหมาไล่มาหรือไงฟระ!
….แต่ผมพอจะรู้แล้วล่ะว่าทำไมพวกมันทั้งสองถึงเป็นอย่างนี้ หึหึ ไม่มีอะไรที่ชานยอลคนนี้ไม่รู้หรอกแม้กระทั่งเรื่องความรัก!!!!
END PARK CHANYEOL TALK
เหอๆ เป็นไงคะไรท์กลับมาแล้ว่
ยังมีคนอ่านอยู่มั้ยเนี่ย *^*
แต่อยากจะบอกเรื่องนี้ฮุนโฮค่ะไม่ใช่คริสโฮ
ส่วนคริสจะคู่ใครรู้อยู่แล้วเนอะ
ไปหาไรท์ได้ที่
ทวิต: @lukyok_EXO
ติดแท็ก #ฟิคteenage นะคะ จุ๊บุ จุ๊บุ
ความคิดเห็น