คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : การชุบชีวิต [YeRyeo special]
Dairy of Vampire Hunter [YeRyeo special]
*****ต่อจากตอนที่แล้ว*****
“ไอ้เย่!!!!!!!” ทั้งชีวอนและคยูฮยอนต่างก็ตกใจ ที่เรียวอุคกัดคอเพื่อนผู้เป็นมิตรสหายที่รักกันมากที่สุด ตอนนี้เลือดสีแดงสดกำลังไหลรินออกจาก คิม เยซองอย่างน่ากลัว
เมื่อเรียวอุคถอนคมเขี้ยวนั้นออกจากตัวเยซอง ก็คลายเวทย์มนต์สะกดออกจากเพื่อนๆที่เหลือ ทั้งคยูฮยอนและชีวอนต่างก็วิ่งและพยายามคว้าอาวุธของตัวเอง แต่ก็ไม่สำเร็จเพราะติด ซองมินและอึนฮยอก
เยซองที่ไร้ซึ่งวิญญาณแล้วถูกเรียวอุคอุ้มขึ้นมาไว้ที่อ้อมกอด แม้ว่าแวมไพร์จะมีพลังอันไม่จำกัด แต่สำหรับขนาดตัวของเรียวอุค ก็ลำบากที่จะอุ้มเยซองที่ขนาดตัวใหญ่กว่า เล็กน้อย
“ปล่อยเพื่อนฉันลงเดี๋ยวนี่ มึงฆ่าเพื่อนกู มึงมันปีศาจ ไอ้เลว ปล่อยเพื่อนกูเดี๋ยวนี้” ชีวอนที่โมโหจัดกับการที่เพื่อนรักตายไปต่อหน้าต่อตาด่าทอเรียวอุคไม่ยั้ง คยูฮยอนนั้นก็พยายามสะบัดตัวให้หลุดจากเวทย์มนต์ แต่แน่นอนว่า ไม่สำเร็จ
“เยซองยังไม่ถึงฆาต ข้าจะรักษาเขาให้ แต่พวกเจ้าต้องให้ความร่วมมือ กับข้า ข้ายื้อชีวิตเขาไว้ ข้าขอให้เจ้าคลายเวทย์ที่ล้อมบ้านเจ้าไว้ ข้าจะพาเขาไปรักษา” เรียวอุคมองชีวอนพูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น ก่อนจะก้มมองคนที่อยู่ในอ้อมกอด ใบหน้าไร้สีเลือด เริ่มที่จะเย็นลงเรื่อยๆ แววตาที่อ้อนโยนของเรียวอุค ทำชีวอนไขว่เขว
ชีวอนหันมองคยูฮยอนและหันกลับไปมองเยซองที่ไร้ลมหายใจ ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ไว้ใจแวมไพร์ตัวใดบนโลกนี้ แต่เมื่อเห็นแววตาที่จริงใจ กระวนกระวายของเรียวอุคเขาก็ตัดสินใจทำตามคำขอ
อึนฮยอกผู้อ่านใจได้ จึงคลายเวทย์ให้ชีวอน และให้ซองมินใช้เวทย์เคลื่อนย้ายทั้งหมดไปบริเวณหน้าบ้าน ชีวอนลังเลเล็กน้อย เขาคว้าไม้เท้า...อาวุธประจำกายของเขาขึ้นมา
“ถ้าเจ้าเล่นตุกติก ฉันขอบอกเลยว่า ซองมินอาจจะเปลี่ยนใจ ไม่เก็บชีวิตของคยูฮยอนไว้เหมือนเดิมแน่ๆ” อึนฮยอกขู่ ซีวอนที่กำลังชั่งใจว่าจะฆ่าแวมไพร์เหล่านี้ดีมั้ย คยูฮยอนเบิ่งตาของเขาเมื่อซองมินจ้องตนเองอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ
“เร็วๆเข้า!! ถ้าเลือดของเยซองแข็งตายจริงๆ ข้าจะไม่ให้อภัยพวกเจ้าเด็ดขาด” เรียวอุคโวยวายขึ้นมา เนื่องจากเลือดจากบาดแผลของเริ่มเย็นตัว
ชีวอนเหมือนเพิ่งได้สติ ถึงเริ่มท่องคาถาเพื่อคลายเวทย์
.
.
.
.
เรียวอุควางร่างที่ซีดเผือกของเยซอง ลงบนโซฟาในห้องรับแขก ผมหันไปขยิบตาให้อึนฮยอกกับซองมินให้พาคู่ของตัวเองออกไป ทั้งสองขยิบตากลับ ผมหวังให้พวกเขาคุยกันรู้เรื่อง เพราะวันนี้เป็นโอกาสสุดท้ายของพวกเรา
วันที่ดวงจันทร์เต็มดวงและอยู่ใกล้โลกมากที่สุดในรอบ500ปี เราขออ้อนวอนพระมารดาของพวกเราไว้เมื่อ10กว่าปีก่อน
.
.
.
.
หลังจากที่เราสามตนขบคิดกันมานานว่าจะทำให้ คนที่เปลี่ยนชีวิต ของตัวเองกลับมาใช้ชีวิตร่วมกันอีกครั้งได้อย่างไร พวกคุณคงคิดว่าผมเป็นพวกยึดติดไปนะ ตั้งสี่ร้อยกว่าปี ทำไมผมไม่ลืมจงอุน หรือเยซองสักที มันมีเหตุผลอยู่นะ เพราะว่าผมเกิดจาก ผงชีวิต ของจงอุนนะสิ
ผงสีทองนั่นคือ ผงชีวิต ที่จะเกิดขึ้นจากการที่แวมไพร์ตาย เมื่อนั่นผงชีวิตนี้จะลอยกลับไปเกิดใหม่หรือในกรณีของผมคือ ผมกำลังจะตาย แต่เพราะมีร่องรอยการกัดของจงอุน ผงชีวิตนี้จึงลอยกลับมาชุบชีวิตผม และทำให้ผมกลายเป็นแวมไพร์นั้นเอง
การที่เราจะทำให้มนุษย์กลายเป็นแวมไพร์ได้มีเพียงวิธีเดียว คือเราต้องกัดที่ตรงเส้นเลือดใหญ่บริเวณคอเท่านั้น และแสดงความเป็นเจ้าของ(ง่ายๆคือเหมือนพ่นน้ำลายลงไป) แล้วปล่อยให้เขาฆ่าเรา เพื่อให้ผงชีวิตของแวมไพร์ไปเข้าร่างที่ไร้วิญญาณของมนุษย์จึงจะกลายเป็นแวมไพร์ที่สมบูรณ์แบบ แต่แน่นอนว่าพวกเราจะไม่ใช้วิธีนี้
หลังจากอ้อนวอนพระมารดามาแรมปี ท่านจึงให้วิธีแปลงให้มนุษย์กลับมาเป็นแวมไพร์โดยที่ไม่ต้องสละชีวิตของแวมไพร์ด้วยกัน โดยให้เราปลิดชีวิตของมนุษย์ด้วยวิธีเดิม และรอให้เหลือเลือดเพียงหยดเดียวในร่างกาย และร่ายมนต์ตามตำราของพวกแม่มดโบราณเพื่อดึงพลังของดวงจันทร์ พระมารดาของแวมไพร์ มาประทานผงชีวิตใหม่ให้
.
.
.
.
ผมจับมือของเยซอง และปล่อยให้เลือดจากบาดแผลค่อยๆหยดไหลรินออก ทีละน้อย ใบหน้าที่ซีดไร้สีเลือด ทำเอาน้ำตาที่กลั้นไว้ตั้งแต่ตอนที่ได้เห็นหน้าจังๆ เริ่มจะเอ่อ ดวงตาเย็นเฉียบ เยซองในตอนนี้ เหมือนกับจงอุนในครั้งแรกที่ได้พบกันไม่มีผิดเพี้ยน ดวงตารีเล็กที่ยังหลับสนิทไม่มีการไหวติงใด เมื่อมองนาฬิกา ใกล้จะเที่ยงคืนแล้ว ตอนนี้ในหัวก็เริ่มนึกบทคาถาที่ต้องใช้ไปพลางๆ
ระหว่างที่ผมอยู่กับเยซองที่ห้องรับแขก ซองมินลากคยูฮยอนข้าไปในครัว ส่วนอึนฮยอกลากชีวอนไปอีกทาง เรียวอุคได้แต่หวังว่า จะมี ปาฏิหาริย์ เกิดขึ้นเหมือนคราวที่เกิดกับตัวเขา ทั้ง2คนนั้นต่างก็มีเรื่องราวเป็นของตัวเอง โชคดีมากที่เยซองเกิดระลึกชาติได้
ในใจตอนนี้ผมหวั่นอยู่เพียงสิ่งเดียว พระมารดาบอกว่าวิธีชุบชีวิตนี้เป็นวิธีที่เลิกใช้กันไปนานแล้ว เพราะมีความเชื่อว่าอาจจะมีอันตรายถึงชีวิตได้
สิ่งที่ผมกลัวที่สุด กำลังเกิดขึ้น เมื่อจู่ๆเสียงโครมคราม โวยวายก็ดังมาจากในครัว ผมก็ได้กลิ่นแปลกๆมาจากห้องครัว มันเป็นกลิ่นที่ไม่ใช่แวมไพร์ แต่ก็ไม่ใช่กลิ่นของมนุษย์แน่นอน แต่กลิ่นที่ทำให้ผมตกใจ คือ กลื่นความกลัวของซองมิน
“คยู!!!” เสียงใครบางคนน่าจะเป็นชีวอนตะโกนมาจากด้านบน เสียงฝีเท้าที่วิ่งลงบันไดมาอย่างรวดเร็ว ผมจับมือเยซองให้แน่นขึ้น แต่มือผมตอนนี้มันแห้งเพราะกำลังตกใจ
ผมลุกขึ้นเพื่อมองข้ามโซฟา และสบตาเข้ากับ ... ดวงตาสีแดงของหมาป่าตัวใหญ่มันแยกเขี้ยวคำรามและกำลังจะกระโจนใส่พวกเรา
“หยุดนะ!!!”
---------------------------------------------Writer's
talk---------------------------------------------
อิ อิ ขอโทษน้าาา ไรท์เพิ่งคัมแบค หลังจากเจอม.4อันโหดร้ายเข้าไป ตอนนี้ไรท์ปิดเทอม ว่างแล้วจะมาแต่งสเปเรื่องนี้
วอนฮยอกกับคยูมินด้วย กำลังแต่งวอนฮยอกอยู่นะ ถ้าเสร็จแล้วจะลงให้เลยสัญญา ^^
ขอโทษที่ต้องให้รอนานนะTwT
ความคิดเห็น