คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : CH 2 : : Bell on the rain (60%)
ร้านกาแฟเงียบเหงาไปในทันทีที่ขาดคนที่ชื่อโดคยองซู. . .
ฝนที่มาจากไหนไม่รู้ส่งเสียงซ่าๆภายนอกร้านกาแฟ. . .ร้านที่ปาร์คชานยอลนั่งอยู่
ด้วยความที่ไม่อยากทำให้มันดูน่าเกลียดมากเกินไปเลยสั่งฮอตลาเต้กับเค้กที่ตอนนี้คงชืดไปหมดแล้วมากิน
ชานยอลเหม่อมองออกไปภายนอกร้าน หวังอย่างเดียวว่าจะมีคนตัวเล็กตาโตเข้ามาสั่งฮอตลาเต้ที่แม้ว่าวันนั้นอากาศจะร้อน
โด คยองซู นักเรียนโรงเรียนศิลป์ข้างๆที่ชานยอลเจอเขาที่ร้านกาแฟในช่วงฤดูฝนปีที่แล้ว...
พูดแล้วยังคงเห็นภาพคนตาโตเปียกโชกตากฝนวิ่งเข้ามาในร้าน.....ตาที่แดงเหมือนผ่านเรื่องเศร้ามาหมาดๆยังคงส่งยิ้มที่มีอยู่น้อยนิดให้พนักงานร้าน...แวบนั้นที่ชานยอลรู้สึกประทับใจในตัวคยองซู
สายตาที่มองไปพลันเห็นหยดน้ำตารื้นๆที่ดวงตาโต....
อยากเข้าไปปลอบแต่ก็มีบุคคลที่สามเข้าไปกอดคยองซูต่อหน้า....เกิดการพูดคุยกันเล็กน้อย
วันนั้นแหละที่ชานยอลเจอคยองซูและรู้ว่าเขามีแฟนในเวลาเดียวกัน....
รู้ดีว่ามีเจ้าของ...แต่แค่ได้เห็นหน้า....ก็มีความสุข
ถ้าเขาเป็นคนที่โชคดีคนนั้นเขาจะไม่มีวันทำให้คนตาโตต้องเสียน้ำตาเด็ดขาด....
กริ้ง
ดวงตาที่นั่งคิดนึกถึงเรื่องวันนั้นท่ามกลางฝนตกเหมือนเช่นวันนี้หันไปตามเสียงกระดิ่งที่กระทบหน้าร้าน...
เปียกไปหมด....แบคฮยอนที่กำลังเดินกลับหอกลับต้องวิ่งเข้ามาในร้านกาแฟเพื่อหลบฝน....
ทั้งๆที่ตอนนี้หิวมากแต่กลับรู้สึกแปลกๆ...มันหิวแต่มันกินไม่ลง..เลยสั่งแค่กาแฟเย้นมาประดับประดา...นานแค่ไหนแล้วนะที่ไม่ได้เข้ามาในร้านนี้ิ....อ้อ
คงตั้งแต่ตอนที่รู้ว่าคยองซูเป็นแฟนกับจงอิน....
คิมจงอิน คนดำที่ไม่รู้ไปเอาเสน่ห์แบบนั้นมาจากไหน....
เสน่ห์ที่แบคฮยอนเผลอรักไปหมดใจ...แต่เขาก็เป็นแฟนกับเพื่อนของแบคฮยอนหรือก็คือคยองซู.....เพื่อนที่ดีที่สุดในชีวิตแบคฮยอน...เพื่อเพื่อนเขาย่อมเสียสละให้ได้...แบคฮยอนจะไม่ยอมให้ผู้ชายมาทำลายความสัมพันธ์ของมิตรภาพไปหรอก.....
แต่ก็นะ ใช่ว่าแบคฮยอนคนนี้จะเป็นคนดีเด่อะไรมากมายมนุษย์เราก็มีความต้องการความละโมบ....เขาก็เลยไม่มาร้านนี้อีกเพราะรู้ว่าเพื่อนรักอย่างโดคยองซูมากินกาแฟร้านนี้ประจำ บางครั้งก็มากับจงอินคนนั้น....
ตัดปัญหาการพบปะแบคฮยอนเลยไม่มาร้านนี้ซะเลย....
หวังว่าเจ้าของร้านคงไม่ว่ากันเนาะ...
ดูดกาแฟพลางนั่งคิดอะไรเรื่อยเปื่อยพร้อมทั้งมองดูฝนที่ทำท่าจะซาลง....
ไม่ได้สนใจเลยว่า....มีสายตาหนึ่งกำลังมองที่แบคฮยอนอย่างจดจ่อ...
"พี่ฮะ...ขอฮอตลาเต้แก้วนึงให้โต๊ะนั้นครับ "ชานยอลพูดกับพนักงานพลางชี้มือไปที่โต๊ะแบคฮยอน
นี่ล่ะจะเป็นก้าวแรกในการเชื่อมความสัมพันธ์ของนายปาร์คชานยอลคนนี้....แม้เขาจะเพิ่งดราม่าเรื่องของโดคยองซูไปเมื่อตะกี้แต่พอมาเห็นคนๆนั้นหัวใจที่เคยเหี่ยวเฉาเหมือนต้นไม้ไม่ได้รดน้ำมันกลับมากระชุ่มกระชวยเหมือนเอาเอมร้อยห้าสิบมารดอะไรเทือกๆนั้น..ใบหน้าที่ไม่ได้แต่งแต้มอะไรแต่ยังน่ารักมากขนาดผู้ชายต้องหันมอง มันก็ไม่แปลกหรอกที่คนอย่างชานยอลจะหันไปหนะก็ไอ่เรื่องแบบนี้มันมีตั้งเยอะแต่ไอ่ที่แปลกนะคือหัวใจของชานยอลต่างหากมันหันไปหาแบคฮยอนคนๆนั้น คนที่เขาไม่คุ้นตาแต่คุ้นใจ...
ตั้งแต่กระดิ่งที่ร้านนี้สั่น.....
"เอ้ะผมไม่ได้สั่งนะฮะ..."
"อ๋อ..คุณผู้ชายโต๊ะนั้นสั่งให้ค่ะ..."
ได้ยินดังนั้นแบคฮยอนถึงกับหันขวับไปตามมือพนักงานสาว...เห็นหูที่กางอยู่ลิบๆ
'ใครกันฟ้ะ'
ไม่รอช้าแบคฮยอนก้าวขาเล็กๆไปหาเจ้าของหูที่กางและกาแฟแก้วนี้....ไม่ได้เข้าข้างตัวเองแต่ถ้าหมอนั่นจะมาจีบมันก็ไม่ง่าย...หน้าอย่างแบคฮยอนนะพิชิตมาเป็นสิบเคสแล้ว....
อันนี้หมายถึงปฎิเสธนะ...คนพวกนี้แบคฮยอนไม่คิดชายตามองให้เสียลูกตาหรอก...
ไม่ใช่จงอินแบคฮยอนไม่โอ! จบปะ
"สวัสดีครับ"
ทันทีที่แบคฮยอนเดินไปถึงโต๊ะที่ว่า เจ้าของโต๊ะท่าทางกวนประสาทก็เอ่ยทักทายด้วยเสียงที่โครตจะแฮปปี้ดี้ด้า
"หวัดดี..อ่ะ นี่ของคุณ" ไม่ลืมหยิบแก้วฮอตลาเต้ไปคืนแล้วยืนให้คนหูกางตรงหน้า
" อ๋อไม่เป็นไรหรอกครับผมให้.."ส่งยิ้มพริมใจแต่แลดูเอียนสุดๆในสายตาแบคฮยอน...
"เอาคืนไปเหอะครับ...ผมไม่ชอบ"
"ไม่เป็นไรครับลองกินดูเดี๋ยวก็ชอบ..."
อะไรของมัน...
" ขอโทษนะครับผมทานไม่ได้จริงพอดีผม....(คิดหาคำต่างๆนาๆ)"
"..."
" คือผม..."
"ห้ะ.."
คนหูกางทำหน้างงๆปนๆกับขำกับท่าทีที่คนตรงหน้ากำลังปกปิดเอาไว้
ความไม่มั่นใจมันก็มักเป็นแรงกระตุ้นให้แบคฮยอนปรี้ดแตกทุกที ถ้ามีคนเห็นปรอทความโมโหของแบคฮยอนก็คงจะรู้ไดว่าร่างบางกำลังจะถึงจุดพีค เพียงเพราะคนตรงหน้ายิ้มยียวนมาใส่
พร้อมกับหัวเราะเบาๆในลำคอ
“ตึง! แบคฮยอนไม่ใช่ตัวตลกนะ” กล่าวออกไปสุดเสียงพร้อมกับวางแก้วกาแฟลงกับโต๊ะแรงๆให้คนตรงหน้ารับรู้ถึงความโกรธ แต่มันก็อาจไม่ได้ผลซักเท่าไหร่ เพราะยิ่งแบคฮยอนแสดงท่าทีออกไปมันก็เหมือนทำให้ชานยอลดูรายการตลกมากขึ้นเท่านั้น
“อ๋อ....คุณชื่อแบคฮยอนสินะครับ สวัสดีคร้าบบบบบคูณณณณแบคฮยอนนนนนนน”
สากเสียงยานคางกวนโมโหเข้าไปอีก
“อย่ามาเรียกชื่อผมแบบนั้นนะ!”
“หรอจ้ะ5555”
“ไอ่กะโปกหูกางเอ้ยย”
ปึก ปึก ปึก
ด่าเสร็จร่างบางก็เดินหมุนตัวออกนอกร้านโดยที่ไม่ลังเลว่าฝนที่ตกลงมาจะทำให้เขาเปียกหรือป่วย....
ชานยอลหุบปากฉับเมื่อเห็นหน้าที่ดูจริงจังของคนตัวเล็กกว่า....แค่ล้อเล่นตลกๆเองทำไมถึงจริงจังนักล้ะ.....ชานยอลไม่เข้าใจ รู้แต่ว่าการตีสนิทด้วยกาแฟบนโต๊ะก็ชวดไปเรียบร้อย.....
โกรธที่สุดอย่างไม่มีอะไรจะโกรธได้มากกว่านี้ เป็นแค่ลิงที่ตอนเกินบิดามารดรลืมยัดสมองมากล้าอวดดีได้ยัง...
‘สวัสดีคร้าบบบบบคูณณณณแบคฮยอนนนนนนน’
มันทำให้เขานึกถึงจงอิน คนที่มักจะทักทายเขาด้วยประโยคเช่นนี้เสมอ แบคฮยอนรู้ว่าคนที่ผิดมันไม่ใช่ไอ่หูกางนั่นหรอก มันผิดที่แบคฮยอนเองที่ดันไปโมโหเขาทั้งๆที่เขาก็ไม่รู้เรื่องอะไรเลย
แต่.....
มันก็ไม่สมควรป้ะล่ะ......
และด้วยความที่ไม่อยากให้ในร้านเกิดการชกต่อยกัน แบคฮยอนเลยเป็นฝ่ายเดินหนีออกมา....
คิดเรอะว่าเขาจะเดินกลับหอด้วยสภาพอากาศเช่นนี้......
ก็แค่เดินไปหลบฝนตรงกันสาดร้านที่ถัดไปซอยนึง....
ไอหูกางจะได้รู้ไว้ว่าตัวเองผิด.....
- 1 8 . 2 3 -
ฝนที่เริ่มตกหนักๆเริ่มซาลง ชานยอลที่นั่งจนแทบจะสิงไอ่เก้าอี้นี่ ก็หยัดตัวขึ้นเต็มความสูง พร้อมจะเดินกลับที่พักอาศัยที่อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลนัก.....
เค้กที่สั่งมาก็เกลี้ยงไปด้วยเวลาและความหิวเหลือแต่เศษซากอารยธรรมประดับไว้บนโต๊ะรอพนักงานมาเก็บ...
45%
ชานยอลไม่รู้เลยว่าร่างบางกำลังยืนหนาวอยู่อีกซอยนึง เขาก็เดินกลับบ้านตามปกติแต่ในใจนี่ก็ช่างแปรปรวนตีกันยุ่งเหยิง
ใจนึงก็อยากกลับบ้านเร็วๆ....
อีกใจนึงก็อยากรู้ว่าคนตัวเล็กกลับบ้านยังไง....
จะเปียกฝนรึเปล่า....
ไม่ใช้ความคิดในการกระทำ ชานยอลมุ่งหน้าเดินวนเข้าซอยต่างๆที่เขาจะต้องเดินผ่าน...
เพียงเพื่อหาคนๆหนึ่งที่อาจจะนอนเป่าแอร์อยู่ที่บ้าน...
นี่ก็ผ่านมาแล้วสามซอย...คนตัวสูงคิดว่าคงจะหมดหวัง
เอะแล้วนี่เขาหวังอะไรอยู่.....ไม่ใช่ๆชานยอลไม่ได้ห่วงคนปากกรรไกรแบบนั้นหรอก แถมยังขี้โมโหด้วย
สายตาเจ้ากรรมดันไปเห็นชายเสื้อขาวโพล่ออกมา...
ไม่รอช้าชานยอลรีบก้าวขายาวๆจนไปหยุดอยู่ตรงหน้าร่างเล็กที่แหงนตาขึ้นมา...
"เดินออกมาแบบนี้ไม่กลัวเป็นไข้ตายรึไง...." กล่าวออกไปทั้งที่สายตายังจดจออยู่กับร่างบางเบื้องหน้าที่หลุบตาลงต่ำทันทีที่รู้ว่าเป็นเขา
แบคฮยอนไม่ได้เขินนะแต่ทำไมเค้าต้องหน้าแดงด้วยเนี่ย....ไม่ๆ แบคฮยอนหยุดๆ หยุดคิดอะไร จำไว้ลูกนี่มันไม่ใช่คิมจงอินนะลูก ลูกต้องยอมให้แต่คิมจงอินคนเดียวนะลูก.......
"ถามก็ตอบสิไม่มีปากรึไง" ร่างสุงกล่าวดังๆ มันก็เกือบจะโรแมนติกอยู่แล้วเชียว
ความคิดเห็น