คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : S n o o p e r 2 (✿◖◡◗)
ღS n o o p e r 02ღ
c h a n b a e k ft. e x o
“บอกฉันทีว่านี่มันอะไรกัน ปาร์คชานยอลลลล!!!!!!!!!!!!” ร่างสูงที่กำลังนอนกอดร่างของนางแบบหญิงปรือตาขึ้น หลังจากได้ยินเสียงแอะอะโวยวายอยู่หน้าห้องนอน
“ยอลค่ะ เสียงอะไรดังแอะอะแต่เช้าเลยค่ะ”
“ หืม .. เสียงอะไรเหรอครับฮยอนอา “ เอ่ยถามหญิงสาวที่นอนกกอยู่ด้วยเสียงแหบพล่า ตอนนี้ร่างกายของเขายังไม่พร้อมที่จะรับแขกคนไหนทั้งนั้น
“ออกมาเดี๋ยวนี้นะอิต้าบ้า!! ปั้งๆๆๆ!! “ เสียงเคาะประตูดังขึ้นเรื่อยๆทำให้คนที่กำลังกึ่งหลับกึ่งตื่นลุกขึ้นมานั่งอย่างหัวเสีย
“ชิสท์! ใครมาวุ่นวายแต่เช้าวะเหนี่ย!!”
“ฉันบอกให้ออกมาไง ไอ้บ้าปาร์ค ชาน ยอล!!” คราวนี้เป็นดาราหนุ่มเองที่ทนกับเสียงนั้นไม่ไหวจำต้องลุกออกจากเตียงคิงไซต์แล้วไปเปิดประตู
“ฉัน บอก ให้ ..!!
พลัก!!! เสียงเปิดประตูดังลั่นทำให้คนที่ยืนโวยวายอยู่ตรงหน้าประตูถึงกับตกใจ บยอนแบคฮยอน ที่กำลังจะอ้าปากโวยวายซุปเปอร์สตาร์หนุ่มถึงกับอ้าปากค้าง เมื่อเห็นอีกคนออกมาแค่บ็อกเซอร์ตัวเดียว
เฮ้ย!!//เหี้ยยยย!!
ตุบ! เสียงประตูปิดไปอีกครั้งแต่ก็ยังไม่ทำให้แบคฮยอนคนนี้หายตกใจ ภาพที่เห็นเป้าหมายที่ได้รับมากับสภาพที่มีแต่บ็อกเซอร์ลายริลัคคูมะนั้นทำให้บุคคลใหม่ที่มาเยือนถึงกับหน้าแดงเห่อ.....ไม่สิบยอน นายต้องไม่มีอาการอะไรแบบนี้..แอ๊ะหรือฉันหวั่นไหวกับรูปหมีหน้าแบ๊วบนบ็อกเซ่อนายกันนะ ไม่ได้การณ์หละ
ให้ตายเถอะ.. วันแรกของการมาที่นี่ก็วุ่นวายซะแล้วแบคฮยอนหละไม่อยากจะคิดถึงอนาคตที่กำลังจะตามมาเลย
ลากสังขารณ์ตัวเองมานั่งตรงโซฟาตัวเดิมซักพัก เป้าหมายของผมก็ออกมาในสภาพที่เรียกได้ว่าดีกว่าเมื่อสักครู่นี้ เขาอาบน้ำพร้อมแต่งกายด้วยเสื้อเชิร์ตธรรมดาๆและกางเกงยืนส์สีซีด เขาออกมาจากห้องนอนพร้อมกับหญิงสาวผมทองที่ผมคิดว่าคงเป็นเจ้าของชุดชั้นในสีแดงเพลิงนั่นหล่ะ เธอกำลังส่งสายตาไม่พอใจมาหาผม ถูกแล้วเธอกำลังแสดงสีหน้าไม่พอใจผมอย่างมาก
“ยอลค่ะ ฮยอนอาไปนะ ไว้คราวหลังยอลก็บอกฮยอนอาก่อนก็แล้วกันนะว่ามีแขกเราจะได้ไปที่อื่นกัน คนอะไรไร้มารยาท” ประโยคหลังเธอปรือตามาทางผม ซึ่งนั้นหล่ะผมรู้ว่าเธอคงไม่ชอบขี้หน้าของผมเข้าแล้วแต่มีเหรอที่แบคฮยอนคนนี้จะยอม
“ผมว่ากว่าจะถึงวันนั้นคงอีกนานเลยหล่ะครับ เพราะตารางงานของชานยอลแน่นเอี๊ยด ขนาดไม่มีเวลาว่างกันเลยทีเดียว เชิญคุณกลับไปได้แล้วครับ แล้วก็อย่าลืมเอาชุดชั้นในสีเพลิงของคุณไปด้วย ทิ้งไว้ในห้องผู้ชายมันไม่ดี เป็นผู้หญิงทำอย่างนี้มันไม่งามนะครับ”
“นี่แก!!!”
“ผมชื่อ บยอนแบคฮยอนครับไม่ใช่แก :P “
“หุบปากเน่าๆของแกซะนะ กรี๊ดดดดด!”
“ฮ่าๆๆๆ แล้วจะทำไมครับ จะทิ้งไว้ก็ได้นะ ผมจะไดถ่ายรูปลงทวิตเตอร์ แล้วใส่แคปชั่นว่า นางแบบสาวชื่อดังทิ้งกางเกงในไว้ในห้องผู้ชาย เรทติ้งละครคุณคงเยอะน่าดู ดีไม่ดีอาจจะมีฉายาแบบ น้องสาวชั้นในแดง อะไรเทือกๆนี้ คุณฮยอนอาว่าเกร๋ดีมั๊ยละครับ จะลองดูก็ได้นะ “
“ยอลค่ะ!! ฮยอนอาไม่ยอมนะ” หญิงสาวกระเขย่าแขนชายหนุ่มที่อยู่ข้างๆเป็นเชิงให้ช่วยเธอจัดการคนที่นั่งทำหน้าไม่ทุกข์ร้อนอะไรอยู่ตรงโซฟานั่น
“น้องฮยอนอากลับไปเถอะครับ ไว้พี่เบื่อๆแล้วเราค่อยมาคุยกันใหม่นะ บายครับ” ชานยอลพูดด้วยสีหน้าเบื่อหน่ายเต็มทน ตอนแรกเขาวางแผนว่าจะไปเดินเล่นแก้เซ็งกับเธอต่อซะหน่อย แต่ดันเจอเรื่องหน้าปวดหัวนี่ซะก่อนแผนการทั้งหมดเลยต้องถูกยกเลิกอย่างกระทันหัน
“แต่ยอลค่าเรามีนัดกันที่........”
“ผู้ชายเขาไล่แล้วยังหน้าด้านอยู่ต่ออีกนะครับแหม่....อุ๊ยขอโทษครับ5555555”
“นะครับนะน้องฮยอนอา วันนี้พี่หมดสนุกแล้วเชิญทางนี้ครับ” พูดด้วยสีหน้านิ่งๆก่อนจะเปิดประตูห้องให้หญิงสาวกระแทกซ้นสูงเดินออกไป
เมื่อหญิงสาวออกไปจากห้องแล้วชานยอลก็เดินกลับเข้ามาตรงโซฟาอีกครั้งพร้อมทั้งนั่งลงตรงข้ามกับคนที่นั่งจ้องเขาอยู่ด้วยสายตาที่ละม้ายคล้ายกับลูกหมาพันธุ์อะไรสักอย่างผมเองก็จำไม่ได้
“ฉันชื่อบยอน แบคฮยอน จะมาเป็นผู้จัดการส่วนตัวคนใหม่ของนาย”
คนตัวเล็กเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่ดูป็นมิตร พร้อมทั้งสอดส่องสายตาหวานไปทางเป้าหมายที่เป็นถุงซุปเปอร์สตาร์หนุ่มทันที ผมพิจรณาโครงหน้าที่สมบูรณ์นั้นอยู่สักพัก ถึงกับต้องยอมรับเลยหละครับว่าเขาหนะมีใบหน้าที่คมคายจริงๆ ไหนจะดวงตากลมโตที่เข้ากับสันจมูกของเขาอีก ดูยังไงเขาเท่ห์ระเบิดในความคิดของผม ให้ตายเถอะ...ถ้าผมไม่ต้องมาสืบหารักแรกบ้าบอของเขาจนรู้ว่าเขาเป็นคนที่หน้าตาขัดกับพฤติกรรมมากขนาดไหน เห้ออออออ- -
“หึ มองฉันเข้าไป...กินไปได้คงกินแล้วมั้ยนั้นอะ”
“โทษทีนะ พอดีนายไม่ใช่ผู้ชายในสเป็กฉัน”
“หืมม...ฉันเป็นถึงเจ้าชายเกาหลีนะผู้หญิงครึ่งประเทศยอมพลีถวายตัวให้ฉันเพียงแค่จ้องตา” พูดจบเขาก็ขยับตัวเข้ามาใกล้ๆ ซึ่งนั่นมันทำให้หน้าของผมและอยอู่ห่างกันไม่ถึงหนางเซ็นติเมตร
“อี๋ตาบ้าอย่าเข้ามานะ! และขอโทษด้วย ฉัน-เป็น-ผู้-ชาย ชัดนะ!” ผมเขินจนต้องผลักอีตาบ้านี่ออกไปก่อนที่จะหันหน้าไปทางอื่น อิตาปาร์ค ชานยอลอะไรนั่นก็ดูเหมือนจะชอบใจที่ได้แกล้งผมจนหัวเราะออกมาดันลั่นห้อง
“หึ..ถึงเป็นผู้ชายฉันก็ได้มาแล้วนะแบคฮยอนอา...” เขาพูดด้วยน้ำเสียงกระเซ่าใกล้ๆหูผมมันทำให้ผมขนลุกขึ้นมาในทีเดียว แก้มที่แดงเหมือนผมเชอร์รี่อยู่แล้วตอนนี้มันกลับร้อนเห่อขึ้นมาด้วยคำพูดสองแง่สองง่ามของชานยอลซะอย่างงั้น
“แต่บอกไว้อย่างนึงนะ.... ฉันชอบคนเซ็กซี่...ไม่ใช่จืดๆเป็นเต้าหู้ถั่วเหลืองอย่างนาย! บยอนแบคฮยอน55555555555555555”
เหมือนเป็นการดูหมิ่นบยอนแบคฮยอน คนนี้เหลือเกิน เจอหน้ากันครั้งแรกยังมีหน้ามาว่าฉันว่า จืดเหมือนเต้าหู้ถั่วเหลือง แล้วไหนจะเรื่องบนเตียงกับผู้หญิงเมื่อเช้านั่นอีก นี่บอสคิดอะไรอยู่ คนอย่างนั้นจะไปมีความรักกันได้ยังไง ในเมื่อพอเจอคนที่ถูกใจก็พาขึ้นเตียง แล้วไอคำพูดที่ออกมาจากปากของเขาแต่ละคำฉันดูยังไงคนอย่างอีตาบ้านี่ไม่มีวันจะมีรักแรกได้อย่างเด็ดขาด
“อีตาบ๋อย! นี่มันงานอะไรกันแน่”
[โทรมาหาฉันดึกดื่นเพื่อมาเรียกฉันว่าบ๋อยอย่างนั้นเรอะ ก็เคยบอกไปแล้วไงว่ากฎคือการห้ามติดต่อกับฉัน เธอโทรมาไม่ได้]
“ฉันโทรไปแล้ว อีกอย่างกฎนั่นนายเป็นคนตั้งฉันเลยกล้าที่จะแหวก”
[ ทำตัวเป็นอภิสิทธิ์ชน ]
“อย่ามาใช้คำพูดแบบนี้กับคนอย่างฉัน”
[ว่าปัญหาของเธอมา.....]
“ซุปเปอร์สตาร์คนที่นายให้ฉันสืบหารักแรกนั่น ฉันว่ามันเป็นไปไม่ได้ คนแบบนี้ไม่น่าจะเป็นคนรักของใครได้เลย แค่วันแรกที่เจอกันเขาก็ว่าฉันหน้าจืดเหมือนเต้าหู้เน่า แล้วไหนจะลากนางแบบที่อายุยังน้อยๆมามีเรื่องอย่างว่าที่ห้องอีก”
[เขาน่าสนใจดีออก ... เจ้าชายเกาหลีเลยนะแบคกี้]
“นายสนใจเพราะรสนิยมของนายต่างหาก เดี๋ยวนี้เซ็นต์ในการรับงานมันไม่มีแล้วเหรอ ถึงได้รับงานบ้าๆ อย่างตามหารักแรกไอ้ลามกนี่”
[ฉันคิดว่าท้าทายดี เธอไม่อยากรู้เบื้องหลังความรักอันเจ็บปวดของเขาหรือยังไง แล้วเธอไม่อยากรู้หรอกเหรอว่าใครนิสัยยังไง อย่าลืมนะงานที่มอบบหมายไปคือการเป็นผู้จัดการส่วนตัวของดาราที่ตอนนี้กำลังเป็นที่นิยมอันดับ 1 ของเอเชียอะแบคฮยอน]
“ฉันยอมรับนะว่าฉันข้องข้างที่จะเป็นคนสอดรู้สอดเห็น แต่ก็ไม่ได้อยากจะไปรู้ทุกเรื่องของทุกคนสะเมื่อไหร่”
[ฉันว่าถ้าเธออยู่ไปเรื่อยเธออาจจะรู้สึกอยากสอดรู้สอดเห็นเอง เขาน่าสนใจกว่าที่เห็นทั่วไปในทีวีนะ ....แต่ถ้าโทรมาแค่นี้ฉันจะได้ดินเนอร์กับอี้ชิงต่อ เธอขัดจังหวะมากรู้ไว้ด้วยแบคกี้!!]
“เฮ้! อย่าวางสายนะ ฉันยังคุยไม่.....แอร๊ยยส์!!!”
ผมโยนมือถือลงกับที่นอน แล้วกระโดดๆๆเอาเท้ากระทืบพื้นอย่างอารมณ์เสีย วันนี้มันสันอะไรเหนี่ย ทั้งบอสทั้งเป้าหมายเลย แทนที่ฉันจะคุยด้วยแล้วอารมณ์ดีสะหน่อยนะอีตาบ้า
บอสไม่รู้รอกว่าไองานบ้าๆนี้ มันยากมากขนาดไหน... เฮ้ย!! ซุปเปอร์สตาร์นะนั้นไม่ใช่เด็กชายแถวบ้านที่ให้ข้อมูลมาแล้วให้ฉันหาหาหา แล้วดูที่อิตาบอสให้ข้อมมูลมาสิ อะไรก็ไม่รู้ บอกแค่ชื่อ-นามสกุล กรุ๊ปเลือด ผลเฉลี่ยการศึกษา แล้วก็ประกาศนียบัตรปริญญา แล้วฉันจะเอาไปทำอะไรด้ายยยยยยยยยยยยยยย อิตาบ้า!ตามหารักแรกนะไม่ใช่สมัครเข้าเรียนต่อ แต่เอ๊ะ..จู่ๆผมก็เหลือบไปเห็นใบประกาศนียบัตรอีกอันที่ซอนอยู่ หมอนี่จบแพทย์ศาสตร์มหาวิทยาลัยโซล แฮะฉลาดไม่เบาเลยนี่หน่า แต่ประเด็นความสนใจมันไม่ได้หยุดอยู่ที่ตรงนั้น มันอยู่ตรงที่ว่า แล้วทำไมนายถึงกลายมาเป็นนักร้องนักแสดงได้หละ .. หึผมว่าเรื่องนี้ต้องเกี่ยวข้องกับคดีที่ผมทำอยู่อย่างแน่นอน ว่าแล้วก็คว้าเอา แม็คบุ๊คโปร ที่ยัดอยู่ในกระเป๋าเสื้อผ้าขึ้นมาพร้อมพิมพ์หาชื่อ Park Chanyeol ในนั้นทันที
ผับ s
เสียงเพลงดังกระหึ่มไปทั่วๆโสตรประสาท ผับที่ขึ้นชื่อว่าเป็นผับชั้นนำของเซเลป ดารา และนักแสดงในประเทศ ง่ายๆคือผับแห่งนี้ถ้าไม่มีคุณสมบัติอย่างที่กล่าวมาขึ้นต้นคือคุณไม่สามารถเข้าได้เนื่องจากเจ้าของผับที่เป็นดาราเองเป็นเจ้าของและคำนึงถึงความปลอดภัยของลูกค้าชาวเซเลปด้วยกันที่มาใช้บริการเลยทำให้มีระบบรักษาความปลอดภัยที่แน่นหนา
ชานยอล เซฮุนและ จงอิน ต่างโยกย้ายไปตามเสียงเพลงที่ดังกระหน่ำจนทำให้ใครที่ผ่านมาผ่านไปแถวนั้นตากก็ต้องมองมายังพวกเขาทั้งสามด้วยความหลงไหล
“ไงมึง วันนี้เครียดไรว่ะ ปกติไม่เคยลุกขึ้นแดนซ์” เป็นเสียงของโอเซฮุน ที่ถามเพื่อนรักที่กำลังโยกย้ายส่ายเอวอยู่ข้างๆ
“ ส่งสัยจะเรื่องผู้จัดการคนใหม่อะไรนั้นของมันสินะ” เป็นเสียงของคิมจงอินที่เอ่ยตอบ ไป วันนี้ชานยอลดูแปลกไปจากเมื่อก่อนจริงๆ
“ ว่าแต่ผู้จัดการใหม่ของมันเป็นใครกันวะ คงจะเด็ดใช่ย่อยเลยอะอิทำให้ท่านปาร์คของพวกเราเครียดได้ขนาดนี้อะ สงสัยไม่ธรรมดา”
“เหอะ พวกมึงก็พูดกันไป เด็ดเชี่ยไรวะ หน้าตานี่โครตจืดชืดอะ อย่างกับเต้าหู้เน่า”
“พูดแล้วกูยิ่งแม่งหงุดหงิดวะ ย้ายมาอยู่แค่วันแรกก็ออกฤทธิ์ซะแล้ว กูว่าต่อจากนี้ต่อไปชีวิตคงแม่งไม่ต้องมีความสุขมันแล้วววววววว”
จะบ้าตาย ....
วันนี้ผมใช้เวลาในการหาข้อมูลเกี่ยวกับชานยอลทั้งวัน แทบจะไม่ต้องทำอะไรกันเลยก็ว่าได้ ส่วนข้อมูลที่หาได้เพิ่มเติมก็มีเพียงน้อยนิดเท่าจิ๋มมด ซึ่งมันทำให้ผมอยากจะกัดลิ้นตัวเองให้ตายเสียตอนนี้ ไม่มีอะไรที่พอจะเชื่อมโยงแล้วเกี่ยวกับรักแรกของหมอนั้นได้เลย อีกทั้งวันพรุ่งนี้ผมเองก็ต้องไปสวมบทเป็นผู้จัดการส่วนตัวของ
เป้าหมายแล้วด้วย จะเอาเวลาไหนไปสืบเรื่องนี้กันละวะ ยิ่งคิดยิ่งหัวเสีย วันนี้ทั้งวันผมแทบจะพึ่งใครไม่ได้เลยด้วยซ้ำ โทรไปหาอีตาบอสตั้งแต่เช้าก็ไม่รับสาย ถามจริงนี่เอาเวลาไปอยู่กับนักสืบคนใหม่อย่างจาง อี้ชิงนั้นใช่มั้ย !! โถ่เว้ยย ยิ่งคิดยิ่งอารมณ์เสีย
RRRRrrrrrrrr
เสียงโทรศัพท์ที่เสียบสายUSB ทิ้งไว้กับหน้าจอแม็คบุ๊คดังขึ้น พร้อมกับปรากฏชื่อที่ทำให้ผมต้องยกยิ้มขึ้นเป็นครั้งแรกของวัน
[ LUHAN ]
loading 50%
twitter : #สนปชบ ♡
-คัมแบคแล้วครับหลังจากหายไปหลายเดือนต้องขออโทษรีดเดอร์ทุกคนจริงๆ ยังไม่ทิ้งฟิคเรื่องนี้ครับและยังไม่ได้แก้คำผิดแต่อย่างไร5555555 ไว้จะกลับมาต่อให้จบตอนเร็วๆนี้ ขอกำลังใจเป็นคอมแม้นไม่ก็ติดแท็กด้วยคร้าบบ จุ๊บๆ >O<
© themybutter
ความคิดเห็น