[SNK] Half soul [Yaoi] [revi x eren] END

ลำดับตอนที่ #3 : Half soul 3 [Happy END]

         ชาติที่1 ฉันได้ตัดคอเอเลนกับมือ จนถึงทุกวันนี้เมื่อหลับตาลง เลือดสีแดงสดอุ่น แสงแดดที่ร้อนเหมือนเปลวไฟ ถ้อยคำสุดท้ายนั่นราวกับถูกกระซิบอยู่ข้างหู ยังคงจำได้ดี แต่รู้สึกเหมือนในช่วงแวบหนึ่งในตอนที่เจ้าเด็กนั่นยิ้ม ทำไมถึงรู้สึกมันช่างสวยงามกัน?

          ชาติที่2 เกิดเหตุแบ่งแยกดินแดน พวกนั่งโต๊ะนั่นตกลงแบ่งพื้นที่กันไม่ได้ เหตุการณ์ลุกลามใหญ่โตจนกลายเป็นสงครามที่แสนยาวนานและสร้างผลกระทบไปทั่วทุกย่อมหญ้า ฉันเข้าร่วมกับกองทัพไหน? จำไม่ได้แล้วว่าเป็นฝ่ายไหน ประเทศA หรือ ประเทศB  แต่ที่รู้แน่ๆคือฉันยืนอยู่คนละฝ่ายกับเจ้าเด็กนั่น

ในตอนที่ลั่นกระสุนออกไป ไม่รู้หรอกว่าเป็นนัดที่เท่าไหร่และเป้ากระสุนของฉันเป็นใคร ไม่รู้หรอก...ฉันยิงเอเลนและกว่าจะรู้ตัวถึงเรื่องนั้นสงครามก็จบไปแล้ว

ชาติที่12 ดูเหมือนชีวิตของรีไว แอ็กเกอร์แมนคงไม่อาจหลุดพ้นจากโลกมืดได้ ฉันกลายเป็นมาเฟีย ปล่อยเงินกู้นอกระบบ เก็บคนที่ไม่เชื่อฟังและมีท่าทีแข็งข้อต่อแก็ง อ่า...ใช่ ฉันฆ่าเจ้าเด็กนั่นอีกแล้ว หมอนั่นเข้ามาจู่โจมตอนที่พวกของมันทำให้ไฟดับ ฉันตอบโต้ไปตามสัญชาตญาณ มีดปีกผีเสื้อแทงมิดหัวใจ

ชาติที่144 มีเด็กคนหนึ่งวิ่งตัดหน้ารถของฉัน เบรกเสียกะทันหัน ฉันไม่อาจหักหลบได้ มันใกล้เกินไป เสียงโครมดังขึ้น หัวเล็กๆกลิ้งหลุนๆไปตามถนน

ส่วนฉันไม่ได้เป็นอะไรมากนักเพราะระบบรักษาความปลอดภัย เมื่อฉันหรี่ตามองหัวนั่นด้วยสายตาพร่าเลือน เด็กคนนั้นคือเอเลนในชาตินี้นี่เอง

เหตุการณ์แบบนี้ยังคงเกิดขึ้นซ้ำๆ จนจำไม่ได้แล้วว่าต้องเสียน้ำตา ต้องตะโกนจนเสียงแหบแห้งไปกี่ครั้ง ปวดหัวจนแทบระเบิด หัวใจพังทลายซ้ำแล้วซ้ำเล่า

“ รู้ตัวอีกทีตอนที่เห็นเอเลนตายต่อหน้า สิ่งที่ฉันทำก็แค่ ฆ่าตัวตายตามไปแค่นั้นเอง”

*****

          ค่อยๆลืมตาขึ้นมา ฝืนเปลือกตาหนักอึ้งที่บังคับให้หลับตาต่อไป ได้ยินเสียงของเครื่องวัดชีพจรน่ารำคราญนั่น ได้ยินเสียงลมหายใจแผ่วเบาของใครบางคนข้างตัว ชายหนุ่มลุกขึ้นในท่ากึ่งนั่งกึ่งนอน

          ตอนนี้เขากำลังในห้องพักผู้ป่วยในโรงพยาบาลแห่งหนึ่ง สภาพห้องค่อนข้างหรูหราซึ่งน่าจะมาจากเส้นสายของคุณพ่อที่เคารพรักยิ่งจากสมัยก่อนโดนริบใบรับรองแพทย์ เนื่องจากลืมเย็บเส้นเลือดใหญ่เส้นหนึ่งของคนไข้ภายใต้ความดูแล

          ‘ห้องน้ำ’ชายหนุ่มขยับตัว พยายามลุกออกจากเตียง แต่ติดปัญหาหนึ่ง...

[มือ]

          คนที่สำคัญที่สุดในชีวิตนอนหลับตาพริ้มอยู่ตรงนั้น จับมือหนาไว้แน่นเหมือนกลัวว่าเจ้าของมือจะหายไป ขอบตาของเขาแดงช้ำ แก้มเปื้อนคราบน้ำตา ทำเอารู้สึกผิดในใจ..

          นี่ฉันทำเด็กร้องไห้สินะ... รีไวค่อยๆแกะมือของเด็กชายอย่างแผ่วเบา

          “อือ” เอเลนครางเบาๆ มือเล็กขยี้ตาเล็กน้อยก่อนจะฟุบทับมือเขาต่อ ท่าทางนั้นมันน่ารักน่าชังจนไม่อยากปลุก...

          อดีตผู้แข็งแกร่งทีสุดในมนุษยชาติยิ้มอย่างหาได้ยาก

          หวังว่าทุกวันคงจะสงบแบบนี้ต่อไปนะเอเลน ...

ที่จริงดูเหมือนคุณรีไวจะลืมไปอย่างหนึ่ง ว่าตัวเองต้องไปเข้าห้องน้ำ

.

.

.

.

.

.

.

.

.

*****

สิ่งที่ต้องการ ปรารถนามาโดยตลอด คือ ชีวิตที่สุขสงบ แก่ตายไปด้วยกัน อาศัยอยู่ด้วยกันตลอดไป เป็นคำของ่ายๆที่ต้องรอมากกว่า 324 ชาติ...

          ฉันลูบผมสีน้ำตาลนิ่ม เจ้าของเรือนผมกำลังนอนหนุนตักผมในอพาร์ตเมนต์ที่ผมเช่าเอาใกล้มหาลัย ปีนี้เอเลนสามารถสอบเข้าเรียนต่อได้แล้ว ทั้งๆที่ตอนนี้เป็นเด็กมัธยมแล้วแท้ๆแต่ยังติดเขาแจเหมือนเดิม

ฉันไม่หวังให้นายจำทุกสิ่งในอดีตได้

          จากอุบัติเหตุนั้น ฉันเสียดวงตาซ้ายไปและไม่อาจวิ่งได้รวดเร็วดังเก่า ความจริงจะใส่พวกหุ่นยนต์ขนาดเล็กใส่ขาเพื่อซ่อมแซมกล้ามเนื้อขาให้เหมือนเดิมหรือใส่ตาเทียมก็ได้ แต่เขาปฏิเสธ เพราะมันคือค่าตอบแทนแลกกับสิ่งที่เขาอยากได้ตลอด

เพราะฉันรู้ว่ามันเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้

          เอเลนลืมตาขึ้น ดวงตาสองสีจ้องมองเขาที่กำลังนั่งอ่านหนังสือในมือ หยาดน้ำตาไหลรินจากดวงตา  เด็กหนุ่มลุกขึ้นเรียกสายตาจากร่างโปร่ง

          เอเลนยื่นหน้าเข้าไปใกล้ จนรู้สึกลมหายใจรัวเร็วของอีกฝ่าย จูบอดีตผู้แข็งแกร่งที่สุดในมนุษยชาติอย่างอ่อนโยน เด็กหนุ่มผละออกก่อนพูดถ้อยคำที่รีไว แอ็กเกอร์แมนปรารถนาจากก้นบึ้งหัวใจ

แม้แต่สหายร่วมรบยังจำเรื่องในอดีตไม่ได้เลย

กำปั้นทุบตรงตำแหน่งอกซ้าย

แต่ถึงอย่างนั้นฉันก็ยังรักนายอยู่ดี

หวังว่าซักวันหนึ่งฉันคงพูดประโยคได้อย่างเต็มปากว่า....

“ผมกลับมาแล้วครับ หัวหน้ารีไว”เด็กหนุ่มหัวเราะทั้งน้ำตา

 “ขอโทษที่ปล่อยให้คอยนะครับ”

ฉันรักนาย