คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่ 2 เจ้าชายของโรงเรียน
เช้าวันจันทร์ ณ โรงเรียนมาบุกิ
“ไอจัง อรุณสวัสดิ์”
“อรุณสวัสดิ์ จ้ะ ฮิเมะจัง”
“นี่ ไอจังฉันมีอะไรจะถามหน่อยน่ะ”
“อะไรหรอ” ไอกะสงสัย
“ก็ไอ้คนที่พาฉันไปห้องพยาบาลเมื่อวันศุกร์ที่แล้วน่ะ ใครกันหรอ”
“หา!! นี่ฮิเมะจังไม่รู้จักโชคุงหรอ” ไอกะตกใจ
“อืม”
ชั้นไม่รู้จักแล้วผิดตรงไหนล่ะ
“ชั้นนึกแล้วว่าฮิเมะจังต้องไม่รู้จักโชคุง”
“แล้วไอ้โชคง โชคุง อะไรนั่นนะ คือใครหรอ”
“โชคุงคือเจ้าชายของโรงเรียนจ้ะ” ไอกะบอก
“อีตาหยาบคายนั่นน่ะหรอ เจ้าชายของโรงเรียน” ฮิเมะตกใจ
“จ้ะ ทำไมเหรอ”
“ก็..”
ครืด
“ขออนุญาตค่ะ” สายตาของทุกคนในห้องเรียนจับจ้องมาที่เด็กรุ่นน้องคนนี้
“มีอะไร” ไอกะถาม
“ก็ไม่ได้มีอะไรมากหรอกค่ะ แค่หนูอยากมาขอคุยกับยัยราชินี อุ้ย รุ่นพี่ฮิเมโนะ เป็นการส่วนตัวซักหน่อยน่ะค่ะ” มินาโกะพูดขึ้นอย่างไม่เกรงกลัวแต่อย่างใด
“มีอะไรก็ว่ามา ไม่ต้องไปคุยเป็นการส่วนตัวหรอก” ฮิเมะพูดขึ้นมาอย่างไม่สบอารมณ์
“ไม่ได้ค่ะ ต้องคุยกัน สองต่อสองเดี๋ยวนี้ ถ้าไม่ได้... งั้นตอนกลางวันมาเจอกันที่ สวนสาธารณะในโรงเรียนนะคะ” มินาโกะพูดจบก็เดินออกไป
“ถ้าไม่ได้จะทำอะไร” ไอกะพูด แต่ไม่ทันมินาโกะ
“หึ น่ารำคาญจัง”
“แล้วเธอจะไปมั๊ยล่ะ” เพื่อนในห้องคนหนึ่งถาม
“อืม คงต้องไปมั้ง ไปเคลียร์ตอนนี้เลยดีกว่าจ้ะ”
“งั้นจะให้พวกเราไปด้วยมั๊ยล่ะ ฮิเมะจัง?”
“ไม่เป็นไรหรอกจ้ะ เดี๋ยวชั้นไปเองคนเดียวดีกว่า”
ตอนกลางวัน ณ สวนสาธารณะในโรงเรียน ฮิเมะมาตามนัดกับมินาโกะ แต่ถูกมินาโกะหลอกให้ไป เพราะ
มินาโกะพาเพื่อนหลุ่มหนึ่งไปรุมทำร้ายฮิเมะ
“นี่เธอหลอกชั้นหรอ” ฮิเมะพูดอย่างเจ็บใจที่โดนหลอก
“ใช่ ชั้นหลอกเธอ แต่เธอก็โง่มากนะ ที่เชื่อชั้นน่ะ” มินาโกะพูดอย่างไม่เกรงกลัวรุ่นพี่แต่อย่างใด
เพี๊ยะ เพี๊ยะ ฝ่ามือของมินาโกะฟาดลงไปบนใบหน้างามของฮิเมะอย่างแรงจนเกิดรอยแดงขึ้นมาบนใบหน้าของ
ฮิเมะ
“โอ๊ย !” ฮิเมะร้องได้แค่นั้น เพราะมินาโกะเอาผ้ามาผูกที่ปากเพื่อไม่ให้ฮิเมะส่งเสียงร้องออกมา
“นี่!! ทำอะไรกันน่ะ” โชวิ่งเข้ามาถามอย่างตกใจ
“รุ่นพี่โชมาล่ะ มินะ” เพื่อนของมินาโกะคนหนึ่งพูดขึ้น
“ไม่เป็นไรหรอก ฉันจัดการเอง” ว่าแล้ว มินาโกะก็แสร้งทำเป็นร้องไห้ บอกว่า ฮิเมะนัดตนมาที่สวนแห่งนี้แล้วจะทำร้าย ตนเลยต้องเรียกเพื่อนมาช่วยป้องกัน
“เหรอ ฉันไม่เชื่อเธอหรอกนะ คุณซึงุรุ” โชพูดจบก็เดินไปหาฮิเมะ แก้ผ้าที่มัดปากให้ แล้วช้อนตัวขึ้นพาไปทำแผลที่ห้องพยาบาล
“กรอด.... ยัยฮิเมโนะ” มินาโกะกัดฟันพูด อย่างเจ็บแค้น
ที่ห้องพยาบาล
“โอ๊ย!!! มิกะจังเจ็บจังเลยอ่ะ”
“แล้วไปทำอะไรมาถึงหน้ามีแต่รอยฝ่ามืออย่างนี้ล่ะฮิเมะจัง” มิกะถามด้วยความสงสัย
“ทะเลาะกับเด็กนิดหน่อยค่ะ” ฮิเมะพูดเพื่อคลายความกังวลใจของมิกะ
“ทะเลาะกันอีท่าไหนเนี่ย ถึงขั้นตบกันเลยเหรอ! ฮะ!”
“มันก็แค่เป็นเรื่องของเด็กขี้อิจฉาเท่านั้นแหละน่า ไม่มีอะไรหรอกมิกะจัง”
“แต่ฉันว่ามันจะไม่เป็นอย่างที่เธอพูดน่ะสิ ฮิเมะ”
“ทำไมถึงคิดอย่างนั้นล่ะ”
“ความไม่ชอบมาพากลใช่มั๊ยล่ะ มิกะจัง”
“อื้อ! ถูกต้องเลยไอจัง”
“เหรอ แต่ฉันก็ไม่ค่อยติดใจกับอะไรที่ยัยเด็กนั่นทำกับชั้นหรอกนะ”
“ยิ่งเธอไม่ติดใจ ยัยเด็กนั่นยิ่งได้ใจ และอาจจะกลับมาทำร้ายเธออีกก็ได้นะ ฮิเมโนะ” โชพูดขึ้นมาโดยที่ไม่มีใครรู้ว่ามาตั้งแต่เมื่อไร
“แล้วนายมาเจ๋อด้วยทำไม” - - */
“ก็ได้...งั้นชั้นไปล่ะ” โชเดินไปอย่างน้อยใจ -_-
“เออ! นี่ใช่ๆ ฮิเมะจัง ก่อนที่ยัยซึงุรุจะมาน่ะ เธอพูดอะไรค้างไว้นะ”
“ก็...เอ่อ..... ชั้นไม่กล้าพูดน่ะ” >///<
“ทำไมล่ะ"
ดีจร้าาาาาาาาา พบกับอายอีกแล้ว คิคิ ช้าไปหน่อย แต่ขอบคุณคนอ่านทุกคนนะคะ
ความคิดเห็น