คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter 2
CHAPTER - 2
คุณชอบมายากลมั้ยครับ? เพราะอะไรล่ะ?
ผมชื่อคริสครับ เป็นนักมายากล ผมเองก็ไม่รู้ว่าลมอะไรมันพัดมาทำให้ผมเป็นนักมายากลที่มีชื่อเสียงในวันนี้
ผมเพิ่งจบการแสดงรวมทั้งหมดห้ารอบในเซี่ยงไฮ้และปักกิ่งในประเทศจีนบ้านเกิดผม มันเป็นอะไรที่สนุกและเป็นประสบการณ์ที่ดีสุดสุดไปเลย
เสียงตอบรับของผมดีเกินคาดจนผมเองยังตกใจ เพราะปกติคนจีนไม่ค่อยจะยอมเสียตังให้คนอื่นแสดงกลแหกตาซักเท่าไหร่
คนดูส่วนใหญ่เป็นวัยรุ่นผู้หญิง เดี๋ยวนี้สาวๆสนใจมายากลแล้วหรอ?
แต่ผมก็แอบคิดกับตัวเองนะ ว่าบางที อาจเป็นเพราะผมหล่อก็ได้นะ ฮ่าฮ่าฮ่า
ตอนนี้ผมเพิ่งลงจากเครื่องครับ การแสดงในเกาหลีของผมกำลังจะเริ่มต้นขึ้นในสองอาทิตย์หน้าและตอนนี้ผมต้องการการพักผ่อนเป็นอย่างมาก ผมตั้งใจมาก่อยวันที่งานจะจัด เพราะมีคนนึงที่เกาหลีที่ผมอยากเจอและตั้งใจจะมาหา ส่วนทีมงานจะบินตามผมมาอีกสองสามวันได้
ขายาวของผมกำลังก้าวเดินออกจากเกต
“พี่คริส”
“นั่นพี่รึเปล่า”
“ผมเซฮุนนะ”
“พี่จำผมได้ใช่ป้ะ”
“พี่....”
“พี่ฟังผมอยู่ป้ะ”
“เห้ย!”
มีเสียงหนึ่งเรียกผม
ตอนนี้ผมกำลังโดนรัวจากเด็กผู้ชายวัยรุ่นคนนึงจากที่ผมเดินออกจากเกตฮะ
นี่ใคร?
รู้จักผมได้ไงอ้ะ?
รู้ได้ยังไงผมฟังเกาหลีออก?
ตึ้บ ครับ ตึ้บเลยจริงๆ
ตอนนี้ผมยังงงกับไอเด็กหัวสีนกแก้วคนนั้น
แต่เดี๋ยวก่อน .. เขาพูดว่าเขาชื่อเซฮุน
เซฮุนนนนนนนนน อืมมมมมมมมมม
“อ๋อออพี่จำได้แล้วววว” ผมรีบอ๋อเสียงดัง ก่อนที่มันจะหาว่าผมใบ้
นึกว่าใคร ไอเด็กขี้แยที่เคยแลกเปลี่ยนมาจากเกาหลี มาอยู่บ้านผมสมัยผมยังอยู่แคนาดา มาปีเดียวก็ติดใจ ขออยู่ต่ออีกสองปีไม่ยอมกลับบ้านกลับช่อง ติดผมแจ จนพ่อแม่น้องมันต้องมาลากตัวกลับเกาหลี แต่นั่นสมัยมันยังเรียนม.ต้นอยู่เลยนี่นา
“เห้ย คิดถึงว่ะ!” ผมบอกออกไปตามจริง เพราะตั้งแต่เด็กนี่กลับบ้าน ผมถึงกับหงอยไปตั้งสองสามวัน ก็คนมันเหงา
“คิดถึงเฮียเหมือนกันเนี่ย ผมได้ข่าวเฮียไปเล่นมายากลที่จีนมา ดังใหญ่แล้ว” เห้ยรู้ได้ไงงง?
“รู้ได้ไง ว่าเฮียได้เป็นนักมายากลแล้ว? นี่เฮียอุตส่าห์ปิดข่าวนะเนี้ย”
“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า” มันหัวเราะเสียงดังครับ
“เฮียยังฮาเหมือนเดิมอ่ะ ที่นี่เขาออกข่าวโครมๆ แขกของผมก็พูดถึงเฮียในร้านบ่อยๆ” เซฮุนอธิบาย ผมก็ถึงกับอ๋อว่าทำไมมันถึงรู้ได้
ความจริงที่มาเกาหลีผมก็ตั้งใจว่าจะไปเซอร์ไพรซ์มันเหมือนกัน แต่ก็ไม่คิดว่ามันไปเสิร์ชดูชื่อผมในไฟลท์แล้วแอบมาดักรอแบบนี้
ระหว่างทาง ผมก็คุยกับเซฮุนเรื่อยๆ ได้รื้อภาษาเกาหลีที่ไม่ได้พูดมานานกลับออกมาใช้อีกที เพราะตอนไอเด็กนี่มาบ้านผม มันพูดอังกฤษไม่ได้ ลำบากผมเรียนภาษาเกาหลีเพื่อสื่อสารกับมัน
“ตอนนี้ทำงานอะไรอยู่? เฮียได้ยินเราพูดถึงแขกๆ ร้านๆ อย่าบอกนะว่า....” น่าคิดมั้ยละฮะ ว่าน้องชายผมทำงานอะไร
หน้าตาก็ดูดีเหมือนพี่(ไม่แท้)ของมัน ได้พูดคุยกับแขกอีกต่างหาก มีหน้าร้านด้วย ไม่ธรรมดาครับ น้องผม คงจะโชกชะ..
“ผมเปิดร้านตัดผมเฮีย” สั้นๆ ง่ายๆ มันคงตั้งใจขับรถอยู่
ผมตึ้บกับความคิดความเดาสุดห่วยของผมอยู่ซักพักก่อนที่จำทำความเข้าใจประโยคที่น้องเพิ่งพูดมา
ร้านตัดผม...ก็ต้องมีหน้าร้าน
ร้านตัดผม...ก็ต้องมีแขก ไม่งั้นก็ได้แดกแกลบ
“ถึงพอดีเฮีย เอาของวางไว้ในนี้แหละ เดี๋ยวพาไปส่งโรงแรมทีหลัง”
ถึง ถึงพอดีร้านตัดผมของมัน
ผมเลิกงงและเดินลงรถตามมันไป
‘Oh Ho Hair’
โอ โห้ ผม? เก๋ดีฮะ น้องผมนี่ก็อินดี้ไม่เบา
โอเค ถึงตอนนี้ผมเข้าใจอะไรมากขึ้นละ
ที่สีผมมันได้นกแก้วแบบนี้ก็คงจะอยากพรีเซนต์ร้านทำผมเดิ้นๆของมัน
เออว่ะ เข้าใจคิด
ผมเดินผ่านประตูกระจกเข้าไปในร้าน ถือว่าตกแต่งดีทีเดียวฮะ แบ่งโซนพิเศษสำหรับคนนั่งรอไว้ด้วย ข้างผนังเป็นรูปโพราลอยของลูกค้าที่มาตัดผมที่นี่ โห เรียงรายเพียบครับ ไอเดียดี ผมยืมไปถ่ายแฟนแฟนโชว์มายากลผมบ้างได้มั้ย?
ว่าแต่ ... ฟิล์มมันแผ่นละเท่าไหร่นะ?
งั้นผมเบรกไอเดีย นั้นไว้ก่อนละกัน รอผมรวย
เซฮุนพาผมเดินไปชั้นสองครับ มันบอกว่าเป็นโซนวีไอพี สำหรับลูกค้าที่เป็นเซเลปต้องการความเป็นส่วนตัว กับบรรดาเพื่อนๆของมัน ที่มาตัดผม และจัดที่เผื่อไว้ให้นั่งฝอยนั่นนู่นนี่
เหมือนกับชั้นหนึ่งที่มีรูปคนติดมากมาย แต่พิเศษหน่ะหรอ
นี่มันแคตตาล็อกรวมโพลารอยดาราที่เยอะสุดๆไปเลย เรียงไปมาตั้งหลายแถว และบางคนก็ไม่ได้มาแค่ครั้งเดียว บางคนก็ทำสีผมแบบเซฮุนเลย
สุดยอดดดดด นี่ผมว่า วอลเปเปอร์บ้านผมเจ๋งแล้วนะ
นี่ผมอยากแกะไปติดบ้านเลยอ่ะ
ผมไล่สายตาลงมาเรื่อยๆ เผื่อจะเจอรูปดาราคนที่ผมชอบ จะได้ขอเอาไปใส่เป๋าตังค์
“เฮีย ดูได้ตามสบายเลยนะ ผมไปดูแขกแป็ปนึง”
เออ กูดูมาตั้งนานแล้วเพิ่งรู้หรอ ผมพูดกับมันในใจ
“งั้นเฮียดูหน่อยละกันๆ”
ผมตอบส่งๆ ก่อนเซฮูนเดินไป
“เฮียอยากได้รูปไหนบอกผมก่อนนะ เคป้ะ”
อ้าว มึงยังไม่ไปอีกหรอ?
“โอเคๆ ไปเหอะๆ”
ไม่เชิงไล่นะฮะ แต่เดี๋ยวผมเสียสมาธิ
ผมดูรูปมาครึ่งทางครับ นี่ปวดลูกตามากแล้วนะเนี่ย ถ้าลูกค้ามึงจะเยอะขนาดนี้ มึงเปิดมากี่ปีแล้วหรอ
ผมยอมแพ้ เดินกลับมานั่งที่โซฟาวีไอพี ตั้งใจจะหลับ เอ้ย! พักสายตาน่ะครับ
‘ครึ๊ง เคร่ะ แพล่ะ’
ซาวน์สามสเต็ปที่ทำให้ผมต้องเด้งตัวจากภวังค์
ฮึ่ย กำลังจะหลับแล้วฮะ อีกนิดเดียวเท่านั้นแหละ
“คะ คะ.. คุณคริส กริ้ดดดดดดดดด” เสียงเล็กแหลมกริ้ดร้องหลังจากเรียกชื่อผมครับ
ผมรีบหันไปมองทางต้นเสียง
ก็ต้องงงกับผู้ชายร่างเล็กที่ทำกล่องซีดีตกพื้นแตกกระจายหลายอัน
“เอ่อ..” ผมไม่เริ่มไม่ถูกเลยครับเนี่ย กำลังอึน คนกำลังจะหลับ
“ฮา ไฮ! หนีห่าว! เอ่อออ...” ร่างเล็กคนนั้น คงกำลังพยายามจะสื่อสารกับผม
“เอ่อ..” ผมควรจะตอบว่าอะไรล่ะ อ่อผมพูดเกาหลีได้ครับ อย่างงี้หรอ? ผมไม่เคยพูดกับใครนอกจากเซฮุน ผมก็กลัวจะพูดอะไรผิดไป แล้วเดี๋ยวเขาจะมองผมไม่ดีเอา
“พี่แบค! เป็นอะไรรึเปล่าครับ?” นั่น เสียงเซฮุน มาช่วยผมแล้วน้องรักของเพ่!
“เซฮุนนน คนนี้ คนนี้คืออ... คุณคริสใช่มั้ย?” คนตัวเล็กถามเสียงเบา
“อ้าว อ๋อใช่ นี่พี่ชายผมเอง พี่คริสนี่รุ่นพี่ผม พี่แบคฮยอน” เซฮุนคนที่เข้าใจสถานการณ์มากที่สุดตอนนี้กำลังแนะนำผมกับคนตัวเล็กให้รู้จักกัน
ผมโค้งให้ก่อนยื่นมือไปจับทักทายตามมารยาทของคนที่นี่
“นายรู้จักกับคุณคริสได้ยังไงน่ะ?” แบคฮยอนสะกิดก่อนกระซิบถามเซฮุน
“โหย เรื่องมันยาวอ่ะพี่ ไว้เล่าได้ป้ะ”
“พี่มีอะไรมาและกับผมมั้ยละ?”
“เห้ย! ไอเด็กนี่!”
“ว่าไงฮะ?” น้องผมยักคิ้ว ท่าทางตอนนี้มันคงเป็นต่อผู้ชายตัวเล็กคนนั้น
“ได้! พี่จะไปคุยกับไอยอลให้มาเป็นพรีเซนเตอร์ร้าน เป็นไง?” แบคฮยอนพูดจบแล้วยิ้มมุมปาก
ผมว่าผมเห็นสายตาลุกวาวของน้องผมฮะ
อะไรอ่ะ แค่พรีเซ็นเตอร์ร้านทำผมเนี่ยนะ คือผมเป็นให้ก็ได้นะ ไม่คิดตังค์ อะไรจะขนาดน้านนนนน
ทันทีทันใด เซฮุนถึงกับคุกเข่าครับ อึ้งกันทั้งร้าน ผมยังงงเลย
นี่เดี๋ยวนี้เค้าทำกันแบบนี้แล้วหรอ เวลาอยากได้พรีเซนเตอร์คนไหน
แบคฮยอนยิ้มย่องอย่างคนเหนือกว่า
จากนั้นเซฮุนก็เล่าเรื่องความเป็นมาให้แบคฮยอนฟังชนิดที่ว่าละเอียดยิบเลย
ก่อนแบคฮยอนจะกลับเขาเดินไปหยิบรูปนึงจากผนังแล้วยื่นมาให้ผม พร้อมขยับตาให้ผมทีด้วย
เซฮุนบอกกับผมก่อนจากกันคืนนั้นว่า ผมต้องช่วยให้คนนี้มาเป็นพรีเซนเตอร์ของร้านมันให้ได้
คือผมก็ไม่รู้จักหรอกครับใคร
พวกคุณรู้จักเค้ามั้ยฮะ?
.
ความคิดเห็น