คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ลำดับตอนที่ 3
บทที่ 1 สารภาพรัก!
“ซิดนีย์~สุดหล่อ~สวยมาแล้วจ้า~[*]O[*]!”สงสัยฉันจะตะโกนดังไปหน่อยมั้งเขาถึงได้สะดุ้งตัวโหย่งอย่างกับจิงโจ้ตกใจ แล้วหันมามองหน้าฉันอย่างตะลึงเพราะความสวยของนุ้งนิ้งคนนี้~(เหรอ)
ฉันวิ่งไปจนใกล้ศาลาตัวสุดท้ายแล้วก็ต้องชะงักเพราะความหล่อโฮกของคนตรงหน้า[>]///[<] ดูเขาสิขาวโคตร! ขอเรียกว่าออร่าเปล่งได้ป่ะ และก็ริมฝีปากสีกุหลาบป่านั่น โอ้~สุดยอดหน้าจับจุ๊บให้ปากแหกไปข้างเลย(โหดไปป่ะ) แล้วก็ผมสี…นั่นอีก! อย่างกับตัวครีมของเค้กที่ขึ้นฟูเรียบร้อยหลังจากการตีที่ละเอียดอ่อน อ๊ากกกกมันคงจะยุ่งแน่ๆถ้าฉันเอามือไปขยี้หัวเขา(ให้คำได้อย่างโหดอ่ะ)เล่น
“เอ่อ...คือ”เขาเดินลงมาจากศาลาแล้วเริ่มพูดอะไรสักอย่างออกมา ตอนนี้หัวใจฉันเต้นรัวๆ เหมือนมีคนมาทุบที่หัวใจฉันอย่างแรงจนเกิดเสียง ตึกตักๆ ปู๊นๆ อย่างนี้ [>]///[<]
“เธอใช่นุ้งนิ้งรึเปล่า”
“ใช่! ฉันนี่แหละนุ้งนิ้งตัวจริงเสียงจริง สวยๆอย่างนี้เป็นใครอื่นไม่ได้หรอกนะ อา...จริงสินายมีเรื่องอะไรอยากคุยกับฉันงั้นหรอ?”กรี๊ดดดดด~!เขาเรียกชื่อฉันด้วยล่ะ [>]///[<] ฟินสุดๆ
“ก็ไม่มีอะไรสำคัญมากมายหรอก...”เขาเว้นวรรคคำพูด ก่อนที่จะเดินเข้ามาใกล้ฉันแล้วพูดต่อ แอร๊ยยยยย เขิน [>]///[<]
“ก็แค่...อยากให้ช่วย”เป็นแฟนฉันหน่อย [>]///[<] อ๊ากกกก! แน่นอนค่า~ฉัน....ฉันก็จะเป็นภรรยาที่ดีต่อสามีอย่างคุณ และแน่นอนว่าฉันมโนไปเอง เฮอะๆ [-]*[-]
“...ฉันชอบเธอ”เอ๊ะ! อาเระ! เมื่อกี้เขาพูดว่าชอบฉัน... เขาพูดว่าชอบฉ้านนนน!!! กรี๊ดดดดดด~ ฉันต้องฟังไม่ผิดแน่นอน!!
“ฉันก็คิดว่านายหน้าตาดีนะ แต่ว่า...เฮ้อ~กลุ้มใจจังฉันน่ะมีคนตามจีบ(ตามมาถีบมากกว่า)เป็นคณะเลยนะ จะให้ร่างกายและจิตใจของฉันกับนายไป ทั้งหมดนี่ก็...เฮ้อ~ฉันกลุ้มใจจริงๆนะ”ฉันแกล้งเล่นตัวใส่เขาเพราะไม่อยากถูกเข้าใจผิดว่าเป็นผู้หญิงง่ายๆ เอ้าฮิ้วววว~[^]O[^] เขาคงจะคิดว่าฉันทั้งสวย ทั้งเริด แต่ไม่เชิด แถมไม่ง่ายแบบนี้ น่าจะเป็นแม่ที่ดีของลูกได้ แอร๊ยยยย~ฉันจะได้สืบสาวเผ่าพันธุ์กับซิดนีย์ด้วยแหละ [>]o[<](ดูเธอใช้คำ)
“เอ่อ...คือ เมื่อกี้ฉันพูดว่า…”
“ฉันชอบเธอ!”ฉันพูดแทรกซิดนีย์
“เปล่าๆ ไม่ได้หมายถึงเธอ”เพล้ง!!(เสียงหน้าแตกแหลกเละจนปนปี้)
“อ้าว แต่นายบอกว่า...”ฉันพะงาบพะงาบปากพยามจะพูดต่อ
“ฉันบอกว่า เธอช่วยไปบอกกับมิมมี่ที่เป็นเพื่อนสนิทเธอให้หน่อยได้มั้ยว่า ‘ฉันชอบเธอ’ ”มิมมี่...เพื่อนสนิท...ของฉันสินะ เฮอะๆ ไม่ใช่ตัวฉัน เขาบอกให้ฉันไปสารภาพรักกับเพื่อนสนิทของฉันให้หน่อย เจ็บจัง เจ็บดีแท้ พึ่งรู้สึกจากมีอะไรมาทุบหัวใจจนเต้นแรง ตึกตักๆ กลับกลายเป็นเหมือนมีคนเอาน้ำเย็นที่ถูกแช่ไว้ในตู้เย็นที่ในตู้เย็นมีองศาติดลบมาสาดใส่ มัน...เย็บเจี๊ยบ และก็อ่อนแรงมากเลย ทั้งหน้าเย็นไปหมดทั้งชา และรู้สึกไร้เรี่ยวแรง
“งั้นหรอ...ฮะๆ ได้สิเรื่องแค่นี้เอง แต่ว่านะ...ฉันมีเรื่องอยากจะถามหน่อยน่ะ”
“หืม”
“ทำไมถึงต้องเป็นฉันล่ะ...ทำไมไม่ให้วานวาน หรือวินโอ้ ไม่ก็ดาร์ลิ้งล่ะ พวกนั้นก็เป็นเพื่อนสนิทของฉันกับมิมมี่นะ แล้วทำไมถึงต้องเป็นฉันล่ะ อีกอย่างนึ่งนายก็พึ่งเจอวานวานไม่ใช่หรอ ยัยนั่นเป็นคนบอกฉันว่านายมีเรื่องจะคุยด้วยนะ”ฉันยิ่งคำถามใส่เขาเป็นชุด ข้างในอกซ้ายเหมือนไม่มีอะไรอยู่ในนั้นเลย ก้อนเนื้อตรงนั้นไม่เต้นแรงอีกแล้ว
“เพราะว่า...เอาไงดีล่ะ วานวานเป็นคนที่ดูทันคนมากเกินไปน่ะ แล้วก็วินโอ้กับดาร์ลิ้ง เรียนอยู่ตั้งตึกศิลป์ฝรั่งเศสมันเดินไกลน่ะ แต่เธอ ดูเป็นคนบ๊องๆไม่ค่อยทันคน…”
“เพราะฉันโง่ซินะ”ฉันพูดด้วยเสียงเรียบเฉยใส่ซิดนีย์
“ไม่ ก็ไม่ขนาดนั้นหรอก...” เจ็บ เจ็บไปหมดเลย ทั้งหัวใจ ฉัน...จะร้องออกไปไม่ได้...อย่าพึ่งไหลออกมาเชียวนะไอ้น้ำตาบ้า ทั้งๆที่โดนยัยวานวานด่าว่าโง่อยู่เสมอ แต่มันไม่เจ็บเท่ากับคนที่เราแอบชอบด่าว่าโง่เลยสักนิด แตกต่างกัน...อย่างสิ้นเชิง
“อ่า...ฉันว่ายัยนั่นต้องดีใจมากแน่ๆก็คนอย่างซิดนีย์ มาบอกชอบทั้งทีนี่นา[^]-[^]”
“งั้น แสดงว่าเธอจะไปบอกให้ฉันใช่มั้ย”ซิดนีย์ยิ้มแล้วกุมมือฉันไว้ด้วยท่าทางดีใจอย่างเห็นได้ชัด อา...พึ่งรู้สึกว่าเวลาคนที่เราชอบมีความสุขนี้มันทำให้เรามีกำลังใจดีแท้เลยนะเนี่ย
“อือ! วางใจได้เลยงั้นฉันกลับก่อนนะ พอดีมีการบ้านที่ตุนเอาไว้เยอะน่ะ พรุ่งอาจารย์จะเรียกส่งรายบุคคลซะด้วย”โกหก...ฉันแค่อยากออกมาจากตรงนั้นให้เร็วที่สุดเท่านั้นเอง อีกนิดเดียว อดทนไว้อย่าพึ่งไหลน่ะ เจ้าน้ำตาบ้า
“อา...ขอโทษทีที่ต้องรบกวนเวลา ขอให้ทำการบ้านที่ตุนไว้ให้เสร็จแล้วกันนะ^^”
“อือ”ฉันเดินออกไปจากตรงนั้นน้ำตากำลังจะไหลออกมา...
“เดี๋ยวก่อน!”เฮือกกก! กั้นน้ำตาไว้สุดฤทธิ์ [O]^[O]!!
“มีอะไรหรอ”ฉันก้มหน้าต่ำเพื่อให้แว่นกันตาสีแดงราวกับมีคนมา กรีดเส้นเลือดในลูกตา
“ฉันฝากเอาขนมไปให้มิมมี่หน่อยนะ เกือบลืมไปแล้วเชียว อ่ะ”ฉันรับมันไว้โดยที่หน้ายังคงก้มต่ำอยู่
“อาๆ ได้สิงั้นฉันไปก่อนนะ”ฉันรีบวิ่งออกมาจากตรงนั้น พอมาไกลซะจนแน่ใจแล้วว่าซิดนีย์จะไม่เรียกฉันอีกแล้ว หยดน้ำตาก็พลั่งพลูออกมาจนเรียกได้ว่าแย่งกันถลั่กออกมาเลยก็ว่าได้ โหดร้าย ยังเอาของส่งให้กันโดยผ่านฉันอีก[T]^[T]
“ฮึกๆ”ฉันพยามกั้นเสียงร้องไว้ไม่ให้เล็ดรอดออกมา แต่มันทำได้อยากซะเหลือเกิน...
ฉันจ่ายเงินลุงขับตุ๊กๆรอบเมืองเสร็จก็รีบบึ่งเข้าบ้านแทบจะทันที
“กรี๊ดดดดดดดดดด!!! ฮือๆ อร๊ายยยๆๆๆ”ฉันทั้งกรี๊ดทั้งร้องไห้อย่างกับคนบ้า เตะข้าวของกระจุยกระจายไปหมด
“โธ่เอ้ย !@#$%))*&^%$#@^()(*^$#!@~%&*”และนานาคำที่ไม่เป็นภาษามนุษย์ได้พลั่งพูลออกมาจากปาก
ฉันเลือกที่จะระบายอารมณ์ลงในไดอารี่ของเจ้าหญิง(ซึ่งก็คือฉันเอง)แทน อย่างน้อยก็เหมือนได้เล่าสิ่งที่ไม่สบายใจออกไปล่ะนะ
‘ไดอารี่ที่รัก วันนี้เราแสนจะช้ำใจในรักยิ่งนัก เจ้าชายที่แอบทอดพระเนตรอยู่ทุกวัน กลับมีนางในฝันที่มิใช่เรา’
นี่...ฉันเขียนหรอเนี่ย!!
“ก๊ากกกกกก ฮ่ะๆๆๆๆๆๆ อะไรวะเนี่ยน้ำเน่าบัดซบอะไรอย่างนี่ ก็แค่ผู้ชายคนหนี่งเสลดเด็กเป็ดหมาสิ้นดี -___-;; แค่ผู้ชายคนเดียวเองเดี๋ยวค่อยหาใหม่ก็ได้ คนอย่างสวยซะอย่างโฮะๆๆ^O^(ปรับอารมณ์ได้เร็วเกินจริงๆ-__-^)”ฉันลุกขึ้นจากโต๊ะแล้วหยิบโทรศัพท์ที่ตายคาส้นเท้าฉัน(เนื่องจากการอาละวาดที่ไร้ซึ่งเหตุและผลของฉัน-__-^)ขึ้นมา กดจิ้มไปสองสามจึ้กหน้าจอก็ปรากฏตัวอักษรภาษาอังกฤษที่เขียนว่า ‘Je Mao’
ตรู๊ด~~ ตรู๊ด~~~
[ฮัลโหล มี'ไรถ้าเป็นเรื่องไร้สาระฉันจะตัดสายทิ้งทันที]คนเป็นเพื่อนกันเขารับสายแบบนี้ใช่ป่ะถามหน่อย
“โฮ่ เจ๊เม่านี่รับ...”
[ชื่ออุบาทที่สุด=[]= ฉันมิมมี่ย่ะ!! ไม่ใช้เจ๊มงเจ๊เม่าอะไรของคนอย่างแก>o<!!]อ๊ะ! อย่าพึ่งงงเพราะเจ๊เม่าที่ฉันตั้งเป็นชื่อในรายชื่อโทรศัพท์ก็คือยัยมิมมี่นี่เอง ส่วนเหตุผลที่เรียกแบบนั่นก็...เก็บเป็นความลับเถอะยิ่งคิด ยิ่งเจ็บแปร๊บๆที่หน้าอก[TT]o[TT]
“เออ เรื่องของเจ๊เหอะ”
[เจ๊บ้านแกสิ!]
“คือเผอิญว่าบ้านฉันไม่มีเจ๊อ่ะ”
[ก็เรื่องของบ้านแกอีกนั่นแหละ=__=!!]
“เจ๊เย็นชาอ่ะ...”
[หุบปาก!! ฉันจะวางสายแล้วพูดแต่เรื่องไร้สาระ=__=!!]
“อย่าพึ่ง~เจ๊...”โอ้~นี่สินะการคุยกับเพื่อนสนิท
ติ๊ด! โอ๊ะ! ตัดสายทิ้งซะแล้ว แต่มีรึที่นุ้งนิ้งคนสวยคนนี้จะไม่โทรโทรไปอีกรอบน่ะ
[ฮัลโหล มี'ไรถ้าเป็นเรื่องไร้สาระฉันจะตัดสายทิ้งทันที] เจ๊เม่านี่เนอะสงสัยพูดได้แค่ประโยคเดียว [-]_[-]^
“รู้สึกว่าประโยคนี้มะ...”
[เรื่องไร้สาระฉันจะตัดสายถึงทันที]เอาอีกแล้ว!!!
“โอเคค่ะ ไม่ไร้สาระเเล้วแต่ได้โปรดอย่าพึ่งวางสาย [T]o[T]”เป็นไงล่ะเจอเสียงโอดครวญของสวยเข้าไปถึงกับไปไม่เป็น โฮะๆ
[รีบพูดมา]สาบานนะว่านี่คือเสียงเพื่อนสนิท
“เย็นชาที่สะ...”
[เรื่องไร้สาระฉันจะตัดสายถึงทันที]
“สี่รอบแล้วเว้ย!!”
[ก็รีบพูดมาสักทีสิ!]
“รู้แล้ว!! คือเจ๊จำซิดนีย์ได้ป่ะ”
[ฉันยังไม่แก่ขนาดจำหน้า เดอะ ริช ออฟ สคูล ไม่ได้หรอกนะ!]
“เออ เรื่องนั้นชั่งมันก่อนตอนนี้แกตั้งใจฟังฉันให้ดีนะ เพราะซิดนีย์อ่ะมันชอบแก!!! เป็นไงบ้างอย่าพึ่งสติแตกนะว้อย!!!”ฉันโกนใส่หูโทรศัพท์ไปอย่างลืมตัว น้ำตาก็ค่อยๆไหลอาบแก้มทั้งสองข้าง แต่ปากก็ยังยิ้มอยู่
[ฉันไม่สติแตกหรอก แกเเหละหยุดแหกปากสักทีแก้วหูฉันจะเเตกอยู่แล้วว้อย!!!]
“เออโทษทีฉันแค่รู้สึกฟินจัด”ฟินในที่นี้หมายถึงฟินกับความเจ็บปวดรวดร้าวนะ[TT]^[TT]
[แล้วไงล่ะ ซิดนีย์บอกแกให้มาบอกฉันเหรอ]
“อือ แล้วก็มีขนมมาด้วยนะ”ขนมสองชนิดซึ่งไม่รู้ว่าจะเอามาให้ทำซากอะไร[-]_[-]^
[และแกรับไว้รึเปล่า?]ถามโง่ๆจริงๆนะยัยเพื่อนยาก คำตอบก็ต้องเป็น...
“รับดิ”อยู่แล้ว
[เฮ้ย! ไอ้นิ้งรับไว้ทำพระแสงแสวงหาธรรมทำไมวะ!!]
“อ้าวทำไมวะ เดอะ ริช ออฟ สคูล อุตสาห์เอามาให้”ถึงแม้จะเจ็บใจไปนิดนึ่งก็เถอะ ที่หมอนั่นไมได้เอามาให้ฉันก็เถอะ ชิส์...
[ก็มันคือการให้ความหวังน่ะสิยัยโง่!!!]
“พูดอย่างกับว่าแกจะไม่ไปตอบรับกับเขาว่า 'รัก' อย่างนั้นแหละ”ฉันเริ่มใจสั่นเพราะคำพูดของเพื่อนสนิท ฉันจะไม่ใจสั่นเลยนะถ้าหากฉันจะไม่ต้องไปเจอหน้าของซิดนีย์และบอกประโยคแสนเจ็บปวดสำหรับเขาออกมา
[ฉันจะไปปฏิเสธ]
“ห๊ะ! เอาจริงดิ!”มะ...ไม่จริงน่า!
[เออ=_=^]โกหกกกกกกกกกกกก!!!
“ไม่ได้นะเว้ยมิม!!!”ฉันเผลอตะโกนออกมา โอ๊ยๆยัยเพื่อนบ้ายังมีสมองอยู่รึเปล่า นั่นซิดนีย์ เดอะ ริส ออฟ สคูล เชียวนะ
[อะไรของแกอีก!!]
“ก็...”ซวยแล้วไง ยังคิดหาคำแก้ตัวไม่ได้-____-;;
[ก็อะไร!!]ฉันสะดุ้งทันทีที่ยัยมิมตะคอกใส่โทรศัพท์ แล้วสายตาก็ไปป่ะกับขนมสองชนิดพอดี...รู้แล้ว!
“โทษทีว่ะมิมคือที่จริงฉันคิดว่าแกจะไม่ปฏิเสธแน่ก็เลยกินขนมไปหมดเกลี้ยงแล้วอ่ะ!!”ข้อแก้ตัวแสนเท่
[ไอ้นิ้ง!!!]
“ฉันขอโทษ”
[เออ ชั่งเหอะแล้วขนมน่ะยี่ห่ออะไร]
“แหม แกก็จะซื้อมากินล่ะสิ”
[ยัยบ้าฉันจะซื้อคืนให้ซิดนีย์!!! ต่างหาก]กร๊าซซซซซซ~ ยังไม่หมดความพยามอีกนะ แต่คราวนี้ไม่เป็นไรเพราะฉันมีปัญหาใหญ่ให้เจ๊เม่าจอมหัวดื้ออยู่แล้ววว[>]W[O]!!
“แป๊บน่ะ... หมอนั่นซื้อดอคเตอร์เป็บเปอร์มาให้และก็ La Bonnotte Chip”
[เออ งั้นแค่นี้ก่อนนะเดี๋ยวฉันจะไปเสริช์ดูในเน็ตก่อนว่าซื้อได้ที่ไหนบ้าง]
“เออๆ ขอโทษด้วยนะเจ๊”
[เออ ไม่เป็นไรแค่นี้นะ]
ติ๊ด
หึ...หึ คิดรึว่าจะหามาใช้ให้ได้ง่ายๆ ลองไปหาในข้อมูลจากอากู๋สิ ได้ตกเก้าอี้ร่วงแน่[>]__[O] รับประกัน เพราะดอคเตอร์เป็บเปอร์มันมีขายในไทยก็จริงแต่ต้องไปต่างจังหวัดแล้วถ้าไม่เจอก็อภิมหาซวยอีก และก็ที่ๆมีขายแน่นอนที่ใกล้ที่สุดก็คือญี่ปุ่น และใช่นั่นมันต่างประเทศยัยนั่นไม่มีทางที่จะไปโดยเหตุผลแค่นั้นหรอก ถึงอยากไปป้าหมวย(แม่ของเจ๊เม่า)ก็คงไม่อนุญาตแน่รับประกัน[^]O[^]V ส่วน La Bonnotte Chip ก็ไม่ต้องพูดถึงมันเลยเพราะทำจากมันฝรั่ง La Bonnotte ของประเทศฝรั่งเศส เป็นมันฝรั่งหาทานยาก และเกือบสูญพันธุ์ ราคากิโลกรัมละสองหมื่นกว่าบาท แถมซื้อได้ที่ฝรั่งเศสอีกต่างหาก วู้ฮู้ว์ แบบนี้ก็งานหยาบแล้วสิ เย่ๆ เจ๊เม่าได้กลืนน้ำลายหนืดคอแน่ กระทืบธง!!!
Talk little Bit With Writer {30-01-14}
นุ้งนิ้งอารมณ์แปรปรวนมากอ่ะ O[]O!! เขียนเองยังรู้สึกถึงความแปรปรวนของสภาพอารมณ์ =__+ เดี๋ยวร้องไห้ เดี๋ยวดีใจ เดี๋ยวสะใจ เดี๋ยวสวมบทนางเอกผู้น่าสงสาร ตอนกลางๆกลายเป็นเจ้าหญิง(หลงตัวเอง) จบท้ายด้วยบทแม่สื่อ เอิ่ม...จะมีใครที่บ้าๆบอๆเท่าเธอมั้ยเนี่ย!!
ความคิดเห็น