คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : National Anthem ♚ : 02 Lucky
Lucky
“ตลอดชีวิตงั้นเหรอ… คุณพูดถึงเรื่องอะไร”คนผิวขาวขมวดคิ้วรับ เขาไม่ได้ไม่เข้าใจ เพียงแต่ยังอยากฟังอีกครั้ง มันออกจะเกินจริงไปเสียหน่อยกับสิ่งที่คนตรงหน้ากล่าว แหวนวงเดียวไม่สามารถกำหนดชีวิตคนได้ เว้นเสียแต่ราคาของมันกับ…คนโลภผู้โง่เขลา ที่ไม่รู้แม้แต่ค่าของมัน
“เกรงว่าผมต้องขอเชิญคุณไปยังห้องรับรองอีกห้องเสียแล้วล่ะครับ”เขาตอบไม่ตรงคำถาม มือใหญ่ถือวิสาสะจับเข้าที่ต้นแขนของเซฮุน ทุกอย่างรวดเร็วเมื่อเขาถูกอีกฝ่ายลากขึ้นมาที่ขอบฟลอร์เพื่อหลบร่างผู้คนในงานไปยังห้องรับรองที่ชานยอลว่า เซฮุนอยากสะบัดแขนออกแต่เขาทำเพียงแค่เดินตามร่างสูงไปเท่านั้น ตื่นเต้นและเต็มไปด้วยคำถาม เรื่องมันคล้ายกับละครเกินไปแล้ว
เป็นช่วงจังหวะที่ทำนองเพลงเปลี่ยนไป และผู้คนเดินลงจากฟลอร์ ความวุ่นวายเกิดขึ้นภายในชั่วพริบตาเดียว ก่อนร่างของเซฮุนจะถูกกระแทกจนไปยืนอยู่ที่กลางฟลอร์ ตอนนั้นที่ชานยอลเผลอปล่อยแขนของร่างโปร่งไปอย่างไม่น่าให้อภัย เขากลัวว่าเซฮุนอาจจะล้มลงไปบนพื้นฟลอร์เพราะแรงกระแทกจากฝูงชนพวกนั้น แต่ร่างของผู้คนมากมายในงานทำให้เขาเข้าถึงตัวคนผิวขาวได้ยากกว่าเดิมจนในที่สุดชานยอลก็ถูกดันลงมาจากฟลอร์
และภาพสุดท้ายที่เขาอยากเห็นที่สุดคือ…เซฮุนที่กลางฟลอร์พร้อมกับประธานาธิบดีของเพรสซิเด้นท์
คนตัวบางในชุดสีขาวอยู่ในอ้อมแขนของหวงจื่อเทา เพราะแรงกระแทกจากผู้คนหรืออะไรก็ตาม พวกเขากำลังเป็นจุดรวมสายตาอีกครั้ง ไม่มีคู่เต้นรำคู่ไหนอีกเลยบนฟลอร์นอกจากพวกเขาสองคน ทันใดนั้นเพลงเต้นรำก็ดังขึ้น เซฮุนตกใจที่เขาอยู่ในอ้อมแขนของคนที่ไม่คาดคิด ประธานบริษัทที่ดังที่สุดแห่งหนึ่งในเอเชีย
เซฮุนคิดว่านี่คือเรื่องตลก...เขาอยากหัวเราะออกมาเสียงดัง แต่ไม่ใช่ในตอนนี้ ขอบคุณอ้อมแขนแข็งแรงของคนตรงหน้าที่ไม่ทำให้เขาล้มลงไปที่พื้นฟลอร์หินอ่อนนี่ ทุกอย่างดูเหมาะเจาะไปหมด ใบหน้าเรียบนิ่งของจื่อเทาอยู่ห่างกับเขาเพียงคืบหนึ่ง และมืออบอุ่นของเขาจับเข้าที่เอวคอดเล็กของเซฮุน เมื่อเสียงเพลงดังขึ้น ทุกอย่างรอบกายก็ดูจะพร้อมใจกันเงียบเสียงไปลงหมด
เขาไม่เห็นความตื่นตระหนกบนใบหน้าร่างสูง แม้ว่าสถานการณ์ที่บังคับในตอนนี้ก็คือ…เราต้องเต้นรำด้วยกัน นั่นหมายถึงหวงจื่อเทา ประธานาธิบดีหน้าคมดุร้ายกับเด็กหนุ่มปริศนาในชุดสูทสีขาว…คู่เต้นรำคู่สุดท้ายบนฟลอร์
ชั่ววินาทีต่อมา ท่อนแขนแข็งแรงก็กระชับแน่นเข้าที่เอวคอดและมืออีกข้างจับไปที่มือบางของเซฮุน เขาจับแขนข้างหนึ่งกางออกเป็นท่าเต้นรำ จังหวะเพลง Parachute เหมาะกับการเต้นรำเกินไป คนหน้าคมก้าวขาตามจังหวะต่อไปเพื่อประคองไม่ให้เขากลายเป็นจุดเด่นไปมากกว่านี้…ในเมื่อสถานการณ์บังคับให้ทำ...ก็ต้องทำอย่างสมบูรณ์แบบที่สุด
แม้ว่าเซฮุนจะยังมึนงงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นได้เพียงชั่วครู่ แต่เขาก็ทำมันได้ดี ร่างโปร่งบางเต้นไปตามจังหวะที่คนตัวสูงกว่าชักนำ ไม่ดูแปลกตาเลยสักนิดกับการที่ชายสองคนเต้นรำด้วยกันบนฟลอร์ แม้ว่าจะเป็นคู่เต้นรำคู่เดียวที่เหลืออยู่ก็ตาม เซฮุนลอบมองเสี้ยวหน้าคมของประธานาธิบดีร่างสมส่วน นัยน์ตาคมดุยิ่งใกล้ก็ยิ่งเรียบนิ่งสบกับนัยน์ตาเรียวรีของเขา ร่างโปร่งกำลังคิดว่าตนเองเต้นรำอยู่กับน้ำแข็ง…ที่ร้อนแรงและแข็งแกร่งมากเสียด้วย
“คุณมองคู่เต้นรำของคุณแบบนี้ทุกคนรึเปล่า”ริมฝีปากสีชมพูอ่อนคลี่ถามพร้อมรอยยิ้มลึก เซฮุนชอบเป็นผู้เปิดบทสนทนา เขาไม่ได้สนใจว่าใครจะตอบคำถามหรือไม่ เพราะสิ่งสำคัญไม่ได้อยู่ที่คำถาม...คนตอบคำถามต่างหาก
“หวังว่างานครั้งนี้จะทำให้คุณพึงพอใจ”คนผิวขาวนึกสงสัยว่านิสัยตอบไม่ตรงคำถามแบบนี้ที่นี่เป็นกันทุกคนหรือเปล่า แต่เขาชอบมันเมื่อคำพูดนั้นเป็นของหวงจื่อเทา กระชับมือแน่นพลางเปลี่ยนท่าเต้นรำ ดูอย่างไรเขาก็เหมือนกับคู่เต้นรำฝ่ายหญิงแม้ความสูงของทั้งคู่จะห่างกันเพียงเล็กน้อยเท่านั้น และเซฮุนก็ชอบมันจริงๆ
“ทุกอย่างเพอร์เฟค...ผมโชคดีที่ได้มาเห็น‘ประธานาธิบดี’ตัวจริง...คุณคิดว่าอย่างนั้นไหม”อีกครั้งกับแววตาเรียบนิ่งราวกับผืนสมุทร หวงจื่อเทาอาจเป็นบุคคลที่เย็นชาที่สุดหากแต่กลับดูร้อนแรงที่สุดเท่าที่เขาเคยเห็นมา เซฮุนจับไหล่แข็งแรงของคนตัวสูงกว่าไว้ แทบไม่ต้องจินตนาการถึงกล้ามเนื้อภายใต้สูทราคาแพงจากอเล็กซานเดอร์ แมคควีนตัวนี้เลยแม้แต่นิด ยิ่งคิดรอยยิ้มหวานก็ยิ่งผุดขึ้นบนใบหน้าขาวใต้หน้ากากเรียบหรูนั่น
“...” จื่อเทาไม่ได้ตอบ เขาไม่ได้สนใจร่างโปร่งอีก การเต้นรำดำเนินมาจนถึงช่วงสุดท้าย เซฮุนหมุนตัวออกจากร่างประธานาธิบดีเย็นชาคนนั้นก่อนจะกลับเข้าไปอยู่ภายใต้อ้อมแขนแข็งแรงของจื่อเทาอีกครั้ง คราวนี้พวกเขาแนบชิดกันมากกว่าเดิม แผ่นอกบางแนบกับแผ่นอกที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อของเจ้าของเรือนผมสีดำ ดวงตาคมทอดนิ่งที่หน้ากากของเซฮุน รอยยิ้มหวานปรากฏขึ้นบนเรียวปากสีชมพูอ่อนนั่นอีกครั้ง เขามองมันเงียบๆอย่างไร้ความรู้สึก
ท่วงท่าสุดท้ายของเพลงทำให้เซฮุนลำบากใจเล็กน้อย เขาไม่ชอบสกินชิพกับใครนัก แต่มันไม่ใช่เรื่องแย่เลยกับร่างสูงตรงหน้า เมื่อจังหวะสุดท้ายดังขึ้น เรียวขาสวยข้างหนึ่งถูกจับยกขึ้นให้แนบสนิทกับเอวแกร่งของหวงจื่อเทา วินาทีที่ดวงตาสีดำสนิทคมกริบสบกับนัยน์ตาเรียวรีของเซฮุน ตอนนั้นเองที่ร่างโปร่งไม่ทันได้คิดอะไรใดๆทั้งสิ้น
หวงจื่อเทา...เขาเยือกเย็นราวกับน้ำแข็ง แต่ก็ดูน่าค้นหาอย่างไม่น่าให้อภัย
เซฮุนหัวเราะเยาะความคิดของตัวเอง เขาคิดว่าเขาพบมันแล้วล่ะ...เพลงชาติของเขาน่ะ
“เชิญคุณลงจากฟลอร์ก่อนผม”เสียงทุ้มแปร่งพูดราบเรียบ เขาปล่อยมือออกจากร่างโปร่งของเซฮุนและผายมือให้กับคนผิวขาวอย่างสุภาพ เซฮุนแทบจะกลั้นยิ้มแห่งความชื่นชมไว้ไม่อยู่ เขาไม่คิดมาก่อนว่าหวงจื่อเทาจะเป็นสุภาพบุรุษขนาดนี้ ร่างโปร่งเดินลงจากฟลอร์ไปยังพื้นด้านล่างตามมาด้วยเจ้าของเรือนผมสีดำสนิท ไม่นานชานยอลก็เดินมายังบริเวณที่พวกเขาสองคนยืนอยู่
“เชิญคุณทั้งสองที่ห้องรับรองด้านนี้ด้วยครับ”ร่างสูงพูดเสียงเข้มก่อนจะเดินนำสองร่างไปยังห้องรับรองท่ามกลางสายตางุนงงของผู้ร่วมงาน ไม่มีคำถามใดหลุดออกจากเรียวปากหยักของเจ้าของงานร่างสูง แต่เซฮุนพอจะรู้ว่าเรื่องอะไรจะเกิดขึ้นเมื่อเขาทั้งสองไปถึงที่ห้องรับรองนั่น ต้องเกี่ยวกับแหวนวงที่อยู่บนเรียวนิ้วของเขาแน่ๆ
ห้องรับรองขนาดใหญ่ถูกเปิดออกพร้อมกับร่างของคนสามคนก้าวเข้าไปภายใน ที่หน้าประตูมีชายในชุดสูทสองคนเฝ้าอยู่ หวงจื่อเทาเดินไปนั่งยังโซฟาสีแดงกำมะหยี่ฉลุลายคลาสสิคกลางห้องกว้าง ชานยอลผายมือให้เซฮุนไปนั่งยังฝั่งตรงข้ามของเขาและปรานาธิบดี ก่อนร่างสูงจะเริ่มต้นบทสนทนาด้วยใบหน้าจริงจัง
“ผมขอโทษที่เชิญคุณทั้งสองออกมาก่อนเลิกงาน แต่เรื่องที่สำคัญกว่าพรอมก็คือเรื่องที่ผมกำลังจะพูดต่อไปนี้”เซฮุนเม้มริมฝีปากแน่น เขาลูบที่แหวนสีเงินวงนั้นไปมา สัมผัสเย็นไม่ช่วยให้เขาเลิกตื่นเต้นกับสิ่งที่ชายร่างสูงจะพูดเลยแม้แต่นิดเดียว ใบหน้าเรียวหวานภายใต้กรอบหน้ากากฉายความรู้สึกของเขาชัดเจนแม้ไม่มีผู้ใดได้เห็น
“แหวนเพชรประจำตระกูลของเพรสซิเด้นท์ คุณรู้ใช่ไหมครับประธานาธิบดี”ชานยอลกล่าว หวงจื่อเทาตอบกลับด้วยการพยักหน้าเบาๆอย่างสุขุม ไม่มีท่วงท่าใดของเขาที่เซฮุนนึกตำหนิเลยแม้แต่น้อย เขาไร้ที่ติจนเกินไป
“มันเป็นสัญลักษณ์การเลือกคู่ครองของทายาทในตระกูล....ในปีนี้แหวนไม่ได้ถูกส่งถึงมือของทายาทโดยตรง แต่ถูกจัดไว้ในโซนหนึ่งที่ไม่เป็นที่สนใจภายในงาน...ผมขออนุญาตถามเป็นครั้งสุดท้าย”ร่างสูงหยุดพูดก่อนจะหันมองคนร่างโปร่งโดยตรง เซฮุนรู้ในทันทีว่าเขาเผลอเบิกตากว้างมากแค่ไหนในตอนที่คำว่า‘คู่ครอง’ดังขึ้นมา หัวใจเต้นแรงโครมครามด้วยความตื่นเต้น ดวงตาเรียวคมของประธานาธิบดีจ้องมองมายังเขา
“คุณได้แหวนวงนี้มาจากที่ไหน”
“ผม...”กว่าจะหาเสียงของตัวเองเจอ เซฮุนก็พบว่ามันช่างน่าอายที่เขาทำท่าทางอ้ำอึ้งออกไป“ดื่มแอลกอฮอล์จากโซนหนึ่งภายในงาน...และแหวนถูกใส่ลงไปในแก้วชั้นบนสุด”ใช่ เซฮุนพูดความจริง เพียงแต่ว่าคนที่ตกใจในเนื้อความที่เขากล่าวนั้นคือชานยอล ไม่ใช่จื่อเทา...เขาไม่มีท่าทีตกใจเลย เซฮุนลอบมองเครื่องหน้าไร้ที่ติผ่านกรอบหน้ากาก
“คุณรู้ใช่ไหม ว่ามันคือโซนที่ไม่มีแขกคนใดได้รับอนุญาตให้เข้าไป”เซฮุนชะงัก โชคดีที่หน้ากากปิดบังความตระหนกเอาไว้ได้อย่างแนบเนียน ริมฝีปากบางเอื้อนเอ่ยประโยคต่อไปที่ทำให้ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบ บรรยากาศตึงเครียดไม่ผ่อนคลายลงเลย หากแต่ไม่ใช่กับโอเซฮุน...บอกแล้วไง ว่านี่แหละ
เพลงชาติของเขา
“แล้วทำไมต้องมีโซนที่‘พิเศษ’ด้วยหรือครับ น่าแปลกจริงๆที่ของสำคัญแบบนี้กลับไม่มีคนเฝ้ามัน...ตรงนั้นไม่มีผู้รักษาความปลอดภัยเลยแม้แต่คนเดียว”งานเลี้ยงที่หรูหราราวกับกาล่าร์ดินเนอร์แบบนี้ หากมี’สิ่งของ’ที่พิเศษจริงๆก็ควรมีการ์ดไม่ใช่หรือ เซฮุนคิด ยามผิวเนื้อต้องความเย็นของแหวนอีกครั้งราวกับเขาอยู่เหนือทุกสิ่งทุกอย่าง
ชานยอลขมวดคิ้วแน่น เขาผิดพลาดไปเอง เพราะบริเวณที่จัดแก้วแอลกอฮอล์สูงเป็นชั้นคริสตัลสวยแบบนั้นไม่ใช่ที่ที่โดดเด่นมากพอที่ใครจะเห็น เขาลืมนึกไปว่าไม่ใช่กับทุกคน...โดยเฉพาะคนผิวขาวตรงหน้านี้
“คุณคงรู้ใช่ไหมครับ ว่าต่อไปนี้คุณต้องอยู่ในสถานะไหน”ชานยอลหลีกเลี่ยงประเด็นนั้น เขาพูดสิ่งที่น่าหนักใจมากกว่าขึ้นมากลางคัน หวงจื่อเทาที่นั่งเงียบฟังบทสนทนาของคนทั้งสองประสานมือเข้าด้วยกันบนตักแกร่ง เขาดูสุภาพแม้แต่ในเวลาเคร่งเครียดแบบนี้ นัยน์ตาคมราบเรียบยังคงจดจ้องไปที่ใบหน้าภายใต้หน้ากากขาว เขาดูเหมือนรู้เรื่องราวดี แต่ก็นิ่งสงบราวกับไม่คิดจะสนใจจนเดาทางไม่ออก
“คุณกำลังพูดว่า ผมคือคู่หมั้นของเขางั้นหรือ”คำถามถูกเอื้อนเอ่ยก่อนมือเรียวจะดึงหน้ากากสีขาวเรียบหรูออกจากใบหน้าของตน แสร้งทำท่าทางตกใจอย่างสุดซึ้ง ก่อนนัยน์ตาเรียวรีจะสบเข้ากับนัยน์ตาคมดุร้ายของจื่อเทา ริมฝีปากบางสวยเผยรอยยิ้มกริ่มลึกในเวลาต่อมา ทันทีที่ใบหน้าขาวกระจ่างปรากฏสู่สายตาของคนทั้งสอง ชานยอลก็คิดไม่ตกมากกว่าเดิม
เซฮุนมีใบหน้าที่สวยหวานคาบเกี่ยวกับหล่อเหลาในคราเดียวกัน ริมฝีปากบางสีชมพูอ่อนสุขภาพดีรับกับจมูกโด่งรั้น นัยน์ตาเรียวสวยเฉี่ยวคมด้วยอายไลเนอร์ในแบบฉบับของคนเอเชีย เขาไม่ปฏิเสธว่ามันช่างรับกับผมสีบลอนด์สว่างนั่น แต่แววตาลึกล้ำของร่างโปร่งไม่ใช่สิ่งที่ชานยอลปรารถนาจะได้เห็น
ปาร์คชานยอล เลขานุการและเพื่อนสนิทเพียงคนเดียวของหวงจื่อเทา
เขาเคยเห็นคนมามากมายหลายรูปแบบ ทั้งผู้คนที่หวังผลประโยชน์ อำนาจ และเงินตรา มันไม่แปลกที่คนพวกนั้นจะมีอยู่บนโลก และเขามีหน้าที่กันคนแบบนั้นออกจากชีวิตของหวงจื่อเทา มีอะไรหลายๆอย่างที่เขาไม่เคยรู้เกี่ยวกับคนผิวขาวตรงหน้า สิ่งที่ไม่น่าไว้ใจที่สุดนั้นถูกส่งผ่านทางแววตาเจ้าเล่ห์ของเซฮุน
“มันเป็นกฎของตระกูล ฉันฝ่าฝืนไม่ได้”เสียงทุ้มกล่าวขึ้นกลางคันก่อนที่ชานยอลจะได้ตอบคำถามของร่างโปร่งบาง เซฮุนไม่รู้ว่าเขาเผลอยกยิ้มไปรอบที่เท่าไร ไม่ใช่ยิ้มที่เกิดจากการหลงไหลใดๆทั้งสิ้น แต่เป็นยิ้มแห่งความสนุกสนานต่างหาก หวงจื่อเทาอยู่ในกรอบเกินไป และคนอย่างโอเซฮุนก็ชอบทำลายกรอบพวกนั้นทิ้งเสียด้วยสิ
“แต่คุณทั้งสองเป็นผู้ชาย ผมไม่คิดว่าเรื่องนี้จะเป็นไปได้”งานแต่งงานระหว่างทายาทบริษัทขนาดใหญ่ที่มีอำนาจมากมายมหาศาล กับชายหนุ่มหน้าสวยท่าทางไม่น่าไว้วางใจ อย่างไรซะชานยอลก็ไม่คิดว่ามันถูกต้อง ร่างสูงคิดหาทางออกเพื่อไม่ให้เหตุการณ์ที่ไม่ควรเกิดเกิดขึ้น
“กฎคือกฎ ฉันไม่ละเมิดกฏ”จื่อเทากล่าวกับร่างสูง เขาเดาออกว่าเหตุการณ์จะออกมาเป็นแบบไหน ใบหน้าคมทอดมองนิ่งที่หน้ากากสีขาวในมือของเซฮุน แล้วไล่เลยมาที่แหวนเพชรสีเงินคุ้นตา เป็นการมองที่ไร้ซึ่งการแสดงออกใดๆเท่าที่มนุษย์คนหนึ่งจะแสดงออกได้ เซฮุนมองตามการกระทำนั้น ความคิดมากมายโลดแล่นอยู่ในหัว เขาได้ยินเสียงเพลงชาติ เห็นผู้คนมากมาย งานเลี้ยง กับแสงไฟในเมืองหลวง พร้อมทั้งใบหน้าเย็นชาจนกรีดผิวเนื้อของเขา
“ถ้าประธานาธิบดีคิดแบบนั้น ผมก็เคารพในการตัดสินใจ...ใช่แล้วล่ะครับ คุณคือคู่หมั้นของคุณเอดิสัน ตามกฏของตระกูลหากคุณสวมแหวนประจำตระกูลแล้วจะมีการแต่งงานเกิดขึ้นในหนึ่งสัปดาห์หลังจากสวมแหวน และห้ามมีการหย่าร้างใดๆทั้งสิ้น”ชานยอลถอนหายใจหลังจากประโยคยาวเหยียดถูกถ่ายทอดออกมาอย่างไม่เต็มใจ นั่นหมายความว่าทั้งพวกเขาทั้งสองต้องใช้เวลาตลอดชีวิตอยู่ด้วยกันจนวันสุดท้าย เขารู้ดีว่าจื่อเทาจะไม่ทำผิดกฎ แม้มันจะไม่ใช่สิ่งที่ประธานาธิบดีหน้าคมต้องการจริงๆก็ตาม
“ขอแนะนำตัวตัวอีกครั้ง...ผมปาร์คชานยอล เลขานุการของเพรสซิเด้นท์ และเขา หวงจื่อเทา ประธานาธิบดีแห่งเพรสซิเด้นท์”ชานยอลพูดพลางโค้งให้ร่างโปร่งที่นั่งอยู่บนโซฟา เซฮุนโค้งกลับอย่างสุภาพ ใบหน้าเรียวจุดยิ้มที่ริมฝีปากบางพลางก้มหัวทักทายผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็น‘คู่หมั้น’ของตน จื่อเทายังคงทอดมองใบหน้าสวยด้วยแววตาว่างเปล่าเช่นนั้น
“ผม โอเซฮุน ยินดีที่ได้รู้จักครับ”ในฐานะของคู่หมั้นประธานาธิบดี นัยน์ตาเรียวสบนิ่งกับชายหนุ่มผมดำอีกครั้ง หัวใจเต้นรัวเร็วขึ้นอย่างครั้นคร้าม แม้ประโยคสุดท้ายเซฮุนจะไม่ได้พูดออกไป แต่เราต่างก็รู้ดีว่าเรื่องราวมันจะดำเนินต่อไปอย่างไร เขาอาจจะโชคดีที่สุดหรือไม่เช่นนั้น...หวงจื่อเทาอาจจะเป็นคนที่โชคดีที่สุดก็ได้
พูดสิว่าฉันคือเพลงชาติของคุณ
เงิน คือเหตุผลที่เรายังมีตัวตนอยู่
ทุกคนรู้ดี มันคือเรื่องจริง
TBC.
มาต่อแบบสั้นๆแล้ว บอกเลยว่าชอบเรื่องนี้มาก ชอบลักษณะของน้องฮุนกับพี่เทามากจริงๆ อาจมีบางตอนที่บรรยายไม่เคลียร์แต่จะพยายามปรับภาษาและเพิ่มรายละเอียดนะคะ อย่างที่บอกว่าเรื่องนี้เราเน้นความหรูหรา ความอลังการ และเงินโนะ นายเอกของเราก็ไม่ธรรมดา พระเอกยิ่งไม่ธรรมดาใหญ่เลย 5555555555 จะธรรมดาได้ไง ก็รวยขนาดนั้น เอาเป็นว่า อย่าลืมติดตามแฟนฟิคชั่นเรื่องนี้นะคะ เป็นอีกเรื่องที่อยากนำเสนอ 5555555 รับรองว่ามีความร้ายแบบน่าตีและความมีจริตแบบสุดๆของน้องฮุนมาอีกเยอะกว่านี้แน่นอน อย่าลืมติดตามตอนต่อไปนะคะ ^^
ความคิดเห็น