Fic:SHINee Just You Alone [JONGKEY]

ลำดับตอนที่ #3 : ll CHAPITRE 2 ll

ll CHAPITRE 2 ll

  พอมาถึงบริษัทจงฮยอนก็ให้คีย์นั่งเล่นอยู่ที่ห้องทำงานของตนส่วนตนก็เข้าห้องประชุมไป คีย์นึกสนุกจึงไปค้นโต๊ะทำงานจงฮยอนเล่น แล้วต้องพบกับเอกสารที่วางกองระเกะระกะ

 

        ''เฮ้ออ .. งานเยอะน่าดูเลยนะเนี่ย เหนื่อยแทนจริงๆ'' ไม่พูดเปล่ายังทำหน้าที่ว่าที่ภรรยาที่ดีจัดโต๊ะให้ว่าที่คุณสามี

         ''เฮ้อผ่านไปชั่วโมงนึงและ ทำไมประชุมนานจัง'' คีย์เริ่มที่จะเบื่อจึงเดินไปนอนที่โซฟาแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเล่นรอ

15นาทีผ่านไป..

         ''คีย์...'' จงฮยอนเปิดประตูห้องเข้ามาพร้อมเอกสารในมือแล้วเรียกชื่อคนที่เขาบอกให้อยู่ในห้อง

         ''อ้าว หลับซะแล้วว'' จงฮยอนเดินไปที่โซฟานั่งย่อลงให้อยู่ระดับเดียวกันกับคนที่หลับอยู่ มือหนาเอื้อมไปปัดผมที่บังหน้าคนนอนไว้อยู่

 

  ใบหน้าหวานที่เขาคิดถึงอยู่ตลอดเวลา ดางตาคมที่ซ่อนอยู่ภายใต้เปลือกตาสีมุก จมูกรั้น แก้มขาวเนียนนุ่มที่เขาได้ฉกความหอมทุกวัน ริมฝีปากเรียวสีชมพูทุกครั้งที่จ้องมองทำให้อดใจไม่ได้ทุกครั้ง จงฮยอนก้มลงประทับริมฝีปากหนาลงไปบนริมฝีปากบาง คีย์เบิกตาโพรงแล้วผลักจงฮยอนออก..

          ''จะลักหลับหรอ..'' คีย์ถามเสียงเบาแล้วยันตัวขึ้นนั่ง

         ''เปล่า ก็อยากน่ารักเองทำไมล่ะ'' จงฮยอนเข้าไปกอดเอวบางของคีย์ไว้ซึ่งคีย์ก็เอาแขนพาดไหล่จงฮยอนไว้

         ''อืมมม ปวดหัวจัง''

          ''กลับบ้านกันนะ''

          ''อืม''

..ระหว่างการกลับบ้าน..

         ''นี่จงฮยอนคีย์จะเรียนจบแล้วนะ''

          ''ดีหนิ เห็นบ่นว่าเบื่อตลอดเลย''

         ''นั่นสิ แล้วคีย์จะทำงานอะไรล่ะเนี่ย''

          ''อยู่บ้านเลี้ยงลูกเฉยๆนั่นแหละ เดี๋ยวฉันหาเลี้ยงเอง''

         ''ลูกเลิกอะไร..บ้าน่าาา'' คนตัวเล็กหน้าแดงไปถึงหู

         ''ก็เรียนจบแต่งงานเลย แล้วก็รีบมีหลานให้คุณแม่อุ้มท่านจะได้ไม่เหงา''

         ''ไม่เอา..ขับรถไปเลยนะ'' พอขับมาถึงที่เรียบร้อยคีย์ก็หยิบเอากระเป๋าของตัวเองแล้วรีบเดินไป

         ''คุณหญิงแม่ คุณพ่อ สวัสดีค่ะ'' คีย์โค้งทำความเคารพหน่อยๆแล้วเดินขึ้นบันไดเข้าห้องไป กระโดดขึ้นเตียงอย่างแรกเหมือนเดิม..

          ''โอ๊ยย ปวดหัวจังเลย'' คีย์บ่นแล้วนอนกลิ้งไปกลิ้งมาอยู่บนที่นอน ทางจงฮยอนหลังจากถึงที่ก็จอดรถและโยนกุญแจรถไปให้พ่อบ้าน แล้วเดินเข้าไป..

          ''จงฮยอน หนูคีย์เป็นอะไรหรอลูก รีบขึ้นห้องเชียว'' แม่ของจงฮยอนเอ่ยถาม

         ''เห็นว่าปวดหัวครับสงสัยจะไม่สบาย''

         ''อ่อจ้ะ รีบขึ้นไปดูน้องเถอะ เอายาขึ้นไปด้วยนะ''

          ''ครับ'' จงฮยอนเดินเข้าครัวไปเห็นว่าเมดกำลังจะจัดอาหารบนโต๊ะ..

         ''ป้าครับของผมกับคีย์ไม่ต้องนะครับ แล้วเดี๋ยวยกขึ้นไปให้บนห้องด้วยนะครับ..อ้อ!ขอยาลดไข้ แล้วก็ยาแก้ปวดหัวด้วยนะครับ'' จงฮยอนสั่งเมดเส็จก็เดินขึ้นบันไดไปดูอาการคีย์

          ''คีย์เป็นไงบ้าง'' จงฮยอนก้าวเข้าไปนั่งบนเตียงใกล้ๆคีย์แล้วใช้หลังมือวางบนหน้าผากเพื่อวัดไข้

          ''อืมม หนาวอ่ะ ปวดหัวมากๆด้วย'' คีย์จับมือของจงฮยอนที่ทาบอยู่บนหน้าผากให้มาอยู่ตรงแก้มนุ่มนิ่ม

          ''เมื่อเช้ายังดีๆอยู่เลย ตัวร้อนนะ ห่มผ้าดีๆด้วย เดี๋ยวเมดจะเอาอาหารกับยาขึ้นมา นอนพักไปก่อนนะ'' จงฮยอนใช้มือลูบผมนุ่มของคีย์เบาๆแล้วเดินไปเบาแอร์ จงฮยอนก็เดินเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำ พออาบน้ำเสร็จก็เดินมานั่งเก้าอี้เปิดทีวีดูแล้วลอบมองคนป่วยที่นอนหลับไม่รู้เรื่องเป็นระยะๆ

ก๊อกๆๆ

          ''อาหารมาแล้วค่ะคุณชาย'' เมดเดินเข้ามาพร้อมกับถาดอาหารและยาในมือแล้ววางลงบนโต๊ะใกล้ๆเก้าอี้ที่จงฮยอนนั่ง

          ''นี่ค่ะของคุณชาย ส่วนข้าวต้มคุณหญิงให้เอามาให้คุณหนูคีย์ค่ะ นี่ยาและน้ำค่ะ ขอตัวนะคะ''

          ''ขอบคุณครับป้า เอ่อ ไม่ต้องขึ้นมาเก็บนะครับเดี๋ยวผมเอาลงไปเอง''

          ''ค่ะคุณชาย'' เมดโค้งลาแล้วเดินออกไปจากห้อง

  จงฮยอนกินข้าวเสร็จแล้วเดินเข้าไปใกล้คีย์เอามือลองวัดไข้ดูปรากฏว่าคีย์ตัวร้อนกว่าเดิมอีก จงฮยอนจึงปลุกให้คีย์ลุกขึ้นมาทานข้าวทานยา

 

        ''คีย์..คีย์..ลุกขึ้นมาทานข้าวก่อนนะแล้วค่อยทานยา''

          ''อืมมม'' คีย์ลืมตาขึ้นมาแล้วยันตัวลุกขึ้นนั่ง

          ''เดี๋ยวฉันป้อนนะ'' จงฮยอนค่อยๆตักข้าวต้มขึ้นเป่าให้หายร้อนแล้วป้อนเข้าปากคนป่วย โดยไม่ถึงห้าคำ..

          ''อิ่มแล้ว..''

          ''อิ่มได้ไงยังไม่ถึงห้าคำเลย กินอีก..'' สุดท้ายจงฮยอนก็บังคับให้คีย์กินจนหมด แล้วก็ยื่นยาให้คีย์พร้อมกับแก้วน้ำ

         ''กินยานะ จะได้หาย''

          ''กลืนอะไรไม่ลงแล้ว..จะอ้วก''

         ''ไม่ต้องมาหาข้ออ้างไม่กินยาเลย..กินนะ จะได้หายเร็วๆ''

         ''อืม'' คีย์หยิบยาและแก้วน้ำมาจากมือจงฮยอนโยนยาเข้าปากแล้วดื่มน้ำตามไป คีย์ทำท่าเหมือนจะอ้วกแล้วลุกขึ้นวิ่งเข้าห้องน้ำไปเกาะคอห่านอย่างน่าสงสาร

  จงฮยอนรีบวิ่งตามคีย์เข้าไปในห้องน้ำลูบหลังคนตัวเล็กเบาๆ คีย์นั่งทรุดลงกับพื้นแล้วกดชักโครก ลุกขึ้นบ้วนปากล้างหน้าล้างตา จงฮยอนพยุงคีย์ให้มานั่งลงบนเตียงแล้วยื่นชุดนอนให้..

 

        ''เปลี่ยนชุดนะคีย์จะได้สบายตัว เดี๋ยวฉันจะลงไปเก็บจานก่อน''      

         ''อืม'' คีย์ยื่นมือไปรับชุดนอนจากจงฮยอน จงฮยอนก็ถือถาดอาหารออกไปจากห้อง

         ''น้องเป็นไงบ้างลูก'' แม่ของจงฮยอนถามลูกชายที่เดินถือถาดอาหารลงมา

         ''ตัวร้อนมากเลยครับ เดี๋ยวผมจะขึ้นไปเช็ดตัวให้อยู่'' จงฮยอนวางถาดลงบนโต๊ะ แล้วเดินกลับขึ้นไปบนห้องนอน จงฮยอนเอาผ้าขนหนูชุบน้ำในกะละมังใบเล็กข้างเตียงแล้วบิดหมาดๆ ใช้ผ้าขนหนูเช็ดใบหน้าสวยและเช็ดลงมายังซอกคอขาว แขนขาวๆทั้งสองข้าง เช็ดขาเรียวไล้ขึ้นมายังต้นขาขาว คีย์รีบตะครุบมือของจงฮยอนไว้ แล้วลืมตาขึ้น

          ''ที่เหลือ..เดี๋ยวคีย์เช็ดเอง'' คีย์บอกเสียงแหบ แล้วดึงผ้าขนหนูมาจากจงฮยอนมุดเข้าไปใต้ผ้าห่มแล้วขยุกขยิกสักพักก็โผล่หน้าออกมาแล้วยื่นผ้าขนหนูคืนให้จงฮยอน จงฮยอนรับมาแล้วเอาใส่กะละมังไว้ เอามือลูบผมคนป่วยเบาๆ

          ''นอนซะนะ..ฝันดีล่ะ''

         ''อืมม..จงฮยอนนอนด้วยกันซี่..''

          ''เดี๋ยวฉันเอากะละมังไปเก็บก่อน นอนก่อนเลย หลับให้สบายล่ะ'' จงฮยอนก้มลงจูบหน้าผากร้อนเบาๆแล้วส่งยิ้มอ่อนโยนไปให้ หยิบกะละมังข้างเตียงแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป ด้วยอาการปวดหัวที่รุมเร้าคีย์ก็หลับต่อ หลังจากเก็บกะละมังเสร็จจงฮยอนก็ปิดไฟแล้วเดินไปล้มตัวนอนข้างคีย์ ดึงคนป่วยมากอดๆแน่นราวกับว่าถ้ากอดแน่นแล้วคนตัวเล็กจะหายจากพิษไข้ คนป่วยก็ได้แต่ซุกเข้าหาแผ่นอกอุ่น แล้วทั้งสองก็เข้าสู่ห้วงนิทราอย่างสนิท...

  เสียงนาฬิกาปลุกดังลั่นห้องปลุกคนที่จมเข้าสู่ห้วงนิทราให้ตื่นขึ้น จงฮยอนกระพริบตาถี่เพื่อปรับแสงให้สมดุลกันแล้วก้มลงมองคนป่วยในอ้อมแขนใช้หลังมือทาบไปบนหน้าผาก

 

        ''ตัวยังรุมๆอยู่เลย..หยุดเรียนสักวันก่อนแล้วกัน'' จงฮยอนเอาแขนคีย์ที่คีย์กอดตนไว้ออกแล้วจัดให้คีย์นอนดีๆ จูบบนหน้าผากเล็กอย่างอ่อนโยน จงฮยอนเดินไปห้องน้ำล้างหน้าแปรงฟันเสร็จสรรพแล้วเดินลงไปชั้นล่างเอาอาหารขึ้นไปให้คนป่วย..

         ''ไม่ไปทำงานหรอลูก'' คุณนายคิมนั่งจิบกาแฟอยู่ถามลูกชายที่เพิ่งเดินลงมา

          ''ไม่ครับช่วงนี้ที่บริษัทไม่ค่อยมีงานอะไรสำคัญแถมคีย์ยังป่วยอีก..ผมจะดูแลคีย์''

         ''อ่อๆจ๊ะ..นี่ลูกมานี่ซิ''

         ''ครับ'' จงฮยอนเดินไปนั่งข้างผู้เป็นแม่

          ''หนูคีย์ก็จะเรียนจบอาทิตย์หน้าแล้ว แม่ว่าก็จะจัดงานแต่งให้ลูกกับหนูคีย์เลยดีไหม''

         ''แล้วแต่แม่เลยครับ..ผมกับคีย์ยังไงก็โอเคกันอยู่แล้ว''

         ''แหม..รักกันจริงเชียวนะ..ลูกชายแม่ก็น่ารัก ไม่เคยทำให้แม่ผิดหวังเลยสักครั้ง'' คุณนายคิมจับลูกชายตัวเองหอมแก้มซ้ายขวา

          ''แม่ครับผมไม่ใช่เด็กๆแล้วนะครับ''

          ''จ้าลูกแม่..ขึ้นไปดูหนูคีย์ได้แล้วแล้วอย่าลืมบอกน้องเรื่องงานแต่งนะลูก''

         ''ครับแม่'' จงฮยอนขานรับแล้วเดินเข้าไปในครัวสั่งเมดให้เตรียมอาหารให้ จงฮยอนเดินกลับขึ้นไปบนห้อง ตั้งแต่คีย์ป่วยเขารู้สึกว่าเดินขึ้น-ลงบันไดมากกว่าปกติ

  จงฮยอนปิดประตูห้องอย่างเบาเพื่อระวังไม่ให้คนที่นอนอยู่ตื่นขึ้น หยิบกะละมังใบเดิมใส่น้ำครึ่งนึงแล้วผ้าขนหนูผืนเล็กผืนใหม่ตรงไปยังเตียงนอน เช็ดตัวให้คนป่วยเหมือนเดิมแต่คราวนี้คนป่วยตัวเล็กไม่ได้ตื่นขึ้นมาเอ่ยห้ามให้เขาเช็ดส่วนที่เหลือ ฉนั้นเพื่อให้คนป่วยหายเร็วๆเขาจะเป็นคนเช็ดเองละกัน จงฮยอนสอดมือเข้าไปใต้ผ้าห่มเช็ดส่วนใต้ชุดนอนของคนตัวเล็ก จงฮยอนมองไปทางอื่นแต่มือก็ยังเช็ดตัวให้ เขาแอบเขินนิดๆ จงฮยอนดึงคีย์ให้นอนคว่ำเอาผ้าห่มขึ้นมาปิดแล้วเลิกเสื้อขึ้นแล้วเริ่มเช็ดแผ่นหลังบางอย่างอ่อนโยน เมื่อเสร็จจากการเช็ดตัวให้คนป่วยจงฮยอนก็เอาอุปกรณ์ไปเก็บเหมือนเดิม..


 

จงฮยอนปลุกคนป่วยให้ตื่นขึ้นมากินข้าวกินยาให้เรียบร้อย คนป่วยยันตัวลุกขึ้นนั่งแล้วพิงหัวเตียงไว้ จงฮยอนก้มลงหอมแก้มนุ่มนั่นหนึ่งครั้ง

         ''กินข้าวกินยาก่อนนะแล้วค่อยนอนต่อ..เป็นยังไงบ้าง''

         ''อืมมม..ดีขึ้นแล้วล่ะหายปวดหัวแล้ว''

         ''ดีแล้วล่ะนะ...อ่ะนี่..กินข้าวก่อนนะเดี๋ยวฉันป้อน'' จงฮยอนยกถ้วยข้าวต้มขึ้นมาแล้วตักขึ้นมาเป่าให้พออุ่น แล้วไปจ่อที่ริมฝีปากบาง ริมฝีปากบางอ้ารับอาหารเข้าสู่ร่างกายเคี้ยวเล็กน้อยแล้วก็กลืนเข้าไป

         ''คุณแม่บอกว่าจะให้เราแต่งงานกันอาทิตย์หน้าล่ะ..คีย์ว่าไง'' จงฮยอนพูดไปด้วยแล้วก็ป้อนข้าวคีย์ไปด้วย

          ''อืม..ก็ดี..ถ้าคุณหญิงแม่ว่าอย่างนั้นคีย์ก็ไม่ขัดหรอก''

         ''น่ารักจัง'' จงฮยอนวางถ้วยข้าวต้มลง แล้วยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆหวังจะใช้ริมฝีปากให้เป็นของรางวัลคนน่ารัก แต่กลับถูกคีย์ใช้มือน้อยๆดันตัวไว้

         ''ไม่อาวว..เดี๋ยวติดหวัด'' คีย์พูดพร้อมส่ายหน้า

          ''ใครสนล่ะ'' จงฮยอนพูดแล้วก็ให้รางวัลคนน่ารักทันที

         ''ตัวหายร้อนแล้วนี่..สงสัยจะหายแล้วมั้ง'' จงฮยอนพูดขณะที่มือทาบอยู่บนหน้าผากคนตัวเล็ก

         ''อื้ม..ก็ว่างั้นแหละ''

          ''พรุ่งนี้วันหยุดไปดูของเตรียมงานแต่งกัน'' จงฮยอน

          ''รีบขนาดนั้นเชียว''

           ''ก็ใช่น่ะสิ ฉันรอเวลานี้มานานเท่าไหร่แล้ว กี่ปีแล้วคีย์''

         ''ก็ได้ๆๆ ไหนๆก็ไม่ได้ไปไหนอยู่แล้ว''

          ''น่ารักอีกแล้ว...อยากจะกลืนกินทั้งตัวเลย'' จงฮยอนเตรียมจะล้มคีย์ลงบนที่นอน

         ''จำที่สัญญากันไว้ไม่ได้หรือไง''

         ''ก็ได้ๆๆๆ..แล้วฉันจะรอ..ฟอดด~'' จงฮยอนก้มลงหอมแก้มคีย์ฟอดใหญ่

. . สัญญาเมื่อก่อนที่ว่า..

--'ตอนนี้คีย์ให้จงฮยอนได้แค่หัวใจ..แต่ที่เหลือ รอวันที่เรามั่นใจว่าจะรักกันกันตลอดไปด้วยการแต่งงาน..วันนั้นคีย์จะให้จงฮยอนทุกอย่าง'--

. . เขาจะได้ทุกอย่างจากคีย์แล้วจริงๆ...

TBC.