คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Once Again - Episode 03 [ 100 % Already! ]
Once Again
รันี้ออีรอบ
“ไปันเถอะรับ”แบฮยอนปิเสียโทรศัพท์แล้วโยนลระเป๋าาเเวลานี้เาอยู่ับเทาแล้วารทิ้เาไปแบบนี้็้ออมีอาารอนสัหน่อยแล้วัน
เทาับแบฮยอนใ้เวลาับมื้อเที่ย้วยวามสนุสนาน เทาสั่อาหารมานเ็มโ๊ะไปหมเทแร์ูแลแบฮยอนเป็นอย่าี
Text Messaging:
From: Chanyeol
ทำไมไม่รับโทรศัพท์ วันนี้มาเอันที่สวน้วยนะอนทุ่มนึ
หน้าอแส้อวามทำเอาแบฮยอนอมยิ้ม เาหวัว่าานยอละยอมรับว่าเรื่อที่เิึ้นเานั่นแหละที่ทำให้มันลายเป็นเรื่อให่โ เพียานยอลุเ่าเพื่ออโทษเา็ะยินียโทษ
ไม่รู้ทำไม้อยอมลอแ่นั่นแหละมันเป็นเหุผลอวามรั
“อาหารไม่อร่อยหรอรับ ูไม่่อยินเลย”
“เปล่านะรับ แ่ผมรู้สึรสาิมันเปลี่ยน...”แบฮยอนอบทานร้านนี้เป็นประำแ่ในวันนี้เหมือนเาไม่ไ้ทานอาหารานโปรอยู่แถมอนนี้ยัรูสึพะอืพะอมนอยาะอาเียนอยู่รอมร่อ
“ั้นเปลี่ยนร้านไหม ทานเ้าไปนิเียวเอ”
“ไม่เป็นไรรับ อัวเ้าห้อน้ำนะรับ”ร่าเล็รีบลุึ้นวิ่เ้าห้อน้ำ ทันทีที่ถึแบฮยอน็เอาแ่โ่ออาเียนอย่าเอาเป็นเอาาย รสาิอาหารที่ถูปา็ูไม่อร่อยแถมอนนี้เามปาไปหมแล้วมันน่าหุหิใะมัที่ร่าายเามันแปรปรวนแบบนี้
เสียหอบหายใหนัับใบหน้าที่าวีนเ้าัวยัแปลใ แ่่าเถอะ่วนี้เาอาะเรียร่าายเลยเเรไม่สนใอะไรทั้นั้น
“แบฮยอน ไปโรพยาบาลีว่าไหมรับ ผมว่าุูอาารไม่ีเลย”เทารีบลุไปพยุแบฮยอนูเหมือนะล้มลไปรหน้าให้ไ้ ร่าเล็ส่ายหัวียิ้มให้
“ไม่เอาหรอรับ ผมไม่อบโรพยาบาล”
“หน้าีแบบนี้พบหมอเถอะรับ เพื่อนผมเ่ๆ็มี”เทา้านหลัาส่ให้แบฮยอนนั่ล ร่าเล็็ยัปิเสธเพราะเาไม่อบโรพยาบาล โรพยาบาลมีแ่ลิ่นเหม็นๆับวามทรำที่ไม่่อยีเท่าไหร่
“แ่ถ้ายัรู้สึไม่ี้อบอผมนะ”ื่อเทาย้ำอีรั้ แบอยอนพยัหน้าพร้อมับอมยิ้มบาๆ านยอลน่าะห่วน่าะูแลเาแบบนี้บ้าเาีใมา
แบฮยอนโบมือลาในะที่รถอเทาเลื่อนผ่านไป าเรียวเินไปามทาเพื่อไปามนัระหว่าเาและานยอล ายหนุ่มร่าสูโปร่ที่ยืนสูบบุหรี่เห็นมาแ่ไล แบฮยอนมั่นใแน่นอนว่านนั้นแหละ้อเป็นปาร์านยอล
สุที่รัอแบฮยอนัวเล็...
“านยอล!! ทานี้!!”ร่าเล็ยิ้มร่าพลาโบมือให้อีฝ่าย านยอลหันมามอเา้วยสายาเรียบนิ่ ทำไมันนะทำไมสายาแบบนั้นมัน่าเย็นา เบื่อหน่ายในัวเาเหลือเิน ทำไมเพียสบา็รู้สึใโหวๆ
าเรียว้าวผ่านทาเินม้าลายอย่าไม่เร่รีบเพราะภายในใำลัฟ้อว่าเรื่อราว่อานี้ะไม่สามารถทำให้เายิ้มหรือหายใออไ้อีเลย
ึ!!
“บยอนแบฮยอน!!!!”านยอละโนร้าวสุเสีย ร่าเล็หยุร่าไว้บนลาถนนให่
“นายมีอะไระพูานยอล นายพูมันออมาสิ!!!”สายาที่ผิหวัหวาระแวสะท้อนออมานหม ผิที่เาใ่ไหมที่รับวามริไม่ไ้ ผิที่เาหรือที่เาทำทุอย่าเพื่อให้านยอลสนใเาบ้า
“แบฮยอนเินมารนี้ไ้แล้วรนั้นมันไม่ปลอภัย!”
“นายห่วัน้วยหรอานยอล ฮึ.. นายำลัะบอเลิันใ่ไหม อบสิานยอล อบันสิ!!!”มือเล็ำแน่นนไม่อารู้สึไ้ ทำไมในหูเามันอื้ออึไปหมนะ ทำไมเารู้สึริๆว่าานยอลไม่้อารเาแล้วริๆ
ปี๊นนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
“แบฮยอนันบอให้มารนี้ไ”
ปี๊นนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
“แบฮยอน!!!”านยอละโนลั่นอีรั้ายาวๆ้าวถี่ึ้นเพื่อไปหาร่ารหน้า ผู้นเอาแ่มอเาทั้สอนในะที่แบฮยอนไม่แม้แ่ะยับร่าายไปไหน
“ถ้าัน้อานาย .. ันยอมายีว่าานยอล ..”
“แบฮยอน!!!”
เอี๊ย!!!!! ปึ !!!!!!!!!!!!!!
50%
มือนุ่มนุ่ม..
สัมผัสอบอุ่นนี้ ุ้นๆัแฮะ..
“แบฮยอนื่นไ้แล้วนะลู”เสียนุ่มที่อยปลุผมไปเรียน รอยยิ้มอแม่ที่ลี่ยิ้มให้ผมอย่าอิ่มเอมใ
“แม่! แม่รับ แม่ริๆ้วย”ผมโผอแม่เ็มแรสัมผัสมืออบอุ่นลูบบนหัวผม้วยวามเอ็นูในะเียวันเสียหัวเราะาภายนอห้อ็ัมาเป็นระยะ
“ผมายแล้วใ่ไหมรับแม่..”
“ทำไมพูแบบนั้นล่ะลู ลูยัมีีวิอยู่นะ”วาที่ไม่เยแสวามอ่อนล้ายัเปล่ประายวามสใสให้ผมเสมอแมู่บลบนระหม่อมผมยิ่ทำให้ผมอยาอยู่อับแม่แบบนี้ไปนานๆ
“แ่ผมนั่อยู่ับแม่รนี้”ผมระับอ้อมอ บาทีอยู่ับแม่รนี้็ีว่า
ีว่า้อมีิวิโยที่ไม่มีใรอยู่เีย้าาย....
“แม่แ่มาหาหนูเยๆนะแบฮยอน ไปเินเล่นับแม่หน่อยไหม๊ะ”
“ไปสิรับ”ผมลุึ้นเินามแม่ไป อะไรๆในอาาบริเวอแมู่ะเป็นสีาวไปหม แมู่มีวามสุัเลยนะรับ แปลว่าพระเ้า้อูแลแม่อผมอย่าีแน่นอน
“แบฮยอนหนูรัานยอลอยู่ไหมลู”ผมหันไปมอหน้าแม่ ผมว่าแม่อผม้อรู้ำอบอยู่แล้วแน่ๆเลย ำถามนี้ผมไม่เยิมา่อนเลยว่าผมะอบอย่าไรี หาเมื่อ่อนผมอบแม่ว่า
‘ผมรัานยอลหมหัวใรับแม่’
“ไม่้อรีบอบแม่อนนี้หรอ๊ะ แบฮยอนลูำลัะมีบททสอบที่ให่มาสำหรับลู แบฮยอนอแม่้อผ่านไปให้ไ้นะ๊ะ”แม่หยุเินแล้วับมือผมไว้ ผมพยัหน้าแล้วรีบเอ่ยปาถาม
“แล้วบททสอบอะไรหรอรับแม่”
“รนี้และรนี้”แม่วามือลบนอ่อนะเลื่อนลไปที่ท้อ”ลูเป็นนที่พิเศษเสมออแม่ำไ้ใ่ไหม”
“รับผมำไ้เสมอ”
“ลู้อลับไปไ้แล้วนะ นอื่นเาเป็นห่วแล้ว”แม่ไม่พูพร่ำปล่อยมือผมแล้วยมือึ้นโบมือลา ผมยัอยาอแม่ยัอยาอยู่รนี้อยู่เลย
“แ่...”
“แล้วเอัน้ะ บยอนแบฮยอนอแม่”
“เี๋ยวรับ!!!”
ื้ ื้ ื้ ..
ลิ่นเหม็นุนอแอลอฮอล์เสียอเรื่อวัีพรับเปลือาที่หนัอึ้มันทำให้ผมไม่สามารถลืมาึ้นมออะไรไ้เลยแม้แ่น้อยนิทำไมผมรู้สึปวเนื้อปวัวแบบนี้็ไม่รู้
“แบฮยอน.. นาย้อรีบื่นึ้นมาฟัเรื่อีๆาันนะแบฮยอน!”เสียร้าวแบบนี้้อีโอแน่ๆเลย อ่า.. ผมไม่มีแม้แ่เสียะพูหรือแรเลยอย่านั้นสินะ
“ผมว่าแบฮยอนฟื้นแล้วนะรับ”
“ริหรอเทา ริ้วย!แบฮยอนอา!เทา่วยเรียหมอให้ทีสิ”ีโอุมมือผมเอาไว้ น้ำาผมไหลอีแล้วล่ะ ทำไมนะนที่ผมิว่าเาะมาถึไม่มา ทำไม้อลายเป็นเพื่อนสนิทอผมทีุ่มมือผมไว้ ทำไมปาร์านยอลถึเห็นแ่ัวไ้ถึนานี้ ไม่มีเาอเาเลยแม้แ่น้อย
“ฮึ..”
“แบฮยอนนายเพิ่ฟื้นนะ นายอย่าเพิ่ร้อไห้สิ”ีโอเอาแุ่มมือผมไว้อย่าั้นในะเียวันุหมอ็เ้ามารวและยืนยันสภาพผลร่าายอผม
“ุบยอนแบฮยอนปลอภัยีแล้วนะรับะมีแ่วามอ่อนล้าและ็รอยแผลฟ้ำเล็น้อยส่วนอีเรื่อผมยินี้วยนะรับเ็ในท้อห้าสัปาห์แล้วปลอภัยี ุบยอนเป็นเสหนึ่ในล้านเท่านั้นยัไทำอะไรนึถึัวเล็ในท้อ้วยนะรับ หมอ้ออัว่อน”
ทั้ห้อูะเียบลทันาเห็นีโอูใไม่น้อยไม่่าาผมที่มีใรสันเินมาบอว่าผมำลัมีเ็อยู่ในท้อแล้วใรันะั้มือรับไหว ผมเป็นผู้ายเรื่อแบบนี้ไม่น่าะเิึ้นแล้วทำไมถึเพิ่มาเิึ้นอนนี้ทำไมถึให้ผม้อเป็นนท้อ ..
ผมท้อหรอ ? ผมท้อริๆใ่ไหม ? แล้วทำไมผม้อท้อ ? ท้อับปาร์านยอล!
“ไม่เป็นไรนะแบฮยอน นายับันะ่วยันเลี้ยลูอนายไ”ีโอหันมาุยับผมอีรั้อนนีุ้พยาบาลนำเรื่อ่วยหายใออไปแล้วเหลือไว้เพียสายออิเนทีู่ไม่เะะสัเท่าไหร่
“ีโอ..”ผมแทบไม่มีแรเลยริๆ เสียเหมือนะหายไปในลำอ ผมอยาะบอีโอว่าผมสับสนผมไม่รู้ะทำยัไ ทำไมพ่ออเ็ยัไม่สนใแล้วทำไมผม้อลายเป็นนที่สนใอยู่ฝ่ายเียว ไม่มีอะไรบนโลนี้ยุิธรรมเลยใ่ไหม..
หมับ..
“แบฮยอน ผมะยืน้าๆรนี้เสมอ ผมะูแลุับลูเอ”ื่อเทาับมืออผมเอาไว้อี้า ผมึมือออ้วยแรที่มีพลาส่ายหน้ายิ้มให้บาๆ ผมไม่อยาึนที่ไม่เี่ยว้อ นที่แสนีแบบนี้้อมารับผิอบ้อมาแบรับภาระาสิ่ที่เาไม่ไ้่อ
“อนอนนะ”ผมหลับานอนลอีรั้ร่าายูเหมือนะอ่อนล้าและเพลียสุำลั เสียุยอผู้น่อยๆหายไปแทนที่้วยเสียหัวเราะอผมับานยอลภาพในวามทรำผม่อยๆเลื่อนเ้าหาวันแรที่ผมเอันในวันรับน้อใหม่านยอลเ้ามาทัผมและอยูแลผมเสมอ นระทั่ายรหน้าอผมบหน้าะ้วยบทเพลหวานเลี่ยนับีาร์ัวนึที่เาไม่แม้แ่ะอายใรเลยถึอย่านั้นผม็อบรับรัเา้วยวามยินี
ปาร์านยอลบรรูบหลัมือผมในวันรบรอบเือนแร แหวนวน้อยถูสวมลบนนิ้วนาอผม ผมำวันนั้นไ้ีวันที่ผมและานยอลเป็นหนึ่วันที่เราเิมเ็มให้ันไม่หมสิ้นและเราไม่รู้ัำว่าไม่ลอไป
เิอะไรึ้นทำไมานยอล... านยอลหอบระเป๋าเินออาห้อไปแล้ว เรา..ทะเลาะันทำไมไม่สิผมผิเอผมลับห้อ้าเพราะทำานะแล้วเรา็ืนีันานยอลไม่ล้าอนผมหรอ วันที่เราเรียนบเราละอยู่อนโเียวันเราอยาอยู่้วยันไปเรื่อยๆ แ่เราลับทะเลาะันทุวันานยอลลับบ้านึและผม็เอาแ่รอเาแล้วเรา็ทะเลาะัน้ำๆ้วยวามอ่อนล้าในหัวใ
านยอละโนเรียผมทำไม ผม้มลมอมือัวเอผมอยู่บนถนน ผมร้อไห้ .. ผมไ้ยินเสียรถบีบแรสนั่นและเสียอานยอลที่ัเ้ามาใล้ๆ่อนที่แสสว่าะสาเ้าหาผม หูผมอื้อไปหม แล้วทุอย่า็วูบับล
อนนั้นเป็น้นเหุออนนี้..
“ผู้ป่วยวีฟิบ!าร์ไปที่สอร้อย!!! เลียร์ !!!!!!”ร่าอปาร์านยอลยัแน่นิ่อยู่บนเียในห้อผ่าัเสียที่ั่อเนื่อยััลั่นห้อ เสียที่ไม่มีใรอยาะไ้ยินเพราะเป็นเสียที่ฟัูว่านบนเียไร้ึ่ลมหายใแล้ว
“ีพรลับมาแล้ว่ะ!!!”เสียอพยาบาลัึ้นและนั่นึทำให้หมอุเินัารับร่าอปาร์านยอล่อไปไ้ เวลาผ่านไปอย่าเนิ่นนานและไม่มีทีท่าเลยว่าะสิ้นสุลเมื่อใ
“พี่ไ พี่านยอลเป็นยัไบ้ารับ”
“ยัไม่ออมาเลยว่ะเฮุน”ไอบน้อายึ่เป็นลูพี่ลูน้ออานยอลที่ึ่วิ่ึ่เินมาหาเาหน้าห้อุเิน
“แล้วทำไมพี่านยอลถึโนรถนล่ะ เห็นเถื่อนิบนานั้น”
“เพราะวามเถื่อนอมันที่ะปป้อแบฮยอนไว้ยัไล่ะ”ไส่ายหัว้วยวามระอา ปาบอไม่รัแ่ารระทำวันนี้็อบทุอย่าไ้เป็นอย่าีว่าปาร์านยอลรับยอนแบฮยอนนยีวิที่มีให้ไ้
“พี่านยอลเอาัวบัไม่ให้พี่แบฮยอนโนรถนน่ะหรอ”
“มันวิ่เ้าไปบัไว้ เผืออแบฮยอนไว้้วยลัวเาเ็บ ส่วนแบฮยอน็ไ้รับบาเ็บแ่ไม่สาหัสเท่าไอยอลมัน”ไหันลับไปมอประูหน้าห้อุเินอีรั้ ารที่เาเห็นสอนนี้รัันมาแ่็ยัปาแ็ื้อึใส่ันเนี่ยมันน่ารำาะมั
แล้วท้ายที่สุเา็มอว่ารัมัน่าไม่น่าสนใและไม่มีสิ่ใะทำให้เาไปเทิทูนและบูาวามรัไ้เลยมันน่าเบื่อ น่ารำา ไม่มีวามเป็นอิสระ ีวิเรา้อให้ันและันไ้ ใระมอว่าเห็นแ่ัวเา็ไม่สนหรอเาไม่ไ้้อารรัใรและเาไม่เยอทุนที่ผ่านเ้ามาในีวิอเา
ทุนัสินใเลือะเินเ้ามายุ่ับีวิอเาเอทั้นั้น...
“นี่หรอว่ะวามรั”
Q.MRELLA_ MESSAGING:
แบฮยอนรอโยมีานยอลปป้อเอาไว้
ว่าแ่านยอละลับมาปิไหมแล้วานยอละรู้ไหมนะว่าแบฮยอนท้อ
อบุทุวามเห็นนะะ อบุทุนที่อ่าน้วย
เราไม่ถือสาแ่็อยาให้แสวามเห็นว่าทุนโอเับเรื่อนี้
อนนี้ิว่าะเปิอีเรื่อหนึ่มันันมือมา
ว่าแ่ฮุนฮานหรือฮานฮุนีน้อ (?)
ปล. มิโอ้อบุ @Kihae555 มาๆเลยนะะ ที่ยัอยู่้วยันมาลอ
ยัไรบวนิ่อหลัไม์้วยนะะ อบุล่วหน้าเลย่า : )
ความคิดเห็น