คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ความลับ
ความลับ
การเอาใครที่ไม่รู้จักมาก่อนแค่คิดมันก็ป่วยสมองแล้ว นี่ยังมาเจอคนปากดีอีกอวดเก่งช่วยตัวเองไม่ได้นี่ฉันต้องอยู่กับเขาเพื่อแลกกับคนๆหนึ่งซึ่งไม่รู้เลยว่าเขาจะรับรักฉันงั้นเหรอ ยิ่งคิดมันก็ยิ่งไม่มีความหวัง นี่ฉันทำอะไรอยู่กันนะ ฉันต้องฝันอยู่แน่ๆพอฉันตื่นขึ้นมาทุกอย่างมันจะกลับไปเป็นเหมือนเดิม
“ยัยชะนีปากแหลมม ตื่นยังง”
ฮ้อ~มารบกวนแต่เช้าเลย ไม่มีความเกรงใจกันมั่งเลย
“ยัยปากชะนี ตื่นได้แล้ว ฉันหิวแล้วนะ”
เชอะ คนจะหลับจะนอนอะไรนักหนา หิวทำไมไม่ไปหากินเองนะ รบกวนนนไม่มารยาททที่สุด คนอะไรไม่รู้ ไม่มีสมบัติของผู้ดีเอาซะเลย
“นี่ ฉันปวดท้องอ่ะ เธออย่าแกล้งหลับได้มั้ย ยัยบ้า ให้ฉันเข้าไปซะที”
“ทำไมนายต้องมารบกวนฉันตั้งแต่เช้าเลยนะ รู้มั้ยคนจะหลับจะนอน”
“นี่อย่าพึ่งโวยวายได้ไหม เปิดประตูให้ฉันเข้าไปก่อน ปวดท้องเนี่ย”
“นายนี่มันจริงๆเชียว” ฉันลุกจากที่นอนด้วยสภาพหัวที่รุงรังเหมือนรังนก
“นี่เธอแน่ใจนะ ว่านั่นหัวอ่ะ”
นี่ขนาดปวดท้องยังทะเล้นได้ขนาดนี้ ลำบากใจจริงๆน่าเบื่อจริงๆ “ทำเป็นปากดีไปได้”
“นี่หายาให้ฉันหน่อยสิ ปวดท้องมากเลยไม่รู้ว่าเป็นอะไร”
เอลองกุมท้องตัวเองเดินอย่างทุลักทุเรเข้ามาในห้องฉัน ก่อนจะล้มตัวลงไปบนโซฟา
“นายเป็นโรคสำออยอะไรแต่เช้าเนี่ย รู้มั้ยฉันยังง่วงอยู่เลย”
“นี่อย่าเอาแต่พูดอยู่ได้ไหม คนมันปวดท้องเนี่ย”
“ปวดท้องก็ไปเข้าห้องน้ำสิ นั่งกุมมันอยู่ได้แล้วมันจะหายเมื่อไหร่มิทราบ” ฉันทำหน้าตาได้อึนมาก เพราะฉันยังง่วง ง่วงอยู่เลยเนี่ย เวรกรรมของฉันแท้ๆ
“ฉันไม่ได้ปวดท้องเข้าห้องน้ำเว้ยย”
“เอ้า ก็ไปหายากินเองสิ ฉันไม่ใช่คนรับใช้ซะหน่อย”
“ยัยปากชะนีเอ้ย ขอแค่นี้ทำเป็นหยิ่งนะ จำไว้เลย” “ติ๊ดๆ ติ๊ดๆ”
เสียงโทรศัพท์เอลองดังออกมาจากกระเป๋ากางเกงเขา “นี่นายเอลอง โทรศัพท์มาน่ะ”
“ก็รับให้หน่อยสิ ฉันปวดท้องน่ะ”
“เฮ้ยยย ช่วยไม่ได้ฉันนี่ต้องไปหายาให้นายสินะ”
“ก็ดีนะ ฉันปวดท้องจะตายอยู่แล้วยัยบ้าเอ้ย กว่าจะไปหายามาให้”
“บ่นๆ รับโทรศัพท์ซะ แฟนนายโทรมาน่ะ”
“บ้าหน่า ฉันไม่มีแฟนเว้ย ยัยงั่ง”
ดูดิ ปวดท้องแต่ปากยังดีอยู่เลยก็แน่สิปากได้ไม่ได้เป็นอะไรซะหน่อย ฉันเปิดตู้เย็นมองหายาลดกรดในกระเพาะที่ดูเหมือนจะไม่มีเลย “ให้ตายเหอะ ยาลดกรดอยู่ไหนกันนะ”
“นี่เธอ ชิเอลไหนยาอ่ะ ฉันปวดท้องจะแย่แล้วนะ”
“เออ รู้แล้วย่ะฉันหาอยู่ เก่งจริงก็หาเองสิสั่งอยู่นั่นแหละ”
“โอ๊ยยย เร็วหน่อยไม่ได้หรือไง คิดจะแกล้วกันรึไง”
“ใครจะไปเหมือนนายละย๊ะ แสนดีก็แสนดี”
“.........”
ทำเป็นเงียบสงสัยจะตายแล้วมั้ง ฉันเดินไปหยิบยาลดกรดในตู้ยาใกล้ๆตู้เย็น ก่อนจะเดินไปหาเอลองที่นอนแอ้งแม้ง งอตัวสามร้อยหกสิบองศาอ่ะนะ “นาย...” ฉันสะกิดนายเอลองที่นอนนิ่ง ขดตัวยังกะ กิ้งกือ
“ฉันปวดท้อง”
“รู้แล้ว นี่ไงยาเอามาให้แล้วเนี่ย กินซะจะได้ไม่เจ็บ เอ้า” ฉันยื่นให้เอลองอย่างไม่สบอารมณ์
“โอ๊ย.....แม่ง เป็น__อะไรว่ะ”
“กินก่อนไหม ค่อยปากดีน่ะ”
“อย่ามาสั่ง ฉันนะ”
ใบหน้าอันขาวซีดของนายปากเน่านั่น ดูแล้วยังกะศพนี่อย่าบอกนะ ปวดท้องจนเป็นตะคิวน่ะ
“นี่ๆๆ นายปวดห้องขนาดนี่เลยเหรอ เป็นไรมากเปล่า” ฉันรีบจับหัวเอลองที่ดูเหมือนจะไม่ไหวซะแล้ว “นายเป็นตั้งแต่เมื่อไหร่แล้วเนี่ย”
“มะ เมื่อ คะคืนน่ะ”
“แล้วก็ปล่อยให้ปวดอย่างนี้เนี่ยนะ นายนี่มันบ้าจริงๆ”
“เออ...ขอบคุณ”
“อ๊ะๆๆ เดี๋ยวมานะ ฉันไปเอาช้อนก่อน”
“ไม่ต้องเขย่ายัง”
“เขย่าแล้วสิ”
“อึกๆๆๆ”
บ้าที่สุดไม่รู้หรือไง คนอื่นเค้าก็จะกินต่อน่ะเล่นดื่มแบบนี้ทั้งขวดเนี่ยนะ “นายมันคนไม่มีสมอง”
“อย่ามาปากดี”
“บอกตัวเองดีกว่ามั้ย นายนั่นแหละหยุดเห่าสักวินาที ขอร้อง”
“.......” เอลองนอนนิ่งเงียบ กินยาลดกรดทั้งขวด
“นายหายแล้วใช่ไหม”
“อืม.....”
“งั้นฉันไปอาบน้ำก่อน ถ้าหิวหรือปวดท้องอีกละก็ ยาอยู่ในตู้พยาบาลนะ”
“แล้วอาบน้ำจะไปไหนละ”
“เรื่องของฉัน นายอยู่นี่แหละ ยังไงก็ออกไปไม่ได้”
“ฉันจะไปด้วย”
“ฮะ ว่าไงนะ ออกไปยังไง”
“อยากออกไป”
“แล้วไง จะออกไปไง” รั้นเสียจริง นี่ฉันกำลังคุยกับคนอยู่ใช่ไหม หรือยังไงอะไรสับสน บ้าที่สุด ถ้าฉันออกไปกะนายนี่ฉันคงโดนประชาชนรุมด่า ว่าเอาไอ่ดาราติ๊งต๊องนี่มาเก็บไว้งี้เหรอ แถมยังต้องมาแลกกับความเสี่ยงที่อามจะเกลียดฉันอีก
“ฉันมีวิธี”
“ฟังจากปากฉันชัดๆนะ ว่า ฉัน-ไม่-ให้-นาย-ไป โอเค”
“ไม่โอเค ฉันอยู่แบบนี้ไม่มีความสุขน่ะ ฉันเคยเที่ยวฉันเคยออกไปมีคนวิ่งตามเป็นพันๆ”
“นั่นมันไม่สำคัญหรอกนะ ทำไมนายไม่เก็บตัวอยู่เงียบ อยู่เป็นไหมเงียบน่ะ”
“ก็อกๆๆ”
“ใครมาคะ” ไม่มีมารยาทเอาซะเลย คนกำลังทะลาะกันอยู่มาเคาะประตูเนี่ยนะ
“ฉันเรม และผมต้องการตัวเอลองเดี๋ยวนี้”
“นั่นใคร นายรู้จักไหมเอลอง”
“นั่นผู้จัดการฉัน”
“ออ ค่ะ ยินดีตอนรับ เข้ามาเลยค่ะ ประตูไม่ได้ล็อคค่ะ”
“ปัก” “หวัดดีเอลองได้ข่าวว่าปวดท้องสุดๆ เป็นไงบ้างละ มีคนดูแลสวยนี่”
“ผมหายแล้วครับ”
เอลองลุกขึ้นนั่งก้มหน้าลงพื้นเหมือนสำนึกผิด
“คุยกันตามสบายนะ ฉันจะไปอาบน้ำแล้วค่ะ ออ ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ คุณเรมฉันชื่อชิเอลแล้วคุณรู้ไหมถ้าคุณมีความคิดๆดีลก็คุณควรจะพาเอลองไปดัสันดานนิดนึง ให้ปากน่าจูบบ้างก็ดี รู้ไหมฉันเซงฝุดๆเลยอ่ะ เซงโครต” ฉันพูดไม่หยุดต่อหน้าคุณเรมผู้จัดการของเอลอง ดูเหมือนเขาจะงงใช่สิ งงแตกแน่ ฉัรสุดจะทนล๊ะ
ผ่าน30นาที
“พึ่งรู้ เธออาบน้ำนานเป็นชาติเลย”
“เวรกรรม นายยังไม่ไปอีกเหรอ”
“เธอมีอะไรต้องคุยกับผู้จัดการฉันนิดหน่อย”
“นิดหน่อยจริงเหรอ”
“อืม จริงๆ”
“เอโค ก็ได้”
“คุณเรม ผมพาชิเอลมาแล้วครับ”
“สวัสดีครับ คุณชิเอล”
“หวัดดีค่ะ” ดูเหมือนจะมีอะไรผิดปกติ ท่าทางเอลองเปลี่ยนไปจากที่หงอยเหงาก็เริ่มสดใส หรืออาจเป็นเพราะฤทธิ์ยาก้ไม่รู้ “มีอะไรรึเปล่าคะ”
“คือผมมีข้อเสนอให้คุณช่วย เออ มันอาจจะไม่ใช่ข้อเสนอที่ดีแต่คุณต้องช่วยเรานะ”
อะไรกันอยู่ดีๆผู้จัดการนี่ก็มาเกาะแข้งเกาะขา ทำท่าทางอ้อนวอนซะงั้น
“ฉันไม่เข้าใจ นี่อะไร แล้วคุณๆๆช่วยเลิกเกาะขาฉันก่อนได้ไหม ฉันรู้สึกเกรงไปหมดแล้วอ่ะ”
“ขอโทษครับ แต่พวกเราอยากให้คุณช่วยผม”
“ใครบอกว่าพวกเราคุณเรม ผมไม่ได้เป็นคนเสนอคุณเลยนะ”
“เงียบน่าเอลองไม่ช่วยก็อยู่เฉยๆ”
ดูเหมือนสองคนนี้จะมีความสัมพันธ์ทางคำพูดมากเลยนะ “คุณจะให้ฉันช่วยอะไรก็บอกมาก่อนดีกว่าไหม ทำแบบนี้ฉันอึดอัดน่ะ”
“คุณต้องช่วยเอลองด้ไหมครับ ถือว่าผมขอร้องก็ได้”
ซวยแล้วสิ นี่มันเวรตะไรอีกละเนี่ย เวรกรรมๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆแท้ๆ “คุณหมายความว่าไง ฉันไม่เข้าใจ” ไม่เข้าใจใช่ ฉันต้องบอกว่าไม่เข้าใจน่ะถูกแล้วมันไม่ใช่เรื่องเลย ที่จะเอาคนๆหนึ่งที่ฉันไม่ชอบอยู่แล้วมาอยู่ด้วยเนี่ย
“เออ คือทางเราไม่อยากให้ใครรู้เลยว่าเอลองมาซ่อนตัวอยู่ที่นี่ เราต้องการคนดูแล เรามีค่าตอบแทนเป็นรายเดือนให้คุณด้วยแล้วก็ คุณอยากได้อะไรผมจะทำให้คุณ”
“ทำไม ไม่ให้เอลองคุยเองบ้างละ ทำไมต้องใช้คุณ ทั้งๆที่มันเป็นเรื่องของเขา”
“ฉันมีผู้จัดการไว้เพื่อ จัดการทุกอย่าง ไม่ใช่มาให้ฉันทำคนเดียวนะเว้ยยัยปากชะนีเอ้ย”
“แม๋ นายปากเน่า หัดเอา__ออกจากปากบ้างก็ได้นะ ไม่ใครเค้าชอบนั๊กหรอก”
“เออ อย่าทะเลาะกันเลยนะครับ แค่3เดือนเองครับ คุณชิเอลครับ” คุณเรมทำท่าทางอ้อนวอนอีกครั้งคราวนี้คุกเข่าด้วย เอาไงดีละ!! ฉันจะทำยังไงดี
“แต่นี่มันเรื่องของชีวิตฉันเลยนะ”
“ผมขอร้องละครับ ถ้าคุณไม่ช่วยละก็พวกเราแย่แน่ๆเลยนะครับ”
“คุณต้องแย่คนเดียวสิ ผมไม่แย่หรอก” เอลองพูดอย่างไม่ใยดี คนแบบนี้ให้อยู่คนเดียวน่ะดีแล้ว
“นายนี่มันชอบเถียงจริงๆเลยนะ ฉันไม่ได้ดังซะหน่อย เป็นแค่ผู้จัดการจะสำคัญกว่าดาราได้ไง นายนี่มันโง่เสียจริงเลยเอลอง”
ความคิดเห็น