คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่ 2 ...แค่วันแรกก็.....
ตอนที่ 2 ...แค่วันแรกก็.....
“เอ๋!?~ เบียวโดอินคุงเป็นผู้หญิงงั้นเหรอ...” โค้ชทั้ง3ต่างจ้องมองสาวน้อย??เบียวโดอินอย่างไม่ค่อยเชื่อเท่าไรนักที่ No.1 ของค่ายดันกลายเป็นผู้หญิงช่างเป็นเรื่องที่ไม่น่าเกิดขึ้นในค่ายได้เลยแถมยังเกิดกับคนๆนี้อีกด้วย (- -;
“ก็คงจะใช่มั้งครับ...หมอนั่นบอกว่าพอตื่นขึ้นมาก็เป็นแบบนี้แล้ว” โอนิอธิบายแทนคนที่ยืนเงียบกริบหลังจากโดนฉุดกระชากลากถูมาถึงที่นี้
“แล้วจะทำยังไงกันต่อล่ะที่นี้...ในเมื่อกัปตันก็กลายเป็นแบบนี้ไปแล้ว” โค้ชทั้ง 3 ต่างปรึกษากันเอง..
“เบียวโดอิน!...นายเป็นผู้หญิงปลอมตัวมารึเปล่า!!!?” โค้ชสึเกะหันมาก็สอบปากคำสาวน้อยทันที (- -;
“จะบ้ารึไง! โค้ชมองยังไงถึงเห็นว่าผมปลอมตัวมาน่ะ!! =[]=” เมื่อก่อนอาจจะต้องไม่เงยหน้ามาแต่ตอนนี้ยิ่งกว่าเงยหน้าแทบจะปีนเก้าอี้คุยกันแล้ว..ทำไมโค้ชที่นี้ถึงได้ตัวสูงกันนักนะ “แล้วอีกอย่าง....โค้ชช่วยนั่งเก้าอี้พูดได้มั้ยครับ!! ผมเมื่อยคอ!!...”
(=___=;;; หน้าโค้ชทั้ง 3 หน่อ...
“อะ ก็ได้ๆ....” โค้ชไซโต้ยอมนั่งคุยแต่โดยดีเพราะตัวเขาสูงที่สุดในบรรดาโค้ชทั้ง3คนลำบากหน่อยนะค่ะ โค้ชไซโต้ที่ต้องมาเจอกับลิงจอมเผด็จการแบบนี้... “แล้วเรื่องมันเกิดขึ้นมาได้ยังไงกัน...พวกเธอช่วยอธิบบายให้ฉันหน่อยได้มั้ย?”
“เรื่องนั้น....หมอนี่อธิบายให้ผมฟังแล้วว่าไปขอพรอะไรไม่รู้โง่ๆจากศาลเจ้าหลังค่ายที่ตอนนี้พังเหลือแต่ซากไปแล้ว...แต่พอผมไปดูก็ไม่เจออะไรเลยทีแรกนึกว่าหมอนี่กุเรื่องแต่งขึ้นมาเองแต่ดูจากน้ำเสียงกับสันดานของหมอนี่น่าจะไม่ได้แต่งเรื่องมาแน่นอน..” อธิบายไปก็ยังมีพูดจิกกัดร่างบางข้างๆจนอีกฝ่ายแทบอยากไปฝังเขี้ยวเล็กๆที่แขนยักษ์นั้นซะจริงๆเลย..
“อือ....แต่ถึงจะพูดแบบนั้นก็เถอะนะ เราก็ไม่รู้ว่า เบียวโดอินคุงเปลี่ยนไปจริงๆรึเปล่าเพราะงั้นคงต้องส่งไปตรวจที่ห้องพยาบาลสักหน่อยแล้วสิ...”
“ตะ ตรวจเหรอ!!” ทำหน้าเหวอทันทีเมื่อสิ้นเสียงของโค้ชในหัวก็พลางจินตนาการถึงห้องพยาบาลไปต่างๆนาๆซึ่งส่วนใหญ่ไปในทางน่าสยดสยองทั้งนั้นเลย.. = =;; ขอให้โชคดีนะ...ลุงเบียว
“ถูกต้องแล้วล่ะ...นี่เราทำแบบนี้เพราะต้องการความแน่ใจเพราะฉะนั้นช่วยให้ความร่วมมือด้วยนะเบียวโดอินคุง....”
“ผะ ผมจะทำเท่าที่ทำได้ล่ะจนกว่าตัวผมจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม” ยิ่งพูดตัวเองก็ยิ่งเครียดกับการที่ต้องไป.....หาหมอ... (= =lll) งานนี้ศพลุงคงจบไม่สวยแน่นอนเลย
“ก็ดี....ถ้างั้นฉันจะโทรแจ้งที่ห้องพยาบาลให้ทราบ..แล้วก็อย่าคิดหนีเด็ดขาดล่ะเพราะฉันจะเรียกรปภ.ทั้งหมดมาช่วยกันลากเธอเข้าห้องเอง...”
“ผมจะหนีไม่ได้ยังไงกันครับก็มีไอ้ยักษ์วัดแจ้งคุมผมแจอยู่แบบนี้...” หันไปเลี้ยวกัดอีกฝ่ายสักทีนึง “ถ้าหมดธุระผมขอตัวก่อน..” เอ่ยจบก็เดินออกจากห้องไปทันที
“หึ!....ยักษ์วัดแจ้งเหรอกัดเจ็บดีนะ” โอนิเอ่ยขึ้นมาหลังออกจากห้องแล้วกำลังจะเดินไปที่ห้องพยาบาล
“หุบปากนายไปซะ!...ก็ใครกันเล่าที่หาเรื่องกัดจิกฉันก่อน”
“โอเคๆ....แล้วนี่นายทำยังไงกับหน้าอกของนายกันล่ะ..” เบือนหนีเล็กน้อยที่ดันถามเรื่องน่าอายๆแบบนี้ออกมา...แต่ก็มีแอบเหล่มองเล็กน้อย.. ‘น่าจะคัพ C หรือไม่ก็ D สินะ.. (-////-)’ นึกในใจพร้อมกับหน้าแดงน้อยๆก็เมื่อเช้าเล่นมาอยู่ตรงหน้าเขาระยะใกล้ชิดแนบสนิทซะขนาดนั้นไม่แปลกเลยที่เขาจะต้องเขิน
“....ก็แค่เอาผ้ามาพันเอาไว้เท่านั้นแหละพันไปตั้งเยอะแต่มันก็ช่วยได้นิดเดียวเอง...ชิ! อึดอัดชะมัดเลย โรงงานงกรึไงทำผ้าออกมาบางขนาดนี้แย่ชะมัดเลย (=*=” บ่นๆแล้วก็บ่นๆๆๆๆๆๆ สงสัยพอเป็นผู้หญิงแล้วนิสัยก็เลยเปลี่ยนไปด้วยแน่นอนเลย.....น่าสงสารคนที่เดินอยู่ข้างๆอย่างโอนิซะเหลือเกิน
“นั่นสินะ...แย่จริงๆเลย” เอ่ยหน้านิ่งๆแต่ในใจน่ะ... ‘ผ้ามันไม่ได้บางหรอกแต่เบาะกันชนหน้าของเธอมันใหญ่เกินไปต่างหากล่ะ =/////=’
“ใช่มั้ยล่ะ!?..” ยังไม่รู้ตัวเองอีก..เดินบ่นไปคุยไปอยู่นานก็มาถึงหน้าห้องพยาบาล
“ถึงแล้วอย่าไปทำป่วนอะไรในนั้นล่ะ...” ก่อนไปขอแซวสักนิดล่ะกัน
“นี่นายเห็นเป็นตัวป่วนบ้านักรึยังไงฟ่ะ....ว้ากกกก!!!” พอเปิดประตูปุ๊บก็ถูกเหล่าทีมแพทย์ลากตัวเข้าห้องไปในทันที...แล้วก็ตามมาด้วย.. “เฮ้ย!!!! นี่จะทำอะไรฉันเนี่ย!!! ยะ...อย่าถอดมันนะ..โครม!!!! เพล้ง!!!! โผละ!!!” ทั้งร้องโวยวายทั้งเสียงโครมครามดังสะนั่นลั่นห้องทำเอาคนที่ยืนคอยอย่างโอนิรู้สึกเครียดขึ้นมาทันตาเห็น....
“โชคดีจริงๆที่ฉันไม่ได้เป็นแบบนั้น - -;;;;”
“นี่เธอ...!? ไม่ได้ใส่ชุดชั้นในเหรอเนี่ย!!” 1ในพยาบาลร้องเสียงตกใจเล่นซะโอนิแอบสะดุ้ง
“ฉันเป็นผู้ชายจะใส่ทำไมล่ะ!!!....นี่อย่าเอาอะไรแปลกๆใส่เข้ามานะ....อ๊า!! อย่าจับตรงนั้น!!!~” ร้องแบบนี้ก็อยากทำให้คนที่นั่งคอยอยากเข้าไปดูจริงๆว่า ข้างในเขาตรวจอะไรกันถึงทำให้คนอย่างเบียวโดอินร้องเสียงหลงได้ขนาดนี้กันนะ....
ตืดๆๆ เสียงมือถือของโอนิ...จากอิริเอะ
‘ฮัลโหล...มีอะไรเหรอ’
‘โอนิคุงตอนนี้นายอยู่ที่ไหน...ได้ยินจากพวกรุ่นน้องว่า นายอยู่กับเบียวโดอินเกิดอะไรขึ้นเหรอ?’ อิริเอะโทรมาถามถึงสหายซึ่งตอนนี้ยังไม่มาที่คอร์ทสักที
‘เปล่าหรอก...ตอนนี้ฉันอยู่ห้องพยาบาลกำลังทำธุระอะไรให้โค้ชนิดหน่อยอีกไม่นานก็คงเสร็จแล้ว’ หันไปที่หน้าห้องอีกทีเมื่อได้ยินเสียงกรีดร้องดังลั่นสุดเสียงของคนข้างใน... ‘จะรอดกลับมามั้ยเนี่ย?’
‘เมื่อกี้เสียงใครร้องน่ะดังเชียว???’
‘ก็แค่เสียงลิงบ้าแถวนี้ก็เท่านั้นแหละ ไม่มีอะไรที่ต้องห่วง - -’ ไม่มีอะไรต้องห่วงทั้งที่จริงๆควรจะห่วงมากๆที่สุดเลยล่ะ.. ‘โทดที...ฉันต้องทำธุระก่อนแล้วเดี๋ยวเจอกันที่คอร์ท’ วางสายแล้วเดินไปฟังผลสรุปจากทีมหมอที่ทำการสำรวจร่างกาย No.1 อย่างมันมือมากๆเลย...
“อือ....จากผลสรุปรู้สึกว่าเบียวโดอินคุงเป็นผู้หญิงจริงๆทั้งภายนอกและภายในมีทุกอย่างเหมือนกับผู้หญิงหมดเลยทุกประการ...เดี๋ยวฉันจะไปรายการผลให้พวกโค้ชฟังอีกทีนะ” พูดจบก็เดินจากไปเหลือแต่พยาบาลอีกคนนึง...
“เดี๋ยวทางเราจะจัดเตรียมของใช้สำหรับผู้หญิงให้นะค่ะ...ไม่ต้องเป็นอะไรค่ะตอนนี้เบียวโดอินซังกำลังแต่งตัวอยู่..ทางที่ดีช่วยหาน้ำดื่มให้เธอหน่อยก็ดีนะค่ะรู้สึกว่าจะออกแรงไปเยอะเลย” พูดยิ้มๆแล้วเดินตามคุณหมอไปทันที...
“อ่ะ...ได้เลยครับ - -)” กรอกตาไปมาก่อนจะเดินหาเครื่องกดน้ำหาน้ำดื่มเย็นๆมาประเคนให้คุณนาย...ส่วนฝ่ายสาวน้อย?มือใหม่อย่างเบียวโดอินก็...
“ฮือๆๆๆ ฉันจะไม่มีวันเข้าโรงพยาบาลอีกต่อไปแล้ว.. T^T) เล่นมาสำรวจกันทุกซอกทุกมุมเลย” นอนหมดสภาพอยู่บนเตียงในสภาพที่แบบว่ายังกะโดนใครเขาข่มขืนมาเลย...สงสัยงานนี้เบียวโดอินคงจะเป็นเจ้าสาวไม่ได้แล้วมั้งเนี่ย... #จะมีวันได้เป็นเจ้าสาวกับเขาด้วยด้วยเหรอ = =;;;
“อึ๊บ..!” เอื้อมมือคว้าเสื้อกับผ้าพันแผลขึ้นมาก่อนจะลุกขึ้นใส่กางเกงใน (ผู้ชาย) แล้วตามด้วยกางเกงตัวเล็กที่สุดเท่าที่จะหามาได้จนเหลือแต่เจ้าผ้าพันแผลเจ้าปัญหา... (- -;;; “อะไรมันจะใส่อย่าใส่เย็นแบบนี้นะ =////=)” ใส่ไปก็บ่นไปด้วยอีกแล้ว...ชีวิตนี้ไม่มีอะไรนอกจากบ่นเลยใช่มั้ยเนี่ย? ห่ะ... ลุงเบียว = =;;.........และในระหว่างเดียวกันนั้นเอง....
“โอนิซังอยู่ข้างในรึเปล่า...ครับ.....” โทคุงาวะที่ไม่รู้ว่าเบียวโดอินอยู่ข้างในและกำลังใส่เสื้อก็เปิดประตูเข้าไปทั้งๆอย่างงั้นแล้วก็..........ยืนค้างเป็นที่เรียบร้อยไปแล้ว....เพราะดันมาเจอตอนที่อีกฝ่ายในสภาพเปลือยท่อนบนกำลังยืนงวนกับผ้าพันแผลที่ยังพันยุ่งพะรุงพะรังยังไม่ได้พันรอบอกเลยสักรอบ...สงสัยงานนี้คงต้องพาโทคุงาวะไปวัดเอาน้ำมนต์ล้างตาซะแล้วสินะ =w=;;; ไม่น่าเลย~
“บะ เบียวโดอิน....นะ หน้าอกนั่น??? 0////0”
“อะ.. จะ จะมองอีกนานมั้ยห่ะ?!!! ไอ้เด็กโรคจิต!!!!!!” คว้าเสื้อมาตบหน้าอีกฝ่ายทันทีก่อนจะรีบสวมเสื้อแล้ววิ่งหนีออกไปทันที.. ‘จบแล้วสิ!! T^T) คนที่ไม่อยากให้เห็นมากที่สุดดันมาเจอเข้าในสภาพน่าอายแบบนี้..อ้ากกกกก ตอนเช้าก็โอนิ..ตอนนี้ก็ไอ้เด็กเวรนี่อีก..หมดกันชีวิตฉัน โฮ~~~’
“อะ...อา..” นั่งอ้าปากค้างกองกับพื้นมือก็กุมแก้มที่โดนเสื้อตบเมื่อกี้...ตัวเองอุตส่าห์ตั้งใจมาตามรุ่นพี่อยู่ดีๆก็มาเจอเรื่องไม่คาดฝันนี้เข้าอีกทำเอาพูดอะไรไม่ออกไปพักใหญ่เลย..
“ฉันได้ยินเสียงร้อง...เกิดอะไรขึ้น?” โอนิเพิ่งจะกลับมาถึงพร้อมขวดน้ำ –w-) ทำไมเพิ่งมาล่ะคร้าบบบบ~ โอนิซัง
“...............” ได้แต่หันมองโอนิลูกเดียว
“หรือว่า....นายเห็นหมอนั่นเข้าแล้วสินะ...” ถามเหมือนจะรู้คำตอบอยู่แล้วเลย
“อะ อือ...” เห็นจะๆแบบเต็มตาเลยล่ะครับโอนิซัง
“เฮ้อ~...” เหลือบมองยังกองผ้าพันแผล ‘นี่มัน...อย่าบอกนะว่ายัยนั่น...โนบราวิ่งออกไปแบบนั้นเลย =////=’ งานงอกโอนิอีกแล้วสงสัยต้องตามเบียวโดอินกลับมาให้ได้ก่อนที่ฝูงหมาป่าหื่นกระหายจะมาเจอกับแกะเนื้อนิ่มอร่อย...
“เอ่อ....มันเกิดขึ้น......เกิดอะไรขึ้นกับหมอนั่นครับ” ตั้งสติได้แล้วก็ถามรุ่นพี่ที่ตนเคารพทันที
“เดี๋ยวเราค่อยคุยเรื่องนี้กันทีหลังเถอะ...ตอนนี้ฉันต้องตามหายัยลิงบ้าก่อนวิ่งหนีหายไปไหนแล้วก็ไม่รู้... โทคุงาวะพยักหน้าตอบแล้วออกตามล่าหากอลิล่าตัวเมีย???????กับโอนิทันทีซึ่งในขณะเดียวกันนั่นเองเบียวโดอินก็....วิ่งไปซุกหนีอยู่ในซอกตู้กดน้ำ - -;; เข้าไปในซอกเล็กๆนั้นได้ไงเนี่ย..
“...โอนิซัง..” เหลือบไปเห็นเข้าพอดีเลยเรียกแล้วชี้ไปยังเป้าหมายที่พวกเขากำลังตามหาตัวอยู่...
“เฮ้อ~...เหนื่อยใจจริงเลยๆ” ลอบถอนหายใจแล้วก็เดินไปตาม.. “เบียวโดอิน...ออกมา” ยืนอยู่ตรงหน้าซอกที่อีกฝ่ายอยู่..
“ไม่!!!!” เห็นได้คนที่ไม่จะเจอยืนอยู่ข้างหลังโอนิก็ไม่อยากจะออกมาแล้ว
“นายจะออกมาดีๆหรือจะให้ฉันพังไอ้ตู้กดน้ำนี่ก่อนกันแน่”
“อยากพังก็พังไปเลยสิ!!...ถ้าคนอย่างนายไม่กลัวโดนโค้ชเรียกน่ะ!!”
“ไม่เป็นไร...ฉันก็แค่บอกว่าเป็นฝีมือนายไปคิดดูเอาก็แล้วกันว่าโค้ชจะเชื่อใครมากกว่ากันฉันหรือนาย.....” ต้องใช้วิธีมาล่อให้คุณนายออกจากรู????
“นายจะเอาอะไรมาอ้างฉันก็ไม่ออกไป!!!!” เอามือเกาะกำแพงแน่นเป็นตุ๊กตาเลย - -;;;;
“งั้นเหรอ....โทคุงาวะช่วยดูต้นทางให้ทีนะ” ไม่ตอบแต่พยักหน้าแล้วหันหลังไปคงขี้เกียจเห็นพวกรุ่นพี่ทะเลาะกันแน่นอนเลย....ก็เห็นเป็นแบบนี้มาตลอดอีกคนก็คอยจะเย้ยหยันใส่เขาอีกคนคอยเป็นไม้กันลิง??ให้เขา...
“นี่นายจะทำอะไรฟะ!!! ปล่อยฉันนะเฟ้ย!!!” พอเห็นมือโอนิคว้าแขนแห้งๆของตัวเองได้ก็รีบเอาเท้ายันหน้าอีกฝ่ายให้ปล่อยเขาทันที...
“อย่ามาพูดเหมือนฉันอยากจะยุ่งกับนายมากนักล่ะ...!!! คิดว่าฉันต้องเหนื่อยวิ่งวุ่นทั่วค่ายก็เพราะใครล่ะรีบๆออกมาซะ!!!...ฉันจะได้พอกับเรื่องบ้าๆนี้สักที..!!” พอรู้สึกอีกฝ่ายชะงักชั่วครู่เลยรีบดึงแขนออกมาทันที...
“ว้ากกก!!?~...(O O!~” โดนลากซะตัวลอยไปชนกับคนข้างหลังทันที.. “จะ เจ็บจัง..อ๊ะ!? 0/////0)” ลืมตัวมาดูอีกทีก็พบว่าตัวเองกำลังนอนทับอีกฝ่าย
“อะ อื้อ.. (0/////0)” นะ หน้าอกอยู่เต็มหน้าจอเลยขอรับ!!!!
“เอ่อ....เรื่องนี้ฉันไม่เกี่ยวด้วยหรอกนะ (- -;” โอนิหนีงานกันดื้อๆแบบนี้เลยเหรอขอรับ..ไม่คิดจะช่วยรุ่นน้องที่กำลังโดนรังแก???เลยเหรอ –w-)
“หะ หายใจไม่ออก.. (-/////-)” กว่าจะพูดออกมาได้ช่างยากเย็นซะเหลือเกิน
“อ๊ะ!?....” รีบลุกออกมาจากตัวเด็กหนุ่มทันที... “มะ มันไม่ใช่ความผิดของฉันนะ..แกนั่นแหละที่ดันโง่มายืนข้างทางเอง..” ไม่ขอบคุณแล้วยังจะไปกัดเขาอีก....นิสัยเสียจริงๆเลยนะ (- -;;
“งั้นเหรอ......แต่ถ้าฉันไม่อยู่ตรงนี้เธออาจจะได้รับบาดเจ็บมากกว่านี้ก็ได้นะ” ลุกขึ้นนั่งแล้วเหลือบมองข้างหลังตัวเองที่เป็นบันไดสั้นแค่ 2-3 ขั้นแต่ถ้าเบียวโดอินตกลงไปล่ะก็...มีหวังได้เลือดออกแน่นอนเลย
“หึ!.....ฉันไม่ได้ขอร้องให้แกมาช่วยฉันสักหน่อย ไอ้เด็กเซ่อ!!..” พูดแล้วเบือนหน้าหนีสงสัยไม่อยากให้อีกฝ่ายสีหน้าตัวเองในตอนนี้ล่ะมั้ง...
“หัดปากตรงกับใจหน่อยซะบ้าง...จะได้มั้ยล่ะ? เบียวโดอิน”
“(- -;; เฮ้อ~ เอาอีกแล้วสินะ....นี่โทคุงาวะนายน่ะมาตามหาฉันทำไม?” ตัดบทเปลี่ยนเรื่องก่อนที่บรรยากาศจะแย่ลงไปกว่านี้...
“อิริเอะซังบอกให้มาตามคุณไปน่ะครับ..รู้สึกว่าโอนิซังจะมีชื่อลงแข่งรอบบ่ายด้วย”
“ฉันงั้นเหรอ?....โอเค เดี๋ยวจะไปคุยธุระเรื่องเจ้านี่กับโค้ชต่อนั่งรออยู่ตรงนี้ไปก่อนล่ะกัน...ทางที่ดีเฝ้าอย่าให้เจ้านั่นเถลไถลด้วยก็ดีนะ” ยังจะหันกลับมาสั่งยังกะตัวเองเป็นผู้ปกครองยังไงยังงั้น = =’’
“ชิ!...เจ้าบ้าโอนิเห็นฉันเป็นเด็กๆรึไงห่ะ!!” นั่งบ่นอุบอิบบนเก้าอี้น่วม
“...ถ้าไม่ใช่เด็กก็คงไม่วิ่งออกมาแบบนั้นหรอกมั้ง...” เอ่ยออกมาลอยๆพลางกดเลือกน้ำผลไม้ที่ตู้กดน้ำมาด้วย 2 กระป๋อง.. “อ่ะนี่ของเธอ..” โยนกระป๋องชาเขียวให้คนที่นั่งอยู่ทันที
“ฉันไม่ได้ขอสักหน่อย...แล้วก็เลิกทำเหมือนฉันเป็นผู้หญิงสักที..ฉันเป็นผู้ชายนะเฟ้ย”
“ฉันไม่ได้อยากกดให้เธอ..ก็แค่มันดันมีกระป๋องแถมออกมาด้วยต่างหากล่ะ” ...เปิดกระป๋องดื่มนิ่งๆ “แล้วนี่...มีใครรู้เรื่องนี้รึยัง?”
“ไม่มี..! ฉันจะเป็นอะไรมันก็เรื่องของฉันไม่จำเป็นต้องให้ใครมาเห็นใจทั้งนั้น”
“แล้วเธอคิดว่า..เธอจะรอดพ้นจากที่นี้งั้นเหรอ สถานที่ที่มีแต่พวกผู้ชายที่หาหายจากสาวๆไปนานพอดูแล้วจู่ๆก็มีสาวโผล่ขึ้นมาแบบนี้...รับรองว่าไม่เกิน3วันเธอต้องถูกเจ้าพวกนั้นพบแน่แล้วก็จะมองเธอเป็นเพียงแค่ก้อนเนื้อชิ้นนึงเท่านั้น” จู่ๆโทคุงาวะก็มาเปิดประเด็นกันตรงนี้เฉยเลย..
“ใครสน...ถึงร่างกายฉันจะเปลี่ยนแต่ฉันก็ยังเป็นผู้ชายอยู่ดีและฉันจะต้องหาทางกลับมาเป็นเหมือนเดิมเร็วๆด้วย..” ก้มลงมองที่กระป๋องด้วยแววตามุ่งมั่นเพราะอยู่ร่างนี้มันหนักกันชนหน้า!? “ว่าแต่นายเถอะเจ้าหนู...พอฉันเป็นแบบนี้ก็คงรู้สึกเสียดายล่ะที่สุดท้ายแล้วไอ้ที่ทนฝึกมาทั้งหมดมันก็สูญเปล่าจนได้..”
“หึๆ...ที่จู่ๆก็พูดขึ้นมาแบบนี้แสดงว่า เธอกลัวแพ้ฉันสินะ” เผยยิ้มเจ้าเล่ห์ออกมาเล็กน้อย
“ต่อให้ฉันอยู่ในร่างนี้ก็ขยี้แกได้สบายอยู่แล้ว...เจ้าหนู” อยู่สงบๆไม่ทันไรก็จะตีกันอีกแล้ว...ไม่เคยคิดจะหยุดพักกันเลยรึไงนะ 2 คนนี้น่ะ = =;;;
“เอาไว้เธอจัดการตัวเองให้เรียบร้อยเมื่อไรแล้วค่อยมาแข่งกัน...อย่างเป็นทางการด้วย”
“แน่นอน..ฉันไม่มีทางหนีไปไหนอยู่แล้ว” รอยยิ้มมั่นใจที่คิดตัวเองคือผู้ชนะอยู่เต็มเปี่ยมผุดขึ้นบนใบหน้าเรียวสวย.. “เฮ้อ~ กินน้ำบ้าชักเริ่มอยากเข้าห้องน้ำแล้วสิ” กำลังลุกขึ้นจะไปเข้าห้องน้ำแต่ก็ต้องหยุดชะงักกึก....
“ถ้างั้นฉันจะไปดูโอนิซังไม่รู้ว่า เสร็จรึยัง....” กำลังจะเดินไปยังห้องโค้ชแต่ก็..
ฉืบ...
“ดะ เดี๋ยวก่อนสิ.....” สาวน้อยเบียวโดอินเดินเข้ามาจับชายเสื้อคลุมของโทคุงาวะเอาไว้...นี่กลัวเขาจะหายไปรึไงกันเนี่ยห่ะ.. ป้าเบียว (=___=;;
“เป็นอะไรแล้วไม่ไปห้องน้ำล่ะ?...” เอ่ยถามอย่างสงสัยก็ไหนเมื่อกี้ยังทำท่าจะไปห้องน้ำอยู่เลยนี่นาแล้วทำไมถึงยังไม่ไปสักที
“อะ เอ่อ....คือว่า....ผะ ผู้หญิงเข้าห้องน้ำกันยังไง?” โคตรถามได้ตรงกับหน้าคนที่กำลังจะตอบมากเลยจ้า~~~!!! เงยหน้าจ้องมองอีกฝ่ายด้วยแววตาที่สุดจะอ้อนวอนขอร้องสุดๆ (= =;;;
“........O[]O!!?” โทคุงาวะยืนอ้าปากค้างพะงาบๆไปแล้วหลังได้ยินคำถามของอีกฝ่าย..เอาเข้าแล้วไงทีนี้จะตอบกันยังไงล่ะเนี่ย!!!? งานงอกโทคุงาวะเข้าแล้วสิ... ถถถถถถถ
‘เอ๋?...การเข้าห้องน้ำของผู้หญิงน่ะเหรอ? ทำไมจู่ๆเธอถึงมาถามเรื่องนี้กับผมล่ะ โทคุงาวะคุง’ ไม่รู้จะตอบไงเลยต้องโทรไปขอความช่วยเหลือจากรุ่นนี้อิริเอะที่เคารพ...ครอบครัวรุ่นพี่เป็นหมอก็น่าจะรู้เรื่องแบบนี้ดีที่สุด
‘พอดีว่ามีรุ่นน้องอยากจะรู้นะครับเห็นบอกว่าจะเอาไปทำรายงานอะไรสักอย่าง - -;;’ งานนี้ก็คงต้องโกหกรุ่นพี่ไปก่อน...
‘ง่ายๆเองก็แค่หันหน้าเข้าแล้วก็นั่งคร่อมไงล่ะ ^^’ ที่อิริเอะคิดก็คือห้องน้ำแบบญี่ปุ่นแต่กลับที่พวกโทคุงาวะคิดน่ะ..มันเป็นแบบตะวันตกก็คือ นั่งชักโครกเนี่ยแหละ..
‘นะ นั่งคร่อมกันเลยเหรอครับ!?’ ทำเสียงแปลกใจราวกับเด็กที่ไม่รู้ประสีประสาไร้เดียงสาดูน่ารัก
‘ใช่แล้วล่ะ.. ^^) มีอะไรอีกมั้ยโทคุงาวะคุงแล้วโอนิคุงอยู่เธอด้วยรึเปล่า?’
‘เปล่าครับ...เดี๋ยวอีกสักพักผมจะกลับไปหาครับ’ พูดจบก็วางสายจากรุ่นพี่ไปทันทีแล้วก็หันมาจ้องหน้าอีกฝ่ายที่ทำสีหน้าเครียกตั้งแต่รู้วิธีเข้าแล้ว...
“ไปกันเถอะ...” เอ่ยพูดสีหน้านิ่งๆ
“อะ อือ.....” พากันเดินไปยังห้องน้ำ (ผู้ชาย) เบียวโดอินเลือกห้องใดห้องนึงได้แล้วก็เข้าไปถอดกางเกงออกหมดแล้วก็...นั่งคร่อมชักโครกอย่างที่อิริเอะเป็นคนบอกแล้วจากนั้นก็... “อะ อา......” ปล่อยครางเสียงหวานออกมาเบาๆแต่ก็ทำเอาคนที่ยืนเฝ้าอยู่ข้างนอกถึงกับเครียดเหงื่อแตกผลั่กตามกันไปด้วย..
‘นี่เธอจะปล่อยเรียกพวกตัวผู้ตัวอื่นรึไงเนี่ย (-__-^’
“....เสร็จแล้วใช่มั้ย...?” เอ่ยถามคนที่เพิ่งเดินออกมาหน้าตาบ่งบอกว่า...ตรูเครียดเรื่องนี้สุดๆๆ = =;;;
“อะ อือ...” ตอบแค่นั้นแล้วก็เดินออกไปและคิดว่าตัวเองคงไม่กล้าเข้ามาห้องน้ำนี้อีกแน่นอน..และในระหว่างนั้นเอง...
“เอ่....แล้วเมื่อกี้โทคุงาวะได้บอกรึเปล่านะว่าเป็นห้องน้ำแบบไหน?” หนุ่มแว่นคนนี้ก็เพิ่งจะมานึกได้ทีหลังกับคำถามที่เพิ่งถามไปเมื่อกี้นี้เอง...ถ้าเพิ่งจะนึกขึ้นได้ทำไมไม่นึกเอาตอนพรุ่งนี้เช้าเลยล่ะค่ะ...อิริเอะคุง (- -;;;;
‘นี่มัน...น่าอายที่สุดในชีวิตฉันเลย T^T โฮ~~~’
ความคิดเห็น