จิ้นนี้มีไว้ฟิน (รวมฟิคสั้น)

ลำดับตอนที่ #3 : มาดราม่ากันเถอะ T^T

1.ปาฏิหาริย์กับความจริง...

 

คุณกับแฟนหนุ่มคบกันมานานมาก และแน่นอนว่าคุณรักเขา และเขาก็รักคุณ แต่วันนี้อะไรบางอย่างทำให้คุณต้องตัดสินใจโง่ๆ อะไรบางอย่างที่คุณไม่อาจแม้แต่จะบอกเขา...

"ปล่อย!" คุณตะหวาดร่างสูงที่กำลังฉุดรั้งคุณเอาไว้จนคนรอบข้างหันมามอง "ไม่! ฉันไม่ปล่อย จนกว่าเธอจะบอกว่าเธอบอกเลิกฉันทำไม" เสียงเขาสั่นจนคุณไม่กล้าแม้แต่จะเหลือบมองใบหน้าของร่างสูงซักนิด "ฉัน... ฉันมีเหตุผลของฉัน และนายไม่มีค่าพอที่จะรับรู้มัน เข้าใจมั้ย!!" คุณพยายามพูดมันทั้งน้ำตา "ไหนเธอบอกว่าเธอจะรักฉันตลอดไปไง..." ใช่... คุณจำได้ และคุณไม่มีวันลืมด้วย เพราะงั้นคุณถึงต้องทิ้งเขามาไง "ขอโทษนะ... ฉันจำไม่ได้ว่าเคยสัญญาอะไรแบบนั้นด้วย" เสียงสะอื้นและแววตาที่สั่นคลอถูกเก็บซ่อนไว้อย่างสุดความสามารถ คุณรู้ดีว่าเวลานี้หัวใจคุณกำลังแหลกสลายไปพร้อมๆกับหัวใจของคนที่คุณรัก ร่างสูงยอมปล่อยมือคุณอย่างง่ายดาย เขาหันหลังเดินจากไปอย่างช้าๆ... คุณทำได้แค่มองแผ่นหลังที่คุ้นเคยเดินหายลับไปจนสุดสายตา ใจกระตุกวูบครั้งแล้วครั้งเล่าเมื่อคิดว่าคุณจะคิดถึงเขามากขนาดไหน แต่แบบนี้หน่ะดีแล้ว... เขาควรได้เจอคนที่สามารถอยู่กับเขาได้ตลอดไป ไม่ใช่คนที่กำลังจะตายแบบคุณ... น้ำใสๆพากันไหลลงมาอย่างไม่ขาดสาย มันพร่าเบลอจนมองไม่เห็นอะไรเลย ไม่สิ... ไม่ใช่เพราะน้ำตา "วูบ" คุณล้มลงไปกองกับพื้นท่ามกลางความแตกตื่นของคนรอบข้าง สิ่งสุดท้ายที่คุณเห็นคือใบหน้าที่แสนคุ้นเคย ก่อนที่สติคุณจะดับวูบไป

.

.

.

"(ชื่อคุณ)" ร่างสูงเรียกคุณอย่างแผ่วเบาทันทีที่คุณลืมตา กลิ่นน้ำยาฆ่าเชื้อในโรงพยาบาลทำให้คุณรู้ว่าเวลานี้คุณอยู่ที่ไหน "เธอ...โอเคนะ?" คุณไม่ตอบอะไรร่างสูงเลยซักคำ "อ่อ หมอบอกให้พักผ่อนเยอะๆนะ เดี๋ยวก็ได้กลับบ้านแล้ว..." ร่างสูงพยายามฝืนยิ้ม คุณรู้ดี... เขาชอบทำแบบนี้เสมอหากมีเรื่องไม่สบายใจ "นายรู้เรื่องฉันแล้วใช่มั้ย...?" คุณจับหน้าร่างสูงเบาๆ รู้สึกคิดถึงมันเหลือเกิน "เรื่องอะไรเหรอ? ฉันไม่รู้อะไรเลย ไม่รู้จริงนะ..." "พอเถอะ... อย่าพยายามเลย นายก็รู้ว่าฉันกำลังจะตาย หมอบอกนายแล้วใช่มั้ย" คุณถามเสียงสั่นเครือ "..." "ฉันถามว่านายรู้ใช่มั้ย!" "ใช่! ฉันรู้ ฉันรู้ว่าเธอป่วย แล้วไงล่ะ? นี่ใช่มั้ยเหตุผลที่เธอบอกเลิกฉันหน่ะ?" คุณสะดุ้ง คุณไม่เคยเห็นร่างสูงโมโหขนาดนี้มาก่อนเลย เพราะอะไรกัน? "ในเมื่อนายรู้แล้วทำไมยังไม่ทิ้งฉันไปอีกล่ะ ฉันกำลังจะตายนะ ได้ยินมั้ย? ฉันอยู่กับนายตลอดไปไม่ได้หรอก ฉันทำให้นายมีความสุขตลอดไปไม่ได้...อุ้บ!" เสียงของคุณถูกกลืนหายไปกับจูบจากร่างสูง มันไม่เหมือนกับทุกครั้งที่ผ่านมา มันทั้งรุนแรง และอบอุ่นในเวลาเดียวกัน คุณพยายามใช้แรงที่มีผลักเขาออก แต่ก็เปล่าประโยชน์ คุณเลยทำได้แค่ปล่อยให้เขาจูบอยู่อย่างนั้น จนกระทั่งร่างสูงถอนจูบออกไปเอง "ทำแบบนี้ทำไม..." คุณถามเขาโดยไม่มองหน้าด้วยซ้ำ "เธอต่างหากที่ทำแบบนี้ได้ยังไง ทำไมถึงคิดแต่จะผลักไสไล่ส่งฉัน ทำไมถึงคิดเองเออเอง ทำไมถึงคิดว่าฉันจะทิ้งเธอไป!" น้ำเสียงของเขาฟังดูเจ็บปวดเหลือเกิน นี่คุณทำอะไรลงไป...

คุณทำให้เขาเป็นแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน...

"ได้โปรด... ให้ฉันอยู่ข้างๆเธอแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆได้มั้ย? อย่าไล่ฉันให้ไปจากเธอเลย ขอร้องล่ะ..." หากคุณตอบว่าได้ มันจะเป็นการเห็นแก่ตัวมั้ย? หากคุณจะชิงจากเขาไปก่อน เขาจะเสียใจรึเปล่า...

ร่างสูงกุมมือคุณอย่างอ่อนโยน จะมีครั้งไหนมั้ยนะ ที่คุณจะเอาชนะเขาได้ "จะยอมอยู่ข้างๆคนใกล้ตายแบบฉัน จริงๆเหรอ?" เขาส่ายหัวไปมา "อย่าพูดว่าตาย เธอจะต้องไม่เป็นไร หมอบอกฉันว่าถ้าการผ่าตัดครั้งหน้าสำเร็จ เธอก็มีโอกาสรอด ฉันจะไม่มีวันทิ้งเธอ ฉันสัญญา " "งั้นฉันขออะไรอีกอย่างได้มั้ย?" เขาพยักหน้าอย่างเต็มใจ "ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับฉัน... ฝากนายใช้ชีวิตที่เหลือแทนฉันด้วยได้มั้ย?"

"เธอไม่เป็นไรหรอกน่า..." ร่างสูงหัวเราะเศร้าๆ "เถอะน่า... สัญญากับฉันสิ" คุณชูนิ้วก้อยให้เขา "เฮ้อ! เธอเนี่ยล่ะน่าาาา..." เขายักไหล่เบาๆแล้วเกี่ยวก้อยสัญญากับคุณ

คุณยิ้มบางๆให้ร่างสูง เขาเองก็ยิ้มตอบคุณแล้วลูบหัวคุณเล่นแบบที่ชอบทำบ่อยๆ รอยยิ้มของเขายังคงน่าหลงใหลเสมอ แม้กระทั่งเวลานี้...

สองอาทิตย์ต่อมา...

เขาแวะมาดูแลคุณทุกวัน ชวนคุณคุยเรื่องนู่นเรื่องนี้ จนทำให้คุณแทบจะลืมเรื่องผ่าตัดไปเลยล่ะ แต่ช่วงเวลาแห่งความสุขนั้นแสนสั้น คุณรู้ดี รู้ตลอดเวลาว่าตัวเองกำลังแย่ลงเรื่อยๆ และวันนี้... อาจจะเป็นวันสุดท้าย

"เธอดูไม่ค่อยสบายใจเลย เป็นอะไรรึเปล่า?" เขาจับมือคุณ "ป...เปล่าหรอก" คุณส่ายหัวช้าๆ "อ่า...ฉันรู้แล้ว เดี๋ยวฉันมานะ" เขายิ้มกว้างแล้ววิ่งออกจากห้องไป คุณหัวเราะกับท่าทางเหมือนเด็กของเขาเบาๆ ก่อนที่จะรู้สึกแปลกๆ

ทำไม? ทำไมถึงรู้สึกเหมือนหายใจไม่ออก...

นาทีต่อมาคุณรู้สึกเหมือนเสียงรอบข้างดูโหวกเหวกโวยวาย เตียงของคุณถูกเข็นโดยบุรุษพยาบาล สติคุณพล่าเลือนอีกแล้ว มันค่อยๆดำมืดทีละน้อย อีกครั้งที่ภาพสุดท้ายที่คุณมองเห็น เป็นใบหน้าที่คุ้นเคย คุณเห็นร่างสูงกำลังร้องไห้ และทุบประตูห้องผ่าตัด ในมือข้างนึงมีดอกกุหลาบสีขาวช่อใหญ่...

เขาตั้งใจซื้อมันมาให้คุณ น้ำตาคุณไหลออกมาโดยอัตโนมัติ คุณกลัวเหลือเกินว่าหลังจากหลับไปคุณจะไม่ได้ตื่นขึ้นมาเจอร่างสูงอีกเลย...

.

.

.

แฟนหนุ่มของคุณเฝ้าดูเหตุการณ์ในห้องผ่าตัดเป็นเวลาหลายชั่วโมงแล้ว แต่ก็ไม่มีวี่แววว่าหมอจะออกมาซักที เขาเอาแต่โทษตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่าว่าหากเขาไม่ลงไปซื้อดอกไม้ คุณก็คงไม่เป็นแบบนี้ ตอนที่เขาขึ้นมาแล้วพบห้องที่ว่างเปล่า หัวใจเขาแทบแตกสลาย หมอบอกกับร่างสูงว่าคุณช็อค เลยต้องทำการผ่าตัดด่วน ตอนนี้เขาคงได้แต่ภาวนาว่าการผ่าตัดจะผ่านไปได้ด้วยดี...

แต่เชื่อมั้ย? บางทีปาฎิหาริย์ก็ไม่ได้มีจริงเสมอไป...

"หมอ หมอครับ! แฟนผมเธอโอเคดีใช่มั้ย? เธอหายแล้วใช่มั้ยครับ? ใช่มั้ยครับหมอ?" ร่างสูงถามหมอหนุ่มในชุดกาวสีขาวทันทีที่เดินออกมาจากห้องผ่าตัด "คือ..." "คืออะไรครับ เธอไม่เป็นไรใช่มั้ย? บอกผมสิ บอกผมมาสิ!" ร่างสูงพูดด้วยความหวังที่เหลืออยู่ทั้งหมด...

"เสียใจด้วยนะครับ..." หมอหนุ่มพูดอย่างอ่อนล้า ก่อนจะเดินจากไป "..." เหมือนเรี่ยวแรงที่เคยมีถูกกลืนหายไปจนหมดสิ้น ร่างสูงเดินผ่านประตูห้องผ่าตัดเข้าไป ท่ามกลางกลุ่มแพทย์และพยาบาลที่เดินสวนออกมา ทุกอย่างเงียบสนิทอีกครั้ง มีเพียงเสียงเครื่องปรับอากาศและเสียงลมหายใจของร่างสูงเท่านั้น... "(ชื่อคุณ)" เสียงสั่นเครือเรียกชื่อคุณเบาๆ นัยน์ตาสีสวยกำลังมองร่างเล็กบนเตียง เขาลากเก้าอี้มานั่งลงข้างๆคุณ เหมือนกับที่เขาทำเป็นประจำตอนมาเฝ้าคุณที่โรงพยาบาล "ไง... หนาวรึเปล่า?" ร่างสูงจับมือคุณแน่น "..." "นี่...ดอกกุหลาบขาวที่เธอบอกว่าชอบไง สวยมั้ย?" เขาวางมันลงบนเตียงใกล้ๆคุณ รอยยิ้มบนใบหน้าหล่อเหลาช่างดูเศร้าเหลือเกิน... "เธอจากฉันไปจนได้สินะ จะไม่กลับมาจริงๆเหรอ? กลับมาบอกลาซักนิดก็ได้..." "..." ใบหน้าซีดเผือดของคุณดูเศร้าหมองแม้ว่าตอนนี้จะไม่รับรู้อะไรแล้วก็ตาม เขาลูบแก้มคุณเบาๆ น้ำตาหยดแล้วหยดเล่าถูกปล่อยให้ไหลลงมาอย่างไม่ขาดสาย การสูญเสียครั้งนี้มันเกินกว่าที่ร่างสูงจะทนไหว เขาไม่อยากยอมรับเลยว่าคุณจากไปแล้วจริงๆ

"ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับฉัน... ฝากนายใช้ชีวิตที่เหลือแทนฉันด้วยได้มั้ย?" เสียงของคุณยังก้องอยู่ในความทรงจำของเขา ร่างสูงเช็ดน้ำตาลวกๆ เขาสัญญากับคุณแล้ว... ต่อจากนี้เขาไม่ได้ใช้ชีวิตส่วนของตัวเองเพียงอย่างเดียว เขายังต้องใช้ชีวิตที่เหลือแทนร่างเล็กบนเตียงนี้ด้วย... ร่างสูงยิ้มให้คุณเป็นครั้งสุดท้าย เขาลูบผมคุณเบาๆ แล้วจูบริมฝีปากเย็นเฉียบเพื่อบอกลา... "ฉันรักเธอนะตัวเล็ก..."

เสียงฝีเท้าค่อยๆไกลออกไป จนทั้งห้องเหลือเพียงความว่างเปล่า แผ่นหลังที่ห่างออกไปไม่ได้เศร้าโศกอย่างที่ผ่านมา เพราะเขาเชื่อว่า...คุณไม่เคยจากไป คุณยังอยู่ตรงนี้ อยู่ในห้วงความทรงจำและหัวใจของเขาตลอดไป...

#TheEnd