คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ◣ Overdose ◥ CP. 02 (100%)
“หัวหน้าิม ไม่อยาเื่อเลยพยาบาลวอนะเปรี้ยวนานี้”
“เธอเ็ี่มาเลยนะเนี่ย เรสสีแับรอเท้าส้นสู”
“อัพลไอีแบบนี้ ฟอลโลวหน่อยเร็ว ไออลเลยอ่า ><”
เมื่อืนที่เธอลับบ้านไป็มีนัับเพื่อนสนิทไปเที่ยวลาืนันหน่อย สวมุเรสเาะอสีแับรอเท้าส้นสูสีำ ปล่อยผมน้ำาลให้พริ้วไหว ใบหน้าที่ไม่้อแ่สีเ้มมา็แสถึวามสวยแ่บไ้
พยาบาลที่เธอสนิท่า็ื่นอบบุลิอเธอแบบนี้ อฮยอนที่รู้ว่ามีนไ้ที่อบเธอมาอย่าแบฮยอน เฮุนและานยอล เธอึเอารูปพวนี้ไปให้พวเาูในะที่พยาบาลสุสวยยูริยัไม่มาทำาน
“นี่พวุูสิ พยาบาลยูริ..สวยไหม”
พวเาูรูปอยูริในโทรศัพท์ออฮยอน่อนะพยัหน้า และพยายามแย่โทรศัพท์อเธอมาแ่อฮยอนยึไปอยู่้านหลัอเธอะ่อน
“ถ้าพวนายอบทำไ้แู่เท่านั้นย่ะ..”
ทั้สามนพยัหน้าามที่เธอบอ่อนะมอรูปยูริในโทรศัพท์อเธอ แบฮยอนและานยอลเห็นรูปสวยนั้นแล้ว็อยิ้มออมาไม่ไ้ ในะที่เฮุนมอรูปนั้น็นึถึภาพหมอับพยาบาลนนั้น แ่พอนึถึำพูอเธอ็ทำให้เา้อละิเรื่อนั้นไป
“ยูริแล้วลผมทำแบบนั้นับุไ้ไหม”
“...ไม่ไ้! และนาย็ห้ามไปทำับใร้วย”
“ทำอะไรันหรอ?” เสียใสอเ้าอรูปัึ้นา้านหลัอฮยอน เธอรีบปิโทรศัพท์อเธอลในหน้าอมื่อนะ่อนโทรศัพท์ไว้ทำเป็นไม่มีอะไรเิึ้น
“เปล่าหรอะ อแ่มาเยี่ยมพวเาเยๆ”
“อ่อั้นหรอ? เี๋ยวพีู่แลพวเาเอแล้วันนะ อไปูแลนไ้อเถอะ๊ะ”
อฮยอนพยัหน้า่อนะเ็บโทรศัพท์อเธอใส่ในระเป๋าเสื้อสีาวน์่อนะเินออาห้อไป ยูริันมามอสามหนุ่มที่เอาแ่นั่มอเธอ้วยรอยยิ้มว้า เธอมอพวเาอย่าสสัย่อนะเ็นรถเ้ามาในห้อ
“วันนี้ันเอา้าว้มมาให้พวนายิน้วยนะ”
“ยูริ..ุ..ุ..สวย” เสียแบฮยอนพูออมานยูริยยิ้มหัวเราะเา
“นี่ ันสวยมาั้แ่เิอยู่แล้วล่ะ”
เธอพูเยาะเย้ยพวเา่อน่อนะยถ้วย้าม้มมาแ่เธอ้อป้อนานยอละ่อนเพราะอนนี้ในห้อมีถึสามนเธอป้อนพวเาทั้สามนพร้อมันไม่ไ้อย่าแน่นอน เฮุนและแบฮยอนมอพยาบาลสาวสุใีที่ำลัป้อน้าว้มให้ับานยอล็ถึับลืนน้ำลาย้วยวามหิว
“อ้าปาว้าๆนะ ีมา!” เธอมานยอลที่ยอมเื่อฟัเธอ
“ยูริรับ..ผม..ผมหิวแล้ว”
“รอ่อนนะแบฮยอน เฮ่อ..โรพยาบาลนี้็ริๆเลย เอานไ้มาให้ันูแลถึ 7 นใระไปูแลพวเาไ้พร้อมัน บ้าไปแล้วแน่เลย”
เฮุนเมมปาเพราะเาิว่าเธอทำานอย่าหนั เาเลยรไปที่รถเ็นเพื่อะเอาถ้วย้าว้มมาิน้วยัวเอ แ่เา็้อใเมื่อเห็นเ็มียาอยู่ เฮุนถึับปล่อยถ้วยลับพื้น้วยวามลัวและถอยเไป้าหลั านยอลเมื่อเาใับเสียถ้วยที่ลมาแับพื้น อาารหลอนอเา็เริ่มึ้นทันที
“เฮุนนายทำอะไรอนายเนี่ย..ะ..านยอล..”
รอบวานร่าสูเริ่มแ เาส่ายหัวไปมาเพื่อะพยายามวบุมัวเอแ่็เหมือนะทำไม่ไ้ เสียถ้วยแที่ระทบเ้าับเส้นประสาทอเาทำให้านยอลวบุมัวเอไม่ไ้นเอื้อมมือไปับ้อแนเล็อร่าบาแน่น
“โอ๊ย!”
“ผม..้อ..ิน..ยา! ยาอยู่ไหน!!”
“านยอลมีสิหน่อยสิ นาย้อวบุมมันให้ไ้นะ”
“ยา!! ผมะินยา!!”
านยอลับเธอลไปนอนราบับพื้น่อนะร่อมร่าอเธอ้วยวามไม่รู้ัวว่าัวเอทำอะไร ยูริพยายามผลัเาออแ่แรอเามีเยอะมาเินไป วาที่เบิโเ็มไป้วยเส้นประสาทมามายมารวมัวที่วาอเา ่อนะเอื้อมมือไปหยิบเศษถ้วยที่แอยู่มาพร้อมับ้ามือเพื่อะ่าเธอ
“านยอลหยุนะ!! นายะ่าันหรือไ..แบฮยอน เอาสลบมาให้ัน”
“ผะ..ผม ลัว..ผมลัว”
เฮุนรวบรวมสิอัวเอลับมา่อนะหันไปมอเหุาร์ที่เิึ้นอยู่้าๆเา านยอลที่ำเศษถ้วยแอยู่ำลัะเอามันทิ่มไปที่เธอ เารีบพุ่เ้าไปผลัานยอลออาร่าอเธออย่ารวเร็ว ยูริรีบลุาพื้นึ้นมา่อนะมอไปที่านยอล ที่พุ่ัวเ้ามาบีบออเฮุนอย่าไร้สิ
“ันะ่าแ!! ันะ่าแ!!”
“แอ่..แอ่..่วย..ผม..”
ึ!
ร่าสูลายมือออา้นออเฮุน ภาพทุอย่าเริ่มเบลอนมออะไรไม่เห็น่อนะับสนิทไปพร้อมับนอนลับพื้น แบฮยอนที่นั่อเ่า้วยวามลัว็รีบยับัวไปออไลาานยอล เฮุน็ล้มลไปนั่ับพื้นอย่ารวเร็ว
“แอ่..แอ่!”
“ไม่เป็นอะไรนะเฮุน..” ยูริรีบเินมาูอาารอเา
“ผม..ผมไม่เป็นไร..ุ..ุใ่เ็มนั้นอีแล้ว” เฮุนรีบผละออไปไลๆาเธอ้วยวามลัว “ุียานี้ับเาอีแล้ว แอ่..แอ่”
“ถ้าันไม่ทำนาย็อาายไ้นะเฮุน..”
ยูริเรียผู้่วยพยาบาลมาพาัวอานยอลไปนอนพัที่ห้ออเา และพาเฮุนไปพบหมอเพื่อรวูว่าเาปิีทุอย่า แ่ลับแบฮยอนที่เอาแ่นั่อเ่าัวเอไม่พูุยหรือทำอะไร่อทั้นั้น เพราะเาลัวับเหุาร์เมื่อี้
“แบฮยอน ไม่้อลัวนะ..อนนี้ไม่มีใรทำร้ายเธอแล้ว”
“ผม..ผม อโทษ..ที่ ่วยุ..ไม่ไ้”
“ไม่เป็นไรหรอ ลับไปที่ห้อีว่านะ”
ยูริพาแบฮยอนลับไปที่ห้ออเาแบบ่ายๆและพยายามปลอบเาอยู่นานพอสมวรเพราะแบฮยอนเอาแ่ระแวลัวว่าานยอละลับมาทำร้ายเาเหมือนที่ทำร้ายเฮุนและเธอ เมื่อเาเริ่มสบลยูริ็ปิประูห้ออเาพร้อมล็อไว้เป็นอย่าี่อนะเินไปเรื่อยๆนถึห้อ 410
410 เ้าอห้อือ ิม อิน ิยาระับ 4 (อันราย) เธอมอผ่านเ้าไปในห้ออเาที่เอาแ่นัุ่มหูอัวเอเพราะเาลัวเสียรอเท้าอเธอ เธอึถอรอเท้าอเธอออ่อนะเปิประูเ้าไปในห้อเพื่อเอา้าว้มไปให้เาิน
“อิน..้าว้มมาแล้วนะ”
“ปล่อยผมไป! ผมไม่อยาอยู่ที่นี่”
“...ไม่ไ้หรอ เธอยัไม่หายเลยนะะออไปาที่นี่ไ้ไัน..ถ้านายหายแล้วล่ะ็ันสัาว่านายะออไปาที่นี่อย่าแน่นอน” เธอยิ้มให้เา่อนะเอาถ้วย้าว้มมาและเินไปหาเา
“ุไม่..ใส่รอเท้า”
“็นายลัวไม่ใ่หรอ? ันเลยไม่ใส่ไ”
ยูริเินเ้าไปใล้ๆเาแ่เาลับยับัวถอยห่าาเธอ เพราะเาไม่อบที่ะแะ้อใร เาไม่มั่นใับวามปลอภัยอัวเอและ็ไม่อยาที่ะทำร้ายใรถ้าไม่ำเป็น ยูริเริ่มั้าว้มให้ยึ้นมาเปาเบาๆให้หายร้อน
“แนุ..เมื่อี้ผมไ้ยินเสีย เหมือนมีนอาละวา”
“อ่อ านยอลเาใไปหน่อยนะเลย..”
“เาทำร้ายุ?”
“เปล่าหรอ เาไม่ไ้ทำร้ายัน..ไม่เป็นไรหรอน่า ิน้าว้มหน่อยนะนายะไ้ินยา นายะไ้หายไวไวและออไปาที่นี่ามที่้อารไ”
ไพยัหน้า่อนะอ้าปาิน้าว้มามที่เธอบอ ่อให้เ็บมาแ่ไหนเธอ็้อทำาน่อไปเพื่อให้นไ้อเธอหายเป็นปิ เธอ้อทำ ถ้ามัวแ่ไปรอหมอหรือพยาบาลนอื่น็ไปไม่ถึไหนอย่าแน่นอน เมื่อเาินยาเสร็ยูริ็้อไปยัอีห้อ
ห้อ 413 เ้าอห้อือ หว ื่อเทา ิยาระับ 2 (ปลอภัย) เาไม่อบให้ใรแะ้อัวเาและูเหมือนนในโรพยาบาลนี้ะไม่อยาสนิทับเามาเพราะเป็นอีนที่ถือัวเยอะ ยูริเปิประูเ้าไป็เห็นร่าสูำลันอนะแ้าไปอี้าน
“ื่อเทา..เ้านี้ิน้าว้มร้อนๆหน่อยนะ”
“ผมไม่ิน..”
“ไม่ินไม่ไ้นะ แล้วนายะหายหรอ?”
“ุบอผมสิว่าผมเป็นอะไร ทำไม้อมาอยู่ที่นี่”
“...็นายป่วยไล่ะ นายถึมาที่นี่”
“ผมสบายี ัว็ไม่ร้อน..ทำไมผมถึ้อมาอยู่ที่นี่”
เพราะทาโรพยาบาลไม่ให้เปิเผยว่าพวเาลายเป็นผู้ป่วยที่ิยาและเป็นโรประสาทไปแล้ว บาน็มีอาารแบบนี้ริ แ่บาน็ไม่ถึับ้อมารัษามาอย่าเ่น เาและเฮุน แ่เพราะพวเาวบุมัวเอไม่ไ้ทาาิถึพามารัษา
“เอาเป็นว่าลุึ้นมาิน้าว้มหน่อยนะ” เธอเลื่อนมือไปแะไหล่ว้าอเาแ่ลับโนมือหนาปัอออย่ารวเร็ว
“อย่าแะผม! ผมะินเอ..ุไปทำานุะ”
“ันะแน่ใไ้ไว่านายะไม่../ ผมเป็นแ่ผู้ป่วยนะ” ยูริพยัหน้าามที่เาบอ่อนะวาถ้วย้าว้มไว้บนโ๊ะ้าๆและาม้วยยาและน้ำ
“ันะลับมาูนายอีรั้”
พูบเธอ็เินออมาาห้ออเาและปิล็อไว้เป็นอย่าีเพราะลัวว่าเาะออมาาห้อเหมือนับานยอลเมื่อวานนี้ ยูริเินเ็นรถออมา็เริ่มรู้สึถึลิ่นบุหรี่ที่ห้อ 409 เธอเินไปหน้าห้อนั้น็พบว่าลู่ฮานนั่พิับำแพสูบบุหรี่อยู่อย่าสบายใ ทั้ที่โนล่ามโ่ไว้ เธอึรีบเปิประูเ้าไปในห้ออย่ารวเร็ว
“ันบอนายี่รั้แล้ว! ว่าห้ามสูบนะ” เธอรีบยึมันออมาาปาอเาทันที “นายสูบทุวันเลย ่อนมันไว้ไหน?”
“อะไรอุ..ผมไม่มีแล้ว”
“โห! นายแอบเอาบุหรี่เ้ามาสูบที่นี่” เธอรีบสำรวามร่าายอเาอย่ารวเร็วเพื่อะยึมัน ูทั้ในเสื้อและาเอเา็ไม่มีแ่แล้วอยู่ๆลู่ฮาน็หัวเราะึ้นมานยูริเยหน้ามอเา้วยวามหุหิ “หัวเราะอะไรอนายไม่ทราบ!”
“นีุ่พยาบาล..ุไม่ทะลึ่ไปหน่อยหรอมาลูบไล้ัวผมแบบนี้นะ” สายาเ้าเล่ห์้อมามอเธอนยูริรีบผละออาเาแ่ลับโนมือหนาว้าแนเอาไว้ะ่อน
“โอ๊ย!”
“...เ็บหรอ?” ลู่ฮานมอไปที่้อมืออเธอ็พบว่ามีรอย้ำอยู่ “เสียเอะอะเมื่อยี่สิบนาที่อนเพราะพวนั้นทำร้ายุสินะ” ลู่ฮานมอใบหน้าสวย่อนะมอลับมาที่้อมืออเธอและ้มลูรอย้ำอเธอนยูริใ
“ทำอะไรอนายนะ มันเ็บนะ”
“นีุ่พยาบาล..ผมแ่ทำให้เหมือนพวสัว์เท่านั้น เวลาพวมันมีแผลมัน็เลียทำวามสะอาแบบนี้ล่ะ แ่ที่สำัือผมไม่ใ่สัว์น่ารัะ้วยสิ แ่ผมมันเป็นพวสัว์ป่าที่ระหายเป็นอย่ามา”
เารีบใ้แนอี้าันแผ่นหลัร่าบาเ้ามาใล้ๆเานเธอแอ่นึ้นสูเล็น้อย ลู่ฮานมอเนินอที่แอ่นึ้น่อนะลใบหน้าลสูมวามหอมหวานนยูริสั่นเทาไปทั้ัวนเาสามารถสัมผัสไ้ว่าเธอำลัลัวเาอยู่
“ุปล่อยผมไปะุหมอ..แล้วุ็ะมีนไ้น้อยล ุะไ้ไม่้อเหนื่อยแบบนี้ปล่อยผมไปะ แ่ถ้าุไม่ปล่อยผมล่ะ็..ผมไม่รับรอนะว่าอาารบ้าลั่อผมะหยุที่ยาไม่ใุ่แทนนะ หึ!” ยูริรีบรวบรวมสิ่อนะผลัเาไปนับำแพ้วยวามแรและลุึ้นหนีไปไลๆเาทันที
“ใรสนล่ะ ันไม่ปล่อยนายไปหรอ..”
“ุิผิแล้วุพยาบาล ุทำผมลั่ั้แ่เมื่อไหร่ไม่รู้ บาทีถ้าผมสูบุมัน็อาะีว่าสูบยาบ้าพวนั้น็ไ้นะ”
“นอย่านายไม่ไ้แอ้มันหรอลู่ฮาน..ันะให้นมา้นห้อนายเพื่อหาบุหรี่พวนั้นและันะบอนายให้รู้ไว้นะ ันะบอหัวหน้าว่าไมู่แลนายอี” ยูริพูบ็รีบเ็นรถออไปาห้ออเาพร้อมับล็อประูไว้อย่าแน่นหนา
ิผิแล้วุพยาบาล..ผมิยาแ่็อยาสูบุมาว่า หึ!
# TBC. อมเม้นเป็นำลัใให้ไรท์้วยนะัว
ความคิดเห็น