คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter 2
“หึ ” ันยิ้มมุมปา พยุเาและวิ่นมาถึหน้าฤหาสน์
วามเร็วอแวมไพร์นั้นทำให้มาถึฤหาสน์ไ้ไม่้า อนนี้ประูสูให่อฤหาสน์อยู่รหน้า ันระโ้ามประู้นั่นนมาถึหน้าประูเ้าฤหาสน์ ันพาานยอลเ้ามานั่พัอยู่ในฤหาสน์หลัให่ เาไม่ไ้บาเ็บอะไรมา แ่มีแผลถลอนิหน่อย…
“เี๋ยว ! เธอเป็นใรและ่วยันไว้ทำไม (?) เป็นัวอะไรันแน่ !!! ” านยอลพูพร้อมสีหน้าริั ไม่มีแม้แววาหวาลัว…
“วันนี้พัอยู่ที่นี่่อน ห้ามไปไหนเ็า!” ันไม่อบ และสั่านยอลให้อยู่ทีนี่ไปสัพั ูเหมือนว่าานยอละมีอะไรบาอย่า อุบัิเหุนี้ไม่ธรรมาแน่ !!
“ทำไมเธอถึวิ่เร็ว ระโสู เธอ อ อ เป็น…” านยอลพู้วยสีหน้าเหมือนรู้ำอบอำถามในใที่สสัยอยู่ “อ่อ เหลืออีอย่าที่้อพิสูน์ …” านยอลเินเ้ามาับมือัน และ่อยๆเลื่อนมือให่อเามาที่ใบหน้าสวยอัน และลำอาว
“เหมือนมีบาอย่ามีให้เราเื่อม่อัน.. ันไม่รู้ว่าอะไร ” ระหว่าที่เาำลันำมืออเาสำรวและลูปไล้ไปทั่วใบหน้าและอาวอัน เหมือนะทำให้รู้ว่าเารู้ำอบแล้ว ันเินหันหลัและนั่ที่เ้าอี้ัวให่รหน้าานยอล “เินั่..”
“แล้วสิ่นั้น ืออะไร? ” านยอลเินไปนั่เ้าอี้ที่ใล้ับันพร้อมับบอำถามที่สสัย..
“ันเอ็ไม่รู้เหมือนัน เราสอนเื่อมโยัน ภาพที่ันเห็นาุ บารั้็เือนถึอนา แ่บารั้็ปัุบันทีุ่ำลัเผิอยู่ แ่… ูเหมือนว่านายะไม่ลัวันนะ ” ันยิ้มมุมปา
“ุะินผมหรอ ? ุไม่ทำอย่านั้นหรอ ” ผมยืนึ้นและเินเ้าไปใล้เธอ
“นายแน่ใหรอ ? ถึเราสอนะเื่อมโยัน แ่็ไม่ไ้แปลว่าันะ่านายไม่ไ้ ” านยอลเินเ้ามาใล้ันมาึ้น ทำให้มูอเราสอนเือบนัน
“ถ้าล้า็ลอูสิ ” านยอลยิ้มเ้าเล่ห์และเลื่อนใบหน้าหล่อลมาประบริมฝีปา
รสาิอรสูบนี้่าน่าประหลา ูบที่อบอวนไป้วยวามหวานและอบอุ่นภายในัวอานยอล เาไม่ลัววามเยือเย็นาริมฝีปาามอัน เายัเยียวามหวานและอบอุ่นให้ันผ่านสัมผัสที่นุ่มลึ และัน็อบรับสัมผัสนั้น้วยเ่นัน….
านยอลอุ้มัน้วยแนท่อนให่ เาเินไปยัห้อที่สามารถทำให้เราสอนแลเปลี่ยนสัมผัสอันนุ่มลึไ้มาว่านี้…
ันนอนลบนเียให่ที่มีานยอลอยู่บนล่าัน านยอลัววามหวานและเยือเย็นาลำอาวอัน และ่ำืนที่แสนยาวนาน็ผ่านพ้นไป....
ไม่มี NC
ินนาารล้วนๆ :}
…..ันลืมาึ้น และพบว่า้าวอภายในห้อนอนอัน เ็มไป้วยวามเสียหายาฝีมืออ ันและานยอล ที่เมื่อืนเราทั้สอัววามหวานอร่าายาันและัน แวมไพร์อย่าันไม่มีวันเหนื่อยแ่สำหรับมนุษย์อย่าานยอล ็เผลอหลับไป้วยวามเหน็เหนื่อย.. ร่าบามอูานยอลที่นอนอยู่้าาย้วยแววาสสัย ‘ทำไมถึไม่หนีไปหละ ’
ระหว่าที่ันิอะไรเพลินๆ านยอล็ลืมาึ้นและพลิัวันให้อยู่ภายใ้ร่าให่อเาและประบริมฝีปาที่ร้อนแร่าาเมื่อืน…
ันลมาทำอาหารเ้า(?)ให้านยอลที่เป็นมนุษย์ทาน และแวมไพร์ที่ินอย่าอื่นเป็นอาหารในเวลานานอย่าัน พอไ้เ้ารัว็ทำให้วุ่นวายไปหม านยอลไ้ยินเสียและรีบลมา านยอลมอมาที่ันที่ำลัทำหน้ามึนับเรื่อรัวอยู่ ็รีบวิ่มาหยิบมีออามืออัน และหมุนันให้เผิหน้าับเาและมืออเาับเอวันไว้ และบอับันว่า
“มันอันรายนะรู้ไหม ? ไม่้อทำหรอ เี๋ยว็โนมีบาพอี ” านยอลมีสีหน้าเป็นห่ว
“ันไม่ใ่มนุษย์นะ และไม่าย้วย ” านยอลึเอวันให้ใล้เ้าไปอี และประทับริมฝีอันอบอุ่นให้ับันราวับะบอว่า ‘ันไม่อยาเสียเธอไป’ และันอบรับริมฝีปานั้น..
หลัาสัมผัสอันนุ่มลึแล้ว านยอล็อัวออไปื้ออมาทำอาหารทีุ่ปเปอร์ใล้ๆ และะรีบลับมา
านยอล
ผมำลัเลือื้ออสำหรับทำอาหารที่ ‘ทานนเียว’ เพราะเธอไม่สามารถทานอาหารเหมือนับผมไ้ ผม็เศร้านิหน่อยแ่็่าเถอะ ผมเินไปในุปเปอร์มาเ็ มันเียบแปลๆ…
ผมเินเลือื้ออ ท่ามลาุปเปอร์ที่ไฟิๆับๆ ผมิว่าผมะทำสปาเ็ี้ทะเล โยส่วนัวแล้วผมิว่าผมทำอาหารเ่นะ ผมเลือื้อส่วนประอบทั้หลายนรบรอารลับไปทำเพื่อรับประทาน ผมหยุอยู่รเาน์เอร์เพื่อที่ะ่ายเิน พนัานนนี้แปลๆ เาสวมหมวปิหน้า ้มหน้า้มา และไฟที่สลัวทำให้มอไม่ั ผมิว่าวระเปลี่ยนไฟบ้านะ แ่็ไม่ไ้ิอะไรไปมาว่านั้น ผมนำอที่ะ่ายไว้บนเาน์เอร์ แ่…
พนัานนนี้เยหน้าและับแนผม ระามา้าหน้า และ่อยหน้าผม เาระโ้ามเาน์เอร์มาทาฝั่ผมและบิแนผมให้ไปอยู่้านหลัและให้ผมหันไปเผิับเา เาพยายามที่ะูเลือผม วามเ็บอผมอาทำให้ผม้านไม่อยู่
ัน
อนนี้ันำลันัู่ทีวีเพื่อรับ้อมูล่าวสารอย่าทุวัน และ้อรีบลุออาฤหาสน์ไปอย่าเร็วนั่นือ ภาพานยอลำลัะถููเลือ ทีุ่ปเปอร์มาเ็ใล้ๆนี่
านยอล
“ปล่อยนะเว้ย ปล่อย ” ผมถีบาอมันและพยายาม่อสู้และพยายามะวิ่หนีออาที่นี่ แ่็ถูลาและโยนไปที่ผนัร้ามับประูทาเ้า และเธอ็มา…
ัน
ันพัประูเ้าไปและระหน่ำยิใส่ไอบแวมไพร์บ้าลั่ัวนั้น ันเินไปสำรวัวมัน และหลัออมันเป็นสัลัษ์บาอย่า มันบ่บอว่ามีใรส่มันมา !! และมัน้อารอะไร ? หรือมัน้อารัวานยอล !!!!
………………………………………………………
:}
อมเม้นท์เป็นำลัใัน้วยน้า
โปริามอน่อไป…
เร็วๆนี้แน่นอน อมเม้นสิว่าเป็นไ อยารู้วๆ ><
ความคิดเห็น