คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : สวัสดีครับ~บังเอิญว่าผมเป็นผี
แท่น แทน แท๊นนนน!!
ฮั่นแน่!! งงล่ะสิ ว่าผมดีใจเรื่องอะไร เรื่องของเรื่องก็มีอยู่ว่า ผมได้บ้านเช่าถูกๆ เหมือนได้เปล่าเป็นที่ซุกหัวนอนเรียบร้อยแล้ววววว
ผมมองสภาพบ้านตรงหน้า หญ้าขึ้นสูงแทบจะท่วมหัว(เข่า) ตัวบ้านทาสีฟ้าจางๆ กระดำกระด่าง ประตูที่เคยเป็นสีขาวตอนนี้กลายเป็นสีเทาหม่นๆ เปิดอ้าไว้นิดๆ อืม..สภาพหลอนใช้ได้ ไม่แปลกเลยที่ตาเจ้าของแกดูดีใจมากเมื่อรู้ว่าผมจะมาเช่า -_-
“โฮ้ยยย ถ้าคิดว่าอยู่ได้ก็อยู่ไปเลย ถ้ามีเงินก็จ่ายมาเดือนละพันสองพันก็พอแล้วพ่อหนุ่ม”
“หมายความว่าไงครับที่ว่าถ้าอยู่ได้” นั่นสิ หมายความว่าไง
ตาลุงหัวเราะหึๆ “ก็หมายความว่า ทุกคนที่เคยมาเช่าบ้านหลังนี้ ไม่มีใครอยู่ได้เกินสามวันซักคนน่ะสิ เก็บข้าวเก็บของไปตั้งแต่วันแรกทุกคนเลย”
อืม.. จากที่เห็นมันก็ไม่น่าอยู่จริงๆ อ่ะแหละ แต่ผมมีทางเลือกที่ไหน ยังไงก็ต้องอยู่ที่นี่ให้ได้
ตั้งสติให้มั่น แล้วค่อยๆ เดินทีละก้าว...ทีละก้าว อีกก้าว... จนมาถึงหน้าประตู มือเอื้อมไปหวังจะบิดลูกบิด
แอ๊ดดดด
อะไรกัน นี่มือยังไม่โดนลูกบิดเลยประตูเปิดแล้ว เอ๊~ บ้านเช่ามีเซอร์วิสแบบนี้ด้วยเหรอเนี่ย
อ่ะ ไฟมันอยู่ตรงไหนวะ
พรึบ!!!
อ้าววว ไฟก็ดันติดเองอีก เอ้อ~ สงสัยตาเจ้าของบ้านแกลืมปิดไว้แหงมๆ แล้วเมื่อกี้มันดับชัวร์ๆ
อืมมมม
มองไปรอบๆ จริงๆ แล้วภายในบ้านนี้ก็ไม่ได้ดูโทรมเหมือนนอกบ้านซะหน่อย ตรงกันข้าม มันสะอาดมว๊ากกกก สงสัยตาเจ้าของบ้านแกใจดี ทำความสะอาดไว้รอ ><
ผมเดินไปรอบๆ บ้าน หยิบนู่นดูนี่ไปเรื่อยๆ แล้วก็นั่งพักลงที่โซฟาตัวยาวหน้าโทรทัศน์จอแอลซีดีเอ็มทีวีโอพีวีทีโอพี (ท็อป:กูเกี่ยวไร?) ก่อนจะมองสำรวจไปรอบๆ อีกครั้ง
แปลก...
มีบางอย่างแปลกๆ
บ้านหลังนี้ดูไม่เหมือนบ้านให้เช่าทั่วไปซักนิด ข้าวของทุกชิ้นเหมือนเป็น “สมบัติส่วนตัว” ของใครบางคน ไม่ใช่เครื่องใช้อย่างที่บ้านเช่าควรจะมี บ้านเช่าราคาถูกที่ไหนจะมีรองเท้าใส่ในบ้าน มีเครื่องเล่นดีวีดี ที่สำคัญมีแผ่นดีวีดีเพลงภาษาอังกฤษเป็นชุดๆ เรียงรายอยู่แบบนี้
เวรกรรม!!
หรือตาลุงเจ้าของบ้านเป็นนักต้มตุ๋น??
หรือแกเป็นพวกสิบแปดมงกุฎ??
หรือผมถูกหลอกมาฆ่า....?
แว๊กกกก ไม่นะ คนหล่อยังไม่อยากตายยยย
“สวัสดีครับ” หืมมม? เสียงอะไรแว่วๆ O_O???
ทางนี้ก็ไม่มี ทางนี้ก็ไม่มี
ไผเอิ้นวะ? หรือพวกลูกน้องมาเฟียมันจะมาพาผมไปฆ่า??
“สวัสดีครับ” น่านไง แดฮยอนไม่ได้หูฝาด รีบมองหาข้าวของที่พอจะป้องกันตัวได้ทันที สาธุ พ่อแก้วแม่แก้ว ถ้ารอดไปได้ลูกช้างจะเต้นจ้ำบ๊ะถวาย
“ช่วยหันมาข้างหลังหน่อยได้มั้ยครับ” อะไร ไอ้ลูกน้องมาเฟียเสียงแอ๊บแบ๊ว(?) มันสั่งผมครับทุกคน เป็นไงเป็นกันวะ...
ผมค่อยๆ หันไป คิดภาพมาเฟียตัวโตถือปืนเล็งมาแล้วสยองจนไม่กล้าลืมตา มือก็กำหมอนอิงแน่นเผื่อจะได้ใช้ในยามฉุกเฉิน (หมอนอิงเนี่ยนะแด้- -?)
ค่อยๆ ลืมตาทีละข้าง O_<
ทีละข้าง...
ทีละ..
หือ???
“สวัสดีครับ ผมเซโล่ เป็นผีประจำบ้านนี้ครับ” ห้ะ เอาใหม่อีกทีซิ
มองร่าวขาวๆ ซีดๆ ตรงหน้าที่ไม่เหมือนมาเฟียซักนิดด้วยความงงสุดๆ ครับตอนนี้ เดี๋ยว... เมื่อกี้ว่าไงนะ
มันว่ามันเป็นผี..
แปลว่าที่ประตูเปิดเองเมื่อกี้...
แปลว่าที่ไฟติดเองเมื่อกี้...
อ่อ...
กูถูกผีหลอกสินะ
แว๊กกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ผีหลอกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ค่าช่งค่าเช่าช่างแม่งมันอ่ะ ตอนนี้เผ่นก่อนแล้วกัน
ไวเท่าใจคิดผมวิ่งไปที่ประตูบานเดิมที่ยังเปิดแง้มอยู่
ฉับพลัน
ปัง!!! เสียงประตูปิดครับ ลงกลอนดังกริ๊กซะด้วย
“ขอโทษด้วยนะครับ คุณชื่ออะไรเหรอ?”
แว๊กกกกกกกก ผีถามชื่อกู๊วววววววว T_T
__________________________________________________________________________________________________
ผีเซโล่มาแล้วครับแฮร่~ น่ากลัวป๊ะ *แลบลิ้นปลิ้นตา
ความคิดเห็น