Oh My ซาตาน [Fic KyuHyuk]

ลำดับตอนที่ #3 : WELCOME TO EVIL!!!!!!!!

“โอ้ย...มันจะตามมาไหมเนี่ย”
     ฉันวิ่งสุดชีวิตหลังหลุดจากการจับกุมของไอ้โจรโรคจิตนั่นได้บ้าน บ้านฉันอยู่ไหน~ โทรศัพท์ ใช่ๆ โทรหาน้องตัวแสบให้มารับดีกว่า
 

ตู๊ด~……
 

“ไม่มีสัญญาณตอบรับจากเลขหมายที่ท่านเรียก ซอรี่$!@*%”

     ซอรี่ ซอด้วงอะไร ฉันจะโทรหาน้องฉัน ลองใหม่ๆเมื่อกี้ซองมินมันอาจคุยกับเพื่อนมันอยู่ก็ได้ ใจร่มๆไว้ฮยอกเราไม่ได้โชคร้ายขนาดนั้น
 

ตู๊ดดดด....
 

“ไม่มีสัญญาณตอบรับจากเลขหมายที่ท่านเรียก....#$%%&&*()&&%%”

     ยัยโอเปอเรเตอร์บ้า! ฉันจะโทรหาน้องฉันปล่อยให้มันรับโทรศัพท์บ้างเถอะนะ ฉันอยากกลับบ้าน ฉันเหนื่อย~ 
 

     ไลน์ ไลน์~ เสียงไลน์น่ารักๆดังขึ้นทำให้ร่างเล็กหันขวับมาดูทันที
 

“ใครไลน์มานะ คนยิ่งกลุ้มๆอยู่!”
 

     ทึกกี้ฮยอง:เห้ย! อยู่ไหนวะ ทำไมยังไม่กลับบ้าน
 

“ยังมีหน้ามาถามอีกเหรอว่าฉันไปไหน ทึก! นายมันไม่เคยรู้อะไรในตัวฉันจริงๆ”

     ฉันก้มหน้าลงบ่นกับโทรศัพท์มือถือเพียงลำพัง...เจ็บ~ มันกลับมาอีกแล้วสินะ ฉันจะตอบนายดีไหมหรือไม่ดี แล้วถ้าตอบจะตอบอะไรละ โอย! ยิ่งคิดยิ่งเครียดเพื่อนบ้าจะมาทำให้รักทำไมกันห๊ะ ตอบก็ได้...
 

     ฮยอกจี้:รู้ได้ไงว่ายังไม่ถึงบ้าน  -_-
 

     ทึกกี้ฮยอง:ก็ผมอยู่บ้านคุณเพื่อนไงขอรับ!

 

     อ้าวมันไปทำไมว่ะ บ้านช่องไม่มีอยู่ไง ทำคนอื่นเจ็บยังมีหน้ามาบ้านเขาอีกเนอะ....แต่มันไม่รู้ว่าเราเจ็บ ทึกชนะ -_-^
 

     ฮยอกจี้:เออ งั้นฝากบอกไอ้ซองมินให้โทรหาฉันด้วย!
 

     ทึกกี้ฮยอง:ได้ๆ แต่คุณเพื่อนอยู่ไหน?

 

ครืนนนนนน~  เย้ๆ ไอ้ซองมินมันโทรกลับมาแล้ว >< ฉันจะได้กลับบ้านแล้ว ฉันไม่สนที่จะตอบคำถามอะไรทึกทั้งนั้นและกดรับสายน้องชายสุดที่รักด้วยความเร็วแสง...ฉันอยากกลับบ้าน~ T^T
 

“ฮัลโล~ มีไรฮะ”
 

“มารับพี่แกหน่อย! พี่อยู่เออ.....”
     ฉันอยู่ที่ไหนวะเนี่ย วิ่งไม่ลืมหูลืมตาเลยเรา ฉันจำได้ว่าฉันเสียใจมากกับการที่ทึกเอาแฟนมันมาเปิดตัวและวิ่งหนีสองคู่รักนั่นออกมาที่สวนสาธารณะแล้วฉันก็...เออ อ่อ เดินไปชนกับใครบ้างคนแล้วก็เออ...สลบไปจากนั้นก็ตื่นมาเจอว่าใครก็ไม่รู้กำลังจะขโมยสร้อยข้อมือแล้วจับฉันล็อคคอ ฉันเลยกระโดดถีบไอบ้านั้นแล้วฉันก็วิ่งสุดแรงเกิด วิ่ง วิ่ง วิ่งแล้วก็วิ่ง...จนตอนนี้ฉันมาหอบหายใจแฮกๆเหมือนหมาวิ่งมาราธอนอยู่ที่ไหนก็ไม่รู้~ แต่ที่รู้คือยังเจ็บ เจ็บที่นี้ที่หน้าอกข้างซ้าย....
 

“วุ๊ อยู่ที่ไหนก็ไม่รู้ยังจะมาโทรเรียกให้เค้าไปรับอีก”

     แกเป็นน้องนะซองมิน เดะๆ กลับบ้านได้จะจับแมร่งยัดลงส้วมเลยคอยดู...แต่ฉันจะบอกซองมินยังไงละว่าฉันอยู่ที่ไหนขนาดฉันยังไม่รู้เลยอ่า~
 

“เออ งั้นแค่นี้แหละเดี๋ยวพี่หาทางกลับเอง บอกแม่ด้วยว่าอาจถึงบ้านช้าหน่อย บ่าย!”
 

“เห้ยพี่ เดี๋ยวก่อนพี่อยู่....”
 

ตู๊ด......
 

     ฉันวางสายซองมินแล้วความรู้สึกนั้นมันก็เริ่มก่อตัวอีกครั้ง มันกลับมาอีกแล้วความรู้สึกนี้ โดดเดี่ยว...ฉันได้ยินคำนี้วนไปวนมาในหัวเป็นร้อยรอบ ปกติทึกจะอยู่ข้างๆฉันตลอดคอยส่งฉันกลับบ้านดูแลฉันเหมือนฉันเป็นเด็กแต่ต่อจากนี้คงไม่มีอีกแล้วละ มันเจ็บอีกแล้ว... น้ำตานี่ก็ชอบไหลจริงเบื่อๆ  ฉันคอยๆเอามือขึ้นมาเช็ดน้ำตาที่ไหลหยดแล้วหยดเล่าและหาทางกลับเองเพียงลำพัง ฉันคงอยู่ที่ไหนสักแห่งแถวๆซอยบ้านนี้แหละนี้ก็มืดมากแล้วด้วยผู้คนหายไปไหนกันหมดนะฉันอยากกลับบ้านจัง... T-T ฉันมองไปรอบๆตัวและหันหลังเดินกลับไปที่เดิมที่ที่ฉันวิ่งมาแล้วก็ภาวนาขออย่าให้ไอ้หัวขโมยตามฉันมาเลย ฉันกลัวมัน! 
 

“เฮ้อ~ ซวยอะไรอย่างนี้วะเนี่ย อกก็หัก บ้านก็กลับไม่ถูก”

     ที่ฉันกลับบ้านไม่ถูกคงเป็นเพราะฉันไม่คอยเดินออกไปไหนเลยนอกจากร้านกาแฟนั่น ฉันเริ่มน้อยใจโชคชะตาตัวเองแล้วนะ ความรักที่คอยประคองมาตลอดเวลาแปดปีก็ต้องแตกสลายแถมในวันเดียวกันฉันยังต้องมาวิ่งหนีโจรเหมือนหมาอีก ทำไม ทำไม โชคดีๆถึงไม่มาหาฉันบ้างนะ ทำไมกัน...เอ๊ะ! ฉันวิ่งสุดแรงเกิดอีกครั้งเพื่อให้ไปถึงแสงจากป้ายรูปถ้วยกาแฟหอมกรุ่นนั่นให้เร็วที่สุดเพราะถ้าฉันยังพอมีโชคดีเหลืออยู่บ้างไอ้ถ้วยกาแฟนั่นอาจเป็นร้านโปรดที่ฉันเพิ่งวิ่งออกมาเมื่อเที่ยงนี้เองก็ได้...

 

“แฮกๆ” 

     แล้วฉันก็วิ่งมาถึงป้ายรูปถ้วยกาแฟที่เป็นเหมือนแสงในชีวิตฉัน มันใช่จริงๆเป็นร้านกาแฟที่ฉันกับทึกชอบนัดเจอกันในวันหยุดเสาร์อาทิตย์ ^_^ลืมบอกไปฉันกับทึกเราเป็นเพื่อนสนิทกันมาตั้งแต่ม.ต้นจนตอนนี้พวกเราเรียนอยู่ปี2ที่มหาวิทยาลัยฮวาซองยอนจีฮยอนดงเอซอนจิน ช่างมันเหอะชื่อมันยาวขี้เกียจจำ เราสองคนอยู่หอเดียวกันแต่คนละห้อง เสาร์อาทิตย์บางทีฉันก็จะกลับบ้านและทึกก็ชอบเรียกฉันให้ออกมาหาที่ร้านกาแฟตลอดด้วยเหตุผลคือมันเหงา...แต่ต่อไปมันคงไม่เหงาแล้วละฉันมันก็คงหมดประโยชน์แล้วสินะยิ่งคิดยิ่งเศร้า หาทางกลับดีกว่า...

     ฉันยังคงเดินต่อไป...ตอนนี้ฉันรู้ทางกลับบ้านแล้ว ฉันไม่ได้โง่นะที่ฉันหาทางกลับบ้านไม่ถูกอีกอย่างก็เพราะเออ...ซอยมันเยอะอะ(ข้ออ้างของฉันเอง)

 

กริ๊งก่อง.....ฉันถึงบ้านแล้ว...ฉันเจอบ้านที่ฉันตามหามานานแสนนาน ฉันกดออดเรียกคนในบ้านให้มาเปิดประตูรั้วเหล็กที่สูงประมาณคอได้ ตอนนี้ฉันยืนจับรั้ว เนื้อตัวก็มอมแมม เหนียวเนอะหนะไปหมดแถมขาของฉันตอนนี้ก็แทบจะยืนไม่ไหวอยู่แล้วนะ จริงๆแล้วฉันก็มีกุญแจนะแต่หาไม่เจอคงลืมหยิบออกมาจากห้องทดลองแน่ๆเลย
 

"ใครมากดออดเนี่ย...อ้าวพี่ฮยอก!"
 

"เออ พี่แกนั่นแหละเปิดประตูให้พี่เร็ว"
 

"ทำไมไม่เอากุญแจตัวเองเปิดละใช้น้องทำไม"
 

"พี่ทำหายนะ มาเปิดประตู้เร็วๆเลยนะ ก่อนที่พี่จะพิโรธ"

     ในที่สุดฉันก็ถึงบ้าน บ้านที่รักของฉันฉันคิดถึงมันจัง ฉันเหนื่อย เหนื่อยมาก ทั้งกายและใจ เหนื่อยจริงๆ....
 

"เห้ยพี่! เป็นไร แม่พี่เป็นลม แม่ๆออกมาช่วยมินหน่อยฮะ"
 

"พี่แกเป็นอะไรนะซองมิน!"
 

"เค้าบอกว่าพี่เป็นลมแม่มาช่วยมินหน่อยฮะ พี่ฮยอกๆตื่นมาพิโรธใส่น้องสิพี่ๆ"

 

 

     ร่างเล็กถูกหามขึ้นหลังของน้องชายโดยมีผู้เป็นแม่คอยประคองหลังให้อยู่แล้วเดินตรงเข้าบ้านทันที ร่างเล็กสลบไปอีกครั้งเพราะความเหนื่อยล้ากาย ใจ มาทั้งวันจะมีใครบ้างที่รู้ว่าร่างเล็กต้องเจอกับขวากหนามชีวิตมากมาย...และนี้ก็แค่เริ่มต้นเท่านั้น จากนี้ สร้อยที่ร่างเล็กใส่ไว้จะนำเขาเข้าไปสู่โลกอีกโลกที่ทุกคนอาจคาดไม่ถึง และไม่ใช่แค่ร่างเล็กคนเดียวเท่านั้นที่ต้องเผชิญเขายังมีอีกคนอีกคนที่เป็นเจ้าของสร้อยข้อมือเส้นนี้ที่จะคอยปกป้องหรือแค่อาจใช้พลังบ้างอย่างในตัวร่างเล็กเข้าร่วมด้วยก็เป็นได้...

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

 

 

"โอย~...ปวดหลังฉันเป็นอะไรไปเนี่ย..."

     ฉันบ่นอุบหลังจากที่หลับไหลแล้วหันไปหยิบมือถือมาดูก็พบว่ามีสายที่ไม่ได้รับถึงสามสิบเอ็ดสายและเป็นของทึกทั้งหมด....
 

"มันจะโทรมาทำไมนักหนาว่ะ"

     และฉันก็สังเกตได้ว่าวันนี้เป็นวันจันทร์...ฉันจำได้ว่าฉันมายืนเกาะรั้วบ้านแล้วสลบไปวันนั้นเป็นวันเสาร์...ฉันหลับไปหนึ่งวันเต็มๆ(นอนไปได้ไงเนี่ย -_-^) หิวๆ เดี๋ยวๆวันนี้วันจันทร์นิ ตาย! ฉันมีเรียนตอนบ่ายนะ....

     เมื่อสติสัมปชัญญะฉันกลับมาครบถ้วน ฉันก็วิ่งตรงไปที่ห้องน้ำแทบจะทันทีเพราะถ้าช้าอีกนิดฉันต้องไปเรียนสายแน่ๆ.... ไม่นะ T^T
 

"พี่ อะ...อ้าว เห้ยแม่พี่หายไปไหนไม่รู้"

     โธ่...ฉันอยู่ในห้องน้ำ น้องบ้านี้ก็ตื่นตู้มไม่เข้าเรื่อง ฉันต้องตะโกนบอกมันก่อนที่มันจะโทรแจ้งตำรวจสินะ -_-
 

"พี่อยู่ในห้องน้ำ แกมีอะไรห๊ะ"
 

"อ๊ะ! พี่ยังไม่หายไปอีกอ่อเนี่ย อิอิ"
 

"ไอ้น้องบ้า มีไรรีบว่ามาพี่รีบ"

     มันมีอะไรของมันกันนะ ปกติมันไม่เคยจะมาสนใจอะไรฉันแต่เช้าเลยนิแต่วันนี้บุกมาถึงห้องนอนเลย บรรยากาศเริ่มไม่ค่อยดีละ...
 

"มีคนมาหาพี่อ่ะ พี่มีเพื่อนแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไรกันฮะ น่ารักมากเลยซองมินชอบอ่ะ"

     ใครว่ะ! เพื่อนฉันเหรอก็มีแต่ไอ้ทึกนิ ไม่มีใครน่ารักเท่าทึกแล้วละ อิอิ .... อึก! มันกลับมาอีกแล้ว...ความเจ็บ เจ็บที่หน้าอกข้างซ้าย...
 

"เออๆ เดี๋ยวลงไปขออาบน้ำแป๊ปนะ แกก็คุยกับมันไปพลางๆก่อนละกัน"
 

"รับทราบคับป๋มพี่หายดีแล้วใช่ไหมฮะเค้าเป็นห่วงพี่นะ จุ๊บๆ "
 

"จะอ้วกวะ เออๆพี่หายดีแล้ว รีบๆลงไปคุยกับเพื่อนสุดน่ารักของพี่เถอะ"

     น้องใครว่ะน่ารักฉิบหาย...ว่าแต่ใครกันว่ะ ใครอ่ะ น่ารักเหรอ... ไม่มีมั้ง ไอ้ซองมินมันคงมโนเองสินะ เฮ้อ~ เหนื่อยกับน้องคนนี้จริงๆ

     หลังจากอาบน้ำเสร็จ ฉันก็เดินลงมาหาใครบ้างคนที่บอกว่าเป็นเพื่อนฉัน หน้าตาน่ารัก ใครกันนะ อยากรู้เหมือนกัน...
 

"อ้าวพี่รีบมาทำไมเนี่ย เค้าจะขอไลน์พี่ชายได้อยู่อะ -0- "

     ฉันขอไม่มีน้อง3วิ -_-" ฉันเดินลงมาข้างล่างก็พบว่าน้องฉันกำลังคุยกับผู้ชายคนนึงอยู่แต่ฉันมองเห็นไม่ค่อยถนัดเพราะมันดันเสล่อนั่งหันหลังมาทางฉันแต่มองจากด้านหลังแล้วนายคนนี้สูงพอตัวรูปร่างดีนั่งหลังตรงแลดูสง่าผ่าเผยแต่ทรงผมแบบนี้คุ้นๆน่ะ ใครกัน!
 

"สวัสดีครับ น้องฮยอก~"
 

"พะ...พี่บักศรีเอ้ย ซีวอน"

     ตาเถร! หัวใจอีแป้นจะวายตาย! ฉันลืมไปสนิทเลยว่ายังมีพี่บักศรีเอ้ยซีวอนอยู่อีกคน....แล้วเขารู้จักบ้านฉันได้ไง~
     พี่ซีวอนเป็นรุ่นพี่ที่มหาวิทยาลัยฮวาซองยอนจีฮยอนดงเอซอนจิน (ชื่อมหาวิทยาลัยบ้าไรวะยาวโคตร -0-) พี่เขามีรูปร่างหน้าตาเหมือนพระเอกในนิยายเลยนะใบหน้าหล่อเหลาดวงตาคมกริบ ริมฝีปากเรียวบางสีชมพูอ่อนๆน่าหลงใหลบวกกับรูปร่างที่สูงถึง183เซนติเมตร สูงยาวเข่าดีจริงๆ

พี่เขาชอบมาชวนฉันไปนู่นไปนี้บ่อยๆแต่ฉันไม่ได้สนใจพี่เขาเลยฉันมัวแต่มาสนใจไอ้เพื่อนที่ไม่เคยรู้อะไรเกี่ยวกับฉันเลยแม้แต่น้อย หึย!ยิ่งคิดยิ่งเจ็บ ว่าแต่พี่เขามาทำไมอ่ะ
 

"พี่ได้ยินจากทึกนะว่าฮยอกหลับไม่ตื่นเลยแวะมาดูเป็นไงบ้างครับ"

     หลับไม่ตื่น...พี่แกใช้คำได้อุบาทว์มาก ฉันสลบย่ะไม่ได้ตาย ถึงได้หลับไม่ตื่นเนี่ย...
 

"อ่อ ค่อยยังชั่วแล้วละฮะ แล้วพี่มาบ้านฮยอกถูกได้ไง"
 

"พี่ถามทึกมันน่ะ "

     พี่ซีวอนยิ้มหวานส่งมาให้ฉัน นัยน์ตาคมกริบบวกคิ้วคู่สวยทำให้น้องชายฉันที่กำลังมองพี่ซีวอนละลายหายไปกับอากาศแล้วละ ก็ดูมันมองพี่ซีวอนสิตาเป็นประกายแวววาวซะขนาดนั้น
 

"วันนี้ ฮยอกมีเรียนตอนบ่ายใช่ไหมไปพร้อมพี่เลยสิ พี่จะเข้ามหาลัยเหมือนกัน"

     พี่จะยิ้มทำไม!แค่พี่อยู่เฉยๆน้องฉันมันก็นั่งบิดซ้ายบิดขวาจวนจะตกเก้าอี้อยู่แล้วละ ฮ่าๆ ฉันแอบมองซองมินเป็นพักๆตอนที่กำลังโต้ตอบบทสนทนากับพี่ซีวอนอย่างเมามันส์...-_-;
 

"อ่อ...ดะ ได้ฮะ งั้นเดี๋ยวฮยอกขึ้นไปเอากระเป๋าเป้ก่อนนะฮะ"
 

"ครับผม...."
 

     ก่อนที่ฉันจะขึ้นไปหยิบกระเป๋าเป้ฉันก็ปิ้งไอเดียเด็ดๆที่จะแกล้งน้องชายตัวแสบที่นั่งจ้องพี่ซีวอนตาเป็นมันอยู่เหมือนกระต่ายน้อยกำลงจ้องเหยื่อ ฉันจึงเดินเข้าไปใกล้ๆพี่ซีวอนแล้วกระซิบข้างๆหูพี่เขาไปว่า...
 

"พี่หยุดยิ้มได้แล้วฮะ ท่าทางน้องชายฮยอกจะชอบพี่เข้าแล้วละฮะอิอิ"
 

"โอ้! ฮ่าๆๆ จริงเหรอครับ"
 

"เฮ้! พี่ซุบซิบไรกันอ่ะ"

     เพิ่งรู้ตัวสินะ ยัยน้องบ๊องนั่งเป็นน็อตซะนานเลย(ตัวเป็นเกลียวนะ -_-) แล้วฉันก็ปล่อยพี่ซีวอนให้เป็นเหยื่อของน้องชายสุดที่รักต่อไป

     ฉันก็เดินขึ้นมาหยิบกระเป๋าเพื่อไปเรียนในช่วงบ่าย...วันนี้ต้องไปนอนหอแล้วสิอืม...เอ๊ะ! เหมือนเห็นแสงอะไรที่ข้อมือเลย 

     ฉันยกข้อมือที่เมื่อกี้มีแสงประหลาดเป็นประกายออกมา...เดี๋ยวนะๆ สร้อยเส้นนี้ที่ไอ้บ้านั้นมันอยากได้สินะ หึใครจะไปยอมให้ละมันเป็นของขวัญที่ทึกให้ฉันเลย! ถึงฉันจะเจ็บแต่ฉันยังคงต้องใช้ชีวิตต่อไป ชีวิตที่ไร้ซึ่งหัวใจ มันอยู่ยากนะรู้ไหม? เมื่อเก็บความรู้สึกเจ็บไว้ที่ก้นลึกของหัวใจเสร็จฉันก็เดินลงมาหาคนที่รอฉันอยู่ข้างล่าง... ฉันนี้ก็อกหักจนเพี้ยนไปเลยสินะปกติ พี่ซีวอนชวนฉันไปไหนฉันก็จะหาข้ออ้างหนีเขาตลอดแต่วันนี้ฉันยอมขึ้นรถไปมหาลัยกับพี่เขา เออเข้าขั้นเสียใจอาการหนักจริงๆ

 

"เสร็จแล้วฮะ พี่ซีวอน"
 

"งั้นเราไปกันเลยดีกว่าครับ เดี๋ยวเสียเวลา"
 

"พี่ซีวอนจะกลับมาหาซองมินอีกไหมฮะ อิอิ"
 

"ไม่ ยัยน้องบ้า! เออวันนี้พี่นอนหอนะบอกแม่ด้วย"

     ฉันรำคาญน้องคนนี้จริงๆก็แค่เดือนมหาลัย หล่อตรงไหนว่ะยังไม่ได้ครึ่งทึกเลยนะ... เข้าเรื่องทึกอีกจนได้เรา
 

"พี่ไปก่อนนะครับน้องซองมินเดี๋ยวพี่จะกลับมาหาบ่อยๆ"
 

"รับทราบขอรับพี่ซีวอนสุดหล่อ อิอิ"

 

 

     กว่าฉันจะได้ออกจากบ้านก็เล่นเอาเกือบสายเพราะอะไรนะเหรอ ไม่น่าถามก็น้องตัวแสบฉันไง แต่ยังไงก็ยังมาถึงมหาลัยทันคาบบ่ายละนะ
 

"ขอบคุณพี่ซีวอนมากนะฮะ แล้วก็ต้องขอโทษแทนน้องด้วยที่เสียมารยาทไปนิด เอ้ย ไม่สิเยอะเลยละ"

     ฉันยกมือขึ้นเกาหัวเล็กน้อยแก้เขินที่น้องชายทำเสียมารยาทใส่พี่เขา
 

"อ่อ ไม่เป็นไรครับ น้องชายฮยอกก็น่ารักดีนะ บ้านนี้เขาให้ลูกกินอะไรกันน๊า~ถึงออกมาหน้าตาน่ารักทุกคนเลย ยิ่งพี่คนโตยิ่งน่ารักเข้าไปใหญ่"

     ถ้าพี่เป็นทึกแล้วชมฉันอย่างนี้นะ ฉันก็คงละลายกลายเป็นอากาศไปแล้วละ แต่นี้ไม่ใช่ไง! ฉันละอยากจะอ้วกไม่น่าหลงผิดมาด้วยเลยจริงๆ =_=;
 

"เออ...ไม่มีไรแล้วฮยอกขอตัวไปเรียนก่อนนะ ขอบคุณพี่ซีวอนอีกครั้งฮะ"
 

"เอาไปแต่ตัวนะ ใจฝากพี่ไว้ก็ได้~ พี่ล้อเล่นนะ"

     เอิ่ม พี่ซีวอนเริ่มเยอะละ... ฉันยิ้มแห้งๆให้พี่ซีวอนแล้วหันหลังเดินตรงเข้าตึกทันทีโดยไม่หันกลับไปเสวนากับพี่เขาอีก จะอ้วกแตกตาย        มุกโบราณโคตร...เฮ้อ รีบไปเรียนดีกว่า และวันนี้ฉันขอปฏิญาณว่าฉันจะไม่นั่งใกล้ไอทึก! หึย สู้เขาฮยอกแจ!

.

.

.

.

.

 

"ไอ้ฮยอก ทำไมแกมาช้าจังวะโทรไปก็ไม่รับ แล้วที่ไม่สบายหายยังอ่ะขอโทษที่ไม่ได้ไปเยี่ยมนะ เราติดธุระนิดหน่อย "

     ฉันละเบื่อ -_- สุดท้ายก็ต้องมานั่งกับมันอีกจนได้...จะหนีอยู่แล้วเชียว แต่ก็โดนมันลากมานั่งข้างๆตามเคย.... ฉันละไม่เข้าใจ ทำไมทึก!    แต่ก็ยังดีที่เป็นห่วงกัน...
 

"หายละ ไม่ต้องมาห่วงฉันหรอก เอาเวลาไปดูแลน้องฮีชอลแสนน่ารักของแกเหอะ -_- "
 

"พูดไรวะ เค้าเขินนะ~"
 

"ฉันไม่คุยกับแกละ เสียเวลาเรียนหมด!"

     เจ็บๆ ฉันนี้ก็จะเก่งเกินไปละ... ทนอยู่กับคนที่บีบดวงใจของฉันจนแตกสลายแถมยังมานั่งให้เขาซ้ำเติมอีก เออบ้าดี -_-^
 

"อ้าวๆเงียบๆกันได้แล้ว! วันนี้ อาจารย์จะมาแนะนำนักเรียนใหม่ให้รู้จักนะ เขาเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยน...เชิญแนะนำตัวได้เลยจ่ะลูก"

     อาจารย์วัยกลางคนเดินเข้ามาด้วยสีหน้าบึ้งตึง...แต่พอพูดถึงนักเรียนคนใหม่ที่เดินสูงสง่าตามหลังเข้ามากลับบเป็นสีหน้าเป็นยิ้มละไมเลยทีเดียวละ... ผู้หญฺิงคงพูดกับผู้ชายดีๆทุกคนสินะ -_-
 

"ผมชื่อ โจว คยูฮยอนครับ ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับ~" 
 

"กรี๊ดดดดด ใครอ่ะแกโคตรจะหล่อเลย...."
 

     บัดซบ! นั่นมันไอ้โจรบ้านี้หว่า มันมาอยู่นี้ได้ไงว่ะ.... 
 

     นักศึกษาในห้องทุกคนต่างพากันกรี๊ดกราดนักศึกษาผู้มาใหม่ขนาดอาจารย์ยังเป็นไปกับเขาด้วยเลย...เหลือแต่ฉัน ฉันเพียงผู้เดียวที่ยังคงนั่ง อึ้งทึ่งตัวแข็งเป็นปูนอยู่ในมุมมืดๆของชีวิต เวรละ มันจะกลับมาฆ่าฉันไหมเนี่ยโลกเบี้ยวๆบ้างก็ได้นะไม่ต้องกลมขนาดนี้หรอก!
 

"สวัสดีครับ ผมขอนั่งข้างคุณด้วยคนได้ไหมครับ...."

     เดี๋ยวๆ ฉันไม่ได้หูฝาดไปใช่ไหม.... ไอ้โจรบ้านั้นกำลังมาขอนั่งข้างๆฉันใช่ไหม...
 

"ฮยอก! แกเป็นไรว่ะหน้าซีดจัง มันมาขอนั่งด้วยก็ตอบมันไปดิ"

     แกไม่มาเป็นฉันมแกไม่เข้าใจหรอก ทึก! -0-
 

"วุ๊ ชักช้าเสียเวลาเรียน เราตอบแทนเอง! อยากนั่งก็นั่งเลยฮยอกมันบ้าไปแล้วละ -_- "
 

"ไหนๆเพื่อนก็เลือกนั่งข้างเธอแล้วอาจารย์ฝากดูแลเขาด้วยนะ เขาเพิ่งย้ายมาใหม่คงยังไม่รู้อะไรเกี่ยวกับมหาลัย... งั้นอาจารย์ให้เธอรับผิดชอบเลยละกันถ้าเขาหลงทางอาจารย์จะลดเกรดเธอนะฮยอก"

      ฉิบหายทุกครั้งที่เจอจริงๆ.... -0-
 

"ระ รับทราบฮะ"

     ฉันตอบรับอาจารย์ด้วยอาการโคตรจริงใจแต่ใช่ที่ไหนละ ใครจะไปอยากทำยิ่งกับไอ้โจรบ้านี้นะ มันจะกลับมาเอาสร้อยฉันรึป่าวก็ไมรู้         ฉันกลัวๆ.... T^T
 

"เจอกันอีกแล้วนะครับ ยัยหมาบ้า..."

     ดูมัน พอมันนั่งได้เสร็จมันก็แอบกระซิบข้างๆหูฉันด้วยคำว่า ยัยหมาบ้า .... แค้นๆ
 

"ว่าไง ไอ้หัวขโมย!"

     ใครจะยอมโดนด่าฝ่ายเดียวอ่ะ ไอ้หัวขโมย~ ฉันเชิดหน้าแล้วถลึงตาใส่ไอร่างสูงนี้... แต่เดี๋ยวตอนเจอกันครั้งแรกมันมืดแล้วก็ชุลมุนมากเลยไม่ได้สังเกตุหน้าตาไอ้บ้านี้ชัดๆเลย...แต่ตอนนี้มันชัดมาก หน้าเขาเรียวยาวได้รูป รับกับจมูกเป็นสัน ยังกะยัดซิลิโคลนเข้าไปเลยอ่ะ ผิวขาวจัด       ริมฝีปากเรียวบาง น่ารักแต่ถ้าไอ้บ้านี้มีดวงตากลมโตอีกนิดผู้หญิงบนโลกนี้ก็ไม่สมควรเกิดมาแล้วอะเพราะไอ้บ้านี้จะสวยมากๆ ฉันจะส่งนายไป  ประกวดมิสทิฟฟานี่ >_< แต่ความเป็นจริงแล้ว ตาของไอ้หัวขโมยนี้กลับ เรียวคมเข้มรับกับคิ้วคู่สวย นันย์ตาสีฟ้าไม่สิสีน้ำตาลต่างหากแต่เมื่อกี้ฉันเห็นสีฟ้านะ ดวงตาคู่นั้นแสดงให้เห็นถึงความเจ้าเล่ห์ดังซาตาน เอ๊ะ... ยังไง แล้วฉันจะมานั่งชื่นชมไอ้ศัตรูเบอร์1ของฉัน ทำบ้าไรว่ะ....
 

"หึใครหัวขโมยกันแน่ ครับ หมาน้อย...."

     เด่ะ หมาน้อยอีกทีแม่จะฟรีคิกให้ตกเก้าอี้เลยคอยดู หึ ฉันว่าฉันอยู่ของฉันดีๆแล้วน่ะยังจะมาแหย่ฉันอยู่ได้ เลิกเรียนก่อนเหอะจะได้เห็นดีกัน....

ฉันทำเป็นไม่สนใจไอร่างสูงนี้ แล้วเรียนต่อไปโดยมีทึกนั่งก้มหน้าฟุบนอนบนโต๊ะอย่างสบายพระทัยอยู่ข้างซ้ายแล้วไอ้ร่างสูงนั่งหลังตรงเป็นสง่าราศีอยู่ด้านขวา...

     รู้สึกเหมือนร่างสูงมันมองอะไรสักอย่างในตัวฉัน... สร้อยเหรอไม่นะ! แล้วก็อย่ามองฉันมากได้ป่ะมันเสียวสันหลังเว้ย... -_-

.

.

.

.

.

.

 

"วันนี้เอาไว้แค่นี้... เลิกเรียนได้!"

     กว่าจะหมดคาบ...ช่างยาวนานเหลือเกิน สามชั่วโมงเหมือนผ่านไปสามสิบปี เฮ้อ...ฉันเก็บหนังสือยัดลงกระเป๋าแล้วหันมาปลุกเพื่อนที่นอนหลับปุ่ยเป็นหมีน้อยน่ารักๆอยู่บนโต๊ะข้างๆฉัน...
 

"ไอ้ทึก! กลับบ้าน! "

     ฉันไม่ได้สะกิดอย่างที่เพื่อนควรทำแต่เป็นตะโกนใส่หูมันแทน...
 

"ห๊ะ กลับๆ"

     ทึกสะดุ้งตื่นจากภวังค์แล้วตอบอย่าง งงๆ ฮาๆ ขำฉิบหาย...แล้วพอมันตั้งสติได้มันก็จ้องฉันตาเป็นมันเลยทีเดียว..
 

"ไอ้ฮยอก แกแกล้งเราอีกแล้วนะ!"
 

"แล้วใครบอกให้คุณเพื่อนหลับละฮะ อิอิ"

     พอฉันหัวเราะเพื่อนเสร็จ ฉันก็นึกได้ว่าฉันเกือบลืมสัมภเวสีที่ยืนรอฉันอยู่ข้างๆ...ฉันจึงหันไปเจรจากับเขาก่อนเพราะฉันต้องไปเอากุญแจที่ลืมไว้ในห้องทดลอง
 

"นายกลับก่อนเลยก็ได้นะ ฉันจะไปห้องทดลองกับทึกต่อ"
 

"ไม่อ่ะ ผมต้องอยู่ใกล้ๆคุณสิถึงจะถูก"

     หลังจากที่ร่างสูงพูดเสร็จก็ยิ้มเจ้าเล่ห์ออกมาอย่างลืมตัว... มันลืมรึป่าวว่ามันเป็นคนไม่ใช่ซาตานอะ
 

"ถูกไร เรียนเสร็จนายก็กลับบ้านไปสิ"
 

"ผมยังไม่รู้ทางในมหาลัยนิครับ ถ้าคุณให้ผมกลับคนเดียวก็ได้ครับ แต่ถ้าผมหลงทางมันจะเป็นยังไงน๊า~"

     
     ฉันก็ซวยไงไอเบื้อกเอย...
 

"เออๆ ไปด้วยกันก็ได้!"
 

"ตามนั้นครับ!"

     ร่างสูงนี้มันคิดว่ามันประกวดนางงามยิ้มสยามอยู่ไง ยิ้มอยู่ได้ บ้า!

      หลังจากที่เถียงกันจนเสร็จเราสามคนก็เดินออกจากห้องไปด้วยกันโดยที่ฉันกับทึกเดินข้างหน้าส่วนไอ้หัวขโมยเดินตามหลังมา

ทำไม มันทำหน้ายังกับหมาโดนยาเบื่อว่ะ เมื่อกี้ยังเห็นยิ้มเป็นนางงามอยู่เลยอ่ะ แต่พอมันนิ่งๆก็หล่อเหมือนกันแหะ... 
 

"ฮยอก! เออ..."

     อยู่ๆระหว่างทางทึกก็เรียกชื่อฉันขึ้นมา...
 

"มีไร!"
 

"เรา...ขอกลับก่อนได้ไหมอ่ะ แกก็มีเพื่อนไปด้วยแล้วนิ"
 

"ไม่นะ แกไปกับฉันเหอะ"

     ได้โปรดทึกถ้าปล่อยให้ฉันไปกับไอ้โจรนี้ ฉันอาจกลายเป็นศพเฝ้ามหาวิทยาลัยได้นะ...ฉันทำหน้าอ้อนวอนทึกสุดฤทธิ์...
 

"เออ ทึกนายชื่อทึกใช่ไหม? ไปเถอะเดี๋ยวผมดูแลยัยหมาบ้านี้เอง"
 

"ไรนะหมาบ้า นายว่าฉันเรอะไอ้หัวขโมย!"

     ฉันยกมือกำมัดขึ้นมาทำท่าจะต่อยไอ้ร่างสูงเป็นเปรตนี้แต่มันก็ยังเชิดหน้าท้าทาย หึย! ไม่กล้าทำเว้ย กลัวมันเอาคืน...
 

"หืม? แกคุยไรกับมันว่ะ ยังกะรู้จักกันมาก่อนงั้นแหละ"
 

"ก็ไอนี้มันจะ..."
 

"เราเคยเจอกันที่สวนสาธารณะน่ะ แล้วผมหยิบขวดน้ำผิดขวด ยัยนี้เลยกัดผมเหมือนหมาบ้าเพราะคิดว่าผมเป็นขโมย..."

     ขณะที่ฉันกำลังจะพูดความจริงว่าไอ้ร่างสูงมันจะขโมยสร้อยข้อมือฉันแต่ร่างสูงก็ดันพูดแทรกขึ้นมาแล้วก็เล่าไรไม่รู้ มันไม่ใช่อย่างนี้นะ มันเป็นขโมยนะ
 

"อ่อๆ ฮ่าๆ ยัยนี้มันบ้าจริง เออฝากด้วยนะ ฮยอกเราไปก่อนนะ"
 

"ได้ครับ ไปสบายนะครับ!"

     ทึกทำหน้างงๆ แล้วเดินออกจากตึกไป...

     หลังจากที่ทึกไปแล้วไอ้ร่างสูงนี้ก็กลับมายิ้มหน้าบานเหมือนนางงามเช่นเคย... แต่ฉันก็ไม่ได้สนใจก้มหน้าเดินไปห้องทดลองต่อ
 

"นี่คุณ! "

     อยู่ๆระหว่างทางเดินไอ้ร่างสูงก็เรียกฉัน... ฉันจึงหยุดเดิน แล้วหันหลังไปเผชิญหน้ากับร่างสูงที่เดินตามหลังมา...
 

"มีไร! ถ้าเรื่องสร้อยฉันไม่ให้นายหรอกนะ ไอ้หัวขโมย..."
 

"ผมก็ไม่ได้ว่าไรคุณนิ จะบอกว่าปกเสื้อคุณมัน..."

     อยู่ๆร่างสูงก็หยุดพูดแล้วเดินเข้ามาใกล้ๆฉัน จากนั้นก็ยกสองมือขึ้นมาจัดปกคอเสื้ออย่างเบามือจนเรียบร้อยแล้วค่อยๆเลื่อนใบหน้าขาวๆมาข้างๆหูฉัน.... ตึกๆ ตึกๆ ไออุ่นจากลมหายใจเขาทำให้ใจเต้นแรงผิดปกติ
 

"ปกคอเสื้อคุณเบี้ยวนะ"

     แล้วร่างสูงก็ถอยกลับไปยืนที่เดิม...นายทำอะไรกับฉันเนี่ยทำไมถึง เขิน ใช่รู้สึกแปลกๆแฮะ
 

"ยืนนิ่งทำไม ไม่ไปห้องทดลองแล้วเหรอครับ...."
 

"ปะ... ไปสิ"

     ฉันก้มหน้าหันหลังให้ร่างสูงแล้วเดินตรงไปห้องทดลองต่อ.... 

.
.
.
.
.

 

"นายรออยู่ตรงนี้แหละ เดี๋ยวฉันเข้าไปเอาของแป๊ปนึง"
 

"รับทราบครับ..."

     
     หลังจากเดินเงียบกันมานาน พอมาถึงห้องทดลองฉันจึงบอกให้ไอ้ร่างสูงรอฉันอยู่หน้าห้องแล้วฉันก็เปิดประตูเดินเข้าไปคนเดียว... 

ขืนให้ไอ้บ้านั่นเข้ามาด้วยฉันไม่เป็นอันต้องหาของกันแล้วละเพราะห้องทดลองนี้เป็นห้องเล็กๆแคบๆและถ้าไอ้บ้านั่นเขามาฉันก็ต้องตัวติดกับเขา  ตลอดแน่ๆ ไม่ๆ แค่คิดสมองก็จะระเบิดแล้วอ่ะ เขาอันตรายจริงๆ...

     ฉันมองหากุญแจที่ฉันลืมไว้ แล้วฉันก็เพิ่งนึกได้ว่ามันหายตอนที่ต้องเรียกไอ้น้องตัวแสบออกมาเปิดประตูบ้านให้...มันหายไปไหนนะ
 

"กุญแจจ๋า ออกมาหาเจ้าของนายสิ"
 

"อันนี้รึเปล่า?"
 

     ฉันหันมาตามเสียง...
 

"เห้ย ใช่เลยหาตั้งนาน..."

     ฉันมัวแต่สนใจกุญแจแสนรักจนลืมไปเลยว่า ฉันมาหาของในห้องคนเดียว! แล้วคนที่หาเจอไม่ใช่ฉัน...
 

"นายเข้ามาทำไม! ฉันบอกให้รออยู่ข้างนอกไง"
 

"ผมเห็นว่าท้องฟ้ามันครึ้มๆเหมือนฝนจะตกนะ ถ้าให้คุณหาคงต้องตากฝนกลับบ้านพอดี"

     เออ ก็จริงแฮะฉันมองออกไปทางหน้าต่างก็เห็นว่าท้องฟ้ามันเริ่มมืดๆแล้วจริงๆ... ว่าแต่เราเริ่มใกล้มากไปแล้วนะ ห้องนี้ทั้งเล็กแถมยังมีกล่องเต็มไปหมดจนเหลือแค่ทางเดินแคบๆเท่านั้นและฉันกำลังยืนอยู่ตรงหน้าไอ้ร่างสูงและสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นๆของเขา อย่ามาแย่งอากาศหายใจฉันนะ
 

"ขอบใจ... งั้นกลับบ้านกันเถอะ"

     ฉันถอยออกจากร่างสูงเป็นเปรตของหมอนั่นก้าวหนึ่งเพื่อให้เขามีพื้นในการกลับตัวเดินออกจากห้องไป
 

"นี่ คุณจะยืนเป็นหุ่นอีกนานไหม ออกมาสิครับ"
 

"อะ....เออ อื้อ"

     ฉันยืนนิ่งเป็นหุ่นอยู่นาน หมอนั่นที่เดินออกไปก่อนจึงเอ่ยปากบอกให้ฉันเดินออกมา...เราสองคนเดินออกจากห้องทดลองมาด้วยกัน...    ตลอดทางเดินไม่มีบนสนทนาอะไรเกิดขึ้นจนกระทั่งใกล้ถึงทางออก...
 

"นี่คุณ จะไม่คุยกับผมจริงๆใช่ไหมครับ"

     ระหว่างที่พูดหมอนั่นก็เดินมาอยู่ตรงหน้าฉัน... อะไรอีกละเนี่ย
 

"อะไรของนายอีกละ ฉันก็คุยกับนายอยู่นี้ไง"
 

"ไม่ใช่เรื่องนั้นครับ..."
 

"แล้วเรื่องไร?"
 

     มันจะคุยไรกับฉันว่ะ...จากที่ร่างสูงเคยยิ้มแย้ม...ตอนนี้แปลงเปลี่ยนเป็นเรียบนิ่งสายตาคมกริ่บดังซาตานกำลังจ้องมาที่ฉัน... 

และฉันก็ยังไม่อยากตายด้วยสายตานั้น
 

"สร้อย ผมมาขอสร้อยผมคืน"
 

"สร้อยของนาย? นายคงบ้าไปแล้วละของนายก็อยู่ที่นายสิ"

     นั่นไงๆ มันจะมาเอาสร้อยจริงๆด้วย... แต่นี้มันสร้อยฉันนะฉันไม่ยอมให้หรอก...
 

"ก็แล้วแต่..."

     ร่างสูงกระตุกยิ้มเล็กน้อยก่อนจะหันหลังให้ฉันแล้วเดินนำหน้าไป อะไรกัน...ไม่ได้มาฆ่าฉันเพื่อเอาสร้อยเหมือนครั้งก่อนเหรอ...แล้วไอ้คำว่าแล้วแต่นี้มันอะไรกันว่ะ
 

"นี่ คุณจะยืนเอ๋ออยู่อีกนานไหมครับ ฝนจะตกแล้วนะ"
 

"ไอ้บ้า ฉันไม่ได้เอ๋อย่ะ"

     ฉันเดินนำหน้าร่างสูงบ้านั้นไปแทนและขณะที่ฉันกำลังเอื้อมมือไปเปิดประตูทางออก ก็มีเสียงนรกดังขึ้น....
 

ซ่าาาาาาา~
 

     อยู่กับไอ้หมอนี้ชีวิตนี้ฉันคงไม่มีอะไรดีแล้วละ.... =[]=!

     จากท้องฟ้าที่มืดครึ้มตอนนี้แปรเปลี่ยนเป็นเม็ดฝนที่ร่วงหล่นลงมาแทน ฉันมองเม็ดฝนผ่านประตูกระจกใสที่ฉันกำลังจะเปิดแต่ก็ต้องหยุดชะงักเพราะเม็ดฝนมากมายนั้น...
 

"นั่นไง...ไม่รอดสินะ"

     ร่างสูงยืนเอียงตัวพิงผนังเล็กน้อยมือทั้งสองข้างยกขึ้นมากอดอกแล้วใช้สายตาที่คมกริบมองมาที่ฉัน
 

"ฉันไม่ผิดนะ นายเดินช้าเองอ่ะ"
 

"ผมก็ไม่ได้ว่าไรคุณสักคำนิ"

     แล้วเราสองคนก็หันไปสบตากับเม็ดฝนนั่นพร้อมกันโดยมิได้นัดหมาย...

ฉันอยากกลับหอ ฉันหิว...
 

"คุณดูรีบจัง...งั้นเราออกไปกันเถอะ"
 

"ออกไปก็เปียกหมดสิ ฉันเพิ่งฟื้นไข้ไม่อยากเปียกอ่ะ"

     ฉันทำหน้าบูดบึ้ง...แสดงอาการเกลียดฝนตรงหน้าสุดๆ...
 

"มานี้สิ ..."
 

"เห้ย..."

     ไม่ทันที่ฉันจะได้ขัดขืน ไอ้ร่างสูงนั่นก็เดินอ้อมมาทางด้านหลังแล้วเอามือขาวๆขึ้นมาปิดตาฉัน...
 

"คุณไม่ต้องพูดอะไรนะ ผมจะพาคุณออกไปโดยไม่เปียกฝนแม้แต่หยดเดียว..."
 

"นายจะทำได้ไงห๊ะ บ้าจริงอย่ามาแกล้งฉันนะ"
 

"เออ...คือ ผมมองเห็นทางเดินทางนึงเดินออกไปแล้วจะไม่เปียกนะแต่มันมีอะไรน่าขยะแขยงอยู่ ผมเลยไม่อยากให้คุณเห็น"
 

"อะไรอ่ะ อี้~ อย่าให้มันโดนตัวฉันนะ!"

     อะไรอ่า...ตอนนี้ฉันมองไม่เห็นอะไรเลยมืดแปดด้าน และฉันก็ไม่อยากเห็นอะไรที่หน้าขยะแขยงตอนนี้ด้วย ฉันกลัว ฉันไม่ชอบหน้าฝน...
 

"คุณค่อยๆเดิน ตามที่ผมบอกนะ เดินตรงไป"
 

"อื้อๆ เดินตรงๆ"
 

     ฉันค่อยๆเดินตรงตามที่หมอนั่นบอก...

 

 

"อธีน่า...."


 

"นายเรียกใครอ่ะ"
 

"เดินไปสิครับ"
 

     ฉันเดินออกจากตึกโดนที่ไม่เปียกฝนสักหยด...หมอนี้ทำได้ไงนะ
 

"ถึงป้ายรถเมล์แล้ว..."
 

"ก็ปล่อยมือนายออกสิ"
 

 

     ร่างสูงค่อยๆเอามือออกจากใบหน้าใสๆของร่างเล็กแล้วร่างเล็กก็เห็นความผิดปกติบางอย่าง...

 

     "ปีก!......"

     "ใช่ผมมีปีก...ผมไม่ใช่คนอย่างที่คุณคิด"

     "นะ นาย ไม่ใช่มนุษย์....กรี๊ดดดดดดดดดด"

 

 

"นายๆ นายหัวขโมย"

     ฉันเรียกหมอนั่นหลายครั้งก็ไม่ยอมตอบ หลังจากที่เขาปล่อยมือที่ปิดตาฉันแล้วเขาก็จ้องมาที่หน้าของฉันแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรมันเป็นไรของมันว่ะ
 

"ไอ้บ้า!"

     ฉันหมดความอดทนจึงแหกปากตะโกนใส่หน้าของหมอนั่น...
 

"ห๊ะๆ อะไร!"
 

"นายจะยืนเหม่ออีกนานไหม ฉันจะกลับหอ"
 

"เมื่อกี้คิดไปเองสินะ..."
 

"คิดบ้าไร นายนี้คงไม่ปกติเท่าไรนะ ให้ฉันช่วยจูนหัวสมองให้ไหม!"

     ตอนนี้ฉันยืนอยู่ที่ป้ายรถเมล์เพื่อรอรถกลับหอ...รถจ๋ารีบๆมานะฉันไม่อยากอยู่กับไอ้โรคจิตนี้แล้ว...
 

"ฮ่าๆ ช่างมันเถอะคุณมายืนรอรถคนเดียวมืดๆอย่างนี้ทุกวันเลยเหรอ..."
 

"ไม่อ่ะ ปกติมีทึกด้วยแล้วนายกลับบ้านยังไงละ"

     ฉันเริ่มเป็นมิตรกับเขาแล้วละ หมอนี้พูดจาดีๆก็เป็นกับเขานิ
 

"อ้าว...ผมลืมบอกคุณเหรอว่าอาจารย์ย้ายผมไปอยู่หอเดียวกับคุณห้องเดียวกับคุณ ผมเป็นรูมเมทคุณนะ"
 

"ห๊ะ! "
 

     ฉันแหกปากดังลั่นอีกครั้ง...หมอนี้ต้องมาอยู่กลับฉันเรอะ! ไม่นะๆ ฉันต้องการความสงบสุข...=[]=! ฉันอยากหัวใจวายตายวันละหลายๆรอบจริงๆ 
 

"รถมาแล้ว...ใช่คันนี้รึเปล่า?"
 

"อื้อ~"
 

"งั้นกลับหอกัน"

     หมอนั้นจูงมือฉันขึ้นรถอย่างสบายพระทัยแต่ ส่วนฉันอ้างปากค้างตัวแข็งเป็นหินด้วยความตกใจสุดขีด แต่ก็เดินตามหมอนั้นขึ้นรถไป
 

     เกลียดอะไรย่อมได้สิ่งนั้นสินะ...

.

.

.

.

.

.

 

"นายเก็บของนายไว้ฝั่งนู้นละกันนะ..."

     เมื่อถึงหอฉันก็จัดการแบ่งให้เขาไปอยู่ฝั่งตรงข้ามกับฉันแทนที่รูมเมทคนเก่าที่มันย้ายออกกะทันหันตอนที่ฉันกลับบ้านโดยไม่บอกไม่กล่าว   สักคำ!
 

     ไลน์ ไลน์... เสียงไลน์น่ารักๆดังมาจากมือถือเครื่องสวยของร่างเล็ก...
 

"คุณเล่นไลน์ด้วยเหรอ ผมขอไลน์คุณหน่อยสิ"

     หมอนั้นนั่งลงบนเตียงของเขาแล้วหันหน้ามาขอไลน์ฉัน....
 

"ไม่ให้!"
 

"ถ้าบางวิชาเราเรียนไม่ตรงกัน แล้วผมเกิดหลงทาง ผมควรต้องโทรหาอาจารย์สินะ..."
 

     เบื่อไอ้พวกเหนือกว่าจริงๆ...
 

"ถ้านายฟ้องอาจารย์เกรดฉันก็ฉิบหายละสิ"
 

"อะไรนะ ผมไม่ได้ยิน"
 

"เอามือถือนายมาสิ วุ๊ ฉันพิมพ์ไอดีให้"
 

"ก็แค่นั้น..."

     ฉันเดินไปหาเขาแล้วหยิบไอโฟนจากมือเขามาพิมพ์ไอดีไลน์ฉันลงไป... เบื่อๆฉันต้องอยู่กลับนายอีกนานไหมห๊ะ!
 

"เรียบร้อย.... ผมไปอาบน้ำก่อนนะ"

 

     ครืนๆ เสียงไอโฟนของร่างสูงสั่นทำให้หมอนั่นหันกลับมาหยิบไอโฟนไปดู...

 

"ไลน์...."
 

     ฮยอกจี้:จะไปอาบน้ำ ก็เรื่องของนาย!
 

     คยูฮยอน:สนใจไปอาบกับผมไหมละ...

 

"ไอ้โรคจิต!"
 

     ฉันส่งไลน์ไปแกล้งเขาแต่ดันโดนเขาแกล้งกลับ ก่อนที่หมอนั่นจะเดินเข้าห้องน้ำ เขาหันกลับมากระตุกยิ้มใส่ฉันเล็กน้อยแล้วปิดประตูห้องน้ำไป เอิ่ม...-_-^
 

     ต่อไปนี้ชีวิตฉันจะหาความสงบสุขได้จากที่ไหนกันละในเมื่อชีวิตฉันต้องมาติดแหง่กอยู่กับไอ้หัวขโมยบ้าที่ชื่อคยู ไม่ๆ แค่คิดชีวิตปางตาย.... -_-"

..........................................โปรดติดตามตอนต่อไป..............................................

อันยอง!!!!!!!
ยังติดตามOh My ซาตาน อยู่ใช่ไหม ครั้งนี้ลงช้าไปนิด(ไม่นิดอ่ะ T^T)

อภัยให้ไรเตอร์ตัวอวบอ้วนคนนี้ด้วยน๊า(ทำหน้าอ้อนวอนแบบฮยอก) 
ต่อไปจะพยายามมาอัพให้เร็วกว่านี้นะ อิอิ ขอให้สนุกกับฟิคจ่ะ ^^
เจอกันตอนหน้าน๊า... (เม้นได้นะ ไม่เม้นก็ได้ อ่านสนุกไรเตอร์ก็ feel good แล้ว >////<)