คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Fire Heart
Title: Fire Heart
Author: Monochrome bird
Category: Drama (จริงๆนะ)
Pairing: อาโอมิเนะ x คากามิ
Rating: PG-13
Disclaimer: ทุกสิ่งทุกอย่าง เป็นของอาจารย์ฟูจิมากิค่ะ พวกเราแค่ยืมมาจิ้นเล่นเท่านั้น
Author notes: บทนี้อยากตั้งชื่อว่า After&After แต่ก็เปลี่ยนใจ
+++++++++
ประมาณ 100 ปี หลังจากนั้น...
เด็กน้อยผมสีทองวิ่งอย่างรวดเร็วกลับไปยังบ้าน เนื้อตัวเต็มไปด้วยหิมะสีขาวโพลนที่ยังโปรยปรายลงมาไม่หยุด ในมือนั้นประคองดอกไม้สีชมพูอย่างทะนุถนอม ตั้งใจจะเอากลับไปเป็นของขวัญให้มารดา ในระหว่างนั้นเด็กน้อยไม่ทันได้ระวังตัว จะเหยียบพลาด เกือบจะกลิ้งลงไปยังหุบเขาเบื้องล่าง หากไม่มีมือหนึ่งมาฉุดร่างน้อยๆเอาไว้
ชายคนนั้นรูปร่างสูงใหญ่ สวมเสื้อคลุมแขนยาวดำสนิท ดวงตาและเส้นผมเป็นสีน้ำเงินเข้ม ก่อนที่เด็กน้อยจะทันได้พูดอะไร ตัวก็ถูกยกลอยขึ้นมาแบกไว้บนบ่า แล้วพาตัวไปยังถ้ำแห่งหนึ่ง ภายในนั้นเต็มไปด้วยข้าวของมากมาย ทุกอย่างล้วนทำจากน้ำแข็ง ดูใสกระจ่าง งดงามยิ่งนัก ชายหนุ่มบอกกับเด็กน้อยว่า เดี๋ยวจะมีพายุหิมะรุนแรงให้หลบอยู่ที่นี่ก่อน เด็กน้อยพยักหน้ารับคำ ก่อนจะบรรจงวางดอกไม้นั้นลงบนโต๊ะที่ทำจากน้ำแข็งอย่างเบามือ
พอเห็นชายหนุ่มจ้องมองดอกไม้อย่างไม่วางตา เด็กน้อยก็รีบเอ่ยแนะนำว่า นี่คือดอกไม้ที่มีชื่อเสียงของเมืองนี้ สามารถทนต่อสภาพอากาศอันหนาวเย็นได้ หากนำไปต้มเป็นชาสมุนไพร ดื่มแล้วจะให้ความอบอุ่นแกร่างกายได้เป็นอย่างดี เธอตั้งใจว่าจะเก็บไปให้แก่คุณยาย เพื่อว่าในช่วงที่หิมะตกหนักนี้ คุณยายจะได้อบอุ่น ไม่มีอาการป่วยไข้ไม่สบาย
ด้วยคุณสมบัติของมัน จึงได้ถูกเรียกขานว่า...หัวใจของนักเวทแห่งไฟ...
เด็กน้อยยังเล่าอีกว่า ดอกไม้นี้มักขึ้นในที่ที่เงียบสงบไม่ถูกใครรบกวน เบ่งบานในที่หนาวจัดและปราศจากสิ่งมีชีวิตใดๆ ราวกับอยากจะช่วยจุนเจือ รักษาความสดใสแห่งชีวิตของสถานที่แห่งนั้นเอาไว้ การไปเก็บจึงยากเอาการ แต่ก็ยังโชคดีที่หาเจอ แม้จะได้มาแค่ดอกเดียวก็ตาม
เล่าไปสักพักคนที่เล่ากลับผล็อยหลับไปเสียอย่างนั้น คงเพราะความเหนื่อยล้าของร่างกายที่พยายามเดินทางขึ้นเขามาไกล เพื่อตามหาดอกไม้นี้ ชายหนุ่มเพ็งมองดอกไม้สีชมพูดอกน้อย ไล้นิ้วไปบนกลีบบางเบาของมัน ก่อนจะเบนสายตามามองร่างน้อยๆที่นอนหลับสนิทอยู่บนพื้น เด็กผู้หญิงตัวเล็กๆที่ดั้นด้นมาไกล เพียงเพื่อดอกไม้ดอกนี้ ดอกไม้ที่จะให้ความอบอุ่นแก่คุณยายของเธอ
ชายหนุ่มถอดเสื้อคลุมออกแล้วห่มให้แก่เด็กน้อย ลูบเส้นผมสีทองนั้นอย่างอ่อนโยน ก่อนจะเดินออกจากถ้ำ หายเข้าไปในพายุหิมะที่พัดอย่างรุนแรง
.
.
.
.
.
ในเวลาต่อมาที่เด็กน้อยลืมตาตื่นขึ้น เธอพบว่ารอบตัวนั้นเต็มไปด้วยดอกไม้สีชมพูที่ต้องการจำนวนมากมาย แต่ไม่เห็นวี่แววของชายหนุ่มผู้ช่วยเหลือเธอเลยแม้แต่น้อย มีเพียงเสื้อคลุมสีดำตัวยาวเท่านั้นที่ยังหลงเหลือเอาไว้ กับสัมผัสบางเบาที่เย็นเฉียบดุจดังน้ำแข็ง หากแต่ว่าอ่อนโยนและเต็มไปด้วยความนุ่มนวลและอ่อนโยน
พายุหิมะพัดผ่านไปแล้ว เด็กน้อยหอบดอกไม้สีชมพูเอาไว้เต็มอ้อมแขนก่อนจะวิ่งกลับไปยังบ้าน เธอตั้งใจต้มชาที่ทำจากกลีบดอกไม้น้อย แล้วยกไปให้คุณยาย ผู้ซึ่งขอบคุณเธอด้วยจุมพิตเบาๆที่ตรงแก้ม
น้ำชาที่อยู่ในถ้วยนั้นแสนอบอุ่น จากริมฝีปากไปจนถึงหัวใจ...
ไม่ว่าอากาศจะหนาวเย็นเพียงใด...
...หัวใจของนักเวทแห่งไฟ...
สามารถทำให้รู้สึกอบอุ่น...
ไม่ว่าหิมะนั้นจะหนาวเย็นเพียงใด...
...หัวใจของนักเวทแห่งไฟ...
สามารถเติบโตงอกงาม...
ไม่ว่าหัวใจของคนผู้นั้นจะหนาวเย็นเพียงใด...
...หัวใจของนักเวทแห่งไฟ...
สามารถละลายความเย็นชาที่อยู่ภายใน...
...หัวใจดวงนั้นจึงได้เรียนรู้ถึง...ความอบอุ่น...
...ของความรัก...
++++++++++
อยากเขียนถึงอาโอมิเนะหลังจากนั้นว่า พ่อมดแปรเปลี่ยนอ่อนโยนลง เพราะนักเวทแห่งไฟ เรียกว่าเป็นการเปลี่ยนแปลงครั้งสำคัญ
ถึงจะไม่ได้อยู่ด้วยกัน แต่เราคิดว่า คากามิได้หลงเหลือสิ่งที่ยิ่งใหญ่ไว้ให้อาโอมิเนะ คือหัวใจที่อ่อนโยนลง หลังจากน้ำแข็งละลาย
คือพล็อตมันเวอร์มาก จนรู้สึกว่า ตัวเองเขียนไม่ได้ ฮา ไม่รู้จะสื่อให้คนอ่านเข้าใจได้แค่ไหน
เล่าเล่นๆ ช่วงนี้ติดคุกกี้รันนิดๆ ใช้ตัวราชินีฟิกเกอร์สเก็ตม่วงๆน้ำเงินๆ นี่มันอาโอมิเนะชัดๆ แถมใครเล่นภาษาไทยจะรู้ว่ามีคำพูดว่า
"คนที่เอาชนะฉันได้มีแค่ฉันเท่านั้น" (อาจจะไม่เป๊ะ แต่ประมาณนี้) คือแอบฮา อาโอมิเนะอวตารอีกคนเหรอ เลยชอบใช้มาก
เอาล่ะ ตอบคอมเมนต์ดีกว่า
Guitar KP Destiny : อืม...ในความคิดเรา อาโอมิเนะไม่เชิงว่า ไม่มีความสุขนะ เราว่าเฮียออกแนวอยู่คนเดียวจนชินชาและเย็นชา ตอนนี้เฮียก็อ่อนโยนกับชาวบ้านขึ้นมาบ้าง เพราะเจอคากามิิ ก็นับว่าเป็นความทรงจำที่เจ็บปวด แต่ก็มีเรื่องดีๆอยู่บ้างล่ะมั้ง
pploymonaliz : เฮียอยู่คนเดียวในตอนท้าย เพราะคนเขียนชอบทรมานเฮีย เอ๊ย ไม่ใช่ คือ เราแค่อยากให้สูงสุดกลับสู่สามัญ เฮียเคยอยู่คนเดียวก็อยู่คนเดียวต่อไป (ฮา) อยากให้คากามิเป็นแค่คนที่ทำให้อาโอมิเนะเปลี่ยนไปเท่านั้นเอง
okloxp : ไม่เชิงย่อ คือ คนเขียนรู้ตัวว่า เป็นคนร่างพล็อตแล้วจะขยายขนาดทุกครั้ง คนเขียนเลยตัดบทพูดทิ้ง บีบเรื่อง อารมณ์คล้ายๆเล่าพล็อตให้ฟัง แต่ที่จริงก็กลัวคนอ่านเบื่อนะ T^T ส่วนอีกเรื่องก็...ชนักปักหลังฉึกๆ สักพักนะ - -"
amamizu : คนเขียนโง่วิชาสายศิลป์มาตลอดชีวิตค่ะ ไม่ว่าจะเป็นภาษา สังคม ศิลปะ ดนตรี ได้คะแนนบ๊วยๆห่วยๆตลอด ก็ยอมรับว่าเรื่องนี้สั้นค่ะ สั้นอย่างตั้งใจ (ฮา) สั้นก็ดีเนอะ จะได้ไปปั่น COF (เริ่มหาพวก 55+) ส่วนงานยังคงกองสุมบนโต๊ะทำงานที่รกสุดยอด
takari555 : เราชอบแนวอยู่กินกันธรรมด๊าธรรมดา ไม่ค่อยชอบแบบหวือหวา สไตล์การเขียนเร่ื่องนี้มันต่างจากเรื่องอื่นที่สุดตรง "มุกตลก" คือเราเป็นคนชอบเขียนดราม่าคอมเมดี้ (อ่านไม่ผิดค่ะ ไม่ใช่โรแมนติคคอมเมดี้ แต่ดราม่าคอมเมดี้) งวดนี้ไม่ค่อยมีสถานการณ์โดยละเอียด เลยไม่ค่อยมีมุกเท่าไร คงต้องรบกวนให้คนอ่านไปจิ้นกันเองนะคะ ><"
ตอบเมนต์ซะยาว เพราะเขียนไม่รู้เรื่องสินะ (หัวเราะ) เจอกันเรื่องหน้าค่ะ จะพยายามให้เป็น COF แต่ไม่รับปากนะคะ
ปล. ใครเพิ่งมาอ่าน ก็ได้โปรดเมนต์เถอะค่ะ เพราะหนึ่งเมนต์ของท่านคือสัญญาณว่า ท่านยังรอฟิคเราอยู่ (เราจะได้มีกำลังใจปั่น)
ขอบคุณทุกคอมเมนต์ค่ะ :D
ความคิดเห็น